Τον τελευταίο 1,5 χρόνο οι αλλαγές στη ζωή μου έφεραν τα πάνω-κάτω και κατόπιν ξανά τα κάτω-πάνω. Αλλαγή εργασίας και σχέση, εκμηδένισαν τον προσωπικό μου χρόνο και έκαναν το ποδήλατο να φαντάζει όνειρο, από εκεί που ήταν καθημερινότητα.
Για κάποιον που έχει μάθει να βρίσκει την ισορροπία στη ζωή του με τον αθλητισμό (τρέξιμο, ποδηλασία, windsurfing), η απώλεια της εκτόνωσης μέσω της άθλησης, είναι ιδιαίτερα αισθητή. Στην αρχή ένιωθα πολύ άβολα και ήθελα να επιστρέψω στην προηγούμενη φάση της ζωής μου, με χαλαρή δουλειά και χωρίς εντατική σχέση. Ένιωθα ότι χάνω τον εαυτό μου, την επαφή με τη φύση, τη χαλάρωση που ακολουθεί τη σωματική κόπωση, τη θέα των βουνών, την πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Κι όμως, με τον καιρό προσαρμόστηκα. Μου έλειπε ο αθλητισμός, αλλά θεωρούσα ότι είχα κάνει βήματα μπροστά, τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά. Ένιωσα ότι θυσίασα ένα κομμάτι του εαυτού μου, προκειμένου να προάγω άλλα σημαντικότερα. Είχα πειστεί (φευ!) ότι δεν γινόταν να βρεθεί ισορροπία μεταξύ της πρότερης κατάστασης και της νέας ζωής και ότι έτσι πρέπει να γίνει. Δήλωνα και ένιωθα ικανοποιημένος, με την αίσθηση της άθλησης να χάνεται σταδιακά από τις αναμνήσεις.
Η ζωή όμως έχει τα πάνω και τα κάτω της. Συμφοιτητές ξεκίνησαν το κάπνισμα σε ερωτικές απογοητεύσεις, τη στιγμή που εγώ έλιωνα στο τρέξιμο, στην κολύμβηση και γενικότερα στην άθληση. Δώσε μου κίνηση για να ξεχάσω τη στενοχώρια. Δώσε μου γρήγορη ή δύσκολη κίνηση, για να ξεχάσω, προσωρινά, τα πάντα.
Έτσι λοιπόν, μία σχέση τελείωσε και ξαφνικά βρέθηκε ελεύθερος χρόνος. Η δουλειά στο ζενίθ, ευτυχώς, μου άφηνε λίγα περιθώρια για να σκέφτομαι. Οι πρώτοι δύο μήνες ήταν πολύ δύσκολοι. Είχα το χρόνο για να πηγαίνω για ποδηλασία και τρέξιμο, να συναντήσω φίλους που είχα να δω σχεδόν ένα χρόνο, αλλά τίποτε δε με γέμιζε. Νόμιζα ότι είχα κάνει πολλά βήματα προς τα πίσω. Οι ίδιες διαδρομές που κάποτε με χαροποιούσαν, πλέον μου φαίνονταν ανάλατες. Νόμιζα ότι είχαν ανοίξει τα μάτια μου με τη σχέση και ότι ύστερα γύρισα στο σκοτάδι της μοναχικής αθλητικής ζωής.
Κόσμος γύρω μου, πανικός στη δουλειά, πολύς λαός στις ποδηλατοβόλτες, αλλά ένιωθα μοναξιά. Όσο κινούνταν τα πετάλια και κυρίως όσο ανέβαιναν οι παλμοί της καρδιάς, άντεχα. Σε κάθε στάση για καφέ ή ξεκούραση, που έκαναν οι ομάδες, έπεφτα ψυχολογικά. Η Πεντέλη παρέμενε σταθερή αξία, αλλά η χαλάρωση τελείωνε μόλις γυρνούσα σπίτι. Μπορούσα να ζω μόνο στους 180 παλμούς
Ο καιρός περνούσε και εβδομάδα με την εβδομάδα ένιωθα καλύτερα. Πήρα την απόφαση να μην απομονωθώ κι ας μη με γεμίζει ο κόσμος γύρω μου και να επιμείνω σε δραστηριότητες που μου άρεσαν παλαιότερα, παρόλο που πλέον μου φαίνονταν ανούσιες. Άρχισα να πηγαίνω με το ποδήλατο στη δουλειά. Κηφισίας, Βασιλίσσης Σοφίας, Βουλιαγμένης, Κατεχάκη (15% κλίση :) ). Ένας ποδηλάτης νωρίς το πρωί, σε δρόμους γεμάτους αμάξια. Άσφαλτος, τσιμέντο, καυσαέριο, δυνατό πετάλι ανάμεσα στα αμάξια, 150 παλμοί, χαμόγελο, ικανοποίηση. Χαμόγελο και στη δουλειά και μόνο με τη σκέψη ότι θα επιστρέψω με το ποδήλατο σε μία ανηφορική διαδρομή.
Η φυσική μου κατάσταση είχε πέσει. Καμία σχέση με πρόπερσι που περνούσα τις κούρσες με το ποδήλατο βουνού. Δεν είχε όμως σημασία. Μεγαλύτερη αξία έχει να προσπαθείς, έχοντας πέσει χαμηλά ηθικά και σωματικά, παρά να παραμένεις ψηλά, όπου έχεις το ηθικό σου ανεβασμένο.
Και να ΄μαι, μετά από μερικούς μήνες, εδώ. Αν και μου αρέσει πολύ, η δουλειά με κουράζει ψυχικά με τα 15ωρα που χτυπάω μερικές μέρες. Αλλά το παλεύω, ακόμα και χωρίς έναν άνθρωπο να μοιράζομαι την καθημερινότητά μου. Θα με βρείτε με το ποδήλατο στην Κηφισίας, τη Βουλιαγμένης και την Κατεχάκη να κινούμαι είτε με μέτριο ρυθμό κεφάτος, είτε με γρήγορο όταν είμαι πιεσμένος, είτε με με ξέφρενο σπριντ όταν δεν την παλεύω καθόλου. Θα με βρείτε πάλι στην Πεντέλη να αναζητώ την ησυχία και τη θέα στην κορυφή του βουνού, την ψυχική ηρεμία που επιφέρει η έντονη σωματική κόπωση.
Σύντομα θα μπει στη ζωή μου μία μοτοσυκλέτα, με την ελπίδα να γλιτώσω τον πανικό της κίνησης για τη μετάβαση στη δουλειά και να ομορφύνω την καθημερινή μετακίνηση. Θα φροντίσω όμως να μη γίνει αιτία να περιορίσω την ποδηλασία, ούτε καν την αστική, διότι, όπως έχω γράψει πολλές φορές, "η ομορφιά είναι στην ανηφόρα". :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου