Ράντωμ θωτς

Μετά από κάθε αθλητική δραστηριότητα, το μυαλό έχει καθαρίσει και έχει γεμίσει διάφορα συναισθήματα που θέλω να εκφράσω, είτε σε φίλους μου, είτε γραπτώς στο ιστολόγιο. Δυστυχώς, αν δεν γραφούν αμέσως, είτε ξεχνιούνται, είτε φαίνονται λιγότερο σημαντικά. Αν όμως σφηνώνεις τον αθλητισμό σε μία γεμάτη καθημερινότητα, δύσκολα μένει αρκετός χρόνος για συγγραφή.

Κάτι ήθελα να γράψω μετά την κυριακάτικη ποδηλατοβόλτα στο Μαρκόπουλο, αλλά το έχω ξεχάσει. Μου έχει μείνει μόνο η όμορφη εντύπωση, αλλά όχι οι λεπτομέρειες. Ας είναι...

Σε ένα αβέβαιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κλίμα, το οποίο δε θα σχολιάσω περαιτέρω, κατάφερα να χωρέσω μερικές όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες και να διασκεδάσω τους καθημερινούς προβληματισμούς.

Για πάμε:

Κυριακή: Βόλτα στο Μαρκόπουλο, ξέροντας ότι παίρνω το ρίσκο να με πιάσει καταιγίδα. Πήρα αδιάβροχο και σκέφθηκα ότι καμία απειλή βροχής δε θα με αφήσει κλεισμένο στο σπίτι. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, οι περισσότεροι είχαν τρομάξει με τη βροχή που μας είχε περικυκλώσει, με μόνο τρελό το Γιάννη, που ασπάζεται τη δική μου φιλοσοφία "Ξεκινήσαμε με ποδήλατο, θα γυρίσουμε με ποδήλατο. Δεν μπαίνω σε προαστιακό.". Την ώρα που οι άλλοι αγωνιούσαν, τους έλεγα ότι το πρόβλημα με τη βροχή είναι μέχρι να γίνεις μούσκεμα. Μετά το απολαμβάνεις. :p Τελικά φάγαμε μόνο ψιχάλες και νερό από το μουσκεμένο δρόμο.

Τετάρτη: Από τις πιο ωραίες ποδηλατοβόλτες των τελευταίων ετών. Πανέμορφο σούρουπο στην εξοχή της Άνοιξης και της Ροδόπολης. Θεϊκές μυρωδιές, ειδικά τα πλατάνια στις ρεματιές και καλή παρέα. Πάλι πήγα κομμάτια από τη νύστα την επόμενη μέρα στη δουλειά, αλλά άξιζε. Μου θύμισε γιατί δεν έχω απομακρυνθεί ακόμα από τις ποδηλατοπαρέες, παρόλο που περνάω ποδηλατική κρίση και αναθεωρώ την επαφή μου με κόσμο σε τέτοιους κύκλους.

Παρασκευή: Το μεγαλείο της ήττας! Μικρή ανάβαση προς Νέα Πεντέλη και κατόπιν προς Παλαιά Πεντέλη. Είχα πιάσει κουβέντα με μία φίλη στο πίσω μέρος της ομάδας, όταν ξαφνικά είδα τους άλλους μπροστά να επιταχύνουν στο τέρμα της Οδού Ξενίας, καθώς αρχίζει η μικρή ανάβαση Πεντέλης. Εκεί ξέρω κάθε στροφή, τι γρανάζι θα έχω, ξέρω πού θα ξεκουραστώ, πού θα δώσω ταχύτητα και πού δύναμη. Ποδηλάτης Πεντέλης γαρ. Δεν ήθελα πολύ, όταν είδα τους άλλους να επιταχύνουν. Μου γύρισε το μάτι. Επιταχύνω λοιπόν και αρχίζω να προσπερνάω τον κόσμο που δυσανασχετούσε στην ανηφόρα ή προσπαθούσε να ευχαριστηθεί το νέο του κουρσάκι. "Βελτιώθηκα; Χμμμ... Για να δούμε, θα φθάσω κορυφή πρώτος, όπως πρόπερσι;"

Περνάω λοιπόν κόσμο που είχε εξ αρχής προβάδισμα, περνάω κι άλλους και φθάνω στο γκρουπ των δυνατών, οι οποίοι δίνουν ένταση. Μπροστά είναι ο Δημήτρης, ο οποίος πριν κάτι μήνες μου έριχνε, αφού ακόμα δεν είχα αρχίσει τις προπονήσεις. "Δεν τον έχω αυτόν μάλλον, αλλά θα το παλέψω."

Βλέπω και το Νίκο να πασχίζει. Με το Νίκο είχαμε πάντοτε ωραίες κόντρες και τα πρώτα χρόνια τον περνούσα. Όταν άρχισα να αφιερώνω χρόνο στη σχέση μου και να εγκαταλείπω την ποδηλασία, τον είδα να με αφήνει πίσω, με μεγάλη απόσταση. Αλλά φέτος είναι σειρά του να πάρει οριστικά πλέον το δρόμο της οικογενειακής ζωής, οπότε λογικό είναι να μην έχει χρόνο για προπονήσεις. Τον ακολουθώ λοιπόν με σύνεση για ένα χιλιόμετρο και τον βλέπω να αγκομαχεί με εγωισμό. Δίνει πολύ πόνο με όλο το σώμα και απορώ πώς σκέφτεται. "Είτε έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, είτε δεν έχει υπόψη ότι πρόκειται για τρία χιλιόμετρα ανηφόρας", σκέφτομαι. Δουλεύω ήδη στους 180 παλμούς και προσπαθώ να κρατήσω αποθέματα δυνάμεων διότι είναι ένας ακόμα μπροστά. Εγώ με ποδήλατο βουνού, ο Νίκος με onroad trekking και ο πρώτος με fitness.

Ο πρώτος αρχίζει να ανοίγει σε κάποιο σημείο και σκέφτομαι ότι αν του αφήσω κι άλλη διαφορά, θα χάσω πλέον την ευκαιρία να τον περάσω. Προσπερνάω λοιπόν το Νίκο, ο οποίος απογοητεύτηκε όταν με είδε να περνάω και έριξε τελείως το ρυθμό του, και βάζω στόχο τον πρώτο. Ευτυχώς γόνατο και υποκνημιδικός δεν με ενοχλούν καθόλου και έχω μόνο να παλέψω με την καρδιά που μου λέει να σταματήσω και λίγο με τον αριστερό δικέφαλο και το γαστροκνήμιο που φωνάζουν για σύνεση. Ανεβαίνει ο εγωισμός, οι ενδορφίνες αντιμάχονται την κούραση και ο τύπος με το fitness ανοίγει κι άλλο την απόσταση. Η γάμπα αρχίζει να έχει συμπτώματα κράμπας, οπότε ξέρω ότι δεν μπορώ ούτε να σηκωθώ και να σπριντάρω στα τελευταία 400 μέτρα, ούτε να επιταχύνω με αξιώσεις. "Όχι ρε φίλε, βρήκα το δάσκαλό μου. Από το Δημήτρη ή το Νίκο περίμενα την ήττα, όχι από άλλον." Τον βοηθάει το ποδήλατο, αλλά και αυτός είναι πολύ δυνατός. Φθάνουμε στο τέρμα της ανηφόρας με διαφορά 100 μέτρων. Ήττα. :)

Κλασσικά ο κόσμος δεν ξέρει να κάνει cool down με κίνηση και σταματάει λαχανιασμένος. Εγώ αντιθέτως, εξακολουθώ ανεβοκατεβαίνω το βουνό, όσο περιμένουμε τους τελευταίους, για να πέσουν οι παλμοί και να ψυχθούν οι μύες. Κατεβαίνουμε Νέα Πεντέλη και μετά βουρ στην ανηφόρα για Παλαιά. Το παλικάρι με το fitness παρατάσσεται πρώτος κι εγώ παρακολουθώ μερικά μέτρα πιο πίσω. Ποτέ δε δίνω ρυθμό στην αρχή ανηφόρας. Αφήνω τους άλλους να κουραστούν και ανεβάζω με τον τρόπο που ξέρω, φροντίζοντας να μην αφήσω μεγάλη απόσταση. Σπιρντάρουν οι δυνατοί και τους αφήνω να με περάσουν. Ο τύπος με το fitness συνεχίζει να δίνει, αυτή τη φορά με ακόμα περισσότερη δύναμη. Η κλίση είναι πιο μικρή και μάλλον του ταιριάζει καλύτερα. Αποφασίζω να περάσω τους άλλους και τον ακολουθώ από απόσταση 100 μέτρων.

Έχουμε κόντρα άνεμο και το παλικάρι δίνει ακάθεκτος. Έχω κουραστεί. Τα είχα δώσει όλα στην προηγούμενη ανάβαση και πλέον νιώθω σαν να έχω κάνει 70 χιλιόμετρα. Δεν έχει συνηθίσει ο οργανισμός μου να αποθηκεύει αρκετό γλυκογόνο για άμεση απελευθέρωση, όπως παλαιότερα. Οι άλλοι είναι πολύ πίσω, αλλά δε με νοιάζει. Βελτιωνόμαστε μόνο αν κοιτάμε μπροστά. Αυτή τη φορά τρώω σκόνη με απόσταση 200 μέτρων. Οφείλω να το αναγνωρίσω:

- Φίλε με έλιωσες. Το πας καλά.

- Με βοηθάει πολύ το ποδήλατο. Εσύ έχεις mountain.

- Σύμφωνοι, αλλά το ποδήλατο δεν λέει τίποτα από μόνο του. Έδωσες πολλή δύναμη. Μπράβο.

Τι μου έμεινε;

- Μία λίμνη ενδορφινών από την παρατεταμένη ποδηλασία στα κόκκινα.

- Μία ακόμα στιγμή ειλικρίνειας και περιορισμός του εγωισμού.

- Μία βραδιά με καλή προπόνηση στο βουνό.

- Στόχος για βελτίωση, ώστε να φθάσω τα προπέρσινα επίπεδα.

- Ένα Σάββατο βράδυ που κάθομαι και γράφω στο blog, όντας ακόμα κουρασμένος σωματικά από χθες και γεμάτος όμορφες εντυπώσεις. Είναι ωραίο να προσπαθείς για πράγματα μικρής ουσίας, χωρίς άγχος και να συναγωνίζεσαι φίλους και γνωστούς για στόχους που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στη ζωή, πέρα από την ίδια την κοινωνική συναναστροφή και την προσπάθεια.

Μεθαύριο ξεκινάει μία ακόμα αβέβαιη εβδομάδα. Για να δούμε... Ευτυχώς που υπάρχει ο αθλητισμός για να ξεχνιόμαστε.