Κάποια στιγμή πρόπερσι είχα φθάσει στο στάδιο να κάνω 8 προπονήσεις την εβδομάδα, με περισσότερη ποδηλασία και λίγο τρέξιμο. Δεν κουραζόμουν σχεδόν ποτέ, είχα ξεχάσει τι θα πει εξάντληση και δεν καταλάβαινα τους φίλους που κουράζονταν στις βόλτες που πηγαίναμε παρέα. Περνούσα πολύ καλά για κάποια χρόνια με την εναλλαγή εργασίας και συστηματικής άθλησης.
Τότε είχε πέσει στα μάτια μου ένα διαδικτυακό άρθρο που μιλούσε για την εξάρτηση από τον αθλητισμό και το φαινόμενο της υπεράθλησης. Είναι ομολογουμένως κι αυτή μία εξάρτηση, αλλά ενδεχομένως η καλύτερη που μπορεί να σου τύχει. Ήταν φορές που επέλεγα να μη δω φίλους, για να ανέβω μία ακόμη φορά την Πεντέλη ή να πάω για τρέξιμο. Ήταν φορές που ήθελα να πάω σε μία δουλειά, επιδιώκοντας τη διαδρομή προς τα εκεί με το ποδήλατο.
Πού κολλάνε τα παραπάνω στο παρόν; Πλέον ο χρόνος μου είναι λίγος, ούτε λόγος για υπεράθληση, ενώ και η φυσική κατάσταση, αν και βελτιωμένη, δεν είναι ακόμα σε επίπεδα αθλητή. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι και πάλι χημικό.
Πηγαίνοντας στη δουλειά με το ποδήλατο, συνήθως ξεκινάω με μέτρια διάθεση, κάνω λίγο ζέσταμα και αρχίζω να επιταχύνω. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να παραμιλάει λέγοντας "Where are the fucking endorphins?" να τρέχω ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αμάξια, ψάχνοντας ολοένα και ψηλότερα την ευχαρίστηση της προσπάθειας.
Λένε ότι η ζωή μας κατευθύνεται από τις ορμόνες. Ο εγκέφαλος αποζητάει συνεχώς την ικανοποίηση που η φύση έχει προγραμματίσει να μας δίνεται με την έκκριση ενδορφινών, όταν εκπληρώνουμε κάποιες προϋποθέσεις. Π.χ. τροφή, επικοινωνία με κόσμο, ασφάλεια, ενεργοποίηση του μυϊκού συστήματος. Όταν κάνεις αυτό που πρέπει, παίρνεις το μπισκοτάκι σου.
Τον τελευταίο καιρό όμως τα μπισκότα είναι ολοένα και σε πιο ψηλό ράφι, ολοένα και λιγότερα και πολλές φορές κρυμμένα καλά, σε σημεία που δε φαντάζομαι και ενίοτε δε βρίσκω. Πρόβλημα!
Θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Κατεβαίνω σήμερα με το ποδήλατο στη δουλειά. Μου φταίει η κίνηση, μου φταίει το καυσαέριο, να σπριντάρω έντονα δεν μπορώ, διότι άρχισε να με πονάει εδώ και λίγες μέρες το γόνατο. Φθάνω στη δουλειά χωρίς να έχω κέφι. Περνάνε οι ώρες νεράκι, όπως πάντα και καβαλάω το ποδήλατο για την επιστροφή. Ανηφορική διαδρομή στο μεγαλύτερο μέρος της, κόντρα άνεμος, ανεπανάληπτη δροσιά. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μία ευχάριστη επιστροφή. Αμ δε!
Φθάνω στο Άλσος Συγγρού και σκέφτομαι "Αυτό ήταν για σήμερα; Κάτι πρέπει να γίνει!" Μπαίνω στο άλσος και αποφασίζω να κάνω ένα γύρο στο χώμα, ακολουθώντας λίγο διαφορετική διαδρομή από την περιμετρική που παίρνω συνήθως. Πάει ο πρώτος γύρος. Τίποτα... Είμαι γενικά της ρουτίνας και αποφεύγω τις αλλαγές, αλλά για μία φορά παίρνω τη γενναία ( :p ) απόφαση: "Θα εξερευνήσω μονοπάτια που δεν έχω δει." Κάνω κύκλους από εδώ και από εκεί, πολύς κόσμος στο άλσος, αρχίζει και πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα γίνονται πιο ήπια και πιο μεστά. Μόνο προς στο τέλος αρχίζω να νιώθω ότι χαλαρώνω.
Με αυτά και με αυτά, ένιωσα ότι έκανα κάτι όμορφο σήμερα, αλλά καθημερινά αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο ότι δυσκολεύομαι να ελέγξω τη διάθεσή μου και η χημεία είναι εναντίον μου. Δουλειά, υγεία, οικογένεια, όλα καλά, αλλά δε νιώθω ικανοποιημένος. Τι μένει; Να ανεβαίνω κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά στον Υμηττό ή την Πεντέλη; Χμμμ... Οι ποδηλατικές ομάδες αρχίζουν να μη γεμίζουν. Βαριέμαι τις χαλαρές βόλτες, δεν παίρνω κάτι αυτή την περίοδο από την επαφή με τον κόσμο, αλλά ξέρω ότι έχω να χάσω πολλά με την απομόνωση και προς το παρόν πιέζομαι για να κάνω λογικές επιλογές, θεωρώντας ότι θα ξεπεράσω τη δύσκολη φάση που περνάω.
Για να κλείσω με κάτι καλό, στον ποδηλατόδρομο στο κέντρο της Κηφισιάς πέτυχα ένα γνωστό, που είχα να δω πάνω από 15 χρόνια και αλλάξαμε μερικές κουβέντες. Με το ποδήλατο έχεις καλύτερη επαφή με το περιβάλλον και τους άλλους γύρω σου, ενώ με το αμάξι προσπερνάς τη ζωή.
Η ομορφιά ήταν στην ανηφόρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου