Το γεράκι

Επιτέλους το ιστολόγιο απέκτησε ξανά την αρχική ποδηλατική του μορφή. Λιγότερες αναφορές σε εργασία και συναισθηματικά και περισσότερες ποδηλατικές εμπειρίες, όπως του προσήκει.

Οκτώ αναρτήσεις το 2012, επτά το 2013, μία μόλις το 2014, δεκαεπτά το 2015, δέκα μέχρι στιγμής το 2016. Όσο περισσότερος ο ελεύθερος χρόνος και όσο πιο πολλά τα έντονα συναισθήματα, τόσο περισσότερες οι δημοσιεύσεις.

Η ζωή τις τελευταίες ημέρες είναι ονειρεμένη. Αύριο ξεκινάει η εβδομάδα και δε με πειράζει καθόλου. Μικρή η διαφορά από το σαββατοκύριακο. Μηδέν άγχος, χαλαρότητα σε συνδυασμό με παραγωγικότητα, όσος χρόνος για άθληση θέλω. Το μόνο που με απασχολεί είναι πώς θα μεθοδεύσω το επόμενο επαγγελματικό ταξίδι για επαρχία, ώστε να οδηγήσω πάλι τη μοτοσυκλέτα που σκέφτομαι νοσταλγικά. Άντε και λίγο η κίνηση που αναμένεται να αυξηθεί με την έναρξη των σχολείων.

Ο βροχερός καιρός δε με πτόησε, ίσα-ίσα που έγινε έναυσμα για να πάρω μία ώρα αρχύτερα την απόφαση να ανέβω στο αγαπημένο μου βουνό. Όταν βλέπεις τη βροχή να έρχεται, προσπαθείς να αξιοποιήσεις όσο μπορείς το χρόνο που προηγείται. Η υγρασία βρίσκεται βέβαια σε επίπεδα κορεσμού, οπότε τόσο στην ποδηλασία, όσο και στο τρέξιμο τα ρούχα γίνονται μούσκεμα, σαν να βγήκαν μόλις από το πλυντήριο. "Δεν πειράζει. Θα ποτίσω μία ακόμη φορά το βουνό." ήταν η σκέψη μου.

Με έχει συνεπάρει ο ενθουσιασμός και κάνω μερικές υπερβολές. Δεν αφήνω χρόνο για τη μυϊκή ανάπλαση, μετά από έντονη άθληση, αλλά παίρνω το ρίσκο τραυματισμού. Ξέρω ότι δε θα κρατήσει πολύ αυτή η όμορφη περίοδος, οπότε τη ρουφάω από το μεδούλι. Ξεκινάω λοιπόν με το μυϊκό σύστημα να μην έχει επανέλθει πλήρως από τη χθεσινή προπόνηση. Συννεφιά με λίγα διαστήματα ήλιου, ο οποίος σε συνδυασμό με την υγρασία ήταν αφόρητος. Έβλεπα τον ιδρώτα να στάζει στην άσφαλτο. Έχει πλάκα να το αφηγείσαι, αλλά έχει τη δυσκολία του τη στιγμή που το ζεις.

Νιώθω ήδη πιο δυνατός, κατέβασα και το χρόνο μου κατά τέσσερα λεπτά (έχουμε ακόμα 26 για το ρεκόρ) και απολαμβάνω περισσότερο τη διαδρομή. Μόνο η ανηφόρα πριν το μοναστήρι με φέρνει στα όριά μου, σε συνδυασμό με την εμμονή να μην κατεβάσω μικρό δίσκο. Ξέρω ότι οι σταδιακές υπερβάσεις σε βελτιώνουν και όχι η χαλαρότητα.

Κάποια στιγμή βλέπω μπροστά μου δύο ποδήλατα να ανεβαίνουν σβέλτα. Σκέφτομαι ότι θα ξεκίνησαν πριν από λίγο ή θα τερματίσουν στα μισά την ανάβασή τους. Μετά από λίγο χάνονται. "Χμμμ... Να πήγαν προς τη σπηλιά του Νταβέλη;" Τα ξεχνάω και συνεχίζω την ανάβαση. Όσο ανεβαίνει το υψόμετρο, ανεβαίνουν οι ενδορφίνες. Το τοπίο ησυχάζει, δεν ακούγεται ούτε ο άνεμος μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου.

Αλλά, για κάτσε! Τι ακούστηκε; Σηκώνω κουρασμένος το βλέμμα μου και βλέπω το γεράκι της Πεντέλης να πλανάρει αγέρωχο και επιβλητικό. Προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή, αλλά με αγνοεί επιδεικτικά, σαν να μου λέει: "Φίλε, πετάω. Δεν ασχολούμαι με τα επίγεια." Παίρνω λίγη από τη δύναμή του και συνεχίζω σαν να έχω ξανανιώσει από τη σύντομη συνάντηση, μετά από καιρό. Είναι υπέροχο να βλέπεις άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Το ίδιο νιώθω με τις αλεπούδες, τα ελάφια, τους λαγούς, τις πέρδικες. Μοιραζόμαστε τον ίδιο βιότοπο αρμονικά.

Τα χρώματα στο λεκανοπέδιο είναι πιο μεστά, φθινοπωρινά, χάρη στη συννεφιά. Η θέα πάντοτε μεγαλειώδης. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να έβλεπα ένα φαράγγι, αντί για τόνους τσιμέντο, αλλά και πάλι το υψόμετρο σου δίνει μία αίσθηση υπεροχής.

Πριν από καιρό, μιλώντας με μία φίλη, άκουσα τη σκληρή-ισοπεδωτική φράση: "Σε κάθε σχέση πρέπει να δίνεις ό,τι μπορείς, αλλά ταυτόχρονα να κρατάς δυνάμεις για τον εαυτό σου. Να είσαι έτοιμος όχι μόνο για την επόμενη, αλλά και για τη μεθεπόμενη." Δε μου άρεσε η σκοπιά της, δεν την ενστερνίστηκα. Θα παραμείνω ρομαντικός και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, ξέρω ότι θα υπάρχει η Πεντέλη ή κάτι αντίστοιχα προκλητικό για να εκτονώνω τα συναισθήματά μου. Μαθαίνεις από τις εμπειρίες, αλλά δεν τις αφήνεις να δηλητηριάσουν την καρδιά σου. Διατηρείς λίγη από την αρχική αθωότητα, διότι αυτή αφήνει την καρδιά σου ανοικτή για να αγκαλιάσει νέους ανθρώπους, χωρίς προκαταλήψεις.

Φθάνοντας στην κορυφή, βλέπω τους δύο ποδηλάτες, αλλά σύντομα λύνεται το μυστήριο του γρήγορου ρυθμού. Come on! Με ηλεκτρικά ποδήλατα στην Πεντέλη;! Ιεροσυλία. :p Αχαχαχαχαχα