Δε μου αρέσει ιδιαίτερα η χρήση ξένων λέξεων στη ελληνική γλώσσα, αλλά χρησιμοποιώ αυτούσια τη φράση, όπως την είπε ένας φίλος.
"Όταν αράζω σπίτι, πάω για καφέ ή είμαι χαλαρός στην παραλία στις διακοπές, νιώθω ωραία, ευτυχισμένος. Δε γίνεται να μη σου αρέσουν αυτά τα πράγματα.", τόνισε χαρακτηριστικά.
Αρχικά δεν ήξερα τον εαυτό μου, αλλά μερικά χρόνια αργότερα ανακάλυψα τι μου αρέσει. Κατόπιν είδα ότι δεν είναι συμβατό με τον περισσότερο κόσμο και προσπάθησα να το αλλάξω, ώστε να καλύψω την ανάγκη κοινωνικοποίησης. Στη συνέχεια είδα ότι δεν μπορώ να προσποιούμαι ή να συμβιβάζομαι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και τώρα είμαι στη φάση μου δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, πού να βρω την ισορροπία. Καταφεύγω στη μοναχική άθληση και περνάω καλά. Μετά από λίγο νιώθω μοναξιά και επιδιώκω τη συναναστροφή με κόσμο. Πολύ σύντομα όμως κορέννυμαι, όχι από τους φίλους, αλλά από τον τρόπο διασκέδασης, οπότε απομακρύνομαι.
Πρόσφατα μίλησα με έναν ποδηλάτη που είναι πιο φανατικός από εμένα. Πάνω που νομίζεις ότι είσαι πολύ διαφορετικός, βλέπεις ακόμα μεγαλύτερη ακρότητα:
"Πάω μόνο για ποδήλατο. Οι φίλοι μου είναι μόνο ποδηλάτες, έχω κόψει τους άλλους που πηγαίνουν για ποτό, καφέ, club. Δεν μπορώ να περάσω καλά εκεί και δε συμβιβάζομαι."
Ακραία άποψη. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες γίνονται με τους καλύτερους συμβιβασμούς. Δεν επιτυγχάνεις κοινωνικά με απόλυτες απόψεις και αυτό παλεύω τα τελευταία χρόνια με τον εαυτό μου. Πάντως νιώθεις κάπως καλύτερα όταν βλέπεις ότι μοιράζεσαι κοινά αισθήματα με άλλους. Όπως όταν διάβασα τα ακόλουθα:
Why Generation Y is unhappy
Μη φοβάστε τη βαρεμάρα
Η άποψη του Νίκου, που ανέφερα στην αρχή, είναι ότι η αρχική μας κατάσταση (default state) θα πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο. Δηλαδή, δε θα πρέπει να προσπαθούμε για να νιώσουμε καλά, αν δεν έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα που μας απασχολούν. Θα πρέπει να νιώθουμε συχνά ευτυχισμένοι και μόνο με εξωτερικά ερεθίσματα να νιώθουμε ακόμα καλύτερα ή άσχημα. Εκείνος ισχυρίζεται ότι βιώνει περίπου έτσι τη ζωή, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Δυστυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο για εμένα. Για εμένα η αρχική κατάσταση είναι θλίψη, αν και δεν αντιμετωπίζω προβλήματα στη ζωή μου. Μόλις νιώσω τον ελεύθερο χρόνο μπροστά μου και την απραξία, αυτομάτως αρχίσει η συναισθηματική πτώση, οπότε και θα πρέπει να παλέψω για να νιώσω όμορφα. Χρειάζομαι λίγη πίεση και περιορισμό στο πρόγραμμα, ώστε να ισορροπήσω, γι' αυτό και λέω ότι η εργασία με ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Όχι βέβαια η πολλή πίεση, διότι και με αυτή κλατάρω, όταν αγγίξω τα όριά μου. Αλλά η μέτρια πίεση, οι σταθεροί εργασιακοί ρυθμοί, σε συνδυασμό με λίγο ελεύθερο χρόνο, νομίζω ότι συνιστούν, υπό συνθήκες, τη συνταγή της ευτυχίας για εμένα.
Έφθασαν οι γιορτές που τόσο περίμενα για να χαλαρώσω λίγο. Όμως, αφενός έχει πέσει η δεύτερη δουλειά, οπότε κάθε άλλο παρά κουρασμένος είμαι, σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο χρόνια που είχε παραγίνει και δεν έβρισκα χρόνο για να κοιμηθώ. Αφετέρου, η προσωπική μου ζωή είναι κενή, επομένως δεν έχω όμορφες σκέψεις συντροφικότητας να τριγυρνούν στο μυαλό μου. Την πρώτη μέρα των εορτών είδα φίλους, με τα κλασσικά: Καφέ, ποτό, φαγητό. Καλά ήταν για λίγες ώρες, αλλά μάλλον παρατράβηξε και βαρέθηκα. Προσπαθούσαν απεγνωσμένα οι άλλοι που με ξέρουν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον και τα κατάφεραν εν μέρει.
Την επόμενη μέρα η κατάσταση χειροτέρεψε. "Ποιο ρεμπετάδικο ρε παιδιά; Δε θα αντέξω...". Κατέληξα μόνος στο σπίτι με τη θλίψη να με κυριεύει και το αίσθημα σπατάλης του ελεύθερου χρόνου να πλανάται στο μυαλό μου. Κάτι τέτοιο προκύπτει μάλλον από τις υψηλές προσδοκίες που τρέφουμε για τον ελεύθερό μας χρόνο. Έχουμε μάθει να κάνουμε πολλούς συμβιβασμούς στην εργασία μας, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας, ενώ θέλουμε ελευθερία και τελειότητα στο κομμάτι του χρόνου που μένει για αυτοδιάθεση και όταν οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, νιώθουμε ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος.
Προς το απόγευμα συνήλθα κάπως, αλλά ένιωθα ότι δε μου ταιριάζουν οι διακοπές. Από την άλλη δεν ένιωθα την ενεργητικότητα για να κάνω κάτι, παρόλο που θα μπορούσα να κάνω πολλά για να βελτιώσω τις δεξιότητές μου. Αυτή την περίοδο, ευτυχώς, νιώθω πολύ παραγωγικός με την εργασία μου, αλλά δεν καλύπτω τη συμπληρωματική ανάγκη της δημιουργικότητας. Προσπαθώ πού και πού να κάνω διάφορα που προσθέτουν αξία στην εργασία και βοηθούν την εταιρεία κατ' επέκταση, αλλά δεν αρκούν για να με κάνουν να νιώσω πραγματικά δημιουργικός. Το παράξενο είναι ότι ενώ βαριέμαι κάποιες μέρες, μάλλον έχω παραδώσει εν μέρει την ενεργητικότητά μου και δεν έχω διάθεση για να βελτιώσω τις γνώσεις μου σε τομείς που θα μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω πιο δημιουργικός και να μου δώσουν τη δυνατότητα να αλλάξω εργασία. Ίσως το παράκανα τα τελευταία χρόνια με τις δύο δουλειές και αντιδρώ στις συστηματικές υπερωρίες, ενώ σαφώς με επηρεάζουν και οι έντονοι ρυθμοί της κύριας δουλειάς. Σημασία έχει ότι ενώ παλιά δούλευα 14 ώρες τη μέρα, πλέον το 8ωρο μου φαίνεται πολύ. Ακόμα και οι αντοχές μου στο λίγο ύπνο έχουν μειωθεί αισθητά. Ηλικία, κορεσμός, κακή διάθεση; Δεν ξέρω...
Για μία ακόμη φορά, μετά από μία μέρα ανίας και θλίψης, πήρα την απόφαση για βουνό. Ανήμερα Χριστούγεννα στην Πεντέλη, ήταν το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Το βουνό στεγνό στους πρόποδες, αλλά χιονισμένο στην κορυφή, ήταν φανταστικό. Παγωμένος δρόμος στα τελευταία μέτρα, μου θύμισε μία από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα πριν από 5 χρόνια με μία δυνατή φίλη ποδηλάτισσα, με σαφώς περισσότερο χιόνι και ομίχλη. Αξέχαστη μέρα, καταπληκτική εμπειρία. Αυτή τη φορά πιο δυνατός, αλλά μόνος. Χαρούμενος όμως, όπως σε κάθε ανάβαση. Όσο πεσμένος και να είμαι ψυχολογικά, η τιμημένη η ανηφόρα πριν τη διασταύρωση του μοναστηριού με κάνει να ξεχνάω τα πάντα. Σε συνδυασμό με την επιμονή μου να μην κατεβάσω δίσκο, με φέρνει πάντοτε κοντά στα όριά μου και μου χαρίζει το χαμόγελο της επιτυχίας. Επιτυχία μικρής ουσίας, αλλά μεγάλης συναισθηματικής αξίας.
