Έψαχνα ώρα πώς να ξεκινήσω το κείμενο, αλλά μόλις θυμήθηκα μία καλή συγγραφική τεχνική: "Απλά ξεκίνα να γράφεις, ό,τι σου έρχεται. Μη σκέφτεσαι!"
Τι είναι αυτό λοιπόν που με την παρούσα ανάρτηση επιχειρώ να βγάλω από τα εσώψυχά μου; Μα φυσικά το πώς νιώθω τον τελευταίο καιρό. Χωρίς αντικειμενικά να έχω κάποιο πρόβλημα, αντιμετωπίζω συστηματικά την αυθόρμητη τάση του μυαλού μου να εστιάζει στα ελάχιστα, ενδεχομένως μικρής ουσίας, γεγονότα που βαίνουν με μη επιθυμητό τρόπο. Όσο ωραία και να πηγαίνει η δουλειά, η οικογένεια, η υγεία, τα οικονομικά, θα βρω κάτι άσχημο να σκέφτομαι και να αναμοχλεύω τις ώρες που έχω ελεύθερες.
Μία λύση είναι η επικοινωνία με κόσμο, που όμως ανασύρει τα ζητήματα που σκέφτομαι. Όμως η βέλτιστη διέξοδος για εμένα είναι πάντοτε η έντονη άθληση. Μετά από λίγη ώρα ξεχνάω τα πάντα και εστιάζω στη δυσκολία του αθλητικού στόχου. Αν τα προβλήματα που σκέφτομαι είναι πιο έντονα, απλά θα πάρει περισσότερη ώρα να νιώσω καλύτερα. Πάντα όμως επιστρέφοντας σπίτι, νιώθω ικανοποίηση από την επιλογή μου, χαλαρότητα, αισιοδοξία. Είναι η βιολογική ισορροπία που επιφέρουν οι ενδορφίνες. Αν τις απωλέσεις από κάποια κατάσταση, θα χρειαστεί να βρεις τρόπους να εκκρίνονται από αλλού. Αν συστηματικά τις στερείσαι, τότε θα πρέπει να φέρνεις τον εαυτό του σε καταστάσεις που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, ακόμα κι αν αρχικά θέλεις να παραμείνεις αδρανής.
Η εργασία μου έχει αρκετά όμορφα ταξίδια τον τελευταίο καιρό, τόσο με τη μοτοσυκλέτα, όσο και με το αμάξι, κάνοντας την εβδομάδα να περνάει αβίαστα, απίστευτα γρήγορα, όμορφα. Πρόκειται για το καλύτερο εργασιακό εξάμηνο της ζωής μου. Τολμώ να πω ότι η ποιότητα των καθημερινών σε σχέση με το σαββατοκύριακο έχει μικρή διαφορά. Το είπα ένα απόγευμα σε φίλους που είχαμε πάει για φαγητό και μόνο που δεν πήγαν να με πλακώσουν. :p Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο ακούγονται αρχικά. Δηλαδή, μικρή διαφορά καθημερινότητας με σαββατοκύριακο, σημαίνει ότι αφενός μου αρέσει η εργασία μου και απολαμβάνω τα απογεύματα με όμορφες δραστηριότητες, αλλά ταυτόχρονα υποδηλώνει ότι το σ/κ δεν κάνει τη διαφορά με κάποια ενασχόληση που θα με ενθουσιάσει και θα ξεφύγει από τις καθημερινές. Έχω ζήσει και παλαιότερα αυτή τη φάση και μου αρέσει, μιας και δεν έχω πιεστικές εργάσιμες ημέρες, αλλά μου λείπει η προσμονή κάποιου σημαντικού ή όχι στόχου, κάποιας πολύ όμορφης προσωπικής στιγμής.
Η εργασία πάει τόσο καλά, σε σημείο να μου έχουν πει ότι έχω σχεδόν ένα μήνα περισσευούμενη άδεια που πρέπει να πάρω, αλλά να μη θέλω να την πάρω τώρα. Από τη μία με γεμίζει η όμορφη, χαλαρή, παραγωγική, ταξιδιωτική, επικοινωνιακή ενασχόληση των τελευταίων μηνών, από την άλλη νιώθω τις ευθύνες που έχω αναλάβει και δε θέλω να κρεμάσω εταιρεία και πελάτες. "Δική σου είναι η εταιρεία;", ρωτάει ο άλλος. "Όχι ρε φίλε, αλλά η αίσθηση ευθύνης και η ωριμότητά μου, δε μου επιτρέπουν να φερθώ σαν αδιάφορος υπαλληλίσκος.", απαντάω, χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες να με καταλάβει. Όταν με το καλό η δουλειά αποκτήσει την περσινή της ρουτίνα ή την πίεση που είχα βιώσει πολύ έντονα, τότε η άδεια θα είναι πολύ πιο σημαντική. Επίσης θα μπορέσω να την αξιοποιήσω καλύτερα, αν βρίσκομαι σε κάποια σχέση και περνάω χρόνο με την κοπέλα μου. Τώρα να μείνω μόνος στο σπίτι και να σκέφτομαι, δεν το επιθυμώ, άρα δεν το επιλέγω. Αν χαθεί η άδεια, χάθηκε.
