Άσφαλτος ή χώμα;

Συνήθως οι συγγραφείς διεγείρουν την περιέργεια των αναγνωστών γράφοντας πρώτα τις σκέψεις τους και καταλήγοντας στο τέλος του κειμένου στο συμπέρασμα. Ε, όχι λοιπόν, εγώ (συγγραφικό ατόπημα η προσωπική αντωνυμία - αλλά εγώ δεν έχω πρόβλημα) θα σας κόψω την περιέργεια και το ενδιαφέρον με άμεση απάντηση!

Η απάντηση στον τίτλο είναι ότι δεν ξέρω! Δεν ξέρω αν προτιμώ την άσφαλτο ή το χώμα. Τουλάχιστον το 95% των χιλιομέτρων που έχω κάνει είναι στην άσφαλτο, ίσως και το 99%. Το λατρεμένο και μοναδικό μου ποδήλατο, μετράει πάνω από 23 χρόνια ζωής και είναι ποδήλατο βουνού, χωρίς ανάρτηση, με λάστιχα ημιασφάλτινα εδώ και 4 χρόνια. Με ποδήλατο βουνού έχω οργώσει την άσφαλτο σε όλο το νομό Αττικής και λίγο παραπέρα. Έχει τα κουσούρια του, που όμως το κάνουν ξεχωριστό και έχω μάθει να τα αγαπάω.

Πρόσφατα βγήκαν στη φόρα μερικά ακόμα προβλήματα (οπίσθιο ντεραγιέ, μπροστινά ποτήρια πιρουνιού, πίσω κέντρο) και μπήκα για μία ακόμη φορά στη σκέψη της αντικατάστασης του ποδηλάτου. Όταν όμως πας για νέο ποδήλατο, ανεβάζεις ψηλά τον πήχη. Θέλεις να είναι τέλειο και ξεχνάς πόσα προβλήματα συγχωρείς στον αχώριστο σύντροφό σου. Θέλεις να κυλάει γρήγορα στην άσφαλτο που κινείσαι συστηματικά, αλλά θέλεις και να μπορείς να ακολουθήσεις κανένα φίλο σε χώμα.

Μου αρέσει η σκυφτή θέση οδήγησης και δε θέλω τα όρθια trekking. Θέλω fitness, αλλά με αυτό θα πρέπει να ξεχάσω το χώμα. Θα μου άρεσε και η ιδέα της κούρσας, αλλά σίγουρα θα μου λείψει η δυνατότητα να κυκλοφορώ στο δάσος, έστω και για το 1% των χιλιομέτρων που διανύω. Είναι στιγμές που σκέφτομαι να πάρω κανένα 29άρι MTB, να του φορέσω ημιασφάλτινα λάστιχα και να κυκλοφορώ έτσι στο δρόμο. Έτσι κι αλλιώς έχω καλή φυσική κατάσταση και δε θα δυσκολευτώ με το MTB να κινούμαι σε σβέλτο ρυθμό στην άσφαλτο. Έτσι θα κάνω περισσότερη γυμναστική, ενώ με fitness ή κούρσα θα κοροϊδεύω τον εαυτό μου αυξάνοντας τη μέση ταχύτητα με μικρότερη προσπάθεια.

Ο τίλος όμως αναφέρεται στη διαδρομή και όχι στο ποδήλατο... Πώς μου ήρθε σημεριάτικα (δεν υπάρχει στα λεξικά το λήμμα) αυτό; Όλα ξεκίνησαν με μία απόπειρα να πάω στο γερμανικό νεκροταφείο που είναι στην Πεντέλη, μετά το Διόνυσο και τη Ραπεντώσα. Είναι από τα μέρη που θέλω από περιέργεια να επισκεφθώ, διότι έχω περάσει πολλές φορές από κοντά με αμάξι και ποδήλατο, αλλά ποτέ δεν έτυχε να το επισκεφθώ. Δεν ήθελα και πολύ να το αποφασίσω, όταν με πήρε μία φίλη για ποδηλασία.

- Πού θα πάμε;

- Έχω ιδέα: Εκάλη, Ρέα, Διόνυσο, γερμανικό νεκροταφείο και επιστροφή από Ροδόπολη και Θέτιδος.

 Όμως τα σχέδια άλλαξαν μετά από λίγο:

- Μήπως να τα πούμε στο Άλσος Συγγρού και να πάμε από εκεί Μελίσσια, Βριλήσσια;

Χρειάστηκαν ελάχιστες στιγμές σκέψης για να αποφασίσω ότι σήμερα θα ήταν ημέρα χαλαρής βόλτας με καλή παρέα και όχι δυνατής προσωπικής προπόνησης, οπότε δέχθηκα την πρόταση.

Έχω γράψει και έχω πει πολλές φορές, ότι το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει όταν πηγαίνεις κάπου με ποδήλατο, είναι να έχεις αργήσει στο ραντεβού σου. Ανεβάζεις ρυθμό και ανεβάζεις ρυθμό και ανεβάζεις ρυθμό, πνίγεται το άγχος στο ποτάμι των ενδορφινών και φθάνεις πανευτυχής στο ραντεβού σου, στην ώρα σου ...και πρώτος. Έφθασα λοιπόν πρώτος στο άλσος και άρχισα να κάνω βόλτες.

"Πώς γίνεται να είναι τόσο όμορφο; Γιατί κάθε φορά εντυπωσιάζομαι και χαλαρώνω με το καταπράσινο δασικό τοπίο;"

Κάπου εκεί άρχισα να αναθεωρώ την προτίμησή μου για ασφάλτινη ποδηλασία και να προβληματίζομαι μήπως θα πρέπει να αρχίσω συστηματικά να επισκέπτομαι δασικά μονοπάτια.

Δεν κατέληξα σε απόφαση. Το ποδήλατό μου παραμένει λειτουργικό, οπότε δεν έχω άμεση ανάγκη αλλαγής. Είναι καλά συντηρημένο και έχουν αλλαχθεί τα περισσότερα τμήματά του στα πλαίσια της τακτικής συντήρησης. Μου επιτρέπει να κινούμαι γρήγορα στην άσφαλτο και με αργό ρυθμό, προσεκτικά, στο χώμα, οπότε προς το παρόν με καλύπτει. Μένει όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου η αμυδρή επιθυμία για ένα καθαρόαιμο ασφάλτινο και ένα καθαρόαιμο χωμάτινο ποδήλατο. Και λέω αμυδρή, διότι ξέρω πολύ καλά ότι η ευχαρίστηση της ποδηλασίας εξαρτάται από τον ποδηλάτη και όχι από το ποδήλατο. Πάρε το χρέπι σου και ανέβα κανένα βουνό, αντί να κοιτάζεις το λουστρίνι σου στην αποθήκη και τότε θα νιώσεις ευτυχισμένος. Περισσότερο πετάλι και λιγότερες αγορές. :)

Φυσικά ο Ποδηλάτης Πεντέλης, δεν μπορεί χωρίς Πεντέλη, οπότε έπεισα τη συμποδηλάτισσα για μία μικρή ανάβαση Πεντέλης από τον περιφερειακό και επιστροφή από Νέα Πεντέλη και Βριλήσσια και φυσικά τη σύντομη ανάβαση προς την ωραία θέα του Προφήτη Ηλία της Νέας Πεντέλης. Άκουσα και το κλασσικό:

"Θα σε σκοτώσω με τις ανηφόρες που με βάζεις πάλι να ανέβω."

ΟΚ, δυνάμωσα κάπως πάλι και δε νιώθω την κούραση των άλλων. :)