Έχω να ανέβω στην Πάρνηθα σχεδόν δύο χρόνια. Παλιότερα ανέβαινα 4 φορές το χρόνο, είτε με παρέα, είτε μόνος. Καλοκαίρι με ζέστη, χειμώνα με χιόνια, άνοιξη με δροσιά. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.
Τελευταία φορά ανέβηκα με ομάδα κουρσάδων που έφθανε όμως μέχρι την Αγία Τριάδα σε ρυθμό sprint. Δεν έφθανε στην κορυφή και πρακτικά δεν απολάμβανες το τοπίο, καθότι δούλευες συνεχώς στα όρια της καρδιάς και του σώματος και μετρούσες μόνο ανάσες και φουρκέτες. Είτε ανέβαινες την Πάρνηθα, είτε τη Λεωφόρο Κατεχάκη, μικρή διαφορά θα είχε. Θα ένιωθες το ίδιο ωραία και μόνο που έκανες την προπονητική υπέρβαση, χωρίς να έχεις καταλάβει πολλά από το τοπίο, πέρα από τον καθαρό και ξηρό αέρα του βουνού.
Κάθε εβδομάδα περιμένω πώς και πώς το σαββατοκύριακο για να ξεκουραστώ από την καθημερινή πίεση και να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Το κακό με τον ελεύθερο χρόνο είναι ότι μου επιτρέπει να σκέφτομαι πολύ και να μελαγχολώ. Δεν έχω υποχρεώσεις να με αγχώνουν και μένει μόνο η προσωπική επιλογή του προγραμματισμού της ημέρας. Θα μπορούσα να πάω με φίλους για ping-pong, για ποδήλατο ή για μπάνιο στη θάλασσα. Είναι καλές επιλογές, αλλά καμία τους δε φαντάζει όμορφη στο μυαλό μου. Δεν είναι ικανή να γεμίσει το κενό που νιώθω. Έχω βαρεθεί να συζητάω τα ίδια και τα ίδια, ενώ λίγες κοινωνικές εμπειρίες με ικανοποιούν. Έχω ανάγκη την επαφή με τον κόσμο, αλλά αυτή την περίοδο κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό μου. Νιώθω χαμένος σε νορμάλ ρυθμούς και νιώθω καλά μόνο μετά τους 180 παλμούς.
Κάθομαι λοιπόν στον υπολογιστή (πάλι ανάμεσα σε διαλείμματα γυμναστικής) και σκέφτομαι αν αξίζει να θυσιάσω για μία μέρα ακόμα την κοινωνική συναναστροφή, για έναν ποδηλατικό στόχο που έχει αδιαμφισβήτητη ομορφιά. 4-5 ώρες παρέα μόνο με το ποδήλατό μου και την ομορφιά του βουνού.
Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω τάσεις απομόνωσης. Κάθε φορά που τελειώνει η φάση, κατηγορώ τον εαυτό μου που απομακρύνθηκα για καιρό από τον κόσμο και υπόσχομαι ότι θα πρέπει να δείξω περισσότερη επιμονή όταν ξανανιώσω αντίστοιχη ανάγκη και να μην αποστασιοποιούμαι. Αυτή τη φορά όμως θα το γράψω για να το θυμάμαι τις επόμενες: Αυτή τη στιγμή που το βιώνω, είναι φανερό πως όταν κάνω την αντίστοιχη επιλογή περιστασιακής απομόνωσης, το έχω πραγματικά ανάγκη. Παρόλο που με ενοχλεί η μοναξιά, έχω ανάγκη να κάνω πράγματα που θα με βοηθήσουν να ξαναβρώ την προσωπική ισορροπία, θυσιάζοντας εν ανάγκη τις παρέες, αφού αυτές δεν μπορούν να με ακολουθήσουν προπονητικά στους ρυθμούς που βρίσκω, έστω και πρόσκαιρα, την ευτυχία.
30βάλε βαθμούς και σήμερα, ντάλα καλοκαίρι. Θα χρειαστώ πολύ νερό, αλάτι, φρούτα, μπόλικο φαγητό και αντηλιακό. Για να δούμε...
(Συνεχίζω το γράψιμο μία μέρα μετά την εμπειρία της ανάβασης.)
Χρειάστηκα αρκετή ώρα να πείσω τον εαυτό μου ότι θα αφιερώσω τόσες ώρες σε μοναχική δραστηριότητα. Ετοίμασα το φαγητό μου, γέμισα το σακίδιο με παγούρια και φρούτα, έβαλα αντηλιακό και ξεκίνησα dalla summer για την κορυφή της Πάρνηθας. Τις πρώτες στιγμές σκεφτόμουν "Πού πάω πάλι ο τρελός;", αλλά σύντομα η ποδηλασία με κέρδισε και όδευα χαρούμενος προς το στόχο. Άλλωστε μου αρέσει να νιώθω διαφορετικός και αποφεύγω συνειδητά να κάνω πράγματα που κάνει η μάζα. Δε θέλω να είμαι μία από τα ίδια με τους τριγύρω μου. Η διαφορετικότητα με κάνει να νιώθω πιο δυνατός και πιο σίγουρος για τις επιλογές μου, καθότι δεν είναι επιρροές από τρίτους, ούτε συμβιβασμοί στα πλαίσια του κοινωνικού κομφορμισμού.
Σύντομα βρέθηκα στο δάσος και απολάμβανα την κάθε στιγμή και την κάθε εικόνα του φυσικού τοπίου, χωρίς να εστιάζω μόνο στον τελικό προορισμό. Ανέβαινα με σβέλτο ρυθμό, χωρίς να πιέζομαι ιδιαίτερα, πιο πολύ αναγνωριστικά για τις αντοχές μου. Αν εξαιρέσει κανείς το μέτριο κομμάτι των Θρακομακεδόνων, η Πάρνηθα είναι εύκολο βουνό. Θέλει απλώς καλό φαγητό και υπομονή. Δε χρειάζεται δύναμη, ούτε πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Πέρασα το τελεφερίκ και άρχισα να μετράω μία προς μία τις έντεκα φουρκέτες που σε φέρνουν στο οροπέδιο. Οι πρώτες με το πευκοδάσος και οι τελευταίες με την καταπληκτική θέα. Ο καιρός για καλοκαίρι ήταν καλός. 30 βαθμοί περίπου σε χαμηλά υψόμετρα, 4 μποφόρ άνεμος που σε δρόσιζε κι ας ήταν κόντρα κάποιες στιγμές και τα δέντρα να σου χαρίζουν απλόχερα τη σκιά τους σε κάποια σημεία.
Τα ελάφια στόλιζαν με την παρουσία τους το βουνό, ενώ έδειχναν να μην ενοχλούνται από την παρουσία ενός ποδηλάτη που τα περιεργαζόταν και τα φωτογράφιζε. Η επιλογή της ώρας εκκίνησης ήταν πολύ καλή, διότι μου επέτρεψε να έχω άνεση χρόνου για φωτογραφίες με καλό φως στην επιστροφή, αντί να μετράω το χρόνο για να μη με πιάσει το σκοτάδι, όπως συνέβαινε τις άλλες φορές που είχα βρεθεί μέχρι και νύχτα με χιόνια στο βουνό.
Για καλή μου τύχη, ο περισσότερος κόσμος είχε πάει στην παραλία, οπότε τα αυτοκίνητα ήταν λίγα. Έφθασα στην κορυφή, τράβηξα φωτογραφίες την περιμετρική θέα και πήρα χαρούμενος το δρόμο προς την επιστροφή. Έκανα μία μικρή στάση στην αυλή του καταφυγίου Μπάφι για φαγητό και συνέχισα χαλαρά το δρόμο της επιστροφής. Η κατηφόρα της Πάρνηθας είναι χορταστικότατη. Κατεβαίνεις, κατεβαίνεις και έχεις ακόμα πολύ δρόμο. Οι φουρκέτες φθάνουν πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την ανάβαση και σου επιτρέπουν να ευχαριστηθείς το φαινόμενο άνεμο, βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου, για να νιώσεις τον αέρα σε όλο σου το πρόσωπο.
Προσπέρασα 4 ποδηλάτες με κούρσα στην κατηφόρα και 2 στην ανηφόρα που με ρωτούσαν πώς πάω τόσο γρήγορα με ποδήλατο βουνού. Η απάντησή μου ήταν ότι στην ποδηλασία μετράει πρώτα ο ποδηλάτης και μετά το ποδήλατο, ενώ στην κατηφόρα χρειάζεσαι λάστιχα και φρένα που να εμπιστεύεσαι και βέβαια την εμπειρία που σου δίνει άνεση στις στροφές για να τις παίρνεις γρήγορα και σταθερά χωρίς να φοβάσαι. Δεν ήμουν σε φάση να μιλήσω περισσότερο με κόσμο, οπότε τους άφησα πίσω και συνέχισα στο ρυθμό μου.
Έχοντας φθάσει στους Θρακομακεδόνες, σκέφτομαι ότι μένει μόνο μία ανηφόρα, λίγο πριν την εθνική οδό, την οποία θα πάω χαλαρά, μιας και νιώθω το αριστερό γόνατο να με ενοχλεί από το τρέξιμο της προηγούμενης ημέρας. Πάω λοιπόν χαλαρά την κατηφόρα, όπου με προσπερνούν τρεις ποδηλάτες με κούρσα. Αψηφώντας όλες τις συμβουλές που έχω δώσει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, χωρίς να το να σκεφτώ, αρχίζω να τους κυνηγάω. Τους άφησα κι αυτούς πολύ πίσω στην ανηφόρα που ακολούθησε, ένιωσα στιγμιαία ικανοποίηση, αλλά αμέσως μετά γύρισα προς τον εαυτό μου "Καλός μαλάκας είσαι. Δε θα αλλάξεις ποτέ. Αν σε πονάει αύριο το γόνατο και χάσεις την προπόνηση, καλά να πάθεις!".
Κάπως έτσι έκλεισε μία πολύ καλή εμπειρία στο βουνό. Δε βαρέθηκα ούτε στιγμή, καθότι είχα να ανέβω καιρό με το ποδήλατο στην Πάρνηθα και οι περισσότερες εικόνες με γέμιζαν σαν καινούριες, αφού εκεί δε θυμόμουν απ' έξω τις στροφές και τις ...πέτρες, όπως συμβαίνει στην Πεντέλη. Εννοείται ότι θα ήθελα να μοιραστώ τη στιγμή με δικό μου άνθρωπο, να του πω τις εμπειρίες μου, να του δείξω ιδιαίτερα σημεία και να του δώσω πληροφορίες για το βουνό, που ξέρουν μόνο οι τακτικοί επισκέπτες του, αλλά και μόνος πέρασα πολύ καλά. Για μία ακόμα φορά γύρισα σπίτι γεμάτος όμορφες εμπειρίες και με την υπόσχεση να μην ξεχνάω τα βουνά.
Ο επόμενος ποδηλατικός στόχος για ημερήσια απόδραση είναι ο Υμηττός, στον οποίο έχω να ανέβω ένα χρόνο. Φυσικά η Πεντέλη παραμένει σταθερή αξία για τις μέρες που θα έχω λιγότερο χρόνο και θα θέλω να προπονηθώ πιο αποτελεσματικά.
Τα λέμε στα βουνά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου