Default state

Δε μου αρέσει ιδιαίτερα η χρήση ξένων λέξεων στη ελληνική γλώσσα, αλλά χρησιμοποιώ αυτούσια τη φράση, όπως την είπε ένας φίλος.

"Όταν αράζω σπίτι, πάω για καφέ ή είμαι χαλαρός στην παραλία στις διακοπές, νιώθω ωραία, ευτυχισμένος. Δε γίνεται να μη σου αρέσουν αυτά τα πράγματα.", τόνισε χαρακτηριστικά.

Αρχικά δεν ήξερα τον εαυτό μου, αλλά μερικά χρόνια αργότερα ανακάλυψα τι μου αρέσει. Κατόπιν είδα ότι δεν είναι συμβατό με τον περισσότερο κόσμο και προσπάθησα να το αλλάξω, ώστε να καλύψω την ανάγκη κοινωνικοποίησης. Στη συνέχεια είδα ότι δεν μπορώ να προσποιούμαι ή να συμβιβάζομαι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και τώρα είμαι στη φάση μου δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, πού να βρω την ισορροπία. Καταφεύγω στη μοναχική άθληση και περνάω καλά. Μετά από λίγο νιώθω μοναξιά και επιδιώκω τη συναναστροφή με κόσμο. Πολύ σύντομα όμως κορέννυμαι, όχι από τους φίλους, αλλά από τον τρόπο διασκέδασης, οπότε απομακρύνομαι.

Πρόσφατα μίλησα με έναν ποδηλάτη που είναι πιο φανατικός από εμένα. Πάνω που νομίζεις ότι είσαι πολύ διαφορετικός, βλέπεις ακόμα μεγαλύτερη ακρότητα:
"Πάω μόνο για ποδήλατο. Οι φίλοι μου είναι μόνο ποδηλάτες, έχω κόψει τους άλλους που πηγαίνουν για ποτό, καφέ, club. Δεν μπορώ να περάσω καλά εκεί και δε συμβιβάζομαι."
Ακραία άποψη. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες γίνονται με τους καλύτερους συμβιβασμούς. Δεν επιτυγχάνεις κοινωνικά με απόλυτες απόψεις και αυτό παλεύω τα τελευταία χρόνια με τον εαυτό μου. Πάντως νιώθεις κάπως καλύτερα όταν βλέπεις ότι μοιράζεσαι κοινά αισθήματα με άλλους. Όπως όταν διάβασα τα ακόλουθα:

Why Generation Y is unhappy
Μη φοβάστε τη βαρεμάρα

Η άποψη του Νίκου, που ανέφερα στην αρχή, είναι ότι η αρχική μας κατάσταση (default state) θα πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο. Δηλαδή, δε θα πρέπει να προσπαθούμε για να νιώσουμε καλά, αν δεν έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα που μας απασχολούν. Θα πρέπει να νιώθουμε συχνά ευτυχισμένοι και μόνο με εξωτερικά ερεθίσματα να νιώθουμε ακόμα καλύτερα ή άσχημα. Εκείνος ισχυρίζεται ότι βιώνει περίπου έτσι τη ζωή, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Δυστυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο για εμένα. Για εμένα η αρχική κατάσταση είναι θλίψη, αν και δεν αντιμετωπίζω προβλήματα στη ζωή μου. Μόλις νιώσω τον ελεύθερο χρόνο μπροστά μου και την απραξία, αυτομάτως αρχίσει η συναισθηματική πτώση, οπότε και θα πρέπει να παλέψω για να νιώσω όμορφα. Χρειάζομαι λίγη πίεση και περιορισμό στο πρόγραμμα, ώστε να ισορροπήσω, γι' αυτό και λέω ότι η εργασία με ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Όχι βέβαια η πολλή πίεση, διότι και με αυτή κλατάρω, όταν αγγίξω τα όριά μου. Αλλά η μέτρια πίεση, οι σταθεροί εργασιακοί ρυθμοί, σε συνδυασμό με λίγο ελεύθερο χρόνο, νομίζω ότι συνιστούν, υπό συνθήκες, τη συνταγή της ευτυχίας για εμένα.

Έφθασαν οι γιορτές που τόσο περίμενα για να χαλαρώσω λίγο. Όμως, αφενός έχει πέσει η δεύτερη δουλειά, οπότε κάθε άλλο παρά κουρασμένος είμαι, σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο χρόνια που είχε παραγίνει και δεν έβρισκα χρόνο για να κοιμηθώ. Αφετέρου, η προσωπική μου ζωή είναι κενή, επομένως δεν έχω όμορφες σκέψεις συντροφικότητας να τριγυρνούν στο μυαλό μου. Την πρώτη μέρα των εορτών είδα φίλους, με τα κλασσικά: Καφέ, ποτό, φαγητό. Καλά ήταν για λίγες ώρες, αλλά μάλλον παρατράβηξε και βαρέθηκα. Προσπαθούσαν απεγνωσμένα οι άλλοι που με ξέρουν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον και τα κατάφεραν εν μέρει.

Την επόμενη μέρα η κατάσταση χειροτέρεψε. "Ποιο ρεμπετάδικο ρε παιδιά; Δε θα αντέξω...". Κατέληξα μόνος στο σπίτι με τη θλίψη να με κυριεύει και το αίσθημα σπατάλης του ελεύθερου χρόνου να πλανάται στο μυαλό μου. Κάτι τέτοιο προκύπτει μάλλον από τις υψηλές προσδοκίες που τρέφουμε για τον ελεύθερό μας χρόνο. Έχουμε μάθει να κάνουμε πολλούς συμβιβασμούς στην εργασία μας, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας, ενώ θέλουμε ελευθερία και τελειότητα στο κομμάτι του χρόνου που μένει για αυτοδιάθεση και όταν οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, νιώθουμε ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος.

Προς το απόγευμα συνήλθα κάπως, αλλά ένιωθα ότι δε μου ταιριάζουν οι διακοπές. Από την άλλη δεν ένιωθα την ενεργητικότητα για να κάνω κάτι, παρόλο που θα μπορούσα να κάνω πολλά για να βελτιώσω τις δεξιότητές μου. Αυτή την περίοδο, ευτυχώς, νιώθω πολύ παραγωγικός με την εργασία μου, αλλά δεν καλύπτω τη συμπληρωματική ανάγκη της δημιουργικότητας. Προσπαθώ πού και πού να κάνω διάφορα που προσθέτουν αξία στην εργασία και βοηθούν την εταιρεία κατ' επέκταση, αλλά δεν αρκούν για να με κάνουν να νιώσω πραγματικά δημιουργικός. Το παράξενο είναι ότι ενώ βαριέμαι κάποιες μέρες, μάλλον έχω παραδώσει εν μέρει την ενεργητικότητά μου και δεν έχω διάθεση για να βελτιώσω τις γνώσεις μου σε τομείς που θα μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω πιο δημιουργικός και να μου δώσουν τη δυνατότητα να αλλάξω εργασία. Ίσως το παράκανα τα τελευταία χρόνια με τις δύο δουλειές και αντιδρώ στις συστηματικές υπερωρίες, ενώ σαφώς με επηρεάζουν και οι έντονοι ρυθμοί της κύριας δουλειάς. Σημασία έχει ότι ενώ παλιά δούλευα 14 ώρες τη μέρα, πλέον το 8ωρο μου φαίνεται πολύ. Ακόμα και οι αντοχές μου στο λίγο ύπνο έχουν μειωθεί αισθητά. Ηλικία, κορεσμός, κακή διάθεση; Δεν ξέρω...

Για μία ακόμη φορά, μετά από μία μέρα ανίας και θλίψης, πήρα την απόφαση για βουνό. Ανήμερα Χριστούγεννα στην Πεντέλη, ήταν το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Το βουνό στεγνό στους πρόποδες, αλλά χιονισμένο στην κορυφή, ήταν φανταστικό. Παγωμένος δρόμος στα τελευταία μέτρα, μου θύμισε μία από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα πριν από 5 χρόνια με μία δυνατή φίλη ποδηλάτισσα, με σαφώς περισσότερο χιόνι και ομίχλη. Αξέχαστη μέρα, καταπληκτική εμπειρία. Αυτή τη φορά πιο δυνατός, αλλά μόνος. Χαρούμενος όμως, όπως σε κάθε ανάβαση. Όσο πεσμένος και να είμαι ψυχολογικά, η τιμημένη η ανηφόρα πριν τη διασταύρωση του μοναστηριού με κάνει να ξεχνάω τα πάντα. Σε συνδυασμό με την επιμονή μου να μην κατεβάσω δίσκο, με φέρνει πάντοτε κοντά στα όριά μου και μου χαρίζει το χαμόγελο της επιτυχίας. Επιτυχία μικρής ουσίας, αλλά μεγάλης συναισθηματικής αξίας.

Ωραία χειμερινά χρώματα στο τοπίο, ελάχιστος κόσμος με το κρύο και η ικανοποίηση στο μέγιστο. Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο για τη μέρα. Κατεβαίνοντας άκουσα στην πλαγιά φωνές από κάποιο πουλί. Φώναζε επίμονα και δεν μπορούσα να βρω από πού είναι. Κοίταζα προς τα κάτω, τίποτα... Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν η ηχώ από ένα ζευγάρι γεράκια που έκαναν κύκλους πάνω από την κορυφή. "Έλα ρε φίλε! Βρήκες ταίρι. Και μάλιστα της αρέσει κι εκείνης η κορυφή, όπως σε εμάς." Ζήλεψα λίγο, αλλά χάρηκα. :)

Το τριήμερο είχε ήδη σωθεί με την ανάβαση της Πεντέλης, αλλά έμελε να είναι ακόμα καλύτερο. Μία καλή φίλη πρότεινε Υμηττό. Είναι από τις προτάσεις που δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ. Είχα να ανεβώ στον Υμηττό πάνω από ένα χρόνο, όπως επίσης και στην Πάρνηθα. Πλέον βαριέμαι τις πολύωρες μοναχικές βόλτες, οπότε σπανίως βγαίνω για τα απαιτούμενα τετράωρα των δύο αυτών βουνών. Πάνω που έλεγα ότι χρησιμοποιώ μόνο το αγαπημένο παλιό ποδήλατο και είναι αναξιοποίητο το καινούριο ποδήλατο βουνού, η πρόταση της φίλης για χώμα ήταν καλή ευκαιρία να το χαρώ και να αποκτήσω δεσμούς και με εκείνο.

Με παρέα, η ασφάλτινη πρόσβαση στο βουνό είναι πιο ευχάριστη. Όταν φθάνεις πλέον στου Παπάγου, το σκηνικό βελτιώνεται αισθητά και με την είσοδο στο βουνό νιώθεις μία από τα ίδια με γήπεδο. Ένας τεράστιος αθλητικός βιότοπος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας να τρέχουν, να περπατούν, να ποδηλατούν. Καταπράσινη η βόρεια πλαγιά και η κλίση βατή, ευχάριστη και σε ρυθμούς βόλτας. Δεν έχει το άγριο, σκληρό, ξερό, απότομο, προπονητικό πεδίο της Πεντέλης. Κάθε βουνό με την αξία του.

Το πρόγραμμα έλεγε προσέγγιση της κορυφής και κατάβαση από χώμα προς τα νότια προάστια. Πάντα ήθελα να περπατήσω και να κάνω ποδήλατο στους χωματόδρομους που βλέπω καθημερινά, καθώς κινούμαι προς τη δουλειά. Είναι συχνά αξία για εμένα "να φθάσω με τις δυνάμεις μου εκεί που βλέπει το μάτι". Ο στόχος θα μπορούσε να είναι μία κορυφή, ακόμα και ένα κοντινό νησάκι που προσεγγίζεται κολυμπώντας.

Η χωμάτινη κατάβαση ήταν έκπληξη! Καλύτερη απ' ό,τι περίμενα, βατή για τη μικρή μου εμπειρία. Είμαι σίγουρος ότι στην κοπέλα θα φάνηκε σαφώς πιο εύκολη, έχοντας κάνει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα σε χώμα. Το τοπίο ανεπανάληπτο, με έκανε να αναθεωρήσω τις επιλογές ρουτίνας που κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο. Καινούριες εικόνες, η Αθήνα από ψηλά από γωνία που δεν είχα ξαναδεί. Αρχικά απομακρυσμένη θέα και στη συνέχεια απότομη, νόμιζες ότι προσγειωνόσουν σταδιακά. Η επιστροφή από άσφαλτο σκέτη ξενέρα, μετά την ησυχία και την πανδαισία εικόνων του βουνού, αλλά τουλάχιστον με καλή παρέα.

Πήγα στη δουλειά την επόμενη μέρα και έφαγα φρίκη, μετά από τις όμορφες χαλαρές ημέρες.
" Πώς τα πέρασες το τριήμερο;" ρώτησε ένας συνάδελφος.
"Ήταν πολύ όμορφα", απάντησα. Το εννοούσα και το ένιωθα. :)

Τελευταία ανάρτηση για το 2016. Πάλι σπίτι, χάλια διάθεση, οπότε θα βρω απόψε φίλους που θα πάνε για ποτό, ώστε να μη φρικάρω από την απομόνωση. Οι άλλοι θα διασκεδάζουν, ενώ εγώ με απλανές βλέμμα θα ονειρεύομαι ένα ταίρι βουνού σαν τη γερακίνα που βρήκε ο φίλος γέρακας στην κορυφή.

Καλή χρονιά!

Αδρεναλίνη

Με τρομάζει το γεγονός ότι αρχίζω να μη φοβάμαι.

Αποσπάσματα από Wikipedia:

"Η αδρεναλίνη είναι σημαντική ορμόνη και νευροδιαβιβαστής, που παράγεται ως απόκριση στο ερέθισμα της άσκησης ή του άγχους με την άφιξη ενός νευρικού παλμού.

Η αδρεναλίνη βοηθά τον οργανισμό να κινητοποιήσει όλες τις πηγές ενέργειάς του, σε περιπτώσεις έντονης δραστηριότητας, διεγείροντας το συμπαθητικό νευρικό σύστημα για επείγουσα ενέργεια κατά τη λεγόμενη "αντίδραση μάχης ή φυγής". Οι ουσίες που εκκρίνονται ενεργοποιούν υποδοχείς αγγείων και άλλων οργάνων, προετοιμάζοντας την καρδιά και τους μυς για δράση.

Όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση υπερέντασης, στρες, χάρη της αδρεναλίνης προκαλείται αύξηση του ποσού της γλυκόζης στο αίμα, διαστολή των βρόγχων, επιτάχυνση των παλμών της καρδιάς, αύξηση της πίεσης του αίματος, συστολή των αγγείων του πεπτικού συστήματος και του δέρματος, διαστολή της κόρης του ματιού, ανόρθωση των τριχών..."

Ο νόμος ορίζει ότι δεν μπορεί να πάρει κάποιος μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα, αν δεν έχει κλείσει τα 24 έτη του (ΟΚ, υπάρχει η  εξαίρεση της τετραετούς κατοχής διπλώματος μηχανής) και πολύ καλά κάνει. Αν κρίνω το πώς οδηγούσα αυτοκίνητο από τα 20 έως τα 23 μου και πώς άρχισα να συγκρατούμαι στα 24, καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό του νομοθέτη.

Κάποια στιγμή λοιπόν άρχισα να συνειδητοποιώ την ανωριμότητα της υψηλής ταχύτητας σε δημόσιο δρόμο και συγκρατήθηκα, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να ξεπεράσω την εξάρτησή μου από την αδρεναλίνη. Όπως με όλες τις ουσίες, θέλεις πάντοτε περισσότερη προσπάθεια για να έχεις την ίδια ευχαρίστηση. Δε σου φθάνει το ίδιο ερέθισμα, αφού ο οργανισμός αντιδρά με μειούμενη έκκριση, αν δεν έχεις πιο έντονη δράση. Ίσως είναι ένας από τους λόγους που δεν θέλω να καταναλώνω αλκοόλ, δε δοκίμασα ποτέ τσιγάρο ή άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες. Μου πέφτουν ήδη πολλές εκείνες που εκκρίνω από μόνος μου. :p

Τα κατάφερα λοιπόν και ευελπιστούσα να μη θυμηθώ ποτέ πώς είναι η ευχαρίστηση της αδρεναλίνης. Μεγαλώνοντας, έρχεται ευτυχώς ο φόβος που σε περιορίζει και κοντράρει στα ίσα την τέρψη της αδρεναλίνης. Το ισοζύγιο "Φοβάμαι <=> Ναι, αλλά μου αρέσει" κλίνει προς το "φοβάμαι" όσο μεγαλώνεις, ενώ  όταν είσαι μικρός ο φόβος αποτελεί αμελητέα ποσότητα. Εκεί έρχονται οι φίλοι με τις μοτοσυκλέτες να σου πουν: "Δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει ο έφηβος που έχεις καταπνίξει μέσα σου. Είναι γλυκό το γκάζι στις μοτοσυκλέτες και έχεις πάρει γρήγορη."

Πάνω λοιπόν που λες ότι ελέγχεις τον εαυτό σου, κάνοντας ανασκόπηση της εβδομάδας (έχει καταντήσει συνήθεια πλέον στο ιστολόγιο :) ), παρατηρείς ότι οι πιο όμορφες στιγμές σου είχαν αδρεναλίνη, τόσο στη δουλειά (κι όμως ναι, στη δουλειά), όσο και στη μετακίνηση προς αυτή με τη μοτοσυκλέτα, ίσως επειδή δεν αφιέρωσα χρόνο σε άθληση. Θυμάμαι μία μέρα που προσπαθούσα να ακολουθήσω μία κοπέλα με Vespa μέσα στην κίνηση και δυσκολευόμουν, επειδή την πήγαινε πολύ γρήγορα, με ρίσκο, ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Μέχρι να σκάσει ένας τύπος με παπί και να χαθεί με ζιγκ-ζαγκ (μαιάνδρους ελληνιστί) μπροστά μας. Φθάσαμε στο επόμενο φανάρι, παραταχθήκαμε μπροστά, όπου ένας τύπος με supersport έφυγε με burnout για να μη χρειαστεί καν να μπω στον κόπο να ανοίξω το γκάζι. Για να μην πω τις φορές που ανοίγω το γκάζι δίπλα σε 1300άρι-1400άρι, με κοιτάζει ο άλλος, το ανοίγει κι εκείνος και βλέπω μόνο σκόνη.

Όταν λοιπόν αρχίζουν να σου αρέσουν τέτοιες καταστάσεις, δεν μπορείς παρά να προβληματίζεσαι για την εξέλιξή τους. Ήδη σκέφτομαι να ανέβω από τα 75, σε άλλη μοτοσυκλέτα με 115 άλογα, ενώ είναι ζήτημα αν μπορώ να ελέγξω τα 40 από το ιπποφορβείο μου.

Χμμμ, έχουν περάσει 6 μέρες από την τελευταία φορά που έκανα έντονη άθληση και φαίνεται ήδη στην ψυχολογία μου. Έφυγα για τρέξιμο!  Πρέπει να κρατήσω κλειστό το γκάζι και ανοικτή την καρδιά και τα πνευμόνια. :)

TT Isle Of Man

Σκέψη <> βούληση

Στον προγραμματισμό το σύμβολο που δηλώνει ότι δύο στοιχεία δεν είναι ίσα, σε κάποιες γλώσσες είναι το "<>", ενώ σε άλλες το "!=".

Οι περισσότεροι φίλοι μου ξέρουν ότι μπορώ πάντοτε να αναλύω τη σκέψη μου, τα συναισθήματά μου και να εξετάζω καταστάσεις, ενώ μερικές φορές προτείνω υποθετικά εφαρμόσιμες λύσεις. "Η αναγνώριση του προβλήματος σε έχει φέρει κοντά στην επίλυσή του", λένε κάποιοι, αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της ανάλυσης του προβλήματος και της οριστικής επίλυσης είναι η βούληση. Το τελευταίο δυστυχώς δεν το έχω. Δεν το είχα από μικρός και δεν άλλαξε κάτι μεγαλώνοντας. ΟΚ, παίρνω αποφάσεις, αλλά για τις πιο σημαντικές είμαι αναβλητικός, ενώ συνήθως τις παίρνω λελογισμένα μεν, αλλά σε φάση που είμαι πολύ πιεσμένος ή εν βρασμώ δε. Δεν είναι παράλογες, αλλά η βούλησή μου ενεργοποιείται δύσκολα προκειμένου να αλλάξει καταστάσεις, αφού έχω ήδη αναφέρει πολλάκις ότι δεν τα πάω καλά με τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Διαφορετικά θα είχα ήδη μετακομίσει στο Καστελλόριζο για να βιώσω την απομόνωση, να ζήσω μακριά από την πόλη και να δω αν το όνειρο είναι πράγματι όμορφο ή αυταπάτη.

Η Παρασκευή είχε περιέργως δυνατή ποδηλασία με φίλους που συνήθως το πάνε μαλακωσσά και με βοήθησε να χαλαρώσω. Το Σάββατο έπρεπε να τηρήσω κοινωνικές υποχρεώσεις, βλέποντας φίλους που συχνάζουν μόνο σε καφετέριες και ταβέρνες. Έπληξα. Με το ζόρι άντεξα δύο ώρες και έφυγα νωρίς, νιώθοντας απελευθερωμένος από την ανία της καφετέριας. Όταν διαφέρεις από το μέσο άνθρωπο, αλλά θέλεις να κρατήσεις καλούς φίλους, κάνεις συμβιβασμούς στα όρια των αντοχών σου. "Σιγά το συμβιβασμό που έκανες με μία καφετέρια" θα πει κάποιος, αλλά για εμένα είναι μεγάλος. Πλήξη, ανία, βαρεμάρα, ειδικά στη φάση που είμαι τώρα. Και δεν πήγα αρνητικά προκατειλημμένος, ξεκίνησα με καλή διάθεση, αλλά δεν άντεξα.

Τα πράγματα χειροτέρευσαν την Κυριακή που ξεκίνησα να βρω την ποδηλατοπαρέα. Εκεί ναι, ήμανε αρνητικά προκατειλημμένος. Καταπληκτικός καιρός για την εποχή, ό,τι πρέπει για ανάβαση βουνού. Από τη μία να κοιτάζω την Πεντέλη, από την άλλη να σκέφτομαι "Μην απομονωθείς. Πήγαινε με την παρέα!". Είπαμε τα νέα μας, κάναμε λίγη πλάκα, αλλά μετά από μία ώρα μαζί τους ένιωθα μία από τα ίδια με την περασμένη μέρα. "Αυτό θα είναι το Σαββατοκύριακό μου; Καφές και χαλαρή ποδηλασία σε αστικό περιβάλλον;" Το είπα από μέσα μου μερικές φορές και ξαφνικά ενεργοποιήθηκε η βούληση: "Σήμερα έχει Πεντέλη!" Ρώτησα δύο φίλους από την παρέα, αν θέλουν να με ακολουθήσουν, αλλά είπαν ότι δεν έχουν αντοχές για ανάβαση βουνού.

Πριν από έξι χρόνια που άρχισα να κάνω συστηματικά ποδηλασία, είχα πάρει την απόφαση ότι θα κάνω μόνος μου, αν δε βρίσκω παρέα. Θα προσπαθώ να βρίσκω κόσμο, αλλά δε θα συμβιβάζομαι με είδη διασκέδασης που δε με γεμίζουν, επειδή εκεί είναι οι φίλοι μου. Έχασα χρόνια με club, καφετέριες, ταβέρνες, μπαρ, ενώ περνούσα καλά ελάχιστες φορές. Είχε φθάσει ο καιρός να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, ακόμα κι αν θα χρειαζόταν συχνά να το πληρώνω με το τίμημα της μοναξιάς. Δε ζω στην τιμημένη την αστική πεδιάδα. Αναπνέω ελεύθερα στα βουνά κι εκεί νιώθω ότι ζω.

Με το που άφησα την ομάδα και ξεκίνησα μόνος για το βουνό, άρχισα αμέσως να νιώθω καλύτερα. Αισθάνθηκα ότι αξιοποιώ το χρόνο μου με κάτι που λατρεύω. Φθάνοντας στη Νέα Μάκρη για να αρχίσω την ανάποδη ανάβαση προς την κορυφή των 720 μέτρων, συνάντησα μία ποδηλάτισσα με κούρσα.

- "Κάπου σε ξέρω", μου λέει.

- Δε σε θυμάμαι.

- Πρέπει να σε είχα δει πριν από μερικούς μήνες στην τάδε ομάδα. Μάλιστα τους είδα πριν από λίγο στο Πικέρμι.

- Ναι, ήμουν μαζί τους, αλλά τους άφησα γιατί ήθελα κάτι πιο δύσκολο και πιο όμορφο. Θα ανέβεις το βουνό;

- Ναι, πηγαίνω προς Παλαιά Πεντέλη.

- "Τέλεια, πάμε μαζί!" της είπα και ξεκινήσαμε.

Η Μαριάννα σπριντάρισε στην αρχή, είχε και τη μπλούζα της αγωνιστικής ομάδας, οπότε σκέφθηκα ότι θα δυσκολευτώ να την ακολουθήσω. Τέλος πάντων, ανέβασα λίγο ρυθμό για να πάμε παρέα.

- "Μου αρέσουν πολύ οι ανηφόρες. Ανεβαίνω βουνά με την κούρσα.", δήλωσε χαρούμενη.

- Το βλέπω. Έχεις υπόψη ότι έχουμε 12 χιλιόμετρα ανηφόρας μπροστά μας;

- Ναι, το έχω ξανακάνει.

Ε, δεν πέρασαν δύο χιλιόμετρα ανάβασης και ήδη άρχισε να ρίχνει ρυθμό. Εκεί που υποτίθεται ότι έχουν ζεσταθεί οι τετρακέφαλοι, εκείνη μείωσε την ταχύτητά της. Είχα βάλει χρονόμετρο για να συγκρίνω με το χρόνο που είχα κάνει πριν από τρία χρόνια, που ήμουν στο βέλτιστο της απόδοσής μου. Απέχω πολύ από εκείνη την καλή φυσική κατάσταση, αλλά έχει την πλάκα της η σύγκριση. "Δεν πειράζει, ας κάνω παρέα με τη Μαριάννα κι ας χαλάσει η χρονομέτρηση. Έτσι κι αλλιώς βουνό θα ανεβούμε, ωραία θα είναι." Κόβω λοιπόν ρυθμό, κόβει κι άλλο εκείνη. Εξακολουθεί να κόβει κι άλλο, την περιμένω.

Ε, ρε παιδιά, δεν ξέρετε να ανεβαίνετε ανηφόρες! Το έχω γράψει πόσες φορές, ότι δεν πρέπει να τα δίνουμε όλα στην αρχή. Ανεβάζουμε ρυθμό σταδιακά. Το παραμικρό σπριντ κοστίζει πολύ σε ταχύτητα μετά από λίγο. Έχω ήδη κόψει πολύ, σε σημείο να πηγαίνω βόλτα και τη βλέπω ολοένα και πιο μακριά πίσω μου. "Χμμμ... Θα πρέπει να την αφήσω, διαφορετικά θα μου χαλάσει την ανάβαση. Την περίμενα, αλλά έχουμε μεγάλη απόκλιση στη φυσική κατάσταση." Την αφήνω λοιπόν και συνεχίζω μόνος μου. Έτσι κι αλλιώς μόνη της ξεκίνησε, δε χρειάζεται βοήθεια.

Φθάνοντας στον Άγιο Πέτρο συναντάω έναν ακόμη με κούρσα. Στιγμή έπαρσης: "Άντε να τον περάσω κι αυτόν." για να προσγειωθώ μετά από λίγο που τον χάνω τελείως από μπροστά μου και να θυμηθώ ότι χρειάζομαι πολλή προπόνηση για να περνάω δυνατούς ποδηλάτες με κούρσα, ενώ καβαλάω ποδήλατο βουνού.

Το βουνό είναι φανταστικό. Νομίζω ότι είχα να κάνω τρία χρόνια την ανάβαση με την ανάστροφη φορά. Τέλειος καιρός, ωραία θέα. Ειδικά στο κομμάτι μετά τον Άγιο Πέτρο, πέφτει η κίνηση των αυτοκινήτων και αναπνέεις καθαρό αέρα. Φθάνω στην πηγή (αλλά νερό δεν ήπια :p) και βουρ για την κατάβαση. Λίγο πιο κάτω από την Παλαιά Πεντέλη βλέπω έναν ακόμη ποδηλάτη. Σήμερα είχαν βγει πάρα πολλοί με ποδήλατα και μηχανές για να ευχαριστηθούν την ηλιοφάνεια. Κλασσικά:

- Γεια.

- Γεια χαρά.

- Μάριε;

- Έλα ρε, εδώ κι εσύ;

- Πάμε μαζί Νέα Πεντέλη;

- Φύγαμε.

Ο Μάριος εδώ και χρόνια σκάει σαν από ποδηλάτου θεός από το πουθενά. Τον βλέπω σε κάθε σημείο της Αττικής με το ποδήλατο ή τρέχοντας στο Άλσος Συγγρού. Δεν έχουμε καταφέρει πότε να συναντηθούμε προγραμματισμένα, αλλά συναντιόμαστε συχνά τυχαία. Είπαμε τα νέα μας, κάναμε μία ωραία μικρή ανάβαση και σπίτια, έτσι για να κλείσει όμορφα η μέρα.

Κάνοντας τον κλασσικό απολογισμό του Σαββατοκύριακου, θα έλεγα ότι ξεκουράστηκα μεν, αλλά δεν είχε πάλι το κάτι διαφορετικό που θα με ενθουσιάσει. Τουλάχιστον τελευταία στιγμή το έσωσα με την ανάβαση της Πεντέλης και δεν πήγε τελείως χαμένο. Ποδηλάτης Πεντέλης γαρ. Είπαμε, χαλασμένος μηχανισμός ενδορφινών προσωρινά και θέλει υπομονή. Πού θα πάει, θα αποκτήσει κάποια στιγμή χρώμα η ζωή.

Αναμνήσεις

Όταν είσαι μικρός, οι αναμνήσεις δε λένε πολλά, δεν έχουν ιδιαίτερη αξία. Μεγαλώνοντας όμως, αποκτούν άρωμα, γεύση, μουσική. Λένε ότι η όσφρηση είναι η κύρια αίσθηση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μνήμη. Γι' αυτό, όσες φορές μυρίζω φρεσκοποτισμένο γρασίδι ενώ περπατάω, νιώθω μία όμορφη νοσταλγία παιδικών χρόνων. Μία γενική όμορφη αίσθηση και όχι συγκεκριμένες εικόνες, η οποία όμως με κάνει αναπάντεχα χαρούμενο.

Η δουλειά ευτυχώς έχει ακόμα μερικές όμορφες ημέρες με μικροεκδρομές, όπως η πρόσφατη επίσκεψη σε παραθαλάσσια περιοχή. Είχα να πάω πέντε χρόνια στο συγκεκριμένο μέρος και μόλις έμαθα ότι θα χρειαστεί να το επισκεφθώ, ένιωσα γλυκιά νοσταλγία. Θυμόμουν ελάχιστες φευγαλέες εικόνες, αλλά όλες όμορφες, διότι ήταν από τις πρώτες μου εμπειρίες στη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Τότε ήταν λίγο αγχωτικές, διότι δεν είχα εμπειρία σε αυτό το είδος εργασίας, αλλά είχαν πάει όλα απρόσμενα καλά. Όμως οι αναμνήσεις πάντοτε ωραιοποιούν τις καταστάσεις. Μάλιστα, οι αναμνήσεις που έχουν τη μεγαλύτερη αξία, δεν είναι εκείνες που ήταν απαραιτήτως όμορφες όταν τις βίωνες, αλλά οι πιο έντονες, με την προϋπόθεση ότι είχαν αίσιο τέλος.

Για παράδειγμα, η στρατιωτική μου θητεία ήταν από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου. Μου πήρε τέσσερα χρόνια για να ωραιοποιηθεί η ανάμνηση, ενώ έμεινα έκπληκτος ένα καλοκαίρι που άκουσα το νυχτερινό στρατιωτικό σιωπητήριο και ένιωσα την όμορφη αίσθηση μίας ανάμνησης. Έκτοτε το άκουσα κι άλλες φορές και πάντοτε ένιωθα αγαλλίαση. Όχι νοσταλγία, αλλά αυτή την παράξενη ωραιοποίηση που κάνει το μυαλό και μόνο με την ανάσυρση της ανάμνησης. Αντίστοιχα με την ιστοπλοΐα έχω δυνατές εμπειρίες, στιγμές που νόμιζα ότι δε θα επιβιώσω, μετά από ώρες μόνος μου μεσοπέλαγα μέσα στο χειμώνα, με σπασμένο κατάρτι και τον άνεμο να με παρασέρνει. Αυτές δεν τις αλλάζω με τίποτε, είμαι περήφανος που τις έχω στη φαρέτρα των αναμνήσεων.

Κάπως έτσι, βρέθηκα με τη δουλειά στον ίδιο ακριβώς χώρο, για τον οποίο θυμόμουν ελάχιστα. Ήταν καταπληκτική η αίσθηση που βίωνα σε κάθε κίνηση. Όπου και να έστρεφα το βλέμμα μου, ξυπνούσαν χαμένες αναμνήσεις. "Ναι, αυτό το έχω ξαναδεί.", "Κι αυτό!", "Ωχ, ο ίδιος χώρος, με αυτή τη διάταξη.". Τίποτε το παράξενο δηλαδή, αλλά συνάμα πανέμορφο να το ξαναβιώνεις. Ένα υπέροχο παιχνίδι αισθήσεων.

Την αξία των αναμνήσεων μεθοδεύει ολοένα και πιο συστηματικά το Facebook, που σου φέρνει στο προσκήνιο παλιές φωτογραφίες και δημοσιεύσεις, για να σου θυμίζει το παρελθόν σου. Πρόσφατα λοιπόν μου θύμισε την περίοδο που είχα περάσει στο εξωτερικό, η οποία είναι πολύ σημαντική, διότι μου έχει δώσει την επίγνωση της επιλογής μου να βρίσκομαι στην Ελλάδα, με όποιους συμβιβασμούς και προτερήματα συνεπάγεται.

Ξέρω λοιπόν γιατί ζω στην Ελλάδα και γιατί μου αρέσει εδώ, αλλά δεν ξέρω γιατί ζω στην πυκνοκατοικημένη πρωτεύουσά της. Δεν έχω στις εμπειρίες μου παρατεταμένη περίοδο διαμονής σε μία όμορφη επαρχιακή πόλη ή χωριό, ώστε να έχω εμπεδώσει τα πλεονεκτήματα που ονειρεύομαι και να έχω γνωρίσει να μειονεκτήματα που αγνοώ. Είμαι λοιπόν με το όνειρο της μετακόμισης στην επαρχία, χωρίς να έχω αποτιμήσει επί της ουσίας την πραγματική του αξία. Μπορεί μετά από ένα, δύο ή πέντε χρόνια εκεί, να αποζητώ την επιστροφή στη μεγαλούπολη.

Ένας από τους λόγους που αξίζουν οι εμπειρίες στη ζωή, είναι ο εξωστρακισμός των απωθημένων και ο φωτισμός των άγνωστων καταστάσεων. Βλέπεις πολλά και πιθανώς καταλήγεις στα ίδια, έχοντας όμως απομυθοποιήσει όσα ονειρεύεσαι. Ακούγεται συμβιβασμός, αλλά δεν είναι. Είναι το παιχνίδι της προσπάθειας, το ταξίδι προς την Ιθάκη, που πρέπει να κάνεις.

Πρέπει να το πάρω κάποια στιγμή απόφαση να μετακομίσω στην επαρχία, έστω και για ένα χρόνο. Τώρα αν θα είναι λελογισμένη απόφαση προς μικρού μεγέθους πόλη ή ακραία προς την άγονο γραμμή, δεν ξέρω. Όμως το οφείλω στον εαυτό μου.

Όταν οι Δευτέρες έγιναν καλύτερες από τις Κυριακές

Το loop συναισθημάτων κάνει για μία φορά ακόμη την εμφάνισή του, με περίπου τον ίδιο τρόπο. Η ανδρική φύση θέλει μερικές εβδομάδες για να σε κάνει να νιώσεις βαθύτερα το χωρισμό. Ορμές και ορμόνες, σε αγγίζουν περισσότερο μετά από μερικές εβδομάδες, παρά στην αρχή που νιώθεις εξιλεωμένος.

Φτου και από την αρχή να φαίνονται άχρωμες οι ποδηλατοβόλτες, ανούσιες οι έξοδοι με φίλους, να θέλω να αλλάξω καταστάσεις και να μη μου αρέσει σχεδόν τίποτα. Με μόνη διαφορά το γεγονός ότι ξέρω πως η κατάσταση είναι προσωρινή και θα περάσει. Αυτή τη φορά όμως θέλω να περάσει με μοναξιά και όχι με σχέση. Να νιώσω την αισιοδοξία, τη χαρά, μέσα από δραστηριότητες που δεν έχουν να κάνουν με κάποια κοπέλα. Να μπορώ να βρω την ισορροπία μόνος μου, αντικρίζοντας με θάρρος τη μοναξιά.

Όχι, δεν πήρα απόφαση να στρίψω αριστερά, ανεβαίνοντας με το ποδήλατο στην Πεντέλη και να πάω στο μοναστήρι, αντί για την κορυφή. Απλά έχω ανάγκη να νιώσω πιο ανεξάρτητος και να βρω τρόπους να αισθανθώ ευτυχισμένος, χωρίς να βασίσω την ευτυχία μου σε άλλο άτομο, που έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και το δικό του τρόπο σκέψης. Να βρω ατραπούς προς την ομορφιά της ζωής, που θα είναι πιο σταθερές και πιο γνώριμες, αφού θα έχουν χαραχτεί από εμένα.

Πέρασε λοιπόν ένα μέτριο Σαββατοκύριακο, που με βοήθησε μεν να χαλαρώσω και να ξεκουραστώ από την πίεση της εβδομάδας, αλλά δεν πρόσφερε το κάτι παραπάνω, ώστε να κάνει την εβδομάδα να αξίζει και να διαφέρει από την αέναη αλληλουχία των ημερών. Η δουλειά έχει επιστρέψει λίγο-πολύ στα περσινά της επίπεδα, με σποραδικές μόνο όμορφες ημέρες να σπάνε το στρες και τη μονοτονία. Ίσως το μόνο κομμάτι της ζωής που πραγματικά απολαμβάνω, είναι η διαδρομή με τη μοτοσυκλέτα για τη δουλειά. Έχει κάτι το αλήτικο και άγριο μέσα της, μαζί με την αίσθηση υπεροχής σε σχέση με τους τετράτροχους χρήστες του δρόμου, που με ενθουσιάζει. Αν και δε βαριέμαι τη δουλειά μου, αυτή φαντάζει σαν ένα ατελείωτο διάλειμμα μεταξύ των διαδρομών με τη μοτοσυκλέτα. Κάπως έτσι δηλαδή.

Φυσικά δεν ξεχνάω τις συμβουλές των έμπειρων φίλων που επισημαίνουν: "Τώρα που αναθάρρεψες κινδυνεύεις περισσότερο." και "Κάθε μέρα στην κίνηση, συνηθίζεις τον κίνδυνο και ανεβάζεις τον πήχη ένα κλικ παραπάνω, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Βάλε φρένο στα κλικ, διαφορετικά θα μπει μόνο του με οδυνηρό τρόπο.".

Ήρθε λοιπόν με βαριά καρδιά το βράδυ της Κυριακής, με το γράφοντα να αναλογίζεται ποιο είναι το νόημα της ζωής, ο σκοπός της επιβίωσης και άλλα στοχαστικά, που δεν έχουν βέβαιη απάντηση, αλλά έχουν σίγουρη πηγή: Όταν φιλοσοφείς τη ζωή και αμφισβητείς καταστάσεις, το σίγουρο είναι ότι δε σου αρέσει. Διαφορετικά ζεις στη μέθη της ευτυχίας και δέχεσαι τα πάντα όπως έρχονται, χωρίς να ψάχνεις το γιατί και το μετά.

Κι όμως η Δευτέρα ξεκίνησε καλά και πήγε ακόμα καλύτερα. Χαλαρή δουλειά, επικοινωνία με αισιόδοξους ανθρώπους, βόλτα με το αμάξι σε περιαστικούς δρόμους, στα πλαίσια της δουλειάς, ο ήλιος να με χτυπάει στο πρόσωπο. Έφθασε το βράδυ της Δευτέρας και νιώθω πολύ πιο όμορφα σε σχέση με το Σαββατοκύριακο.

Νομίζω ότι στην παρούσα φάση δε μου κάνει καλό ο ελεύθερος χρόνος. Όπως έχω ξαναγράψει, η αλήθεια πίσω από τις όμορφες καθημερινές, δεν είναι μόνο η ευχάριστη δουλειά, αλλά και η αδυναμία να απολαύσω δραστηριότητες στον ελεύθερο χρόνο. Δεν μπορεί να αποτελεί μονόδρομο στην ευχαρίστησή μου η αίσθηση παραγωγικότητας και το κέρδος.

Πρέπει να αλλάξουν καταστάσεις και συνήθειες. Αλλά ...για κάτσε! Αυτό το έχω ξαναπεί πολλές φορές. :p

Μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων

Μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων λέγονται οι δραστηριότητες που κάνω όταν είμαι πιεσμένος και θέλω να εκτονώσω έντονα συναισθήματα. Συνήθως έχουν να κάνουν με την προσωπική ζωή, αλλά εφαρμόζονται και για περιστασιακά προβλήματα στην εργασία. Είναι αυτό που με κάνει να ισορροπώ, να ξεπερνάω καταστάσεις με λιγότερο εσωτερικό πόνο και να μην αφήνω άσχημες εξελίξεις να επηρεάσουν έντονα τη ζωή μου - η επιρροή είναι αναπόφευκτη, αλλά τουλάχιστον να μην είναι ολέθρια. Σε αυτούς περιλαμβάνεται κατά κύριο λόγο ο αθλητισμός σε κάθε μορφή του, η εργασία, η συγγραφή, η επικοινωνία με φίλους και περιστασιακά η απομόνωση.

Στη χθεσινή ποδηλατοβόλτα:

Σπύρος: Γρήγορα πάμε σήμερα.

Ποδηλάτης Πεντέλης: Εμένα μου φαίνεται ότι κινούμαστε αργά.

Νίκος: Ρε συ, κόψε ρυθμό, δε σε φτάνουμε.

Δε θα μπορούσαν να με φτάσουν, διότι μόλις είχα αποφασίσει να χωρίσω. Δε νιώθω πόνο στους μύες ή όταν νιώθω είναι ελαφρυντικό για τον πόνο που νιώθω στην καρδιά μου. Θέλω να εξαντληθώ, για να αντέξω ψυχολογικά. Και μόνο που ήμουν χτες με κόσμο, ήταν υπέρβαση για εμένα.

Χτυπάει το τηλέφωνο, ξέρω ότι είναι η πρώην που έχει ξαφνιαστεί με την απόφασή μου. Δεν το σηκώνω. Ευτυχώς μπροστά έχει ανηφόρα. Σηκώνομαι όρθιος και απορούν οι άλλοι με τις κούρσες πώς εκτοξεύτηκα. Το τηλέφωνο σταματάει να χτυπάει μετά από λίγο, για να βρω λίγη ηρεμία. Οι παλμοί έχουν φθάσει τους 180 και νιώθω όχι καλά, αλλά τουλάχιστον λιγότερο άσχημα. Ασθμαίνω, είμαι κομμάτια, αλλά νιώθω ότι ζω. Αισθάνομαι ότι έχω σε αρκετά μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των συναισθημάτων μου και δεν τα έχω αφήσει σε μία γυναίκα που δεν αντιλαμβάνεται τις ευαισθησίες μου.

Προχθές ο Μάριος πρότεινε μοτοσυκλετιστική βόλτα στη Στενή Ευβοίας, αλλά του είπα ότι δε θα ακολουθήσω. Αφενός έκανα αντίστοιχα όμορφη διαδρομή μέσα στην εβδομάδα για τη δουλειά, αφετέρου δεν είμαι σε φάση για μοτοσυκλέτα αυτό το σαββατοκύριακο. Με την πρώτη άσχημη εικόνα στο μυαλό, κινδυνεύω να ανοίξω το γκάζι και να δω τα ραδίκια ανάποδα ή τα καρότα ίσια. "Αν έχεις το μυαλό σου αλλού, μην την καβαλάς τη ρημάδα.", είχε πει πριν χρόνια ο δάσκαλος και το εφαρμόζω ανελλιπώς.

Κάπου πρέπει να πάει η αυτή η ένταση όμως. Τρέξιμο ή Πεντέλη; Αφήνω το τρέξιμο για τις καθημερινές, που χωράει καλύτερα και αφιερώνω την Κυριακή στην Πεντέλη. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να πάρω την απόφαση, αλλά ήξερα ότι είναι μονόδρομος. Διπλάσιο πρωινό, νερό, κατάλληλο ντύσιμο και βουρ για το ποδήλατο. Και μόνο με την αίσθηση ότι είμαι πάνω στο ποδήλατο, νιώθω καλύτερα. Οι ανηφόρες βγαίνουν για πλάκα, δε νιώθω σχεδόν καθόλου κούραση.

Θετική έκπληξη είναι το γεγονός ότι όχι μόνο βλέπω χρώματα και εικόνες, αλλά μπορώ να τα απολαύσω. Το βουνό είναι θεϊκό, σε χαλαρώνει, σε ηρεμεί. Λίγος κόσμος, ενώ για μία ακόμη φορά κάνει την παράξενη εμφάνισή του το μαύρο ελικόπτερο που προσγειώνεται για λίγα λεπτά στην πίστα του moto-cross. Το έχω δει κι άλλες Κυριακές αντίστοιχη ώρα και μου έχει κινήσει την περιέργεια. Κάνουν μαθήματα;

Φθάνω στην κορυφή χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά. Όχι ότι δεν κουράστηκα, αλλά δε με πτόησε η μυϊκή κόπωση. Τουναντίον χαλάρωσε το πνεύμα μου. Από τις λίγες φορές τον τελευταίο καιρό που ανέβηκα πολύ πριν τη δύση του ηλίου και έχω χρόνο μπροστά μου. Όχι μόνο για να απολαύσω περιμετρικά τη θέα, αλλά και για να ευχαριστηθώ την κατηφόρα που κέρδισα με τις δυνάμεις μου. Ρίσκο να τρέχεις πολύ, αλλά δεν παύει να είναι όμορφο. Στοιχηματίζω ότι τα αμάξια που περνάω στην κατηφόρα θα με θεωρούν παλαβό.

Κυριακή σήμερα και χαίρομαι που πλησιάζει το τέλος του σαββατοκύριακου. Δεν έχω τη διάθεση ούτε για καφέ να βγω με φίλους που με πήραν, ούτε για κάτι άλλο. Χάζεμα στο σπίτι, απομόνωση, εκτονωτική συγγραφή (καλή ώρα). Μέχρι που χαίρομαι που θα πάω αύριο στο γραφείο. Από τη μία θα οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα μου, από την άλλη ξέρω ότι ο χρόνος στο γραφείο εκμηδενίζεται. Είναι τόση η δουλειά, που ξεχνάς τα πάντα από τον έξω κόσμο.

Η νυχτερινή μελαγχολία με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν ξέρω αν και πότε θα βρω κάποια κοπέλα να ταιριάξω πραγματικά. Χωρίς περιστροφές, παιχνίδια, απογοητεύεις. Με αμοιβαίο ενθουσιασμό, ειλικρίνεια, αγάπη, εκτίμηση, σεβασμό. Προτιμώ όμως τη μοναξιά που έχει στο βάθος την ελπίδα, παρά να χάνω χρόνο σε μία κατάσταση που βλέπω ότι δεν οδηγεί κάπου και σου δίνει την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας, κάνοντάς σε καθυστερείς τη ζωή σου και να αναβάλλεις τα όνειρά σου.

Η ζωή συνεχίζεται, έστω και χωρίς γλυκιά ομορφιά στο φόντο της...

Περί μοτοσυκλέτας

Η δουλειά επέστρεψε στις περσινές δραστηριότητες, οπότε σιγά-σιγά αρχίζει η ρουτίνα του γραφείου, η πίεση και η δύσκολη επαφή με κόσμο. Ευτυχώς η μετάβαση έγινε σταδιακά, οπότε δεν έπαθα μεγάλο σοκ. Έχω καλομάθει όμως, μετά από ένα ιδανικό εργασιακό εννιάμηνο και χρειάζομαι χρόνο για την προσγείωση.

Από την άλλη βέβαια υπάρχει ακόμα η ελπίδα να έχω περιστασιακά μερικές όμορφες εργάσιμες μέρες. Η εργασία τρώει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας και πρέπει να μας αρέσει. Θεωρώ ότι δεν αρκεί η απόδραση του σαββατοκύριακου για να επέλθει η ισορροπία. Πάντοτε ήμουν της άποψης ότι πρέπει να έχω ωραία δουλειά, οπότε και ο ελεύθερος χρόνος αποκτάει μικρότερη σημασία.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι έφθασε η Παρασκευή απόγευμα και δεν ένιωθα καλά. Σκεφτόμουν ότι δε θα μου φθάσει το σαββατοκύριακο. Ότι θα προτιμούσα να ήταν Τετάρτη και να είχα μπροστά μου χαλαρές εργάσιμες ημέρες, παρά να σκέφτομαι ότι έρχονται δύο όμορφες ημέρες και μετά γραφείο.

Οι πρώτες τρεις μέρες στο γραφείο ήταν δύσκολες, αλλά μετά άρχισε λίγο να στρώνει η κατάσταση, υπό την έννοια ότι θυμήθηκα τις παλιές μου συνήθειες. Όπως όταν είχα πρωτοπιάσει δουλειά στην εταιρεία πριν χρόνια, που ήθελα τις πρώτες εβδομάδες να παραιτηθώ, έτσι και τώρα. Βγήκα βόλτα με μία καλή φίλη και της έλεγα ότι μέσα σε μία εβδομάδα νιώθω ότι θέλω να αλλάξω δουλειά. Αν γυρίσω ακόμα πιο πίσω το χρόνο, το ίδιο είχε συμβεί και με άλλα εργασιακά περιβάλλοντα τον πρώτο μήνα. Χα! Να το πρόβλημα! Δε μου αρέσουν οι έντονες αλλαγές. Σίγουρα δε θέλω ρουτίνα, αλλά έχω πολύ αργή προσαρμογή στις μεγάλες αλλαγές. Προσαρμόζομαι καλά στο τέλος, αλλά δεν παύει να είναι αργή και δύσκολη η προσαρμογή μου. Ίσως αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που δε μου αρέσουν τα ταξίδια, οι μετακομίσεις και γενικότερα οι μεταβολές στο οικείο περιβάλλον μου.

Ένα από τα βασικά προτερήματα του βασιλείου των έμβιων οργανισμών είναι η ικανότητα γρήγορης προσαρμογής. Όποιος τα καταφέρνει καλύτερα με τις αλλαγές του περιβάλλοντος, κερδίζει. Άρα τι; Μειονεκτώ; Ε, ναι λοιπόν, ένα ακόμα μειονέκτημά μου. Το ίδιο ισχύει και στη μεταβαλλόμενη οικονομία, με τους πιο ευέλικτους επιχειρηματίες να μεσουρανούν. Στα συναισθηματικά, με όσους καταλαβαίνουν πώς να χειρίζονται τους άλλους, να κερδίζουν έδαφος. Σε όλα αυτά λοιπόν χάνω. Δε σημαίνει ότι εγκαταλείπω την προσπάθεια, αλλά το νιώθω ότι δεν είμαι μπροστά. Δεν πειράζει όμως, είμαι καλός στο να ανεβαίνω το ίδιο βουνό συνέχεια. Είναι κι αυτό κάτι και με δεδομένο ότι η Πεντέλη εξελίσσεται σε γεωλογικούς χρόνους, δύσκολα θα χάσω εκεί. :p

Τα καλά νέα είναι ότι θα επιδιώξω πάλι να πηγαίνω περιστασιακά στη δουλειά με το ποδήλατο και κυρίως με τη μοτοσυκλέτα. Τουλάχιστον να έχω όμορφη διαδικασία μετάβασης και όχι μποτιλιάρισμα στο αμάξι επί ώρες κάθε μέρα. Με το ποδήλατο και ακόμη περισσότερο με τη μοτοσυκλέτα, νιώθεις υπεροχή στην κίνηση. Όλοι οι άλλοι κολλημένοι, ενώ εσύ να περνάς άνετα ανάμεσα. Πιο σημαντικό όμως από το χρόνο, είναι η ψυχολογία. Μία κουραστική μετακίνηση, γίνεται ευχάριστη. Καβαλάς τη μοτοσυκλέτα και χαίρεσαι που το γραφείο είναι μακριά από το σπίτι, διότι θα την οδηγήσεις περισσότερη ώρα.

Δυστυχώς το ρίσκο είναι μεγάλο. Όπως είχε πει και ένας γνωστός, κινδυνεύεις με ένα ατύχημα να χάσεις όσο χρόνο έχεις κερδίσει. "Μάχη στα χαρακώματα" είχε αποκαλέσει τη ριψοκίνδυνη οδήγηση στην πόλη. Και δεν είχε άδικο. Όταν όμως νιώθεις ότι χαραμίζεις τη ζωή σου, με ώρες κάθε μέρα στο μποτιλιάρισμα, είναι μεγάλος πειρασμός να αλλάξεις την ανία με πάθος. Πάθος, ναι, να ανοίγεις το γκάζι και να χάνεσαι. Προσεκτικά, αλλά ομολογουμένως ριψοκίνδυνα. Δεν μπορείς όμως να το αλλάξεις, αφού έχεις αντικαταστήσει κάτι βαρετό και διαδικαστικό, με μία καθημερινή όμορφη δραστηριότητα. Κάθε μέρα πάω μία ΒΟΛΤΑ!

Υπάρχει μία σκηνή που μου έχει μείνει ανεξίτηλη. Ένα χρόνο πίσω έτρεχα στο άλσος Συγγρού και σκεφτόμουν αν είναι τρέλα να αγοράσω τη μοτοσυκλέτα ή όχι. Πόσα θα μπορούσα να χάσω από τον αθλητισμό που τόσο μου αρέσει με ένα ατύχημα στο δρόμο. Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω μπροστά μου και βλέπω στο βάθος το ΚΑΤ. Ήμουν στο πάνω μέρος του άλσους που έχει θέα προς τα εκεί. "Μα τι πάω να κάνω;", σκέφθηκα προς στιγμή, αλλά είχα συσσωρεύει πολλή πίεση και κούραση από τις άπειρες ώρες στο δρόμο και ήμουν μεταξύ της αλλαγής δουλειάς και της αλλαγής του τρόπου μετακίνησης. Επειδή όμως μου άρεσε η εργασία μου, αποφάσισα να κάνω όμορφη τη μετάβαση σε αυτή.

Η μοτοσυκλέτα είχε αγοραστεί ένα χρόνο πριν, με στόχο να κάνει ευχάριστη την ανιαρή μετακίνηση στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Αθήνας, αλλά σύντομα πέρασε σε περιορισμένη χρήση, εξαιτίας αλλαγής του εργασιακού αντικειμένου. Θυμάμαι πολύ καλά ότι στην αρχή μου είχε κακοφανεί η αλλαγή δουλειάς, προς εκείνο που αργότερα θεώρησα πολύ καλύτερο, ακριβώς επειδή δεν οδηγούσα τη μοτοσυκλέτα. Πλέον μου αρέσει που την οδηγώ, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα το προηγούμενο είδος εργασίας κι ας έπαιρνα το αμάξι. Καβαλάω λοιπόν τη μοτοσυκλέτα, μου αρέσει, αλλά το βλέπω σαν συμβιβασμό. Είναι η τέλεια μετακίνηση για τη δεδομένη απόσταση, με τις τρέχουσες κυκλοφοριακές συνθήκες. Πόσες παραδοχές έχει όμως η προηγούμενη πρόταση; Γιατί να μην αλλάξω δουλειά και να πηγαίνω σε 15 λεπτά με τα πόδια και να είμαι χαρούμενος; Έστω σε κάτι πιο κοντινό από τα πολλά χιλιόμετρα που κάνω σήμερα κι ας μην υπάρχει μοτοσυκλέτα στην εξίσωση, γενικά να μην υπάρχει όχημα, πέρα από ποδήλατο.

______________________________________________________________________


Όπως συνέβη και με αρκετές άλλες αναρτήσεις, η συγγραφή της ξεκίνησε μερικές ημέρες πριν και θα ολοκληρωθεί σήμερα που βρήκα το χρόνο. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι έχει αλλάξει αρκετά η ψυχολογία μου σήμερα, σε σχέση με λίγες μέρες πριν. Αρκούν δύο καλές ημέρες και όλα φαίνονται πιο όμορφα.

Ευτυχώς το σοκ της αλλαγής πέρασε γρήγορα, δεν κράτησε ούτε μία εβδομάδα. Αφενός άρχισα να νιώθω καλά με την παραγωγικότητα στο γραφείο, ακόμα κι αν δε μου αρέσουν μερικές καταστάσεις εκεί. Παίρνω ικανοποίηση από την απόδοσή μου και το καλύτερο είναι ότι πλέον δεν τρέφω μεγάλες προσδοκίες για την αναγνώρισή της. Προσπαθώ να ικανοποιούμαι από την προσωπική αποτίμηση της εργασίας μου και δεν περιμένω πολλά από τρίτους. Συμβιβασμός μεν, ωφέλιμος για την ψυχική υγεία δε. Έχω πάρει απόφαση ότι οι αλλαγές δεν έρχονται, αλλά τις κυνηγάς. Άρα λοιπόν ρίχνω την ευθύνη σε εμένα που δεν κυνηγάω την αλλαγή εργασίας και δεν τα βάζω με τη μοίρα μου που δε φέρνει καλές εξελίξεις. Αφετέρου εμφανίζονται πού και πού μερικές εξορμήσεις, όπως το σημερινό μοτοσυκλετιστικό ταξίδι στην επαρχία που με αναζωογόνησε.

Είχα περάσει μερικές μέρες με λίγο ύπνο και είχε πέσει πολύ η ψυχολογία μου. Αναπλήρωσα όμως χθες και σήμερα απόλαυσα το ταξίδι, περισσότερο από το να είχα πάει εκδρομή μόνος μου. Με ικανοποιεί πολύ το γεγονός ότι γεμίζω μία εργάσιμη ημέρα με κάτι που μου αρέσει πολύ. Τι πιο όμορφο από μία εκδρομή με τη μηχανή, μία ηλιόλουστη μέρα, που περιλαμβάνει και όμορφη εργασία, ώστε να συμπληρώνει την ανάγκη για προσφορά; Γύρισα σπίτι ανανεωμένος, χαλαρωμένος και νιώθω καλύτερα σε σχέση με την περασμένη Κυριακή το απόγευμα που ήμουν χαλασμένος με την επερχόμενη εβδομάδα.

Δώσε μου σταθερές συνθήκες και θα βρω τρόπο να τις προσαρμόσω στα μέτρα μου. Επίσης θα βρω δυνάμεις να ανεχθώ όσα δεν μπορώ να αλλάξω. Μη με βάζεις όμως σε διαδικασία μεταβολής, διότι ταλαιπωρούμαι μέχρι να συνηθίσω. Θεμιτές οι αλλαγές για να σπάνε τη ρουτίνα, αρκεί να είναι μικρές και προοδευτικές. Όχι μονοτονία, αλλά ούτε και ανατροπή.

Η προσωπική ζωή χειροτερεύει πάλι. Όχι ότι είχε ξεκινήσει καλά, αλλά η ελπίδα πάντοτε υπάρχει. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, εδώ και χρόνια ότι δε θα αφήσω καμία γυναίκα που δεν είναι έτοιμη να δώσει, να πάρει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Θα κάνω λίγο καιρό ακόμα υπομονή, μήπως δείξει θετική πρόοδο η έμπρακτη έκφραση των συναισθημάτων της κοπέλας και μετά θα εφαρμοστούν οι κλασσικοί μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων. Δε θα είναι πολύ δύσκολο, αφού όσο μικρότερος είναι ο χρόνος επαφής, τότε πιο εύκολα περνάνε τα συναισθήματα στη λήθη. Δεν έχω σκληρύνει, απλά προσπαθώ να μην πληγωθώ και φεύγω γρήγορα, όταν βλέπω ότι εξελίσσονται τα συναισθήματα μόνο από τη δική μου πλευρά. Άλλοι μετράνε τις γυναίκες που έριξαν, ενώ εγώ στενοχωριέμαι που μία ακόμη σχέση δε βρήκε το δρόμο της.

Passenger - Let her go, Πεντέλη, Γήπεδο Πεύκης και η ζωή προχωράει.

Η ομορφιά είναι στις ανηφόρες που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε. Οι ευγενικοί συνοδοιπόροι είναι καλοδεχούμενοι, αλλά και μόνοι θα τις ανεβούμε.

Νυχτερινός δρομέας

Με το ξεκίνημα μίας ακόμα χαλαρής εβδομάδας, κοίταξα πίσω προς το σαββατοκύριακο, προσπαθώντας να δω τι μου άρεσε πραγματικά απ' όσα έκανα.

- Η ποδηλατοβόλτα με φίλους, μία ημέρα με απίστευτο καιρό για Νοέμβριο μήνα;

- Οι μέρες που πέρασα με την κοπέλα;

- Η μοναχική ανάβαση της Πεντέλης;

- Η χαλάρωση στο σπίτι;

- Οι διαδρομές με τη μοτοσυκλέτα;

Όλα ήταν απολαυστικά, με δεδομένο ότι νιώθω, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, συναισθηματική κάλυψη. Όμως αυτό που πραγματικά μου άρεσε, δεν ήταν το άραγμα στο σπίτι, ούτε οι κεφάτες παρέες, ούτε το ξύπνημα με μία κοπέλα δίπλα μου που τόσο μου είχε λείψει. Δε ρίχνω την ευθύνη σε εκείνη, αλλά νομίζω ότι έχω γίνει αρκετά καχύποπτος πλέον και δεν εμπιστεύομαι εύκολα τα χαμόγελα, ούτε τις δηλώσεις ευτυχίας. Έχω δει πώς ένα γοητευτικό χαμόγελο, ένα γλυκό νάζι, μία ζεστή αγκαλιά, μπορούν σε ανύποπτο χρόνο να αντικατασταθούν με άγριο βλέμμα, απαξίωση και αποστροφή. Όχι ότι δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω, δε νιώθω, αλλά προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διατηρήσω ένα προπέτασμα λογικής, μία συναισθηματική ασπίδα, η οποία ευελπιστώ να με κάνει να πονέσω λιγότερο, όταν οι εξελίξεις δεν είναι ευχάριστες. Το παραμικρό αρνητικό σημάδι, με κάνει να σκέφτομαι ότι πρέπει να κρατήσω αποστάσεις και να μην αφεθώ. Στη θεωρία πάντα, ε! Στην πράξη τα συναισθήματα εξελίσσονται, ακόμα κι αν δεν το θέλουμε, αφού αρκεί η τριβή για να τα ενεργοποιήσει.

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Πεντέλη. Δεν αρκεί μόνη της, αλλά είναι απαραίτητη για την ισορροπία στη ζωή μου. Είναι η δραστηριότητα που νιώθω ότι είναι απολύτως δική μου επιλογή, αντισυμβατική και άρα όχι κοινωνικά επιβεβλημένη, ούτε υποχρεωτική. Είναι αυτό που θέλω, που με γεμίζει, με κάνει να νιώθω ότι προσφέρω στον εαυτό μου. Ένα απλό, καθημερινό δώρο, που γεμίζει τις αισθήσεις, εμπλουτίζει τα όνειρά μου, με χαλαρώνει (αν και τους τελευταίους μήνες, κάθε άλλο παρά πιεσμένος είμαι) και προάγει τη ζωή μου. Ευεξία, επαφή με τη φύση, αίσθημα επίτευξης ενός στόχου, ευκαιρία για περισυλλογή, αυτοκριτική και αναθεώρηση σκέψεων και πράξεων. Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, πώς να το κάνουμε; :)

Δυστυχώς όμως η φωτοπερίοδος μίκρυνε, νυχτώνει νωρίς και οι νυχτερινές αναβάσεις, παραμονές χειμώνα, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Μένουν λοιπόν μόνο τα σαββατοκύριακα, που θα έχει σχετικά καλό καιρό και δε θα έχω υποχρεώσεις. Χμμμ... μικρή πιθανότητα να συμβαίνουν συχνά. Πρέπει επομένως να βρω κάποια εναλλακτική, μέχρι να μεγαλώσει πάλι η ημέρα και να μπορώ να απολαμβάνω καθημερινές αναβάσεις. Αν γυρίσω πίσω το χρόνο, αναπολώ τον Αύγουστο του 2013 που ανέβαινα στην Πεντέλη 4-5 φορές την εβδομάδα, χωρίς να το βαριέμαι. ΟΚ, δεν ήταν παραγωγική περίοδος, αλλά ήταν όμορφη. Παραείχα ελεύθερο χρόνο, πολλή συναισθηματική πίεση (ήτοι μοναξιά) και τη σκέδαζα από υψόμετρο χιλίων μέτρων. Ήταν ένας θεϊκός συμβιβασμός, που ευτυχώς πέρασε, αφήνοντάς μου όμορφες αναμνήσεις.

Σε συνδυασμό με όσα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση περί αναζήτησης της ευτυχίας μέσα από προσωπικές δραστηριότητες, ο πιο εύκολος και γνώριμος τρόπος είναι να γεμίσω τα φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα βράδια με τρέξιμο. Δε χρειάζεται να γραφτώ σε κάποια ομάδα, ώστε να έχω ελεύθερο πρόγραμμα για να βάζω δουλειά όποτε χρειάζεται. Είναι απλό: Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, αθλητικά ρούχα και βουρ στους δρόμους.

Δυστυχώς η νύχτα δε μου αρέσει για αθλητικές δραστηριότητες. Εξαιρέσεις αποτελούν οι δροσερές ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές νύχτες, γεμάτες με αρώματα λουλουδιών, που έχω απολαύσει με ερασιτεχνικές ποδηλατικές ομάδες. Κατά τα άλλα, προτιμώ να είμαι σπίτι, να γράφω (καλή ώρα) στον υπολογιστή, να διαβάζω τεχνικά βιβλία, να ενημερώνομαι. Παλιότερα ξενυχτούσα καθημερινά, δουλεύοντας στον υπολογιστή, επιλέγοντας τις αθόρυβες νύχτες για να συγκεντρώνομαι καλύτερα. Για όλα τα άλλα προτιμώ τη μέρα. Διακρίνεις περισσότερες εικόνες, νιώθεις αισιοδοξία, έρχεσαι σε σιωπηρή επαφή με κόσμο.

Η συνδυαστική λύση για να αποφύγεις τη μοναχική νυχτερινή ποδηλασία, είναι το τρέξιμο σε γήπεδα. Κάποτε πήγαινα στο Ζηρίνειο της Κηφισιάς, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγινε σχετικά αφιλόξενο. Ακόμα και μέρες που έχει λίγο κόσμο, τηρούν τον κανονισμό και δεν αφήνουν άτομα εκτός συλλόγων να τρέχουν στους διαδρόμους. Κάπως έτσι στράφηκα στο γήπεδο της Πεύκης.

Το τελευταίο παραείναι δημοφιλές, αφού, ειδικά τα απογεύματα, γεμίζει με κόσμο. Μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες, παπάδες, περπατάνε σε κάθε διάδρομο, οπότε αναγκάζεσαι να κάνεις ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στους πεζοπόρους και τους αργούς δρομείς, αν θέλεις να διατηρήσεις καλό ρυθμό. Το ταρτάν πριν από 4 χρόνια ήταν καταπληκτικό, φρεσκοστρωμένο, πολύ μαλακό. Πλέον έχει καταστραφεί μεγάλο κομμάτι του και έχει γίνει συνολικά χειρότερο από το σκληρό ταρτάν του Ζηρινείου. Δεν παύει όμως να είναι ωραίο.

Μέσα στα γήπεδα νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον. Πολύ περισσότερο από μία καφετέρια ή ένα μπαρ. Κόσμος που τρέχει, φωνάζει, δυνατά φώτα, ακόμα και ο αντίλαλος στα κλειστά γήπεδα, ξυπνούν παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις. Έτσι και το στάδιο της Πεύκης. Χαλασμένο ταρτάν, που μυρίζει αυτή την όμορφη λαστιχίλα, σε προδιαθέτει να τρέξεις. Μαλακό σε όσα σημεία έχει απομείνει, δεν είναι ό,τι καλύτερο για να σκληραγωγήσεις τις αρθρώσεις σου, αλλά ιδανικό για τρέξιμο όταν έχεις τραυματισμό.

Για να περάσω στη χθεσινή μέρα, φθάνω λοιπόν τρέχοντας μέσα από τους σκοτεινούς δρόμους της Κηφισιάς και της Πεύκης και νιώθω αναζωογονημένος με το που βλέπω τη ζωντάνια και τα φώτα του γηπέδου. Κάθε λογής κόσμος να αθλείται. Άγνωστες φυσιογνωμίες όλοι, αφού δεν πηγαίνω συχνά, σε αντίθεση με το Ζηρίνειο που είχα αρχίσει κάποτε να τους μαθαίνω. Υπολογίζω τα χιλιόμετρα και διαπιστώνω ότι πρέπει να τρέξω 11 γύρους, ώστε να καλύψω το 10άρι που θέλω, μαζί με το πήγαινε-έλα σπίτι.

Έχω αρχίσει και γίνομαι μέτριος δρομέας, από αργός. Από τους ερασιτέχνες, λίγοι με περνούν κι αυτοί επειδή τρέχουν πολύ μικρές αποστάσεις. Κόσμος ξεκινάει να τρέχει, άλλος σταματάει, εγώ ακόμα εκεί. Σε μια στιγμή, ακούω κάποιες κοπέλες να λένε "Έχουμε ακόμα 10 λεπτά πριν μας κλείσουν μέσα". Κλείνει στις 10 και η Πεύκη; Δε θα προλάβω...

Κι εκεί αρχίζει η μαγεία. Μετά από λίγα λεπτά σβήνει ο ένας από τους τέσσερις προβολείς. Προειδοποίηση Νο1. "Έχω λίγο χρόνο", σκέφτομαι. Πριν κλείσω ένα γύρο ακόμα, σβήνει ο δεύτερος. Το στάδιο αρχίζει να αδειάζει, λίγοι είμαστε οι απτόητοι. Η ομάδα ποδοσφαίρου στο μέσο του γηπέδου, τελείωσε την αποθεραπεία και είναι στις διατάσεις. Σε λίγο σβήνει ο τρίτος προβολέας και το σκηνικό γίνεται ρομαντικό. Χαμηλός φωτισμός, λίγος κόσμος που μαζεύει τα πράγματά του και ένας μόνο ποδηλάτης, που τρέχει. Ο τελευταίος προβολέας σβήνει τμηματικά. Πρώτα δύο λάμπες, μετά άλλες δύο, μέχρι να γίνει συσκότιση. Οι τελευταίοι αποχωρούμε από το γήπεδο γοητευμένοι, σε ένα ήσυχο και ήρεμο σκηνικό.

Έχω μερικά χιλιόμετρα ακόμα να τρέξω μέχρι το σπίτι και με πειράζει που θα είναι μοναχικά. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα με καλή παρέα. Είναι όμως mental training το μοναχικό τρέξιμο και σίγουρα προσωπική επένδυση.

Γυρνώντας σπίτι ένιωσα ότι γέμισα πραγματικά τη μέρα μου με κάτι όμορφο. Ότι πρόσφερα στον εαυτό μου κάτι, που έκανε τη μέρα να μην είναι μία ακόμα εργάσιμη. Και το σημαντικό είναι ότι η προσφορά ξεκινούσε από εμένα με κατεύθυνση προς το ίδιο άτομο. Οι προσδοκίες από τρίτους μερικές φορές απογοητεύουν και είναι καλό να βρίσκουμε προσωπικές διεξόδους.

Έχω ακούσει πολλές φορές τη φράση "Η ευτυχία είναι στιγμές και όχι παρατεταμένη περίοδος.". Για κάποιο λόγο όμως δεν το έχω εμπεδώσει, δε θέλω να το πιστέψω και ακόμα ελπίζω. Ίσως ο δικός μου σκοπός ζωής είναι η ίδια η αναζήτηση της ευτυχίας, περίπου όπως την είχε ορίσει ο Επίκουρος.

Αβίαστη ανάρτηση

Αβίαστη ανάρτηση ιστολογίου, σε αντίθεση με τις περισσότερες που θέλουν απεγνωσμένα να βγουν από μέσα μου.

Πριν από χρόνια συνειδητοποίησα ότι όταν μιλούσα σε φίλους, ήθελα να βγάλω τους προβληματισμούς μου και όχι τα όνειρά μου. Σχεδόν πάντα η κουβέντα βρισκόταν γύρω από απογοητεύσεις, απαισιοδοξία, προβληματισμούς, διότι αυτές οι σκέψεις με πίεζαν και ζητούσαν διέξοδο έκφρασης. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αφενός γίνομαι κουραστικός, αφετέρου δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ασχοληθεί με όμορφα θέματα, που θα με κάνουν να ξεχνιέμαι.

Κάπως έτσι ξεκίνησα την προσπάθεια να εστιάζω στις όμορφες στιγμές, κάτι που δε μου έρχεται αυθόρμητα. Να διώχνω, έστω και προσωρινά, την απαισιοδοξία και να εκφράζω τα όμορφα που μου συμβαίνουν, ακόμα κι αν αυτά περνούν φευγαλέα από τα τείχη της απαισιοδοξίας που χτίζει άθελα το μυαλό μου. Γι' αυτό άλλωστε στις πρόσφατες αναρτήσεις εξαίρω την εργασία μου αυτήν την περίοδο. Να βιώσω και να αναγνωρίσω λίγο περισσότερο κάτι σπάνιο στην εποχή μας, τη στιγμή που συμβαίνει, αντί να φθάσω να πω μετά από μερικούς μήνες ότι δεν εκτιμούσα αυτό που είχα.

Όταν λοιπόν, σε μία χαλαρή μέρα όπως η σημερινή, ένιωσα το φθινοπωρινό ήλιο να με ζεσταίνει ευχάριστα στο πρόσωπο, θεώρησα ότι όφειλα να το γράψω. Για να θυμάμαι αργότερα ότι βίωσα κάποιες στιγμές ευτυχίας, μετά από μία περίοδο ψυχολογικής κατάπτωσης. Όπως επίσης τις περασμένες ημέρες που ποδηλατούσα του σκοτωμού για να προλάβω τους φίλους μου και περνούσα έξω από την "Τατοΐου 12" που γράφω σε άλλη ανάρτηση. Αντί για μελαγχολία, ένιωθα χαρά που είχα όλες τις αισθήσεις μου ανοικτές με το ποδήλατο και δεν είχα χρόνο να κοιτάξω αριστερά την αυλή. Έβλεπα τους φίλους μου και έκανα πλάκα, όχι για να ξεχαστώ, αλλά επειδή ένιωθα πραγματικά χαρούμενος.

Δύο ζητήματα με προβληματίζουν ως προς τα παραπάνω. Πρώτον ότι δε βρήκα μόνος μου την ευτυχία, αλλά μπήκε δειλά και αβέβαια μία κοπέλα στη ζωή μου. Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψω οτιδήποτε. Διατηρώ, όσο μπορώ, συγκρατημένο ενθουσιασμό, διότι η εμπειρία με έχει μάθει ότι οι καταστάσεις, κάποιες φορές, αλλιώς φαίνονται και αλλιώς είναι. Κρατάς κάποια πράγματα για εσένα, ώστε να μη σωριαστείς όταν οι εξελίξεις δεν είναι επιθυμητές, αλλά τουλάχιστον να περπατήσεις αργά, σκυφτά, προς τα μπροστά. Από την άλλη βέβαια, τα όνειρα ξεπετιούνται μόνα τους, χωρίς να ρωτήσουν τη λογική και σε συνεπαίρνουν. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερα ακόμα να εντοπίσω τη χαρά μέσα στα πλαίσια της μοναξιάς, γεγονός που θα με έκανε πιο ανεξάρτητο και πιο δυνατό. Μπορώ να ζήσω με τα βουνά και τον αθλητισμό, αλλά απλά να ισορροπήσω, όχι να είμαι ευτυχισμένος. Δε μου αρκεί κάτι τέτοιο, θέλω σταθερότερη ατομική ολοκλήρωση.

Δεύτερον, δεν έχω κλείσει το εσωτερικό κενό μου. Νιώθω μέτριος σε διάφορα και θέλω να γίνω καλύτερος, χωρίς βέβαια να ξέρω τον τρόπο. Αισθάνομαι να μου λείπουν πολλά, που δεν καλύπτει προς το παρόν ούτε μία σχέση. Όταν φθάνεις αυτό που νομίζεις ότι σου λείπει πραγματικά, συνειδητοποιείς ότι χρειάζεται κάτι ακόμα. Απληστία; Εγγενής ανεπάρκεια; Τουλάχιστον στα πλαίσια μίας όμορφης ζωής, η ανεπάρκεια είναι παραγωγική, καθώς και αιτία προόδου.

Δεν ξέρω κάτι για την επόμενη μέρα, αλλά οφείλω, στον εαυτό μου πρωτίστως, να αναγνωρίσω ότι οι τελευταίες ημέρες ήταν πολύ καλές. Μέχρι που είχα ελεύθερο χρόνο σήμερα, αλλά δεν ένιωσα τη συνήθη "κινητήριο δύναμη" να μη ωθεί σε αθλητική δραστηριότητα.

Όσο κρατήσει. Μία εβδομάδα, ένα μήνα, περισσότερο; Για τα υπόλοιπα θα υπάρχει φαντάζομαι για καιρό η Πεντέλη. :)

The No Vacation Man

Σχετικά δύσκολη εβδομάδα η τελευταία, ειδικά όταν τη βιώνεις μετά από παρατεταμένη περίοδο ιδανικών εργασιακών συνθηκών. Μου έδωσε την εντύπωση ότι πέρασε με το μισό ρυθμό σε σχέση με τις προηγούμενες. Πρόκειται για τη συναισθηματική σχετικότητα του χρόνου, ο οποίος περνάει ταχύτατα όταν είσαι χαρούμενος και  αργά όταν δεν περνάς καλά ή προσμένεις κάτι. Άδικο αυτό! :p Τα ωραία να τελειώνουν γρήγορα και τα άσχημα να μην περνάνε.

Κοιτώντας πίσω, η αίσθηση ροής του χρόνου είναι αρκετά διαφορετική. Όταν κάνεις τα ίδια πράγματα, δε διακρίνεις διαφορετικές αναμνήσεις και σου φαίνεται ότι ο χρόνος έχει περάσει γρήγορα. Αντιθέτως, όταν ασχολείσαι με πολλές διαφορετικές δραστηριότητες, εντοπίζεις τις εμπειρίες και νιώθεις τη διαδοχή των καταστάσεων. Κλασσική περίπτωση που θέτει σε σύγκριση τις δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες παρόντος-μέλλοντος είναι η στρατιωτική θητεία, όπου κάνεις ατελείωτα βαρετά πράγματα επί 18-20 ώρες την ημέρα. Η μέρα δεν περνάει με τίποτα. Κάθε ημέρα νιώθεις ότι είναι μία εβδομάδα από την προηγούμενη ζωή σου. Όταν όμως μετά από μήνες κοιτάς πίσω, νιώθεις ο χρόνος έχει περάσει πολύ γρήγορα, διότι απλά κάνεις κάθε μέρα τα ίδια πράγματα και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα διακριτές καταστάσεις.


(Δε μπορώ να βρω συνδετική φράση-παράγραφο, αλλά θα εφαρμόσω συγγραφική αυθαιρεσία και παρρησία. :p)


Σε πρόσφατη κουβέντα με μία φίλη, συζητούσαμε για αγώνες ποδηλασίας:

- Πώς και δεν έρχεσαι το επόμενο σαββατοκύριακο, που έχει αγώνα MTB στην επαρχία;

- Ξέρεις τώρα, λατρεύω τον αθλητισμό, αλλά δε θέλω να καταλαμβάνει όλη την ημέρα μου. Θέλω να υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στην άθληση, τη χαλάρωση, τη δουλειά, την προσωπική ζωή.

- Μα δε θα είναι μόνο ο αγώνας. Είναι πολύ ωραία, σαν διακοπές! Με ταβέρνα, καφέ, ξενοδοχείο κλπ.

- Χαχαχα. Τώρα είπες τις μαγικές λέξεις που δε με ενθουσιάζουν.

Εκεί ξεκίνησε, για πολλοστή φορά, κουβέντα, όπου εξηγούσα ότι δε μου αρέσουν τα ταξίδια και οι διακοπές. Με σεβασμό προφανώς στην προτίμηση του άλλου, αφού ξέρω ότι διαφέρω από το μέσο άνθρωπο του περιβάλλοντός μου σε αυτόν τον τομέα, αλλά με σαφή θέση ως προς τις προσωπικές μου προτιμήσεις.

Η αιτία δεν ξέρω από πού ξεκινάει. Ελάχιστα άτομα έχω ακούσει να λένε το ίδιο. Ξεβόλεμα; Ανασφάλεια; Βαρεμάρα; Έξοδα; Κακές εμπειρίες παρελθόντος από διακοπές; Ενδεχομένως καθένας από αυτούς τους παράγοντες να φέρει κάποιο ποσοστό επιρροής στη σκέψη μου, με διαφορετικό συντελεστή βαρύτητας.

"Με ανανεώνουν οι νέες εικόνες, οι διαφορετικές παραστάσεις. Όταν πάω σε ένα μέρος που είναι όλα διαφορετικά, παίρνω δυνάμεις για να συνεχίσω τη ζωή.", συνέχισε η Λένα, για να απαντήσω:
"Σε καταλαβαίνω απόλυτα, διότι το έχω ακούσει πολλές φορές από γνωστούς και φίλους, αλλά δε σε νιώθω καθόλου. Δε μου προσφέρει τόση ευχαρίστηση αυτό που περιγράφεις. Όσα ταξίδια έχω κάνει στο εξωτερικό, ακόμα και η εργασία και οι σπουδές για καιρό εκεί, έγιναν συμπτωματικά κι όχι επειδή το κυνήγησα. Πάντα ανυπομονούσα να επιστρέψω στο σπίτι. Μου αρέσει να βιώνω μία ισορροπημένη καθημερινότητα, με δουλειά που πρέπει πάση θυσία να μου αρέσει πολύ, με άθληση, με επικοινωνία με ανθρώπους που εκτιμώ. Δε μετράει τόσο το μέρος, αλλά το τι κάνεις και με ποιους το κάνεις."

