Τατοΐου 12

Η εβδομάδα ξεκίνησε παράξενα αυτή τη φορά. Δεν ένιωθα γεμάτος από το σαββατοκύριακο και είχα ένα αίσθημα κενού την Κυριακή το απόγευμα. Ήταν που δεν είχα κοιμηθεί καλά ήμουν και προβληματισμένος από το ραντεβού του σαββατόβραδου, το οποίο ήταν άλλωστε η αιτία της αϋπνίας.

Γυρνάω πάλι μερικούς μήνες πίσω συναισθηματικά. Οι δύο ποδηλατοβόλτες το σαββατοκύριακο, δε με γέμισαν ιδιαίτερα. Άντε του Σαββάτου να ήταν κάπως καλύτερη κι αυτό διότι κυνηγούσα έναν φίλο με την κούρσα του, που με έτρεξε καλά. Έχω δυναμώσει κάπως, οπότε για λίγα χιλιόμετρα μπορώ να ακολουθήσω τους δυνατούς με τα γρήγορα ποδήλατα, έχοντας το αγαπημένο μου κλασσικό ποδήλατο βουνού. Μία απλή βόλτα δε με γεμίζει. Δηλαδή περνάω καλά για μερικές στιγμές που μιλάω με φίλους, υπάρχουν στιγμές γέλιου, αλλά μόλις επιστρέψω στο σπίτι νιώθω μία ματαιότητα. Πρέπει να πιεστώ για να εκτονωθώ και να γυρίσω γεμάτος, με χαμόγελο. Σίγουρα καλύτερα από το να μένω σπίτι, αλλά απέχει η κατάσταση από το "καλά".

Κυριακή βράδυ λοιπόν κακόκεφος και Δευτέρα πρωί ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι μία από τα ίδια. Η αλήθεια είναι ότι δε με πείραζε που ξεκινούσε η εβδομάδα διότι δεν ένιωθα ότι θα είχε κάτι περισσότερο να μου δώσει ο ελεύθερος χρόνος στην παρούσα φάση, πέρα από μελαγχολία. Χρειάζομαι κάτι να με πιέζει, να με βάζει σε πρόγραμμα, ώστε να μην προβληματίζομαι για πώς θα περάσει ο χρόνος. Δουλειά είναι, λεφτά, επικοινωνία με κόσμο, θα περάσει στρωτά. Όχι απαραίτητα όμορφα, αλλά στρωτά.

Το πρωί έκαναν κάτι έργα στο σταθμό του Ηλεκτρικού στην Κηφισιά, οπότε είχε πάρα πολλή κίνηση στην Τατοΐου. Είναι από τους οδικούς άξονες που δεν έχουν μεριμνήσει να αναβαθμίσουν εδώ και χρόνια. Τρεις λωρίδες γίνονται μία και μάλιστα με κακή ροή εξαιτίας στάσεων λεωφορείων, ταξί, διαβάσεων πεζών. Μπορεί να χάνω κάθε μέρα 10 λεπτά σε εκείνο το σημείο, σήμερα ίσως και 15. Εκεί λοιπόν που σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν με τη μοτοσυκλέτα ή ακόμα καλύτερα με το ποδήλατο, αντί για το μποτιλιάρισμα του αυτοκινήτου, κοιτάζω αριστερά μου. "Τατοΐου 12" γράφει η πινακίδα. Μία μεγάλη σιδερένια αυλόπορτα, με εμφανή σημάδια οξείδωσης, στέκεται επιβλητικά μερικά μέτρα δίπλα μου. Έχω πολύ χρόνο να κοιτάξω μέσα από τα κάγκελά της, διότι έχω κολλήσει στο μποτιλιάρισμα.

Φανταστικό θέαμα, ένα άνοιγμα προς έναν πανέμορφο, πλήρως ατημέλητο κήπο. Ένας αρχοντικός κήπος, παρατημένος χρόνια, φαίνεται μέσα από τη μεγάλη καγκελόπορτα. Μία παραμυθένια όαση, στο άγχος της κίνησης και στη ρουτίνα της καθημερινότητας. "Να υπάρχει σπίτι στο βάθος; Να μένει κάποιος; Εγκαταλειμμένο φαίνεται." Είναι εντυπωσιακό το πώς ζω δεκαετίες στη συγκεκριμένη περιοχή, έχω περάσει χιλιάδες φορές από εκεί με αμάξι, ποδήλατο, μοτοσυκλέτα, πόδια (συνήθως με τα πόδια πάω από τον παράλληλο δρόμο) και δεν έχω παρατηρήσει αυτόν το χώρο. Πριν από χρόνια υπήρχαν κάποια οικόπεδα αδόμητα στην ευρύτερη περιοχή, αλλά πλέον έχουν απομείνει ελάχιστα. Απορώ πώς δεν το είχα παρατηρήσει.

Περισσότερο όμως απολαμβάνω το γεγονός ότι ο ήρεμος κήπος με τη βλάστηση να οργιάζει χωρίς ανθρώπινες επεμβάσεις εδώ και καιρό, με χαλαρώνει και απελευθερώνει τη φαντασία μου. Για μία ακόμη φορά κάνω το σύνηθες οπισθοδρομικό φιλοσοφικό βήμα και αμφισβητώ καθημερινούς συμβιβασμούς και παραδοχές. "Μήπως να κάνω αναστροφή και να μην πάω στη δουλειά; Να κάτσω να γράψω όσα σκέφτομαι. Το δικαιούμαι άλλωστε μετά από τόση εργασία τον τελευταίο καιρό. Χμμμ... Άσε, θα εκθέσω κόσμο αν ακυρώσω επαγγελματικό ραντεβού." Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο, παραείμαι ορθολογιστής.

Σκέφτομαι πάλι πόσο ποιοτικό χρόνο θυσιάζω για χρήματα. Πώς ζω ανάμεσα σε γνωστούς και όχι πραγματικούς φίλους. Πώς αναζητώ εναγωνίως συμπορευτές, συμπαραστάτες, άτομα να με αγαπούν και καταλήγω με ευκαιριακές γνωριμίες. Σκέφτομαι πάλι το ραντεβού του Σαββάτου. Καλή και όμορφη κοπέλα, αλλά ρε συ, ξένος άνθρωπος. Ξεκινάς με μία ερωτική έλξη και ελπίζεις, υποθέτεις, εμπιστεύεσαι, ανυπόστατα. Και μετά τι; Πληγώνεσαι, μετανιώνεις, παύεις να εμπιστεύεσαι κόσμο για καιρό. Από την άλλη, όσο περισσότερο σκέφτεσαι, τόσο λιγότερο πράττεις, καταλήγεις απομονωμένος και περιχαρακωμένος στη συναισθηματική ασφάλεια της μοναξιάς.

Όλα αυτά σκεφτόμουν το Σάββατο το βράδυ και κυρίως την Κυριακή και έλεγα να απομακρυνθώ από την κοπέλα. Είναι από την άλλη και η ανάγκη να νιώσω το ενδιαφέρον της. Δε θέλω να νιώθω ότι κυνηγάω κάποια κι εκείνη συμβιβάζεται. Θέλω να δείχνουμε αμφότεροι έμπρακτα το αμοιβαίο ενδιαφέρον μας.

- Δεν είναι στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, ούτε κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά, να σου την πέσει εκείνη. Θα δείξει ότι είναι απεγνωσμένη.

- Βλακείες. Αν ενδιαφέρεται ας κάνει το δεύτερο βήμα. Έκανα το πρώτο. Θέλω κάποια που να είναι έτοιμη να δώσει, όχι μόνο να πάρει. Στην τελική δεν είμαι ακόμα έτοιμος και ο ίδιος να εμπιστευτώ κάποια.

- Ρε παπάρα, αυτή τη στιγμή εκείνη νομίζει ότι τη γειώνεις. Έχεις ήδη αφήσει μία μέρα και θα νομίζει ότι παίζεις μαζί της ή ότι δεν ενδιαφέρεσαι. Συνέχισε έτσι και θα τη χάσεις.

- Ας χαθεί. Στην τελική υπάρχει πάντα η Πεντέλη για παρηγοριά. Καλύτερα μία αμοιβαία αγάπη καθυστερημένα, παρά να χάσω καιρό με μία τυχάρπαστη σχέση.

Μισή αλήθεια τα παραπάνω. Η άλλη μισή είναι η έλλειψη θράσους, θάρρους. Έχω πλέον αρκετή δύναμη για να ανέβω δύο φορές συνεχόμενα στην Πεντέλη, αλλά όχι τόση ώστε να την πέσω σε μία κοπέλα που μου αρέσει.

Η μέρα συνέχισε μία ωραία και μία παράξενα. Βρέθηκα σε σχολική αίθουσα με τον καθηγητή να έχει φοβερή αλληλεπίδραση με χιούμορ με τα παιδιά, γεγονός πραγματικά αξιοθαύμαστο. Κάποια στιγμή γυρνάει προς το μέρος μου και λέει στους μαθητές "Να ρωτήσουμε το παλικάρι ποιο είναι το νόημα της ζωής!" Έκανα ότι δεν άκουσα, αλλά ήμουν στο τσακ να γυρίσω (χαρούμενος) και να πω: "Το νόημα της ζωής είναι να ψάχνεις το νόημα της ζωής. Να προσπαθείς με αισιοδοξία να γεμίσεις το εσωτερικό σου κενό, πιστεύοντας ότι γεμίζει." Αλλά είπα να κρατηθώ και να μην προσγειώσω όσα από τα πιτσιρίκια καταλάβουν τι εννοώ.

Με αυτά και με αυτά, όντας κουρασμένος, άκουσα κάποια στιγμή το διευθυντή: "Φίλε, έχω special task για εσένα. Πολύ σημαντικός πελάτης για απόψε." Όπερ σημαίνει ότι δούλευα μέχρι τις 10 το βράδυ...

Το απόγευμα πέρασα ξανά από το 12 της Τατοΐου, ελπίζοντας να έχει κίνηση, ώστε να παρατηρήσω για μία ακόμη φορά τον κήπο. Για καλή μου τύχη σταμάτησα με το αμάξι για μερικά δευτερόλεπτα και θαύμασα πάλι την αυλή. Μικρή εικόνα, πολλά όνειρα.

 

Είναι η ομορφιά στην ανηφόρα; Χμ...