Με τρομάζει το γεγονός ότι αρχίζω να μη φοβάμαι.
Αποσπάσματα από Wikipedia:
"Η αδρεναλίνη είναι σημαντική ορμόνη και νευροδιαβιβαστής, που παράγεται ως απόκριση στο ερέθισμα της άσκησης ή του άγχους με την άφιξη ενός νευρικού παλμού.
Η αδρεναλίνη βοηθά τον οργανισμό να κινητοποιήσει όλες τις πηγές ενέργειάς του, σε περιπτώσεις έντονης δραστηριότητας, διεγείροντας το συμπαθητικό νευρικό σύστημα για επείγουσα ενέργεια κατά τη λεγόμενη "αντίδραση μάχης ή φυγής". Οι ουσίες που εκκρίνονται ενεργοποιούν υποδοχείς αγγείων και άλλων οργάνων, προετοιμάζοντας την καρδιά και τους μυς για δράση.
Όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση υπερέντασης, στρες, χάρη της αδρεναλίνης προκαλείται αύξηση του ποσού της γλυκόζης στο αίμα, διαστολή των βρόγχων, επιτάχυνση των παλμών της καρδιάς, αύξηση της πίεσης του αίματος, συστολή των αγγείων του πεπτικού συστήματος και του δέρματος, διαστολή της κόρης του ματιού, ανόρθωση των τριχών..."
Ο νόμος ορίζει ότι δεν μπορεί να πάρει κάποιος μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα, αν δεν έχει κλείσει τα 24 έτη του (ΟΚ, υπάρχει η εξαίρεση της τετραετούς κατοχής διπλώματος μηχανής) και πολύ καλά κάνει. Αν κρίνω το πώς οδηγούσα αυτοκίνητο από τα 20 έως τα 23 μου και πώς άρχισα να συγκρατούμαι στα 24, καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό του νομοθέτη.
Κάποια στιγμή λοιπόν άρχισα να συνειδητοποιώ την ανωριμότητα της υψηλής ταχύτητας σε δημόσιο δρόμο και συγκρατήθηκα, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να ξεπεράσω την εξάρτησή μου από την αδρεναλίνη. Όπως με όλες τις ουσίες, θέλεις πάντοτε περισσότερη προσπάθεια για να έχεις την ίδια ευχαρίστηση. Δε σου φθάνει το ίδιο ερέθισμα, αφού ο οργανισμός αντιδρά με μειούμενη έκκριση, αν δεν έχεις πιο έντονη δράση. Ίσως είναι ένας από τους λόγους που δεν θέλω να καταναλώνω αλκοόλ, δε δοκίμασα ποτέ τσιγάρο ή άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες. Μου πέφτουν ήδη πολλές εκείνες που εκκρίνω από μόνος μου. :p
Τα κατάφερα λοιπόν και ευελπιστούσα να μη θυμηθώ ποτέ πώς είναι η ευχαρίστηση της αδρεναλίνης. Μεγαλώνοντας, έρχεται ευτυχώς ο φόβος που σε περιορίζει και κοντράρει στα ίσα την τέρψη της αδρεναλίνης. Το ισοζύγιο "Φοβάμαι <=> Ναι, αλλά μου αρέσει" κλίνει προς το "φοβάμαι" όσο μεγαλώνεις, ενώ όταν είσαι μικρός ο φόβος αποτελεί αμελητέα ποσότητα. Εκεί έρχονται οι φίλοι με τις μοτοσυκλέτες να σου πουν: "Δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει ο έφηβος που έχεις καταπνίξει μέσα σου. Είναι γλυκό το γκάζι στις μοτοσυκλέτες και έχεις πάρει γρήγορη."
Πάνω λοιπόν που λες ότι ελέγχεις τον εαυτό σου, κάνοντας ανασκόπηση της εβδομάδας (έχει καταντήσει συνήθεια πλέον στο ιστολόγιο :) ), παρατηρείς ότι οι πιο όμορφες στιγμές σου είχαν αδρεναλίνη, τόσο στη δουλειά (κι όμως ναι, στη δουλειά), όσο και στη μετακίνηση προς αυτή με τη μοτοσυκλέτα, ίσως επειδή δεν αφιέρωσα χρόνο σε άθληση. Θυμάμαι μία μέρα που προσπαθούσα να ακολουθήσω μία κοπέλα με Vespa μέσα στην κίνηση και δυσκολευόμουν, επειδή την πήγαινε πολύ γρήγορα, με ρίσκο, ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Μέχρι να σκάσει ένας τύπος με παπί και να χαθεί με ζιγκ-ζαγκ (μαιάνδρους ελληνιστί) μπροστά μας. Φθάσαμε στο επόμενο φανάρι, παραταχθήκαμε μπροστά, όπου ένας τύπος με supersport έφυγε με burnout για να μη χρειαστεί καν να μπω στον κόπο να ανοίξω το γκάζι. Για να μην πω τις φορές που ανοίγω το γκάζι δίπλα σε 1300άρι-1400άρι, με κοιτάζει ο άλλος, το ανοίγει κι εκείνος και βλέπω μόνο σκόνη.
Όταν λοιπόν αρχίζουν να σου αρέσουν τέτοιες καταστάσεις, δεν μπορείς παρά να προβληματίζεσαι για την εξέλιξή τους. Ήδη σκέφτομαι να ανέβω από τα 75, σε άλλη μοτοσυκλέτα με 115 άλογα, ενώ είναι ζήτημα αν μπορώ να ελέγξω τα 40 από το ιπποφορβείο μου.
Χμμμ, έχουν περάσει 6 μέρες από την τελευταία φορά που έκανα έντονη άθληση και φαίνεται ήδη στην ψυχολογία μου. Έφυγα για τρέξιμο! Πρέπει να κρατήσω κλειστό το γκάζι και ανοικτή την καρδιά και τα πνευμόνια. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου