Μετατρέποντας το στρες σε κίνηση

Όταν οδηγώ αμάξι, ζηλεύω τους ποδηλάτες. Όταν οδηγώ ποδήλατο, θαυμάζω τους δρομείς. Όμως όταν τρέχω, δε σκέφτομαι τίποτα, εκτός από το χρονόμετρο και την απόσταση.


Ο αθλητισμός έχει τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπει το στρες σε δύναμη, τα νεύρα σε ταχύτητα και κάθε αρνητική εικόνα σε αντοχή. Όσο πιο εκνευρισμένος είσαι, τόσο πιο μακριά και πιο γρήγορα φθάνεις.

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν σχετικά δύσκολη. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο η δουλειά, αλλά λόγω ζέστης πήγαινα κάθε μέρα στη δουλειά με λίγο ύπνο. Η απόδοσή μου, παρόλα αυτά, ήταν σε κορυφαία επίπεδα για την εταιρεία, οπότε ένιωθα ικανοποίηση. Η μόνη μέρα που πήγα στη δουλειά ξεκούραστος ήταν η Παρασκευή. Είχε όλα τα εχέγγυα για να είναι μία όμορφη και παραγωγική μέρα. Κι όμως εξελίχθηκε σε μέρα με φοβερή πίεση, η οποία σε συνδυασμό με την κούραση και την έλλειψη αθλητισμού (μόνο την Τετάρτη έκανα ένα χιλιόμετρο κολύμπι) συσσώρευσε stress. Γύρισα σπίτι το απόγευμα και η μόνη στιγμή που ένιωσα να χαλαρώνω ήταν όταν πήγα σε δική μου πελάτισσα (η δεύτερη δουλειά πάει χαλαρά τη θερινή περίοδο) και έπιασα κουβέντα.

Το βράδυ συμμετείχα σε χαλαρή ποδηλατοβόλτα με φίλους, αλλά δε μου έφθασε. Ήθελα sprint, ήθελα να αγγίξω τους 200 παλμούς, να φθάσω σε σημείο να ασθμαίνω από την κούραση και την εξάντληση για να εκτονώσω την πίεση της ημέρας και η χαλαρή ποδηλατοβόλτα δεν μπορούσε να μου το προσφέρει. Γύρισα το βράδυ σπίτι με την πίεση παρούσα και το επόμενο πρωί δεν είχαν αλλάξει πολλά στο πώς ένιωθα. Συσσωρευμένη πίεση που έπρεπε να βρει διέξοδο εκτόνωσης.

Η καλύτερη λύση θα ήταν τρέξιμο στο Δάσος Συγγρού, αλλά είχε βγει ανακοίνωση ότι θα είναι κλειστό για λόγους πυροπροστασίας. Οπότε; Πεντέλη και Πάρνηθα ανέβηκα πρόσφατα, συνεπώς ο πιο ενδιαφέρων στόχος είναι ο Υμηττός, στον οποίο έχω να ανέβω ένα χρόνο. Έψαξα στα γρήγορα στο διαδίκτυο για ανακοινώσεις σχετικά με μέτρα πυροπροστασίας, αλλά δε βρήκα κάτι.
"ΟΚ, τέσσερα μποφόρια έχει σήμερα. Δε θα τον έχουν κλείσει. Τι χρειαζόμαστε; Καλό φαγητό, πολύ νερό, αλάτι και φρούτα για ηλεκτρολύτες. Έχει 34 βαθμούς Κελσίου."

Το καλό φαγητό είναι μία ιδέα... Ξέρω πολύ καλά από τους αγώνες ιστιοπλοΐας που πήγαινα παλαιότερα, ότι περισσότερο μετράει το καλό βραδινό, παρά το πρωινό. Φυσικά και τα δύο πρέπει να συνδυαστούν, αλλά όταν η ζυγαριά με δείχνει στο ελάχιστο βάρος που έχω τους τελευταίους μήνες, προφανώς δεν έχω πληρότητα υδατανθράκων στο μυϊκό μου σύστημα από την προηγούμενη μέρα. Ή θα χάνεις βάρος ή θα έχεις καλές επιδόσεις. Με φυσική διατροφή, δύσκολα συνδυάζεται η απώλεια βάρους με πολύ καλές επιδόσεις. Σιγά όμως μην πάρουμε λιποδιαλύτες και πρωτεΐνες, όπως κάνουν κάποιοι φίλοι.

Κατά συνέπεια δεν ήμουν προετοιμασμένος διατροφικά για ταχύτητα και αντοχή. Έφαγα ό,τι μπορούσα το μεσημέρι, ξέροντας βέβαια ότι θα μεταβολιστεί καθυστερημένα. Γέμισα το σακίδιο νερό και ξεκίνησα.

Φαίνεται πραγματικά παράξενο, μία μέρα αργίας να εξακολουθείς να νιώθεις την πίεση της προηγούμενης. Κι όμως συμβαίνει. Ανέβηκα στο ποδήλατο. Δεν ήμουν καλά. Ήθελα να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα αψηφώντας τους κινδύνους του δρόμου. Έβλεπα κόκκινο φανάρι και μου ερχόταν να το περάσω έτσι χύμα, κάτι που δεν κάνω ποτέ. Θέλω ως ποδηλάτης να δίνω το καλό παράδειγμα και να κερδίζω το σεβασμό των άλλων. Είχα μπροστά μου 60 χιλιόμετρα με περισσότερα από 1000 μέτρα υψομετρικά και δεν έκανα οικονομία δυνάμεων. Έβαζα όλη μου τη δύναμη.

"Δε με νοιάζει. Ας λιποθυμήσω στα μισά του Υμηττού. Δε με νοιάζει!" σκεφτόμουν συνέχεια.

Επέλεξα τη δυσκολότερη διαδρομή για να φθάσω στην Καισαριανή. Λίγο πριν το κάτω πυροφυλάκιο με είδε ένας δρομέας να ανεβαίνω γρήγορα προς το βουνό.
- Λυπάμαι φίλε. Δεν περνάει ούτε κουνούπι. Η αστυνομία δεν αφήνει σήμερα, ούτε αμάξια, ούτε ποδηλάτες, ούτε δρομείς.

Δεν τον πίστεψα. Ή καλύτερα, δεν ήθελα να τον πιστέψω. "Θα με αφήσουν" σκέφτηκα. Έχει μόλις τέσσερα μποφόρ άνεμο και δεν έχουν βγάλει ανακοίνωση.
Φθάνω στο πυροφυλάκιο και βλέπω μπλόκα πυροσβεστών. Με πλησιάζει ένας:
- Ο Υμηττός είναι κλειστός σήμερα και αύριο, στα πλαίσια της πυροπροστασίας.
- Ευχαριστώ. Καλή βάρδια! (Απαντώ ευγενικά, αλλά από μέσα μου νιώθω θυμό. Δεν έχω εκτονωθεί ακόμα.)

"Προλαβαίνω την Πεντέλη;", σκέφτομαι. "Έχω ξεκινήσει αργά, θα με πιάσει νύχτα μέχρι να φθάσω στην Κηφισιά και κατόπιν κορυφή. Αλλά θα το παλέψω!"

Ανηφορίζω την Κηφισίας και φθάνω στο Κεφαλάρι. Ξεκινάω την ανάβαση στην οδό Ξενίας, αλλά πρέπει να κάνω στάση για να γεμίσω το παγούρι με το νερό που έχω στο σακίδιο και να φάω, ώστε να μου φθάσει η ενέργεια για την κορυφή. Όταν είμαι μόνος, πολύ σπάνια κάνω στάσεις. Στην ανάβαση Πεντέλης, μία στάση μόνο στην κορυφή. Και πάντοτε προτιμώ να είναι κάτω από 3 λεπτά, ώστε να διατηρούνται ζεστοί οι μύες. Αυτή τη φορά όμως έπρεπε να φάω. Έκανα 7 λεπτά στάση. Λάθος. Ξεκινάω και νιώθω κουρασμένος. Οι ενδορφίνες έχουν πέσει και η κούραση έχει έρθει στο προσκήνιο μαζί με λίγο πόνο. Νιώθω τον υποτενοντώδη, το γόνατο, τον προσαγωγό. Κάνω 3 χιλιόμετρα ακόμα, κοιτάζω το ρολόι και διαπιστώνω ότι θα περάσω μία ώρα στη νύχτα στο βουνό.

Δεν έχω ούτε τη διάθεση, ούτε την αντοχή για ανάβαση Πεντέλης μετά τη διαδρομή προς τον Υμηττό και βέβαια δεν ήθελα να ρισκάρω κάποιο μυϊκό τραυματισμό, οπότε αποφασίζω να γυρίσω σπίτι, έχοντας καταγράψει 53 χιλιόμετρα σήμερα και 30 χθες. Είμαι καλύτερα από την Παρασκευή, αλλά η πίεση δεν εκτονώθηκε πλήρως. Δεν είχα μαζί μου την τύχη, ούτε την προνοητικότητα για δυναμική προπόνηση. Υποχωρώ και συμβιβάζομαι σήμερα. Ναι, το κάνω κι αυτό όταν χρειάζεται, ειδικά στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, στην οδήγηση και φυσικά στη δουλειά. Για τον αθλητισμό είναι σπάνιο για εμένα να μη φθάσω κορυφή, αλλά συμβαίνει.

Αύριο θα βάλω στο πρόγραμμα, είτε κολύμβηση, είτε τρέξιμο στη Ρόδων.