Είναι δυστυχώς ένα από τα χαρακτηριστικά που με διαφοροποιούν από το μέσο άνθρωπο και με κάνουν ασύμβατο σε κάποιες περιπτώσεις. Η διαφορετικότητα έχει πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα.


(Άλλη μία απουσία συνδετικής πρότασης εδώ.)


Άρχισα σταδιακά να βελτιώνομαι ποδηλατικά, οπότε ακόμα και οι γρήγορες ποδηλατοβόλτες δε μου προσφέρουν πολλά, αφού φαντάζουν εύκολες. Δεν εκτονώνομαι, αντιθέτως νιώθω ότι δε μου κάνει ιδιαίτερο καλό η επαφή με κόσμο. Αν κοιτάξω σε παρελθοντικές αναρτήσεις ιστολογίου, ξέρω ότι θα βρω αποσπάσματα που γράφω ότι σκοπίμως αποφεύγω την απομόνωση, παρόλο που ρέπω σε αυτή σε φάσεις κακής διάθεσης, διότι ξέρω ότι με αφήνει πίσω στην κοινωνική, καθώς και στην προσωπική μου ζωή. Με βγάζει από ενδεχόμενες ευκαιρίες να γνωρίσω κόσμο και περιορίζει την έμφυτη ανάγκη για επικοινωνία.

Κι όμως, τον τελευταίο καιρό, νιώθω ότι η επαφή με κόσμο με καταβάλει συναισθηματικά και είμαι μερικά κλικ πριν το γυρίσω σε "Ένας ποδηλάτης, ένα ποδήλατο, ένα βουνό" και "Ένας δρομέας, ένα δάσος, ένα μονοπάτι", μέχρι να ξαναβρώ τις ψυχικές δυνάμεις που νιώθω ότι έχω χάσει.

Αγαπητό ημερολόγιο, το προσπάθησα ειλικρινά, αλλά άγγιξα τα ψυχολογικά μου όρια. Χάλασε πάλι ο μηχανισμός των ενδορφινών, το γκρι χρώμα συχνά γίνεται μαύρο. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι πρέπει να αλλάξω και προς το παρόν σκέφτομαι να περιορίσω τις προσδοκίες, διότι αυτές δε σε αφήνουν να χαρείς το σήμερα και μεσοπρόθεσμα σε απογοητεύουν. Νομίζω ότι οι ψυχικές αντοχές μου είναι στα όρια της εξάντλησης και σύντομα θα πρέπει να αφήσω τις παρέες για να συνεχίσω το ταξίδι μόνος μου.

Τέλος ανάρτησης._

Τατοΐου 12

Η εβδομάδα ξεκίνησε παράξενα αυτή τη φορά. Δεν ένιωθα γεμάτος από το σαββατοκύριακο και είχα ένα αίσθημα κενού την Κυριακή το απόγευμα. Ήταν που δεν είχα κοιμηθεί καλά ήμουν και προβληματισμένος από το ραντεβού του σαββατόβραδου, το οποίο ήταν άλλωστε η αιτία της αϋπνίας.

Γυρνάω πάλι μερικούς μήνες πίσω συναισθηματικά. Οι δύο ποδηλατοβόλτες το σαββατοκύριακο, δε με γέμισαν ιδιαίτερα. Άντε του Σαββάτου να ήταν κάπως καλύτερη κι αυτό διότι κυνηγούσα έναν φίλο με την κούρσα του, που με έτρεξε καλά. Έχω δυναμώσει κάπως, οπότε για λίγα χιλιόμετρα μπορώ να ακολουθήσω τους δυνατούς με τα γρήγορα ποδήλατα, έχοντας το αγαπημένο μου κλασσικό ποδήλατο βουνού. Μία απλή βόλτα δε με γεμίζει. Δηλαδή περνάω καλά για μερικές στιγμές που μιλάω με φίλους, υπάρχουν στιγμές γέλιου, αλλά μόλις επιστρέψω στο σπίτι νιώθω μία ματαιότητα. Πρέπει να πιεστώ για να εκτονωθώ και να γυρίσω γεμάτος, με χαμόγελο. Σίγουρα καλύτερα από το να μένω σπίτι, αλλά απέχει η κατάσταση από το "καλά".

Κυριακή βράδυ λοιπόν κακόκεφος και Δευτέρα πρωί ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι μία από τα ίδια. Η αλήθεια είναι ότι δε με πείραζε που ξεκινούσε η εβδομάδα διότι δεν ένιωθα ότι θα είχε κάτι περισσότερο να μου δώσει ο ελεύθερος χρόνος στην παρούσα φάση, πέρα από μελαγχολία. Χρειάζομαι κάτι να με πιέζει, να με βάζει σε πρόγραμμα, ώστε να μην προβληματίζομαι για πώς θα περάσει ο χρόνος. Δουλειά είναι, λεφτά, επικοινωνία με κόσμο, θα περάσει στρωτά. Όχι απαραίτητα όμορφα, αλλά στρωτά.

Το πρωί έκαναν κάτι έργα στο σταθμό του Ηλεκτρικού στην Κηφισιά, οπότε είχε πάρα πολλή κίνηση στην Τατοΐου. Είναι από τους οδικούς άξονες που δεν έχουν μεριμνήσει να αναβαθμίσουν εδώ και χρόνια. Τρεις λωρίδες γίνονται μία και μάλιστα με κακή ροή εξαιτίας στάσεων λεωφορείων, ταξί, διαβάσεων πεζών. Μπορεί να χάνω κάθε μέρα 10 λεπτά σε εκείνο το σημείο, σήμερα ίσως και 15. Εκεί λοιπόν που σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν με τη μοτοσυκλέτα ή ακόμα καλύτερα με το ποδήλατο, αντί για το μποτιλιάρισμα του αυτοκινήτου, κοιτάζω αριστερά μου. "Τατοΐου 12" γράφει η πινακίδα. Μία μεγάλη σιδερένια αυλόπορτα, με εμφανή σημάδια οξείδωσης, στέκεται επιβλητικά μερικά μέτρα δίπλα μου. Έχω πολύ χρόνο να κοιτάξω μέσα από τα κάγκελά της, διότι έχω κολλήσει στο μποτιλιάρισμα.

Φανταστικό θέαμα, ένα άνοιγμα προς έναν πανέμορφο, πλήρως ατημέλητο κήπο. Ένας αρχοντικός κήπος, παρατημένος χρόνια, φαίνεται μέσα από τη μεγάλη καγκελόπορτα. Μία παραμυθένια όαση, στο άγχος της κίνησης και στη ρουτίνα της καθημερινότητας. "Να υπάρχει σπίτι στο βάθος; Να μένει κάποιος; Εγκαταλειμμένο φαίνεται." Είναι εντυπωσιακό το πώς ζω δεκαετίες στη συγκεκριμένη περιοχή, έχω περάσει χιλιάδες φορές από εκεί με αμάξι, ποδήλατο, μοτοσυκλέτα, πόδια (συνήθως με τα πόδια πάω από τον παράλληλο δρόμο) και δεν έχω παρατηρήσει αυτόν το χώρο. Πριν από χρόνια υπήρχαν κάποια οικόπεδα αδόμητα στην ευρύτερη περιοχή, αλλά πλέον έχουν απομείνει ελάχιστα. Απορώ πώς δεν το είχα παρατηρήσει.

Περισσότερο όμως απολαμβάνω το γεγονός ότι ο ήρεμος κήπος με τη βλάστηση να οργιάζει χωρίς ανθρώπινες επεμβάσεις εδώ και καιρό, με χαλαρώνει και απελευθερώνει τη φαντασία μου. Για μία ακόμη φορά κάνω το σύνηθες οπισθοδρομικό φιλοσοφικό βήμα και αμφισβητώ καθημερινούς συμβιβασμούς και παραδοχές. "Μήπως να κάνω αναστροφή και να μην πάω στη δουλειά; Να κάτσω να γράψω όσα σκέφτομαι. Το δικαιούμαι άλλωστε μετά από τόση εργασία τον τελευταίο καιρό. Χμμμ... Άσε, θα εκθέσω κόσμο αν ακυρώσω επαγγελματικό ραντεβού." Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο, παραείμαι ορθολογιστής.

Σκέφτομαι πάλι πόσο ποιοτικό χρόνο θυσιάζω για χρήματα. Πώς ζω ανάμεσα σε γνωστούς και όχι πραγματικούς φίλους. Πώς αναζητώ εναγωνίως συμπορευτές, συμπαραστάτες, άτομα να με αγαπούν και καταλήγω με ευκαιριακές γνωριμίες. Σκέφτομαι πάλι το ραντεβού του Σαββάτου. Καλή και όμορφη κοπέλα, αλλά ρε συ, ξένος άνθρωπος. Ξεκινάς με μία ερωτική έλξη και ελπίζεις, υποθέτεις, εμπιστεύεσαι, ανυπόστατα. Και μετά τι; Πληγώνεσαι, μετανιώνεις, παύεις να εμπιστεύεσαι κόσμο για καιρό. Από την άλλη, όσο περισσότερο σκέφτεσαι, τόσο λιγότερο πράττεις, καταλήγεις απομονωμένος και περιχαρακωμένος στη συναισθηματική ασφάλεια της μοναξιάς.

Όλα αυτά σκεφτόμουν το Σάββατο το βράδυ και κυρίως την Κυριακή και έλεγα να απομακρυνθώ από την κοπέλα. Είναι από την άλλη και η ανάγκη να νιώσω το ενδιαφέρον της. Δε θέλω να νιώθω ότι κυνηγάω κάποια κι εκείνη συμβιβάζεται. Θέλω να δείχνουμε αμφότεροι έμπρακτα το αμοιβαίο ενδιαφέρον μας.

- Δεν είναι στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, ούτε κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά, να σου την πέσει εκείνη. Θα δείξει ότι είναι απεγνωσμένη.

- Βλακείες. Αν ενδιαφέρεται ας κάνει το δεύτερο βήμα. Έκανα το πρώτο. Θέλω κάποια που να είναι έτοιμη να δώσει, όχι μόνο να πάρει. Στην τελική δεν είμαι ακόμα έτοιμος και ο ίδιος να εμπιστευτώ κάποια.

- Ρε παπάρα, αυτή τη στιγμή εκείνη νομίζει ότι τη γειώνεις. Έχεις ήδη αφήσει μία μέρα και θα νομίζει ότι παίζεις μαζί της ή ότι δεν ενδιαφέρεσαι. Συνέχισε έτσι και θα τη χάσεις.

- Ας χαθεί. Στην τελική υπάρχει πάντα η Πεντέλη για παρηγοριά. Καλύτερα μία αμοιβαία αγάπη καθυστερημένα, παρά να χάσω καιρό με μία τυχάρπαστη σχέση.

Μισή αλήθεια τα παραπάνω. Η άλλη μισή είναι η έλλειψη θράσους, θάρρους. Έχω πλέον αρκετή δύναμη για να ανέβω δύο φορές συνεχόμενα στην Πεντέλη, αλλά όχι τόση ώστε να την πέσω σε μία κοπέλα που μου αρέσει.

Η μέρα συνέχισε μία ωραία και μία παράξενα. Βρέθηκα σε σχολική αίθουσα με τον καθηγητή να έχει φοβερή αλληλεπίδραση με χιούμορ με τα παιδιά, γεγονός πραγματικά αξιοθαύμαστο. Κάποια στιγμή γυρνάει προς το μέρος μου και λέει στους μαθητές "Να ρωτήσουμε το παλικάρι ποιο είναι το νόημα της ζωής!" Έκανα ότι δεν άκουσα, αλλά ήμουν στο τσακ να γυρίσω (χαρούμενος) και να πω: "Το νόημα της ζωής είναι να ψάχνεις το νόημα της ζωής. Να προσπαθείς με αισιοδοξία να γεμίσεις το εσωτερικό σου κενό, πιστεύοντας ότι γεμίζει." Αλλά είπα να κρατηθώ και να μην προσγειώσω όσα από τα πιτσιρίκια καταλάβουν τι εννοώ.

Με αυτά και με αυτά, όντας κουρασμένος, άκουσα κάποια στιγμή το διευθυντή: "Φίλε, έχω special task για εσένα. Πολύ σημαντικός πελάτης για απόψε." Όπερ σημαίνει ότι δούλευα μέχρι τις 10 το βράδυ...

Το απόγευμα πέρασα ξανά από το 12 της Τατοΐου, ελπίζοντας να έχει κίνηση, ώστε να παρατηρήσω για μία ακόμη φορά τον κήπο. Για καλή μου τύχη σταμάτησα με το αμάξι για μερικά δευτερόλεπτα και θαύμασα πάλι την αυλή. Μικρή εικόνα, πολλά όνειρα.

 

Είναι η ομορφιά στην ανηφόρα; Χμ...

Κινητήριος δύναμη

Έψαχνα ώρα πώς να ξεκινήσω το κείμενο, αλλά μόλις θυμήθηκα μία καλή συγγραφική τεχνική: "Απλά ξεκίνα να γράφεις, ό,τι σου έρχεται. Μη σκέφτεσαι!"

Τι είναι αυτό λοιπόν που με την παρούσα ανάρτηση επιχειρώ να βγάλω από τα εσώψυχά μου; Μα φυσικά το πώς νιώθω τον τελευταίο καιρό. Χωρίς αντικειμενικά να έχω κάποιο πρόβλημα, αντιμετωπίζω συστηματικά την αυθόρμητη τάση του μυαλού μου να εστιάζει στα ελάχιστα, ενδεχομένως μικρής ουσίας, γεγονότα που βαίνουν με μη επιθυμητό τρόπο. Όσο ωραία και να πηγαίνει η δουλειά, η οικογένεια, η υγεία, τα οικονομικά, θα βρω κάτι άσχημο να σκέφτομαι και να αναμοχλεύω τις ώρες που έχω ελεύθερες.

Μία λύση είναι η επικοινωνία με κόσμο, που όμως ανασύρει τα ζητήματα που σκέφτομαι. Όμως η βέλτιστη διέξοδος για εμένα είναι πάντοτε η έντονη άθληση. Μετά από λίγη ώρα ξεχνάω τα πάντα και εστιάζω στη δυσκολία του αθλητικού στόχου. Αν τα προβλήματα που σκέφτομαι είναι πιο έντονα, απλά θα πάρει περισσότερη ώρα να νιώσω καλύτερα. Πάντα όμως επιστρέφοντας σπίτι, νιώθω ικανοποίηση από την επιλογή μου, χαλαρότητα, αισιοδοξία. Είναι η βιολογική ισορροπία που επιφέρουν οι ενδορφίνες. Αν τις απωλέσεις από κάποια κατάσταση, θα χρειαστεί να βρεις τρόπους να εκκρίνονται από αλλού. Αν συστηματικά τις στερείσαι, τότε θα πρέπει να φέρνεις τον εαυτό του σε καταστάσεις που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, ακόμα κι αν αρχικά θέλεις να παραμείνεις αδρανής.

Η εργασία μου έχει αρκετά όμορφα ταξίδια τον τελευταίο καιρό, τόσο με τη μοτοσυκλέτα, όσο και με το αμάξι, κάνοντας την εβδομάδα να περνάει αβίαστα, απίστευτα γρήγορα, όμορφα. Πρόκειται για το καλύτερο εργασιακό εξάμηνο της ζωής μου. Τολμώ να πω ότι η ποιότητα των καθημερινών σε σχέση με το σαββατοκύριακο έχει μικρή διαφορά. Το είπα ένα απόγευμα σε φίλους που είχαμε πάει για φαγητό και μόνο που δεν πήγαν να με πλακώσουν. :p Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο ακούγονται αρχικά. Δηλαδή, μικρή διαφορά καθημερινότητας με σαββατοκύριακο, σημαίνει ότι αφενός μου αρέσει η εργασία μου και απολαμβάνω τα απογεύματα με όμορφες δραστηριότητες, αλλά ταυτόχρονα υποδηλώνει ότι το σ/κ δεν κάνει τη διαφορά με κάποια ενασχόληση που θα με ενθουσιάσει και θα ξεφύγει από τις καθημερινές. Έχω ζήσει και παλαιότερα αυτή τη φάση και μου αρέσει, μιας και δεν έχω πιεστικές εργάσιμες ημέρες, αλλά μου λείπει η προσμονή κάποιου σημαντικού ή όχι στόχου, κάποιας πολύ όμορφης προσωπικής στιγμής.

