Επιτέλους χαλάρωσε η δεύτερη δουλειά που κάνω και έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Όπως κάθε καλοκαίρι που σπάει η δουλειά, περνάω στάδιο προσαρμογής όπου προσπαθώ να σκεφθώ τι μπορώ να κάνω για να γεμίσω το χρόνο μου.
Όταν όμως έχεις συνηθίσει να είσαι δημιουργικός και παραγωγικός μέσα από τη δουλειά σου, τα χόμπι, αν και ευχάριστα, φαντάζουν λίγα. Απολαμβάνεις τη χαλάρωση του ελεύθερου χρόνου, αλλά δε σε γεμίζει στην αρχή η αίσθηση ότι αφιερώνεις χρόνο μόνο για τον εαυτό σου και όχι σε έργο που στρέφεται και προς τρίτους.
Ελεύθερος χρόνος λοιπόν το Σάββατο και περιέργως χρειάστηκα αρκετή ώρα για να πάρω την απόφαση να καβαλήσω το ποδήλατο. Ο καιρός ήταν απίστευτος για παραμονή καλοκαιριού (αύριο είναι το θερινό ηλιοστάσιο). 27 βαθμοί και κατά περιόδους συννεφιά. Θεϊκό!
"Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να ανέβω φέτος το καλοκαίρι ευχάριστα την Πάρνηθα που έχω να επισκεφθώ από πρόπερσι ποδηλατικά.", σκέφτηκα.
"Πολλές όμως οι 4 ώρες για μοναχική ποδηλασία." Έχω χάσει το πάθος που με έκανε να ανεβαίνω στα βουνά ακόμα και νύχτα, μόνος. Ίσως έχω χαλαρώσει και δε με πιέζει κάτι έντονα για να ξεφύγω.
"Μήπως να πάρω το Θέμη ή τον Κώστα για να ανεβούμε Υμηττό; Κι αυτούς έχω να τους δω ένα χρόνο." Αλλά η εμπειρία μου λέει ότι δύσκολα βρίσκεις παρέα τελευταίας στιγμής για δύσκολη ποδηλασία. Οι άλλοι θέλουν χρόνο να το επεξεργαστούν και δεν είναι παρορμητικοί σαν εμένα.
"Στην τελική τι Ποδηλάτης Πεντέλης είμαι αν έχω να ανέβω από τον Απρίλιο στην κορυφή του αγαπημένου μου βουνού; Έχω αφιερωθεί στις χαλαρές βόλτες με ποδηλατοπαρέες και στη Λεωφόρο Κηφισίας, ενώ πρόπερσι ανέβαινα δύο φορές την εβδομάδα στην Πεντέλη. Θα είναι άλλωστε ευκαιρία να μετρήσω το χρόνο μου, για να δω πόσο βελτιώθηκα."
Χρειάστηκα λίγο ακόμα χρόνο για να πάρω την απόφαση. Δεν είχα αναστολές κόπωσης, ούτε χρόνου. Είχα αναστολές επαφής με κόσμο. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να απομονωθώ στη γαλήνη της κορυφής του βουνού ή αν θα προτιμούσα να δω κανένα φίλο σε καφετέρια της αστικής πεδιάδας.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να συνδυάζω καλή παρέα, με έντονη άθληση και επαφή με τη φύση; Γιατί πρέπει να πάρω, όπως πριν από 5 χρόνια, την απόφαση να κινούμαι μόνος μου, ώστε να νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον; Χρειάζομαι την επαφή με ανθρώπους, αλλά όχι μέσα στην κονσερβοποιημένη διασκέδαση. Σίγουρα δεν μπορώ να απομονωθώ, αλλά και πάλι δε ζει το ψάρι στη στεριά, ούτε ο Ποδηλάτης Πεντέλης στο πολύβουο λεκανοπέδιο. Ονειρεύομαι κάποια στιγμή να βρω δουλειά και παρέα στην επαρχία και να φύγω για πάντα εκεί.
Έχοντας κάνει αυτές τις σκέψεις, γέμισα το παγούρι μου νερό και καβάλησα το ποδήλατο. Δεν ένιωσα έντονη κούραση σε κανένα σημείο της διαδρομής. Έριξα λίγο το χρόνο, σε σχέση με τις περασμένες φορές, αλλά έχω ακόμα 14 λεπτά να καλύψω για να φθάσω το ρεκόρ μου.
Ο κόσμος στο βουνό ήταν ελάχιστος κι αυτός μέχρι την πίστα moto cross. Πιο ψηλά άκουγα μόνο την ...ησυχία. Στην ανηφόρα αισθανόμουν μόνο τον ήχο της αλυσίδας του ποδηλάτου, άντε και κανένα τιτίβισμα πουλιού που απορούσε με την παρουσία ποδηλάτη. Στην ορθοπεταλιά σε μεγάλες κλίσεις άκουγα τα λάστιχα μου να τρίζουν στη ζεστή άσφαλτο, φέρνοντας αναμνήσεις δύο ετών. Η απόκρημνη θέα ήταν εκεί για να με αποζημιώσει όπως πάντα και ο άνεμος ιδανικός για να με δροσίσει στις νότιες ανηφοριές.
Μου πήρε περίπου μισή ώρα για να σταματήσω να σκέφτομαι τις εντάσεις της δουλειάς και να χαλαρώσω το πνεύμα μου. Πρόκειται για την πολύτιμη εκτόνωση των πιέσεων που προσφέρει η άθληση. Κατόπιν άρχισα να νιώθω την κούραση και να κοιτάω το χρονόμετρο. Ανέβασα λίγο ρυθμό, μέχρι το σημείο που αρχίζει να θολώνει ελαφρά το βλέμμα. Μου είχε λείψει κι αυτό.
Σήμερα ήταν από τις λίγες φορές που απόλαυσα την κατηφόρα. Δεν είμαι κατηφοράκιας, λατρεύω μόνο τις ανηφόρες που έχω κερδίσει με τον κόπο μου και σήμερα την ευχαριστήθηκα πολύ. Κι όχι για την αδρεναλίνη, προσπαθώ να κρατάω αποστάσεις από αυτή εδώ και πολλά χρόνια. Κυρίως για το αίσθημα του φαινόμενου ανέμου στο πρόσωπο και το στήθος (μου λείπει η αίσθηση της μοτοσυκλέτας, αλλά οσονούπω θα έχω τη δική μου) και το βούισμα του ανέμου στα αυτιά μου. Η ησυχία, μετατρέπεται στην κατηφόρα σε βουητό που σου λέει την ταχύτητά σου. Οι στροφές που πριν έβλεπες να έρχονται σε αργό ρυθμό, πλέον καταφθάνουν καταιγιστικά και τα φρένα με την καλή αίσθηση σου επιτρέπουν να φέρεις στα όρια τον πίσω τροχό με τη μεταφορά βάρους μπροστά και να παίξεις με την πρόσφυση. Αλλάζεις χαιρετισμούς με μερικούς ανθρώπους που εμφανίστηκαν πεζοί στο βουνό και πριν το καταλάβεις είσαι στους πρόποδες.
Δε θα έλεγα συνολικά ότι ενθουσιάστηκα ή ότι χαλάρωσα ιδιαίτερα, όπως παλαιότερα. Είπαμε, υπάρχει θέμα χημείας. Αλλά σίγουρα γέμισα μερικές ώρες με κάτι που με κάνει να νιώθω ότι ζω με τον τρόπο που θέλω.
Να θυμάμαι να ...μην ξεχνάω το βουνό. :p
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου