Αποκτώντας ένα ακόμα δίκυκλο

Αναμοχλεύοντας τις αναμνήσεις που απέκτησα μερικές δεκαετίες πίσω, γελάω όταν θυμάμαι τη γιαγιά μου να φωνάζει "Άλλος διάλος που κάνει στούζες με το μοτοσακό!" όταν περνούσε έξω από το σπίτι καμιά μοτοσυκλέτα που χαλούσε τον κόσμο με το θόρυβο. Πού να 'ξερε η καημένη μου γιαγιά ότι κατήντησα κι εγώ ένας διάλος ακόμη. :p

Πήρα λοιπόν το μοτοσακό, το οποίο έφερα στο σπίτι με απίστευτη αγωνία, εξαιτίας της απειρίας μου. Η δουλειά κλασσικά ατελείωτη, με αποτέλεσμα επί 9 μέρες η μοτοσυκλέτα να έχει κάνει μόλις δώδεκα χιλιόμετρα και να κάθεται άπραγη περιμένοντας τον ιδιοκτήτη της να την καβαλήσει. Είπαμε, δεν είμαι καλός στις αλλαγές στη ζωή μου, χρειάζομαι μεγάλο χρόνο προσαρμογής. Φυσικά δεν ήθελα να χάσω ούτε μία μέρα ποδηλασίας και γενικότερα άθλησης ή κοινωνικής δραστηριότητας, μόνο και μόνο για να βγάλω βόλτα τη μηχανή. Επιπρόσθετα, ήταν οι ενδοιασμοί μην τη χαλάσω, σε συνδυασμό με την αγωνία ενός αρχάριου οδηγού που δε θέλει να οδηγήσει αν δε νοιώθει ξεκούραστος και με πλήρη πνευματική διαύγεια.

Τελικά πήρα την απόφαση μία Κυριακή που δεν είχε κανονιστεί κάποια ποδηλατοβόλτα και έκανα 90 χιλιόμετρα, διασχίζοντας δύο φορές την Πεντέλη και ανεβαίνοντας, έτσι για την τιμή των όπλων, στην αγαπημένη μου κορυφή. Πολύ ωραίες εντυπώσεις, όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση, αφού τα περισσότερα ερεθίσματα ήταν πρωτόγνωρα, αλλά και πολλή αγωνία που έκανε τη βόλτα κουραστική. Πρόκειται για το γλυκό φόβο του αγνώστου που σε βοηθάει σε διώξεις τη ρουτίνα.

Κάνοντας αναπόφευκτα τη σύγκριση με την ποδηλασία, απαντώ με βεβαιότητα ότι προτιμώ το ποδήλατο σε σχέση με τη μοτοσυκλέτα. Οι ανηφόρες είναι πιο ενδιαφέρουσες και οι κατηφόρες πιο ευχάριστες, αφενός διότι τις πηγαίνω πιο γρήγορα με το ποδήλατο, έχοντας καλύτερο έλεγχο, αφετέρου διότι τις έχω κερδίσει με τις δυνάμεις μου. Γενικότερα η βόλτα με το ποδήλατο είναι ανώτερη._

 

Ο αρχικός στόχος ήταν να αγοράσω τη μοτοσυκλέτα το καλοκαίρι, ώστε να συνηθίσω τη διαδρομή προς τη δουλειά σε μία εποχή που η κίνηση στους δρόμους είναι μικρή. Αγοράζοντας λοιπόν τη μηχανή στα τέλη του φθινοπώρου, έπρεπε να γίνω πιο αποφασιστικός και να χωθώ στην κίνηση χωρίς να έχω πλήρη αυτοπεποίθηση. Δε γινόταν όμως αλλιώς. Αν περίμενα να βρίσκω σαββατοκύριακα με καλό καιρό, που δε θα έχω δουλειά και δε θα θέλω να βγω με φίλους για κάποια αθλητική δραστηριότητα, η μηχανή θα έμενε αχρησιμοποίητη.

Έτσι πήρα την απόφαση να ξεχυθώ στους μποτιλιαρισμένους δρόμους και να αρχίσω να υλοποιώ το στόχο μου, που δεν ήταν άλλος από το να δώσω χρώμα, ήχο, μυρωδιά στην ανιαρή αστική μετακίνηση. Οι πρώτες δύο μέρες ήταν δύσκολες, αλλά συνάμα όμορφες. Φοβόμουν, κολλούσα στην κίνηση, αφού δεν είχα την εμπειρία για να κάνω διήθηση και με κούραζε η απειρία και η έλλειψη προσαρμογής του σώματος. Μου άρεσε όμως πολύ, με ενθουσίαζε. Χρειάστηκαν περίπου 3 μέρες για να περιοριστεί η αγωνία και να αφήσει τις ενδορφίνες να ρέουν αβίαστα στο σώμα μου. Έφθασα στο σημείο να περιμένω πώς και πώς να τελειώσει η δουλειά για να καβαλήσω τη μηχανή.

Ακόμα δεν πιστεύω πώς έφθασα τόσο γρήγορα στο όνειρό μου. Η ανιαρή, εκνευριστική, παθητική μετακίνηση με το αμάξι στις μποτιλιαρισμένες λεωφόρους, έδωσε τη θέση της σε ενθουσιασμό, ονειροπόληση και ένα αίσθημα σαν έρωτας. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ σκέφτομαι τη μοτοσυκλέτα και περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή που θα την ξανακαβαλήσω. Δε θα την αφήσω φυσικά να περιορίσει την υπόλοιπη κοινωνική και αθλητική ζωή μου και την κρατάω μόνο για το κομμάτι της μετακίνησης από και προς τη δουλειά.

Ένας στόχος πραγματοποιήθηκε, τοποθετώντας ένα μέρος της ζωής μου μέσα στο όνειρο.