Η εργασία πάει τόσο καλά, σε σημείο να μου έχουν πει ότι έχω σχεδόν ένα μήνα περισσευούμενη άδεια που πρέπει να πάρω, αλλά να μη θέλω να την πάρω τώρα. Από τη μία με γεμίζει η όμορφη, χαλαρή, παραγωγική, ταξιδιωτική, επικοινωνιακή ενασχόληση των τελευταίων μηνών, από την άλλη νιώθω τις ευθύνες που έχω αναλάβει και δε θέλω να κρεμάσω εταιρεία και πελάτες. "Δική σου είναι η εταιρεία;", ρωτάει ο άλλος. "Όχι ρε φίλε, αλλά η αίσθηση ευθύνης και η ωριμότητά μου, δε μου επιτρέπουν να φερθώ σαν αδιάφορος υπαλληλίσκος.", απαντάω, χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες να με καταλάβει. Όταν με το καλό η δουλειά αποκτήσει την περσινή της ρουτίνα ή την πίεση που είχα βιώσει πολύ έντονα, τότε η άδεια θα είναι πολύ πιο σημαντική. Επίσης θα μπορέσω να την αξιοποιήσω καλύτερα, αν βρίσκομαι σε κάποια σχέση και περνάω χρόνο με την κοπέλα μου. Τώρα να μείνω μόνος στο σπίτι και να σκέφτομαι, δεν το επιθυμώ, άρα δεν το επιλέγω. Αν χαθεί η άδεια, χάθηκε.

Για να επιστρέψω όμως στην επικεφαλίδα, θυμήθηκα λοιπόν τα περασμένα όμορφα χρόνια, ποια ήταν η κινητήριος δύναμή μου για να θέτω ολοένα και περισσότερους αθλητικούς στόχους και να εντατικοποιώ την άσκηση. Δεν είναι άλλη από την προσπάθεια να περνάω τον ελάχιστο δυνατό χρόνο στο σπίτι, το οποίο μου προκαλεί θλίψη. Δεν είναι άλλη από την ανάγκη να επενδύσω στον εαυτό μου (όσο μπορεί να θεωρηθεί επένδυση η καλή φυσική κατάσταση) και να διώξω τις αρνητικές σκέψεις που με κυριεύουν σε φάση ελεύθερου χρόνου και απραξίας. Είναι δηλαδή ο μονόδρομος που έχω ανακαλύψει για να βρίσκω, έστω και προσωρινά, την προσωπική ισορροπία - προφανώς υπάρχουν κι άλλες ατραποί ανεξερεύνητες από το γράφοντα, αλλά δεν ορίζουν την ευτυχία - . Οι δικές μου διέξοδοι, με κάνουν περιστασιακά χαρούμενο, θέτουν τις βάσεις για πιο υγιεινή ζωή, με κάνουν να νιώθω πιο δυνατός και κύριος των συναισθημάτων μου σε κάποιο βαθμό, αλλά στο βάθος ξέρω ότι είναι ένας συμβιβασμός σε φάσεις που δεν μπορώ να νιώσω πραγματικά ευτυχισμένος.

Θα μου άρεσε πολύ να είναι συναισθηματικά ανεξάρτητος, αλλά δεν το έχω καταφέρει. Είναι σημαντικό να νιώθω ότι κάπου υπάρχει ο άνθρωπός μου. Η κάθε στιγμή που περνάω, είτε μόνος, είτε με παρέα, δυστυχώς έχει άλλη αξία όταν η σκέψη έχει φόντο την αγάπη και άλλη όταν έχει φόντο τη μοναξιά.

Κι όμως η μοναξιά με ωθεί στην αυτοβελτίωση, μου δίνει το χρόνο για να κάνω πράγματα που προτιμώ, παρόλο που δεν τα απολαμβάνω τόσο εξαιτίας της. Αντιθέτως, σε φάσεις σχέσεων, νιώθω ότι περνάω μεν όμορφα, αλλά δεν έχω χρόνο για την αυτοβελτίωσή μου. Σίγουρα προτιμώ το δεύτερο, αλλά συνάμα ονειρεύομαι έναν ήπιο συγκερασμό των θετικών στοιχείων των δύο καταστάσεων.

Κοιτάζοντας το χρόνο πίσω, οι αναμνήσεις πάντοτε ωραιοποιούν καταστάσεις. Ξεχνάμε τις άσχημες στιγμές ή τις σκεφτόμαστε χωρίς να μας επηρεάζουν αρνητικά και θυμόμαστε ωραίες καταστάσεις. Το "κάθε πέρσι και καλύτερα" συνήθως δεν εκφράζει αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά δηλώνει πλαγίως ένα από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης μνήμης. Οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου δεν είναι εκείνες που ήταν όμορφες όταν τις βίωσα, αλλά οι πιο έντονες, που τελικά είχαν καλή έκβαση. Και τι όμως με αυτό; Θα κυνηγάμε τις περιπέτειες και θα δυσκολευόμαστε στο παρόν, ώστε να έχουμε όμορφες εμπειρίες να σκεφτόμαστε μετά από χρόνια; Δεν έχω καταλήξει σε απάντηση πάνω στο θέμα. Σημασία έχει ότι μετά από τρία χρόνια θυμήθηκα ότι οι όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες που είχα πριν από καιρό, δεν ήταν παρά η επιτυχημένη προσπάθεια να ξεφύγω από ερωτικές απογοητεύσεις, από διάφορες άλλες αρνητικές σκέψεις και να ξεπεράσω τη μελαγχολία. Και τα κατάφερνα τότε καλά. Δεν ήταν καλή περίοδος, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αλλά είχα ανακαλύψει τους μηχανισμούς που με έκαναν να την υπομείνω και να έχω όμορφες στιγμές, "επενδύοντας" παράλληλα στον εαυτό μου.

Μία από τα ίδια τώρα. Αντικειμενικά ωραίες καταστάσεις, σε γκρίζο φόντο μοναξιάς, που δε με αφήνει να τις απολαύσω. Ελπίζω, όταν αλλάξει η κατάσταση, να θυμηθώ να κοιτάξω το ιστολόγιό μου, για να εκτιμήσω διαφορετικά την περίοδο που δε θα μπορώ να κάνω, όσα κάνω από ανάγκη τώρα. Αλλά ρε συ, είναι κρίμα να μη σε αφήνει το μυαλό σου να απολαύσεις μία αντικειμενικά όμορφη ζωή. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάπως έτσι ήμουν. "Είμαι πολύ στενοχωρημένος", έλεγα από μικρό παιδί. Χρόνια αρνητική οπτική γωνία, αλλά πλέον με εμπειρία που με βοηθάει να έχω όμορφες στιγμές, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα.


Δεν παίρνω άδεια ρε! Όχι!  :p

Ιστιοσανίδα!

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμανε (sic) 12 χρονών στο Πεταλίδι της Καλαμάτας. Είχα πάει ένα σύντομο ταξίδι όπου δοκίμασα για πρώτη φορά windsurfing. Σανίδα 3,72μ Mistral με μεγάλο πανί. Είχα καλή φυσική κατάσταση τότε και το χειριζόμουν χωρίς να κουράζομαι ιδιαίτερα. Ασχολήθηκα δύο διαδοχικές ημέρες, από μία ώρα την κάθε ημέρα. Τη δεύτερη μέρα, κατάφερα να προχωρήσω μόλις 5 μέτρα με την ώθηση του ανέμου, εμπειρία που με στιγμάτισε ανεξίτηλα. Από τότε απέκτησα το όνειρο να γίνω πολύ καλός windsurfer, το οποίο κρατάει ακόμα και σήμερα.

Τα χρόνια πέρασαν, ασχολήθηκα με άλλα αθλήματα λόγω συγκυριών, ενώ στη θάλασσα επιδόθηκα στην αγωνιστική ιστιοπλοΐα τριγώνου, η οποία άγγιξε την καρδιά μου όταν πήγα στα σκάφη Laser. Κι όμως το windsurfing παρέμεινε ανεκπλήρωτος πόθος. Έκανα αρκετά καλοκαίρια, αλλά είτε λόγω χρόνου, είτε περιορισμού της ηλικίας, είτε λόγω χρημάτων, η ενασχόληση ήταν περιστασιακή. Εν μέρει φταίει το γεγονός ότι είχα αγοράσει μία ακατάλληλη για αρχάριους αγωνιστική σανίδα που με καθυστέρησε πολύ.

Τα επόμενα χρόνια είχα λίγη, αλλά ενθουσιώδη ενασχόληση τα καλοκαίρια, μέχρι το πέρας της στρατιωτικής θητείας που αποφάσισα να πάρω δική μου σανίδα. Εκεί επιδόθηκα στο άθλημα πιο συστηματικά, αλλά και πάλι για ένα μόνο καλοκαίρι, διότι είχα πρόταση για εργασία στο εξωτερικό. Πέρασε ο καιρός, επέστρεψα στην Ελλάδα και τότε πήρα την απόφαση να ασχοληθώ συστηματικά με την ποδηλασία, η οποία, όπως φαίνεται από το blog με κέρδισε.

Η ποδηλασία έχει το βασικό πλεονέκτημα ότι σου δίνει άμεσα ευχαρίστηση. Ανεβαίνεις στο ποδήλατο και ...κάνεις ποδήλατο! Τόσο απλά. Τουναντίον, το windsurfing προαπαιτεί χρόνο προετοιμασίας. Φορτώνεις τον εξοπλισμό στο αμάξι, μεταβαίνεις στη θάλασσα, ξεφορτώνεις, τριμάρεις πανί. Μετά έχεις πλύσιμο του εξοπλισμού, αναμονή για στέγνωμα και όλη την υπόλοιπη διαδικασία αντίστροφα (φόρτωμα-ξεφόρτωμα, μετακίνηση). Με απλά λόγια, περνάς 3-4 ώρες στην προετοιμασία, για να κάνεις λιγότερο χρόνο το αγαπημένο σου άθλημα.

Στην αρχή μου άρεσε πολύ και είχα χρόνο. Μετά όμως άρχισα να βαριέμαι τη διαδικασία που συνοδεύει το συγκεκριμένο άθλημα και να δελεάζομαι από την αμεσότητα του τρεξίματος και του ποδηλάτου. Ειδικά όταν αφιέρωσα χρόνο και βελτιώθηκα στην ιστιοσανίδα, ξεπέρασα τους φίλους μου, οπότε δεν είχα πλέον παρέα. Ήθελα ισχυρό άνεμο για να ευχαριστηθώ, ενώ οι άλλοι δεν μπορούσαν και προτιμούσαν ασθενή ή μέτριο άνεμο. Επομένως το windsurfing κατάντησε μοναχικό και με πείραζε. Όχι τόσο για τον καθαρό χρόνο του σπορ, όπου ξεχνούσα τα πάντα και δε με πείραζε η μοναχική προπόνηση, αλλά για τις ώρες προετοιμασίας χωρίς παρέα. Κάπως έτσι λοιπόν το άφησα για καιρό και κατήντησα να έχω αφιερώσει περισσότερες ώρες για ιστοσελίδες, απ' ό,τι για ιστιοσανίδες.

Δεν έπαψε όμως να είναι στην καρδιά μου, διότι οι συγκινήσεις που προσφέρει και οι εμπειρίες, είναι πολύ πιο δυνατές από εκείνες του ποδηλάτου και άλλων αθλημάτων. Αρκεί ένα πλανάρισμα (= πλεύση με μεγάλη ταχύτητα που κάνει τη σανίδα να αγγίζει ίσα-ίσα τη θάλασσα και να είναι έτοιμη να πετάξει), για να σου δώσει χαμόγελο για μία εβδομάδα. "As good as sex" γράφουν κάποιοι στον ειδικό τύπο, ρήση που προσυπογράφω. Θυμάμαι όταν έκανα ιστιοπλοΐα στο λύκειο, που οι εβδομάδες περνούσαν αβίαστα όταν είχε προηγηθεί ωραία-δύσκολη προπόνηση, ενώ δεν περνούσαν με τίποτε όταν το σαββατοκύριακο είχε άπνοια ή θυελλώδεις ανέμους, οπότε δεν είχαμε κάνει προπόνηση. Μόνο που με το windsurfing οι εμπειρίες είναι ακόμα καλύτερες. Μεγαλύτερες ταχύτητες, γίνεσαι ένα με τη θάλασσα, καλύτερη αίσθηση, ευελιξία, δυσκολία. Ανώτερο, πώς να το κάνουμε....

Βρέθηκα λοιπόν κάποτε να είμαι σε μέτριο επίπεδο για ερασιτέχνη windsurfer και μέχρι εκεί έφτασα. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που έβλεπα βίντεο για να μαθαίνω τακτικές και μετά να προπονούμαι με τις ώρες στο νερό. Είχα πιει πολύ νερό για να μάθω waterstart και είχα κολυμπήσει χιλιόμετρα, όταν με ξέσερνε ο άνεμος. Προσπαθώ να τα μάθω και σε φίλους, αλλά χωρίς πάθος και χωρίς κόπο, δε μαθαίνουν.

Είναι από τα όνειρά μου, να βρω κάποτε άφθονο χρόνο και περίσσεια χρημάτων, ώστε να αγοράσω ποικιλία εξοπλισμού για όλες τις καιρικές συνθήκες και να το λιώσω. Να γίνω καλός, να κάνω πλαναριστές πότζες, άλματα, μέχρι να το βαρεθώ. Στο μεταξύ έχει γίνει μόδα το kitesurfing, αλλά αν σου έχει κολλήσει κάτι στο μυαλό και στην καρδιά από μικρός, δε φεύγει. Αν ποτέ αποκτήσω άπλετο ελεύθερο χρόνο, το windsurfing θα είναι από τις πρώτες επιλογές για να τον γεμίζω όμορφα. Προς το παρόν ο ελεύθερος χρόνος μου επιτρέπει μόνο περιστασιακή ενασχόληση. Να ευνοεί ο καιρός, να έχω ελεύθερη τουλάχιστον τη μισή μέρα, να μην υπάρχει κοπέλα που θα βαρεθεί να με περιμένει, αλλά να δείχνει κατανόηση. Οι γυναίκες των windsurfer ξέρουν πολύ καλά ότι το "πάμε μαζί" σημαίνει να μένουν ώρες μόνες στην παραλία, να διαβάζουν βιβλίο, να κάνουν μπάνιο. Διότι, όπως είχε πει μία φίλη "Στην αρχή έβλεπα τον άντρα μου να βγαίνει στην ακτή και χαιρόμουν. Πλέον ξέρω ότι απλά βγαίνει για να αλλάξει πανί ή σκάφος και δεν έχω ελπίδα να τον δω, αν δεν ξεθεωθεί πρώτα ή δεν πέσει ο άνεμος.".

Η παρούσα δημοσίευση στο ιστολόγιο έγινε με αφορμή τις σημερινές πλεύσεις με το windsurf. Είχε πολύ καλό άνεμο και ευχαριστήθηκα πλανάρισμα. Τόσο πολύ που δε σταματούσα να απομακρύνομαι από τη στεριά, νιώθοντας φυσικά το δέος της μανιασμένης θάλασσας, για να βιώσω όσο περισσότερο χρόνο άντεχα τις μοναδικές εμπειρίες που χαρίζει το windsurfing.

Ελπίζω κάποια στιγμή να προσεγγίσω το όνειρο. Από ποδηλάτης Πεντέλης να γίνω windsurfer Κατελλόριζου. Κι αν δεν το φθάσω, δεν πειράζει, αφού με κρατάει ζωντανό δεκαετίες τώρα. :)

Ακράτεια

Όχι ούρων! :p Εννοώ έλλειψη αθλητικής εγκράτειας. Ως γνήσιος ηδονιστής, εθίστηκα για μία ακόμη φορά στις ενδορφίνες της άθλησης και μετράω ήδη τον πρώτο μυϊκό τραυματισμό στον ώμο.

Μόλις ξεπέρασα ένα τραυματισμό στο πόδι, επιδόθηκα στο τρέξιμο. Η λογική μού λέει να ακούσω το σώμα μου, αλλά τελικά δε δείχνω εγκράτεια. Η ενδορφινική ισορροπία επιτυγχάνεται μόνο σε υψηλούς ρυθμούς άσκησης, σε ένα σώμα με μικρό βαθμό προετοιμασίας. Όσες συμβουλές δίνω σε φίλους αθλητές, δεν εφαρμόζονται στη δική μου περίπτωση. Γιατί; Γιατί δεν κρατιέμαι όσο χρειάζεται. Αν ανεβάσω παλμούς, ξεχνάω τα πάντα. Λογική, προνοητικότητα, μεθοδικότητα, προπονητικό σύστημα, μένουν πίσω όσο επιταχύνω παίρνοντας το ρίσκο μυϊκού τραυματισμού που θα με αφήσει εβδομάδες πίσω.

Έτσι είπα να τα γράψω εδώ, μπας και βάλω λίγο μυαλό και ακούσω ...τις συμβουλές μου. Επιπολαιότητα στο μέγιστο, ενθουσιασμός στο ζενίθ. Θέλω να κατεβάσω το χρόνο μου στα 10 χιλιόμετρα και να ανέβω πάλι την Πεντέλη τρέχοντας. Ο καιρός θα δροσίσει οσονούπω, οπότε η αυτονομία σε νερό δε θα είναι σημαντικό πρόβλημα σε μεγάλες αποστάσεις.

Το μόνο σημείο στο οποίο δείχνω εγκράτεια είναι η απουσία από την αγωνιστική συμμετοχή. Μπήκαμε στην αγωνιστική περίοδο και κοιτάζω τους αγώνες λοξά. Ξέρω ότι δεν είμαι προετοιμασμένος αρκετά καλά, ώστε να φέρω καλή θέση κι επίσης έχω επίγνωση ότι είμαι τόσο ανταγωνιστικός που σίγουρα θα προκαλέσω ζημιά στο σώμα μου στην προσπάθεια να ακολουθήσω το ρυθμό των καλά προπονημένων αθλητών. Πλησιάζει ο γύρος της Πάρνηθας, της ρεματιάς του Χαλανδρίου, το night run, που μου χάρισαν πολύ όμορφες εμπειρίες, αλλά κρατιέμαι. Συνετή προπόνηση, μόνος ή με παρέα και οι αγώνες για αργότερα. Ήδη άρχισα να τρέχω με ρυθμό 6 λεπτών ανά χιλιόμετρο, χρόνος που πριν από τρία χρόνια μου φαινόταν αργός, αλλά  για τα φετινά δεδομένα έχω σταδιακή βελτίωση. Αν καταφέρω να τον κατεβάσω στα 4,5 λεπτά, χωρίς να χτυπήσει ο υποκνημιδικός ή το γόνατο, θα νιώθω κερδισμένος και τότε θα μπορώ να αρχίσω να κοιτάζω προς τους αγώνες. Έχω όμως πολύ δρόμο μέχρι εκεί και θα χρειαστεί μεγάλη εγκράτεια και συστηματική, αργή βελτίωση.

Ποια εγκράτεια δηλαδή, που ήδη άρχισα τις διπλές προπονήσεις. Πάω για τρέξιμο και στο καπάκι αλλάζω ρούχα, ανεβαίνω στο ποδήλατο και τρέχω να προλάβω τους φίλους μου. Οι απλές ποδηλατοβόλτες μου φαίνονται πλέον εύκολες και δεν αρκούν για να εκτονωθώ, οπότε πρέπει να υπάρχει και προσωπική προπόνηση στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα για να νιώσω ότι έκανα κάτι πραγματικά όμορφο για τον εαυτό μου.

Οι φίλοι προσπαθούν ακόμη να με πείσουν να μην το γυρίσω αποκλειστικά σε αθλητικές δραστηριότητες. Το προσπαθώ και ο ίδιος, αλλά νιώθω το χρόνο χαμένο, όταν περιλαμβάνει μόνο άραγμα.

- Έλα ρε, θα σου γνωρίσω και μία φίλη. Θα πάμε για καφέ και μετά για φαγητό με παλιούς συμφοιτητές.

...

- Λοιπόν; Πώς σου φάνηκε; Νομίζω ότι της άρεσες.

- Ωραία κοπέλα, αλλά καπνίζει, μένει και μακριά... Ξέρεις τώρα, με πνίγει ο καπνός και δε θέλω να περνάω χρόνο στο αμάξι, ούτε σε καφετέριες και ταβέρνες. Αν γίνει κάτι, μοιραία θα έχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Ασ' το καλύτερα.

...Αδιόρθωτος. Δε βαριέσαι. Μπορεί να πετύχω καμία δρομέα στο δάσος ή καμία που να της αρέσει πραγματικά η ποδηλασία και να μην έχει έρθει στις ομάδες μόνο για να γνωρίσει άντρες. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αυτή την εβδομάδα έχει εκδρομή με τη μηχανή στην Πελοπόννησο, που περίμενα πώς και πώς. Η δουλειά πάει καταπληκτικά, μακάρι να μείνει για καιρό έτσι.

Τα λέμε στις ανηφόρες! :)

Το γεράκι

Επιτέλους το ιστολόγιο απέκτησε ξανά την αρχική ποδηλατική του μορφή. Λιγότερες αναφορές σε εργασία και συναισθηματικά και περισσότερες ποδηλατικές εμπειρίες, όπως του προσήκει.

Οκτώ αναρτήσεις το 2012, επτά το 2013, μία μόλις το 2014, δεκαεπτά το 2015, δέκα μέχρι στιγμής το 2016. Όσο περισσότερος ο ελεύθερος χρόνος και όσο πιο πολλά τα έντονα συναισθήματα, τόσο περισσότερες οι δημοσιεύσεις.

Η ζωή τις τελευταίες ημέρες είναι ονειρεμένη. Αύριο ξεκινάει η εβδομάδα και δε με πειράζει καθόλου. Μικρή η διαφορά από το σαββατοκύριακο. Μηδέν άγχος, χαλαρότητα σε συνδυασμό με παραγωγικότητα, όσος χρόνος για άθληση θέλω. Το μόνο που με απασχολεί είναι πώς θα μεθοδεύσω το επόμενο επαγγελματικό ταξίδι για επαρχία, ώστε να οδηγήσω πάλι τη μοτοσυκλέτα που σκέφτομαι νοσταλγικά. Άντε και λίγο η κίνηση που αναμένεται να αυξηθεί με την έναρξη των σχολείων.

Ο βροχερός καιρός δε με πτόησε, ίσα-ίσα που έγινε έναυσμα για να πάρω μία ώρα αρχύτερα την απόφαση να ανέβω στο αγαπημένο μου βουνό. Όταν βλέπεις τη βροχή να έρχεται, προσπαθείς να αξιοποιήσεις όσο μπορείς το χρόνο που προηγείται. Η υγρασία βρίσκεται βέβαια σε επίπεδα κορεσμού, οπότε τόσο στην ποδηλασία, όσο και στο τρέξιμο τα ρούχα γίνονται μούσκεμα, σαν να βγήκαν μόλις από το πλυντήριο. "Δεν πειράζει. Θα ποτίσω μία ακόμη φορά το βουνό." ήταν η σκέψη μου.

Με έχει συνεπάρει ο ενθουσιασμός και κάνω μερικές υπερβολές. Δεν αφήνω χρόνο για τη μυϊκή ανάπλαση, μετά από έντονη άθληση, αλλά παίρνω το ρίσκο τραυματισμού. Ξέρω ότι δε θα κρατήσει πολύ αυτή η όμορφη περίοδος, οπότε τη ρουφάω από το μεδούλι. Ξεκινάω λοιπόν με το μυϊκό σύστημα να μην έχει επανέλθει πλήρως από τη χθεσινή προπόνηση. Συννεφιά με λίγα διαστήματα ήλιου, ο οποίος σε συνδυασμό με την υγρασία ήταν αφόρητος. Έβλεπα τον ιδρώτα να στάζει στην άσφαλτο. Έχει πλάκα να το αφηγείσαι, αλλά έχει τη δυσκολία του τη στιγμή που το ζεις.

Νιώθω ήδη πιο δυνατός, κατέβασα και το χρόνο μου κατά τέσσερα λεπτά (έχουμε ακόμα 26 για το ρεκόρ) και απολαμβάνω περισσότερο τη διαδρομή. Μόνο η ανηφόρα πριν το μοναστήρι με φέρνει στα όριά μου, σε συνδυασμό με την εμμονή να μην κατεβάσω μικρό δίσκο. Ξέρω ότι οι σταδιακές υπερβάσεις σε βελτιώνουν και όχι η χαλαρότητα.

Κάποια στιγμή βλέπω μπροστά μου δύο ποδήλατα να ανεβαίνουν σβέλτα. Σκέφτομαι ότι θα ξεκίνησαν πριν από λίγο ή θα τερματίσουν στα μισά την ανάβασή τους. Μετά από λίγο χάνονται. "Χμμμ... Να πήγαν προς τη σπηλιά του Νταβέλη;" Τα ξεχνάω και συνεχίζω την ανάβαση. Όσο ανεβαίνει το υψόμετρο, ανεβαίνουν οι ενδορφίνες. Το τοπίο ησυχάζει, δεν ακούγεται ούτε ο άνεμος μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου.

Αλλά, για κάτσε! Τι ακούστηκε; Σηκώνω κουρασμένος το βλέμμα μου και βλέπω το γεράκι της Πεντέλης να πλανάρει αγέρωχο και επιβλητικό. Προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή, αλλά με αγνοεί επιδεικτικά, σαν να μου λέει: "Φίλε, πετάω. Δεν ασχολούμαι με τα επίγεια." Παίρνω λίγη από τη δύναμή του και συνεχίζω σαν να έχω ξανανιώσει από τη σύντομη συνάντηση, μετά από καιρό. Είναι υπέροχο να βλέπεις άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Το ίδιο νιώθω με τις αλεπούδες, τα ελάφια, τους λαγούς, τις πέρδικες. Μοιραζόμαστε τον ίδιο βιότοπο αρμονικά.

Τα χρώματα στο λεκανοπέδιο είναι πιο μεστά, φθινοπωρινά, χάρη στη συννεφιά. Η θέα πάντοτε μεγαλειώδης. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να έβλεπα ένα φαράγγι, αντί για τόνους τσιμέντο, αλλά και πάλι το υψόμετρο σου δίνει μία αίσθηση υπεροχής.

Πριν από καιρό, μιλώντας με μία φίλη, άκουσα τη σκληρή-ισοπεδωτική φράση: "Σε κάθε σχέση πρέπει να δίνεις ό,τι μπορείς, αλλά ταυτόχρονα να κρατάς δυνάμεις για τον εαυτό σου. Να είσαι έτοιμος όχι μόνο για την επόμενη, αλλά και για τη μεθεπόμενη." Δε μου άρεσε η σκοπιά της, δεν την ενστερνίστηκα. Θα παραμείνω ρομαντικός και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, ξέρω ότι θα υπάρχει η Πεντέλη ή κάτι αντίστοιχα προκλητικό για να εκτονώνω τα συναισθήματά μου. Μαθαίνεις από τις εμπειρίες, αλλά δεν τις αφήνεις να δηλητηριάσουν την καρδιά σου. Διατηρείς λίγη από την αρχική αθωότητα, διότι αυτή αφήνει την καρδιά σου ανοικτή για να αγκαλιάσει νέους ανθρώπους, χωρίς προκαταλήψεις.

Φθάνοντας στην κορυφή, βλέπω τους δύο ποδηλάτες, αλλά σύντομα λύνεται το μυστήριο του γρήγορου ρυθμού. Come on! Με ηλεκτρικά ποδήλατα στην Πεντέλη;! Ιεροσυλία. :p Αχαχαχαχαχα

Δρομική ευτυχία

Επιτέλους ΖΩ!

Ζω όπως το έχω ορίσει τα τελευταία χρόνια. Windsurfing, ποδηλασία, τρέξιμο.

Ο μηχανισμός ενδορφινών δουλεύει σχετικά καλά, αν και με μικρή διάρκεια. Μέσα σε λίγα λεπτά τρεξίματος, μουδιάζει ο εγκέφαλος, ξεπερνάω τα πάντα, νιώθω ευτυχισμένος. Μία ώρα ευτυχίας και λίγη ακόμα με το πέρας του τρεξίματος. Θα μπορούσε να κρατάει μερικές μέρες, όπως παλαιότερα, αλλά έχουμε καιρό ακόμα μέχρι να δράσουν καταλυτικά οι μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων.

Ποιους περνάω; Προς το παρόν λίγους. Έχω δρόμο μέχρι να φθάσω το προσωπικό μου ρεκόρ. Με το ποδήλατο τα πάω κάπως καλύτερα, αν και ακόμα μου ρίχνουν οι κουρσάδες, όταν κοντράρομαι με το ποδήλατο βουνού. Το σημαντικότερο είναι ότι μου ρίχνει +50% σε ταχύτητα ο παλιός μου εαυτός, αλλά θα τον κυνηγήσω.

Βλέπω ανηφόρα και γυρνάει το μάτι μου. Την κοιτάζω κατάματα να με προκαλεί, όπως προσήκει σε έναν φανατικό ποδηλάτη και όχι προς τα κάτω όπως έκανα στις περασμένες αναβάσεις ώστε να αντέξω περισσότερο. Αρχίζω και νιώθω τη δύναμή μου. Σωματική και ψυχική.

Παρέα; Χμμμ, καλά είναι, αλλά δεν συγκρίνεται με μία επικλινή ανηφόρα. Η οδοί Ισμήνης και Θέτιδος είναι μερικές φορές καλύτερη συντροφιά. Το γεράκι στην κορυφή της Πεντέλης μου δίνει περισσότερη δύναμη απ' ό,τι η κουβέντα με ένα φίλο. Σίγουρα το ιδανικό είναι άθληση με παρέα, αλλά οι περισσότεροι δρομείς ξέρουμε ότι η συστηματική προπόνηση δε συνδυάζεται πάντοτε με παρέα. Το προσπαθούμε, αλλά δεν πτοούμαστε αν δε συνδυάζονται τα προγράμματά μας.

Η μοτοσυκλέτα έχει βρει τη θέση της στις δουλειές που έχω περιστασιακά στην επαρχία. Πληρώνομαι για να κάνω εκδρομές με τη μηχανή και να γεμίζω όμορφα τη μέρα μου. Όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά της ποδηλασίας και του τρεξίματος. Ξέρω ότι ο χρόνος για αθλητικές δραστηριότητες δε θα υπάρχει για πάντα, οπότε τον απολαμβάνω όσο κρατάει.

Το σημαντικότερο είναι ότι "I remember". Έχει επανέλθει το μικρόβιο του αθλητισμού στο σώμα μου και τον αποζητώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Γυρνάω σπίτι, ακόμα και μελαγχολικός, ξέροντας τι είναι αυτό που λείπει. Φοράω τα αγαπημένα μου αθλητικά και τρέχω στο φυσικό μου χώρο, ήτοι στο βουνό, στο δάσος ή σε γήπεδα. Εκεί νιώθω οικεία και όχι στις καφετέριες ή στα μπαρ.

Μερικοί φίλοι μου βελτιώθηκαν αρκετά. Εκεί που δεν μπορούσαν να με ακολουθήσουν, πλέον προπονούνται συστηματικά για μαραθώνιο και δεν μπορώ να παρακολουθήσω την προπόνησή τους. Κάποτε δεν καταλάβαινα γιατί κουράζονται, ενώ τώρα ξέρω ότι δεν μπορώ να τους ακολουθήσω μέχρι να βελτιωθώ. Αν όλα πάνε καλά και δεν έχω κανένα μυϊκό τραυματισμό από τον ενθουσιασμό μου, θεωρώ ότι μέχρι το χειμώνα θα τους κοντράρω με αξιώσεις και κυρίως θα περνάω καλά μαζί τους.

Π.Π.: Πάμε για τρέξιμο;
Γιάννης: Μπορώ το βράδυ, απόγευμα δεν προλαβαίνω.
Π.Π.: Θα βρέχει το βράδυ.
Γιάννης: Ε, και;

Εκεί καταλαβαίνεις την ανωτερότητα του δρομέα και την εμμονή στο προπονητικό του πρόγραμμα. Με τη βροχή δεν πάω τόσο καλά, παρόλο που έχω μερικές από τις καλύτερες ποδηλατικές και δρομικές εμπειρίες. Μυρίζεις το χώμα, νιώθεις την υγρασία, τα χρώματα είναι πιο όμορφα, οι σταγόνες σε δροσίζουν. Αν είσαι προστατευμένος σε ένα σπίτι ή στο αμάξι, δε νιώθεις. Αποστειρωμένη ζωή. Πρέπει να νιώσεις το αεράκι, τον ήλιο να σε χτυπάει στα μάτια, το σκοτάδι να σου προκαλεί δέος, το θάμνο να σου γδέρνει το πόδι, το πεύκο να σου χαϊδεύει τον ώμο με τις πευκοβελόνες του. Καθημερινές απλές εμπειρίες που αλατίζουν τη ζωή και σε βγάζουν από τη ρουτίνα της άνεσης.

Αν μετρήσω την αίσθηση ευτυχίας με άριστα το 10, νομίζω ότι πλέον κινούμαι ανάμεσα στο 4 και το 7. 4 όταν κάθομαι στο σπίτι, 7 όταν τρέχω ή κάνω ποδήλατο. Δεν πάει πολύ παραπάνω, αν δε μοιράζεσαι τη ζωή, αλλά δεν παύει να είναι όμορφη και χαλαρή περίοδος. Την είχα ζήσει πριν από 3 χρόνια για καιρό και επιτέλους την ξαναζώ τώρα.


Μακάρι να έχω την υγεία μου να απολαμβάνω τη φύση, να τρέχω και να ποδηλατώ. Εύκολος άνθρωπος, δε θέλω πολλά. :)