Για να επιστρέψω όμως στην επικεφαλίδα, θυμήθηκα λοιπόν τα περασμένα όμορφα χρόνια, ποια ήταν η κινητήριος δύναμή μου για να θέτω ολοένα και περισσότερους αθλητικούς στόχους και να εντατικοποιώ την άσκηση. Δεν είναι άλλη από την προσπάθεια να περνάω τον ελάχιστο δυνατό χρόνο στο σπίτι, το οποίο μου προκαλεί θλίψη. Δεν είναι άλλη από την ανάγκη να επενδύσω στον εαυτό μου (όσο μπορεί να θεωρηθεί επένδυση η καλή φυσική κατάσταση) και να διώξω τις αρνητικές σκέψεις που με κυριεύουν σε φάση ελεύθερου χρόνου και απραξίας. Είναι δηλαδή ο μονόδρομος που έχω ανακαλύψει για να βρίσκω, έστω και προσωρινά, την προσωπική ισορροπία - προφανώς υπάρχουν κι άλλες ατραποί ανεξερεύνητες από το γράφοντα, αλλά δεν ορίζουν την ευτυχία - . Οι δικές μου διέξοδοι, με κάνουν περιστασιακά χαρούμενο, θέτουν τις βάσεις για πιο υγιεινή ζωή, με κάνουν να νιώθω πιο δυνατός και κύριος των συναισθημάτων μου σε κάποιο βαθμό, αλλά στο βάθος ξέρω ότι είναι ένας συμβιβασμός σε φάσεις που δεν μπορώ να νιώσω πραγματικά ευτυχισμένος.
Θα μου άρεσε πολύ να είναι συναισθηματικά ανεξάρτητος, αλλά δεν το έχω καταφέρει. Είναι σημαντικό να νιώθω ότι κάπου υπάρχει ο άνθρωπός μου. Η κάθε στιγμή που περνάω, είτε μόνος, είτε με παρέα, δυστυχώς έχει άλλη αξία όταν η σκέψη έχει φόντο την αγάπη και άλλη όταν έχει φόντο τη μοναξιά.
Κι όμως η μοναξιά με ωθεί στην αυτοβελτίωση, μου δίνει το χρόνο για να κάνω πράγματα που προτιμώ, παρόλο που δεν τα απολαμβάνω τόσο εξαιτίας της. Αντιθέτως, σε φάσεις σχέσεων, νιώθω ότι περνάω μεν όμορφα, αλλά δεν έχω χρόνο για την αυτοβελτίωσή μου. Σίγουρα προτιμώ το δεύτερο, αλλά συνάμα ονειρεύομαι έναν ήπιο συγκερασμό των θετικών στοιχείων των δύο καταστάσεων.
Κοιτάζοντας το χρόνο πίσω, οι αναμνήσεις πάντοτε ωραιοποιούν καταστάσεις. Ξεχνάμε τις άσχημες στιγμές ή τις σκεφτόμαστε χωρίς να μας επηρεάζουν αρνητικά και θυμόμαστε ωραίες καταστάσεις. Το "κάθε πέρσι και καλύτερα" συνήθως δεν εκφράζει αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά δηλώνει πλαγίως ένα από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης μνήμης. Οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου δεν είναι εκείνες που ήταν όμορφες όταν τις βίωσα, αλλά οι πιο έντονες, που τελικά είχαν καλή έκβαση. Και τι όμως με αυτό; Θα κυνηγάμε τις περιπέτειες και θα δυσκολευόμαστε στο παρόν, ώστε να έχουμε όμορφες εμπειρίες να σκεφτόμαστε μετά από χρόνια; Δεν έχω καταλήξει σε απάντηση πάνω στο θέμα. Σημασία έχει ότι μετά από τρία χρόνια θυμήθηκα ότι οι όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες που είχα πριν από καιρό, δεν ήταν παρά η επιτυχημένη προσπάθεια να ξεφύγω από ερωτικές απογοητεύσεις, από διάφορες άλλες αρνητικές σκέψεις και να ξεπεράσω τη μελαγχολία. Και τα κατάφερνα τότε καλά. Δεν ήταν καλή περίοδος, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αλλά είχα ανακαλύψει τους μηχανισμούς που με έκαναν να την υπομείνω και να έχω όμορφες στιγμές, "επενδύοντας" παράλληλα στον εαυτό μου.
Μία από τα ίδια τώρα. Αντικειμενικά ωραίες καταστάσεις, σε γκρίζο φόντο μοναξιάς, που δε με αφήνει να τις απολαύσω. Ελπίζω, όταν αλλάξει η κατάσταση, να θυμηθώ να κοιτάξω το ιστολόγιό μου, για να εκτιμήσω διαφορετικά την περίοδο που δε θα μπορώ να κάνω, όσα κάνω από ανάγκη τώρα. Αλλά ρε συ, είναι κρίμα να μη σε αφήνει το μυαλό σου να απολαύσεις μία αντικειμενικά όμορφη ζωή. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάπως έτσι ήμουν. "Είμαι πολύ στενοχωρημένος", έλεγα από μικρό παιδί. Χρόνια αρνητική οπτική γωνία, αλλά πλέον με εμπειρία που με βοηθάει να έχω όμορφες στιγμές, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα.
Δεν παίρνω άδεια ρε! Όχι! :p
Η εργασία μου έχει αρκετά όμορφα ταξίδια τον τελευταίο καιρό, τόσο με τη μοτοσυκλέτα, όσο και με το αμάξι, κάνοντας την εβδομάδα να περνάει αβίαστα, απίστευτα γρήγορα, όμορφα. Πρόκειται για το καλύτερο εργασιακό εξάμηνο της ζωής μου. Τολμώ να πω ότι η ποιότητα των καθημερινών σε σχέση με το σαββατοκύριακο έχει μικρή διαφορά. Το είπα ένα απόγευμα σε φίλους που είχαμε πάει για φαγητό και μόνο που δεν πήγαν να με πλακώσουν. :p Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο ακούγονται αρχικά. Δηλαδή, μικρή διαφορά καθημερινότητας με σαββατοκύριακο, σημαίνει ότι αφενός μου αρέσει η εργασία μου και απολαμβάνω τα απογεύματα με όμορφες δραστηριότητες, αλλά ταυτόχρονα υποδηλώνει ότι το σ/κ δεν κάνει τη διαφορά με κάποια ενασχόληση που θα με ενθουσιάσει και θα ξεφύγει από τις καθημερινές. Έχω ζήσει και παλαιότερα αυτή τη φάση και μου αρέσει, μιας και δεν έχω πιεστικές εργάσιμες ημέρες, αλλά μου λείπει η προσμονή κάποιου σημαντικού ή όχι στόχου, κάποιας πολύ όμορφης προσωπικής στιγμής.
Η εργασία πάει τόσο καλά, σε σημείο να μου έχουν πει ότι έχω σχεδόν ένα μήνα περισσευούμενη άδεια που πρέπει να πάρω, αλλά να μη θέλω να την πάρω τώρα. Από τη μία με γεμίζει η όμορφη, χαλαρή, παραγωγική, ταξιδιωτική, επικοινωνιακή ενασχόληση των τελευταίων μηνών, από την άλλη νιώθω τις ευθύνες που έχω αναλάβει και δε θέλω να κρεμάσω εταιρεία και πελάτες. "Δική σου είναι η εταιρεία;", ρωτάει ο άλλος. "Όχι ρε φίλε, αλλά η αίσθηση ευθύνης και η ωριμότητά μου, δε μου επιτρέπουν να φερθώ σαν αδιάφορος υπαλληλίσκος.", απαντάω, χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες να με καταλάβει. Όταν με το καλό η δουλειά αποκτήσει την περσινή της ρουτίνα ή την πίεση που είχα βιώσει πολύ έντονα, τότε η άδεια θα είναι πολύ πιο σημαντική. Επίσης θα μπορέσω να την αξιοποιήσω καλύτερα, αν βρίσκομαι σε κάποια σχέση και περνάω χρόνο με την κοπέλα μου. Τώρα να μείνω μόνος στο σπίτι και να σκέφτομαι, δεν το επιθυμώ, άρα δεν το επιλέγω. Αν χαθεί η άδεια, χάθηκε.
Για να επιστρέψω όμως στην επικεφαλίδα, θυμήθηκα λοιπόν τα περασμένα όμορφα χρόνια, ποια ήταν η κινητήριος δύναμή μου για να θέτω ολοένα και περισσότερους αθλητικούς στόχους και να εντατικοποιώ την άσκηση. Δεν είναι άλλη από την προσπάθεια να περνάω τον ελάχιστο δυνατό χρόνο στο σπίτι, το οποίο μου προκαλεί θλίψη. Δεν είναι άλλη από την ανάγκη να επενδύσω στον εαυτό μου (όσο μπορεί να θεωρηθεί επένδυση η καλή φυσική κατάσταση) και να διώξω τις αρνητικές σκέψεις που με κυριεύουν σε φάση ελεύθερου χρόνου και απραξίας. Είναι δηλαδή ο μονόδρομος που έχω ανακαλύψει για να βρίσκω, έστω και προσωρινά, την προσωπική ισορροπία - προφανώς υπάρχουν κι άλλες ατραποί ανεξερεύνητες από το γράφοντα, αλλά δεν ορίζουν την ευτυχία - . Οι δικές μου διέξοδοι, με κάνουν περιστασιακά χαρούμενο, θέτουν τις βάσεις για πιο υγιεινή ζωή, με κάνουν να νιώθω πιο δυνατός και κύριος των συναισθημάτων μου σε κάποιο βαθμό, αλλά στο βάθος ξέρω ότι είναι ένας συμβιβασμός σε φάσεις που δεν μπορώ να νιώσω πραγματικά ευτυχισμένος.
Θα μου άρεσε πολύ να είναι συναισθηματικά ανεξάρτητος, αλλά δεν το έχω καταφέρει. Είναι σημαντικό να νιώθω ότι κάπου υπάρχει ο άνθρωπός μου. Η κάθε στιγμή που περνάω, είτε μόνος, είτε με παρέα, δυστυχώς έχει άλλη αξία όταν η σκέψη έχει φόντο την αγάπη και άλλη όταν έχει φόντο τη μοναξιά.
Κι όμως η μοναξιά με ωθεί στην αυτοβελτίωση, μου δίνει το χρόνο για να κάνω πράγματα που προτιμώ, παρόλο που δεν τα απολαμβάνω τόσο εξαιτίας της. Αντιθέτως, σε φάσεις σχέσεων, νιώθω ότι περνάω μεν όμορφα, αλλά δεν έχω χρόνο για την αυτοβελτίωσή μου. Σίγουρα προτιμώ το δεύτερο, αλλά συνάμα ονειρεύομαι έναν ήπιο συγκερασμό των θετικών στοιχείων των δύο καταστάσεων.
Κοιτάζοντας το χρόνο πίσω, οι αναμνήσεις πάντοτε ωραιοποιούν καταστάσεις. Ξεχνάμε τις άσχημες στιγμές ή τις σκεφτόμαστε χωρίς να μας επηρεάζουν αρνητικά και θυμόμαστε ωραίες καταστάσεις. Το "κάθε πέρσι και καλύτερα" συνήθως δεν εκφράζει αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά δηλώνει πλαγίως ένα από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης μνήμης. Οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου δεν είναι εκείνες που ήταν όμορφες όταν τις βίωσα, αλλά οι πιο έντονες, που τελικά είχαν καλή έκβαση. Και τι όμως με αυτό; Θα κυνηγάμε τις περιπέτειες και θα δυσκολευόμαστε στο παρόν, ώστε να έχουμε όμορφες εμπειρίες να σκεφτόμαστε μετά από χρόνια; Δεν έχω καταλήξει σε απάντηση πάνω στο θέμα. Σημασία έχει ότι μετά από τρία χρόνια θυμήθηκα ότι οι όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες που είχα πριν από καιρό, δεν ήταν παρά η επιτυχημένη προσπάθεια να ξεφύγω από ερωτικές απογοητεύσεις, από διάφορες άλλες αρνητικές σκέψεις και να ξεπεράσω τη μελαγχολία. Και τα κατάφερνα τότε καλά. Δεν ήταν καλή περίοδος, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αλλά είχα ανακαλύψει τους μηχανισμούς που με έκαναν να την υπομείνω και να έχω όμορφες στιγμές, "επενδύοντας" παράλληλα στον εαυτό μου.
Μία από τα ίδια τώρα. Αντικειμενικά ωραίες καταστάσεις, σε γκρίζο φόντο μοναξιάς, που δε με αφήνει να τις απολαύσω. Ελπίζω, όταν αλλάξει η κατάσταση, να θυμηθώ να κοιτάξω το ιστολόγιό μου, για να εκτιμήσω διαφορετικά την περίοδο που δε θα μπορώ να κάνω, όσα κάνω από ανάγκη τώρα. Αλλά ρε συ, είναι κρίμα να μη σε αφήνει το μυαλό σου να απολαύσεις μία αντικειμενικά όμορφη ζωή. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάπως έτσι ήμουν. "Είμαι πολύ στενοχωρημένος", έλεγα από μικρό παιδί. Χρόνια αρνητική οπτική γωνία, αλλά πλέον με εμπειρία που με βοηθάει να έχω όμορφες στιγμές, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα.
Δεν παίρνω άδεια ρε! Όχι! :p
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου