Αβίαστη ανάρτηση

Αβίαστη ανάρτηση ιστολογίου, σε αντίθεση με τις περισσότερες που θέλουν απεγνωσμένα να βγουν από μέσα μου.

Πριν από χρόνια συνειδητοποίησα ότι όταν μιλούσα σε φίλους, ήθελα να βγάλω τους προβληματισμούς μου και όχι τα όνειρά μου. Σχεδόν πάντα η κουβέντα βρισκόταν γύρω από απογοητεύσεις, απαισιοδοξία, προβληματισμούς, διότι αυτές οι σκέψεις με πίεζαν και ζητούσαν διέξοδο έκφρασης. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αφενός γίνομαι κουραστικός, αφετέρου δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ασχοληθεί με όμορφα θέματα, που θα με κάνουν να ξεχνιέμαι.

Κάπως έτσι ξεκίνησα την προσπάθεια να εστιάζω στις όμορφες στιγμές, κάτι που δε μου έρχεται αυθόρμητα. Να διώχνω, έστω και προσωρινά, την απαισιοδοξία και να εκφράζω τα όμορφα που μου συμβαίνουν, ακόμα κι αν αυτά περνούν φευγαλέα από τα τείχη της απαισιοδοξίας που χτίζει άθελα το μυαλό μου. Γι' αυτό άλλωστε στις πρόσφατες αναρτήσεις εξαίρω την εργασία μου αυτήν την περίοδο. Να βιώσω και να αναγνωρίσω λίγο περισσότερο κάτι σπάνιο στην εποχή μας, τη στιγμή που συμβαίνει, αντί να φθάσω να πω μετά από μερικούς μήνες ότι δεν εκτιμούσα αυτό που είχα.

Όταν λοιπόν, σε μία χαλαρή μέρα όπως η σημερινή, ένιωσα το φθινοπωρινό ήλιο να με ζεσταίνει ευχάριστα στο πρόσωπο, θεώρησα ότι όφειλα να το γράψω. Για να θυμάμαι αργότερα ότι βίωσα κάποιες στιγμές ευτυχίας, μετά από μία περίοδο ψυχολογικής κατάπτωσης. Όπως επίσης τις περασμένες ημέρες που ποδηλατούσα του σκοτωμού για να προλάβω τους φίλους μου και περνούσα έξω από την "Τατοΐου 12" που γράφω σε άλλη ανάρτηση. Αντί για μελαγχολία, ένιωθα χαρά που είχα όλες τις αισθήσεις μου ανοικτές με το ποδήλατο και δεν είχα χρόνο να κοιτάξω αριστερά την αυλή. Έβλεπα τους φίλους μου και έκανα πλάκα, όχι για να ξεχαστώ, αλλά επειδή ένιωθα πραγματικά χαρούμενος.

Δύο ζητήματα με προβληματίζουν ως προς τα παραπάνω. Πρώτον ότι δε βρήκα μόνος μου την ευτυχία, αλλά μπήκε δειλά και αβέβαια μία κοπέλα στη ζωή μου. Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψω οτιδήποτε. Διατηρώ, όσο μπορώ, συγκρατημένο ενθουσιασμό, διότι η εμπειρία με έχει μάθει ότι οι καταστάσεις, κάποιες φορές, αλλιώς φαίνονται και αλλιώς είναι. Κρατάς κάποια πράγματα για εσένα, ώστε να μη σωριαστείς όταν οι εξελίξεις δεν είναι επιθυμητές, αλλά τουλάχιστον να περπατήσεις αργά, σκυφτά, προς τα μπροστά. Από την άλλη βέβαια, τα όνειρα ξεπετιούνται μόνα τους, χωρίς να ρωτήσουν τη λογική και σε συνεπαίρνουν. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερα ακόμα να εντοπίσω τη χαρά μέσα στα πλαίσια της μοναξιάς, γεγονός που θα με έκανε πιο ανεξάρτητο και πιο δυνατό. Μπορώ να ζήσω με τα βουνά και τον αθλητισμό, αλλά απλά να ισορροπήσω, όχι να είμαι ευτυχισμένος. Δε μου αρκεί κάτι τέτοιο, θέλω σταθερότερη ατομική ολοκλήρωση.

Δεύτερον, δεν έχω κλείσει το εσωτερικό κενό μου. Νιώθω μέτριος σε διάφορα και θέλω να γίνω καλύτερος, χωρίς βέβαια να ξέρω τον τρόπο. Αισθάνομαι να μου λείπουν πολλά, που δεν καλύπτει προς το παρόν ούτε μία σχέση. Όταν φθάνεις αυτό που νομίζεις ότι σου λείπει πραγματικά, συνειδητοποιείς ότι χρειάζεται κάτι ακόμα. Απληστία; Εγγενής ανεπάρκεια; Τουλάχιστον στα πλαίσια μίας όμορφης ζωής, η ανεπάρκεια είναι παραγωγική, καθώς και αιτία προόδου.

Δεν ξέρω κάτι για την επόμενη μέρα, αλλά οφείλω, στον εαυτό μου πρωτίστως, να αναγνωρίσω ότι οι τελευταίες ημέρες ήταν πολύ καλές. Μέχρι που είχα ελεύθερο χρόνο σήμερα, αλλά δεν ένιωσα τη συνήθη "κινητήριο δύναμη" να μη ωθεί σε αθλητική δραστηριότητα.

Όσο κρατήσει. Μία εβδομάδα, ένα μήνα, περισσότερο; Για τα υπόλοιπα θα υπάρχει φαντάζομαι για καιρό η Πεντέλη. :)