Αποκτώντας ένα ακόμα δίκυκλο

Αναμοχλεύοντας τις αναμνήσεις που απέκτησα μερικές δεκαετίες πίσω, γελάω όταν θυμάμαι τη γιαγιά μου να φωνάζει "Άλλος διάλος που κάνει στούζες με το μοτοσακό!" όταν περνούσε έξω από το σπίτι καμιά μοτοσυκλέτα που χαλούσε τον κόσμο με το θόρυβο. Πού να 'ξερε η καημένη μου γιαγιά ότι κατήντησα κι εγώ ένας διάλος ακόμη. :p

Πήρα λοιπόν το μοτοσακό, το οποίο έφερα στο σπίτι με απίστευτη αγωνία, εξαιτίας της απειρίας μου. Η δουλειά κλασσικά ατελείωτη, με αποτέλεσμα επί 9 μέρες η μοτοσυκλέτα να έχει κάνει μόλις δώδεκα χιλιόμετρα και να κάθεται άπραγη περιμένοντας τον ιδιοκτήτη της να την καβαλήσει. Είπαμε, δεν είμαι καλός στις αλλαγές στη ζωή μου, χρειάζομαι μεγάλο χρόνο προσαρμογής. Φυσικά δεν ήθελα να χάσω ούτε μία μέρα ποδηλασίας και γενικότερα άθλησης ή κοινωνικής δραστηριότητας, μόνο και μόνο για να βγάλω βόλτα τη μηχανή. Επιπρόσθετα, ήταν οι ενδοιασμοί μην τη χαλάσω, σε συνδυασμό με την αγωνία ενός αρχάριου οδηγού που δε θέλει να οδηγήσει αν δε νοιώθει ξεκούραστος και με πλήρη πνευματική διαύγεια.

Τελικά πήρα την απόφαση μία Κυριακή που δεν είχε κανονιστεί κάποια ποδηλατοβόλτα και έκανα 90 χιλιόμετρα, διασχίζοντας δύο φορές την Πεντέλη και ανεβαίνοντας, έτσι για την τιμή των όπλων, στην αγαπημένη μου κορυφή. Πολύ ωραίες εντυπώσεις, όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση, αφού τα περισσότερα ερεθίσματα ήταν πρωτόγνωρα, αλλά και πολλή αγωνία που έκανε τη βόλτα κουραστική. Πρόκειται για το γλυκό φόβο του αγνώστου που σε βοηθάει σε διώξεις τη ρουτίνα.

Κάνοντας αναπόφευκτα τη σύγκριση με την ποδηλασία, απαντώ με βεβαιότητα ότι προτιμώ το ποδήλατο σε σχέση με τη μοτοσυκλέτα. Οι ανηφόρες είναι πιο ενδιαφέρουσες και οι κατηφόρες πιο ευχάριστες, αφενός διότι τις πηγαίνω πιο γρήγορα με το ποδήλατο, έχοντας καλύτερο έλεγχο, αφετέρου διότι τις έχω κερδίσει με τις δυνάμεις μου. Γενικότερα η βόλτα με το ποδήλατο είναι ανώτερη._

 

Ο αρχικός στόχος ήταν να αγοράσω τη μοτοσυκλέτα το καλοκαίρι, ώστε να συνηθίσω τη διαδρομή προς τη δουλειά σε μία εποχή που η κίνηση στους δρόμους είναι μικρή. Αγοράζοντας λοιπόν τη μηχανή στα τέλη του φθινοπώρου, έπρεπε να γίνω πιο αποφασιστικός και να χωθώ στην κίνηση χωρίς να έχω πλήρη αυτοπεποίθηση. Δε γινόταν όμως αλλιώς. Αν περίμενα να βρίσκω σαββατοκύριακα με καλό καιρό, που δε θα έχω δουλειά και δε θα θέλω να βγω με φίλους για κάποια αθλητική δραστηριότητα, η μηχανή θα έμενε αχρησιμοποίητη.

Έτσι πήρα την απόφαση να ξεχυθώ στους μποτιλιαρισμένους δρόμους και να αρχίσω να υλοποιώ το στόχο μου, που δεν ήταν άλλος από το να δώσω χρώμα, ήχο, μυρωδιά στην ανιαρή αστική μετακίνηση. Οι πρώτες δύο μέρες ήταν δύσκολες, αλλά συνάμα όμορφες. Φοβόμουν, κολλούσα στην κίνηση, αφού δεν είχα την εμπειρία για να κάνω διήθηση και με κούραζε η απειρία και η έλλειψη προσαρμογής του σώματος. Μου άρεσε όμως πολύ, με ενθουσίαζε. Χρειάστηκαν περίπου 3 μέρες για να περιοριστεί η αγωνία και να αφήσει τις ενδορφίνες να ρέουν αβίαστα στο σώμα μου. Έφθασα στο σημείο να περιμένω πώς και πώς να τελειώσει η δουλειά για να καβαλήσω τη μηχανή.

Ακόμα δεν πιστεύω πώς έφθασα τόσο γρήγορα στο όνειρό μου. Η ανιαρή, εκνευριστική, παθητική μετακίνηση με το αμάξι στις μποτιλιαρισμένες λεωφόρους, έδωσε τη θέση της σε ενθουσιασμό, ονειροπόληση και ένα αίσθημα σαν έρωτας. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ σκέφτομαι τη μοτοσυκλέτα και περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή που θα την ξανακαβαλήσω. Δε θα την αφήσω φυσικά να περιορίσει την υπόλοιπη κοινωνική και αθλητική ζωή μου και την κρατάω μόνο για το κομμάτι της μετακίνησης από και προς τη δουλειά.

Ένας στόχος πραγματοποιήθηκε, τοποθετώντας ένα μέρος της ζωής μου μέσα στο όνειρο.

Μηχανισμός λήψης αποφάσεων

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι ο μόνος συντηρητικότερος από εμένα είναι ο ήλιος που τείνει να ανατείλει από το ίδιο μέρος (λέγε με Πεντέλη). Κι αυτός όμως κρύβεται ενίοτε από σύννεφα και δεν κάνει πάντοτε αισθητή την παρουσία του, οπότε παίζει να τον κοντράρω στα ίσια.

Πριν από μερικά χρόνια, συζητώντας με ένα φίλο, μου έλεγε ότι με θεωρεί προοδευτικό και τολμηρό, με τις αποφάσεις που έχω πάρει για αλλαγή ζωής (σπουδές, δουλειά στο εξωτερικό), αλλά η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω έτσι. Πολλές από τις μεγάλες αποφάσεις που έχω πάρει, έχουν ληφθεί εν θερμώ. Δεν είναι ότι δεν τις έχω καλοσκεφθεί, ούτε ότι δεν έχω εξετάσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. Σίγουρα ήταν σωστές, μελετημένες, ώριμες. Όμως η απόφαση να αλλάξω τη ζωή μου απότομα, ελήφθη σε φάσεις που ήμουν πιεσμένος, εκνευρισμένος, στενοχωρημένος. Διαφορετικά δε θα τολμούσα να ανατείλω από άλλο σημείο, έστω και προσωρινά.

Είναι λοιπόν 16 μήνες που έχω βάλει στο μυαλό μου την αγορά μοτοσυκλέτας. Μεθόδευσα κατάλληλα την απόκτηση του διπλώματος οδήγησης και του σχετικού εξοπλισμού ασφαλείας, αλλά δεν έκανα το βήμα της αγοράς της. Αφενός ήθελα να συγκεντρώσω τα χρήματα που θα μου επέτρεπαν να πάρω τη μοτοσυκλέτα που με ενθουσιάζει και όχι να συμβιβαστώ με κάτι οικονομικότερο. Αφετέρου, ήθελα να αυξήσω τις πιθανότητες ότι το νέο μου όχημα θα είναι πηγή ευχαρίστησης και όχι παράγοντας άγχους για τη συντήρησή της. Επιπλέον, είμαι από τους ανθρώπους που αντλώ μεγαλύτερη ικανοποίηση προσφέροντας σε άλλους, παρά στον εαυτό μου. Έτσι, οι μήνες περνούσαν, αλλά η λήψη της απόφασης δε λάμβανε χώρα.

Η δουλειά ήταν ατελείωτη, μην αφήνοντάς μου χρόνο ακόμα και για να ονειρευτώ, ενώ γέμιζε το κενό της ικανοποίησης με την καλή απόδοσή μου. Τώρα όμως, έχοντας φθάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου σε κατάσταση ρουτίνας και ζώντας μερικές ώρες τη μέρα στο αμάξι σε συνθήκες μποτιλιαρίσματος, αποφάσισα ότι έφθασε ο καιρός να κάνω κάτι μεγαλύτερο για τον εαυτό μου.

Θα ξεκινήσω από τα άσχημα. Η συγκεκριμένη απόφαση δεν είναι ώριμη. Ενέχει πολλούς κινδύνους, αυξάνει το καθημερινό ρίσκο ατυχήματος, αποτελεί κάτι που ο μέσος άνθρωπος φοβάται, έχοντας ίδια εμπειρία ή γνώση από ατυχήματα. Συζητώντας με φίλους, έχω ακούσει πολλές άσχημες εμπειρίες για οδηγούς μηχανοκίνητων δικύκλων, ενώ στην παρέα μου έχω δύο ποδηλάτες με πολύ σοβαρά κινητικά προβλήματα, εξαιτίας ατυχημάτων με μοτοσυκλέτες. Θα έπρεπε λοιπόν να φοβάμαι. Να φοβάμαι μήπως χάσω την υγεία που νομίζω ότι έχω (ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται μέσα σου) και να βιώσω πώς να είναι να απολέσω βασικές δυνατότητες που θεωρώ δεδομένες.

Φοβάμαι λοιπόν; Φυσικά. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην πάρω μία απόφαση κόντρα στο φόβο μου, ειδικά όταν με ενοχλεί περισσότερο η ανιαρή καθημερινότητα της παθητικής μετακίνησης με το αυτοκίνητο. Οι άνθρωποι αναζητούν τριγύρω τους την άνεση, αλλά σφάλουν σφόδρα. Για να νιώσουμε ζωντανοί χρειαζόμαστε τη δυσκολία, την προσπάθεια, την καινοτομία και την αναζήτηση του αγνώστου. Δε μας καλύπτει η ήρεμη καθιστική ζωή, τουναντίον έχουμε ανάγκη τη μυϊκή καταπόνηση, τη σωματική κόπωση, την έκκριση αδρεναλίνης, για να φεύγει το στρες και να διατηρούμε την ισορροπία που μας έχει δώσει η εξελικτική πορεία μας. Ίσως οι απόγονοί μας προσαρμοστούν γενετικά (εξελικτικά ή τεχνητά) για κάτι διαφορετικό και πιο προσαρμοσμένο σε μία παθητική καθημερινότητα, αλλά εμείς πρέπει να αφουγκραστούμε το σώμα και το πνεύμα μας και να παρεμβάλλουμε στην καθημερινότητά μας τις απαραίτητες ενέσεις ζωής.

Δεν έχω έπαρση, ούτε ασπάζομαι το κλασσικό: "Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται." Αφήνω τις μαγκιές για άλλους και διατηρώ συγκρατημένο ενθουσιασμό για το ρίσκο που παίρνω, ξέροντας ότι υποκύπτοντας στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας εκφράζουμε έμμεσα την αδυναμία μας.

Δε θα μείνω όμως στα αρνητικά. Θα συνεχίσω με τα όμορφα. Η παραγγελία της μοτοσυκλέτας έχει γίνει εδώ και μία εβδομάδα και τις επόμενες μέρες θα είναι στα χέρια μου. Θα χρειαστώ χρόνο προσαρμογής πριν μπω στον πανικό της κίνησης, αλλά ξέρω ότι η πρώτη φάση είναι από τις πιο όμορφες. Πολλές καινούριες εντυπώσεις, οι αισθήσεις σε υπερδιέγερση και ένα αδιάκοπο συναίσθημα προσμονής, σαν έρωτας, να κυριεύει τη σκέψη μου τις ώρες της δουλειάς. Ήδη ξυπνάω τα βράδια και σκέφτομαι με ανυπομονησία την επερχόμενη αλλαγή.

Ελπίζω να παραμείνω ποδηλάτης, δρομέας και γενικότερα αθλητής, κρατώντας τη μοτοσυκλέτα κυρίως για τις αστικές μετακινήσεις, αποτρέποντας τον ενθουσιασμό μου να παραγκωνίσει τις αθλητικές μου δραστηριότητες. ΟΚ, θα μου δώσω περίοδο χάριτος μερικά σαββατοκύριακα, με τα οποία θα ασχολούμαι με τη μηχανή.

Αρκετά συγκρατήθηκα όμως! Όοοοοοοοοοοολεεεεεεεεεεεεεεεεεε! :)

Ευθαρσώς άτιτλο κείμενο

Τα προηγούμενα σαββατοκύριακα έκανα μερικές από τις πιο όμορφες ποδηλατοβόλτες των τελευταίων ετών. Δύο αναβάσεις Υμηττού, μία ανάβαση στην ημινεφοσκεπή Πεντέλη, επισκέψεις στο Άλσος Συγγρού και μία καταπληκτική βόλτα γύρω από τη Λίμνη του Μαραθώνα που εξελίχθηκε σε μικρή περιπέτεια με βροχή στο καταπράσινο τοπίο με τα ρυάκια και τους καταρράκτες. Ειδικά η τελευταία εκδρομή, μου θύμισε το λάθος που κάνω συστηματικά και δεν κυνηγάω τις διαφορετικές εμπειρίες.

Καθεμία ξεχωριστά μου άφησε όμορφες εντυπώσεις και κάθε φορά σκεφτόμουν ότι ήμουν γεμάτος με εμπειρίες για όλη την εβδομάδα. Είναι σκέψη που έκανα από μικρός, στην περίοδο με την ιστιοπλοΐα. Συγκεκριμένα, θυμάμαι ότι οι εβδομάδες στο σχολείο περνούσαν ευχάριστα όταν το σαββατοκύριακο είχε γεμίσει με έντονες εμπειρίες από δυναμικές πλεύσεις με το αγωνιστικό σκάφος.

Κι όμως οι ποδηλατικές εμπειρίες κρατούν σε καλό επίπεδο την ψυχολογία μου για δύο μέρες το πολύ. Ίσως έχω φθάσει σε επίπεδο κορεσμού με την ποδηλασία και πρέπει να αναζητήσω κάτι άλλο. Ενδεχομένως η δουλειά μου δε γεμίζει πια τόσο και χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να ξεσκάω.

Δεν είναι ότι δε μου αρέσει η ποδηλασία. Ειδικά όταν είναι με καλή παρέα ή σε ωραίο φυσικό τοπίο με αναζωογονεί. Αλλά δε με ενθουσιάζει τόσο, όσο παλαιότερα. Μπορεί οι δικές μου προσδοκίες να είναι μεγαλύτερες ή να προσπαθώ να γεμίσω κενά με λανθασμένο τρόπο. Πάντως νιώθω ότι δεν τροφοδοτώ όσο θα ήθελα το μυαλό μου με όμορφες εμπειρίες που μπορούν να διατηρήσουν σε καλά επίπεδα την ψυχολογία μου μέσα στην πιεστική και μονότονη εργασιακή εβδομάδα.

Για κάποιος είναι συνηθισμένο κάτι τέτοιο, αλλά για εμένα σχεδόν πρωτόγνωρο. Τα τελευταία χρόνια η δουλειά με ικανοποιούσε. Δεν ήταν κάτι από το οποίο προσπαθούσα να ξεφύγω, αλλά η κινητήριος δύναμη που με έκανε να νιώθω ζωντανός, δημιουργικός, παραγωγικός, χρήσιμος στην κοινωνία. Ε, να λοιπόν που γνώρισα τη ρουτίνα και προσπαθώ να την καταπολεμήσω.

...

Ξεκίνησα να γράφω την τρέχουσα ανάρτηση αρκετές μέρες πριν, αλλά την άφησα για μία μέρα που θα είμαι πιο ξεκούραστος και τη θυμήθηκα μόλις τώρα. Όμως δεν έχει αλλάξει κάτι στις σκέψεις μου.

Μία βροχερή εβδομάδα περιόρισε τις αθλητικές δραστηριότητες και με έκανε να περιμένω πώς και πώς τη σημερινή Κυριακή για μία όμορφη ποδηλατική εκδρομή. Είναι εντυπωσιακό το πώς ανανεώνεσαι όταν περνάς από δρόμους που δεν έχεις ξαναδεί, παρόλο που κινείσαι στις ίδιες περιοχές. Τείνω να ακολουθώ ευλαβικά τις γνωστές διαδρομές, αγνοώντας εναλλακτικούς δρόμους που βλέπω ότι υπάρχουν, αλλά δεν επιλέγω αν δε δοθεί η αφορμή από κάποιον συμποδηλάτη.

Για παράδειγμα στη σημερινή βόλτα στη Σταμάτα, αλλάξαμε λίγο τη διαδρομή, κάνοντας κύκλο γύρω από την Αμυγδαλέζα και είδα εικόνες φυσικού τοπίου, που δύσκολα βλέπεις στα περίχωρα της Αθήνας. Το ίδιο και στον Άγιο Στέφανο, που χωθήκαμε σε στενά κοντά στο ρέμα, σε μία ηλιόλουστη μέρα.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι ήταν καλή εμπειρία συνολικά, αλλά η αίσθηση που μου άφησε, όπως άλλωστε οι περισσότερες δραστηριότητες την τελευταία περίοδο, ήταν το ξερό: "Σίγουρα ήταν καλύτερα από το μείνω στο σπίτι ή να πάω για καφέ." Για τη θεώρηση αυτή φταίει από τη μία η δική μου ψυχολογία και από την άλλη η επανάληψη. Κάτι πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς και κυρίως δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να αλλάξω ...τη διάθεσή μου. Πάντως νομίζω όμως ότι βρίσκομαι στο κύκνειο άσμα της συστηματικής ποδηλατικής μου ενασχόλησης.

Ανάβαση Υμηττού

Είναι μερικοί μήνες που έχω δεχθεί τόσο πολλή πίεση στη δουλειά, που ονειρεύομαι να αλλάξω δουλειά και να γίνω φαροφύλακας. Μου αρέσει η δουλειά μου, αλλά έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι αρμοδιότητες και οι ευθύνες, με αποτέλεσμα να αρχίζω να έχω τάσεις φυγής από την καθημερινότητα. Θέλω να με αφήσουν σε ένα φάρο κάπου στο μέση του ωκεανού (ή έστω του πελάγους) και να με ξεχάσουν εκεί.

Να έχω βέβαια ασχολίες. Π.χ. πρόσβαση στο internet για να ενημερώνομαι, να διευρύνω τις γνώσεις μου (πόσο μου έχει λείψει αυτό) και να επικοινωνώ με φίλους. Μερικές σανίδες και πανιά windsurf για να περνάω τις ώρες μου και μόνη υποχρέωση να ελέγχω το αυτόματο σύστημα αφής του φάρου. Αν είχα παρέα, πιστεύω ότι θα άντεχα ένα μήνα. Αν ήμουν μόνος, ο κορεσμός θα ερχόταν πολύ πιο σύντομα, αλλά παραμένει όνειρο.

Μέχρι τότε έχω καταφύγιο τα βουνά (λέτε να γίνω πυροφύλακας; ). Κατάφερα επιτέλους, μετά από ένα χρόνο, να ανέβω στο Υμηττό. Είχα φάει πόρτα από την Πυροσβεστική τον Αύγουστο και ζήλευα στο μεταξύ μία φίλη που μένει σχετικά κοντά και τον επισκέπτεται.

Κυριακή ελεύθερη λοιπόν, καμία υποχρέωση στον ορίζοντα, οι πελάτες εσκεμμένα σε απόσταση και ο καιρός ιδανικός. Πήρα τηλέφωνο μερικούς φίλους, αλλά δεν μπορούσε κανένας. Πάντοτε προτιμώ άθληση με παρέα, αλλά δε χάνω το στόχο μου όταν δε βρίσκω κάποιον. Έφαγα λίγο πιο εμπλουτισμένο πρωινό από το συνηθισμένο, ετοίμασα μερικές προμήθειες στην τσάντα μου και έφυγα για το βουνό.

Η διαδρομή μέχρι την Καισαριανή είναι άχαρη. Λεωφόροι, καυσαέριο, αλλά ευτυχώς λίγη κίνηση την Κυριακή. Δεν ήθελα να πάω από Παπάγου, προκειμένου να θυμηθώ την κλασσική ανάβαση που έκανα επί χρόνια και να περάσω από την Πανεπιστημιούπολη που θα μου έφερνε πολλές αναμνήσεις.

Ανέβηκα με μέτριο ρυθμό, αφενός διότι δεν είχα προετοιμαστεί καλά διατροφικά (έχω ξεχάσει να τρώω σωστά), αφε...δύο γιατί δεν είμαι καλά προπονημένος και άλλωστε έχω ένα μικρό τραυματισμό στο γόνατο από το τρέξιμο που δε λέει να φύγει και έρχεται στο προσκήνιο όποτε πιέζομαι.

Το βουνό είναι πανέμορφο με τα πεύκα και τα κυπαρίσσια, ενώ βασικό στοιχείο της ομορφιάς του είναι ο πολύς κόσμος που το επισκέπτεται. Πεζοπόροι, δρομείς, ποδηλάτες, αυτοκινητιστές, μοτοσυκλετιστές. Ευτυχώς τα μηχανοκίνητα οχήματα ήταν λίγα μετά το αναψυκτήριο της Καλοπούλας και η ανάβαση δεν είχε τη βοή των αυτοκινήτων. Τίγκα στον κόσμο ο Υμηττός, κυρίως μέχρι τα 600 μέτρα υψόμετρο. Η ησυχία ακούστηκε (!) μετά τα 800 μέτρα, παρέα με τη συννεφιά που δρόσισε την περιοχή.

Βρήκα αρκετούς ποδηλάτες να κατεβαίνουν, αλλά λίγους να ανεβαίνουν. Οι περισσότεροι προτιμούν πρωινές ώρες για την ανάβαση και όχι μεσημέρι. Ένας μόνο με πέρασε, με τον οποίο δεν μπήκα καν σε πειρασμό να επιταχύνω, αφού είχα 60 χιλιόμετρα να κάνω με περισσότερα από 1100 μέτρα υψομετρικό. Ευτυχώς δηλαδή που δεν τον κυνήγησα, γιατί σταμάτησε 1 χιλιόμετρο αργότερα στο ύψος του ΟΤΕ. Μισή ανάβαση δηλαδή έκανε.

Ήδη από τα μισά της ανάβασης συνειδητοποίησα ότι δεν έχω φάει καλά. Οι υδατάνθρακες ταχείας απελευθέρωσης είχαν τελειώσει και έπρεπε να κατεβάζω παλμούς στους 140 για να νιώθω ότι ευχαριστιέμαι τη διαδρομή. Στους 160 μου τελείωναν γρήγορα και ο εγκέφαλος έδινε αίσθηση σουρώματος και κούρασης, ενώ για 180 παλμούς ούτε κουβέντα σήμερα.

Έφθασα στην κορυφή, έφαγα ό,τι είχα και δεν είχα, τράβηξα μερικές φωτογραφίες το καταπράσινο τοπίο και κατέβηκα σβέλτα την φανταστική κυπαρισσοστολισμένη κατηφόρα. Για αλλαγή επέστρεψα από Παπάγου και το εσωτερικό του Χαλανδρίου.

Φθάνοντας στο Μαρούσι πήρα την απόφαση να μη γυρίσω αμέσως στο σπίτι, αλλά να αφιερώσω λίγη ώρα στο Άλσος Συγγρού. Έκανα μερικές βόλτες στο γεμάτο κόσμο δάσος και ξάπλωσα για περισσότερο από μία ώρα στο γρασίδι κοιτώντας τον ουρανό, τα πεύκα, τις καρακάξες, το γεράκι που έκανε ψηλές πτήσεις. Μπορεί να είχα πάνω από 10 χρόνια να ξαπλώσω στο χώμα και να παρατηρήσω τα σύννεφα που τα παρασύρει γρήγορα ο άνεμος. Πολύ χαλαρωτικό και κυρίως πολύ όμορφο επειδή το συνδυάζω με την παιδική ανάμνηση που έκανα το αντίστοιχο.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν βγαίνω για άθληση, κοιτάζω συχνά το ρολόι και προσπαθώ να επιστρέψω γρήγορα στο σπίτι, λες και κάτι με πιέζει. Η σημερινή αντιμετώπιση ήταν υπέρβαση στο συνηθισμένο παραλογισμό μου και μου έδειξε ότι δεν πρέπει να βάζω πρόγραμμα παντού. Λες και θα κέρδιζα κάτι αν επέστρεφα στο σπίτι 3 ώρες νωρίτερα. Την προπόνηση την έκανα ανεβαίνοντας, οπότε δεν υπήρχε λόγος για βιασύνη στην επιστροφή προς το σπίτι.

Νομίζω ότι ψιλογέμισα μπαταρίες για τις πρώτες μέρες της επερχόμενης εβδομάδας. Για τις τελευταίες, θα δείξει... :)

Αναθεώρηση ζωής

Θεωρητική μόνο, ε! Μέχρι την υλοποίηση, έχω να γράψω πολλές σελίδες με προβληματισμούς και πρόχειρες σκέψεις.

Αν και η κίνηση στην Αθήνα είχε ελαχιστοποιηθεί, ο Αύγουστος ήταν δράμα. Απίστευτη πίεση στη δουλειά και πολύς χρόνος το απόγευμα για να σκέφτομαι και να μελαγχολώ. Ο αθλητισμός δεν έκανε πολλά για να ενεργοποιήσει το μηχανισμό των ενδορφινών στο σώμα μου, ο οποίος δείχνει να έχει χαλάσει εδώ και μήνες, οπότε η κατάσταση ήταν άστα να πάνε. Ευτυχώς μπήκε ο Σεπτέμβριος, οι συνάδελφοι επέστρεψαν από άδειες και το τμήμα επανήλθε στο συνηθισμένο του πανικό με πολλές καθυστερημένες υποθέσεις να καλύψουμε, ευτυχώς στα πλαίσια καλής συνεργασίας.

Η δεύτερη δουλειά ξεκίνησε απότομα με το που μπήκε ο Σεπτέμβριος και ξαφνικά άρχισα να νιώθω καλύτερα. Πολύ κουρασμένος, αλλά χωρίς πίεση. "Δεν έχω πλέον χρόνο ούτε για να μελαγχολήσω, ούτε για να ονειρευτώ. Δεν έχω χρόνο καλά-καλά για να σκεφτώ πώς νιώθω.", είπα σε ένα φίλο που απόρησε όταν με είδε κάπως καλύτερα από τον περασμένο μήνα. Εργασιοθεραπεία; Χμμμ... Εδώ ξεκινάει η αναθεώρηση ζωής.

Πήρα την απόφαση... Όπα!

Ποιος είμαι εγώ που παίρνω οριστικές αποφάσεις για τον εαυτό μου;

Ας το πω λοιπόν καλύτερα: Σκέφτηκα λοιπόν να δοκιμάσω το εξής, όσο αντέχω: Να επιδιώκω όσο μπορώ την επαφή με κόσμο στα πλαίσια ποδηλατικών και άλλων ομάδων, περιορίζοντας τη δεύτερη δουλειά, ώστε να νιώθω ότι κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Είχα γράψει παλαιότερα ότι η χαλαρή ποδηλασία δε με γεμίζει πλέον ιδιαίτερα. Ίσως γενικότερα η ποδηλασία δε μου κάνει την αίσθηση που μου έκανε δύο χρόνια πριν. Δεν ξέρω βέβαια με τι θα ήθελα να την αλλάξω και σίγουρα θα ήθελα για πάντα να μείνω Ποδηλάτης Πεντέλης, έστω και περιστασιακός.

Το πρόγραμμα του Σεπτέμβρη περιλαμβάνει λοιπόν δουλειά, δουλειά και ξανά δουλειά. Μερικά απογεύματα ποδηλασία και λίγο ύπνο. Περιόρισα το χρόνο που πλένω τα δόντια μου κατά 30 δευτερόλεπτα, ώστε να μπορώ να κάνω περισσότερο ποδήλατο. Επίσης κλειδώνω μία φορά την πόρτα για να κερδίσω μερικά δευτερόλεπτα ύπνου. :p

Για να μην τα πολυλογώ, κουράζομαι πολύ με τις δουλειές, νιώθω παραγωγικότερος από ποτέ, αλλά δε μου φθάνει. Οι ευθύνες που αναλαμβάνω αυξάνονται συνεχώς και οι αρμοδιότητες επεκτείνονται σε νέους τομείς. Η βασική δυσκολία έγκειται στον περιορισμό της έπαρσης, ώστε να μην ξεφύγω με την αίσθηση αυτοπεποίθησης που μου δίνει η εργασία.

Αλλά οι μήνες περνάνε. Δε νιώθω ότι ζω, ότι κάνω κάτι όμορφο για τον εαυτό μου. Όταν εργαζόμουν στο εξωτερικό, είχα συνειδητοποιήσει ότι η δουλειά, που πάντοτε θεωρούσα έναν από τους σημαντικότερους τομείς της ζωής μας, δεν είναι αρκετή για να μας ολοκληρώσει. Πρέπει τις λίγες ώρες που μας μένουν ελεύθερες, να μπορούμε να κάνουμε κάτι για να γεμίζουμε όμορφα την προσωπική μας ζωή. Όσο και να μου αρέσει η εργασία μου, όσο και να ανανεώνομαι με νέους τομείς δραστηριοποίησης, δεν επιτυγχάνεται ισορροπία στη ζωή, χωρίς γεμάτη προσωπική ζωή. Ήταν άλλωστε ένας από τους λόγους που ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Το παράξενο είναι ότι πέτυχα την ισορροπία για μερικά χρόνια, αλλά την έχασα πάλι.

Πώς γεμίζει όμως αυτό το κενό; Μάλλον έχω ξεχάσει τον τρόπο. Από "σούπερ κοινωνικός" που με είχε αποκαλέσει πριν από 3 χρόνια μία φίλη, έχω καταλήξει να νιώθω ξένος ανάμεσα σε κόσμο. Μπορώ να αποδώσω απίστευτα στη δουλειά, να δώσω λύσεις ακόμα και στις πιο δύσκολες υποθέσεις και να επικοινωνήσω αποτελεσματικά σε ό,τι αφορά την εργασία μου. Πιο έξω όμως; Δε με γεμίζει η καφετέρια, ούτε η κονσερβοποιημένη διασκέδαση. Μπορώ πολύ εύκολα να πείσω πελάτη για την αξία ενός τεχνολογικού προϊόντος, να τον κάνω να ενθουσιαστεί με την επιλογή του, αλλά για εμένα όλα αυτά είναι πολύ λίγα. Τίποτα δεν είναι σαν τα βουνά. Και στα βουνά δεν υπάρχει πολύς κόσμος. Ο κόσμος διασκεδάζει στις αστικές πεδιάδες, με τρόπο που δεν μπορώ να ενστερνιστώ.

Τις τελευταίες μέρες με τον πανικό της δουλειάς, έφθασα σε κάτι που έχω βιώσει πολλές φορές. Στην απώλεια του μικροβίου του αθλητισμού. Μου έχει φύγει η έντονη ανάγκη άθλησης, διότι έχω ξεχάσει πόσο με βοηθάει ψυχολογικά. Ακούγεται παράξενο να μπορείς να το γράψεις και να το πεις, αλλά στην πράξη να το νιώθεις διαφορετικά και να μην το αλλάζεις. Έχει φύγει η αίσθηση της άθλησης και το πρώτο βήμα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο ή πιο βαρετό. Δραστηριοποιούμαι επειδή πρέπει ή επειδή εκτιμώ ότι θα νιώσω όπως παλαιότερα κι όχι επειδή πραγματικά με ενθουσιάζει ό,τι κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο.

Το όνειρο της μοτοσυκλέτας πήγε εσκεμμένα παραπίσω. Λένε ότι το ταξίδι προς την Ιθάκη είναι το σημαντικότερο, αλλά θα μου επιτρέψει ο Καβάφης να τον συμπληρώσω. Το πιο όμορφο είναι το αγκυροβόλημα στο λιμάνι της. Ξέρεις ότι είσαι εκεί, δεν έχεις αγγίξει ακόμα έδαφος και βιώνεις τις τελευταίες έντονες στιγμές. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να πάω και να πάρω τη μηχανή, οπότε δε με καίει, δε με αγχώνει. Άλλωστε η διασκέδασή μου είναι στους 180 παλμούς και όχι στις 10.000 στροφές/λεπτό και στην τελική τα όνειρα είναι πάντοτε πιο όμορφα από την υλοποίησή τους. Οπότε ας το κάνω να κρατήσει περισσότερο. :)

Η Πεντέλη εξακολουθεί να φαντάζει προκλητική αυτές τις μέρες με τον ωραίο καιρό και μου λείπει πολύ. Άντε να δροσίσει λίγο, για να παίρνω καμιά φορά το ποδήλατο στη δουλειά.

Ανασκόπηση μιας δύσκολης εβδομάδας

Η δουλειά πήγαινε γενικά χαλαρά το καλοκαίρι, μέχρι την περασμένη εβδομάδα ...που απαυτώθηκε ο Δίας. Πίεση σε ασύλληπτα επίπεδα, απολύσεις, υποστελεχωμένο τμήμα με τις άδειες, νεύρα από πελάτες που φεύγουν διακοπές. Σαν παγωτό Nirvana, δηλαδή κόλαση. :p

Γενικά μου αρέσει πολύ η δουλειά. Με γεμίζει, με κάνει να νιώθω δημιουργικός και παραγωγικός, μου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όλοι θέλουν να γλιτώσουν, ενώ εγώ θέλω να δουλέψω περισσότερο. Ε, για πρώτη φορά, τις τελευταίες 10 μέρες, νιώθω ότι έχω ξεπεράσει τα όρια της πίεσης και θέλω να ξεφύγω με οποιοδήποτε τρόπο από τη σκέψη της δουλειάς, να αλλάξω παραστάσεις και γενικά να προβληματιστώ για οτιδήποτε άλλο πέρα από ζητήματα εργασίας.

Έλεγα στους φίλους μου ότι η δουλειά μου είναι τόσο ενδιαφέρουσα που εκμηδενίζει το χρόνο και νιώθω ότι οι μήνες περνάνε σαν να είναι εβδομάδες. Ότι θέλω να κάνω πού και πού κάτι ανιαρό, ώστε να νιώθω το χρόνο να περνάει με λογικό ρυθμό και όχι καταιγιστικό. Ε, λοιπόν ήγγικε η ώρα νωρίτερα απ' ό,τι το περίμενα. Το 9ωρο έγινε ατελείωτο και το απόγευμα δε φθάνει με τίποτα για να ξεκουραστώ.

Το καταφύγιό μου ήταν πάντοτε ο αθλητισμός. Ή σχεδόν πάντοτε. Επιστράτευσα λοιπόν τα μεγάλα μέσα για να εκτονώσω τις καθημερινές εντάσεις, ελπίζοντας ότι ο πανικός θα λήξει το Σεπτέμβριο που θα ισορροπήσει το τμήμα με τις άδειες και το μειωμένο προσωπικό. Αναβάσεις βουνών, τρέξιμο στα όρια της καρδιάς, μεγάλες αποστάσεις κολύμβησης στη θάλασσα, ping-pong,  μέχρι και για καφέ πήγα :p.

Τίποτα δεν άλλαξε. Η πίεση σε επίπεδα εγκεφαλικού και ο αθλητισμός να κάνει μία τρύπα στο νερό. Στο τρέξιμο έφθασα το προπέρσινο επίπεδό μου, βελτιώνοντας πολύ το χρόνο. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από κούραση. Τρέχω ανηφόρες ασθμαίνοντας, περνάω σχεδόν όλους τους δρομείς που βρίσκονται στο δρόμο μου, δουλεύοντας στους 180 παλμούς και χρησιμοποιώ τις άσχημες εικόνες για να ανεβάσω ρυθμό όταν κουράζομαι. Αισθάνομαι ένα κρύο μούδιασμα στο κεφάλι, νιώθω θυμό και ο ρυθμός μου ανεβαίνει αβίαστα. Όσο κρατάω την καρδιά πολύ ψηλά, δε νιώθω τίποτα. Ούτε κούραση, ούτε πόνο, τίποτα. Αν πέσουν οι παλμοί στους 150, αρχίζω και αντιλαμβάνομαι την κούραση. Οπότε σκέφτομαι πάλι τη δουλειά και ανεβάζω ρυθμό. Κι όμως η πίεση δεν πέφτει, σε σημείο να αρχίσω να ανησυχώ για την υγεία μου.

Τις τελευταίες ημέρες, στο δρόμο προς τη θάλασσα, βρέθηκα αρκετές φορές με το αυτοκίνητο στην Πεντέλη. Εκεί κάτι ξύπνησε μέσα μου. Ήταν η ανάμνηση της αδρεναλίνης, την οποία έχω κλείσει εδώ και 12 χρόνια στο χρονοντούλαπο, θεωρώντας τη επικίνδυνη. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ότι δε φθάνει η άθληση για να διώξω τις πιέσεις αυτή την περίοδο και χρειάζομαι κάτι πιο δυνατό. Η αδρεναλίνη όμως έχει το κακό ότι είναι ιδιαίτερα εθιστική στους άντρες και ενίοτε μπορεί να αποβεί μοιραία, διότι ποτέ δεν είναι αρκετή. Κάθε φοράς θέλεις και περισσότερη. Το αίσθημα του φόβου και η επερχόμενη επιστροφή στην ασφάλεια, σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα και να νιώθεις ευτυχισμένος που ζεις. Το έχω ζήσει μερικά χρόνια το σκηνικό και ξέρω τα καλά του, καθώς και τους κινδύνους που εγκυμονεί. Προς το παρόν δείχνω σύνεση και δεν ξεκλειδώνω το χρονοντούλαπο για να διαρρεύσει η αδρεναλίνη, αλλά δεν ξέρω για πόσο. Αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση, θα αναγκαστώ να τη βάλω στη φαρέτρα μου.

Συμπερασματικά, πέρα από την ποδηλατοβόλτα με την Ελένη στην κορυφή της Πολιτείας, θα έλεγα ότι τα μόνα πράγματα που με χαλάρωσαν αυτή την εβδομάδα είναι η κολύμβηση με πολύ κύμα τη μέρα με το αντιμάμαλο (το στάσιμο κύμα που δημιουργείται κοντά στα βράχια όταν έχει δυνατό άνεμο) και η ανάβαση της Πεντέλης που είναι σταθερή αξία. Από τη σημερινή έξοδο για καφέ, το μόνο που άξιζε ήταν η θέα της Πεντέλης στο σούρουπο, όταν επέστρεφα από τη Λεωφόρο Μεσογείων προς το σπίτι. Δεν άξιζε ούτε η κουβέντα με φίλους, ούτε τα βλέμματα στην καφετέρια, ούτε ο χυμός, ούτε τίποτα. Μόνο η θέα της αγαπημένης μου κορυφής όταν είχα πάρει το δρόμο της επιστροφής.

Είναι στιγμές που νιώθω ότι είμαι από άλλο πλανήτη και δεν ταιριάζω με την υπόλοιπη κοινωνία.

Μετατρέποντας το στρες σε κίνηση

Όταν οδηγώ αμάξι, ζηλεύω τους ποδηλάτες. Όταν οδηγώ ποδήλατο, θαυμάζω τους δρομείς. Όμως όταν τρέχω, δε σκέφτομαι τίποτα, εκτός από το χρονόμετρο και την απόσταση.


Ο αθλητισμός έχει τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπει το στρες σε δύναμη, τα νεύρα σε ταχύτητα και κάθε αρνητική εικόνα σε αντοχή. Όσο πιο εκνευρισμένος είσαι, τόσο πιο μακριά και πιο γρήγορα φθάνεις.

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν σχετικά δύσκολη. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο η δουλειά, αλλά λόγω ζέστης πήγαινα κάθε μέρα στη δουλειά με λίγο ύπνο. Η απόδοσή μου, παρόλα αυτά, ήταν σε κορυφαία επίπεδα για την εταιρεία, οπότε ένιωθα ικανοποίηση. Η μόνη μέρα που πήγα στη δουλειά ξεκούραστος ήταν η Παρασκευή. Είχε όλα τα εχέγγυα για να είναι μία όμορφη και παραγωγική μέρα. Κι όμως εξελίχθηκε σε μέρα με φοβερή πίεση, η οποία σε συνδυασμό με την κούραση και την έλλειψη αθλητισμού (μόνο την Τετάρτη έκανα ένα χιλιόμετρο κολύμπι) συσσώρευσε stress. Γύρισα σπίτι το απόγευμα και η μόνη στιγμή που ένιωσα να χαλαρώνω ήταν όταν πήγα σε δική μου πελάτισσα (η δεύτερη δουλειά πάει χαλαρά τη θερινή περίοδο) και έπιασα κουβέντα.

Το βράδυ συμμετείχα σε χαλαρή ποδηλατοβόλτα με φίλους, αλλά δε μου έφθασε. Ήθελα sprint, ήθελα να αγγίξω τους 200 παλμούς, να φθάσω σε σημείο να ασθμαίνω από την κούραση και την εξάντληση για να εκτονώσω την πίεση της ημέρας και η χαλαρή ποδηλατοβόλτα δεν μπορούσε να μου το προσφέρει. Γύρισα το βράδυ σπίτι με την πίεση παρούσα και το επόμενο πρωί δεν είχαν αλλάξει πολλά στο πώς ένιωθα. Συσσωρευμένη πίεση που έπρεπε να βρει διέξοδο εκτόνωσης.

Η καλύτερη λύση θα ήταν τρέξιμο στο Δάσος Συγγρού, αλλά είχε βγει ανακοίνωση ότι θα είναι κλειστό για λόγους πυροπροστασίας. Οπότε; Πεντέλη και Πάρνηθα ανέβηκα πρόσφατα, συνεπώς ο πιο ενδιαφέρων στόχος είναι ο Υμηττός, στον οποίο έχω να ανέβω ένα χρόνο. Έψαξα στα γρήγορα στο διαδίκτυο για ανακοινώσεις σχετικά με μέτρα πυροπροστασίας, αλλά δε βρήκα κάτι.
"ΟΚ, τέσσερα μποφόρια έχει σήμερα. Δε θα τον έχουν κλείσει. Τι χρειαζόμαστε; Καλό φαγητό, πολύ νερό, αλάτι και φρούτα για ηλεκτρολύτες. Έχει 34 βαθμούς Κελσίου."

Το καλό φαγητό είναι μία ιδέα... Ξέρω πολύ καλά από τους αγώνες ιστιοπλοΐας που πήγαινα παλαιότερα, ότι περισσότερο μετράει το καλό βραδινό, παρά το πρωινό. Φυσικά και τα δύο πρέπει να συνδυαστούν, αλλά όταν η ζυγαριά με δείχνει στο ελάχιστο βάρος που έχω τους τελευταίους μήνες, προφανώς δεν έχω πληρότητα υδατανθράκων στο μυϊκό μου σύστημα από την προηγούμενη μέρα. Ή θα χάνεις βάρος ή θα έχεις καλές επιδόσεις. Με φυσική διατροφή, δύσκολα συνδυάζεται η απώλεια βάρους με πολύ καλές επιδόσεις. Σιγά όμως μην πάρουμε λιποδιαλύτες και πρωτεΐνες, όπως κάνουν κάποιοι φίλοι.

Κατά συνέπεια δεν ήμουν προετοιμασμένος διατροφικά για ταχύτητα και αντοχή. Έφαγα ό,τι μπορούσα το μεσημέρι, ξέροντας βέβαια ότι θα μεταβολιστεί καθυστερημένα. Γέμισα το σακίδιο νερό και ξεκίνησα.

Φαίνεται πραγματικά παράξενο, μία μέρα αργίας να εξακολουθείς να νιώθεις την πίεση της προηγούμενης. Κι όμως συμβαίνει. Ανέβηκα στο ποδήλατο. Δεν ήμουν καλά. Ήθελα να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα αψηφώντας τους κινδύνους του δρόμου. Έβλεπα κόκκινο φανάρι και μου ερχόταν να το περάσω έτσι χύμα, κάτι που δεν κάνω ποτέ. Θέλω ως ποδηλάτης να δίνω το καλό παράδειγμα και να κερδίζω το σεβασμό των άλλων. Είχα μπροστά μου 60 χιλιόμετρα με περισσότερα από 1000 μέτρα υψομετρικά και δεν έκανα οικονομία δυνάμεων. Έβαζα όλη μου τη δύναμη.

"Δε με νοιάζει. Ας λιποθυμήσω στα μισά του Υμηττού. Δε με νοιάζει!" σκεφτόμουν συνέχεια.

Επέλεξα τη δυσκολότερη διαδρομή για να φθάσω στην Καισαριανή. Λίγο πριν το κάτω πυροφυλάκιο με είδε ένας δρομέας να ανεβαίνω γρήγορα προς το βουνό.
- Λυπάμαι φίλε. Δεν περνάει ούτε κουνούπι. Η αστυνομία δεν αφήνει σήμερα, ούτε αμάξια, ούτε ποδηλάτες, ούτε δρομείς.

Δεν τον πίστεψα. Ή καλύτερα, δεν ήθελα να τον πιστέψω. "Θα με αφήσουν" σκέφτηκα. Έχει μόλις τέσσερα μποφόρ άνεμο και δεν έχουν βγάλει ανακοίνωση.
Φθάνω στο πυροφυλάκιο και βλέπω μπλόκα πυροσβεστών. Με πλησιάζει ένας:
- Ο Υμηττός είναι κλειστός σήμερα και αύριο, στα πλαίσια της πυροπροστασίας.
- Ευχαριστώ. Καλή βάρδια! (Απαντώ ευγενικά, αλλά από μέσα μου νιώθω θυμό. Δεν έχω εκτονωθεί ακόμα.)

"Προλαβαίνω την Πεντέλη;", σκέφτομαι. "Έχω ξεκινήσει αργά, θα με πιάσει νύχτα μέχρι να φθάσω στην Κηφισιά και κατόπιν κορυφή. Αλλά θα το παλέψω!"

Ανηφορίζω την Κηφισίας και φθάνω στο Κεφαλάρι. Ξεκινάω την ανάβαση στην οδό Ξενίας, αλλά πρέπει να κάνω στάση για να γεμίσω το παγούρι με το νερό που έχω στο σακίδιο και να φάω, ώστε να μου φθάσει η ενέργεια για την κορυφή. Όταν είμαι μόνος, πολύ σπάνια κάνω στάσεις. Στην ανάβαση Πεντέλης, μία στάση μόνο στην κορυφή. Και πάντοτε προτιμώ να είναι κάτω από 3 λεπτά, ώστε να διατηρούνται ζεστοί οι μύες. Αυτή τη φορά όμως έπρεπε να φάω. Έκανα 7 λεπτά στάση. Λάθος. Ξεκινάω και νιώθω κουρασμένος. Οι ενδορφίνες έχουν πέσει και η κούραση έχει έρθει στο προσκήνιο μαζί με λίγο πόνο. Νιώθω τον υποτενοντώδη, το γόνατο, τον προσαγωγό. Κάνω 3 χιλιόμετρα ακόμα, κοιτάζω το ρολόι και διαπιστώνω ότι θα περάσω μία ώρα στη νύχτα στο βουνό.

Δεν έχω ούτε τη διάθεση, ούτε την αντοχή για ανάβαση Πεντέλης μετά τη διαδρομή προς τον Υμηττό και βέβαια δεν ήθελα να ρισκάρω κάποιο μυϊκό τραυματισμό, οπότε αποφασίζω να γυρίσω σπίτι, έχοντας καταγράψει 53 χιλιόμετρα σήμερα και 30 χθες. Είμαι καλύτερα από την Παρασκευή, αλλά η πίεση δεν εκτονώθηκε πλήρως. Δεν είχα μαζί μου την τύχη, ούτε την προνοητικότητα για δυναμική προπόνηση. Υποχωρώ και συμβιβάζομαι σήμερα. Ναι, το κάνω κι αυτό όταν χρειάζεται, ειδικά στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, στην οδήγηση και φυσικά στη δουλειά. Για τον αθλητισμό είναι σπάνιο για εμένα να μη φθάσω κορυφή, αλλά συμβαίνει.

Αύριο θα βάλω στο πρόγραμμα, είτε κολύμβηση, είτε τρέξιμο στη Ρόδων.

Ανάβαση Πεντέλης!

Μου λείπει ήδη η Πεντέλη...

Ονειρευόμουν μήνες να πέσει η δεύτερη δουλειά και να μπορώ να έχω καθημερινά χρόνο για ποδηλασία και τρέξιμο. "Θα ανεβαίνω κάθε μέρα Πεντέλη ή στον Υμηττό, επιστρέφοντας από τη δουλειά με το ποδήλατο." ήταν μία από τις φαντασιώσεις μου.

Τα όνειρα υπάρχουν όμως για να μας δίνουν δύναμη και ευτυχώς δεν εκπληρώνονται πάντοτε, ώστε να λάμπουν ζωηρά στον ορίζοντα και να μας στηρίζουν στον καθημερινό αγώνα μας. Πριν από τρεις μέρες κατάφερα να βρω χρόνο και διάθεση για να ανέβω στο αγαπημένο μου βουνό. Επιστροφή στο σπίτι από τη δουλειά, λίγο φαγητό, πολύ νερό και αλάτι και βουρ στο ποδήλατο.

Τις τελευταίες ημέρες έβγαινα με φίλους και συνέχεια ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε. Δεν μπορώ την απομόνωση, αλλά δε ζω και χωρίς τη χαλάρωση, τη θέα, την ηρεμία και τη δυσκολία του βουνού. Η ζέστη δε με αποθαρρύνει τα τελευταία χρόνια στην άθληση, οπότε οι 31 βαθμοί και ο απογευματινός ήλιος, κάθε άλλο παρά με ενοχλούσαν. Αφήνω τους άλλους στα κλιματιστικά τους και πηγαίνω να ποτίσω την Πεντέλη με τον ιδρώτα μου.

Ξεκίνησα λοιπόν, χωρίς να έχω φάει ιδιαίτερα. Ένιωθα ότι είχα δυνάμεις και δεν προοικονόμησα να γεμίσω με υδατάνθρακες. Είχα λίγο κόντρα άνεμο που έριχνε το ρυθμό μου, αλλά δε με πείραζε. Περισσότερο με ενοχλούσαν τα γυαλιά ηλίου που είναι πολύ σκοτεινά και έδειχναν το απογευματινό τοπίο σαν να κόντευε να νυχτώσει, οπότε τα έβγαλα για να απολαύσω το φως της ημέρας. Περνώντας από Κεφαλάρι τη διασταύρωση που πάει Νέα Πεντέλη και συνεχίζοντας προς την πίστα του moto cross, βρέθηκε στο οπτικό μου πεδίο ένας ποδηλάτης. Ποδήλατο 26" με ασφάλτινο λάστιχο και ποδηλάτη που έδειχνε δυνατός. Ο τύπος το πήγαινε καλά. Ήμουν πριν το 1/3 της ανάβασης και ήδη ένιωθα ότι πήγαινα με οριακό ρυθμό για να φθάσω στην κορυφή χωρίς έντονη καταπόνηση του μυϊκού συστήματος. Αλλά... "Θα τον περάσω!"

Ανεβάζω λοιπόν ρυθμό για να κλείσω την απόσταση των 150 μέτρων που μας χωρίζει και πλησιάζω. Λίγο πριν την πίστα του moto cross το παλικάρι επιταχύνει και ανοίγει. Δίνω κι άλλο κι εγώ, αλλά πλέον η απόσταση είναι σταθερή στα 100 μέτρα. Παίρνω την απόφαση να επιταχύνω κι άλλο, χωρίς όμως να σηκωθώ και να sprintάρω, αψηφώντας ότι έχω μπροστά μου ολόκληρο βουνό. "Δε γαμιέται... Αν είναι τόσο καλός, θα φάω ήττα εντός έδρας. Πλάκα θα έχει." Επιταχύνω λοιπόν, αλλά στο μικρής κλίσης τμήμα λίγο πριν τη δύσκολη ανηφόρα του μοναστηριού, ο τύπος επιβραδύνει. Τον πλησιάζω γρήγορα. "Χμμμ. Ξέρει καλά τη διαδρομή και κρατάει δυνάμεις για τα επερχόμενα χιλιόμετρα με κλίση 15%. Εγώ την έκανα τη βλακεία μου και θα γεμίσω γαλακτικό οξύ."

Ο τύπος κόβει κι άλλο ταχύτητα και ...σταματάει! Τον περνάω σβέλτα και τον βλέπω λαχανιασμένο να έχει εξαντληθεί. Τα έδωσε όλα μέχρι το 1/3 του βουνού και σταμάτησε. "Όχι ρε φίλε. Μου χάλασες την προπόνηση για να κάνεις ένα sprint λίγο πριν εγκαταλείψεις.", σκέφτομαι, απορώντας αν έχω δυνάμεις για τα δύσκολα χιλιόμετρα που έρχονται. Κόβω ρυθμό, ανεβαίνω με δυσκολία τα πρώτα μέτρα με τις φουρκέτες, αλλά σιγά-σιγά συνέρχομαι. "ΟΚ, άξιζε τον κόπο η κόντρα. Η προπόνηση θα βγει, απλά σε χειρότερο χρόνο."

Έφθασα στην κορυφή, τράβηξα μερικές φωτογραφίες την τεχνητά φωτισμένη πόλη και κατέβηκα νύχτα το βουνό. Στην κατηφόρα πριν το μοναστήρι πέτυχα ένα λαγό, που τρόμαξε με το δυνατό φως του ποδηλάτου μου. Έτρεχε παράλληλα με εμένα για 200 μέτρα και στο τέλος πήγε προς την πλαγιά. Αν έκανε το λάθος να βγει κάθετα στο δρόμο, θα βλέπαμε και οι δύο τα καρότα ...ίσια (ρίζα γαρ, σε αντίθεση με τα ραδίκια). Η εικόνα αυτή, που περιγράφω ευτράπελα, ήταν θεϊκή. Από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου, ολοκλήρωσε την ανάβαση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μου χάρισε το πιο όμορφο απόγευμα της εβδομάδας. Τις άλλες μέρες που πήγα για καφέ και φαγητό με φίλους, απλά ένιωθα ότι κάτι μου λείπει. Ήξερα τι είναι αυτό και γνωρίζω πού θα το ξαναβρώ.

Μου λείπει ήδη η Πεντέλη.

Ανάβαση στην κορυφή της Πάρνηθας

Έχω να ανέβω στην Πάρνηθα σχεδόν δύο χρόνια. Παλιότερα ανέβαινα 4 φορές το χρόνο, είτε με παρέα, είτε μόνος. Καλοκαίρι με ζέστη, χειμώνα με χιόνια, άνοιξη με δροσιά. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

Τελευταία φορά ανέβηκα με ομάδα κουρσάδων που έφθανε όμως μέχρι την Αγία Τριάδα σε ρυθμό sprint. Δεν έφθανε στην κορυφή και πρακτικά δεν απολάμβανες το τοπίο, καθότι δούλευες συνεχώς στα όρια της καρδιάς και του σώματος και μετρούσες μόνο ανάσες και φουρκέτες. Είτε ανέβαινες την Πάρνηθα, είτε τη Λεωφόρο Κατεχάκη, μικρή διαφορά θα είχε. Θα ένιωθες το ίδιο ωραία και μόνο που έκανες την προπονητική υπέρβαση, χωρίς να έχεις καταλάβει πολλά από το τοπίο, πέρα από τον καθαρό και ξηρό αέρα του βουνού.

Κάθε εβδομάδα περιμένω πώς και πώς το σαββατοκύριακο για να ξεκουραστώ από την καθημερινή πίεση και να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Το κακό με τον ελεύθερο χρόνο είναι ότι μου επιτρέπει να σκέφτομαι πολύ και να μελαγχολώ. Δεν έχω υποχρεώσεις να με αγχώνουν και μένει μόνο η προσωπική επιλογή του προγραμματισμού της ημέρας. Θα μπορούσα να πάω με φίλους για ping-pong, για ποδήλατο ή για μπάνιο στη θάλασσα. Είναι καλές επιλογές, αλλά καμία τους δε φαντάζει όμορφη στο μυαλό μου. Δεν είναι ικανή να γεμίσει το κενό που νιώθω. Έχω βαρεθεί να συζητάω τα ίδια και τα ίδια, ενώ λίγες κοινωνικές εμπειρίες με ικανοποιούν. Έχω ανάγκη την επαφή με τον κόσμο, αλλά αυτή την περίοδο κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό μου. Νιώθω χαμένος σε νορμάλ ρυθμούς και νιώθω καλά μόνο μετά τους 180 παλμούς.

Κάθομαι λοιπόν στον υπολογιστή (πάλι ανάμεσα σε διαλείμματα γυμναστικής) και σκέφτομαι αν αξίζει να θυσιάσω για μία μέρα ακόμα την κοινωνική συναναστροφή, για έναν ποδηλατικό στόχο που έχει αδιαμφισβήτητη ομορφιά. 4-5 ώρες παρέα μόνο με το ποδήλατό μου και την ομορφιά του βουνού.

Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω τάσεις απομόνωσης. Κάθε φορά που τελειώνει η φάση, κατηγορώ τον εαυτό μου που απομακρύνθηκα για καιρό από τον κόσμο και υπόσχομαι ότι θα πρέπει να δείξω περισσότερη επιμονή όταν ξανανιώσω αντίστοιχη ανάγκη και να μην αποστασιοποιούμαι. Αυτή τη φορά όμως θα το γράψω για να το θυμάμαι τις επόμενες: Αυτή τη στιγμή που το βιώνω, είναι φανερό πως όταν κάνω την αντίστοιχη επιλογή περιστασιακής απομόνωσης, το έχω πραγματικά ανάγκη. Παρόλο που με ενοχλεί η μοναξιά, έχω ανάγκη να κάνω πράγματα που θα με βοηθήσουν να ξαναβρώ την προσωπική ισορροπία, θυσιάζοντας εν ανάγκη τις παρέες, αφού αυτές δεν μπορούν να με ακολουθήσουν προπονητικά στους ρυθμούς που βρίσκω, έστω και πρόσκαιρα, την ευτυχία.

30βάλε βαθμούς και σήμερα, ντάλα καλοκαίρι. Θα χρειαστώ πολύ νερό, αλάτι, φρούτα, μπόλικο φαγητό και αντηλιακό. Για να δούμε...

(Συνεχίζω το γράψιμο μία μέρα μετά την εμπειρία της ανάβασης.)

Χρειάστηκα αρκετή ώρα να πείσω τον εαυτό μου ότι θα αφιερώσω τόσες ώρες σε μοναχική δραστηριότητα. Ετοίμασα το φαγητό μου, γέμισα το σακίδιο με παγούρια και φρούτα, έβαλα αντηλιακό και ξεκίνησα dalla summer για την κορυφή της Πάρνηθας. Τις πρώτες στιγμές σκεφτόμουν "Πού πάω πάλι ο τρελός;", αλλά σύντομα η ποδηλασία με κέρδισε και όδευα χαρούμενος προς το στόχο. Άλλωστε μου αρέσει να νιώθω διαφορετικός και αποφεύγω συνειδητά να κάνω πράγματα που κάνει η μάζα. Δε θέλω να είμαι μία από τα ίδια με τους τριγύρω μου. Η διαφορετικότητα με κάνει να νιώθω πιο δυνατός και πιο σίγουρος για τις επιλογές μου, καθότι δεν είναι επιρροές από τρίτους, ούτε συμβιβασμοί στα πλαίσια του κοινωνικού κομφορμισμού.

Σύντομα βρέθηκα στο δάσος και απολάμβανα την κάθε στιγμή και την κάθε εικόνα του φυσικού τοπίου, χωρίς να εστιάζω μόνο στον τελικό προορισμό. Ανέβαινα με σβέλτο ρυθμό, χωρίς να πιέζομαι ιδιαίτερα, πιο πολύ αναγνωριστικά για τις αντοχές μου. Αν εξαιρέσει κανείς το μέτριο κομμάτι των Θρακομακεδόνων, η Πάρνηθα είναι εύκολο βουνό. Θέλει απλώς καλό φαγητό και υπομονή. Δε χρειάζεται δύναμη, ούτε πολύ καλή φυσική κατάσταση.

Πέρασα το τελεφερίκ και άρχισα να μετράω μία προς μία τις έντεκα φουρκέτες που σε φέρνουν στο οροπέδιο. Οι πρώτες με το πευκοδάσος και οι τελευταίες με την καταπληκτική θέα. Ο καιρός για καλοκαίρι ήταν καλός. 30 βαθμοί περίπου σε χαμηλά υψόμετρα, 4 μποφόρ άνεμος που σε δρόσιζε κι ας ήταν κόντρα κάποιες στιγμές και τα δέντρα να σου χαρίζουν απλόχερα τη σκιά τους σε κάποια σημεία.

Τα ελάφια στόλιζαν με την παρουσία τους το βουνό, ενώ έδειχναν να μην ενοχλούνται από την παρουσία ενός ποδηλάτη που τα περιεργαζόταν και τα φωτογράφιζε. Η επιλογή της ώρας εκκίνησης ήταν πολύ καλή, διότι μου επέτρεψε να έχω άνεση χρόνου για φωτογραφίες με καλό φως στην επιστροφή, αντί να μετράω το χρόνο για να μη με πιάσει το σκοτάδι, όπως συνέβαινε τις άλλες φορές που είχα βρεθεί μέχρι και νύχτα με χιόνια στο βουνό.

Για καλή μου τύχη, ο περισσότερος κόσμος είχε πάει στην παραλία, οπότε τα αυτοκίνητα ήταν λίγα. Έφθασα στην κορυφή, τράβηξα φωτογραφίες την περιμετρική θέα και πήρα χαρούμενος το δρόμο προς την επιστροφή. Έκανα μία μικρή στάση στην αυλή του καταφυγίου Μπάφι για φαγητό και συνέχισα χαλαρά το δρόμο της επιστροφής. Η κατηφόρα της Πάρνηθας είναι χορταστικότατη. Κατεβαίνεις, κατεβαίνεις και έχεις ακόμα πολύ δρόμο. Οι φουρκέτες φθάνουν πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την ανάβαση και σου επιτρέπουν να ευχαριστηθείς το φαινόμενο άνεμο, βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου, για να νιώσεις τον αέρα σε όλο σου το πρόσωπο.

Προσπέρασα 4 ποδηλάτες με κούρσα στην κατηφόρα και 2 στην ανηφόρα που με ρωτούσαν πώς πάω τόσο γρήγορα με ποδήλατο βουνού. Η απάντησή μου ήταν ότι στην ποδηλασία μετράει πρώτα ο ποδηλάτης και μετά το ποδήλατο, ενώ στην κατηφόρα χρειάζεσαι λάστιχα και φρένα που να εμπιστεύεσαι και βέβαια την εμπειρία που σου δίνει άνεση στις στροφές για να τις παίρνεις γρήγορα και σταθερά χωρίς να φοβάσαι. Δεν ήμουν σε φάση να μιλήσω περισσότερο με κόσμο, οπότε τους άφησα πίσω και συνέχισα στο ρυθμό μου.

Έχοντας φθάσει στους Θρακομακεδόνες, σκέφτομαι ότι μένει μόνο μία ανηφόρα, λίγο πριν την εθνική οδό, την οποία θα πάω χαλαρά, μιας και νιώθω το αριστερό γόνατο να με ενοχλεί από το τρέξιμο της προηγούμενης ημέρας. Πάω λοιπόν χαλαρά την κατηφόρα, όπου με προσπερνούν τρεις ποδηλάτες με κούρσα. Αψηφώντας όλες τις συμβουλές που έχω δώσει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, χωρίς να το να σκεφτώ, αρχίζω να τους κυνηγάω. Τους άφησα κι αυτούς πολύ πίσω στην ανηφόρα που ακολούθησε, ένιωσα στιγμιαία ικανοποίηση, αλλά αμέσως μετά γύρισα προς τον εαυτό μου "Καλός μαλάκας είσαι. Δε θα αλλάξεις ποτέ. Αν σε πονάει αύριο το γόνατο και χάσεις την προπόνηση, καλά να πάθεις!".

Κάπως έτσι έκλεισε μία πολύ καλή εμπειρία στο βουνό. Δε βαρέθηκα ούτε στιγμή, καθότι είχα να ανέβω καιρό με το ποδήλατο στην Πάρνηθα και οι περισσότερες εικόνες με γέμιζαν σαν καινούριες, αφού εκεί δε θυμόμουν απ' έξω τις στροφές και τις ...πέτρες, όπως συμβαίνει στην Πεντέλη. Εννοείται ότι θα ήθελα να μοιραστώ τη στιγμή με δικό μου άνθρωπο, να του πω τις εμπειρίες μου, να του δείξω ιδιαίτερα σημεία και να του δώσω πληροφορίες για το βουνό, που ξέρουν μόνο οι τακτικοί επισκέπτες του, αλλά και μόνος πέρασα πολύ καλά. Για μία ακόμα φορά γύρισα σπίτι γεμάτος όμορφες εμπειρίες και με την υπόσχεση να μην ξεχνάω τα βουνά.

Ο επόμενος ποδηλατικός στόχος για ημερήσια απόδραση είναι ο Υμηττός, στον οποίο έχω να ανέβω ένα χρόνο. Φυσικά η Πεντέλη παραμένει σταθερή αξία για τις μέρες που θα έχω λιγότερο χρόνο και θα θέλω να προπονηθώ πιο αποτελεσματικά.

Τα λέμε στα βουνά!

Προπόνηση σώματος και ψυχής

Αγαπητό ημερολόγιο,

Η παρούσα ανάρτηση ιστολογίου είναι αφιερωμένη σε ένα άτομο που υπήρξε εμπνευστής μου όσο ήμουν στο εξωτερικό, πρώην μαραθωνοδρόμο και εξαιρετικό συνάδελφο, το Vito De Pasquale.

Έχοντας παρατήσει τον αθλητισμό για μερικά χρόνια και έχοντας ρίξει το βάρος στη δουλειά, αναπολούσα τις εποχές αθλητισμού και νόμιζα ότι είχαν πάρει οριστικά το δρόμο προς τη λήθη. "Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις", χωρίς μελοποίηση. Έτσι, ασπρόμαυρο.

"Κάποτε έκανα αυτό και άλλοτε εκείνο. Μεγαλώσαμε πια..."

ΟΧΙ!

Σαφώς και ο οργανισμός μας έχει όρια και υπάρχει μία ηλικία που θα φθάναμε δυνητικά στο ζενίθ, αλλά ως κοινοί θνητοί και όχι ως επαγγελματίες αθλητές, είναι σχεδόν απίθανο να έχουμε εξαντλήσει τα όρια αυτά. Πιθανώς να έχουμε εξερευνήσει μερικές πτυχές μας, αλλά δύσκολα θα έχουμε φθάσει κοντά στα όρια, αν δεν έχουμε ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Επιπλέον, όσο μεγαλώνουμε, μεθοδεύουμε σαφώς καλύτερα την υπομονή και την επιμονή, αρετές που είναι απαραίτητες για τη συστηματική προπόνηση. Σε μικρή ηλικία έχουμε τις σωματικές δυνατότητες με το μέρος μας, αλλά όχι τις ψυχικές. Έχουμε άλλα πράγματα που μας αποσπούν την προσοχή και η υπομονή είναι σχετικά μικρή.

Σε ατέρμονες συζητήσεις που είχα κάνει με το Vito σε ιταλικό έδαφος, εκείνος επέμενε ότι τα πάντα είναι θέμα αυτοπειθαρχίας και υπομονής. Δεν έφερνα αντίρρηση, καθότι ήξερα ότι δεν μπορούσα να του πάω κόντρα σε τίποτα. Στα πάντα ήταν πιο έμπειρος και πιο σοφός. Από θέματα Φυσικής, που ήταν η κοινή μας επιστήμη, έως αθλητισμού. Απλά εξέφραζα τις αντιρρήσεις μου, για να του δώσω έναυσμα για ένα ακόμα μάθημα που θα ακολουθούσε.

Για να μη μακρηγορήσω άλλο, το θέμα μας ήταν η προπόνηση για μαραθώνιο. Πάντοτε έλεγε ότι θέλει αργή προετοιμασία και το δυσκολότερο είναι το χτίσιμο της αυτοπειθαρχίας με την πνευματική εξάσκηση στην επιμονή. Η σωστή προπόνηση απαιτούσε σχεδόν καθημερινή ενασχόληση επί ένα χρόνο, ίσως και δύο χρόνια, ανάλογα το επίπεδο που βρίσκεται ο επίδοξος δρομέας. Αν και θαυμάζω τους μαραθωνοδρόμους, δεν έχω βάλει ποτέ στόχο το μαραθώνιο, καθότι δε χωράει ευχάριστα στο τρίπτυχο, εργασία-προσωπική ζωή-αθλητισμός που αρέσκομαι να διατηρώ στη ζωή μου.

Κάποια στιγμή επέστρεψα στην Ελλάδα και πήρα ξανά την απόφαση να αρχίσω τον αθλητισμό. Δεν έβρισκα φίλους να με ακολουθήσουν στην αρχή, αλλά ήμουν αποφασισμένος ότι θα βγαίνω μόνος μου. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη, αλλά σταδιακά με συνεπήρε ο ενθουσιασμός. Ξεκίνησα με αποστάσεις 5 χιλιομέτρων και σύντομα ανέβηκα στα 10 χιλιόμετρα. Σε μερικούς μήνες είχα αποκτήσει καλύτερη φυσική κατάσταση απ' ό,τι είχα όταν ήμουν 22 ετών και βελτιωνόμουν συνεχώς. Στο μεταξύ γνώριζα κόσμο και ο αθλητισμός κατέστη σταδιακά η βασική μου κοινωνική δραστηριότητα. Η μία ποδηλατική ομάδα έφερνε την άλλη και όπου μπορούσα τσίμπαγα κόσμο για να πηγαίνουμε και για τρέξιμο. Τα χιλιόμετρα ανέβαιναν και η κούραση έφθανε ολοένα και πιο αργά.

Σε μία από τις διαδικτυακές κουβέντες με το Vito, του είπα ότι δυσκολεύομαι να βρω παρέα στο τρέξιμο, διότι ο κόσμος δεν είναι αρκετά καλά προπονημένος. Ελάχιστοι τρέχουν και οι περισσότεροι με αργό ρυθμό, μικρές αποστάσεις. Δε μου έφθανε. Το κακό ήταν ότι χωρίς παρέα, ώρες-ώρες βαριόμουν κι εγώ. 10 χιλιόμετρα και τέλος. Τα 20 χιλιόμετρα ή περισσότερα θέλουν παρέα. Επιπλέον ένιωθα ότι προπονούμαι καλύτερα με παρέα, διότι ξεχνάω την κούραση με την κουβέντα. Και εδώ ήρθε η απάντηση κλειδί:

"When you train yourself alone, you achieve double training: Mental and physical."

Τι εννοούσε ο Βίτο; Ότι η επιπλέον δυσκολία που ένιωθα όταν έτρεχα μόνος μου, ήταν μία δεύτερη προπόνηση. Έπρεπε κάθε δευτερόλεπτο να παλεύω με το σώμα, που μου έλεγε να σταματήσω. Πέρα από τη μυϊκή δυσκολία, είχα αντιμέτωπο το πνεύμα μου. Αντιθέτως, με παρέα η εξάσκηση στην αυτοπειθαρχία και την επιμονή ήταν σαφώς μικρότερη, αφού ξεχνιόμουν με την κουβέντα και έπαιρνα δυνάμεις βλέποντας ότι είμαι πιο δυνατός από τους άλλους. Αυτή η απάντηση με έχει στιγματίσει εδώ και χρόνια, διότι συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να αποφεύγω τις μοναχικές προπονήσεις, αλλά να τις βλέπω σαν απαραίτητο συμπλήρωμα στις ομαδικές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δρομείς εμφανίζουν δείγματα καλύτερης αυτοπειθαρχίας σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Με αυτά και με αυτά σήμερα βγήκα πάλι για τρέξιμο. Οι φίλοι μου είχαν πάει για μπάνιο στη θάλασσα, αλλά εγώ ήθελα να απολαύσω την πόλη που έχει αρχίσει να αδειάζει. Δε θέλω να βρεθώ στον πανικό της παραλίας. Έχω ζήσει όλη μου την παιδική και εφηβική ηλικία στη θάλασσα, έχω κάνει πάρα πολλά μίλια ιστιοπλοΐας και αμέτρητα μπάνια στη θάλασσα, οπότε δεν την έχω απωθημένο (εξαιρείται το windsurfing που ονειρεύομαι να κάνω κάποια στιγμή συστηματικά). Μου αρέσει η θάλασσα, αλλά τα τελευταία χρόνια είμαι θαυμαστής του βουνού.

Ξεκίνησα πάλι να τρέχω στα αστικά πεζοδρόμια για να φθάσω στο άλσος. Η πόλη έχει σχεδόν αδειάσει και είναι σαφώς πιο όμορφη τώρα. Δε μιλάμε για επίπεδα ησυχίας, αλλά τουλάχιστον έχει μειωθεί ο πανικός. Το άλσος Συγγρού άδειο. Ποιος τρελός τρέχει καλοκαίρι, ντάλα μεσημέρι στον ήλιο; Είδα μόνο δύο άτομα κοντά στην είσοδο. "ΟΚ, μοναχικό τρέξιμο σήμερα."

Έχω ήδη γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και βγάζω τη μπλούζα μου για να επιτρέψω στο σώμα να ψυχθεί αποτελεσματικότερα. Έχω ανεβάσει ρυθμό, μιας και δε νιώθω ενόχληση σε κάποια μυϊκή ομάδα. Μόνο ο ημιτενοντώδης μου μιλάει λίγο, αλλά αυτός είναι κυρίως ποδηλατικός μυς και δε με αγχώνει. Αν έκανα ποδηλατική ανάβαση Πεντέλης, θα είχα ρίξει το ρυθμό μου για να τον προστατέψω, αλλά στο τρέξιμο δεν έχει ανάγκη.

Κατηφορίζω τον ασφάλτινο δρόμο και βλέπω άλλον έναν τύπο με την κόρη του. Αυτός τρέχει στην ανηφόρα και το κοριτσάκι κάνει ποδήλατο. Περνάω δίπλα του, με κοιτάζει, τον κοιτάζω:

- Ηλία;

- Έλα ρε, τι κάνεις;

Ήξερα ότι τρέχει στο άλσος εδώ και χρόνια με την κόρη του, αλλά δεν τον είχα ξαναπετύχει. Ε, να λοιπόν που υπάρχουν κι άλλοι τρελοί. Κάναμε μαζί 3 μικρούς κύκλους (περίπου 4 km) στην εύκολη διαδρομή μεταξύ των δύο παράλληλων οριζόντιων ασφάλτινων δρόμων, είπαμε τα νέα μας και αποχαιρετιστήκαμε. Συνέχισα την περιμετρική προπόνησή μου κεφάτος επιλέγοντας τα μαλακά μονοπάτια με το ξερό πούσι (μην πάει το μυαλό σας στο υγρό pussy :p) και πέτυχα πάλι τους δύο τύπους που είχα δει να περπατάνε στην αρχή. Ολόκληρο άλσος είχε μόλις 5 άτομα.

Όταν έμεινα μόνος, θυμήθηκα το Vito που μιλούσε για τη δυσκολία της ατομικής προπόνησης. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις, κοιτάζεις το χρονόμετρο, αν έχεις δυνάμεις κοιτάς κατάματα τις ανηφόρες, ενώ αν είσαι κουρασμένος κοιτάζεις κάτω. Περιμένεις απεγνωσμένα την έκλυση ενδορφινών που θα σε κάνουν για λίγο χρόνο να νιώσεις πολύ δυνατός και ξεκούραστος, αλλά θα πρέπει να δείξεις σύνεση και να μην ενδώσεις στον πειρασμό της επιτάχυνσης. Πρέπει να μετατρέψεις αυτή την ενεργητικότητα σε αντοχή, διότι έχεις δρόμο ακόμα μπροστά σου. Επιστρατεύεις την επιμονή όταν οι ενδορφίνες διαλυθούν στο αίμα και παρακαλάς το συκώτι σου να δώσει κι άλλη γλυκόζη στον εγκέφαλο, διότι έχει αρχίσει να γκρινιάζει ότι είσαι πολύ κουρασμένος. Ξέρεις ότι μπορείς κι άλλο, δεν έχεις κάτι να φοβηθείς και πιέζεσαι. Έχεις νικήσει για μία ακόμα ορά την πτυχή του εαυτού σου που επιθυμεί νωθρότητα και οικονομία δυνάμεων.

Κάπως έτσι συμπληρώνεις 14 χιλιόμετρα με μέτρια μέση ταχύτητα (10,2 km/h), περπατάς μερικές εκατοντάδες μέτρα για να ψυχθούν ομαλά οι μύες και μετράς τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλούν σε όλο το σώμα σου, τη στιγμή που πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και ικανοποίησης. Επιστρέφεις στο σπίτι, και νιώθεις πλήρης. Θέλεις μόνο να μοιραστείς με τους άγνωστους αναγνώστες σου μία ακόμα εμπειρία.

Τα λέμε στο δρόμο!

Τρέξιμο στο άλσος Συγγρού

Κι εσύ μπορείς να τρέξεις μεγάλες αποστάσεις. Ναι, μπορείς!

Αν με ρωτούσε κανείς στην παιδική μου ηλικία, θα έλεγα ότι δεν έχω αντοχή και ότι δεν μπορώ να τρέξω μεγάλες αποστάσεις, παρόλο που ήμουν γρήγορος στις μικρές. Με λίγο-πολύ τυχαίο τρόπο βρέθηκα να τρέχω μεσαίες αποστάσεις (7-10 km) και να να συνειδητοποιώ ότι η αντοχή είναι κάτι που χτίζεται. Κι αυτό ισχύει για όλους.

Με την προπόνηση, γίνεται πιο αποδοτική η καρδιά, βελτιώνεται η αναπνοή, δυναμώνουν οι μύες και γίνονται πιο ανθεκτικοί οι χόνδροι. Επιπλέον καθίσταται πιο ισχυρή η θέληση και η αυτοπειθαρχία, ώστε να αντέχεται η συνεχής κούραση που νιώθει ο αθλητής που προπονείται ολοένα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Με συνετή προπόνηση και όχι με υπερβολές, η βελτίωση είναι δεδομένη. Και σε αυτή την περίπτωση, ο γρηγορότερος δρόμος προς τη βελτίωση είναι αργός και θέλει αυτοσυγκράτηση. Αν προσπαθήσουμε να παρακάμψουμε τις συστηματικές προπονήσεις, δίνοντας μεγάλη ένταση και ενθουσιασμό σε αραιές προπονήσεις, τότε θα τραυματιστούμε.

Επί χρόνια, ο χώρος που έτρεχα ήταν τα στάδια. Το Ζηρίνειο στην Κηφισιά, το στάδιο της Πεύκης και άλλα. Έτρεχα αποστάσεις 5 έως 15 χιλιόμετρα, κάνοντας πολλούς γύρους, χωρίς να βαριέμαι, αφού είχα το χρονόμετρο και τη σύγκριση με άλλους να μου κρατούν το ενδιαφέρον. Φίλοι με παρότρυναν να τρέξω στη φύση, αλλά όντας συντηρητικός, έκανα αυτό που είχα συνηθίσει. Μέχρι που ήρθα αντιμέτωπος με τις αργίες, που έκλειναν τα στάδια, οπότε έπρεπε να πάω κάπου αλλού. Κάπως έτσι έστρεψα μερικές από τις προπονήσεις μου στο Άλσος Συγγρού, διαπιστώνοντας ότι είναι ευχάριστο.

Το συγκεκριμένο άλσος έχει πολλά χιλιόμετρα δρόμων και μονοπατιών, από ασφαλτοστρωμένα τμήματα, μέχρι κακοτράχαλα μονοπάτια. Προσωπικά το θεωρώ δύσκολο για αρχάριο δρομέα, κυρίως λόγω της κλίσης του στις κατηφόρες, που θέλουν γυμνασμένα πόδια για να αντέξουν τις καταπονήσεις. Είναι πανέμορφο, αλλά δεν είναι κατάλληλα τα κατηφορικά κομμάτια του, ούτε τα έντονα ανηφορικά, για αρχάριο δρομέα. Μαζεύει πολύ κόσμο, όντας εξαιρετικό για απόδραση από την καθημερινότητα.

Πριν από λίγες μέρες λοιπόν βρήκα χρόνο και ξεκίνησα για τρέξιμο. Οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, αλλά δε δίστασα να ξεκινήσω μόνος. Όταν έχεις επιλέξει την άθληση ως τρόπο ζωής, επιδιώκεις μεν την παρέα με άλλους, αλλά δεν την έχεις ως αυστηρή προϋπόθεση για να ξεκινήσεις. Μπορούν οι φίλοι σου; Τέλεια! Δεν μπορούν; Πάλι θα βγεις και θα περάσεις καλά.

Πηγαίνω τρέχοντας στο άλσος, κάνω εκεί 1-2 γύρους και επιστρέφω. Με τον τρόπο αυτό, αφενός αποφεύγω να μπω σε αυτοκίνητο για να φθάσω στο δάσος και αφετέρου γλιτώνω χρόνο από τη μετάβαση με τα πόδια. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να τρέχεις στα πεζοδρόμια της λεωφόρου, αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, όταν τρέχω το μυαλό καθαρίζει και αφουγκράζομαι διαρκώς το σώμα μου για να εξερευνήσω τις αντοχές του, οπότε δεν με απασχολεί ιδιαίτερα τι συμβαίνει γύρω μου.

Πάνε δύο χρόνια από τότε που πήγαινα περιστασιακά σε αγώνες δρόμου. Όλο λέω ότι θα βγω για τρέξιμο, αλλά τελικά τρέχω δύο, το πολύ τρεις, φορές το μήνα. Συνήθως επιλέγω να βγω με παρέα για ποδήλατο. Είναι πολλοί οι ποδηλάτες στον κύκλο μου και λίγοι οι δρομείς. Το τρέξιμο απαιτεί περισσότερη αυτοπειθαρχία και καλύτερη φυσική κατάσταση από την ερασιτεχνική ποδηλασία, γι' αυτό συγκεντρώνει λιγότερο κόσμο.

Προφανώς η αντοχή και ταχύτητά μου έχουν πέσει πολύ, αλλά αυτό δε με αποθαρρύνει. Παλαιότερα τερμάτιζα στους αγώνες περίπου στο 20% των πρώτων, ενώ σε χώρους ερασιτεχνικής προπόνησης, όπως το άλσος, είχα συνηθίσει να προσπερνάω σχεδόν τους πάντες τόσο σε αντοχή, όσο και σε ταχύτητα. Από τα τέλη της άνοιξης, μέχρι και τα μέσα του καλοκαιριού, οι δρομείς αυξάνονται, προετοιμαζόμενοι, υποθέτω, για τις παραλίες. Κατά συνέπεια βλέπει κανείς πολλούς να τρέχουν αργά και λίγους καλά προετοιμασμένους από το χειμώνα.

Φθάνοντας λοιπόν στο άλσος, έχω ήδη τρέξει 3 χιλιόμετρα και είμαι ζεστός. Το τοπίο είναι φανταστικό και ο κόσμος που το χαίρεται πολύς. Το περιβάλλον είναι ιδανικό. Νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, σκυλιά, χαμός. Ξεκινάω με την κατηφορική άσφαλτο και κάνω το μεγάλο γύρο ακολουθώντας την περίφραξη. Καθώς αρχίζω να ανηφορίζω προς την επιστροφή, συναντώ 4 δρομείς. Οι δύο κινούνται αντίστροφα και πηγαίνουν αέρα και ο τρίτος κινείται λίγο πιο γρήγορα από εμένα και με προσπερνάει. Λίγο πιο κάτω βλέπω έναν τύπο που μου ρίχνει καμιά 20αριά χρόνια να ανεβαίνει με αργό ρυθμό μία ανηφόρα. "Ε, αυτόν τον έχω. Δεν μπορεί..." Ξέρω όμως ότι έχω ακόμα 5 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι, οπότε δεν πιέζομαι. "Να θυμάμαι: Ο δρόμος προς τη βελτίωση είναι αργός.", παραμιλάω. Τον αφήνω κι αυτόν να ανοίξει την απόσταση. Άλλωστε με πόση αισιοδοξία θέλω να είμαι καλός δρομέας, όταν οι προπονήσεις μου είναι τόσο αραιές;

Υπενθυμίζω ότι η αξία της άθλησης είναι η δραστηριοποίηση και η χαλάρωση. Δεν είναι οι απόλυτοι αριθμοί και η σύγκριση. Τα τελευταία χρειάζονται βέβαια, ως εφαλτήριο για τη συστηματική προπόνηση και ως στόχοι που δίνουν επιπλέον ικανοποίηση. Ο κύριος στόχος όμως έχει επιτευχθεί και μόνο που έχεις βάλει τα αθλητικά σου παπούτσια και έχεις κάνει το πρώτο βήμα προς την ευτυχία.

Να βγαίνετε ρε, να τρέχετε και να απολαμβάνετε τη φύση!

Να πάρω μέρος σε αγώνα ή όχι;

Θα ξεκινήσω και πάλι απότομα, χωρίς προλόγους. Είμαι κατά του πρωταθλητισμού. Καταστρέφει την υγεία, φανατίζει τα πλήθη και δίνει λάθος αξίες, προβάλλοντας τον ανταγωνισμό ως υπέρτατη αξία, έναντι της ευγενούς και ηθικής άμιλλας.

Συνάμα είμαι σαφώς υπέρ του αθλητισμού. Του ομαδικού, του ατομικού και ειδικότερα εκείνου που ταιριάζει καλύτερα στον καθένα μας. Δεν υπάρχει ιδανικό άθλημα, όλα έχουν την αξία τους και καθένα ταιριάζει καλύτερα σε έκαστο αθλητή, μία δεδομένη περίοδο. Σήμερα μπορεί να είμαι δρομέας, αλλά αύριο να παίζω μπάσκετ και μεθαύριο να κολυμπάω. Άλλωστε ο συνδυασμός αθλημάτων γυμνάζει καλύτερα, αφού δεν επιτρέπει στον οργανισμό να εστιάσει σε συγκεκριμένες μυϊκές ομάδες και να αφήσει λιγότερο γυμνασμένες άλλες. Αθλούμαστε, πηγαίνοντας κόντρα στη μυϊκή προσαρμογή και τη δυνατότητα του σώματος να συνηθίζει κάτι και να γίνεται πιο αποδοτικό.

Όταν γίνουμε πολύ καλοί σε κάτι, το καλύτερο είναι κάνουμε στροφή 180 μοιρών και να μάθουμε από το μηδέν κάτι άλλο. Δεν είναι εύκολη τέτοια στροφή, οπότε την έχω κάνει ελάχιστες φορές στη ζωή μου και μάλιστα όχι συνειδητά. (Να μία ακόμα συμβουλή που είναι καλή για το γράφοντα που τη δίνει.)

Έχω πάει σε πολλούς αγώνες ιστιοπλοΐας και βόλεϊ, σε λίγους αγώνες δρόμου, όμως σε κανένα αγώνα ποδηλασίας. Έχω δυνατές εμπειρίες από αγώνες και δε μετανιώνω που συμμετείχα. Δυνατές εμπειρίες δεν σημαίνει πάντα όμορφες όταν τις ζεις, αλλά ανεκτίμητες όταν τις ανακαλείς στο μυαλό σου μετά από χρόνια. Τα τελευταία χρόνια όμως έχω εγκαταλείψει, διότι η τρέχουσα (αν θέλετε τσιτάτα βεβαιότητας και ακλόνητης φιλοσοφίας, παρακαλώ αλλάξτε blog) άποψή μου είναι ότι ο αθλητισμός είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της καθημερινότητάς μας και όχι αυτοσκοπός.

Το άθλημα ή τα αθλήματα που ακολουθούμε, πρέπει να χωράνε εύκολα στη ζωή μας και να μας αρέσουν πολύ. Δεν πρέπει να είναι έντονα καταπονητικά και να μας κάνουν να κρατούμε την ανάσα μας για να αντέξουμε. Δεν πρέπει να περιορίζουν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, ούτε να γίνονται εις βάρος της εργασίας μας ή των σπουδών μας. Η άθληση πρέπει να μας κάνει να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα και να μας δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψουμε σε αυτή με περισσότερη ψυχική δύναμη. Τη στιγμή που γράφω την παρούσα ανάρτηση στο ιστολόγιό μου, κάνω τα 2λεπτα διαλείμματα μεταξύ των σετ γυμναστικής στο σπίτι και ενώ είμαι σε αναμονή για τηλεφώνημα από φίλο, για να πάμε για καφέ (ναι, αραιά και πού πηγαίνω σε καφετέρια).

Η αθλητική μου στάση τα τελευταία χρόνια είναι να βάζω όσο περισσότερη γυμναστική μπορώ στην καθημερινότητά μου (από σκάλες αντί για ασανσέρ, μέχρι ποδηλασία για τη δουλειά και νυχτερινές προπονήσεις) και να μη χάνω χρόνο σε αγώνες. Δέχομαι ότι οι αγώνες δίνουν στόχο και συνιστούν όμορφες εμπειρίες, αλλά τρώνε χρόνο. Αν επιπλέον πρόκειται για αγώνες που χρειάζονται ιδιαίτερο εξοπλισμό (ποδήλατο, ιστιοπλοϊκό σκάφος ή άλλα ακριβά παρελκόμενα) προκειμένου να μπορείς να συναγωνιστείς επί ίσοις όροις με τους συναθλητές σου, τότε αρχίζει να χάνεται το νόημα και αρχίζει ο αγώνας να γίνεται καταναλωτικός. Αν οι άλλοι αρχίζουν να παίρνουν συμπληρώματα διατροφής, αμφίβολης μακροπρόθεσμης επιρροής για την υγεία, τότε έχουμε πλήρη αποπροσανατολισμό του αθλητή και αλλαγή πορείας, από την προάσπιση της σωματικής και ψυχικής υγείας, προς την επίτευξη ενός δύσκολου στόχου πάση θυσία.

Ευθύνη για τα κακά του πρωταθλητισμού φέρουν και οι θεατές (στο σημείο αυτό ευθαρσώς αποστασιοποιούμαι, διότι δεν είμαι), που υποστηρίζουν την ακατάπαυστη βελτίωση των αθλητών, με την αρωγή της χημείας και της διαφήμισης.

Ας το πάρω όμως και από την άλλη μεριά. Μου αρέσει να συναγωνίζομαι και έχω πάει σε μερικούς αγώνες δρόμου τα τελευταία χρόνια. Ο βασικοί λόγοι που πήγα ήταν αφενός η εμπειρία, αφε...δύο η προσγείωση που ήθελα να κάνω στον εαυτό μου. Στις ερασιτεχνικές ομάδες που κυκλοφορούσα, περνούσα με διαφορά τους άλλους και ήθελα να βρεθώ με άλλους παθιασμένους σαν εμένα, ώστε να νιώσω την ήττα και να μην ανεβάσω άλλο τον εγωισμό μου. Φυσικά και την ένιωσα όταν έβλεπα ότι τερμάτιζα περίπου στο 20% των πρώτων, με την κεφαλή να μου ρίχνει χιλιόμετρα.

Είδα όμως κι άλλα πράγματα. Όπως ότι για τις συγκεκριμένες αγωνιστικές εμπειρίες αφιέρωσα πολύ περισσότερο χρόνο σε παράπλευρες προετοιμασίες σε σχέση με τον καθαρό αγωνιστικό χρόνο. Ότι προκειμένου να συναγωνιστώ άλλους δυνατότερους, πάνω στον ενθουσιασμό άφησα κατά μέρος σωματικό πόνο και είχα κάποιους τραυματισμούς, που δε θα είχα σε προσωπικές προπονήσεις. Μία φίλη λέει "Μόνο με τους αγώνες βελτιώνεσαι", αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα. Είμαι άνθρωπος που πιέζει στα όρια τον εαυτό του κατά τις προπονήσεις, ακούγοντας φυσικά το σώμα του. Οι σκέψεις με πιέζουν να τρέξω ή να κάνω ποδήλατο ολοένα και πιο γρήγορα για να ξεφύγω από αυτές. Δεν έχω ανάγκη άλλους για να πιεστώ.

(Θα συνεχίσω το γράψιμο αργότερα. Χτύπησε το τηλέφωνο και πρέπει να φύγω.)

(Συνεχίζω το γράψιμο τρεις μέρες αργότερα, μιας και το blog είναι συμπληρωματικό στη ζωή μου. Προτιμώ να βγω για περπάτημα ή τρέξιμο, παρά να περάσω χρόνο στον υπολογιστή.)

Τι έλεγα λοιπόν; Α, για τους αγώνες. Για κάποιους είναι ωραίος σκοπός και εφαλτήριο για να σηκωθούν από την καρέκλα και να προπονηθούν, ελπίζοντας ότι θα τα πάνε καλά. Είναι κοινωνική δραστηριότητα, μιας και βρίσκονται μαζί με εκατοντάδες άτομα.

Όπως έγραψα παραπάνω, η δική μου στάση παραμένει διαφορετική. Ναι, είναι ωραία εμπειρία οι αγώνες, αλλά απαιτούν περισσότερο χρόνο για τα διαδικαστικά και δεν έχουν να προσφέρουν σε θέμα υγείας ή χαλάρωσης κάτι περισσότερο από αντίστοιχες προπονήσεις. Ίσα-ίσα που εγκυμονούν κινδύνους από τις υπερβολές. Οπότε το τίμημα του επιπλέον χρόνου, ανταλλάσσεται με την εμπειρία της συμμετοχής σε ένα μαζικό γεγονός και της σύγκρισης με άλλους. Μερικές φορές αξίζει, άλλες όχι. Για παράδειγμα ο αγώνας δρόμου της Ρεματιάς Χαλανδρίου μου έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, ενώ ο γύρος της Πάρνηθας, παρόλο που ήταν πιο επίπονος (άρα και πιο ενδιαφέρων για εμένα), δε με ενθουσιάζει ως τμήμα των εμπειριών μου, παρόλο που τα είχα πάει πολύ καλά.

Δε θα καταλήξω σε συμπέρασμα, διότι είναι αυστηρά προσωπικό το θέμα, όπως επίσης και εποχιακό. Κυνηγάω συστηματικά τον αθλητισμό, αλλά όχι τους αγώνες. Κάποια στιγμή ενδεχομένως θα πάω σε κάποιον, ίσως και το φθινόπωρο, οπότε θα γράψω αντίστοιχες εμπειρίες.

Η πρότασή μου είναι να αθλείστε, αλλά να αναθεωρείτε συνέχεια τους στόχους σας και να μην πωρώνεστε. Πάνω από όλα πρέπει να βρίσκεται η σωματική και ψυχική υγεία και μετά η κατάταξη ή η συμμετοχή, ακόμα και ο ίδιος ο τερματισμός (εδώ μιλάει άνθρωπος που δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ σε αγώνα, αλλά έχει μετανιώσει για τραυματισμούς που υπέστη με τον λανθασμένο στόχο του τερματισμού).

Σας επισημαίνω να δώσετε πολλή προσοχή στο θέμα του κλασσικού μαραθωνίου που πλησιάζει σε μερικούς μήνες, διότι δυστυχώς έχει γίνει πολύ δημοφιλής και οδηγεί κόσμο σε σοβαρούς τραυματισμούς του μυοσκελετικού συστήματος, στην προσπάθεια να φθάσουν το όνειρο του τερματισμού. Θέλεις να τρέξεις 42 χιλιόμετρα; Τα κάνεις και μόνος σου και σταματάς αν πονέσεις πολύ. Δε χρειάζεται να υποβληθείς σε μία διαδικασία που θα σε πιέσει να τερματίσεις, μέσα στη μέθη των σκέψεων της ιστορικότητας της διαδρομής και της μαζικής συμμετοχής. Η καρδιά βελτιώνεται σχετικά γρήγορα, μαζί και η αντοχή. Οι χόνδροι και τένοντες όμως θέλουν τα χρόνια τους, επομένως τέτοιες επίπονες αθλητικές δραστηριότητες δεν είναι ό,τι καλύτερο για κάποιον που προπονείται 6 μήνες, παρόλο που υπάρχουν σχετικά προγράμματα προετοιμασίας.

Ράντωμ θωτς

Μετά από κάθε αθλητική δραστηριότητα, το μυαλό έχει καθαρίσει και έχει γεμίσει διάφορα συναισθήματα που θέλω να εκφράσω, είτε σε φίλους μου, είτε γραπτώς στο ιστολόγιο. Δυστυχώς, αν δεν γραφούν αμέσως, είτε ξεχνιούνται, είτε φαίνονται λιγότερο σημαντικά. Αν όμως σφηνώνεις τον αθλητισμό σε μία γεμάτη καθημερινότητα, δύσκολα μένει αρκετός χρόνος για συγγραφή.

Κάτι ήθελα να γράψω μετά την κυριακάτικη ποδηλατοβόλτα στο Μαρκόπουλο, αλλά το έχω ξεχάσει. Μου έχει μείνει μόνο η όμορφη εντύπωση, αλλά όχι οι λεπτομέρειες. Ας είναι...

Σε ένα αβέβαιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κλίμα, το οποίο δε θα σχολιάσω περαιτέρω, κατάφερα να χωρέσω μερικές όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες και να διασκεδάσω τους καθημερινούς προβληματισμούς.

Για πάμε:

Κυριακή: Βόλτα στο Μαρκόπουλο, ξέροντας ότι παίρνω το ρίσκο να με πιάσει καταιγίδα. Πήρα αδιάβροχο και σκέφθηκα ότι καμία απειλή βροχής δε θα με αφήσει κλεισμένο στο σπίτι. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, οι περισσότεροι είχαν τρομάξει με τη βροχή που μας είχε περικυκλώσει, με μόνο τρελό το Γιάννη, που ασπάζεται τη δική μου φιλοσοφία "Ξεκινήσαμε με ποδήλατο, θα γυρίσουμε με ποδήλατο. Δεν μπαίνω σε προαστιακό.". Την ώρα που οι άλλοι αγωνιούσαν, τους έλεγα ότι το πρόβλημα με τη βροχή είναι μέχρι να γίνεις μούσκεμα. Μετά το απολαμβάνεις. :p Τελικά φάγαμε μόνο ψιχάλες και νερό από το μουσκεμένο δρόμο.

Τετάρτη: Από τις πιο ωραίες ποδηλατοβόλτες των τελευταίων ετών. Πανέμορφο σούρουπο στην εξοχή της Άνοιξης και της Ροδόπολης. Θεϊκές μυρωδιές, ειδικά τα πλατάνια στις ρεματιές και καλή παρέα. Πάλι πήγα κομμάτια από τη νύστα την επόμενη μέρα στη δουλειά, αλλά άξιζε. Μου θύμισε γιατί δεν έχω απομακρυνθεί ακόμα από τις ποδηλατοπαρέες, παρόλο που περνάω ποδηλατική κρίση και αναθεωρώ την επαφή μου με κόσμο σε τέτοιους κύκλους.

Παρασκευή: Το μεγαλείο της ήττας! Μικρή ανάβαση προς Νέα Πεντέλη και κατόπιν προς Παλαιά Πεντέλη. Είχα πιάσει κουβέντα με μία φίλη στο πίσω μέρος της ομάδας, όταν ξαφνικά είδα τους άλλους μπροστά να επιταχύνουν στο τέρμα της Οδού Ξενίας, καθώς αρχίζει η μικρή ανάβαση Πεντέλης. Εκεί ξέρω κάθε στροφή, τι γρανάζι θα έχω, ξέρω πού θα ξεκουραστώ, πού θα δώσω ταχύτητα και πού δύναμη. Ποδηλάτης Πεντέλης γαρ. Δεν ήθελα πολύ, όταν είδα τους άλλους να επιταχύνουν. Μου γύρισε το μάτι. Επιταχύνω λοιπόν και αρχίζω να προσπερνάω τον κόσμο που δυσανασχετούσε στην ανηφόρα ή προσπαθούσε να ευχαριστηθεί το νέο του κουρσάκι. "Βελτιώθηκα; Χμμμ... Για να δούμε, θα φθάσω κορυφή πρώτος, όπως πρόπερσι;"

Περνάω λοιπόν κόσμο που είχε εξ αρχής προβάδισμα, περνάω κι άλλους και φθάνω στο γκρουπ των δυνατών, οι οποίοι δίνουν ένταση. Μπροστά είναι ο Δημήτρης, ο οποίος πριν κάτι μήνες μου έριχνε, αφού ακόμα δεν είχα αρχίσει τις προπονήσεις. "Δεν τον έχω αυτόν μάλλον, αλλά θα το παλέψω."

