Αναμνήσεις

Όταν είσαι μικρός, οι αναμνήσεις δε λένε πολλά, δεν έχουν ιδιαίτερη αξία. Μεγαλώνοντας όμως, αποκτούν άρωμα, γεύση, μουσική. Λένε ότι η όσφρηση είναι η κύρια αίσθηση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μνήμη. Γι' αυτό, όσες φορές μυρίζω φρεσκοποτισμένο γρασίδι ενώ περπατάω, νιώθω μία όμορφη νοσταλγία παιδικών χρόνων. Μία γενική όμορφη αίσθηση και όχι συγκεκριμένες εικόνες, η οποία όμως με κάνει αναπάντεχα χαρούμενο.

Η δουλειά ευτυχώς έχει ακόμα μερικές όμορφες ημέρες με μικροεκδρομές, όπως η πρόσφατη επίσκεψη σε παραθαλάσσια περιοχή. Είχα να πάω πέντε χρόνια στο συγκεκριμένο μέρος και μόλις έμαθα ότι θα χρειαστεί να το επισκεφθώ, ένιωσα γλυκιά νοσταλγία. Θυμόμουν ελάχιστες φευγαλέες εικόνες, αλλά όλες όμορφες, διότι ήταν από τις πρώτες μου εμπειρίες στη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Τότε ήταν λίγο αγχωτικές, διότι δεν είχα εμπειρία σε αυτό το είδος εργασίας, αλλά είχαν πάει όλα απρόσμενα καλά. Όμως οι αναμνήσεις πάντοτε ωραιοποιούν τις καταστάσεις. Μάλιστα, οι αναμνήσεις που έχουν τη μεγαλύτερη αξία, δεν είναι εκείνες που ήταν απαραιτήτως όμορφες όταν τις βίωνες, αλλά οι πιο έντονες, με την προϋπόθεση ότι είχαν αίσιο τέλος.

Για παράδειγμα, η στρατιωτική μου θητεία ήταν από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου. Μου πήρε τέσσερα χρόνια για να ωραιοποιηθεί η ανάμνηση, ενώ έμεινα έκπληκτος ένα καλοκαίρι που άκουσα το νυχτερινό στρατιωτικό σιωπητήριο και ένιωσα την όμορφη αίσθηση μίας ανάμνησης. Έκτοτε το άκουσα κι άλλες φορές και πάντοτε ένιωθα αγαλλίαση. Όχι νοσταλγία, αλλά αυτή την παράξενη ωραιοποίηση που κάνει το μυαλό και μόνο με την ανάσυρση της ανάμνησης. Αντίστοιχα με την ιστοπλοΐα έχω δυνατές εμπειρίες, στιγμές που νόμιζα ότι δε θα επιβιώσω, μετά από ώρες μόνος μου μεσοπέλαγα μέσα στο χειμώνα, με σπασμένο κατάρτι και τον άνεμο να με παρασέρνει. Αυτές δεν τις αλλάζω με τίποτε, είμαι περήφανος που τις έχω στη φαρέτρα των αναμνήσεων.

Κάπως έτσι, βρέθηκα με τη δουλειά στον ίδιο ακριβώς χώρο, για τον οποίο θυμόμουν ελάχιστα. Ήταν καταπληκτική η αίσθηση που βίωνα σε κάθε κίνηση. Όπου και να έστρεφα το βλέμμα μου, ξυπνούσαν χαμένες αναμνήσεις. "Ναι, αυτό το έχω ξαναδεί.", "Κι αυτό!", "Ωχ, ο ίδιος χώρος, με αυτή τη διάταξη.". Τίποτε το παράξενο δηλαδή, αλλά συνάμα πανέμορφο να το ξαναβιώνεις. Ένα υπέροχο παιχνίδι αισθήσεων.

Την αξία των αναμνήσεων μεθοδεύει ολοένα και πιο συστηματικά το Facebook, που σου φέρνει στο προσκήνιο παλιές φωτογραφίες και δημοσιεύσεις, για να σου θυμίζει το παρελθόν σου. Πρόσφατα λοιπόν μου θύμισε την περίοδο που είχα περάσει στο εξωτερικό, η οποία είναι πολύ σημαντική, διότι μου έχει δώσει την επίγνωση της επιλογής μου να βρίσκομαι στην Ελλάδα, με όποιους συμβιβασμούς και προτερήματα συνεπάγεται.

Ξέρω λοιπόν γιατί ζω στην Ελλάδα και γιατί μου αρέσει εδώ, αλλά δεν ξέρω γιατί ζω στην πυκνοκατοικημένη πρωτεύουσά της. Δεν έχω στις εμπειρίες μου παρατεταμένη περίοδο διαμονής σε μία όμορφη επαρχιακή πόλη ή χωριό, ώστε να έχω εμπεδώσει τα πλεονεκτήματα που ονειρεύομαι και να έχω γνωρίσει να μειονεκτήματα που αγνοώ. Είμαι λοιπόν με το όνειρο της μετακόμισης στην επαρχία, χωρίς να έχω αποτιμήσει επί της ουσίας την πραγματική του αξία. Μπορεί μετά από ένα, δύο ή πέντε χρόνια εκεί, να αποζητώ την επιστροφή στη μεγαλούπολη.

Ένας από τους λόγους που αξίζουν οι εμπειρίες στη ζωή, είναι ο εξωστρακισμός των απωθημένων και ο φωτισμός των άγνωστων καταστάσεων. Βλέπεις πολλά και πιθανώς καταλήγεις στα ίδια, έχοντας όμως απομυθοποιήσει όσα ονειρεύεσαι. Ακούγεται συμβιβασμός, αλλά δεν είναι. Είναι το παιχνίδι της προσπάθειας, το ταξίδι προς την Ιθάκη, που πρέπει να κάνεις.

Πρέπει να το πάρω κάποια στιγμή απόφαση να μετακομίσω στην επαρχία, έστω και για ένα χρόνο. Τώρα αν θα είναι λελογισμένη απόφαση προς μικρού μεγέθους πόλη ή ακραία προς την άγονο γραμμή, δεν ξέρω. Όμως το οφείλω στον εαυτό μου.