Είναι μερικοί μήνες που έχω δεχθεί τόσο πολλή πίεση στη δουλειά, που ονειρεύομαι να αλλάξω δουλειά και να γίνω φαροφύλακας. Μου αρέσει η δουλειά μου, αλλά έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι αρμοδιότητες και οι ευθύνες, με αποτέλεσμα να αρχίζω να έχω τάσεις φυγής από την καθημερινότητα. Θέλω να με αφήσουν σε ένα φάρο κάπου στο μέση του ωκεανού (ή έστω του πελάγους) και να με ξεχάσουν εκεί.
Να έχω βέβαια ασχολίες. Π.χ. πρόσβαση στο internet για να ενημερώνομαι, να διευρύνω τις γνώσεις μου (πόσο μου έχει λείψει αυτό) και να επικοινωνώ με φίλους. Μερικές σανίδες και πανιά windsurf για να περνάω τις ώρες μου και μόνη υποχρέωση να ελέγχω το αυτόματο σύστημα αφής του φάρου. Αν είχα παρέα, πιστεύω ότι θα άντεχα ένα μήνα. Αν ήμουν μόνος, ο κορεσμός θα ερχόταν πολύ πιο σύντομα, αλλά παραμένει όνειρο.
Μέχρι τότε έχω καταφύγιο τα βουνά (λέτε να γίνω πυροφύλακας; ). Κατάφερα επιτέλους, μετά από ένα χρόνο, να ανέβω στο Υμηττό. Είχα φάει πόρτα από την Πυροσβεστική τον Αύγουστο και ζήλευα στο μεταξύ μία φίλη που μένει σχετικά κοντά και τον επισκέπτεται.
Κυριακή ελεύθερη λοιπόν, καμία υποχρέωση στον ορίζοντα, οι πελάτες εσκεμμένα σε απόσταση και ο καιρός ιδανικός. Πήρα τηλέφωνο μερικούς φίλους, αλλά δεν μπορούσε κανένας. Πάντοτε προτιμώ άθληση με παρέα, αλλά δε χάνω το στόχο μου όταν δε βρίσκω κάποιον. Έφαγα λίγο πιο εμπλουτισμένο πρωινό από το συνηθισμένο, ετοίμασα μερικές προμήθειες στην τσάντα μου και έφυγα για το βουνό.
Η διαδρομή μέχρι την Καισαριανή είναι άχαρη. Λεωφόροι, καυσαέριο, αλλά ευτυχώς λίγη κίνηση την Κυριακή. Δεν ήθελα να πάω από Παπάγου, προκειμένου να θυμηθώ την κλασσική ανάβαση που έκανα επί χρόνια και να περάσω από την Πανεπιστημιούπολη που θα μου έφερνε πολλές αναμνήσεις.
Ανέβηκα με μέτριο ρυθμό, αφενός διότι δεν είχα προετοιμαστεί καλά διατροφικά (έχω ξεχάσει να τρώω σωστά), αφε...δύο γιατί δεν είμαι καλά προπονημένος και άλλωστε έχω ένα μικρό τραυματισμό στο γόνατο από το τρέξιμο που δε λέει να φύγει και έρχεται στο προσκήνιο όποτε πιέζομαι.
Το βουνό είναι πανέμορφο με τα πεύκα και τα κυπαρίσσια, ενώ βασικό στοιχείο της ομορφιάς του είναι ο πολύς κόσμος που το επισκέπτεται. Πεζοπόροι, δρομείς, ποδηλάτες, αυτοκινητιστές, μοτοσυκλετιστές. Ευτυχώς τα μηχανοκίνητα οχήματα ήταν λίγα μετά το αναψυκτήριο της Καλοπούλας και η ανάβαση δεν είχε τη βοή των αυτοκινήτων. Τίγκα στον κόσμο ο Υμηττός, κυρίως μέχρι τα 600 μέτρα υψόμετρο. Η ησυχία ακούστηκε (!) μετά τα 800 μέτρα, παρέα με τη συννεφιά που δρόσισε την περιοχή.
Βρήκα αρκετούς ποδηλάτες να κατεβαίνουν, αλλά λίγους να ανεβαίνουν. Οι περισσότεροι προτιμούν πρωινές ώρες για την ανάβαση και όχι μεσημέρι. Ένας μόνο με πέρασε, με τον οποίο δεν μπήκα καν σε πειρασμό να επιταχύνω, αφού είχα 60 χιλιόμετρα να κάνω με περισσότερα από 1100 μέτρα υψομετρικό. Ευτυχώς δηλαδή που δεν τον κυνήγησα, γιατί σταμάτησε 1 χιλιόμετρο αργότερα στο ύψος του ΟΤΕ. Μισή ανάβαση δηλαδή έκανε.
Ήδη από τα μισά της ανάβασης συνειδητοποίησα ότι δεν έχω φάει καλά. Οι υδατάνθρακες ταχείας απελευθέρωσης είχαν τελειώσει και έπρεπε να κατεβάζω παλμούς στους 140 για να νιώθω ότι ευχαριστιέμαι τη διαδρομή. Στους 160 μου τελείωναν γρήγορα και ο εγκέφαλος έδινε αίσθηση σουρώματος και κούρασης, ενώ για 180 παλμούς ούτε κουβέντα σήμερα.
Έφθασα στην κορυφή, έφαγα ό,τι είχα και δεν είχα, τράβηξα μερικές φωτογραφίες το καταπράσινο τοπίο και κατέβηκα σβέλτα την φανταστική κυπαρισσοστολισμένη κατηφόρα. Για αλλαγή επέστρεψα από Παπάγου και το εσωτερικό του Χαλανδρίου.
Φθάνοντας στο Μαρούσι πήρα την απόφαση να μη γυρίσω αμέσως στο σπίτι, αλλά να αφιερώσω λίγη ώρα στο Άλσος Συγγρού. Έκανα μερικές βόλτες στο γεμάτο κόσμο δάσος και ξάπλωσα για περισσότερο από μία ώρα στο γρασίδι κοιτώντας τον ουρανό, τα πεύκα, τις καρακάξες, το γεράκι που έκανε ψηλές πτήσεις. Μπορεί να είχα πάνω από 10 χρόνια να ξαπλώσω στο χώμα και να παρατηρήσω τα σύννεφα που τα παρασύρει γρήγορα ο άνεμος. Πολύ χαλαρωτικό και κυρίως πολύ όμορφο επειδή το συνδυάζω με την παιδική ανάμνηση που έκανα το αντίστοιχο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν βγαίνω για άθληση, κοιτάζω συχνά το ρολόι και προσπαθώ να επιστρέψω γρήγορα στο σπίτι, λες και κάτι με πιέζει. Η σημερινή αντιμετώπιση ήταν υπέρβαση στο συνηθισμένο παραλογισμό μου και μου έδειξε ότι δεν πρέπει να βάζω πρόγραμμα παντού. Λες και θα κέρδιζα κάτι αν επέστρεφα στο σπίτι 3 ώρες νωρίτερα. Την προπόνηση την έκανα ανεβαίνοντας, οπότε δεν υπήρχε λόγος για βιασύνη στην επιστροφή προς το σπίτι.
Νομίζω ότι ψιλογέμισα μπαταρίες για τις πρώτες μέρες της επερχόμενης εβδομάδας. Για τις τελευταίες, θα δείξει... :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου