Μηχανισμός λήψης αποφάσεων

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι ο μόνος συντηρητικότερος από εμένα είναι ο ήλιος που τείνει να ανατείλει από το ίδιο μέρος (λέγε με Πεντέλη). Κι αυτός όμως κρύβεται ενίοτε από σύννεφα και δεν κάνει πάντοτε αισθητή την παρουσία του, οπότε παίζει να τον κοντράρω στα ίσια.

Πριν από μερικά χρόνια, συζητώντας με ένα φίλο, μου έλεγε ότι με θεωρεί προοδευτικό και τολμηρό, με τις αποφάσεις που έχω πάρει για αλλαγή ζωής (σπουδές, δουλειά στο εξωτερικό), αλλά η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω έτσι. Πολλές από τις μεγάλες αποφάσεις που έχω πάρει, έχουν ληφθεί εν θερμώ. Δεν είναι ότι δεν τις έχω καλοσκεφθεί, ούτε ότι δεν έχω εξετάσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. Σίγουρα ήταν σωστές, μελετημένες, ώριμες. Όμως η απόφαση να αλλάξω τη ζωή μου απότομα, ελήφθη σε φάσεις που ήμουν πιεσμένος, εκνευρισμένος, στενοχωρημένος. Διαφορετικά δε θα τολμούσα να ανατείλω από άλλο σημείο, έστω και προσωρινά.

Είναι λοιπόν 16 μήνες που έχω βάλει στο μυαλό μου την αγορά μοτοσυκλέτας. Μεθόδευσα κατάλληλα την απόκτηση του διπλώματος οδήγησης και του σχετικού εξοπλισμού ασφαλείας, αλλά δεν έκανα το βήμα της αγοράς της. Αφενός ήθελα να συγκεντρώσω τα χρήματα που θα μου επέτρεπαν να πάρω τη μοτοσυκλέτα που με ενθουσιάζει και όχι να συμβιβαστώ με κάτι οικονομικότερο. Αφετέρου, ήθελα να αυξήσω τις πιθανότητες ότι το νέο μου όχημα θα είναι πηγή ευχαρίστησης και όχι παράγοντας άγχους για τη συντήρησή της. Επιπλέον, είμαι από τους ανθρώπους που αντλώ μεγαλύτερη ικανοποίηση προσφέροντας σε άλλους, παρά στον εαυτό μου. Έτσι, οι μήνες περνούσαν, αλλά η λήψη της απόφασης δε λάμβανε χώρα.

Η δουλειά ήταν ατελείωτη, μην αφήνοντάς μου χρόνο ακόμα και για να ονειρευτώ, ενώ γέμιζε το κενό της ικανοποίησης με την καλή απόδοσή μου. Τώρα όμως, έχοντας φθάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου σε κατάσταση ρουτίνας και ζώντας μερικές ώρες τη μέρα στο αμάξι σε συνθήκες μποτιλιαρίσματος, αποφάσισα ότι έφθασε ο καιρός να κάνω κάτι μεγαλύτερο για τον εαυτό μου.

Θα ξεκινήσω από τα άσχημα. Η συγκεκριμένη απόφαση δεν είναι ώριμη. Ενέχει πολλούς κινδύνους, αυξάνει το καθημερινό ρίσκο ατυχήματος, αποτελεί κάτι που ο μέσος άνθρωπος φοβάται, έχοντας ίδια εμπειρία ή γνώση από ατυχήματα. Συζητώντας με φίλους, έχω ακούσει πολλές άσχημες εμπειρίες για οδηγούς μηχανοκίνητων δικύκλων, ενώ στην παρέα μου έχω δύο ποδηλάτες με πολύ σοβαρά κινητικά προβλήματα, εξαιτίας ατυχημάτων με μοτοσυκλέτες. Θα έπρεπε λοιπόν να φοβάμαι. Να φοβάμαι μήπως χάσω την υγεία που νομίζω ότι έχω (ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται μέσα σου) και να βιώσω πώς να είναι να απολέσω βασικές δυνατότητες που θεωρώ δεδομένες.

Φοβάμαι λοιπόν; Φυσικά. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην πάρω μία απόφαση κόντρα στο φόβο μου, ειδικά όταν με ενοχλεί περισσότερο η ανιαρή καθημερινότητα της παθητικής μετακίνησης με το αυτοκίνητο. Οι άνθρωποι αναζητούν τριγύρω τους την άνεση, αλλά σφάλουν σφόδρα. Για να νιώσουμε ζωντανοί χρειαζόμαστε τη δυσκολία, την προσπάθεια, την καινοτομία και την αναζήτηση του αγνώστου. Δε μας καλύπτει η ήρεμη καθιστική ζωή, τουναντίον έχουμε ανάγκη τη μυϊκή καταπόνηση, τη σωματική κόπωση, την έκκριση αδρεναλίνης, για να φεύγει το στρες και να διατηρούμε την ισορροπία που μας έχει δώσει η εξελικτική πορεία μας. Ίσως οι απόγονοί μας προσαρμοστούν γενετικά (εξελικτικά ή τεχνητά) για κάτι διαφορετικό και πιο προσαρμοσμένο σε μία παθητική καθημερινότητα, αλλά εμείς πρέπει να αφουγκραστούμε το σώμα και το πνεύμα μας και να παρεμβάλλουμε στην καθημερινότητά μας τις απαραίτητες ενέσεις ζωής.

Δεν έχω έπαρση, ούτε ασπάζομαι το κλασσικό: "Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται." Αφήνω τις μαγκιές για άλλους και διατηρώ συγκρατημένο ενθουσιασμό για το ρίσκο που παίρνω, ξέροντας ότι υποκύπτοντας στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας εκφράζουμε έμμεσα την αδυναμία μας.

Δε θα μείνω όμως στα αρνητικά. Θα συνεχίσω με τα όμορφα. Η παραγγελία της μοτοσυκλέτας έχει γίνει εδώ και μία εβδομάδα και τις επόμενες μέρες θα είναι στα χέρια μου. Θα χρειαστώ χρόνο προσαρμογής πριν μπω στον πανικό της κίνησης, αλλά ξέρω ότι η πρώτη φάση είναι από τις πιο όμορφες. Πολλές καινούριες εντυπώσεις, οι αισθήσεις σε υπερδιέγερση και ένα αδιάκοπο συναίσθημα προσμονής, σαν έρωτας, να κυριεύει τη σκέψη μου τις ώρες της δουλειάς. Ήδη ξυπνάω τα βράδια και σκέφτομαι με ανυπομονησία την επερχόμενη αλλαγή.

Ελπίζω να παραμείνω ποδηλάτης, δρομέας και γενικότερα αθλητής, κρατώντας τη μοτοσυκλέτα κυρίως για τις αστικές μετακινήσεις, αποτρέποντας τον ενθουσιασμό μου να παραγκωνίσει τις αθλητικές μου δραστηριότητες. ΟΚ, θα μου δώσω περίοδο χάριτος μερικά σαββατοκύριακα, με τα οποία θα ασχολούμαι με τη μηχανή.

Αρκετά συγκρατήθηκα όμως! Όοοοοοοοοοοολεεεεεεεεεεεεεεεεεε! :)