Βλέπω και το Νίκο να πασχίζει. Με το Νίκο είχαμε πάντοτε ωραίες κόντρες και τα πρώτα χρόνια τον περνούσα. Όταν άρχισα να αφιερώνω χρόνο στη σχέση μου και να εγκαταλείπω την ποδηλασία, τον είδα να με αφήνει πίσω, με μεγάλη απόσταση. Αλλά φέτος είναι σειρά του να πάρει οριστικά πλέον το δρόμο της οικογενειακής ζωής, οπότε λογικό είναι να μην έχει χρόνο για προπονήσεις. Τον ακολουθώ λοιπόν με σύνεση για ένα χιλιόμετρο και τον βλέπω να αγκομαχεί με εγωισμό. Δίνει πολύ πόνο με όλο το σώμα και απορώ πώς σκέφτεται. "Είτε έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, είτε δεν έχει υπόψη ότι πρόκειται για τρία χιλιόμετρα ανηφόρας", σκέφτομαι. Δουλεύω ήδη στους 180 παλμούς και προσπαθώ να κρατήσω αποθέματα δυνάμεων διότι είναι ένας ακόμα μπροστά. Εγώ με ποδήλατο βουνού, ο Νίκος με onroad trekking και ο πρώτος με fitness.

Ο πρώτος αρχίζει να ανοίγει σε κάποιο σημείο και σκέφτομαι ότι αν του αφήσω κι άλλη διαφορά, θα χάσω πλέον την ευκαιρία να τον περάσω. Προσπερνάω λοιπόν το Νίκο, ο οποίος απογοητεύτηκε όταν με είδε να περνάω και έριξε τελείως το ρυθμό του, και βάζω στόχο τον πρώτο. Ευτυχώς γόνατο και υποκνημιδικός δεν με ενοχλούν καθόλου και έχω μόνο να παλέψω με την καρδιά που μου λέει να σταματήσω και λίγο με τον αριστερό δικέφαλο και το γαστροκνήμιο που φωνάζουν για σύνεση. Ανεβαίνει ο εγωισμός, οι ενδορφίνες αντιμάχονται την κούραση και ο τύπος με το fitness ανοίγει κι άλλο την απόσταση. Η γάμπα αρχίζει να έχει συμπτώματα κράμπας, οπότε ξέρω ότι δεν μπορώ ούτε να σηκωθώ και να σπριντάρω στα τελευταία 400 μέτρα, ούτε να επιταχύνω με αξιώσεις. "Όχι ρε φίλε, βρήκα το δάσκαλό μου. Από το Δημήτρη ή το Νίκο περίμενα την ήττα, όχι από άλλον." Τον βοηθάει το ποδήλατο, αλλά και αυτός είναι πολύ δυνατός. Φθάνουμε στο τέρμα της ανηφόρας με διαφορά 100 μέτρων. Ήττα. :)

Κλασσικά ο κόσμος δεν ξέρει να κάνει cool down με κίνηση και σταματάει λαχανιασμένος. Εγώ αντιθέτως, εξακολουθώ ανεβοκατεβαίνω το βουνό, όσο περιμένουμε τους τελευταίους, για να πέσουν οι παλμοί και να ψυχθούν οι μύες. Κατεβαίνουμε Νέα Πεντέλη και μετά βουρ στην ανηφόρα για Παλαιά. Το παλικάρι με το fitness παρατάσσεται πρώτος κι εγώ παρακολουθώ μερικά μέτρα πιο πίσω. Ποτέ δε δίνω ρυθμό στην αρχή ανηφόρας. Αφήνω τους άλλους να κουραστούν και ανεβάζω με τον τρόπο που ξέρω, φροντίζοντας να μην αφήσω μεγάλη απόσταση. Σπιρντάρουν οι δυνατοί και τους αφήνω να με περάσουν. Ο τύπος με το fitness συνεχίζει να δίνει, αυτή τη φορά με ακόμα περισσότερη δύναμη. Η κλίση είναι πιο μικρή και μάλλον του ταιριάζει καλύτερα. Αποφασίζω να περάσω τους άλλους και τον ακολουθώ από απόσταση 100 μέτρων.

Έχουμε κόντρα άνεμο και το παλικάρι δίνει ακάθεκτος. Έχω κουραστεί. Τα είχα δώσει όλα στην προηγούμενη ανάβαση και πλέον νιώθω σαν να έχω κάνει 70 χιλιόμετρα. Δεν έχει συνηθίσει ο οργανισμός μου να αποθηκεύει αρκετό γλυκογόνο για άμεση απελευθέρωση, όπως παλαιότερα. Οι άλλοι είναι πολύ πίσω, αλλά δε με νοιάζει. Βελτιωνόμαστε μόνο αν κοιτάμε μπροστά. Αυτή τη φορά τρώω σκόνη με απόσταση 200 μέτρων. Οφείλω να το αναγνωρίσω:

- Φίλε με έλιωσες. Το πας καλά.

- Με βοηθάει πολύ το ποδήλατο. Εσύ έχεις mountain.

- Σύμφωνοι, αλλά το ποδήλατο δεν λέει τίποτα από μόνο του. Έδωσες πολλή δύναμη. Μπράβο.

Τι μου έμεινε;

- Μία λίμνη ενδορφινών από την παρατεταμένη ποδηλασία στα κόκκινα.

- Μία ακόμα στιγμή ειλικρίνειας και περιορισμός του εγωισμού.

- Μία βραδιά με καλή προπόνηση στο βουνό.

- Στόχος για βελτίωση, ώστε να φθάσω τα προπέρσινα επίπεδα.

- Ένα Σάββατο βράδυ που κάθομαι και γράφω στο blog, όντας ακόμα κουρασμένος σωματικά από χθες και γεμάτος όμορφες εντυπώσεις. Είναι ωραίο να προσπαθείς για πράγματα μικρής ουσίας, χωρίς άγχος και να συναγωνίζεσαι φίλους και γνωστούς για στόχους που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στη ζωή, πέρα από την ίδια την κοινωνική συναναστροφή και την προσπάθεια.

Μεθαύριο ξεκινάει μία ακόμα αβέβαιη εβδομάδα. Για να δούμε... Ευτυχώς που υπάρχει ο αθλητισμός για να ξεχνιόμαστε.

Άσφαλτος ή χώμα;

Συνήθως οι συγγραφείς διεγείρουν την περιέργεια των αναγνωστών γράφοντας πρώτα τις σκέψεις τους και καταλήγοντας στο τέλος του κειμένου στο συμπέρασμα. Ε, όχι λοιπόν, εγώ (συγγραφικό ατόπημα η προσωπική αντωνυμία - αλλά εγώ δεν έχω πρόβλημα) θα σας κόψω την περιέργεια και το ενδιαφέρον με άμεση απάντηση!

Η απάντηση στον τίτλο είναι ότι δεν ξέρω! Δεν ξέρω αν προτιμώ την άσφαλτο ή το χώμα. Τουλάχιστον το 95% των χιλιομέτρων που έχω κάνει είναι στην άσφαλτο, ίσως και το 99%. Το λατρεμένο και μοναδικό μου ποδήλατο, μετράει πάνω από 23 χρόνια ζωής και είναι ποδήλατο βουνού, χωρίς ανάρτηση, με λάστιχα ημιασφάλτινα εδώ και 4 χρόνια. Με ποδήλατο βουνού έχω οργώσει την άσφαλτο σε όλο το νομό Αττικής και λίγο παραπέρα. Έχει τα κουσούρια του, που όμως το κάνουν ξεχωριστό και έχω μάθει να τα αγαπάω.

Πρόσφατα βγήκαν στη φόρα μερικά ακόμα προβλήματα (οπίσθιο ντεραγιέ, μπροστινά ποτήρια πιρουνιού, πίσω κέντρο) και μπήκα για μία ακόμη φορά στη σκέψη της αντικατάστασης του ποδηλάτου. Όταν όμως πας για νέο ποδήλατο, ανεβάζεις ψηλά τον πήχη. Θέλεις να είναι τέλειο και ξεχνάς πόσα προβλήματα συγχωρείς στον αχώριστο σύντροφό σου. Θέλεις να κυλάει γρήγορα στην άσφαλτο που κινείσαι συστηματικά, αλλά θέλεις και να μπορείς να ακολουθήσεις κανένα φίλο σε χώμα.

Μου αρέσει η σκυφτή θέση οδήγησης και δε θέλω τα όρθια trekking. Θέλω fitness, αλλά με αυτό θα πρέπει να ξεχάσω το χώμα. Θα μου άρεσε και η ιδέα της κούρσας, αλλά σίγουρα θα μου λείψει η δυνατότητα να κυκλοφορώ στο δάσος, έστω και για το 1% των χιλιομέτρων που διανύω. Είναι στιγμές που σκέφτομαι να πάρω κανένα 29άρι MTB, να του φορέσω ημιασφάλτινα λάστιχα και να κυκλοφορώ έτσι στο δρόμο. Έτσι κι αλλιώς έχω καλή φυσική κατάσταση και δε θα δυσκολευτώ με το MTB να κινούμαι σε σβέλτο ρυθμό στην άσφαλτο. Έτσι θα κάνω περισσότερη γυμναστική, ενώ με fitness ή κούρσα θα κοροϊδεύω τον εαυτό μου αυξάνοντας τη μέση ταχύτητα με μικρότερη προσπάθεια.

Ο τίλος όμως αναφέρεται στη διαδρομή και όχι στο ποδήλατο... Πώς μου ήρθε σημεριάτικα (δεν υπάρχει στα λεξικά το λήμμα) αυτό; Όλα ξεκίνησαν με μία απόπειρα να πάω στο γερμανικό νεκροταφείο που είναι στην Πεντέλη, μετά το Διόνυσο και τη Ραπεντώσα. Είναι από τα μέρη που θέλω από περιέργεια να επισκεφθώ, διότι έχω περάσει πολλές φορές από κοντά με αμάξι και ποδήλατο, αλλά ποτέ δεν έτυχε να το επισκεφθώ. Δεν ήθελα και πολύ να το αποφασίσω, όταν με πήρε μία φίλη για ποδηλασία.

- Πού θα πάμε;

- Έχω ιδέα: Εκάλη, Ρέα, Διόνυσο, γερμανικό νεκροταφείο και επιστροφή από Ροδόπολη και Θέτιδος.

 Όμως τα σχέδια άλλαξαν μετά από λίγο:

- Μήπως να τα πούμε στο Άλσος Συγγρού και να πάμε από εκεί Μελίσσια, Βριλήσσια;

Χρειάστηκαν ελάχιστες στιγμές σκέψης για να αποφασίσω ότι σήμερα θα ήταν ημέρα χαλαρής βόλτας με καλή παρέα και όχι δυνατής προσωπικής προπόνησης, οπότε δέχθηκα την πρόταση.

Έχω γράψει και έχω πει πολλές φορές, ότι το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει όταν πηγαίνεις κάπου με ποδήλατο, είναι να έχεις αργήσει στο ραντεβού σου. Ανεβάζεις ρυθμό και ανεβάζεις ρυθμό και ανεβάζεις ρυθμό, πνίγεται το άγχος στο ποτάμι των ενδορφινών και φθάνεις πανευτυχής στο ραντεβού σου, στην ώρα σου ...και πρώτος. Έφθασα λοιπόν πρώτος στο άλσος και άρχισα να κάνω βόλτες.

"Πώς γίνεται να είναι τόσο όμορφο; Γιατί κάθε φορά εντυπωσιάζομαι και χαλαρώνω με το καταπράσινο δασικό τοπίο;"

Κάπου εκεί άρχισα να αναθεωρώ την προτίμησή μου για ασφάλτινη ποδηλασία και να προβληματίζομαι μήπως θα πρέπει να αρχίσω συστηματικά να επισκέπτομαι δασικά μονοπάτια.

Δεν κατέληξα σε απόφαση. Το ποδήλατό μου παραμένει λειτουργικό, οπότε δεν έχω άμεση ανάγκη αλλαγής. Είναι καλά συντηρημένο και έχουν αλλαχθεί τα περισσότερα τμήματά του στα πλαίσια της τακτικής συντήρησης. Μου επιτρέπει να κινούμαι γρήγορα στην άσφαλτο και με αργό ρυθμό, προσεκτικά, στο χώμα, οπότε προς το παρόν με καλύπτει. Μένει όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου η αμυδρή επιθυμία για ένα καθαρόαιμο ασφάλτινο και ένα καθαρόαιμο χωμάτινο ποδήλατο. Και λέω αμυδρή, διότι ξέρω πολύ καλά ότι η ευχαρίστηση της ποδηλασίας εξαρτάται από τον ποδηλάτη και όχι από το ποδήλατο. Πάρε το χρέπι σου και ανέβα κανένα βουνό, αντί να κοιτάζεις το λουστρίνι σου στην αποθήκη και τότε θα νιώσεις ευτυχισμένος. Περισσότερο πετάλι και λιγότερες αγορές. :)

Φυσικά ο Ποδηλάτης Πεντέλης, δεν μπορεί χωρίς Πεντέλη, οπότε έπεισα τη συμποδηλάτισσα για μία μικρή ανάβαση Πεντέλης από τον περιφερειακό και επιστροφή από Νέα Πεντέλη και Βριλήσσια και φυσικά τη σύντομη ανάβαση προς την ωραία θέα του Προφήτη Ηλία της Νέας Πεντέλης. Άκουσα και το κλασσικό:

"Θα σε σκοτώσω με τις ανηφόρες που με βάζεις πάλι να ανέβω."

ΟΚ, δυνάμωσα κάπως πάλι και δε νιώθω την κούραση των άλλων. :)

Να θυμάσαι: Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα

Επιτέλους χαλάρωσε η δεύτερη δουλειά που κάνω και έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Όπως κάθε καλοκαίρι που σπάει η δουλειά, περνάω στάδιο προσαρμογής όπου προσπαθώ να σκεφθώ τι μπορώ να κάνω για να γεμίσω το χρόνο μου.

Όταν όμως έχεις συνηθίσει να είσαι δημιουργικός και παραγωγικός μέσα από τη δουλειά σου, τα χόμπι, αν και ευχάριστα, φαντάζουν λίγα. Απολαμβάνεις τη χαλάρωση του ελεύθερου χρόνου, αλλά δε σε γεμίζει στην αρχή η αίσθηση ότι αφιερώνεις χρόνο μόνο για τον εαυτό σου και όχι σε έργο που στρέφεται και προς τρίτους.

Ελεύθερος χρόνος λοιπόν το Σάββατο και περιέργως χρειάστηκα αρκετή ώρα για να πάρω την απόφαση να καβαλήσω το ποδήλατο. Ο καιρός ήταν απίστευτος για παραμονή καλοκαιριού (αύριο είναι το θερινό ηλιοστάσιο). 27 βαθμοί και κατά περιόδους συννεφιά. Θεϊκό!

"Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να ανέβω φέτος το καλοκαίρι ευχάριστα την Πάρνηθα που έχω να επισκεφθώ από πρόπερσι ποδηλατικά.", σκέφτηκα.

"Πολλές όμως οι 4 ώρες για μοναχική ποδηλασία." Έχω χάσει το πάθος που με έκανε να ανεβαίνω στα βουνά ακόμα και νύχτα, μόνος. Ίσως έχω χαλαρώσει και δε με πιέζει κάτι έντονα για να ξεφύγω.

"Μήπως να πάρω το Θέμη ή τον Κώστα για να ανεβούμε Υμηττό; Κι αυτούς έχω να τους δω ένα χρόνο." Αλλά η εμπειρία μου λέει ότι δύσκολα βρίσκεις παρέα τελευταίας στιγμής για δύσκολη ποδηλασία. Οι άλλοι θέλουν χρόνο να το επεξεργαστούν και δεν είναι παρορμητικοί σαν εμένα.

"Στην τελική τι Ποδηλάτης Πεντέλης είμαι αν έχω να ανέβω από τον Απρίλιο στην κορυφή του αγαπημένου μου βουνού; Έχω αφιερωθεί στις χαλαρές βόλτες με ποδηλατοπαρέες και στη Λεωφόρο Κηφισίας, ενώ πρόπερσι ανέβαινα δύο φορές την εβδομάδα στην Πεντέλη. Θα είναι άλλωστε ευκαιρία να μετρήσω το χρόνο μου, για να δω πόσο βελτιώθηκα."

Χρειάστηκα λίγο ακόμα χρόνο για να πάρω την απόφαση. Δεν είχα αναστολές κόπωσης, ούτε χρόνου. Είχα αναστολές επαφής με κόσμο. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να απομονωθώ στη γαλήνη της κορυφής του βουνού ή αν θα προτιμούσα να δω κανένα φίλο σε καφετέρια της αστικής πεδιάδας.

Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να συνδυάζω καλή παρέα, με έντονη άθληση και επαφή με τη φύση; Γιατί πρέπει να πάρω, όπως πριν από 5 χρόνια, την απόφαση να κινούμαι μόνος μου, ώστε να νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον; Χρειάζομαι την επαφή με ανθρώπους, αλλά όχι μέσα στην κονσερβοποιημένη διασκέδαση. Σίγουρα δεν μπορώ να απομονωθώ, αλλά και πάλι δε ζει το ψάρι στη στεριά, ούτε ο Ποδηλάτης Πεντέλης στο πολύβουο λεκανοπέδιο. Ονειρεύομαι κάποια στιγμή να βρω δουλειά και παρέα στην επαρχία και να φύγω για πάντα εκεί.

Έχοντας κάνει αυτές τις σκέψεις, γέμισα το παγούρι μου νερό και καβάλησα το ποδήλατο. Δεν ένιωσα έντονη κούραση σε κανένα σημείο της διαδρομής. Έριξα λίγο το χρόνο, σε σχέση με τις περασμένες φορές, αλλά έχω ακόμα 14 λεπτά να καλύψω για να φθάσω το ρεκόρ μου.

Ο κόσμος στο βουνό ήταν ελάχιστος κι αυτός μέχρι την πίστα moto cross. Πιο ψηλά άκουγα μόνο την ...ησυχία. Στην ανηφόρα αισθανόμουν μόνο τον ήχο της αλυσίδας του ποδηλάτου, άντε και κανένα τιτίβισμα πουλιού που απορούσε με την παρουσία ποδηλάτη. Στην ορθοπεταλιά σε μεγάλες κλίσεις άκουγα τα λάστιχα μου να τρίζουν στη ζεστή άσφαλτο, φέρνοντας αναμνήσεις δύο ετών. Η απόκρημνη θέα ήταν εκεί για να με αποζημιώσει όπως πάντα και ο άνεμος ιδανικός για να με δροσίσει στις νότιες ανηφοριές.

Μου πήρε περίπου μισή ώρα για να σταματήσω να σκέφτομαι τις εντάσεις της δουλειάς και να χαλαρώσω το πνεύμα μου. Πρόκειται για την πολύτιμη εκτόνωση των πιέσεων που προσφέρει η άθληση. Κατόπιν άρχισα να νιώθω την κούραση και να κοιτάω το χρονόμετρο. Ανέβασα λίγο ρυθμό, μέχρι το σημείο που αρχίζει να θολώνει ελαφρά το βλέμμα. Μου είχε λείψει κι αυτό.

Σήμερα ήταν από τις λίγες φορές που απόλαυσα την κατηφόρα. Δεν είμαι κατηφοράκιας, λατρεύω μόνο τις ανηφόρες που έχω κερδίσει με τον κόπο μου και σήμερα την ευχαριστήθηκα πολύ. Κι όχι για την αδρεναλίνη, προσπαθώ να κρατάω αποστάσεις από αυτή εδώ και πολλά χρόνια. Κυρίως για το αίσθημα του φαινόμενου ανέμου στο πρόσωπο και το στήθος (μου λείπει η αίσθηση της μοτοσυκλέτας, αλλά οσονούπω θα έχω τη δική μου) και το βούισμα του ανέμου στα αυτιά μου. Η ησυχία, μετατρέπεται στην κατηφόρα σε βουητό που σου λέει την ταχύτητά σου. Οι στροφές που πριν έβλεπες να έρχονται σε αργό ρυθμό, πλέον καταφθάνουν καταιγιστικά και τα φρένα με την καλή αίσθηση σου επιτρέπουν να φέρεις στα όρια τον πίσω τροχό με τη μεταφορά βάρους μπροστά και να παίξεις με την πρόσφυση. Αλλάζεις χαιρετισμούς με μερικούς ανθρώπους που εμφανίστηκαν πεζοί στο βουνό και πριν το καταλάβεις είσαι στους πρόποδες.

Δε θα έλεγα συνολικά ότι ενθουσιάστηκα ή ότι χαλάρωσα ιδιαίτερα, όπως παλαιότερα. Είπαμε, υπάρχει θέμα χημείας. Αλλά σίγουρα γέμισα μερικές ώρες με κάτι που με κάνει να νιώθω ότι ζω με τον τρόπο που θέλω.

Να θυμάμαι να ...μην ξεχνάω το βουνό. :p

Αναζητώντας τις χαμένες ενδορφίνες

Κάποια στιγμή πρόπερσι είχα φθάσει στο στάδιο να κάνω 8 προπονήσεις την εβδομάδα, με περισσότερη ποδηλασία και λίγο τρέξιμο. Δεν κουραζόμουν σχεδόν ποτέ, είχα ξεχάσει τι θα πει εξάντληση και δεν καταλάβαινα τους φίλους που κουράζονταν στις βόλτες που πηγαίναμε παρέα. Περνούσα πολύ καλά για κάποια χρόνια με την εναλλαγή εργασίας και συστηματικής άθλησης.

Τότε είχε πέσει στα μάτια μου ένα διαδικτυακό άρθρο που μιλούσε για την εξάρτηση από τον αθλητισμό και το φαινόμενο της υπεράθλησης. Είναι ομολογουμένως κι αυτή μία εξάρτηση, αλλά ενδεχομένως η καλύτερη που μπορεί να σου τύχει. Ήταν φορές που επέλεγα να μη δω φίλους, για να ανέβω μία ακόμη φορά την Πεντέλη ή να πάω για τρέξιμο. Ήταν φορές που ήθελα να πάω σε μία δουλειά, επιδιώκοντας τη διαδρομή προς τα εκεί με το ποδήλατο.

Πού κολλάνε τα παραπάνω στο παρόν; Πλέον ο χρόνος μου είναι λίγος, ούτε λόγος για υπεράθληση, ενώ και η φυσική κατάσταση, αν και βελτιωμένη, δεν είναι ακόμα σε επίπεδα αθλητή. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι και πάλι χημικό.

Πηγαίνοντας στη δουλειά με το ποδήλατο, συνήθως ξεκινάω με μέτρια διάθεση, κάνω λίγο ζέσταμα και αρχίζω να επιταχύνω. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να παραμιλάει λέγοντας "Where are the fucking endorphins?" να τρέχω ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αμάξια, ψάχνοντας ολοένα και ψηλότερα την ευχαρίστηση της προσπάθειας.

Λένε ότι η ζωή μας κατευθύνεται από τις ορμόνες. Ο εγκέφαλος αποζητάει συνεχώς την ικανοποίηση που η φύση έχει προγραμματίσει να μας δίνεται με την έκκριση ενδορφινών, όταν εκπληρώνουμε κάποιες προϋποθέσεις. Π.χ. τροφή, επικοινωνία με κόσμο, ασφάλεια, ενεργοποίηση του μυϊκού συστήματος. Όταν κάνεις αυτό που πρέπει, παίρνεις το μπισκοτάκι σου.

Τον τελευταίο καιρό όμως τα μπισκότα είναι ολοένα και σε πιο ψηλό ράφι, ολοένα και λιγότερα και πολλές φορές κρυμμένα καλά, σε σημεία που δε φαντάζομαι και ενίοτε δε βρίσκω. Πρόβλημα!

Θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Κατεβαίνω σήμερα με το ποδήλατο στη δουλειά. Μου φταίει η κίνηση, μου φταίει το καυσαέριο, να σπριντάρω έντονα δεν μπορώ, διότι άρχισε να με πονάει εδώ και λίγες μέρες το γόνατο. Φθάνω στη δουλειά χωρίς να έχω κέφι. Περνάνε οι ώρες νεράκι, όπως πάντα και καβαλάω το ποδήλατο για την επιστροφή. Ανηφορική διαδρομή στο μεγαλύτερο μέρος της, κόντρα άνεμος, ανεπανάληπτη δροσιά. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μία ευχάριστη επιστροφή. Αμ δε!

Φθάνω στο Άλσος Συγγρού και σκέφτομαι "Αυτό ήταν για σήμερα; Κάτι πρέπει να γίνει!" Μπαίνω στο άλσος και αποφασίζω να κάνω ένα γύρο στο χώμα, ακολουθώντας λίγο διαφορετική διαδρομή από την περιμετρική που παίρνω συνήθως. Πάει ο πρώτος γύρος. Τίποτα... Είμαι γενικά της ρουτίνας και αποφεύγω τις αλλαγές, αλλά για μία φορά παίρνω τη γενναία ( :p ) απόφαση: "Θα εξερευνήσω μονοπάτια που δεν έχω δει." Κάνω κύκλους από εδώ και από εκεί, πολύς κόσμος στο άλσος, αρχίζει και πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα γίνονται πιο ήπια και πιο μεστά. Μόνο προς στο τέλος αρχίζω να νιώθω ότι χαλαρώνω.

Με αυτά και με αυτά, ένιωσα ότι έκανα κάτι όμορφο σήμερα, αλλά καθημερινά αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο ότι δυσκολεύομαι να ελέγξω τη διάθεσή μου και η χημεία είναι εναντίον μου. Δουλειά, υγεία, οικογένεια, όλα καλά, αλλά δε νιώθω ικανοποιημένος. Τι μένει; Να ανεβαίνω κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά στον Υμηττό ή την Πεντέλη; Χμμμ... Οι ποδηλατικές ομάδες αρχίζουν να μη γεμίζουν. Βαριέμαι τις χαλαρές βόλτες, δεν παίρνω κάτι αυτή την περίοδο από την επαφή με τον κόσμο, αλλά ξέρω ότι έχω να χάσω πολλά με την απομόνωση και προς το παρόν πιέζομαι για να κάνω λογικές επιλογές, θεωρώντας ότι θα ξεπεράσω τη δύσκολη φάση που περνάω.

Για να κλείσω με κάτι καλό, στον ποδηλατόδρομο στο κέντρο της Κηφισιάς πέτυχα ένα γνωστό, που είχα να δω πάνω από 15 χρόνια και αλλάξαμε μερικές κουβέντες. Με το ποδήλατο έχεις καλύτερη επαφή με το περιβάλλον και τους άλλους γύρω σου, ενώ με το αμάξι προσπερνάς τη ζωή.

Η ομορφιά ήταν στην ανηφόρα.

Αποζητώντας την αστική ποδηλασία

Τον τελευταίο 1,5 χρόνο οι αλλαγές στη ζωή μου έφεραν τα πάνω-κάτω και κατόπιν ξανά τα κάτω-πάνω. Αλλαγή εργασίας και σχέση, εκμηδένισαν τον προσωπικό μου χρόνο και έκαναν το ποδήλατο να φαντάζει όνειρο, από εκεί που ήταν καθημερινότητα.

Για κάποιον που έχει μάθει να βρίσκει την ισορροπία στη ζωή του με τον αθλητισμό (τρέξιμο, ποδηλασία, windsurfing), η απώλεια της εκτόνωσης μέσω της άθλησης, είναι ιδιαίτερα αισθητή. Στην αρχή ένιωθα πολύ άβολα και ήθελα να επιστρέψω στην προηγούμενη φάση της ζωής μου, με χαλαρή δουλειά και χωρίς εντατική σχέση. Ένιωθα ότι χάνω τον εαυτό μου, την επαφή με τη φύση, τη χαλάρωση που ακολουθεί τη σωματική κόπωση, τη θέα των βουνών, την πολύ καλή φυσική κατάσταση.

Κι όμως, με τον καιρό προσαρμόστηκα. Μου έλειπε ο αθλητισμός, αλλά θεωρούσα ότι είχα κάνει βήματα μπροστά, τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά. Ένιωσα ότι θυσίασα ένα κομμάτι του εαυτού μου, προκειμένου να προάγω άλλα σημαντικότερα. Είχα πειστεί (φευ!) ότι δεν γινόταν να βρεθεί ισορροπία μεταξύ της πρότερης κατάστασης και της νέας ζωής και ότι έτσι πρέπει να γίνει. Δήλωνα και ένιωθα ικανοποιημένος, με την αίσθηση της άθλησης να χάνεται σταδιακά από τις αναμνήσεις.

Η ζωή όμως έχει τα πάνω και τα κάτω της. Συμφοιτητές ξεκίνησαν το κάπνισμα σε ερωτικές απογοητεύσεις, τη στιγμή που εγώ έλιωνα στο τρέξιμο, στην κολύμβηση και γενικότερα στην άθληση. Δώσε μου κίνηση για να ξεχάσω τη στενοχώρια. Δώσε μου γρήγορη ή δύσκολη κίνηση, για να ξεχάσω, προσωρινά, τα πάντα.

Έτσι λοιπόν, μία σχέση τελείωσε και ξαφνικά βρέθηκε ελεύθερος χρόνος. Η δουλειά στο ζενίθ, ευτυχώς, μου άφηνε λίγα περιθώρια για να σκέφτομαι. Οι πρώτοι δύο μήνες ήταν πολύ δύσκολοι. Είχα το χρόνο για να πηγαίνω για ποδηλασία και τρέξιμο, να συναντήσω φίλους που είχα να δω σχεδόν ένα χρόνο, αλλά τίποτε δε με γέμιζε. Νόμιζα ότι είχα κάνει πολλά βήματα προς τα πίσω. Οι ίδιες διαδρομές που κάποτε με χαροποιούσαν, πλέον μου φαίνονταν ανάλατες. Νόμιζα ότι είχαν ανοίξει τα μάτια μου με τη σχέση και ότι ύστερα γύρισα στο σκοτάδι της μοναχικής αθλητικής ζωής.

Κόσμος γύρω μου, πανικός στη δουλειά, πολύς λαός στις ποδηλατοβόλτες, αλλά ένιωθα μοναξιά. Όσο κινούνταν τα πετάλια και κυρίως όσο ανέβαιναν οι παλμοί της καρδιάς, άντεχα. Σε κάθε στάση για καφέ ή ξεκούραση, που έκαναν οι ομάδες, έπεφτα ψυχολογικά. Η Πεντέλη παρέμενε σταθερή αξία, αλλά η χαλάρωση τελείωνε μόλις γυρνούσα σπίτι. Μπορούσα να ζω μόνο στους 180 παλμούς

Ο καιρός περνούσε και εβδομάδα με την εβδομάδα ένιωθα καλύτερα. Πήρα την απόφαση να μην απομονωθώ κι ας μη με γεμίζει ο κόσμος γύρω μου και να επιμείνω σε δραστηριότητες που μου άρεσαν παλαιότερα, παρόλο που πλέον μου φαίνονταν ανούσιες. Άρχισα να πηγαίνω με το ποδήλατο στη δουλειά. Κηφισίας, Βασιλίσσης Σοφίας, Βουλιαγμένης, Κατεχάκη (15% κλίση :) ). Ένας ποδηλάτης νωρίς το πρωί, σε δρόμους γεμάτους αμάξια. Άσφαλτος, τσιμέντο, καυσαέριο, δυνατό πετάλι ανάμεσα στα αμάξια, 150 παλμοί, χαμόγελο, ικανοποίηση. Χαμόγελο και στη δουλειά και μόνο με τη σκέψη ότι θα επιστρέψω με το ποδήλατο σε μία ανηφορική διαδρομή.

Η φυσική μου κατάσταση είχε πέσει. Καμία σχέση με πρόπερσι που περνούσα τις κούρσες με το ποδήλατο βουνού. Δεν είχε όμως σημασία. Μεγαλύτερη αξία έχει να προσπαθείς, έχοντας πέσει χαμηλά ηθικά και σωματικά, παρά να παραμένεις ψηλά, όπου έχεις το ηθικό σου ανεβασμένο.

Και να ΄μαι, μετά από μερικούς μήνες, εδώ. Αν και μου αρέσει πολύ, η δουλειά με κουράζει ψυχικά με τα 15ωρα που χτυπάω μερικές μέρες. Αλλά το παλεύω, ακόμα και χωρίς έναν άνθρωπο να μοιράζομαι την καθημερινότητά μου. Θα με βρείτε με το ποδήλατο στην Κηφισίας, τη Βουλιαγμένης και την Κατεχάκη να κινούμαι είτε με μέτριο ρυθμό κεφάτος, είτε με γρήγορο όταν είμαι πιεσμένος, είτε με με ξέφρενο σπριντ όταν δεν την παλεύω καθόλου. Θα με βρείτε πάλι στην Πεντέλη να αναζητώ την ησυχία και τη θέα στην κορυφή του βουνού, την ψυχική ηρεμία που επιφέρει η έντονη σωματική κόπωση.

Σύντομα θα μπει στη ζωή μου μία μοτοσυκλέτα, με την ελπίδα να γλιτώσω τον πανικό της κίνησης για τη μετάβαση στη δουλειά και να ομορφύνω την καθημερινή μετακίνηση. Θα φροντίσω όμως να μη γίνει αιτία να περιορίσω την ποδηλασία, ούτε καν την αστική, διότι, όπως έχω γράψει πολλές φορές, "η ομορφιά είναι στην ανηφόρα". :)