Τρέξιμο στο άλσος Συγγρού

Κι εσύ μπορείς να τρέξεις μεγάλες αποστάσεις. Ναι, μπορείς!

Αν με ρωτούσε κανείς στην παιδική μου ηλικία, θα έλεγα ότι δεν έχω αντοχή και ότι δεν μπορώ να τρέξω μεγάλες αποστάσεις, παρόλο που ήμουν γρήγορος στις μικρές. Με λίγο-πολύ τυχαίο τρόπο βρέθηκα να τρέχω μεσαίες αποστάσεις (7-10 km) και να να συνειδητοποιώ ότι η αντοχή είναι κάτι που χτίζεται. Κι αυτό ισχύει για όλους.

Με την προπόνηση, γίνεται πιο αποδοτική η καρδιά, βελτιώνεται η αναπνοή, δυναμώνουν οι μύες και γίνονται πιο ανθεκτικοί οι χόνδροι. Επιπλέον καθίσταται πιο ισχυρή η θέληση και η αυτοπειθαρχία, ώστε να αντέχεται η συνεχής κούραση που νιώθει ο αθλητής που προπονείται ολοένα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Με συνετή προπόνηση και όχι με υπερβολές, η βελτίωση είναι δεδομένη. Και σε αυτή την περίπτωση, ο γρηγορότερος δρόμος προς τη βελτίωση είναι αργός και θέλει αυτοσυγκράτηση. Αν προσπαθήσουμε να παρακάμψουμε τις συστηματικές προπονήσεις, δίνοντας μεγάλη ένταση και ενθουσιασμό σε αραιές προπονήσεις, τότε θα τραυματιστούμε.

Επί χρόνια, ο χώρος που έτρεχα ήταν τα στάδια. Το Ζηρίνειο στην Κηφισιά, το στάδιο της Πεύκης και άλλα. Έτρεχα αποστάσεις 5 έως 15 χιλιόμετρα, κάνοντας πολλούς γύρους, χωρίς να βαριέμαι, αφού είχα το χρονόμετρο και τη σύγκριση με άλλους να μου κρατούν το ενδιαφέρον. Φίλοι με παρότρυναν να τρέξω στη φύση, αλλά όντας συντηρητικός, έκανα αυτό που είχα συνηθίσει. Μέχρι που ήρθα αντιμέτωπος με τις αργίες, που έκλειναν τα στάδια, οπότε έπρεπε να πάω κάπου αλλού. Κάπως έτσι έστρεψα μερικές από τις προπονήσεις μου στο Άλσος Συγγρού, διαπιστώνοντας ότι είναι ευχάριστο.

Το συγκεκριμένο άλσος έχει πολλά χιλιόμετρα δρόμων και μονοπατιών, από ασφαλτοστρωμένα τμήματα, μέχρι κακοτράχαλα μονοπάτια. Προσωπικά το θεωρώ δύσκολο για αρχάριο δρομέα, κυρίως λόγω της κλίσης του στις κατηφόρες, που θέλουν γυμνασμένα πόδια για να αντέξουν τις καταπονήσεις. Είναι πανέμορφο, αλλά δεν είναι κατάλληλα τα κατηφορικά κομμάτια του, ούτε τα έντονα ανηφορικά, για αρχάριο δρομέα. Μαζεύει πολύ κόσμο, όντας εξαιρετικό για απόδραση από την καθημερινότητα.

Πριν από λίγες μέρες λοιπόν βρήκα χρόνο και ξεκίνησα για τρέξιμο. Οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, αλλά δε δίστασα να ξεκινήσω μόνος. Όταν έχεις επιλέξει την άθληση ως τρόπο ζωής, επιδιώκεις μεν την παρέα με άλλους, αλλά δεν την έχεις ως αυστηρή προϋπόθεση για να ξεκινήσεις. Μπορούν οι φίλοι σου; Τέλεια! Δεν μπορούν; Πάλι θα βγεις και θα περάσεις καλά.

