Σκέψη <> βούληση

Στον προγραμματισμό το σύμβολο που δηλώνει ότι δύο στοιχεία δεν είναι ίσα, σε κάποιες γλώσσες είναι το "<>", ενώ σε άλλες το "!=".

Οι περισσότεροι φίλοι μου ξέρουν ότι μπορώ πάντοτε να αναλύω τη σκέψη μου, τα συναισθήματά μου και να εξετάζω καταστάσεις, ενώ μερικές φορές προτείνω υποθετικά εφαρμόσιμες λύσεις. "Η αναγνώριση του προβλήματος σε έχει φέρει κοντά στην επίλυσή του", λένε κάποιοι, αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της ανάλυσης του προβλήματος και της οριστικής επίλυσης είναι η βούληση. Το τελευταίο δυστυχώς δεν το έχω. Δεν το είχα από μικρός και δεν άλλαξε κάτι μεγαλώνοντας. ΟΚ, παίρνω αποφάσεις, αλλά για τις πιο σημαντικές είμαι αναβλητικός, ενώ συνήθως τις παίρνω λελογισμένα μεν, αλλά σε φάση που είμαι πολύ πιεσμένος ή εν βρασμώ δε. Δεν είναι παράλογες, αλλά η βούλησή μου ενεργοποιείται δύσκολα προκειμένου να αλλάξει καταστάσεις, αφού έχω ήδη αναφέρει πολλάκις ότι δεν τα πάω καλά με τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Διαφορετικά θα είχα ήδη μετακομίσει στο Καστελλόριζο για να βιώσω την απομόνωση, να ζήσω μακριά από την πόλη και να δω αν το όνειρο είναι πράγματι όμορφο ή αυταπάτη.

Η Παρασκευή είχε περιέργως δυνατή ποδηλασία με φίλους που συνήθως το πάνε μαλακωσσά και με βοήθησε να χαλαρώσω. Το Σάββατο έπρεπε να τηρήσω κοινωνικές υποχρεώσεις, βλέποντας φίλους που συχνάζουν μόνο σε καφετέριες και ταβέρνες. Έπληξα. Με το ζόρι άντεξα δύο ώρες και έφυγα νωρίς, νιώθοντας απελευθερωμένος από την ανία της καφετέριας. Όταν διαφέρεις από το μέσο άνθρωπο, αλλά θέλεις να κρατήσεις καλούς φίλους, κάνεις συμβιβασμούς στα όρια των αντοχών σου. "Σιγά το συμβιβασμό που έκανες με μία καφετέρια" θα πει κάποιος, αλλά για εμένα είναι μεγάλος. Πλήξη, ανία, βαρεμάρα, ειδικά στη φάση που είμαι τώρα. Και δεν πήγα αρνητικά προκατειλημμένος, ξεκίνησα με καλή διάθεση, αλλά δεν άντεξα.

Τα πράγματα χειροτέρευσαν την Κυριακή που ξεκίνησα να βρω την ποδηλατοπαρέα. Εκεί ναι, ήμανε αρνητικά προκατειλημμένος. Καταπληκτικός καιρός για την εποχή, ό,τι πρέπει για ανάβαση βουνού. Από τη μία να κοιτάζω την Πεντέλη, από την άλλη να σκέφτομαι "Μην απομονωθείς. Πήγαινε με την παρέα!". Είπαμε τα νέα μας, κάναμε λίγη πλάκα, αλλά μετά από μία ώρα μαζί τους ένιωθα μία από τα ίδια με την περασμένη μέρα. "Αυτό θα είναι το Σαββατοκύριακό μου; Καφές και χαλαρή ποδηλασία σε αστικό περιβάλλον;" Το είπα από μέσα μου μερικές φορές και ξαφνικά ενεργοποιήθηκε η βούληση: "Σήμερα έχει Πεντέλη!" Ρώτησα δύο φίλους από την παρέα, αν θέλουν να με ακολουθήσουν, αλλά είπαν ότι δεν έχουν αντοχές για ανάβαση βουνού.

Πριν από έξι χρόνια που άρχισα να κάνω συστηματικά ποδηλασία, είχα πάρει την απόφαση ότι θα κάνω μόνος μου, αν δε βρίσκω παρέα. Θα προσπαθώ να βρίσκω κόσμο, αλλά δε θα συμβιβάζομαι με είδη διασκέδασης που δε με γεμίζουν, επειδή εκεί είναι οι φίλοι μου. Έχασα χρόνια με club, καφετέριες, ταβέρνες, μπαρ, ενώ περνούσα καλά ελάχιστες φορές. Είχε φθάσει ο καιρός να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, ακόμα κι αν θα χρειαζόταν συχνά να το πληρώνω με το τίμημα της μοναξιάς. Δε ζω στην τιμημένη την αστική πεδιάδα. Αναπνέω ελεύθερα στα βουνά κι εκεί νιώθω ότι ζω.

Με το που άφησα την ομάδα και ξεκίνησα μόνος για το βουνό, άρχισα αμέσως να νιώθω καλύτερα. Αισθάνθηκα ότι αξιοποιώ το χρόνο μου με κάτι που λατρεύω. Φθάνοντας στη Νέα Μάκρη για να αρχίσω την ανάποδη ανάβαση προς την κορυφή των 720 μέτρων, συνάντησα μία ποδηλάτισσα με κούρσα.

- "Κάπου σε ξέρω", μου λέει.

- Δε σε θυμάμαι.

- Πρέπει να σε είχα δει πριν από μερικούς μήνες στην τάδε ομάδα. Μάλιστα τους είδα πριν από λίγο στο Πικέρμι.

- Ναι, ήμουν μαζί τους, αλλά τους άφησα γιατί ήθελα κάτι πιο δύσκολο και πιο όμορφο. Θα ανέβεις το βουνό;

- Ναι, πηγαίνω προς Παλαιά Πεντέλη.

- "Τέλεια, πάμε μαζί!" της είπα και ξεκινήσαμε.

Η Μαριάννα σπριντάρισε στην αρχή, είχε και τη μπλούζα της αγωνιστικής ομάδας, οπότε σκέφθηκα ότι θα δυσκολευτώ να την ακολουθήσω. Τέλος πάντων, ανέβασα λίγο ρυθμό για να πάμε παρέα.

- "Μου αρέσουν πολύ οι ανηφόρες. Ανεβαίνω βουνά με την κούρσα.", δήλωσε χαρούμενη.

- Το βλέπω. Έχεις υπόψη ότι έχουμε 12 χιλιόμετρα ανηφόρας μπροστά μας;

- Ναι, το έχω ξανακάνει.

Ε, δεν πέρασαν δύο χιλιόμετρα ανάβασης και ήδη άρχισε να ρίχνει ρυθμό. Εκεί που υποτίθεται ότι έχουν ζεσταθεί οι τετρακέφαλοι, εκείνη μείωσε την ταχύτητά της. Είχα βάλει χρονόμετρο για να συγκρίνω με το χρόνο που είχα κάνει πριν από τρία χρόνια, που ήμουν στο βέλτιστο της απόδοσής μου. Απέχω πολύ από εκείνη την καλή φυσική κατάσταση, αλλά έχει την πλάκα της η σύγκριση. "Δεν πειράζει, ας κάνω παρέα με τη Μαριάννα κι ας χαλάσει η χρονομέτρηση. Έτσι κι αλλιώς βουνό θα ανεβούμε, ωραία θα είναι." Κόβω λοιπόν ρυθμό, κόβει κι άλλο εκείνη. Εξακολουθεί να κόβει κι άλλο, την περιμένω.

Ε, ρε παιδιά, δεν ξέρετε να ανεβαίνετε ανηφόρες! Το έχω γράψει πόσες φορές, ότι δεν πρέπει να τα δίνουμε όλα στην αρχή. Ανεβάζουμε ρυθμό σταδιακά. Το παραμικρό σπριντ κοστίζει πολύ σε ταχύτητα μετά από λίγο. Έχω ήδη κόψει πολύ, σε σημείο να πηγαίνω βόλτα και τη βλέπω ολοένα και πιο μακριά πίσω μου. "Χμμμ... Θα πρέπει να την αφήσω, διαφορετικά θα μου χαλάσει την ανάβαση. Την περίμενα, αλλά έχουμε μεγάλη απόκλιση στη φυσική κατάσταση." Την αφήνω λοιπόν και συνεχίζω μόνος μου. Έτσι κι αλλιώς μόνη της ξεκίνησε, δε χρειάζεται βοήθεια.

Φθάνοντας στον Άγιο Πέτρο συναντάω έναν ακόμη με κούρσα. Στιγμή έπαρσης: "Άντε να τον περάσω κι αυτόν." για να προσγειωθώ μετά από λίγο που τον χάνω τελείως από μπροστά μου και να θυμηθώ ότι χρειάζομαι πολλή προπόνηση για να περνάω δυνατούς ποδηλάτες με κούρσα, ενώ καβαλάω ποδήλατο βουνού.

Το βουνό είναι φανταστικό. Νομίζω ότι είχα να κάνω τρία χρόνια την ανάβαση με την ανάστροφη φορά. Τέλειος καιρός, ωραία θέα. Ειδικά στο κομμάτι μετά τον Άγιο Πέτρο, πέφτει η κίνηση των αυτοκινήτων και αναπνέεις καθαρό αέρα. Φθάνω στην πηγή (αλλά νερό δεν ήπια :p) και βουρ για την κατάβαση. Λίγο πιο κάτω από την Παλαιά Πεντέλη βλέπω έναν ακόμη ποδηλάτη. Σήμερα είχαν βγει πάρα πολλοί με ποδήλατα και μηχανές για να ευχαριστηθούν την ηλιοφάνεια. Κλασσικά:

- Γεια.

- Γεια χαρά.

- Μάριε;

- Έλα ρε, εδώ κι εσύ;

- Πάμε μαζί Νέα Πεντέλη;

- Φύγαμε.

Ο Μάριος εδώ και χρόνια σκάει σαν από ποδηλάτου θεός από το πουθενά. Τον βλέπω σε κάθε σημείο της Αττικής με το ποδήλατο ή τρέχοντας στο Άλσος Συγγρού. Δεν έχουμε καταφέρει πότε να συναντηθούμε προγραμματισμένα, αλλά συναντιόμαστε συχνά τυχαία. Είπαμε τα νέα μας, κάναμε μία ωραία μικρή ανάβαση και σπίτια, έτσι για να κλείσει όμορφα η μέρα.

Κάνοντας τον κλασσικό απολογισμό του Σαββατοκύριακου, θα έλεγα ότι ξεκουράστηκα μεν, αλλά δεν είχε πάλι το κάτι διαφορετικό που θα με ενθουσιάσει. Τουλάχιστον τελευταία στιγμή το έσωσα με την ανάβαση της Πεντέλης και δεν πήγε τελείως χαμένο. Ποδηλάτης Πεντέλης γαρ. Είπαμε, χαλασμένος μηχανισμός ενδορφινών προσωρινά και θέλει υπομονή. Πού θα πάει, θα αποκτήσει κάποια στιγμή χρώμα η ζωή.