Προπόνηση σώματος και ψυχής

Αγαπητό ημερολόγιο,

Η παρούσα ανάρτηση ιστολογίου είναι αφιερωμένη σε ένα άτομο που υπήρξε εμπνευστής μου όσο ήμουν στο εξωτερικό, πρώην μαραθωνοδρόμο και εξαιρετικό συνάδελφο, το Vito De Pasquale.

Έχοντας παρατήσει τον αθλητισμό για μερικά χρόνια και έχοντας ρίξει το βάρος στη δουλειά, αναπολούσα τις εποχές αθλητισμού και νόμιζα ότι είχαν πάρει οριστικά το δρόμο προς τη λήθη. "Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις", χωρίς μελοποίηση. Έτσι, ασπρόμαυρο.

"Κάποτε έκανα αυτό και άλλοτε εκείνο. Μεγαλώσαμε πια..."

ΟΧΙ!

Σαφώς και ο οργανισμός μας έχει όρια και υπάρχει μία ηλικία που θα φθάναμε δυνητικά στο ζενίθ, αλλά ως κοινοί θνητοί και όχι ως επαγγελματίες αθλητές, είναι σχεδόν απίθανο να έχουμε εξαντλήσει τα όρια αυτά. Πιθανώς να έχουμε εξερευνήσει μερικές πτυχές μας, αλλά δύσκολα θα έχουμε φθάσει κοντά στα όρια, αν δεν έχουμε ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Επιπλέον, όσο μεγαλώνουμε, μεθοδεύουμε σαφώς καλύτερα την υπομονή και την επιμονή, αρετές που είναι απαραίτητες για τη συστηματική προπόνηση. Σε μικρή ηλικία έχουμε τις σωματικές δυνατότητες με το μέρος μας, αλλά όχι τις ψυχικές. Έχουμε άλλα πράγματα που μας αποσπούν την προσοχή και η υπομονή είναι σχετικά μικρή.

Σε ατέρμονες συζητήσεις που είχα κάνει με το Vito σε ιταλικό έδαφος, εκείνος επέμενε ότι τα πάντα είναι θέμα αυτοπειθαρχίας και υπομονής. Δεν έφερνα αντίρρηση, καθότι ήξερα ότι δεν μπορούσα να του πάω κόντρα σε τίποτα. Στα πάντα ήταν πιο έμπειρος και πιο σοφός. Από θέματα Φυσικής, που ήταν η κοινή μας επιστήμη, έως αθλητισμού. Απλά εξέφραζα τις αντιρρήσεις μου, για να του δώσω έναυσμα για ένα ακόμα μάθημα που θα ακολουθούσε.

Για να μη μακρηγορήσω άλλο, το θέμα μας ήταν η προπόνηση για μαραθώνιο. Πάντοτε έλεγε ότι θέλει αργή προετοιμασία και το δυσκολότερο είναι το χτίσιμο της αυτοπειθαρχίας με την πνευματική εξάσκηση στην επιμονή. Η σωστή προπόνηση απαιτούσε σχεδόν καθημερινή ενασχόληση επί ένα χρόνο, ίσως και δύο χρόνια, ανάλογα το επίπεδο που βρίσκεται ο επίδοξος δρομέας. Αν και θαυμάζω τους μαραθωνοδρόμους, δεν έχω βάλει ποτέ στόχο το μαραθώνιο, καθότι δε χωράει ευχάριστα στο τρίπτυχο, εργασία-προσωπική ζωή-αθλητισμός που αρέσκομαι να διατηρώ στη ζωή μου.