Πηγαίνω τρέχοντας στο άλσος, κάνω εκεί 1-2 γύρους και επιστρέφω. Με τον τρόπο αυτό, αφενός αποφεύγω να μπω σε αυτοκίνητο για να φθάσω στο δάσος και αφετέρου γλιτώνω χρόνο από τη μετάβαση με τα πόδια. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να τρέχεις στα πεζοδρόμια της λεωφόρου, αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, όταν τρέχω το μυαλό καθαρίζει και αφουγκράζομαι διαρκώς το σώμα μου για να εξερευνήσω τις αντοχές του, οπότε δεν με απασχολεί ιδιαίτερα τι συμβαίνει γύρω μου.

Πάνε δύο χρόνια από τότε που πήγαινα περιστασιακά σε αγώνες δρόμου. Όλο λέω ότι θα βγω για τρέξιμο, αλλά τελικά τρέχω δύο, το πολύ τρεις, φορές το μήνα. Συνήθως επιλέγω να βγω με παρέα για ποδήλατο. Είναι πολλοί οι ποδηλάτες στον κύκλο μου και λίγοι οι δρομείς. Το τρέξιμο απαιτεί περισσότερη αυτοπειθαρχία και καλύτερη φυσική κατάσταση από την ερασιτεχνική ποδηλασία, γι' αυτό συγκεντρώνει λιγότερο κόσμο.

Προφανώς η αντοχή και ταχύτητά μου έχουν πέσει πολύ, αλλά αυτό δε με αποθαρρύνει. Παλαιότερα τερμάτιζα στους αγώνες περίπου στο 20% των πρώτων, ενώ σε χώρους ερασιτεχνικής προπόνησης, όπως το άλσος, είχα συνηθίσει να προσπερνάω σχεδόν τους πάντες τόσο σε αντοχή, όσο και σε ταχύτητα. Από τα τέλη της άνοιξης, μέχρι και τα μέσα του καλοκαιριού, οι δρομείς αυξάνονται, προετοιμαζόμενοι, υποθέτω, για τις παραλίες. Κατά συνέπεια βλέπει κανείς πολλούς να τρέχουν αργά και λίγους καλά προετοιμασμένους από το χειμώνα.

Φθάνοντας λοιπόν στο άλσος, έχω ήδη τρέξει 3 χιλιόμετρα και είμαι ζεστός. Το τοπίο είναι φανταστικό και ο κόσμος που το χαίρεται πολύς. Το περιβάλλον είναι ιδανικό. Νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, σκυλιά, χαμός. Ξεκινάω με την κατηφορική άσφαλτο και κάνω το μεγάλο γύρο ακολουθώντας την περίφραξη. Καθώς αρχίζω να ανηφορίζω προς την επιστροφή, συναντώ 4 δρομείς. Οι δύο κινούνται αντίστροφα και πηγαίνουν αέρα και ο τρίτος κινείται λίγο πιο γρήγορα από εμένα και με προσπερνάει. Λίγο πιο κάτω βλέπω έναν τύπο που μου ρίχνει καμιά 20αριά χρόνια να ανεβαίνει με αργό ρυθμό μία ανηφόρα. "Ε, αυτόν τον έχω. Δεν μπορεί..." Ξέρω όμως ότι έχω ακόμα 5 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι, οπότε δεν πιέζομαι. "Να θυμάμαι: Ο δρόμος προς τη βελτίωση είναι αργός.", παραμιλάω. Τον αφήνω κι αυτόν να ανοίξει την απόσταση. Άλλωστε με πόση αισιοδοξία θέλω να είμαι καλός δρομέας, όταν οι προπονήσεις μου είναι τόσο αραιές;

Υπενθυμίζω ότι η αξία της άθλησης είναι η δραστηριοποίηση και η χαλάρωση. Δεν είναι οι απόλυτοι αριθμοί και η σύγκριση. Τα τελευταία χρειάζονται βέβαια, ως εφαλτήριο για τη συστηματική προπόνηση και ως στόχοι που δίνουν επιπλέον ικανοποίηση. Ο κύριος στόχος όμως έχει επιτευχθεί και μόνο που έχεις βάλει τα αθλητικά σου παπούτσια και έχεις κάνει το πρώτο βήμα προς την ευτυχία.

Να βγαίνετε ρε, να τρέχετε και να απολαμβάνετε τη φύση!