Νυχτερινός δρομέας

Με το ξεκίνημα μίας ακόμα χαλαρής εβδομάδας, κοίταξα πίσω προς το σαββατοκύριακο, προσπαθώντας να δω τι μου άρεσε πραγματικά απ' όσα έκανα.

- Η ποδηλατοβόλτα με φίλους, μία ημέρα με απίστευτο καιρό για Νοέμβριο μήνα;

- Οι μέρες που πέρασα με την κοπέλα;

- Η μοναχική ανάβαση της Πεντέλης;

- Η χαλάρωση στο σπίτι;

- Οι διαδρομές με τη μοτοσυκλέτα;

Όλα ήταν απολαυστικά, με δεδομένο ότι νιώθω, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, συναισθηματική κάλυψη. Όμως αυτό που πραγματικά μου άρεσε, δεν ήταν το άραγμα στο σπίτι, ούτε οι κεφάτες παρέες, ούτε το ξύπνημα με μία κοπέλα δίπλα μου που τόσο μου είχε λείψει. Δε ρίχνω την ευθύνη σε εκείνη, αλλά νομίζω ότι έχω γίνει αρκετά καχύποπτος πλέον και δεν εμπιστεύομαι εύκολα τα χαμόγελα, ούτε τις δηλώσεις ευτυχίας. Έχω δει πώς ένα γοητευτικό χαμόγελο, ένα γλυκό νάζι, μία ζεστή αγκαλιά, μπορούν σε ανύποπτο χρόνο να αντικατασταθούν με άγριο βλέμμα, απαξίωση και αποστροφή. Όχι ότι δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω, δε νιώθω, αλλά προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διατηρήσω ένα προπέτασμα λογικής, μία συναισθηματική ασπίδα, η οποία ευελπιστώ να με κάνει να πονέσω λιγότερο, όταν οι εξελίξεις δεν είναι ευχάριστες. Το παραμικρό αρνητικό σημάδι, με κάνει να σκέφτομαι ότι πρέπει να κρατήσω αποστάσεις και να μην αφεθώ. Στη θεωρία πάντα, ε! Στην πράξη τα συναισθήματα εξελίσσονται, ακόμα κι αν δεν το θέλουμε, αφού αρκεί η τριβή για να τα ενεργοποιήσει.

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Πεντέλη. Δεν αρκεί μόνη της, αλλά είναι απαραίτητη για την ισορροπία στη ζωή μου. Είναι η δραστηριότητα που νιώθω ότι είναι απολύτως δική μου επιλογή, αντισυμβατική και άρα όχι κοινωνικά επιβεβλημένη, ούτε υποχρεωτική. Είναι αυτό που θέλω, που με γεμίζει, με κάνει να νιώθω ότι προσφέρω στον εαυτό μου. Ένα απλό, καθημερινό δώρο, που γεμίζει τις αισθήσεις, εμπλουτίζει τα όνειρά μου, με χαλαρώνει (αν και τους τελευταίους μήνες, κάθε άλλο παρά πιεσμένος είμαι) και προάγει τη ζωή μου. Ευεξία, επαφή με τη φύση, αίσθημα επίτευξης ενός στόχου, ευκαιρία για περισυλλογή, αυτοκριτική και αναθεώρηση σκέψεων και πράξεων. Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, πώς να το κάνουμε; :)

Δυστυχώς όμως η φωτοπερίοδος μίκρυνε, νυχτώνει νωρίς και οι νυχτερινές αναβάσεις, παραμονές χειμώνα, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Μένουν λοιπόν μόνο τα σαββατοκύριακα, που θα έχει σχετικά καλό καιρό και δε θα έχω υποχρεώσεις. Χμμμ... μικρή πιθανότητα να συμβαίνουν συχνά. Πρέπει επομένως να βρω κάποια εναλλακτική, μέχρι να μεγαλώσει πάλι η ημέρα και να μπορώ να απολαμβάνω καθημερινές αναβάσεις. Αν γυρίσω πίσω το χρόνο, αναπολώ τον Αύγουστο του 2013 που ανέβαινα στην Πεντέλη 4-5 φορές την εβδομάδα, χωρίς να το βαριέμαι. ΟΚ, δεν ήταν παραγωγική περίοδος, αλλά ήταν όμορφη. Παραείχα ελεύθερο χρόνο, πολλή συναισθηματική πίεση (ήτοι μοναξιά) και τη σκέδαζα από υψόμετρο χιλίων μέτρων. Ήταν ένας θεϊκός συμβιβασμός, που ευτυχώς πέρασε, αφήνοντάς μου όμορφες αναμνήσεις.

Σε συνδυασμό με όσα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση περί αναζήτησης της ευτυχίας μέσα από προσωπικές δραστηριότητες, ο πιο εύκολος και γνώριμος τρόπος είναι να γεμίσω τα φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα βράδια με τρέξιμο. Δε χρειάζεται να γραφτώ σε κάποια ομάδα, ώστε να έχω ελεύθερο πρόγραμμα για να βάζω δουλειά όποτε χρειάζεται. Είναι απλό: Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, αθλητικά ρούχα και βουρ στους δρόμους.

Δυστυχώς η νύχτα δε μου αρέσει για αθλητικές δραστηριότητες. Εξαιρέσεις αποτελούν οι δροσερές ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές νύχτες, γεμάτες με αρώματα λουλουδιών, που έχω απολαύσει με ερασιτεχνικές ποδηλατικές ομάδες. Κατά τα άλλα, προτιμώ να είμαι σπίτι, να γράφω (καλή ώρα) στον υπολογιστή, να διαβάζω τεχνικά βιβλία, να ενημερώνομαι. Παλιότερα ξενυχτούσα καθημερινά, δουλεύοντας στον υπολογιστή, επιλέγοντας τις αθόρυβες νύχτες για να συγκεντρώνομαι καλύτερα. Για όλα τα άλλα προτιμώ τη μέρα. Διακρίνεις περισσότερες εικόνες, νιώθεις αισιοδοξία, έρχεσαι σε σιωπηρή επαφή με κόσμο.

Η συνδυαστική λύση για να αποφύγεις τη μοναχική νυχτερινή ποδηλασία, είναι το τρέξιμο σε γήπεδα. Κάποτε πήγαινα στο Ζηρίνειο της Κηφισιάς, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγινε σχετικά αφιλόξενο. Ακόμα και μέρες που έχει λίγο κόσμο, τηρούν τον κανονισμό και δεν αφήνουν άτομα εκτός συλλόγων να τρέχουν στους διαδρόμους. Κάπως έτσι στράφηκα στο γήπεδο της Πεύκης.

Το τελευταίο παραείναι δημοφιλές, αφού, ειδικά τα απογεύματα, γεμίζει με κόσμο. Μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες, παπάδες, περπατάνε σε κάθε διάδρομο, οπότε αναγκάζεσαι να κάνεις ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στους πεζοπόρους και τους αργούς δρομείς, αν θέλεις να διατηρήσεις καλό ρυθμό. Το ταρτάν πριν από 4 χρόνια ήταν καταπληκτικό, φρεσκοστρωμένο, πολύ μαλακό. Πλέον έχει καταστραφεί μεγάλο κομμάτι του και έχει γίνει συνολικά χειρότερο από το σκληρό ταρτάν του Ζηρινείου. Δεν παύει όμως να είναι ωραίο.

Μέσα στα γήπεδα νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον. Πολύ περισσότερο από μία καφετέρια ή ένα μπαρ. Κόσμος που τρέχει, φωνάζει, δυνατά φώτα, ακόμα και ο αντίλαλος στα κλειστά γήπεδα, ξυπνούν παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις. Έτσι και το στάδιο της Πεύκης. Χαλασμένο ταρτάν, που μυρίζει αυτή την όμορφη λαστιχίλα, σε προδιαθέτει να τρέξεις. Μαλακό σε όσα σημεία έχει απομείνει, δεν είναι ό,τι καλύτερο για να σκληραγωγήσεις τις αρθρώσεις σου, αλλά ιδανικό για τρέξιμο όταν έχεις τραυματισμό.