Κάποια στιγμή επέστρεψα στην Ελλάδα και πήρα ξανά την απόφαση να αρχίσω τον αθλητισμό. Δεν έβρισκα φίλους να με ακολουθήσουν στην αρχή, αλλά ήμουν αποφασισμένος ότι θα βγαίνω μόνος μου. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη, αλλά σταδιακά με συνεπήρε ο ενθουσιασμός. Ξεκίνησα με αποστάσεις 5 χιλιομέτρων και σύντομα ανέβηκα στα 10 χιλιόμετρα. Σε μερικούς μήνες είχα αποκτήσει καλύτερη φυσική κατάσταση απ' ό,τι είχα όταν ήμουν 22 ετών και βελτιωνόμουν συνεχώς. Στο μεταξύ γνώριζα κόσμο και ο αθλητισμός κατέστη σταδιακά η βασική μου κοινωνική δραστηριότητα. Η μία ποδηλατική ομάδα έφερνε την άλλη και όπου μπορούσα τσίμπαγα κόσμο για να πηγαίνουμε και για τρέξιμο. Τα χιλιόμετρα ανέβαιναν και η κούραση έφθανε ολοένα και πιο αργά.

Σε μία από τις διαδικτυακές κουβέντες με το Vito, του είπα ότι δυσκολεύομαι να βρω παρέα στο τρέξιμο, διότι ο κόσμος δεν είναι αρκετά καλά προπονημένος. Ελάχιστοι τρέχουν και οι περισσότεροι με αργό ρυθμό, μικρές αποστάσεις. Δε μου έφθανε. Το κακό ήταν ότι χωρίς παρέα, ώρες-ώρες βαριόμουν κι εγώ. 10 χιλιόμετρα και τέλος. Τα 20 χιλιόμετρα ή περισσότερα θέλουν παρέα. Επιπλέον ένιωθα ότι προπονούμαι καλύτερα με παρέα, διότι ξεχνάω την κούραση με την κουβέντα. Και εδώ ήρθε η απάντηση κλειδί:

"When you train yourself alone, you achieve double training: Mental and physical."

Τι εννοούσε ο Βίτο; Ότι η επιπλέον δυσκολία που ένιωθα όταν έτρεχα μόνος μου, ήταν μία δεύτερη προπόνηση. Έπρεπε κάθε δευτερόλεπτο να παλεύω με το σώμα, που μου έλεγε να σταματήσω. Πέρα από τη μυϊκή δυσκολία, είχα αντιμέτωπο το πνεύμα μου. Αντιθέτως, με παρέα η εξάσκηση στην αυτοπειθαρχία και την επιμονή ήταν σαφώς μικρότερη, αφού ξεχνιόμουν με την κουβέντα και έπαιρνα δυνάμεις βλέποντας ότι είμαι πιο δυνατός από τους άλλους. Αυτή η απάντηση με έχει στιγματίσει εδώ και χρόνια, διότι συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να αποφεύγω τις μοναχικές προπονήσεις, αλλά να τις βλέπω σαν απαραίτητο συμπλήρωμα στις ομαδικές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δρομείς εμφανίζουν δείγματα καλύτερης αυτοπειθαρχίας σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Με αυτά και με αυτά σήμερα βγήκα πάλι για τρέξιμο. Οι φίλοι μου είχαν πάει για μπάνιο στη θάλασσα, αλλά εγώ ήθελα να απολαύσω την πόλη που έχει αρχίσει να αδειάζει. Δε θέλω να βρεθώ στον πανικό της παραλίας. Έχω ζήσει όλη μου την παιδική και εφηβική ηλικία στη θάλασσα, έχω κάνει πάρα πολλά μίλια ιστιοπλοΐας και αμέτρητα μπάνια στη θάλασσα, οπότε δεν την έχω απωθημένο (εξαιρείται το windsurfing που ονειρεύομαι να κάνω κάποια στιγμή συστηματικά). Μου αρέσει η θάλασσα, αλλά τα τελευταία χρόνια είμαι θαυμαστής του βουνού.

Ξεκίνησα πάλι να τρέχω στα αστικά πεζοδρόμια για να φθάσω στο άλσος. Η πόλη έχει σχεδόν αδειάσει και είναι σαφώς πιο όμορφη τώρα. Δε μιλάμε για επίπεδα ησυχίας, αλλά τουλάχιστον έχει μειωθεί ο πανικός. Το άλσος Συγγρού άδειο. Ποιος τρελός τρέχει καλοκαίρι, ντάλα μεσημέρι στον ήλιο; Είδα μόνο δύο άτομα κοντά στην είσοδο. "ΟΚ, μοναχικό τρέξιμο σήμερα."

Έχω ήδη γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και βγάζω τη μπλούζα μου για να επιτρέψω στο σώμα να ψυχθεί αποτελεσματικότερα. Έχω ανεβάσει ρυθμό, μιας και δε νιώθω ενόχληση σε κάποια μυϊκή ομάδα. Μόνο ο ημιτενοντώδης μου μιλάει λίγο, αλλά αυτός είναι κυρίως ποδηλατικός μυς και δε με αγχώνει. Αν έκανα ποδηλατική ανάβαση Πεντέλης, θα είχα ρίξει το ρυθμό μου για να τον προστατέψω, αλλά στο τρέξιμο δεν έχει ανάγκη.

Κατηφορίζω τον ασφάλτινο δρόμο και βλέπω άλλον έναν τύπο με την κόρη του. Αυτός τρέχει στην ανηφόρα και το κοριτσάκι κάνει ποδήλατο. Περνάω δίπλα του, με κοιτάζει, τον κοιτάζω:

- Ηλία;

- Έλα ρε, τι κάνεις;

Ήξερα ότι τρέχει στο άλσος εδώ και χρόνια με την κόρη του, αλλά δεν τον είχα ξαναπετύχει. Ε, να λοιπόν που υπάρχουν κι άλλοι τρελοί. Κάναμε μαζί 3 μικρούς κύκλους (περίπου 4 km) στην εύκολη διαδρομή μεταξύ των δύο παράλληλων οριζόντιων ασφάλτινων δρόμων, είπαμε τα νέα μας και αποχαιρετιστήκαμε. Συνέχισα την περιμετρική προπόνησή μου κεφάτος επιλέγοντας τα μαλακά μονοπάτια με το ξερό πούσι (μην πάει το μυαλό σας στο υγρό pussy :p) και πέτυχα πάλι τους δύο τύπους που είχα δει να περπατάνε στην αρχή. Ολόκληρο άλσος είχε μόλις 5 άτομα.

Όταν έμεινα μόνος, θυμήθηκα το Vito που μιλούσε για τη δυσκολία της ατομικής προπόνησης. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις, κοιτάζεις το χρονόμετρο, αν έχεις δυνάμεις κοιτάς κατάματα τις ανηφόρες, ενώ αν είσαι κουρασμένος κοιτάζεις κάτω. Περιμένεις απεγνωσμένα την έκλυση ενδορφινών που θα σε κάνουν για λίγο χρόνο να νιώσεις πολύ δυνατός και ξεκούραστος, αλλά θα πρέπει να δείξεις σύνεση και να μην ενδώσεις στον πειρασμό της επιτάχυνσης. Πρέπει να μετατρέψεις αυτή την ενεργητικότητα σε αντοχή, διότι έχεις δρόμο ακόμα μπροστά σου. Επιστρατεύεις την επιμονή όταν οι ενδορφίνες διαλυθούν στο αίμα και παρακαλάς το συκώτι σου να δώσει κι άλλη γλυκόζη στον εγκέφαλο, διότι έχει αρχίσει να γκρινιάζει ότι είσαι πολύ κουρασμένος. Ξέρεις ότι μπορείς κι άλλο, δεν έχεις κάτι να φοβηθείς και πιέζεσαι. Έχεις νικήσει για μία ακόμα ορά την πτυχή του εαυτού σου που επιθυμεί νωθρότητα και οικονομία δυνάμεων.

Κάπως έτσι συμπληρώνεις 14 χιλιόμετρα με μέτρια μέση ταχύτητα (10,2 km/h), περπατάς μερικές εκατοντάδες μέτρα για να ψυχθούν ομαλά οι μύες και μετράς τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλούν σε όλο το σώμα σου, τη στιγμή που πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και ικανοποίησης. Επιστρέφεις στο σπίτι, και νιώθεις πλήρης. Θέλεις μόνο να μοιραστείς με τους άγνωστους αναγνώστες σου μία ακόμα εμπειρία.

Τα λέμε στο δρόμο!