Δρομική ευτυχία

Επιτέλους ΖΩ!

Ζω όπως το έχω ορίσει τα τελευταία χρόνια. Windsurfing, ποδηλασία, τρέξιμο.

Ο μηχανισμός ενδορφινών δουλεύει σχετικά καλά, αν και με μικρή διάρκεια. Μέσα σε λίγα λεπτά τρεξίματος, μουδιάζει ο εγκέφαλος, ξεπερνάω τα πάντα, νιώθω ευτυχισμένος. Μία ώρα ευτυχίας και λίγη ακόμα με το πέρας του τρεξίματος. Θα μπορούσε να κρατάει μερικές μέρες, όπως παλαιότερα, αλλά έχουμε καιρό ακόμα μέχρι να δράσουν καταλυτικά οι μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων.

Ποιους περνάω; Προς το παρόν λίγους. Έχω δρόμο μέχρι να φθάσω το προσωπικό μου ρεκόρ. Με το ποδήλατο τα πάω κάπως καλύτερα, αν και ακόμα μου ρίχνουν οι κουρσάδες, όταν κοντράρομαι με το ποδήλατο βουνού. Το σημαντικότερο είναι ότι μου ρίχνει +50% σε ταχύτητα ο παλιός μου εαυτός, αλλά θα τον κυνηγήσω.

Βλέπω ανηφόρα και γυρνάει το μάτι μου. Την κοιτάζω κατάματα να με προκαλεί, όπως προσήκει σε έναν φανατικό ποδηλάτη και όχι προς τα κάτω όπως έκανα στις περασμένες αναβάσεις ώστε να αντέξω περισσότερο. Αρχίζω και νιώθω τη δύναμή μου. Σωματική και ψυχική.

Παρέα; Χμμμ, καλά είναι, αλλά δεν συγκρίνεται με μία επικλινή ανηφόρα. Η οδοί Ισμήνης και Θέτιδος είναι μερικές φορές καλύτερη συντροφιά. Το γεράκι στην κορυφή της Πεντέλης μου δίνει περισσότερη δύναμη απ' ό,τι η κουβέντα με ένα φίλο. Σίγουρα το ιδανικό είναι άθληση με παρέα, αλλά οι περισσότεροι δρομείς ξέρουμε ότι η συστηματική προπόνηση δε συνδυάζεται πάντοτε με παρέα. Το προσπαθούμε, αλλά δεν πτοούμαστε αν δε συνδυάζονται τα προγράμματά μας.

Η μοτοσυκλέτα έχει βρει τη θέση της στις δουλειές που έχω περιστασιακά στην επαρχία. Πληρώνομαι για να κάνω εκδρομές με τη μηχανή και να γεμίζω όμορφα τη μέρα μου. Όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά της ποδηλασίας και του τρεξίματος. Ξέρω ότι ο χρόνος για αθλητικές δραστηριότητες δε θα υπάρχει για πάντα, οπότε τον απολαμβάνω όσο κρατάει.

Το σημαντικότερο είναι ότι "I remember". Έχει επανέλθει το μικρόβιο του αθλητισμού στο σώμα μου και τον αποζητώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Γυρνάω σπίτι, ακόμα και μελαγχολικός, ξέροντας τι είναι αυτό που λείπει. Φοράω τα αγαπημένα μου αθλητικά και τρέχω στο φυσικό μου χώρο, ήτοι στο βουνό, στο δάσος ή σε γήπεδα. Εκεί νιώθω οικεία και όχι στις καφετέριες ή στα μπαρ.

Μερικοί φίλοι μου βελτιώθηκαν αρκετά. Εκεί που δεν μπορούσαν να με ακολουθήσουν, πλέον προπονούνται συστηματικά για μαραθώνιο και δεν μπορώ να παρακολουθήσω την προπόνησή τους. Κάποτε δεν καταλάβαινα γιατί κουράζονται, ενώ τώρα ξέρω ότι δεν μπορώ να τους ακολουθήσω μέχρι να βελτιωθώ. Αν όλα πάνε καλά και δεν έχω κανένα μυϊκό τραυματισμό από τον ενθουσιασμό μου, θεωρώ ότι μέχρι το χειμώνα θα τους κοντράρω με αξιώσεις και κυρίως θα περνάω καλά μαζί τους.

Π.Π.: Πάμε για τρέξιμο;
Γιάννης: Μπορώ το βράδυ, απόγευμα δεν προλαβαίνω.
Π.Π.: Θα βρέχει το βράδυ.
Γιάννης: Ε, και;

Εκεί καταλαβαίνεις την ανωτερότητα του δρομέα και την εμμονή στο προπονητικό του πρόγραμμα. Με τη βροχή δεν πάω τόσο καλά, παρόλο που έχω μερικές από τις καλύτερες ποδηλατικές και δρομικές εμπειρίες. Μυρίζεις το χώμα, νιώθεις την υγρασία, τα χρώματα είναι πιο όμορφα, οι σταγόνες σε δροσίζουν. Αν είσαι προστατευμένος σε ένα σπίτι ή στο αμάξι, δε νιώθεις. Αποστειρωμένη ζωή. Πρέπει να νιώσεις το αεράκι, τον ήλιο να σε χτυπάει στα μάτια, το σκοτάδι να σου προκαλεί δέος, το θάμνο να σου γδέρνει το πόδι, το πεύκο να σου χαϊδεύει τον ώμο με τις πευκοβελόνες του. Καθημερινές απλές εμπειρίες που αλατίζουν τη ζωή και σε βγάζουν από τη ρουτίνα της άνεσης.

Αν μετρήσω την αίσθηση ευτυχίας με άριστα το 10, νομίζω ότι πλέον κινούμαι ανάμεσα στο 4 και το 7. 4 όταν κάθομαι στο σπίτι, 7 όταν τρέχω ή κάνω ποδήλατο. Δεν πάει πολύ παραπάνω, αν δε μοιράζεσαι τη ζωή, αλλά δεν παύει να είναι όμορφη και χαλαρή περίοδος. Την είχα ζήσει πριν από 3 χρόνια για καιρό και επιτέλους την ξαναζώ τώρα.


Μακάρι να έχω την υγεία μου να απολαμβάνω τη φύση, να τρέχω και να ποδηλατώ. Εύκολος άνθρωπος, δε θέλω πολλά. :)