Για να περάσω στη χθεσινή μέρα, φθάνω λοιπόν τρέχοντας μέσα από τους σκοτεινούς δρόμους της Κηφισιάς και της Πεύκης και νιώθω αναζωογονημένος με το που βλέπω τη ζωντάνια και τα φώτα του γηπέδου. Κάθε λογής κόσμος να αθλείται. Άγνωστες φυσιογνωμίες όλοι, αφού δεν πηγαίνω συχνά, σε αντίθεση με το Ζηρίνειο που είχα αρχίσει κάποτε να τους μαθαίνω. Υπολογίζω τα χιλιόμετρα και διαπιστώνω ότι πρέπει να τρέξω 11 γύρους, ώστε να καλύψω το 10άρι που θέλω, μαζί με το πήγαινε-έλα σπίτι.

Έχω αρχίσει και γίνομαι μέτριος δρομέας, από αργός. Από τους ερασιτέχνες, λίγοι με περνούν κι αυτοί επειδή τρέχουν πολύ μικρές αποστάσεις. Κόσμος ξεκινάει να τρέχει, άλλος σταματάει, εγώ ακόμα εκεί. Σε μια στιγμή, ακούω κάποιες κοπέλες να λένε "Έχουμε ακόμα 10 λεπτά πριν μας κλείσουν μέσα". Κλείνει στις 10 και η Πεύκη; Δε θα προλάβω...

Κι εκεί αρχίζει η μαγεία. Μετά από λίγα λεπτά σβήνει ο ένας από τους τέσσερις προβολείς. Προειδοποίηση Νο1. "Έχω λίγο χρόνο", σκέφτομαι. Πριν κλείσω ένα γύρο ακόμα, σβήνει ο δεύτερος. Το στάδιο αρχίζει να αδειάζει, λίγοι είμαστε οι απτόητοι. Η ομάδα ποδοσφαίρου στο μέσο του γηπέδου, τελείωσε την αποθεραπεία και είναι στις διατάσεις. Σε λίγο σβήνει ο τρίτος προβολέας και το σκηνικό γίνεται ρομαντικό. Χαμηλός φωτισμός, λίγος κόσμος που μαζεύει τα πράγματά του και ένας μόνο ποδηλάτης, που τρέχει. Ο τελευταίος προβολέας σβήνει τμηματικά. Πρώτα δύο λάμπες, μετά άλλες δύο, μέχρι να γίνει συσκότιση. Οι τελευταίοι αποχωρούμε από το γήπεδο γοητευμένοι, σε ένα ήσυχο και ήρεμο σκηνικό.

Έχω μερικά χιλιόμετρα ακόμα να τρέξω μέχρι το σπίτι και με πειράζει που θα είναι μοναχικά. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα με καλή παρέα. Είναι όμως mental training το μοναχικό τρέξιμο και σίγουρα προσωπική επένδυση.

Γυρνώντας σπίτι ένιωσα ότι γέμισα πραγματικά τη μέρα μου με κάτι όμορφο. Ότι πρόσφερα στον εαυτό μου κάτι, που έκανε τη μέρα να μην είναι μία ακόμα εργάσιμη. Και το σημαντικό είναι ότι η προσφορά ξεκινούσε από εμένα με κατεύθυνση προς το ίδιο άτομο. Οι προσδοκίες από τρίτους μερικές φορές απογοητεύουν και είναι καλό να βρίσκουμε προσωπικές διεξόδους.

Έχω ακούσει πολλές φορές τη φράση "Η ευτυχία είναι στιγμές και όχι παρατεταμένη περίοδος.". Για κάποιο λόγο όμως δεν το έχω εμπεδώσει, δε θέλω να το πιστέψω και ακόμα ελπίζω. Ίσως ο δικός μου σκοπός ζωής είναι η ίδια η αναζήτηση της ευτυχίας, περίπου όπως την είχε ορίσει ο Επίκουρος.