Ωραία χειμερινά χρώματα στο τοπίο, ελάχιστος κόσμος με το κρύο και η ικανοποίηση στο μέγιστο. Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο για τη μέρα. Κατεβαίνοντας άκουσα στην πλαγιά φωνές από κάποιο πουλί. Φώναζε επίμονα και δεν μπορούσα να βρω από πού είναι. Κοίταζα προς τα κάτω, τίποτα... Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν η ηχώ από ένα ζευγάρι γεράκια που έκαναν κύκλους πάνω από την κορυφή. "Έλα ρε φίλε! Βρήκες ταίρι. Και μάλιστα της αρέσει κι εκείνης η κορυφή, όπως σε εμάς." Ζήλεψα λίγο, αλλά χάρηκα. :)
Το τριήμερο είχε ήδη σωθεί με την ανάβαση της Πεντέλης, αλλά έμελε να είναι ακόμα καλύτερο. Μία καλή φίλη πρότεινε Υμηττό. Είναι από τις προτάσεις που δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ. Είχα να ανεβώ στον Υμηττό πάνω από ένα χρόνο, όπως επίσης και στην Πάρνηθα. Πλέον βαριέμαι τις πολύωρες μοναχικές βόλτες, οπότε σπανίως βγαίνω για τα απαιτούμενα τετράωρα των δύο αυτών βουνών. Πάνω που έλεγα ότι χρησιμοποιώ μόνο το αγαπημένο παλιό ποδήλατο και είναι αναξιοποίητο το καινούριο ποδήλατο βουνού, η πρόταση της φίλης για χώμα ήταν καλή ευκαιρία να το χαρώ και να αποκτήσω δεσμούς και με εκείνο.
Με παρέα, η ασφάλτινη πρόσβαση στο βουνό είναι πιο ευχάριστη. Όταν φθάνεις πλέον στου Παπάγου, το σκηνικό βελτιώνεται αισθητά και με την είσοδο στο βουνό νιώθεις μία από τα ίδια με γήπεδο. Ένας τεράστιος αθλητικός βιότοπος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας να τρέχουν, να περπατούν, να ποδηλατούν. Καταπράσινη η βόρεια πλαγιά και η κλίση βατή, ευχάριστη και σε ρυθμούς βόλτας. Δεν έχει το άγριο, σκληρό, ξερό, απότομο, προπονητικό πεδίο της Πεντέλης. Κάθε βουνό με την αξία του.
Το πρόγραμμα έλεγε προσέγγιση της κορυφής και κατάβαση από χώμα προς τα νότια προάστια. Πάντα ήθελα να περπατήσω και να κάνω ποδήλατο στους χωματόδρομους που βλέπω καθημερινά, καθώς κινούμαι προς τη δουλειά. Είναι συχνά αξία για εμένα "να φθάσω με τις δυνάμεις μου εκεί που βλέπει το μάτι". Ο στόχος θα μπορούσε να είναι μία κορυφή, ακόμα και ένα κοντινό νησάκι που προσεγγίζεται κολυμπώντας.
Η χωμάτινη κατάβαση ήταν έκπληξη! Καλύτερη απ' ό,τι περίμενα, βατή για τη μικρή μου εμπειρία. Είμαι σίγουρος ότι στην κοπέλα θα φάνηκε σαφώς πιο εύκολη, έχοντας κάνει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα σε χώμα. Το τοπίο ανεπανάληπτο, με έκανε να αναθεωρήσω τις επιλογές ρουτίνας που κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο. Καινούριες εικόνες, η Αθήνα από ψηλά από γωνία που δεν είχα ξαναδεί. Αρχικά απομακρυσμένη θέα και στη συνέχεια απότομη, νόμιζες ότι προσγειωνόσουν σταδιακά. Η επιστροφή από άσφαλτο σκέτη ξενέρα, μετά την ησυχία και την πανδαισία εικόνων του βουνού, αλλά τουλάχιστον με καλή παρέα.
Πήγα στη δουλειά την επόμενη μέρα και έφαγα φρίκη, μετά από τις όμορφες χαλαρές ημέρες.
" Πώς τα πέρασες το τριήμερο;" ρώτησε ένας συνάδελφος.
"Ήταν πολύ όμορφα", απάντησα. Το εννοούσα και το ένιωθα. :)
Τελευταία ανάρτηση για το 2016. Πάλι σπίτι, χάλια διάθεση, οπότε θα βρω απόψε φίλους που θα πάνε για ποτό, ώστε να μη φρικάρω από την απομόνωση. Οι άλλοι θα διασκεδάζουν, ενώ εγώ με απλανές βλέμμα θα ονειρεύομαι ένα ταίρι βουνού σαν τη γερακίνα που βρήκε ο φίλος γέρακας στην κορυφή.
Πρόσφατα μίλησα με έναν ποδηλάτη που είναι πιο φανατικός από εμένα. Πάνω που νομίζεις ότι είσαι πολύ διαφορετικός, βλέπεις ακόμα μεγαλύτερη ακρότητα:
"Πάω μόνο για ποδήλατο. Οι φίλοι μου είναι μόνο ποδηλάτες, έχω κόψει τους άλλους που πηγαίνουν για ποτό, καφέ, club. Δεν μπορώ να περάσω καλά εκεί και δε συμβιβάζομαι."
Ακραία άποψη. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες γίνονται με τους καλύτερους συμβιβασμούς. Δεν επιτυγχάνεις κοινωνικά με απόλυτες απόψεις και αυτό παλεύω τα τελευταία χρόνια με τον εαυτό μου. Πάντως νιώθεις κάπως καλύτερα όταν βλέπεις ότι μοιράζεσαι κοινά αισθήματα με άλλους. Όπως όταν διάβασα τα ακόλουθα:
Why Generation Y is unhappy
Μη φοβάστε τη βαρεμάρα
Η άποψη του Νίκου, που ανέφερα στην αρχή, είναι ότι η αρχική μας κατάσταση (default state) θα πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο. Δηλαδή, δε θα πρέπει να προσπαθούμε για να νιώσουμε καλά, αν δεν έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα που μας απασχολούν. Θα πρέπει να νιώθουμε συχνά ευτυχισμένοι και μόνο με εξωτερικά ερεθίσματα να νιώθουμε ακόμα καλύτερα ή άσχημα. Εκείνος ισχυρίζεται ότι βιώνει περίπου έτσι τη ζωή, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Δυστυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο για εμένα. Για εμένα η αρχική κατάσταση είναι θλίψη, αν και δεν αντιμετωπίζω προβλήματα στη ζωή μου. Μόλις νιώσω τον ελεύθερο χρόνο μπροστά μου και την απραξία, αυτομάτως αρχίσει η συναισθηματική πτώση, οπότε και θα πρέπει να παλέψω για να νιώσω όμορφα. Χρειάζομαι λίγη πίεση και περιορισμό στο πρόγραμμα, ώστε να ισορροπήσω, γι' αυτό και λέω ότι η εργασία με ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Όχι βέβαια η πολλή πίεση, διότι και με αυτή κλατάρω, όταν αγγίξω τα όριά μου. Αλλά η μέτρια πίεση, οι σταθεροί εργασιακοί ρυθμοί, σε συνδυασμό με λίγο ελεύθερο χρόνο, νομίζω ότι συνιστούν, υπό συνθήκες, τη συνταγή της ευτυχίας για εμένα.
Έφθασαν οι γιορτές που τόσο περίμενα για να χαλαρώσω λίγο. Όμως, αφενός έχει πέσει η δεύτερη δουλειά, οπότε κάθε άλλο παρά κουρασμένος είμαι, σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο χρόνια που είχε παραγίνει και δεν έβρισκα χρόνο για να κοιμηθώ. Αφετέρου, η προσωπική μου ζωή είναι κενή, επομένως δεν έχω όμορφες σκέψεις συντροφικότητας να τριγυρνούν στο μυαλό μου. Την πρώτη μέρα των εορτών είδα φίλους, με τα κλασσικά: Καφέ, ποτό, φαγητό. Καλά ήταν για λίγες ώρες, αλλά μάλλον παρατράβηξε και βαρέθηκα. Προσπαθούσαν απεγνωσμένα οι άλλοι που με ξέρουν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον και τα κατάφεραν εν μέρει.
Την επόμενη μέρα η κατάσταση χειροτέρεψε. "Ποιο ρεμπετάδικο ρε παιδιά; Δε θα αντέξω...". Κατέληξα μόνος στο σπίτι με τη θλίψη να με κυριεύει και το αίσθημα σπατάλης του ελεύθερου χρόνου να πλανάται στο μυαλό μου. Κάτι τέτοιο προκύπτει μάλλον από τις υψηλές προσδοκίες που τρέφουμε για τον ελεύθερό μας χρόνο. Έχουμε μάθει να κάνουμε πολλούς συμβιβασμούς στην εργασία μας, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας, ενώ θέλουμε ελευθερία και τελειότητα στο κομμάτι του χρόνου που μένει για αυτοδιάθεση και όταν οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, νιώθουμε ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος.
Προς το απόγευμα συνήλθα κάπως, αλλά ένιωθα ότι δε μου ταιριάζουν οι διακοπές. Από την άλλη δεν ένιωθα την ενεργητικότητα για να κάνω κάτι, παρόλο που θα μπορούσα να κάνω πολλά για να βελτιώσω τις δεξιότητές μου. Αυτή την περίοδο, ευτυχώς, νιώθω πολύ παραγωγικός με την εργασία μου, αλλά δεν καλύπτω τη συμπληρωματική ανάγκη της δημιουργικότητας. Προσπαθώ πού και πού να κάνω διάφορα που προσθέτουν αξία στην εργασία και βοηθούν την εταιρεία κατ' επέκταση, αλλά δεν αρκούν για να με κάνουν να νιώσω πραγματικά δημιουργικός. Το παράξενο είναι ότι ενώ βαριέμαι κάποιες μέρες, μάλλον έχω παραδώσει εν μέρει την ενεργητικότητά μου και δεν έχω διάθεση για να βελτιώσω τις γνώσεις μου σε τομείς που θα μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω πιο δημιουργικός και να μου δώσουν τη δυνατότητα να αλλάξω εργασία. Ίσως το παράκανα τα τελευταία χρόνια με τις δύο δουλειές και αντιδρώ στις συστηματικές υπερωρίες, ενώ σαφώς με επηρεάζουν και οι έντονοι ρυθμοί της κύριας δουλειάς. Σημασία έχει ότι ενώ παλιά δούλευα 14 ώρες τη μέρα, πλέον το 8ωρο μου φαίνεται πολύ. Ακόμα και οι αντοχές μου στο λίγο ύπνο έχουν μειωθεί αισθητά. Ηλικία, κορεσμός, κακή διάθεση; Δεν ξέρω...
Για μία ακόμη φορά, μετά από μία μέρα ανίας και θλίψης, πήρα την απόφαση για βουνό. Ανήμερα Χριστούγεννα στην Πεντέλη, ήταν το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Το βουνό στεγνό στους πρόποδες, αλλά χιονισμένο στην κορυφή, ήταν φανταστικό. Παγωμένος δρόμος στα τελευταία μέτρα, μου θύμισε μία από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα πριν από 5 χρόνια με μία δυνατή φίλη ποδηλάτισσα, με σαφώς περισσότερο χιόνι και ομίχλη. Αξέχαστη μέρα, καταπληκτική εμπειρία. Αυτή τη φορά πιο δυνατός, αλλά μόνος. Χαρούμενος όμως, όπως σε κάθε ανάβαση. Όσο πεσμένος και να είμαι ψυχολογικά, η τιμημένη η ανηφόρα πριν τη διασταύρωση του μοναστηριού με κάνει να ξεχνάω τα πάντα. Σε συνδυασμό με την επιμονή μου να μην κατεβάσω δίσκο, με φέρνει πάντοτε κοντά στα όριά μου και μου χαρίζει το χαμόγελο της επιτυχίας. Επιτυχία μικρής ουσίας, αλλά μεγάλης συναισθηματικής αξίας.
Ωραία χειμερινά χρώματα στο τοπίο, ελάχιστος κόσμος με το κρύο και η ικανοποίηση στο μέγιστο. Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο για τη μέρα. Κατεβαίνοντας άκουσα στην πλαγιά φωνές από κάποιο πουλί. Φώναζε επίμονα και δεν μπορούσα να βρω από πού είναι. Κοίταζα προς τα κάτω, τίποτα... Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν η ηχώ από ένα ζευγάρι γεράκια που έκαναν κύκλους πάνω από την κορυφή. "Έλα ρε φίλε! Βρήκες ταίρι. Και μάλιστα της αρέσει κι εκείνης η κορυφή, όπως σε εμάς." Ζήλεψα λίγο, αλλά χάρηκα. :)
Το τριήμερο είχε ήδη σωθεί με την ανάβαση της Πεντέλης, αλλά έμελε να είναι ακόμα καλύτερο. Μία καλή φίλη πρότεινε Υμηττό. Είναι από τις προτάσεις που δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ. Είχα να ανεβώ στον Υμηττό πάνω από ένα χρόνο, όπως επίσης και στην Πάρνηθα. Πλέον βαριέμαι τις πολύωρες μοναχικές βόλτες, οπότε σπανίως βγαίνω για τα απαιτούμενα τετράωρα των δύο αυτών βουνών. Πάνω που έλεγα ότι χρησιμοποιώ μόνο το αγαπημένο παλιό ποδήλατο και είναι αναξιοποίητο το καινούριο ποδήλατο βουνού, η πρόταση της φίλης για χώμα ήταν καλή ευκαιρία να το χαρώ και να αποκτήσω δεσμούς και με εκείνο.
Με παρέα, η ασφάλτινη πρόσβαση στο βουνό είναι πιο ευχάριστη. Όταν φθάνεις πλέον στου Παπάγου, το σκηνικό βελτιώνεται αισθητά και με την είσοδο στο βουνό νιώθεις μία από τα ίδια με γήπεδο. Ένας τεράστιος αθλητικός βιότοπος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας να τρέχουν, να περπατούν, να ποδηλατούν. Καταπράσινη η βόρεια πλαγιά και η κλίση βατή, ευχάριστη και σε ρυθμούς βόλτας. Δεν έχει το άγριο, σκληρό, ξερό, απότομο, προπονητικό πεδίο της Πεντέλης. Κάθε βουνό με την αξία του.
Το πρόγραμμα έλεγε προσέγγιση της κορυφής και κατάβαση από χώμα προς τα νότια προάστια. Πάντα ήθελα να περπατήσω και να κάνω ποδήλατο στους χωματόδρομους που βλέπω καθημερινά, καθώς κινούμαι προς τη δουλειά. Είναι συχνά αξία για εμένα "να φθάσω με τις δυνάμεις μου εκεί που βλέπει το μάτι". Ο στόχος θα μπορούσε να είναι μία κορυφή, ακόμα και ένα κοντινό νησάκι που προσεγγίζεται κολυμπώντας.
Η χωμάτινη κατάβαση ήταν έκπληξη! Καλύτερη απ' ό,τι περίμενα, βατή για τη μικρή μου εμπειρία. Είμαι σίγουρος ότι στην κοπέλα θα φάνηκε σαφώς πιο εύκολη, έχοντας κάνει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα σε χώμα. Το τοπίο ανεπανάληπτο, με έκανε να αναθεωρήσω τις επιλογές ρουτίνας που κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο. Καινούριες εικόνες, η Αθήνα από ψηλά από γωνία που δεν είχα ξαναδεί. Αρχικά απομακρυσμένη θέα και στη συνέχεια απότομη, νόμιζες ότι προσγειωνόσουν σταδιακά. Η επιστροφή από άσφαλτο σκέτη ξενέρα, μετά την ησυχία και την πανδαισία εικόνων του βουνού, αλλά τουλάχιστον με καλή παρέα.
Πήγα στη δουλειά την επόμενη μέρα και έφαγα φρίκη, μετά από τις όμορφες χαλαρές ημέρες.
" Πώς τα πέρασες το τριήμερο;" ρώτησε ένας συνάδελφος.
"Ήταν πολύ όμορφα", απάντησα. Το εννοούσα και το ένιωθα. :)
Τελευταία ανάρτηση για το 2016. Πάλι σπίτι, χάλια διάθεση, οπότε θα βρω απόψε φίλους που θα πάνε για ποτό, ώστε να μη φρικάρω από την απομόνωση. Οι άλλοι θα διασκεδάζουν, ενώ εγώ με απλανές βλέμμα θα ονειρεύομαι ένα ταίρι βουνού σαν τη γερακίνα που βρήκε ο φίλος γέρακας στην κορυφή.
Καλή χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου