Θα ξεκινήσω και πάλι απότομα, χωρίς προλόγους. Είμαι κατά του πρωταθλητισμού. Καταστρέφει την υγεία, φανατίζει τα πλήθη και δίνει λάθος αξίες, προβάλλοντας τον ανταγωνισμό ως υπέρτατη αξία, έναντι της ευγενούς και ηθικής άμιλλας.
Συνάμα είμαι σαφώς υπέρ του αθλητισμού. Του ομαδικού, του ατομικού και ειδικότερα εκείνου που ταιριάζει καλύτερα στον καθένα μας. Δεν υπάρχει ιδανικό άθλημα, όλα έχουν την αξία τους και καθένα ταιριάζει καλύτερα σε έκαστο αθλητή, μία δεδομένη περίοδο. Σήμερα μπορεί να είμαι δρομέας, αλλά αύριο να παίζω μπάσκετ και μεθαύριο να κολυμπάω. Άλλωστε ο συνδυασμός αθλημάτων γυμνάζει καλύτερα, αφού δεν επιτρέπει στον οργανισμό να εστιάσει σε συγκεκριμένες μυϊκές ομάδες και να αφήσει λιγότερο γυμνασμένες άλλες. Αθλούμαστε, πηγαίνοντας κόντρα στη μυϊκή προσαρμογή και τη δυνατότητα του σώματος να συνηθίζει κάτι και να γίνεται πιο αποδοτικό.
Όταν γίνουμε πολύ καλοί σε κάτι, το καλύτερο είναι κάνουμε στροφή 180 μοιρών και να μάθουμε από το μηδέν κάτι άλλο. Δεν είναι εύκολη τέτοια στροφή, οπότε την έχω κάνει ελάχιστες φορές στη ζωή μου και μάλιστα όχι συνειδητά. (Να μία ακόμα συμβουλή που είναι καλή για το γράφοντα που τη δίνει.)
Έχω πάει σε πολλούς αγώνες ιστιοπλοΐας και βόλεϊ, σε λίγους αγώνες δρόμου, όμως σε κανένα αγώνα ποδηλασίας. Έχω δυνατές εμπειρίες από αγώνες και δε μετανιώνω που συμμετείχα. Δυνατές εμπειρίες δεν σημαίνει πάντα όμορφες όταν τις ζεις, αλλά ανεκτίμητες όταν τις ανακαλείς στο μυαλό σου μετά από χρόνια. Τα τελευταία χρόνια όμως έχω εγκαταλείψει, διότι η τρέχουσα (αν θέλετε τσιτάτα βεβαιότητας και ακλόνητης φιλοσοφίας, παρακαλώ αλλάξτε blog) άποψή μου είναι ότι ο αθλητισμός είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της καθημερινότητάς μας και όχι αυτοσκοπός.
Το άθλημα ή τα αθλήματα που ακολουθούμε, πρέπει να χωράνε εύκολα στη ζωή μας και να μας αρέσουν πολύ. Δεν πρέπει να είναι έντονα καταπονητικά και να μας κάνουν να κρατούμε την ανάσα μας για να αντέξουμε. Δεν πρέπει να περιορίζουν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, ούτε να γίνονται εις βάρος της εργασίας μας ή των σπουδών μας. Η άθληση πρέπει να μας κάνει να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα και να μας δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψουμε σε αυτή με περισσότερη ψυχική δύναμη. Τη στιγμή που γράφω την παρούσα ανάρτηση στο ιστολόγιό μου, κάνω τα 2λεπτα διαλείμματα μεταξύ των σετ γυμναστικής στο σπίτι και ενώ είμαι σε αναμονή για τηλεφώνημα από φίλο, για να πάμε για καφέ (ναι, αραιά και πού πηγαίνω σε καφετέρια).
Η αθλητική μου στάση τα τελευταία χρόνια είναι να βάζω όσο περισσότερη γυμναστική μπορώ στην καθημερινότητά μου (από σκάλες αντί για ασανσέρ, μέχρι ποδηλασία για τη δουλειά και νυχτερινές προπονήσεις) και να μη χάνω χρόνο σε αγώνες. Δέχομαι ότι οι αγώνες δίνουν στόχο και συνιστούν όμορφες εμπειρίες, αλλά τρώνε χρόνο. Αν επιπλέον πρόκειται για αγώνες που χρειάζονται ιδιαίτερο εξοπλισμό (ποδήλατο, ιστιοπλοϊκό σκάφος ή άλλα ακριβά παρελκόμενα) προκειμένου να μπορείς να συναγωνιστείς επί ίσοις όροις με τους συναθλητές σου, τότε αρχίζει να χάνεται το νόημα και αρχίζει ο αγώνας να γίνεται καταναλωτικός. Αν οι άλλοι αρχίζουν να παίρνουν συμπληρώματα διατροφής, αμφίβολης μακροπρόθεσμης επιρροής για την υγεία, τότε έχουμε πλήρη αποπροσανατολισμό του αθλητή και αλλαγή πορείας, από την προάσπιση της σωματικής και ψυχικής υγείας, προς την επίτευξη ενός δύσκολου στόχου πάση θυσία.
Ευθύνη για τα κακά του πρωταθλητισμού φέρουν και οι θεατές (στο σημείο αυτό ευθαρσώς αποστασιοποιούμαι, διότι δεν είμαι), που υποστηρίζουν την ακατάπαυστη βελτίωση των αθλητών, με την αρωγή της χημείας και της διαφήμισης.
Ας το πάρω όμως και από την άλλη μεριά. Μου αρέσει να συναγωνίζομαι και έχω πάει σε μερικούς αγώνες δρόμου τα τελευταία χρόνια. Ο βασικοί λόγοι που πήγα ήταν αφενός η εμπειρία, αφε...δύο η προσγείωση που ήθελα να κάνω στον εαυτό μου. Στις ερασιτεχνικές ομάδες που κυκλοφορούσα, περνούσα με διαφορά τους άλλους και ήθελα να βρεθώ με άλλους παθιασμένους σαν εμένα, ώστε να νιώσω την ήττα και να μην ανεβάσω άλλο τον εγωισμό μου. Φυσικά και την ένιωσα όταν έβλεπα ότι τερμάτιζα περίπου στο 20% των πρώτων, με την κεφαλή να μου ρίχνει χιλιόμετρα.
Είδα όμως κι άλλα πράγματα. Όπως ότι για τις συγκεκριμένες αγωνιστικές εμπειρίες αφιέρωσα πολύ περισσότερο χρόνο σε παράπλευρες προετοιμασίες σε σχέση με τον καθαρό αγωνιστικό χρόνο. Ότι προκειμένου να συναγωνιστώ άλλους δυνατότερους, πάνω στον ενθουσιασμό άφησα κατά μέρος σωματικό πόνο και είχα κάποιους τραυματισμούς, που δε θα είχα σε προσωπικές προπονήσεις. Μία φίλη λέει "Μόνο με τους αγώνες βελτιώνεσαι", αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα. Είμαι άνθρωπος που πιέζει στα όρια τον εαυτό του κατά τις προπονήσεις, ακούγοντας φυσικά το σώμα του. Οι σκέψεις με πιέζουν να τρέξω ή να κάνω ποδήλατο ολοένα και πιο γρήγορα για να ξεφύγω από αυτές. Δεν έχω ανάγκη άλλους για να πιεστώ.
(Θα συνεχίσω το γράψιμο αργότερα. Χτύπησε το τηλέφωνο και πρέπει να φύγω.)
(Συνεχίζω το γράψιμο τρεις μέρες αργότερα, μιας και το blog είναι συμπληρωματικό στη ζωή μου. Προτιμώ να βγω για περπάτημα ή τρέξιμο, παρά να περάσω χρόνο στον υπολογιστή.)
Τι έλεγα λοιπόν; Α, για τους αγώνες. Για κάποιους είναι ωραίος σκοπός και εφαλτήριο για να σηκωθούν από την καρέκλα και να προπονηθούν, ελπίζοντας ότι θα τα πάνε καλά. Είναι κοινωνική δραστηριότητα, μιας και βρίσκονται μαζί με εκατοντάδες άτομα.
Όπως έγραψα παραπάνω, η δική μου στάση παραμένει διαφορετική. Ναι, είναι ωραία εμπειρία οι αγώνες, αλλά απαιτούν περισσότερο χρόνο για τα διαδικαστικά και δεν έχουν να προσφέρουν σε θέμα υγείας ή χαλάρωσης κάτι περισσότερο από αντίστοιχες προπονήσεις. Ίσα-ίσα που εγκυμονούν κινδύνους από τις υπερβολές. Οπότε το τίμημα του επιπλέον χρόνου, ανταλλάσσεται με την εμπειρία της συμμετοχής σε ένα μαζικό γεγονός και της σύγκρισης με άλλους. Μερικές φορές αξίζει, άλλες όχι. Για παράδειγμα ο αγώνας δρόμου της Ρεματιάς Χαλανδρίου μου έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, ενώ ο γύρος της Πάρνηθας, παρόλο που ήταν πιο επίπονος (άρα και πιο ενδιαφέρων για εμένα), δε με ενθουσιάζει ως τμήμα των εμπειριών μου, παρόλο που τα είχα πάει πολύ καλά.
Δε θα καταλήξω σε συμπέρασμα, διότι είναι αυστηρά προσωπικό το θέμα, όπως επίσης και εποχιακό. Κυνηγάω συστηματικά τον αθλητισμό, αλλά όχι τους αγώνες. Κάποια στιγμή ενδεχομένως θα πάω σε κάποιον, ίσως και το φθινόπωρο, οπότε θα γράψω αντίστοιχες εμπειρίες.
Η πρότασή μου είναι να αθλείστε, αλλά να αναθεωρείτε συνέχεια τους στόχους σας και να μην πωρώνεστε. Πάνω από όλα πρέπει να βρίσκεται η σωματική και ψυχική υγεία και μετά η κατάταξη ή η συμμετοχή, ακόμα και ο ίδιος ο τερματισμός (εδώ μιλάει άνθρωπος που δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ σε αγώνα, αλλά έχει μετανιώσει για τραυματισμούς που υπέστη με τον λανθασμένο στόχο του τερματισμού).
Σας επισημαίνω να δώσετε πολλή προσοχή στο θέμα του κλασσικού μαραθωνίου που πλησιάζει σε μερικούς μήνες, διότι δυστυχώς έχει γίνει πολύ δημοφιλής και οδηγεί κόσμο σε σοβαρούς τραυματισμούς του μυοσκελετικού συστήματος, στην προσπάθεια να φθάσουν το όνειρο του τερματισμού. Θέλεις να τρέξεις 42 χιλιόμετρα; Τα κάνεις και μόνος σου και σταματάς αν πονέσεις πολύ. Δε χρειάζεται να υποβληθείς σε μία διαδικασία που θα σε πιέσει να τερματίσεις, μέσα στη μέθη των σκέψεων της ιστορικότητας της διαδρομής και της μαζικής συμμετοχής. Η καρδιά βελτιώνεται σχετικά γρήγορα, μαζί και η αντοχή. Οι χόνδροι και τένοντες όμως θέλουν τα χρόνια τους, επομένως τέτοιες επίπονες αθλητικές δραστηριότητες δεν είναι ό,τι καλύτερο για κάποιον που προπονείται 6 μήνες, παρόλο που υπάρχουν σχετικά προγράμματα προετοιμασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου