Περί μοτοσυκλέτας

Η δουλειά επέστρεψε στις περσινές δραστηριότητες, οπότε σιγά-σιγά αρχίζει η ρουτίνα του γραφείου, η πίεση και η δύσκολη επαφή με κόσμο. Ευτυχώς η μετάβαση έγινε σταδιακά, οπότε δεν έπαθα μεγάλο σοκ. Έχω καλομάθει όμως, μετά από ένα ιδανικό εργασιακό εννιάμηνο και χρειάζομαι χρόνο για την προσγείωση.

Από την άλλη βέβαια υπάρχει ακόμα η ελπίδα να έχω περιστασιακά μερικές όμορφες εργάσιμες μέρες. Η εργασία τρώει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας και πρέπει να μας αρέσει. Θεωρώ ότι δεν αρκεί η απόδραση του σαββατοκύριακου για να επέλθει η ισορροπία. Πάντοτε ήμουν της άποψης ότι πρέπει να έχω ωραία δουλειά, οπότε και ο ελεύθερος χρόνος αποκτάει μικρότερη σημασία.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι έφθασε η Παρασκευή απόγευμα και δεν ένιωθα καλά. Σκεφτόμουν ότι δε θα μου φθάσει το σαββατοκύριακο. Ότι θα προτιμούσα να ήταν Τετάρτη και να είχα μπροστά μου χαλαρές εργάσιμες ημέρες, παρά να σκέφτομαι ότι έρχονται δύο όμορφες ημέρες και μετά γραφείο.

Οι πρώτες τρεις μέρες στο γραφείο ήταν δύσκολες, αλλά μετά άρχισε λίγο να στρώνει η κατάσταση, υπό την έννοια ότι θυμήθηκα τις παλιές μου συνήθειες. Όπως όταν είχα πρωτοπιάσει δουλειά στην εταιρεία πριν χρόνια, που ήθελα τις πρώτες εβδομάδες να παραιτηθώ, έτσι και τώρα. Βγήκα βόλτα με μία καλή φίλη και της έλεγα ότι μέσα σε μία εβδομάδα νιώθω ότι θέλω να αλλάξω δουλειά. Αν γυρίσω ακόμα πιο πίσω το χρόνο, το ίδιο είχε συμβεί και με άλλα εργασιακά περιβάλλοντα τον πρώτο μήνα. Χα! Να το πρόβλημα! Δε μου αρέσουν οι έντονες αλλαγές. Σίγουρα δε θέλω ρουτίνα, αλλά έχω πολύ αργή προσαρμογή στις μεγάλες αλλαγές. Προσαρμόζομαι καλά στο τέλος, αλλά δεν παύει να είναι αργή και δύσκολη η προσαρμογή μου. Ίσως αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που δε μου αρέσουν τα ταξίδια, οι μετακομίσεις και γενικότερα οι μεταβολές στο οικείο περιβάλλον μου.

Ένα από τα βασικά προτερήματα του βασιλείου των έμβιων οργανισμών είναι η ικανότητα γρήγορης προσαρμογής. Όποιος τα καταφέρνει καλύτερα με τις αλλαγές του περιβάλλοντος, κερδίζει. Άρα τι; Μειονεκτώ; Ε, ναι λοιπόν, ένα ακόμα μειονέκτημά μου. Το ίδιο ισχύει και στη μεταβαλλόμενη οικονομία, με τους πιο ευέλικτους επιχειρηματίες να μεσουρανούν. Στα συναισθηματικά, με όσους καταλαβαίνουν πώς να χειρίζονται τους άλλους, να κερδίζουν έδαφος. Σε όλα αυτά λοιπόν χάνω. Δε σημαίνει ότι εγκαταλείπω την προσπάθεια, αλλά το νιώθω ότι δεν είμαι μπροστά. Δεν πειράζει όμως, είμαι καλός στο να ανεβαίνω το ίδιο βουνό συνέχεια. Είναι κι αυτό κάτι και με δεδομένο ότι η Πεντέλη εξελίσσεται σε γεωλογικούς χρόνους, δύσκολα θα χάσω εκεί. :p

Τα καλά νέα είναι ότι θα επιδιώξω πάλι να πηγαίνω περιστασιακά στη δουλειά με το ποδήλατο και κυρίως με τη μοτοσυκλέτα. Τουλάχιστον να έχω όμορφη διαδικασία μετάβασης και όχι μποτιλιάρισμα στο αμάξι επί ώρες κάθε μέρα. Με το ποδήλατο και ακόμη περισσότερο με τη μοτοσυκλέτα, νιώθεις υπεροχή στην κίνηση. Όλοι οι άλλοι κολλημένοι, ενώ εσύ να περνάς άνετα ανάμεσα. Πιο σημαντικό όμως από το χρόνο, είναι η ψυχολογία. Μία κουραστική μετακίνηση, γίνεται ευχάριστη. Καβαλάς τη μοτοσυκλέτα και χαίρεσαι που το γραφείο είναι μακριά από το σπίτι, διότι θα την οδηγήσεις περισσότερη ώρα.

Δυστυχώς το ρίσκο είναι μεγάλο. Όπως είχε πει και ένας γνωστός, κινδυνεύεις με ένα ατύχημα να χάσεις όσο χρόνο έχεις κερδίσει. "Μάχη στα χαρακώματα" είχε αποκαλέσει τη ριψοκίνδυνη οδήγηση στην πόλη. Και δεν είχε άδικο. Όταν όμως νιώθεις ότι χαραμίζεις τη ζωή σου, με ώρες κάθε μέρα στο μποτιλιάρισμα, είναι μεγάλος πειρασμός να αλλάξεις την ανία με πάθος. Πάθος, ναι, να ανοίγεις το γκάζι και να χάνεσαι. Προσεκτικά, αλλά ομολογουμένως ριψοκίνδυνα. Δεν μπορείς όμως να το αλλάξεις, αφού έχεις αντικαταστήσει κάτι βαρετό και διαδικαστικό, με μία καθημερινή όμορφη δραστηριότητα. Κάθε μέρα πάω μία ΒΟΛΤΑ!

Υπάρχει μία σκηνή που μου έχει μείνει ανεξίτηλη. Ένα χρόνο πίσω έτρεχα στο άλσος Συγγρού και σκεφτόμουν αν είναι τρέλα να αγοράσω τη μοτοσυκλέτα ή όχι. Πόσα θα μπορούσα να χάσω από τον αθλητισμό που τόσο μου αρέσει με ένα ατύχημα στο δρόμο. Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω μπροστά μου και βλέπω στο βάθος το ΚΑΤ. Ήμουν στο πάνω μέρος του άλσους που έχει θέα προς τα εκεί. "Μα τι πάω να κάνω;", σκέφθηκα προς στιγμή, αλλά είχα συσσωρεύει πολλή πίεση και κούραση από τις άπειρες ώρες στο δρόμο και ήμουν μεταξύ της αλλαγής δουλειάς και της αλλαγής του τρόπου μετακίνησης. Επειδή όμως μου άρεσε η εργασία μου, αποφάσισα να κάνω όμορφη τη μετάβαση σε αυτή.

Η μοτοσυκλέτα είχε αγοραστεί ένα χρόνο πριν, με στόχο να κάνει ευχάριστη την ανιαρή μετακίνηση στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Αθήνας, αλλά σύντομα πέρασε σε περιορισμένη χρήση, εξαιτίας αλλαγής του εργασιακού αντικειμένου. Θυμάμαι πολύ καλά ότι στην αρχή μου είχε κακοφανεί η αλλαγή δουλειάς, προς εκείνο που αργότερα θεώρησα πολύ καλύτερο, ακριβώς επειδή δεν οδηγούσα τη μοτοσυκλέτα. Πλέον μου αρέσει που την οδηγώ, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα το προηγούμενο είδος εργασίας κι ας έπαιρνα το αμάξι. Καβαλάω λοιπόν τη μοτοσυκλέτα, μου αρέσει, αλλά το βλέπω σαν συμβιβασμό. Είναι η τέλεια μετακίνηση για τη δεδομένη απόσταση, με τις τρέχουσες κυκλοφοριακές συνθήκες. Πόσες παραδοχές έχει όμως η προηγούμενη πρόταση; Γιατί να μην αλλάξω δουλειά και να πηγαίνω σε 15 λεπτά με τα πόδια και να είμαι χαρούμενος; Έστω σε κάτι πιο κοντινό από τα πολλά χιλιόμετρα που κάνω σήμερα κι ας μην υπάρχει μοτοσυκλέτα στην εξίσωση, γενικά να μην υπάρχει όχημα, πέρα από ποδήλατο.

______________________________________________________________________


Όπως συνέβη και με αρκετές άλλες αναρτήσεις, η συγγραφή της ξεκίνησε μερικές ημέρες πριν και θα ολοκληρωθεί σήμερα που βρήκα το χρόνο. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι έχει αλλάξει αρκετά η ψυχολογία μου σήμερα, σε σχέση με λίγες μέρες πριν. Αρκούν δύο καλές ημέρες και όλα φαίνονται πιο όμορφα.

Ευτυχώς το σοκ της αλλαγής πέρασε γρήγορα, δεν κράτησε ούτε μία εβδομάδα. Αφενός άρχισα να νιώθω καλά με την παραγωγικότητα στο γραφείο, ακόμα κι αν δε μου αρέσουν μερικές καταστάσεις εκεί. Παίρνω ικανοποίηση από την απόδοσή μου και το καλύτερο είναι ότι πλέον δεν τρέφω μεγάλες προσδοκίες για την αναγνώρισή της. Προσπαθώ να ικανοποιούμαι από την προσωπική αποτίμηση της εργασίας μου και δεν περιμένω πολλά από τρίτους. Συμβιβασμός μεν, ωφέλιμος για την ψυχική υγεία δε. Έχω πάρει απόφαση ότι οι αλλαγές δεν έρχονται, αλλά τις κυνηγάς. Άρα λοιπόν ρίχνω την ευθύνη σε εμένα που δεν κυνηγάω την αλλαγή εργασίας και δεν τα βάζω με τη μοίρα μου που δε φέρνει καλές εξελίξεις. Αφετέρου εμφανίζονται πού και πού μερικές εξορμήσεις, όπως το σημερινό μοτοσυκλετιστικό ταξίδι στην επαρχία που με αναζωογόνησε.

Είχα περάσει μερικές μέρες με λίγο ύπνο και είχε πέσει πολύ η ψυχολογία μου. Αναπλήρωσα όμως χθες και σήμερα απόλαυσα το ταξίδι, περισσότερο από το να είχα πάει εκδρομή μόνος μου. Με ικανοποιεί πολύ το γεγονός ότι γεμίζω μία εργάσιμη ημέρα με κάτι που μου αρέσει πολύ. Τι πιο όμορφο από μία εκδρομή με τη μηχανή, μία ηλιόλουστη μέρα, που περιλαμβάνει και όμορφη εργασία, ώστε να συμπληρώνει την ανάγκη για προσφορά; Γύρισα σπίτι ανανεωμένος, χαλαρωμένος και νιώθω καλύτερα σε σχέση με την περασμένη Κυριακή το απόγευμα που ήμουν χαλασμένος με την επερχόμενη εβδομάδα.

Δώσε μου σταθερές συνθήκες και θα βρω τρόπο να τις προσαρμόσω στα μέτρα μου. Επίσης θα βρω δυνάμεις να ανεχθώ όσα δεν μπορώ να αλλάξω. Μη με βάζεις όμως σε διαδικασία μεταβολής, διότι ταλαιπωρούμαι μέχρι να συνηθίσω. Θεμιτές οι αλλαγές για να σπάνε τη ρουτίνα, αρκεί να είναι μικρές και προοδευτικές. Όχι μονοτονία, αλλά ούτε και ανατροπή.

Η προσωπική ζωή χειροτερεύει πάλι. Όχι ότι είχε ξεκινήσει καλά, αλλά η ελπίδα πάντοτε υπάρχει. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, εδώ και χρόνια ότι δε θα αφήσω καμία γυναίκα που δεν είναι έτοιμη να δώσει, να πάρει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Θα κάνω λίγο καιρό ακόμα υπομονή, μήπως δείξει θετική πρόοδο η έμπρακτη έκφραση των συναισθημάτων της κοπέλας και μετά θα εφαρμοστούν οι κλασσικοί μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων. Δε θα είναι πολύ δύσκολο, αφού όσο μικρότερος είναι ο χρόνος επαφής, τότε πιο εύκολα περνάνε τα συναισθήματα στη λήθη. Δεν έχω σκληρύνει, απλά προσπαθώ να μην πληγωθώ και φεύγω γρήγορα, όταν βλέπω ότι εξελίσσονται τα συναισθήματα μόνο από τη δική μου πλευρά. Άλλοι μετράνε τις γυναίκες που έριξαν, ενώ εγώ στενοχωριέμαι που μία ακόμη σχέση δε βρήκε το δρόμο της.

Passenger - Let her go, Πεντέλη, Γήπεδο Πεύκης και η ζωή προχωράει.

Η ομορφιά είναι στις ανηφόρες που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε. Οι ευγενικοί συνοδοιπόροι είναι καλοδεχούμενοι, αλλά και μόνοι θα τις ανεβούμε.