Ανάβαση Πάρνηθας - Ορθή εστίαση

Διπλή ανάρτηση η σημερινή για να καλύψω ωραία και άσχημα της εβδομάδας. Θυσιάζω λίγο από τον ύπνο μου, ώστε να καταγράψω κυρίως τα άσχημα, όπως τα νιώθω τώρα έντονα και όχι πιο αποστασιοποιημένα το πρωί. Ας ξεκινήσουμε όμως από εκείνα που θα ήθελα να αλλάξουν.

Η εβδομάδα ξεκίνησε όμορφα με ένα τετραήμερο μέσα στις γιορτές να με ξεκουράσει και να με κάνει να περάσω καλά. Η κοπέλα που είχε δείξει να με αγνοεί τις προηγούμενες ημέρες έδειξε ενδιαφέρον να βγούμε και περάσαμε καλά τη Δευτέρα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ωραία ανάβαση στη χιονισμένη Πεντέλη με έκαναν πολύ χαρούμενο στις αρχές της εβδομάδας. Ήταν άλλωστε και μικρή εβδομάδα με τις δύο ημέρες αργίας των Χριστουγέννων, οπότε είχε τα εχέγγυα για να πάει ακόμα καλύτερα. Και σε όλα αυτά να προσθέσω την οδήγηση της Ισμήνης, που περίμενα πώς και πώς.

Όμως οι παλιοί έλεγαν "Άλλα οι άνθρωποι βούλονται και άλλα οι θεοί κελεύουν.", ώστε να δείξουν ότι ο προγραμματισμός δεν αρκεί, ούτε η καλή διάθεση. Χρειάζεται και η τύχη, ώστε να έρθει η επι-τυχία, ως μία σωστά ορισμένη λέξη. Η τύχη λοιπόν δεν ήταν με το μέρος μου, έφταιξα κι εγώ λίγο, οπότε τα πράγματα χειροτέρευσαν. Όλα ξεκίνησαν με μία μεγάλη ένταση στο οικογενειακό περιβάλλον, την οποία προσπάθησα με μερική επιτυχία να αποσβήσω. Είμαι πλέον εκείνος που πρέπει να δείχνει περισσότερη ωριμότητα και να υποχωρεί, δείχνοντας ανοχή και κατανόηση. Αρχικά ένιωσα καλά που μπόρεσα να αποτρέψω την κλιμάκωση της έντασης, αλλά σύντομα ένιωσα ότι όσα κατάπια και ανέχθηκα έβραζαν μέσα μου. Θαύμαζα τον εαυτό μου για την αυτοσυγκράτηση, αλλά υπέφερα εσωτερικά. Προσπάθησα να εστιάσω σε άλλα ωραία πράγματα, να θυμηθώ την ανάβαση της Πεντέλης και άλλωστε έγραψα εκείνη τη στιγμή γι' αυτή στο ιστολόγιο. Πάσχισα να σκεφθώ τις όμορφες στιγμές και να εστιάσω μόνο σε αυτές, προσπαθώντας να μη γράψω κάτι άσχημο στο ιστολόγιο και να διώξω μία και καλή τις εντάσεις από το μυαλό μου.

Δεν τα κατάφερα.

Ξεχάστηκα για λίγο όσο έγραφα, αλλά μόλις ξάπλωσα το μυαλό κολλούσε στα αρνητικά. Στριφογύριζα στο κρεβάτι, προσπαθούσα να σκεφθώ την κοπέλα με την οποία είχα βγει την Δευτέρα, τη μηχανή που θα οδηγούσα την επόμενη μέρα. Όμως το μυαλό ξαναγυρνούσε και κολλούσε επίμονα στο πρόσφατο πρόβλημα, παρόλο που είχα δώσει καλή λύση με την ανοχή μου. Κοιμήθηκα ελάχιστα το βράδυ και σπαστά, ανάμεσα σε εφιάλτες. Ξύπνησα το πρωί νυσταγμένος και πιεσμένος και σκεφτόμουν ότι δε θα έπρεπε να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα κι ας το περίμενα πώς και πώς. Σηκώθηκα, έκανα λίγη γυμναστική και πήρα την απόφαση να πάρω το ρίσκο, αν και κουρασμένος. Είχα πραγματικά ανάγκη να κάνω κάτι όμορφο για τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή, χωρίς αναβολή. Η μηχανή ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να σκεφθώ σε μία εργάσιμη μέρα. Την καβάλησα και πράγματι ξεχάστηκα, τόσο στη διαδρομή προς τη δουλειά, όσο και στην επιστροφή. Στη δουλειά, αν και νυσταγμένος, ξεχάστηκα. Εκεί ευτυχώς ο χρόνος μηδενίζεται με τις υποχρεώσεις.

Το απόγευμα, μόλις άφησα τη μηχανή στο σπίτι, το μυαλό γύρισε πάλι στην ένταση της Τρίτης. Ένιωθα πιεσμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος. Μέσα σε μία μέρα η διάθεσή μου είχε αλλάξει άρδην. Έκανα το λάθος να ψάξω και να μάθω νέα της πρώην. Ευτυχώς γι' αυτήν, ήταν πολύ καλά. Αν και θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο, ο πόνος του χωρισμού έχει δημιουργήσει συναισθήματα που δε μου αρέσουν. Δεν μπορώ να χαρώ με την ευτυχία της, αν εκείνη δεν πηγάζει από εμένα. Ζήλια; Δεν ξέρω. Δε θα ήθελα να μου καταλογίσω κακία ή μίσος, αλλά δυστυχώς για εμένα, με κατέβαλε το γεγονός της ευτυχίας της. Με τα νέα αυτά έγινα ακόμα χειρότερα. Η δουλειά τις επόμενες δύο ημέρες πήγε καλά, αλλά ένιωθα συνεχώς πιεσμένος και απογοητευμένος. Μία τα οικογενειακά, μία το λάθος μου να ασχοληθώ με την πρώην (και τώρα να γράφω γι' αυτήν, ενώ είχα πει ότι δε θα γράφω), μία η έλλειψη ύπνου, με πήγαν πολύ πίσω. Ένιωσα αδύναμος που δεν τήρησα τους στόχους αποχής, αδύναμος που δεν μπορούσα να κυριαρχήσω στα συναισθήματά μου. Πάνω που νόμιζα ότι είχα κάνει άλματα προς τα μπροστά, συνειδητοποίησα ότι ήταν απλά μερικά βήματα. Πρόοδος μεν, αργή δε.

Με την κοπέλα που βγήκα πρόσφατα, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ήλπιζα. Σύμφωνοι, είχα πει ότι προσπαθώ να μην ενθουσιαστώ, αλλά δεν παύω να απογοητεύομαι όταν βλέπω απουσία ενδιαφέροντος. Και σε φάση που έπεσε απότομα η ψυχολογία μου, δεν μπορώ να το διαχειριστώ καλά, παρά μόνο να το προσθέσω στους προβληματισμούς της εβδομάδας. Από τη μία ξέρω ότι έχω ακόμα κάποιες δυνάμεις, από την άλλη η πτώση αυτοπεποίθησης με κάνει να σκέφτομαι να τα παρατήσω για μία ακόμη φορά. Πόσα χαστούκια πια να αντέξω;

Αρκετά με τα άσχημα όμως. Ήθελα απλά να τα καταγράψω για την ιστορία. Ας εστιάσω ορθά στα όμορφα για να πάρω μερικές δυνάμεις.

Έφθασε λοιπόν το τριήμερο και έψαχνα να βρω τι θα ήθελα να κάνω. Κάτι που να μου αρέσει πραγματικά και να είναι στο χέρι μου να το πετύχω. Σίγουρα θέλω κάποια στιγμή να ξεκινήσω πάλι το διάβασμα για προγραμματισμό, αλλά το πρωί χρειαζόμουν κάτι πιο έντονο, που θα με έκανε να διώξω την πίεση από τα οικογενειακά προβλήματα και τη σκέψη της πρώην, που με έκαναν να υποφέρω επί τρεις μέρες. Ο καιρός ήταν τέλειος για εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες και ο χρόνος όλος δικός μου. Οπότε να η ευκαιρία για ποδηλατική ανάβαση στην Πάρνηθα που είχα να κάνω πολλούς μήνες.

Γεμίζω πάλι το σακίδιο με διπλά γάντια και μπουφάν, μπόλικο φαγητό και νερό, τρώω ένα καλό γεύμα και ξεκινάω. Μου πήρε λίγη ώρα για να το πάρω απόφαση, παρόλο που ήξερα ότι θα περάσω σίγουρα καλά, ακόμα και μόνος. Το προτιμούσα από το να πάω για καφέ με φίλους ή για φαγητό. Αγνόησα τη μέτρια θερμοκρασία στην περιοχή κοντά στο σπίτι και ντύθηκα καλά, διότι η εμπειρία ετών με κάνει να ξέρω ότι ψηλά στο βουνό, στα 1300 μέτρα υψομέτρου, τα πράγματα αγριεύουν πολύ.

Από τα πρώτα μέτρα ένιωσα καλύτερα που βγήκα από το σπίτι. Όμως λίγα χιλιόμετρα μετά είχα την ατυχία να πετύχω μία πρώην με το ποδήλατο. Είχε πλάκα, διότι στην αρχή σκέφθηκα: "Ξεκόλλα, κάνε θετικές σκέψεις, δεν είναι αυτή, απλά της μοιάζει. Υπερβολικός είσαι πάντα." Όταν την προσπέρασα φάνηκε ότι η αρχική εκτίμησή μου ήταν σωστή. Συχνά χαιρετάω τους ποδηλάτες που πετυχαίνω, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ήθελα. Δεν πρόκειται για αποστροφή, απλά για συνειδητή απόφαση να μη θυμάμαι και να μη γυρνάω στα παλιά. Αν ήταν η "Μαρία", θα με είχε πειράξει πολύ η συνάντηση, αλλά σε αυτή την περίπτωση, απλά πέρασα και δεν έδωσα σημασία. Η "Μαρία" με έχει κάνει να βγάλω από το μυαλό μου, όχι μόνο παλαιές κοπέλες, αλλά ακόμα και εκείνες που γνώρισα τους τελευταίους μήνες.

Η ανάβαση συνεχίστηκε με αισιοδοξία, με την προσμονή του όμορφου βουνού, της θέας, του χιονιού και των ελαφιών. Ο καιρός εξακολούθησε να είναι καλός, απλά το κρύο χειροτέρευε όσο ανέβαινα. Στο οροπέδιο ξεκίνησε και ο άνεμος. Εκεί έκανα το λάθος να μην κάνω στάση για να βάλω τα χοντρά γάντια και να φάω, κάτι το οποίο πλήρωσα μετά.

Χιόνι είχε μείνει λίγο, κυρίως μετά από υψόμετρο χιλίων μέτρων. Ελάφι δεν είδα κανένα. Ίσως είναι η πρώτη φορά τα τελευταία έξι χρόνια που ανεβαίνω Πάρνηθα με το ποδήλατο και δε βλέπω ελάφι. Πιθανώς είχε να κάνει με τους πολλούς εκδρομείς με τα αμάξια, που είχαν κατακλύσει το δρόμο κοντά στα καταφύγια.

Το δεύτερο σημείο που είχε πλάκα, ήταν τα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης, που είχα αρχίσει να κρυώνω, ενώ δεν ήθελα να κάνω στάση για να ντυθώ και κυρίως να πονάω στο σβέρκο από τη σκυφτή στάση. Δε μου έχει ξανατύχει στο ποδήλατο κάτι τέτοιο σε ανάβαση. Μάλλον είχαν σφίξει οι μύες τα νεύρα, από τις πιέσεις που προανέφερα στα μέσα της εβδομάδας. Το αστείο σημείο είναι ότι σκέφθηκα πως οι δυσκολίες καθιστούν περιπέτεια την ανάβαση, που είναι μεν απαιτητική όταν τη ζεις, αλλά ωραία όταν τη θυμάσαι μετά από καιρό. Εκεί είπα από μέσα μου δύο φορές: "Να τελειώσει η περιπέτεια τώρα!" Την πρώτη φορά το είπα με ανυπομονησία, αλλά τη δεύτερη φορά γελούσα. Ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά, αφού σε λίγο έφθανα στην κορυφή και ότι μετά θα το θυμάμαι σαν ωραία ανάμνηση. Απλά ήταν οι τελευταίες στιγμές που χρειάζονταν υπομονή και αυτοπειθαρχία.

