Αναθεώρηση ζωής

Θεωρητική μόνο, ε! Μέχρι την υλοποίηση, έχω να γράψω πολλές σελίδες με προβληματισμούς και πρόχειρες σκέψεις.

Αν και η κίνηση στην Αθήνα είχε ελαχιστοποιηθεί, ο Αύγουστος ήταν δράμα. Απίστευτη πίεση στη δουλειά και πολύς χρόνος το απόγευμα για να σκέφτομαι και να μελαγχολώ. Ο αθλητισμός δεν έκανε πολλά για να ενεργοποιήσει το μηχανισμό των ενδορφινών στο σώμα μου, ο οποίος δείχνει να έχει χαλάσει εδώ και μήνες, οπότε η κατάσταση ήταν άστα να πάνε. Ευτυχώς μπήκε ο Σεπτέμβριος, οι συνάδελφοι επέστρεψαν από άδειες και το τμήμα επανήλθε στο συνηθισμένο του πανικό με πολλές καθυστερημένες υποθέσεις να καλύψουμε, ευτυχώς στα πλαίσια καλής συνεργασίας.

Η δεύτερη δουλειά ξεκίνησε απότομα με το που μπήκε ο Σεπτέμβριος και ξαφνικά άρχισα να νιώθω καλύτερα. Πολύ κουρασμένος, αλλά χωρίς πίεση. "Δεν έχω πλέον χρόνο ούτε για να μελαγχολήσω, ούτε για να ονειρευτώ. Δεν έχω χρόνο καλά-καλά για να σκεφτώ πώς νιώθω.", είπα σε ένα φίλο που απόρησε όταν με είδε κάπως καλύτερα από τον περασμένο μήνα. Εργασιοθεραπεία; Χμμμ... Εδώ ξεκινάει η αναθεώρηση ζωής.

Πήρα την απόφαση... Όπα!

Ποιος είμαι εγώ που παίρνω οριστικές αποφάσεις για τον εαυτό μου;

Ας το πω λοιπόν καλύτερα: Σκέφτηκα λοιπόν να δοκιμάσω το εξής, όσο αντέχω: Να επιδιώκω όσο μπορώ την επαφή με κόσμο στα πλαίσια ποδηλατικών και άλλων ομάδων, περιορίζοντας τη δεύτερη δουλειά, ώστε να νιώθω ότι κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Είχα γράψει παλαιότερα ότι η χαλαρή ποδηλασία δε με γεμίζει πλέον ιδιαίτερα. Ίσως γενικότερα η ποδηλασία δε μου κάνει την αίσθηση που μου έκανε δύο χρόνια πριν. Δεν ξέρω βέβαια με τι θα ήθελα να την αλλάξω και σίγουρα θα ήθελα για πάντα να μείνω Ποδηλάτης Πεντέλης, έστω και περιστασιακός.

Το πρόγραμμα του Σεπτέμβρη περιλαμβάνει λοιπόν δουλειά, δουλειά και ξανά δουλειά. Μερικά απογεύματα ποδηλασία και λίγο ύπνο. Περιόρισα το χρόνο που πλένω τα δόντια μου κατά 30 δευτερόλεπτα, ώστε να μπορώ να κάνω περισσότερο ποδήλατο. Επίσης κλειδώνω μία φορά την πόρτα για να κερδίσω μερικά δευτερόλεπτα ύπνου. :p

Για να μην τα πολυλογώ, κουράζομαι πολύ με τις δουλειές, νιώθω παραγωγικότερος από ποτέ, αλλά δε μου φθάνει. Οι ευθύνες που αναλαμβάνω αυξάνονται συνεχώς και οι αρμοδιότητες επεκτείνονται σε νέους τομείς. Η βασική δυσκολία έγκειται στον περιορισμό της έπαρσης, ώστε να μην ξεφύγω με την αίσθηση αυτοπεποίθησης που μου δίνει η εργασία.

Αλλά οι μήνες περνάνε. Δε νιώθω ότι ζω, ότι κάνω κάτι όμορφο για τον εαυτό μου. Όταν εργαζόμουν στο εξωτερικό, είχα συνειδητοποιήσει ότι η δουλειά, που πάντοτε θεωρούσα έναν από τους σημαντικότερους τομείς της ζωής μας, δεν είναι αρκετή για να μας ολοκληρώσει. Πρέπει τις λίγες ώρες που μας μένουν ελεύθερες, να μπορούμε να κάνουμε κάτι για να γεμίζουμε όμορφα την προσωπική μας ζωή. Όσο και να μου αρέσει η εργασία μου, όσο και να ανανεώνομαι με νέους τομείς δραστηριοποίησης, δεν επιτυγχάνεται ισορροπία στη ζωή, χωρίς γεμάτη προσωπική ζωή. Ήταν άλλωστε ένας από τους λόγους που ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Το παράξενο είναι ότι πέτυχα την ισορροπία για μερικά χρόνια, αλλά την έχασα πάλι.

Πώς γεμίζει όμως αυτό το κενό; Μάλλον έχω ξεχάσει τον τρόπο. Από "σούπερ κοινωνικός" που με είχε αποκαλέσει πριν από 3 χρόνια μία φίλη, έχω καταλήξει να νιώθω ξένος ανάμεσα σε κόσμο. Μπορώ να αποδώσω απίστευτα στη δουλειά, να δώσω λύσεις ακόμα και στις πιο δύσκολες υποθέσεις και να επικοινωνήσω αποτελεσματικά σε ό,τι αφορά την εργασία μου. Πιο έξω όμως; Δε με γεμίζει η καφετέρια, ούτε η κονσερβοποιημένη διασκέδαση. Μπορώ πολύ εύκολα να πείσω πελάτη για την αξία ενός τεχνολογικού προϊόντος, να τον κάνω να ενθουσιαστεί με την επιλογή του, αλλά για εμένα όλα αυτά είναι πολύ λίγα. Τίποτα δεν είναι σαν τα βουνά. Και στα βουνά δεν υπάρχει πολύς κόσμος. Ο κόσμος διασκεδάζει στις αστικές πεδιάδες, με τρόπο που δεν μπορώ να ενστερνιστώ.

Τις τελευταίες μέρες με τον πανικό της δουλειάς, έφθασα σε κάτι που έχω βιώσει πολλές φορές. Στην απώλεια του μικροβίου του αθλητισμού. Μου έχει φύγει η έντονη ανάγκη άθλησης, διότι έχω ξεχάσει πόσο με βοηθάει ψυχολογικά. Ακούγεται παράξενο να μπορείς να το γράψεις και να το πεις, αλλά στην πράξη να το νιώθεις διαφορετικά και να μην το αλλάζεις. Έχει φύγει η αίσθηση της άθλησης και το πρώτο βήμα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο ή πιο βαρετό. Δραστηριοποιούμαι επειδή πρέπει ή επειδή εκτιμώ ότι θα νιώσω όπως παλαιότερα κι όχι επειδή πραγματικά με ενθουσιάζει ό,τι κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο.

Το όνειρο της μοτοσυκλέτας πήγε εσκεμμένα παραπίσω. Λένε ότι το ταξίδι προς την Ιθάκη είναι το σημαντικότερο, αλλά θα μου επιτρέψει ο Καβάφης να τον συμπληρώσω. Το πιο όμορφο είναι το αγκυροβόλημα στο λιμάνι της. Ξέρεις ότι είσαι εκεί, δεν έχεις αγγίξει ακόμα έδαφος και βιώνεις τις τελευταίες έντονες στιγμές. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να πάω και να πάρω τη μηχανή, οπότε δε με καίει, δε με αγχώνει. Άλλωστε η διασκέδασή μου είναι στους 180 παλμούς και όχι στις 10.000 στροφές/λεπτό και στην τελική τα όνειρα είναι πάντοτε πιο όμορφα από την υλοποίησή τους. Οπότε ας το κάνω να κρατήσει περισσότερο. :)

Η Πεντέλη εξακολουθεί να φαντάζει προκλητική αυτές τις μέρες με τον ωραίο καιρό και μου λείπει πολύ. Άντε να δροσίσει λίγο, για να παίρνω καμιά φορά το ποδήλατο στη δουλειά.