Έφθασα στην κορυφή, έβαλα το ένα μπουφάν και τα χοντρά γάντια και άνοιξα το ταπεράκι με το σταφύλι. Είχα εξαντληθεί κυρίως από το κρύο και ένιωθα να πεινάω πολύ. Έβαλα την πρώτη ρόγα στο στόμα μου και ένιωσα τη φρουκτόζη να διασπάται αμέσως και να πηγαίνει στον εγκέφαλο. Ψυχολογικό ήταν περισσότερο, αλλά ένιωσα αμέσως πολύ καλύτερα, αδειάζοντας το τάπερ με το σταφύλι και τρώγοντας επιπλέον τα τοστ που είχα ετοιμάσει.

Έκανα το λάθος να μη βάλω και το δεύτερο μπουφάν, ούτε τα δύο ζευγάρια γάντια μαζί και να κάνω στάση περί τα 15 λεπτά στην κορυφή για φαγητό και φωτογραφίες Τα χέρια πάγωσαν μετά από λίγο και ξεκίνησα για την επιστροφή. Η ατελείωτη και όμορφη κατηφόρα της Πάρνηθας έγινε πραγματικά ατελείωτη από το κρύο. Επέμενα να μη βάλω περισσότερα ρούχα, αν και είχα μαζί μου. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν κοντά στους 3°C και με το φαινόμενο άνεμο της κατηφορικής κίνησης, το πρόσωπο πάγωσε. Δεν έχω ξανανιώσει να παγώνουν τα βλέφαρα, σε σημείο να μην μπορώ να σηκώσω γρήγορα το βλέμμα μου. Πρωτόγνωρο αίσθημα. Άφησα σε κάποιες φάσεις τα δόντια να χτυπάνε από το κρύο, χαμογελώντας από μέσα μου. Θυμήθηκα ότι έτσι ένιωθα μικρός το χειμώνα όταν έβγαινα από τις προπονήσεις στην πισίνα του υπαίθριου κολυμβητηρίου. Έκλεινες λίγο το στόμα και χτυπούσαν τα δόντια, αν το είχες χαλαρό. Είναι η προσπάθεια του οργανισμού να διατηρήσει ζεστούς τους αδρανείς μύες του, με εξαναγκασμένη κίνηση.

Στη μικρή ανηφόρα μετά την Αγία Τριάδα, ένιωσα τον αριστερό προσαγωγό παγωμένο. Πρέπει να είχε πραγματικά πολύ κρύο για να το βιώσω έτσι έντονα. Κατεβαίνοντας το βουνό, τα χέρια έπαψαν να είναι παγωμένα και η κατάσταση άρχισε να γίνεται πιο άνετη. Ωραία θέα, η αίσθηση ελευθερίας της κατηφόρας. Είδα και δύο μοτοσυκλέτες σαν τη δική μου, αλλά δε ζήλεψα. Χίλιες φορές καλύτερα να πηγαίνεις στο βουνό τρέχοντας ή με το ποδήλατο, παρά με μηχανή.

Γύρισα σπίτι, συνήλθα με καυτό χαμομήλι με μέλι και χαιρόμουν για τη μικρή περιπέτεια. Έφαγα ένα ακόμα άκυρο από την τελευταία κοπέλα που γνώρισα και βγήκα με φίλους για να μη μελαγχολήσω στο σπίτι. Ξεχάστηκα για λίγο, είχα μερικές καλές στιγμές, αλλά δεν πέτυχα τη συναισθηματική ανεξαρτησία που είχα τις προηγούμενες εβδομάδες. Κατάφερα να κάνω τους άλλους να περάσουν καλά και να γελάσουν και δεν ήθελαν να το διαλύσουμε νωρίς, ενδεχομένως απορώντας πού βρήκα τόση διάθεση. Ήταν απλά μία αποτυχημένη προσπάθεια να ξεχαστώ, αλλά το μυαλό μου ήταν στη "Μαρία", στη Χριστίνα και φευγαλέα στη μηχανή και στο βουνό.

Ελπίζω να ξεχάσω τη "Μαρία" καθώς και κάθε άλλη κοπέλα που δε θέλει να προσφέρει σε μία σχέση, όσα ονειρεύομαι να δώσω. Αυτό που περνάει από το χέρι μου, είναι απλά να προσπαθώ, να ελπίζω και όταν απογοητεύομαι να προσπαθώ να ξεχνάω. Οι συμβουλές φίλων είναι να πάψω να είμαι συναισθηματικός, να σκληρύνω και να υποκρίνομαι αδιαφορία. Δε θέλω να σταματήσω να είμαι αυθεντικός, αλλά όταν με απογοητεύει ο εαυτός μου, αρχίζω να αμφιβάλλω για τις προσωπικές μου επιλογές συμπεριφοράς και για τον ίδιο το χαρακτήρα μου. Έλλειψη αυτοπεποίθησης δε λέγεται αυτό; Ξέρω ότι μπορώ να παλέψω και με αυτή! :)

Ανάβαση στη χιονισμένη Πεντέλη

Η Πεντέλη έκανε φέτος λευκά Χριστούγεννα, χάρη στον καιρό που άλλαξε τις παραμονές των εορτών. Ειδικά το Σάββατο ήταν τέλεια, λευκή, με την κορυφή μέσα στο σύννεφο. Την έβλεπα καθώς περπατούσα για να πάω σε μία δουλειά και θυμόμουν αναμνήσεις έξι έτη πίσω που είχα ανέβει με μία φίλη και είχα μία από τις καλύτερες ποδηλατικές εμπειρίες μέσα στο χιόνι και την ομίχλη. Φυσικά είχε προτεραιότητα η δουλειά, οπότε άφησα την ανάμνηση να πλανάται ευχάριστα στη σκέψη μου και ανέβαλα την ανάβαση για κάποια φορά που θα είχα ελεύθερο χρόνο.

Η δουλειά πήγε καλά τόσο μέσα στην εβδομάδα, όσο και το Σαββατοκύριακο. Ήταν λίγο πιεστική, αλλά επιτέλους είχε ψήγματα δημιουργίας και κυρίως επαφή με εξωτερικούς πελάτες, κάτι που μου δίνει συνήθως μεγάλη ικανοποίηση. Ειδικά το τελευταίο τριήμερο, θα έλεγα ότι αποτέλεσε ιδανικό συμπλήρωμα στον ελεύθερο χρόνο, δίνοντάς μου ακόμα περισσότερη αίσθηση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και αυτοπεποίθηση.

Οι επόμενες ημέρες είχαν μπόλικο ήλιο, αλλά ψηλά το βουνό διατηρούσε χιόνι, οπότε ήταν ευκαιρία να ανέβω. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα λίγο να το αποφασίσω. Είχα σχεδόν δύο μήνες να ανέβω, οπότε οι αναστολές ήταν πολλές. Έψαχνα να βρω ψυχική δύναμη να αψηφήσω τη δυσκολία και το κρύο και να καβαλήσω το ποδήλατο. Η λογική δεν έφερνε καμία απολύτως αντίρρηση, οπότε γέμισα το σακίδιο με δύο μπουφάν, διπλά γάντια και φωτογραφική μηχανή και ξεκίνησα. Δε χρειάστηκε πολλή ώρα για να αρχίσω να απολαμβάνω τη διαδρομή. Έχω αρχίσει εδώ και μερικές εβδομάδες να αποκτώ μερικό έλεγχο των συναισθημάτων μου, να εστιάζω στα όμορφα και να τα εκτιμώ, απωθώντας τους προβληματισμούς. Το τελευταίο θέλει δουλειά ακόμα, αλλά το ψιλοκαταφέρνω, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Ο καιρός απίστευτος. Ήλιος, ελάχιστος άνεμος και ο πυκνός κρύος αέρας να γεμίζει με τον καλύτερο τρόπο τα πνευμόνια που αντιμάχονταν με αποφασιστικότητα την ανηφόρα. Είχα να κάνω δέκα μέρες ποδήλατο, ήταν και το φαγητό των εορτών, οπότε το μυϊκό σύστημα ήταν πλήρως υδατανθρακωμένο και ξεκούραστο, με αποτέλεσμα να μη νιώσω κόπωση. Είναι βέβαια και το γεγονός ότι πλέον χρησιμοποιώ πολύ αραιά το χρονόμετρο, οπότε δεν το πήγα σε ρυθμό sprint. Έχω αποφασίσει ότι απολαμβάνω περισσότερο τις διαδρομές όταν ακολουθώ άνετο ρυθμό, ενώ όταν πιέζομαι να φθάσω χρόνους που έπιανα πριν από μερικά χρόνια, καταλήγω με μυϊκούς τραυματισμούς και τελικά σε αποχή μερικών ημερών. Ηλικία και σοφία πάνε παρέα και φέρνουν τους αναγκαίους συμβιβασμούς.

Το χιόνι ξεκίνησε περίπου από τα 700 μέτρα υψομέτρου, επειδή είχε ήδη λιώσει από τον ήλιο των τελευταίων ημερών. Είναι το πρώτο χιόνι για φέτος, οπότε η θέα του εντυπωσίαζε. Μου ερχόταν να σταματήσω και να αρπάξω λίγο, μόνο και μόνο για την αίσθηση. Υπήρχε κόσμος με αυτοκίνητα που είχαν ανέβει για να δουν το λευκό τοπίο, αλλά δεν είδα κανένα ποδηλάτη. Ανέβηκα με ένα ισοθερμικό και τα χοντρά γάντια, που γρήγορα φάνηκε ότι ήταν υπερβολή. Το κρύο δεν είχε καμία σχέση με τους -10°C που είχα ζήσει άλλες φορές και τον άνεμο. Ήταν απλά μία κρύα χειμερινή ηλιόλουστη μέρα.

Σχετικά χαμηλά είδα ένα μικρό κοπάδι από καμαρωτές πέρδικες. Με κοίταζαν με απορία, ενώ θαύμαζα την ιδιαίτερη στάση του σώματός τους και το περπάτημα που αποπνέει υπερηφάνεια. Γύρω στα 900 μέτρα το χιόνι άρχισε να γίνεται πιο πυκνό, αν και τα βράχια το είχαν διώξει από πάνω τους. Σε κάποιο σημείο χρειάστηκε να κατέβω από το ποδήλατο, διότι ο δρόμος είχε πολύ χιόνι και το ποδήλατο δεν μπορούσε να προχωρήσει. Το πάλεψα λίγο έτσι για την πλάκα, όπως και σε μερικά σημεία με πάγο και μηδενική πρόσφυση. Αλλού τα κατάφερα και το ευχαριστήθηκα, αλλού όχι. Στην κατηφόρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα, διότι χρειάζεται μόνο πολλή ισορροπία και ετοιμότητα, δε χρειάζεται πρόσφυση για να υπερνικήσεις τη βαρύτητα, σε αντίθεση με την ανηφόρα.

Με έπιασα πολλές φορές να παραμιλάω και κυρίως να τραγουδάω. Κοιτούσα και λίγο τριγύρω μήπως είναι κανείς που με ακούει και απορήσει. Χεχ! Ένιωθα χαρούμενος, μπορούσα να απολαύσω μόνος μου τη θέα, τον καιρό, το μισοχιονισμένο τοπίο. Δεν ένιωθα κούραση, απλά μόνο την καρδιά να δουλεύει σχετικά ψηλά, τόσο ώστε να το ευχαριστιέμαι.

Στην κορυφή είδα μετά από πολύ καιρό το γεράκι. Δε με φοβόταν, με πλησίασε για πρώτη φορά κοντά στα 50 μέτρα. "Μόνος είσαι φίλε, σαν κι εμένα; Εμείς οι δύο και το βουνό μας.", σκέφθηκα στην αρχή. Σύντομα όμως κατέφθασε το ταίρι του για να μου θυμήσει ότι τα ζώα κάνουν πιο σταθερές σχέσεις από τους ανθρώπους. Η θέα του ζευγαριού των γερακιών απογείωσε τα θετικά συναισθήματά μου.

Στην κατάβαση αφιέρωσα πολλή ώρα για τις φωτογραφίες. Το τοπίο αμιγώς φωτογραφικό, τόσο ως προς το χιόνι, αλλά και ως προς τη θέα. Χιονισμένη Πάρνηθα και Δίρφη, ομιχλώδες λεκανοπέδιο, ωραία θέα με τον ήλιο να ανακλάται στο Σαρωνικό. Έβαλα τα λεπτά γάντια και δε χρειάστηκε καν να φορέσω μπουφάν στην κατηφόρα. Προτίμησα να νιώσω το κρύο να δροσίζει το σώμα μου και να κατέβω σε χαλαρό ρυθμό μέσα από το χιονισμένο δρόμο.

Η εμπειρία ήταν για μία ακόμα φορά εξαιρετική. Είναι εντυπωσιακό το πώς φεύγει η διάθεση για να ξεκινήσω για την ανάβαση της Πεντέλης, όταν απέχω καιρό από το βουνό, παρόλο που ξέρω ότι η ικανοποίηση είναι βέβαιη. Πρέπει οπωσδήποτε να θυμάμαι να ανεβαίνω στο αγαπημένο μου βουνό, ακόμα και τώρα που νιώθω ότι η αστική ποδηλασία δε μου δίνει πλέον την ικανοποίηση που μου έδινε κάποτε. Από εκεί που ανέβαινα δύο φορές συνεχόμενα ή τέσσερις φορές την εβδομάδα, θα ανεβαίνω μία φορά το δίμηνο ή και πιο αραιά. Λίγη αποχή, ώστε να διατηρηθεί απόλαυση και ψυχική δύναμη, ώστε να αντιμάχομαι τις αρχικές αναστολές.

Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.

Μία ακόμη ευχάριστη ανάρτηση

Θέλω να γράψω από την Παρασκευή το απόγευμα, αλλά όλο το αναβάλλω. Ο λόγος είναι ότι είμαι χαρούμενος και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να γράφω.

Η εβδομάδα κύλησε καλά. Υπήρχαν στιγμές με κούραση και πολύ άγχος, αλλά συνολικά μου άφησε καλές εντυπώσεις. Έζησα μία από τις σπάνιες μέρες χαλάρωσης στα μέσα της εβδομάδας. Πάνω που έλεγα "Άντε να τύχει καμιά εξωτερική δουλειά να ξεφύγω λίγο από το γραφείο.", με πήραν τηλέφωνο για να μου ανακοινώσουν ότι θα πρέπει να πάω σε παραλιακό μέρος, λίγο έξω από τον αστικό ιστό για μία δουλειά. Οι άλλοι να νομίζουν ότι με χώνουν, ενώ εγώ να πετάω από τη χαρά μου και να προσπαθώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου.

Μία μέρα με τέλειο καιρό για την εποχή, σε παραλιακό μέρος. Ολοκλήρωσα γρήγορα την προετοιμασία και έπρεπε να περιμένω τρεις ώρες το επιτελείο της εταιρείας για να ξεκινήσει η κυρίως δουλειά. Τρεις ελεύθερες ώρες, απίστευτο! Πέρασα μέσα από ένα αλσύλλιο και βρέθηκα στην έρημη παραλία. Περί τους 20°C, ελάχιστος άνεμος, ήρεμη θάλασσα και η γοητεία μίας συνήθως πολύβουης παραλίας που φυσικά ήταν άδεια το χειμώνα. Περπάτησα για λίγο και στο τέλος ξάπλωσα στην παραλία. Ακουγόταν ελάχιστα ο άνεμος που χάιδευε τα αυτιά μου, κάπου στο βάθος οι γλάροι, ενώ ένιωθα τον ήλιο να με ζεσταίνει ευχάριστα στο πρόσωπο. Έβαλα το ξυπνητήρι στο κινητό, γιατί έβλεπα ότι θα με πάρει ο ύπνος από τη χαλάρωση. Έμεινα πάνω από δύο ώρες στην παραλία και ένιωθα ότι απολαμβάνω την κάθε στιγμή, χωρίς να υπάρχουν έγνοιες. Επιτέλους έχω αρχίσει να απολαμβάνω τις όμορφες στιγμές.

Η υπόλοιπη εβδομάδα είχε μπόλικη οδήγηση της μοτοσυκλέτας, κάτι μου έδινε συνέχεια δόσεις χαράς. Είναι εντυπωσιακό το πόσο διαφορετική διάθεση έχω όταν γυρνάω στο σπίτι με την Ισμήνη, σε σχέση με όταν επιστρέφω με το αμάξι. Ενθουσιασμένος αντί πιεσμένος.

Η εβδομάδα κορυφώθηκε την Παρασκευή το απόγευμα με έναν από τους διευθυντές να κάνει κάτι πολύ σπάνιο. Να αναγνωρίζει ηθικά την προσπάθεια και την απόδοσή μου. Είμαι από τους λίγους στην εταιρεία που λένε μπράβο ή ευχαριστώ σε συναδέλφους και συνεργάτες. Ο κόσμος φοβάται ότι αν εξάρεις την εργασία κάποιου, θα σου ζητήσει ανταμοιβή και δεν το κάνει. Ή μήπως φοβούνται μήπως αποκτήσει έπαρση; Πάντως κάτι πολύ σημαντικό στο χώρο εργασίας δε γίνεται και προσπαθώ, τουλάχιστον με την πράξη μου, να το αλλάξω. Τα λίγα λόγια του διευθυντή, με έκαναν να πετάω από τη χαρά μου. Γύρισα σπίτι και γελούσα με ασήμαντες αφορμές. Ένιωθα ευτυχισμένος. Πήγα χωρίς ενδοιασμούς στην κλασσική ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής και πέρασα πολύ καλά. Γνωστή διαδρομή, τα ίδια άτομα, αλλά την ευχαριστήθηκα. Ήθελα να γράψω από την Παρασκευή όλα αυτά τα όμορφα, αλλά έπρεπε να προλάβω την παρέα και στην επιστροφή προτίμησα να κοιμηθώ νωρίς. Έχω πει άλλωστε ότι τα όμορφα συναισθήματα κυκλοφορούν αβίαστα στο πνεύμα μου, δεν πασχίζουν να βρουν έξοδο διαφυγής με τη συγγραφή.

Το Σάββατο αρχικά χαλαρωτικό. Ακόμα και το μην κάνεις τη συνηθισμένη προετοιμασία ρουτίνας για τη δουλειά, έχει την αξία της, ως αλλαγή. Σπάει την καθημερινότητα. Μίλησα με δύο φίλους το απόγευμα, αλλά ένιωθα ότι δε θα περνούσα καλά με τις κλασσικές δραστηριότητες που πρότειναν. Είμαι σε φάση που δύσκολα περνάω καλά με κόσμο, αν δεν υπάρχει στη μέση αθλητική δραστηριότητα. Μελαγχολία σε μία βροχερή μέρα, αλλά υπήρχαν ψήγματα αισιοδοξίας και ψυχικής δύναμης από την καλή εβδομάδα που πέρασε. Έκανα μία κίνηση να συναντήσω την κοπέλα που είχα γνωρίσει πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά δεν μπορούσε για μία ακόμη φορά. Δεν πτοήθηκα όμως. Μπορεί πράγματι να έχει υποχρεώσεις, ενώ άλλωστε δε θα πρέπει αφήνω τις προτιμήσεις της και τις προτεραιότητές ενός ξένου ανθρώπου να επηρεάζουν τη δική μου ψυχολογία, ούτε πρέπει να περιμένω από την κάθε κοπέλα που μου αρέσει να μοιράζεται το δικό μου ενθουσιασμό. Συνήθως δε σκέφτομαι έτσι, αλλά είναι η δύναμη της αυτοπεποίθησης από την εργασία που με έκανε πιο ψύχραιμο και πιο λογικό.

Εκεί θυμήθηκα μία άλλη κοπέλα που είχα να δω μερικούς μήνες. Αλλάζαμε μερικά μηνύματα κατά καιρούς, αλλά ήμουν στη φάση ερωτικής απογοήτευσης όταν την είχα δει τελευταία φορά, οπότε δεν είχα ασχοληθεί περισσότερο. Συμφώνησε αμέσως να βγούμε, περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ με τη συζήτηση να ρέει αβίαστα με χιούμορ και αυθορμητισμό, οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω κάτι μαζί της. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί και φυσικά δεν αφήνω τον ενθουσιασμό να με κυριεύσει. Έμαθα πολλά από την προηγούμενη σχέση και σε τελική ανάλυση μόλις άρχισα να βιώνω συναισθηματική σταθερότητα μέσα μου και θα ήθελα να αποφύγω να τη θυσιάσω για κάτι τελείως αβέβαιο. Βλέποντας και κάνοντας. Πήρα ένα συναισθηματικό ρίσκο, αλλά θα προσπαθήσω να μην το αφήσω να με επηρεάσει πολύ, όσο τουλάχιστον περνάει από το χέρι μου. Βέβαια, δεν τρέφω αυταπάτες ότι έχω αλλάξει άρδην και έχω γίνει κύριος των συναισθημάτων μου.

Αύριο το μενού έχει πάλι εξωτερικές δραστηριότητες και είναι αυτό που με κάνει πιο χαρούμενο.

Συνειδητή επιλογή

Διαβάζω λίγο πίσω το ιστολόγιο και διαπιστώνω ότι ανά έξι μήνες περίπου εξαίρω τα ωραία συναισθήματα που βιώνω τις Δευτέρες. Η περιοδικότητα μάλλον είναι τυχαία, αλλά είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι η εργασία με ανεβάζει ψυχολογικά σε περιόδους προσωπικών προβλημάτων. Και τούμπαλιν: Θυμάμαι πολύ καλά ότι σε περιόδους που βρισκόμουν σε καλή σχέση, περίμενα πώς και πώς τα σαββατοκύριακα, ενώ μετά από ωραίες άδειες, παρέα με την τότε κοπέλα μου, γυρνούσα στη δουλειά και ήθελα να παραιτηθώ και να επιστρέψω σε χαλαρές δραστηριότητες παρέα με τη σύντροφό μου.

Έχει πλάκα το γεγονός - χαμογελάω την ώρα που πληκτρολογώ αυτή τη γραμμή - ότι πιέζομαι να γράψω την τρέχουσα ανάρτηση. Πιέζομαι, διότι θέλω να καταγράψω τα όμορφα αισθήματα της ημέρας, έτσι για την ιστορία και την ομορφιά του ιστολογίου και όχι επειδή ψάχνουν να βρουν έκφραση από μόνα τους. Όπως έχω ξαναγράψει, τα αρνητικά συναισθήματα είναι κυρίως εκείνα που με οδηγούν στην καταγραφή και εκτόνωση των σκέψεων. Αντιθέτως, όταν περνάω καλά, απλά απολαμβάνω την ημέρα, αντί να κάθομαι στον υπολογιστή και να κάνω εσωτερική ανασκόπηση.

Μία ακόμα ωραία Δευτέρα λοιπόν. Όντας ξεκούραστος, ο χρόνος στη δουλειά κύλησε ωραία και γρήγορα. Άλλωστε ήταν η μοτοσυκλέτα που μου χάρισε μία ακόμα όμορφη αστική μετακίνηση και με έκανε να φθάσω στη δουλειά με θετική διάθεση. Η μελαγχολία του σαββατοκύριακου σκεδάστηκε από την προσπάθεια οργάνωσης και υλοποίησης των εργασιών της ημέρας. Η επικοινωνία με κόσμο συνεχής, εντάσεις δεν υπήρχαν και εμφανίστηκε από το πουθενά αυτό που περίμενα: Όχι δεν πρόκειται για επαγγελματικό ταξίδι, που περιμένω πώς και πώς, αλλά για ωραία εξωτερική δραστηριότητα την επόμενη μέρα. "Πρέπει να πας οπωσδήποτε εκεί", είπε η υπεύθυνη, λες και με έχωνε σε τρελή δουλειά. Να διαβάζω το e-mail και να θέλω να πηδήξω από τη χαρά μου. Η ουδέτερη διάθεση μετατράπηκε ακαριαία σε ενθουσιασμό, που προσπαθούσα να συγκρατήσω.

Κάπως έτσι έφθασε το απόγευμα, καβάλησα πάλι με ανυπομονησία την Ισμήνη και γύρισα σπίτι. Η ιδέα να ακολουθήσω μερικούς φίλους σε ποδηλατοβόλτα, δε με γέμιζε. Το δοκίμασα πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν και κατέληγα τέτοια ώρα περισσότερο να βαριέμαι και να αγχώνομαι αν θα προλάβω να γυρίσω σπίτι νωρίς και να κοιμηθώ, ώστε να μην είμαι άυπνος την επόμενη ημέρα. Φανταζόμουν τη διαδρομή που έχω ξανακάνει, τα άτομα που έχω ξαναδεί και δε με γεμίζουν τουλάχιστον αυτή την περίοδο (χωρίς να φταίνε σε κάτι οι άνθρωποι) και γενικά είχα αρνητική διάθεση.

Αυτή τη φορά δεν πιέστηκα να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο. Έκανα τη συνειδητή επιλογή να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, που ήξερα ότι θα μου αρέσει. Αποφάσισα λοιπόν να αψηφήσω την κούραση της δουλειάς, το κρύο και τη νύχτα, να φορέσω τα δρομικά παπούτσια και να ξεχυθώ στους δρόμους για τρέξιμο. Η διάθεση ήταν καλή, οπότε το τρέξιμο αυτή τη φορά δεν είχε στόχο την εκτόνωση εντάσεων και συναισθημάτων, αλλά την περαιτέρω τόνωση του ηθικού. Νομίζω ότι είχα πραγματικά πολύ καιρό να πάω για τρέξιμο ξεκινώντας με καλή διάθεση. Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι ενδορφίνες ανέβηκαν γρήγορα, περίπου στα 10 λεπτά, αντί για τα 25 που χρειάζομαι συνήθως. Βιάστηκα λίγο να ανεβάσω ρυθμό, ένιωσα τον υποκνημιδικό μυ να παραπονιέται λίγο στην αρχή, αλλά το αντιμετώπισα με αισιοδοξία: Θα ζεσταθεί και θα κάνει τη δουλειά του.

Έφθασα σχεδόν ακούραστος στο στάδιο της Πεύκης, όπου ένιωσα πολύ οικείο το χώρο, όπως όλα τα γήπεδα. Δεν έγινα ξαφνικά χαρούμενος άνθρωπος, ίσα-ίσα που με έπιασα μερικές φορές να σκέφτομαι τη μοναξιά μου και να μελαγχολώ, να νιώθω ότι δε θα μπορέσω να ταιριάξω με κάποια κοπέλα. Αλλά αντέδρασα σε έναν υποτιθέμενο εσωτερικό διάλογο:

- Όπα φίλε, χάνεις το χρόνο σου. Πετάς μία όμορφη στιγμή με σκέψεις που αυτή τη στιγμή είναι ανούσιες. Σβήστες! Τι κάνεις αυτή τη στιγμή; Το βιώνεις;

- Τρέχω. Τρέχω άρα ζω!

Εκείνη τη στιγμή σήκωσα το βλέμμα, άρχισα να νιώθω την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά, αλλά συνάμα πιο άνετα. Αισθάνθηκα κάθε μυ να νιώθει εγκλωβισμένος στο μέτριο ρυθμό, οπότε ανέβασα ταχύτητα. Ο κρύος αέρας δρόσιζε το πρόσωπο, χάιδευε τα αυτιά και έψυχε ιδανικά το σώμα. Είχα ανεβάσει ρυθμό, αλλά δεν ένιωθα κούραση. Ζούσα τη στιγμή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Γυρνώντας στην ανηφορική διαδρομή προς το σπίτι επιτάχυνα κι άλλο, για να απολαύσω περισσότερο το σταμάτημα. Όσο πιο γρήγορα έχεις τρέξει, τόσο περισσότερο πλημμυρίζει το κεφάλι με ενδορφίνες τα πρώτα δευτερόλεπτα που σταματάς. Υπέροχο αίσθημα που ακολουθεί την δικαίωση της λογικής μετά από εντατική άσκηση.

Η όλη μέρα μου έδωσε την ικανοποίηση της προσωπικής επιλογής και την αισιοδοξία ότι αρχίζω να αποκτώ κάποιες στιγμές λίγη από τη γαλήνη που αναζητώ καιρό. Έχω ακόμα δρόμο, αλλά το σίγουρο είναι ότι πλησιάζω και δυναμώνω ψυχικά.

Ήταν μία ακόμα ωραία Δευτέρα. Δεν έχει σημασία πώς θα εξελιχθεί η αυριανή μέρα. Αρκούν τα σημερινά όνειρα για εκείνη, που ομορφαίνουν το τώρα.

Ψυχραιμία

...δεν έχω. Απογοητεύομαι γρήγορα, ενίοτε απελπίζομαι. Συμβαίνει αραιά στη δουλειά, αλλά πιο συχνά στην προσωπική ζωή. Η αισιοδοξία χάνεται στα σκοτεινά χειμερινά απογεύματα παίρνοντας μαζί της τις ελπίδες. Όχι όλες, αλλά τις περισσότερες, που είναι απαραίτητες για να ονειρεύομαι.

Η δουλειά πήγε σχετικά καλά αυτή την εβδομάδα, ήταν το σημείο που με κρατούσε σε ενέργεια τις καθημερινές. Ήταν και η μηχανή παρέα σχεδόν καθημερινά, οπότε το σκηνικό έδεσε όμορφα. Μία μικρή εξόρμηση σε παλιούς γνώριμους συνεργάτες, ξύπνησε αναμνήσεις και με έκανε να ανανεωθώ. Δεν το εκτιμώ μόνο τώρα, το εκτίμησα και τη μέρα που το έζησα. Έχω μάθει να αναγνωρίζω κάποιες από τις ωραίες καταστάσεις που μου συμβαίνουν, ενώ είναι σε εξέλιξη.

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση για τις "δύο ποδηλάτισσες, τις δύο ορειβάτισσες και τη μία δρομέα". Ε, λοιπόν πέτυχα σε νυχτερινό τρέξιμο σε στάδιο την τελευταία. Χάρηκα που την είδα, ήταν κι εκείνη ανάμνηση του περασμένου χειμώνα. Παρέμεινε βέβαια η απουσία ενδιαφέροντος εκ μέρους της, αλλά δε με πείραξε, χάρηκα και μόνο που αλλάξαμε λίγες κουβέντες.

Αν έγραφα στο ιστολόγιο την Παρασκευή, θα έγραφα κυρίως ωραίες και ουδέτερες εμπειρίες. Ωραίες ως προς τη μοτοσυκλέτα, που με έκανε χαρούμενο σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού και σε κάθε ελιγμό. Με τον κρύο πρωινό αέρα που τονώνει το βλέμμα και σε ξυπνάει. Ακόμα και οι 7°C του πρωινού της Τρίτης είχαν την πλάκα τους. Άνοιγα για λίγο τη ζελατίνα από το κράνος, έπαιρνα μερικές πνοές κρύου αέρα και την έκλεινα. Έφθασα στο γραφείο με τα χέρια παγωμένα, αλλά χαμογελούσα. Ζούσα τη στιγμή με όλες τις αισθήσεις μου. Θυμόμουν και τις καταβάσεις από τη χιονισμένη Πεντέλη με το ποδήλατο σαν δυνατές αναμνήσεις. Χμμμ... Κι αύριο κρύο θα έχει το πρωί, οπότε θα είναι τέλεια με τη μηχανή.

Ουδέτερες αναμνήσεις ως προς την προπονητική ποδηλατική διαδρομή την Παρασκευή το βράδυ. Δεν είναι ότι με ενθουσίασε, αλλά ότι ταίριαξε καλά στη λογική μου, ως δυνατή προπόνηση που βοηθάει στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης. Κατά τα άλλα η παρέα μου άφησε, όπως συμβαίνει τους τελευταίους μήνες, γλυκανάλατες εντυπώσεις. Το ίδιο και η χαλαρή διαδρομή του Σαββάτου με το χειμωνιάτικο ήλιο. Καλή δηλαδή για να γεμίσει το Σάββατο το πρωί και να μη μείνω σπίτι, αλλά απείχε πολύ από το ωραίο που ψάχνω εναγωνίως να βάλω στη ζωή μου αυτόν τον καιρό.

Όπως και τώρα, έτσι και το Σάββατο το απόγευμα, προσπαθούσα να σκεφθώ τι θα με έκανε πραγματικά χαρούμενο, για να ξεφύγω από τις αρνητικές σκέψεις. Δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα να με βασανίζουν και ίσως εκεί εντοπίζεται η εστίασή μου στα προσωπικά ζητήματα. Κοιτάζω την Πεντέλη, αλλά δε με ελκύει πλέον. Το ίδιο και τα άλλα βουνά. Σαν να έφυγε το μικρόβιο της ποδηλασίας από μέσα μου. Ξέρω ότι το έχω ξανανιώσει. Θυμάμαι πολύ καλά πως όταν υπάρχει στη ζωή μου μία κοπέλα, βλέπω τα πάντα με άλλο μάτι και απολαμβάνω στιγμές που τώρα μου φαίνονται βαρετές. Θυμάμαι όμως ότι 5 χρόνια πίσω, μπορούσα να απολαύσω μοναχικές εξορμήσεις στα βουνά, χωρίς να με επηρεάζει ιδιαίτερα η εργένικη ζωή.

Ένας φίλος πρότεινα πριν 2 μήνες windsurfing, αλλά βαριόμουν και γι' αυτό. Ένας άλλος να πάμε μαζί με τις μοτοσυκλέτες σε πίστα "Δεν τη βάζω σε πίστα, είναι ά-πιστη η δική μου.", του είπα γελώντας. Από τη μία δεν μου αρέσει να πιέζω μηχανήματα, από την άλλη δε με ενθουσίαζε η ιδέα. Για καφέ επίσης βαριέμαι, αυτό σχεδόν ποτέ δε μου άρεσε. Ακόμα και το να διαβάσω τεχνικά βιβλία στο σπίτι, που κάποτε με ενθουσίαζε, μου φαίνεται επίσης ανιαρό. Δεν έχω διάθεση για σχεδόν τίποτε.

Χαίρομαι που υπάρχει στο πρόγραμμα η εργασία και αυτόν τον καιρό μου δίνει ενεργητικότητα. Ακόμα και τώρα, Κυριακή βράδυ, ηρεμεί τη σκέψη μου η αυριανή εργασιακή υποχρέωση. Το πρόγραμμα θα έχει Ισμήνη-ωραία δουλειά-Ισμήνη ξανά. Θα είναι καλό! Τα μόνα που ονειρεύομαι αυτή την περίοδο είναι κανένα επαγγελματικό ταξίδι με τη μηχανή, άντε και με το αμάξι και λίγο το τρέξιμο στο στάδιο της Πεύκης, που είναι και το μόνο που περνάει από το χέρι μου ως επιλογή. Κυρίως όμως έχω εστιάσει τα όνειρά μου, σε κάτι που δυστυχώς φαίνεται ότι δεν περνάει από το χέρι μου, ήτοι σε μία καλή σχέση.

Τα αισθήματα που ψάχνουν διέξοδο διαφυγής και έκφρασης στην παρούσα ανάρτηση, αφορούν στην κοπέλα που ανέφερα ότι γνώρισα πριν από δύο εβδομάδες. Την είδα δεύτερη φορά σήμερα. Μάλιστα με είχε ρωτήσει αν θα πάω στη σημερινή εξόρμηση και απάντησα καταφατικά. Ένιωσα λίγο από το ενδιαφέρον της, αν και δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αντίστοιχο με το δικό μου. Το ίδιο και σήμερα. Με πλησίασε, έδειξε διάθεση επικοινωνίας, αλλά οι δικοί μου χειρισμοί ήταν αδέξιοι, διότι δεν είμαι αισιόδοξος. Δεν ξέρω πώς γίνεται να ονειρεύεσαι όταν απαισιόδοξος, ακούγεται οξύμωρο, αλλά σε εμένα συμβαίνει. Τα πράγματα χειροτέρευσαν όταν η ομάδα χωρίστηκε στα δύο, οπότε οι ελπίδες μου να περάσω χρόνο μαζί της φάνηκαν άκαρπες. Έκανα το λάθος να μην την ακολουθήσω, νομίζοντας πως θα τη δω αργότερα. Όμως είχε φύγει όταν επιστρέψαμε. Επικοινώνησα μαζί της, αλλά φάνηκε απόμακρη. Απογοητεύτηκε από τη στάση μου; Δε ενδιαφέρθηκε ποτέ για κάτι παραπάνω και αιθεροβατώ για μία ακόμη φορά; Γιατί να μην είναι αμοιβαίος ο ενθουσιασμός και η έλξη; Να κάνω αναστροφή και να την ξεχάσω ή να δείξω ψυχραιμία, παίρνοντας το ρίσκο να την ερωτευτώ; Τουλάχιστον μερικές στιγμές μαζί της, με έκαναν να ξεχάσω την κοπέλα του καλοκαιριού που έχει επηρεάσει έντονα τα συναισθήματά μου το τελευταίο εξάμηνο.

Ευτυχώς αύριο ξεκινάει η εβδομάδα και το μυαλό θα καθαρίσει με την ατελείωτη δουλειά.

Αντί επικοινωνίας

Ας ξεκινήσουμε με τα καλά νέα: Αύριο το πρόγραμμα έχει Ισμήνη: Ο καιρός θα είναι καλός, οπότε θα απολαύσω επιτέλους τη μοτοσυκλέτα που μου στέρησε η ωραία κατά τα άλλα φθινοπωρινή βροχή. Επιστρέφοντας σήμερα από τη δουλειά, είχε σταματήσει η βροχή και είχαν βγει οι μηχανόβιοι σαν τα σαλιγκάρια. Ο γράφων να τους κοιτάζει και να ζηλεύει, ιδίως την κοπέλα με το Kawasaki Ninja 300 που σχολάει ίδια ώρα με εμένα και παίρνει τον περιφερειακό. Υπομονή όμως, με χωρίζουν μερικές ώρες από την Ισμήνη. :)

Η δουλειά σε καλούς ρυθμούς, δυστυχώς κάποιες εντάσεις χθες με φόρτισαν και με έκαναν για μία ακόμη φορά να αναθεωρήσω σχετικά με το χώρο εργασίας, αλλά ξέρω ότι θα τα ξεχάσω σε μερικές μέρες. Θα έλεγα ότι μάλλον κέρδισα περισσότερα με τη συναναστροφή με μερικούς συναδέλφους τις τελευταίες μέρες, σε σχέση με όσα κερδίζω με τις κοινωνικές επαφές στον ελεύθερο χρόνο.

Τα ελάχιστα άτομα που έχω ως φίλους με όλη τη σημασία της λέξης, σε αντιδιαστολή με τα πολλά άτομα που είναι στις παρέες μου, δυστυχώς είτε βρίσκονται μακριά, είτε τα βλέπω πολύ αραιά. Αντί της επικοινωνίας μαζί τους, βγάζω τις σκέψεις μου στο ιστολόγιο. Σίγουρα έτσι τους κουράζω λιγότερο όταν τους βλέπω και βγάζω πιο θετική ενέργεια, αντί για τις σκέψεις που εκφράζω και εκτονώνω γραπτώς. Αν και άνθρωπος που μιλάει πάρα πολύ με τους καλούς του φίλους, έχω διαπιστώσει ότι το ιστολόγιο με έχει αλλάξει. Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να γράφω κάπως πιο ανοικτά τις προσωπικές μου σκέψεις και τα περιστατικά, πέρα από τις περιγραφές των αθλητικών εμπειριών, έπαψα να έχω έντονη ανάγκη να εκφραστώ αντίστοιχα σε φίλους. Ίσα-ίσα που τους λέω επιγραμματικά κάποια πράγματα, όπως ένας εσωστρεφής άνθρωπος, συμπληρώνοντας "Θα μπορούσα να σου μιλάω ώρες γι' αυτά, αλλά και εσένα θα κουράσω και ο ίδιος θα νιώσω χειρότερα, ξαναβιώνοντας την κατάσταση που θα περιγράψω". Αντί λοιπόν να συζητάω για συναισθηματικά ή επαγγελματικά αδιέξοδα, τα εκφράζω γραπτά και περνάω το χρόνο με φίλους σκεδάζοντας τις σκέψεις μου, αντί να τις επαναφέρω στο προσκήνιο.

Αντί επικοινωνίας με μία κοπέλα που γνώρισα πρόσφατα, προτιμώ να γράψω εδώ. Δεν είναι ότι ντρέπομαι, θάρρος έχω περίσσιο, αλλά ότι έχω λίγες ελπίδες. Ας κάνω όμως πρώτα μία αναδρομή, μιας και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Θυμάμαι που έλεγα την άνοιξη σε έναν καλό φίλο: "Ρε συ, αρχίζει να καταντάει αστείο. Για μέτρα: Έχω φάει φτύσιμο, από δύο ορειβάτισσες, δύο ποδηλάτισσες και μία δρομέα." Σαν ανέκδοτο του τύπου ήταν δύο Γερμανοί, δύο Ιταλοί και ένας Έλληνας. Και γελούσαμε. Πτώση ηθικού και αυτοπεποίθησης, διότι κάθε απόρριψη κοστίζει ψυχικά, αλλά γελούσαμε. Λίγο καιρό μετά, αφού είχα απομονωθεί για να ανακτήσω δυνάμεις, γνώρισα την κοπέλα που τα φτιάξαμε. Η πιο εντυπωσιακή από τις κοπέλες που έχω γνωρίσει, έκανε εκείνη πολλά βήματα για να ξεκινήσει η σχέση. Εκείνη που της την έπεφτε όποιος άντρας την έβλεπε, ήταν αυτή που με επέλεξε χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα. Άλλο αν τελικά δεν ταιριάξαμε και τώρα προσπαθώ να την ξεχάσω.

Το ίδιο είχε συμβεί και με κάποιες κοπέλες στο παρελθόν. Έκαναν εκείνες τις περισσότερες κινήσεις και μου έδειξαν ξεκάθαρα το ενδιαφέρον τους (και όχι με διττό τρόπο), προτείνοντας να βγούμε και δίνοντάς μου την αυτοπεποίθηση ώστε να κάνω τις επόμενες κινήσεις. Διαφορετικά θα ένιωθα ότι τις φλερτάρω άσκοπα και θα είχα απομακρυνθεί. Από την άλλη μεριά, αν και τέτοια συμπεριφορά από τις κοπέλες βοηθάει πολύ στο ξεκίνημα μίας σχέσης, δεν εξασφαλίζει τίποτε για τη συνέχισή της. Όλος ο ενθουσιασμός, η ευγένεια, τα χαμόγελα και η προσαρμογή στη συμπεριφορά του άλλου (λάθος το τελευταίο), ξέρω ότι μπορεί να ανατραπούν υπό συνθήκες και να γκρεμίσουν τα όνειρα που έχτισες γρήγορα με αισιοδοξία. Είναι ωραίο να εκφράζει μία γυναίκα το ενδιαφέρον της για εσένα, αλλά είναι πολύ χειρότερο όταν το αποσύρει. Τα αυτό ισχύει προφανώς και για τις δύο πλευρές, απλά αναφέρω την ανδρική οπτική γωνία.

Για να γυρίζω σιγά-σιγά στο παρόν, είμαι τώρα στη φάση όπου δε νιώθω ότι ασκώ γοητεία σε γυναίκες που μου αρέσουν, οπότε η αυτοπεποίθηση σε αυτόν τον τομέα έχει πάρει την κατιούσα.

________________________________________________________________


Ξεκίνησα την ανάρτηση την Τρίτη, αλλά στην πορεία διαπίστωσα ότι ήμουν πολύ κουρασμένος και θα έβγαζα πολλή περισσότερη απογοήτευση, οπότε τη συνεχίζω σήμερα Κυριακή. Ήταν αρκετή μία μέρα με καλό ύπνο, η Τετάρτη, όπου αποφάσισα να μην ακολουθήσω την παρέα σε μία ακόμα βαρετή ποδηλατοβόλτα και να κοιμηθώ από νωρίς το βράδυ με τις κότες. Ήταν καλά σχεδιασμένη επιλογή και πέτυχε. Πήγα φρέσκος την επόμενη μέρα στη δουλειά και πέρασε άνετα.

Η εβδομάδα ήταν μάλλον από τις δύσκολες, με εντάσεις στην εργασία, πολλή κίνηση με το αμάξι στο δρόμο, μόνο μία μέρα καβάλα στην αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Πέρασε όμως, ήρθε το σαββατοκύριακο και τα πράγματα κύλισαν αρκετά καλύτερα με τη δεύτερη δουλειά να μου δίνει ικανοποίηση και να καλύπτει καλύτερα την ανάγκη για κοινωνική επαφή, σε σχέση με τις καφετέριες. Παραγωγικότητα, κοινωνική προσφορά, χρήματα, επικοινωνία με κόσμο σε όμορφα πλαίσια. Πόσο μου λείπει το ελεύθερο επάγγελμα και τα ταξίδια!

Ας γυρίσω όμως στην κοπέλα που γνώρισα την προηγούμενη Κυριακή.

Πίεσα για μία ακόμη φορά τον εαυτό μου να βρεθεί σε κόσμο, χωρίς να γνωρίζει κανέναν. Απέφυγα φίλους με τους οποίους θα μιζέριαζα και είπα να αυξήσω τις πιθανότητες για νέες γνωριμίες. Πεζοπορική διαδρομή μέσα στη φύση, θα είναι σίγουρα καλύτερα από το να μείνω στο σπίτι, καλύτερα από το να βγω για καφέ, καλύτερα από την ίδια παρέα σε ποδηλατοβόλτα. Και στην τελική, αν δεν πάει καλά, θα έχω χάσει λίγες από την Κυριακή. Βρέθηκα λοιπόν ανάμεσα σε εκατοντάδες αγνώστους. Ωραίο περιβάλλον, αλλά αίσθημα μοναξιάς. Μετά από καμιά ώρα, είχε αρχίσει να με πιάνει ανία και απελπισία. Κοιτούσα τον κόσμο, δεν ένιωθα ότι έχω δυνατότητα επικοινωνίας. Κοιτούσα τις κοπέλες, δε μου άρεσε σχεδόν καμία. Οι ελάχιστες που με έλκυαν εμφανισιακά και συμπεριφοριστικά, πάλι δε με τραβούσαν πολύ. Έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη η πρώην με τη θεϊκή εμφάνιση και το χαμόγελο και σχεδόν όλες οι άλλες γυναίκες ωχριούν μπροστά της, όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ τη συμπεριφορά της που με έκανε να απομακρυνθώ.

Είδα μερικές κοπέλες να με κοιτάζουν. Άλλες δε μου άρεσαν, με άλλες δεν ένιωθα αισιόδοξος ότι θα πάει καλά μία νέα γνωριμία, οπότε ανέβαλα συστηματικά το να ψάξω για αφορμή για κουβέντα. Έχω ανάγκη να νιώσω το ενδιαφέρον κάποιας. Δε θέλω να αισθάνομαι ότι συμβιβάζεται μαζί μου και ότι την κυνηγάω, χωρίς να δείχνει έντονο ενδιαφέρον. Θέλω να είναι αμοιβαίο.

Με αυτά και με αυτά μίλησα σε κάποια που με πλησίασε σε μία στάση. Στην αρχή μου φαινόταν απλά ελκυστική, αλλά με τράβηξε στην πορεία πολύ το αθλητικό της στυλ και τα ενδιαφέροντα. Η συζήτηση κυλούσε ωραία. Αν και ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται μία γυναίκα. Μπορεί απλά να κολακεύεται που την πλησιάζεις και να θέλει να νιώσει το φλερτ, χωρίς να ενδιαφέρεται. Ακόμα κι αν σε κοιτάζει κάποια, δε σημαίνει ότι της αρέσεις, αλλά ότι της αρέσει το γεγονός ότι την κοιτάζεις και προσπαθεί να επαληθεύσει το ενδιαφέρον σου. - Ναι, είμαι απαισιόδοξος και φαίνεται σε κάθε γραμμή που γράφω. - Όμως θα έλεγα ότι περάσαμε μία πολύ όμορφη ώρα. Σταδιακά η απελπισία και η μοναξιά, μετατράπηκαν σε ευχάριστη συναναστροφή. Η κοπέλα άρχισε να μου αρέσει ολοένα και περισσότερο. Αλλάξαμε στοιχεία και είπαμε να κανονίσουμε να ξαναβρεθούμε σε κάποια εξόρμηση.

Εκεί όμως τελείωσαν τα όμορφα, διότι δεν έχω δύναμη να κυνηγήσω γυναίκα. Δε θέλω κιόλας. Μπορώ να κάνω κινήσεις, όπως έκανα άλλωστε, αλλά αν δε δω θερμή ανταπόκριση απογοητεύομαι και παραιτούμαι. Αντί επικοινωνίας λοιπόν με την κοπέλα, προτιμώ να γράφω αυτές τις γραμμές στο ιστολόγιο, ξέροντας ότι σε μερικές μέρες θα έχει ξεθωριάσει η ωραία εικόνα που μου άφησε ο λίγος χρόνος που πέρασα μαζί της και σύντομα θα περάσει στη λήθη, αν δεν κάνει εκείνη κίνηση. Σίγουρα η γνωριμία επαληθεύει αυτό που έγραφα το καλοκαίρι, ότι πρέπει να δίνω στον εαυτό μου ευκαιρίες και αφορμές να γνωρίζει κόσμο, βάζοντάς τον σε αντίστοιχες καταστάσεις. Αλλά δε με κάνει χαρούμενο, ούτε με βοηθάει στον εντοπισμό της ευτυχίας μέσα από την εργένικη ζωή.

Άλλη μία γνωριμία στη σημερινή εκδρομή δεν προχώρησε, διότι δεν είχα τη δύναμη να την προχωρήσω, παρόλο που η κοπέλα ήταν πρόσχαρη. Θράσος δεν είχα σχεδόν ποτέ, ίσως είναι το σημείο που πρέπει να αποκτήσω, αν και πιέζοντας καταστάσεις συνήθως χάνεις. Μάλλον χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια και υπομονή.

Για να κλείσω όμως ωραία την ανάρτηση, οφείλω να πω ότι ευχαριστήθηκα τη σημερινή εκδρομή στο βουνό. Κεφάτος κόσμος, γέλιο, συναναστροφή με αγνώστους. Βελτιώνομαι κοινωνικά. Σίγουρα απόλαυσα και το βραδινό τρέξιμο. Έχει βελτιωθεί η φυσική μου κατάσταση, η γυμναστική έχει αποδώσει καρπούς.

Αύριο το πρόγραμμα έχει Ισμήνη Επιτέλους! :)

Προσαρμογή στην εποχή

Πέρασε μία ακόμα σχετικά εύκολη εβδομάδα. Έχει πέσει η πίεση στη δουλειά, το τμήμα είναι επιτέλους καλύτερα στελεχωμένο, οπότε, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στις δραστηριότητες, οι συνθήκες είναι πιο άνετες. Λιγότερες, εντάσεις, αστιγμές με καλή συνεργασία. Είναι και η δεύτερη δουλειά που έχει πέσει, οπότε μου αφήνει χρόνο για χαλάρωση και ύπνο. Λιγότερα χρήματα, αλλά καλύτερη ποιότητα ζωής.

Οφείλω να το σημειώσω αυτό, διότι τα τελευταία χρόνια παραπονιέμαι συνέχεια για τη δουλειά, την κούραση, την αδικία και άλλα. Μάλλον συμβιβάστηκα, βρήκα τους ρυθμούς μου και βιώνω πιο άνετα την εργασιακή καθημερινότητα. Σίγουρα μου λείπουν οι περσινές συνθήκες με τα ταξίδια και τις εξωτερικές δραστηριότητες, αλλά φέτος απολαμβάνω συχνότερα τη μοτοσυκλέτα. Νιώθω ότι έχω σχετικά καλή προσαρμογή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα ήθελα πιο δημιουργική εργασία, περισσότερα χρήματα και ανανεωτικές εναλλαγές στο αντικείμενο. Είναι όμως απλά επιθυμίες και όχι στοιχεία που με πιέζουν έντονα εσωτερικά, όπως συνέβαινε πριν από 1,5 χρόνο που έφθανα ενίοτε στα όρια μου από τις εργασιακές πιέσεις και ένιωθα τον ελεύθερο χρόνο σχεδόν ανύπαρκτο.

Η περίσσεια χρόνου στην καθημερινότητα, περιστασιακά με προβληματίζει. Είχα γράψει και άλλες φορές, ειδικά τα καλοκαίρια, ότι δυσκολευόμουν στην αρχή να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο, διότι είχα συνηθίσει να προσφέρω σε τρίτους και όχι στον εαυτό μου. Είναι ανώτερο το αίσθημα της κοινωνικής προσφορά, τουλάχιστον στη δική μου ψυχή. Είναι από την άλλη και ο καιρός που αλλάζει προς το κρύο και τη βροχή, ο οποίος, σε συνδυασμό με τη νύχτα, σε αποτρέπει από εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες.

Εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο για έναν αθλητή: Να πιεστεί για να προσαρμοστεί στην εποχή. Να μην πτοηθεί από το κρύο, τη βροχή και τη νύχτα και να πάρει την απόφαση να ξεχυθεί στους δρόμους. Στο δρόμο προσπερνάς τη μελαγχολία που προκαλεί ο καιρός και η μικρή φωτοπερίοδος. Βλέπεις κόσμο, μυρίζεις το βρεγμένο χώμα, ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις με πραγματικά ερεθίσματα. Ξεκινάς στο σκοτάδι, αρχίζεις να τρέχεις και ξέρεις ότι σύντομα θα φθάσεις στην όαση του γηπέδου. Φωτισμένος χώρος, με κόσμο να φωνάζει και να μοιράζεται το ίδιο κομμάτι γης με όσους έχουν το μικρόβιο του αθλητισμού. Γύρω-γύρω φθινοπωρινή νύχτα και στη μέση ένα ζωντανό στάδιο. Συγκρίνεσαι με τους άλλους δρομείς, αλλάζεις βλέμματα, ακούς τα γέλια και τις φωνές.

Είναι απαραίτητο να δραστηριοποιηθεί κάποιος αυτή τη μεταβατική εποχή, ώστε να δώσει στον εαυτό του το σημαντικό χρόνο προσαρμογής στις καιρικές συνθήκες. Δεν μπορείς από τις ιδανικές συνθήκες του Οκτωβρίου, να πέσεις κατευθείαν στο κρύο του χειμώνα. Απλά δε θα το κάνεις ποτέ. Πρέπει να τρέξεις και να κάνεις ποδήλατο στα πρώτα κρύα, διαφορετικά, όταν μπει για τα καλά ο χειμώνας, οι αναστολές σου θα είναι πολύ μεγαλύτερες. Το αντίστοιχο ισχύει και με τη ζέστη, όταν περνάμε από την άνοιξη στο καλοκαίρι. Ο οργανισμός μας έχει υψηλή ικανότητα προσαρμογής, αλλά θέλει το χρόνο του.

Κάπως έτσι, φρόντισα να βγω τρεις φορές και ποδήλατο και μία για τρέξιμο αυτή την εβδομάδα. Η ποδηλασία με παρέα είχε ωραίες στιγμές, αλλά γενικά δε μου άφηνε ωραίο συναίσθημα. Πιο πολύ μελαγχολικός ένιωθα, σκεπτόμενος τη μοναξιά μου. Ένας ποδηλάτης, ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους, που όμως δεν μπορούν να τον κάνουν χαρούμενο, παρά μόνο για λίγες φευγαλέες στιγμές. Θα έλεγα με βεβαιότητα ότι περισσότερο απόλαυσα το μοναχικό τρέξιμο, παρά την ποδηλασία με παρέα.

Έχει περάσει το αρχικό στάδιο του χωρισμού με τον πόνο της καρδιάς και της ψυχής και βρίσκομαι πλέον στην επόμενη, πιο εύκολη περίοδο της μοναξιάς και της μελαγχολίας. Δίχως δύναμη και διάθεση να αλλάξω κάτι, ελπίζοντας στην τύχη και ψάχνοντας εφόδια για αυτοπεποίθηση. Η ποδηλασία είναι πλέον μάλλον συνήθεια και τυπική κοινωνική δραστηριότητα, παρά κάτι που με ενθουσιάζει και μου δίνει στόχους.

Αυτόν τον καιρό πραγματικά χαρούμενο με κάνει μόνο η μοτοσυκλέτα. Περιμένω πώς και πώς να την οδηγήσω και την αφήνω κάθε φορά με χαμόγελο και προσμονή για την επόμενη διαδρομή. Υπάρχει βέβαια και το τρέξιμο, αλλά δε με κάνει τόσο χαρούμενο. Είναι προφανές ότι έχουν αρχίσει να φεύγουν τα έντονα αρνητικά συναισθήματα του χωρισμού, οπότε παρέα μαζί τους φεύγει και η ανάγκη για την εκτόνωσή τους με αναβάσεις βουνών και μεγάλες δρομικές εξορμήσεις. Δεν εννοώ ότι ξέφυγα μία και καλή, αλλά έχω ξεπεράσει τον συναισθηματικό σκόπελο που βίωνα καθημερινά τους περασμένους μήνες. Συναισθήματα είναι αυτά, πάνε και έρχονται και είμαι προετοιμασμένος για την περιστασιακή τους εμφάνιση.

Σαββατόβραδο λοιπόν και προτίμησα να μείνω σπίτι. Αναλογιζόμενος τι  θα ήθελα να κάνω το βράδυ, το μυαλό μου πήγαινε μόνο στο ιστολόγιο. Μπορεί να βγαίνουν αρνητικές σκέψεις, αλλά σε κάθε γραμμή που γράφω, τα συναισθήματα παγιδεύονται με την ψηφιακή μελάνη και φεύγουν από το μυαλό μου. Συγγραφική εκτόνωση! :)

Πρέπει να πεισμώσω περισσότερο και να το ρίξω στο διάβασμα. Αυτή η Python με γυροφέρνει καιρό και θα μου φανεί χρήσιμη στο μέλλον στη δουλειά μου.

Χρόνια πολλά Ισμήνη!

Η μοτοσυκλέτα των ονείρων μου και συνάμα της πραγματικότητας, έκλεισε δύο χρόνια ζωής. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που την είχα πάρει από την αντιπροσωπεία. Τον αρχικό θαυμασμό, αλλά και το φόβο που μου προκαλούσε. Πάσχιζα να κρατάω σχετικά κλειστό το γκάζι, διότι ήταν ισχυρή για έναν αρχάριο οδηγό και ταυτόχρονα ολοκαίνουρια και γυαλιστερή και φοβόμουν μην κάνω την παραμικρή φθορά. Ακόμα και τώρα την προσέχω πολύ, απλά η αυτοπεποίθηση έχει παραμερίσει το αρχικό δέος και έχει βάλει στη θέση της την απόλαυση σε όλο της το μεγαλείο.

Μπορώ να ανακαλέσω πολύ καλά στη μνήμη μου σχεδόν κάθε στιγμή μαζί της. Την αρχική δυσκολία των ελιγμών ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τις πρώτες φορές που άνοιξα λίγο παραπάνω το γκάζι, τις φορές που δούλεψε το ABS υπερωρίες, τον άνεμο που με χτυπούσε ευχάριστα, το κρύο που με τους 4°C που με έκανε να νιώθω ότι ζω, τα βλέμματα με άλλους δικυκλιστές. Όλα θεϊκά! Έχει το δύσκολο έργο να μετακινείται στα χαρακώματα των μποτιλιαρισμένων λεωφόρων και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει παραπάνω από περίφημα. Έκανε ευχάριστο ταξίδι τη μετάβαση προς τη δουλειά. 3 άχαρες ώρες μετατράπηκαν σε 1,5 ώρα ευτυχίας. Ήταν συνειδητή επιλογή, δεν έτυχε, αλλά πέτυχε! :)

Και τι δε θα έδινα για να τύχαινε πάλι κανένα ταξίδι με τη δουλειά στην επαρχία για να πάω με τη μηχανή. Ειδικά η διαδρομή προς Παλαιά Επίδαυρο ήταν από τις αγαπημένες μου πέρσι. Το ονειρεύομαι περισσότερο από οποιαδήποτε άδεια ή άλλη εκδρομή.

Έχω ξαναγράψει ότι είναι λάθος να εστιάζουμε σε αντικείμενα και να αντλούμε μεγάλη χαρά από αυτά, παραμερίζοντας άλλες πτυχές της ζωής. Η ευτυχία πηγάζει κυρίως από την επαφή με τους ανθρώπους και τη φύση. Ε, μέχρι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να θεμελιώσω τον κύκλο αγάπης που ονειρεύομαι, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια σε κάτι που πραγματικά με κάνει χαρούμενο σε κάθε ευκαιρία.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν άνετο, αλλά για μία ακόμη φορά όχι ευχάριστο. Είχε μερικές καλές στιγμές που με έκαναν να ξεχαστώ, όπως το τρέξιμο και η σύντομη παρέα με μερικούς φίλους που είχα να δω καιρό, αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα μελαγχολία, χωρίς διάθεση για διάβασμα ή άλλη δραστηριότητα, όντας κυριευμένος από το γνωστό συναίσθημα που αποτυγχάνω συστηματικά να εξαλείψω, δηλαδή τη μοναξιά, και τις εικόνες από την προηγούμενη σχέση. Τα γιατί, τα μήπως, τα ίσως και τα γνωστά ερωτήματα που δε σε βοηθούν να προχωρήσεις τη ζωή σου, όντας κολλημένα στο μυαλό σου.

Κατάφερα όμως να πιέσω τον εαυτό μου και να βρεθώ πάλι σε μία ομάδα ορειβατών. Με δεδομένο ότι δε με ενθουσιάζει το ποδήλατο και θέλω επαφή με τη φύση, τι πιο ωραίο από μία πεζοπορική διαδρομή στον Υμηττό; Σκέφτηκα ότι ακόμα και να μην ταιριάξω με κανέναν στην ομάδα, θα απολαύσω τουλάχιστον το βουνό και τις μυρωδιές της μουσκεμένης φύσης. Πήγα τέλος πάντων με κακή διάθεση, έφαγα στην επιστροφή την αξέχαστη βροχή της αρκούδας, έτσι για να μη γράφω ότι δεν δημιουργώ αναμνήσεις για αργότερα και γνώρισα μερικά άτομα. Μέσα στην ομάδα μόνο μία ενδιαφέρουσα παρουσία, αλλά και αυτή να μη μου κινεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, αφού δεν έχει ξεκολλήσει η καρδιά μου από τις εικόνες της προηγούμενης κοπέλας. Είναι και το γεγονός ότι έχω πάψει να πιστεύω στα χαμόγελα, βλέπω σκεπτικά την κάθε γυναίκα, αναλογιζόμενος πόσα είναι διατεθειμένη να δώσει σε μία σχέση και κατά πόσο θα μπορούσε να εκτιμήσει το δικό μου σταθερό ενδιαφέρον. Είναι το κλασσικό πρόβλημα των λίγων ελπίδων: Τόσο λίγες ώστε να μη μου δίνουν αισιοδοξία, αλλά ταυτόχρονα υπαρκτές, ώστε να μη με κάνουν να τις ξεχνάω και να βάζω άλλους στόχους.

Φυσικά δε μίλησα στην κοπέλα, διότι βρίσκομαι στη φάση που ήμουν την άνοιξη. Που δεν έχω αισιοδοξία και δύναμη για κάτι νέο, αλλά ονειρεύομαι να γίνει μόνο του και τελικά απογοητεύομαι. Το σύμπαν δεν συνωμοτεί υπέρ μου, όπως είχε σχολιάσει εύστοχα ένας για τη γενιά που έχει την αξία της προσμονής του Αλχημιστή, αντί να βάλει στη θέση της το πείσμα και την προσπάθεια. Απαισιοδοξία, απογοήτευση, χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, έλλειψη ονείρων. Αυτός είμαι την τρέχουσα περίοδο. Ευτυχώς υπάρχει η Ισμήνη και το τρέξιμο.

Χαλάρωση

Είναι απίστευτο, είμαι εδώ και μερικές εβδομάδες χαλαρός. Δε νιώθω άγχος στη δουλειά, σπάνια πιέζομαι, κοιμάμαι αρκετά και έχω κάμποσες όμορφες στιγμές στην εργασία μου. Επέλεξα να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αντί να γεμίζω όλα τα σαββατοκύριακα και όλα απογεύματα με δουλειά, οπότε βελτιώθηκε η ποιότητα της ζωής μου.

Η εβδομάδα ήταν βροχερή και κύλησε χωρίς τη μοτοσυκλέτα. Δε μου έλειπε πολύ, διότι εκτιμούσα την ποιότητα της καθημερινότητας με τις εναλλαγές στην εργασία. Ίσα-ίσα που μου άφηνε μία γλυκιά νοσταλγία. Ξέρω ότι κάποια στιγμή την επόμενη εβδομάδα θα είμαι πάλι καβάλα στην Ισμήνη, χαμογελαστός.

Γύρω στα μέσα της εβδομάδας περίμενα με ανυπομονησία να τύχει καμία εξωτερική εργασία για να ανανεωθώ. Ευτυχώς έτυχε και πέτυχε. Δεν ήταν ταξίδι, κάτι το οποίο περιμένω πώς και πώς, ειδικά με καλό καιρό, ώστε να πάρω την Ισμήνη, αλλά είχα δύο ανανεωτικές ημέρες εκτός γραφείου, με πολύ ωραίες δημιουργικές υποθέσεις που μου έδωσαν ικανοποίηση. Είναι σημαντικό να αλλάζεις παραστάσεις, αποκτάς δύναμη για να αποδώσεις στην καθημερινή ρουτίνα.

Οι όμορφες στιγμές ήταν πολλές, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από τις φορές που έσκαγε ο φθινοπωρινός ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα; Την παρατήρηση μετά από καιρό (βλέπε παρελθοντική ανάρτηση) του κήπου της Τατοΐου 12; Σίγουρα μία από τις αξιομνημόνευτες στιγμές ήταν η κάλυψη του Υμηττού από ένα τεράστιο σύννεφο που ξεκινούσε από υψόμετρο 600 μέτρων και έκρυβε όλη την κορυφή. Είχα ξεκινήσει για τη δουλειά πολύ νωρίτερα την Παρασκευή το πρωί και είχα χρόνο μπροστά μου, οπότε μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να αλλάξω διαδρομή και κάνω ένα πέρασμα από την κορυφή του Υμηττού με το αμάξι. Η ομίχλη που συναντάς μπαίνοντας στο σύννεφο είναι θεϊκή. Είναι από τις καταστάσεις που μου λείπουν πολύ από την ορεινή ποδηλασία. Κάποτε, που είχα πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ήμουν συννεφοκυνηγός. Μόλις έβλεπα την κορυφή της Πεντέλης μέσα στο σύννεφο, έσπευδα να ανέβω για να βιώσω τη μαγεία της ομίχλης, η οποία μου έχει χαρίσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου.

Από τις ωραίες στιγμές ήταν και η μετακίνηση με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το μετρό. Ακούγεται παράξενο σε συστηματικό επιβάτη, αλλά για εμένα, που τα τελευταία χρόνια είναι ζήτημα να παίρνω μέσο μαζικής μεταφοράς μία φορά το χρόνο (ενδέχεται να πέρασαν κάποτε και 4 χρόνια που δεν είχα μπει), με κάνει να χαίρομαι. Δεν έχεις την ευθύνη της οδήγησης, οπότε χαλαρώνεις, παρατηρείς τον κόσμο και το περιβάλλον ή ακούς μουσική. Παλαιότερα έπαιρνα καθημερινά μετρό-ηλεκτρικό, περνώντας ώρες στο δρόμο, αλλά μου άρεσε που δεν είχα το στρες του μποτιλιαρίσματος με αμάξι. Επίσης μου άρεσε να ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες στο μετρό, όπως έκανα και αυτή την εβδομάδα για να ξαναβιώσω συναίσθημα δεκαετίας. Κάθε αφορμή γυμναστικής, πρέπει να αξιοποιείται. :) Εδώ και δύο χρόνια σκέφτομαι ότι θέλω κάποια Κυριακή να πάω το λεωφορείο 550 και να πάω στο τέρμα του, έτσι για να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια, που πήγαινα για ιστιοπλοΐα από την Κηφισιά στο Φάληρο με αυτή τη λεωφοριακή γραμμή. Είπαμε, οι αναμνήσεις αποκτούν αξία όσο μεγαλώνεις.

Από τις καλύτερες στιγμές ήταν το τρέξιμο μετά τη βροχή. Ωραία χρώματα, δυνατές μυρωδιές, η καρδιά να δουλεύει εντατικά και να ζητάει περισσότερο. Σε αντίθεση με την ποδηλασία, που δε με συγκινεί ιδιαίτερα πλέον, το τρέξιμο διατηρεί την υψηλή αξία του και με κάνει χαρούμενο κατά τη διάρκειά του. Είναι ο χρόνος που νιώθω δυνατός, ελεύθερος και αποφασιστικός. Χρόνος που εκτονώνω τις εντάσεις και τα αρνητικά συναισθήματα και ονειρεύομαι ακατάπαυστα. Χρόνος ζωής!

Τι άλλο; Χμμμ... Μερικές καλές στιγμές στη δουλειά που έχει χαλαρώσει, κάποια αστεία με τους συναδέλφους και ικανοποίηση από την απόδοση. Α, ναι! Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη μίας μεγάλης εταιρείας και να μιλήσω για ελάχιστο χρόνο μαζί του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, που για μία ακόμη φορά μου έβαλε το γνωστό προβληματισμό: Πόση αξία έχει η (ενδεχομένως προσποιητή) προβολή αισιοδοξίας; Πόσοι την πιστεύουν και πόσο βοηθάει στην επαγγελματική και προσωπική επιτυχία; Έχω ξαναγράψει ότι πάντοτε έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα στους σκεπτικούς, προβληματιζόμενους, μετρίως αισιόδοξους συνεργάτες, που αμφέβαλλαν και έδειχναν αβεβαιότητα, αλλά ταυτόχρονα διάθεση προσπάθειας. Υπερβολική αισιοδοξία, πολλά χαμόγελα, αίσθηση βεβαιότητας και δύναμης, με έκαναν να αμφιβάλλω και να σκέφτομαι διπλά για το τι κρύβουν από πίσω τους. Μου έχει μείνει ανεξίτηλη η φράση ενός ηλικιωμένου πελάτη: "Μα γι' αυτό είναι απατεώνας! Επειδή είναι συμπαθέστατος." Πόσο ελκυστικός όμως είσαι αν εκφράζεσαι απαισιόδοξα, ρεαλιστικά και εξωτερικεύεις τις ανασφάλειές σου; Πώς θα με έβλεπε κάποιος που διαβάζει αυτό το ιστολόγιο, το οποίο είναι τίγκα στην απαισιοδοξία και την απογοήτευση; Μήπως θα έπρεπε να κρύβω τα αρνητικά και να τονίζω τα θετικά; Δεν το έχω κάνει ποτέ και δε νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω.

Υπό το πρίσμα της τελευταίας πρότασης, θα κλείσω την ανάρτηση με τους κλασσικούς προσωπικούς προβληματισμούς και την ανεπανάληπτη ικανότητά μου να τονίζω τα μειονεκτήματά μου. Η αυτοπεποίθησή μου έχει πάρει την κατιούσα στην προσωπική μου ζωή. Δεν υπάρχει κοπέλα που να με ενθουσιάζει και καμία που να δείχνει ενδιαφέρον (τουλάχιστον απ' όσο γνωρίζω - Άτιμη ελπίδα δεν πεθαίνεις ε; :p). Με πειράζει πολύ η έλλειψη συντροφικότητας και κοινής ζωής με κοπέλα, με αμοιβαία ερωτική έλξη και αγάπη και δεν επιτρέπει σε ένα γενικότερο αίσθημα ευτυχίας να με κυριέψει. Υπάρχουν οι καλές στιγμές που περιέγραψα πιο πάνω, αλλά σβήνουν λίγο μετά, οπότε καταλήγω σπίτι προβληματισμένος. Γιατί να μην μπορώ να τις μοιραστώ με μία καλή κοπέλα, γιατί να μην έχει η μέρα μερικά γλυκά μηνύματα και γιατί να μην κλείνει αγκαλιά με τη γυναίκα της ζωής μου;

Χρειάζομαι ακόμα πολύ χρόνο για να συνέλθω συναισθηματικά και σίγουρα θα μου έκανε καλό να εκμηδενίσω τις ελπίδες. Να αποδεχθώ τη μοναξιά και να βρω τρόπους να περνάω καλά μέσα σε αυτή.

Ισμήνη! #3

Ξυπνάω και χαίρομαι με τη σκέψη ότι θα την οδηγήσω. Την ανάβω το πρωί, περιμένω λίγο να ζεσταθεί, όσο φοράω μπουφάν, κράνος, γάντια και νιώθω τον ήχο της να γεμίζει τα αυτιά μου ευχάριστα.

Πλησιάζω την Ισμήνη με νοσταλγία, παρόλο που έχω να την οδηγήσω από την προηγούμενη μέρα. Την αγγίζω σαν να έχει ψυχή. Μπορεί να είναι ένα άψυχο αντικείμενο, αλλά με κάνει χαρούμενο συνέχεια. Κάνει τη μετάβαση προς τη δουλειά ευχάριστη δραστηριότητα, από εκεί που ήταν κουραστική ρουτίνα με το αμάξι. Είναι μέρες που νιώθω ότι θέλω να πάω στη δουλειά μόνο και μόνο για να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα, όπως πριν από τέσσερα χρόνια ένιωθα με το ποδήλατο.

Κάποιες μέρες το πρωί, συναντώ στο δρόμο το Νίκο. Εκείνος ως bike courier με το ποδήλατο, εγώ με την Ισμήνη. Λέμε ένα ανανεωτικό "Καλημέρα!" και συνεχίζουμε το ταξίδι μας, ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Με τη μηχανή δεν αποκόβεσαι από το περιβάλλον. Σίγουρα με το ποδήλατο είναι καλύτερα, αλλά δε μου δίνει πλέον την ευχαρίστηση που μου έδινε κάποτε. Ακόμα και οι σκέψεις να ασχοληθώ επαγγελματικά ως bike courier, έχουν εξαφανιστεί.

Η εβδομάδα κύλησε πολύ καλά. Κοιμόμουν νωρίς το βράδυ, ξυπνούσα μόνος μου, χωρίς ξυπνητήρι τα χαράματα και ένιωθα ξεκούραστος. Κι αυτό με κρατούσε μέχρι αργά το απόγευμα που γυρνούσα στο σπίτι. Την Παρασκευή ξύπνησα για πρώτη ίσως φορά τα τελευταία χρόνια, φρέσκος στις 5 το πρωί, έκανα γυμναστική και πήγα με καλή διάθεση στη δουλειά. Απόλαυσα την ημέρα, όπως και όλες τις προηγούμενες μέρες της εβδομάδας. Ύπνος, αραιή δεύτερη δουλειά το απόγευμα, χαλαρότητα μετά από καιρό στην κύρια δουλειά μου. Οι καθημερινές ήταν καλύτερες από το σαββατοκύριακο και το ένιωθα την κάθε ημέρα.

Έφθασε η Παρασκευή και σκεφτόμουν ότι δε θα με πείραζε ιδιαίτερα αν δούλευα το Σάββατο, με δεδομένο ότι ο ελεύθερος χρόνος με κάνει να μελαγχολώ, ενώ η εργασία με βοηθάει να ξεχνιέμαι και ενίοτε να περνάω καλά. Μερικές στιγμές γέλιου με συναδέλφους, που δεν πετυχαίνω πλέον με συμποδηλάτες και φίλους, με έχουν κάνει να αναθεωρήσω, προς στιγμήν, όσα έλεγα για την εργασία. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να θυμάμαι πως η εργασία έχει τις καλές και τις κακές περιόδους. Εποχική αιχμή και χαλαρότητα σε αέναη εναλλαγή, με την πίεση βέβαια να κυριαρχεί.

Δεν είναι όμως υγιής ούτε αυτή η κατάσταση. Μπορεί η εβδομάδα να είναι πιο στρωτή και να μην αποστρέφομαι τη δουλειά μου, όπως άλλοι, αλλά πρέπει να υπάρχει και κάτι πραγματικά όμορφο στον ελεύθερο χρόνο. Δεν μπορεί η ευτυχία να πηγάζει μόνο από περιστασιακό τρέξιμο και την οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Νιώθω ότι δουλεύω για να ζω και ζω για να δουλεύω. Ονειρεύομαι να αγοράσω κι άλλη μοτοσυκλέτα, μαζεύοντας χρήματά από την εργασία μου, ώστε να πηγαίνω με αυτή στο γραφείο. Αιτία και αποτέλεσμα ταυτίζονται, χωρίς παράπλευρους στόχους.

Προσπαθώ να βρω λίγη διάθεση για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου, αλλά νομίζω ότι έχω κορεστεί και δε βρίσκω κουράγιο και δυνατό κίνητρο. Σάββατο σήμερα, ξέρω ότι δε θα περάσω καλά αν βγω με παρέα, αλλά βαριέμαι και μόνος. Κοιτάζω τα pdf των τεχνικών βιβλίων και ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσω το διάβασμα. Θα με βοηθήσει να αυξήσω τις δεξιότητές μου και ίσως να κάνω πιο δημιουργική τη δουλειά μου.

Η εβδομάδα ήταν σαφώς καλύτερη από τις περασμένες, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι ιδιαίτερα στη ζωή μου. Ισορροπία ενδορφινών, ακούσιος συμβιβασμός, συνήθεια; Δεν ξέρω. Είμαι φυσικά προετοιμασμένος για σκαμπανευάσματα. Μία καλή εβδομάδα δε σημαίνει ότι ξαφνικά ξεπέρασα τα προσωπικά προβλήματα, ούτε προμηνύει κάτι για τις επόμενες, αλλά δεν παύει να είναι ευχάριστο διάλειμμα.

Πάντως με την Ισμήνη ήταν υπέροχα. :)

Ανάβαση στην κορυφή της Πεντέλης

Το Σαββατοκύριακο ξεκίνησε καλά, αφού ήμουν χαλαρός από την ξεκούραστη εβδομάδα. Πήγα με καλή διάθεση στην ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής και μετά από καιρό, μπορώ να πω ότι την απόλαυσα. Καλή παρέα, χαλαρός ρυθμός, μία ωραία παρουσία. Νομίζω ότι η διάθεσή μου δεν είχε να κάνει με αυτή, αλλά περισσότερο με την ηρεμία της εβδομάδας και την ικανοποίηση από τη δουλειά. Ήταν και το θέμα του ύπνου που με είχε βοηθήσει να εργάζομαι χωρίς κούραση τις τελευταίες ημέρες.

Το Σάββατο, κλασσικά μελαγχολικό. Μου άρεσε που είχε τη βροχή, ώστε να μην μπω στον πειρασμό να πάω για ποδήλατο με παρέα που ξέρω ότι δε θα απολάμβανα. Δε σκέφτεσαι "Κι αν πήγαινα και ήταν καλά;", ούτε το "Μία ακόμα φορά βαρετή παρέα." αν τελικά αποφασίσεις να πας. Όπως και την περασμένη εβδομάδα, έκανα την ίδια, μάλλον λανθασμένη, επιλογή να βγω το βράδυ με φίλους για να μη νιώθω ότι έμεινα μέσα σαββατόβραδο. Ανιαρή δραστηριότητα, που με έκανε να αισθάνομαι αδύναμος, που δεν μπορώ να μείνω αποφασιστικά στο σπίτι, κόντρα στο ρεύμα, όταν ξέρω ότι δε θα περάσω καλά. Μου θύμισε αντίστοιχη φάση πριν από 10 χρόνια που έβγαινα με φίλους και την τότε κοπέλα μου. Οι άλλοι περνούσαν καλά, ενώ εγώ βαριόμουν απίστευτα, ακόμα κι αν είχα την κοπέλα που αγαπούσα δίπλα. Το γράφω για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι η σχέση δεν είναι πανάκεια για τη διάθεσή μου. Μετράει τόσο να είσαι με άτομο που αγαπάς, όσο και να κάνεις κάτι που σε γεμίζει.

Για την Κυριακή είχα δύο επιλογές: Ποδηλασία εκτός δρόμου στη Λίμνη του Μαραθώνα ή ασφάλτινη διαδρομή με άλλη παρέα. Αμφότερες οι παρέες, πάλι δε μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση. Ίσως θα προτιμούσα για αλλαγή την παρέα της ορεινής ποδηλασίας, που είχα να δω περισσότερο καιρό, ενώ θα είχα και αφορμή να καβαλήσω το καινούριο μου ποδήλατο, που δεν έχω οδηγήσει εδώ και δύο μήνες τουλάχιστον. Παίζει και να πετύχαινα την Ισμήνη εκεί. Το τελευταίο δεν ξέρω αν θα ήταν καλό ή κακό. Από τη μία θα χαιρόμουν πολύ που θα την έβλεπα μετά από σχεδόν ένα χρόνο, από την άλλη θα μου άφηνε μία πικρή γεύση, όπως κάθε γυναίκα που μου αρέσει πολύ, αλλά δεν ενδιαφέρεται για εμένα. Θα της έλεγα και για τα προσωπικά, οπότε θα αναμόχλευα αναμνήσεις και θα μελαγχολούσα. Σίγουρα θα είχα να της πω πολλά και το βέβαιο είναι ότι μου λείπει. Αλλά είπαμε, δεν άντεχα να την έχω μόνο ως φίλη, οπότε έπρεπε να απομακρυνθώ.

Η βασική αιτία που δεν πήγα και ένας από τους κύριους λόγους που αποφεύγω το χώμα, ήταν η χθεσινή βροχή. Το έδαφος θα είχε πολλή λάσπη από τη χθεσινή βροχή, οπότε θα κατέληγα να αφιερώνω περισσότερες ώρες στο πλύσιμο του ποδηλάτου και του εξοπλισμού, απ' όσες θα έκανα ποδήλατο, κάτι το οποίο δε μου αρέσει καθόλου. Άσε που έχω κάνει τρεις φορές τη ίδια διαδρομή και ξέρω ότι δεν έχει πλέον να μου δώσει τις φοβερές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει μόνο την πρώτη φορά.

Έτσι αποφάσισα συνειδητά να πάω με την κλασσική παρέα, την ασφάλτινη διαδρομή. Γνωστή κι αυτή η διαδρομή, την έχω κάνει πολλές φορές, αλλά τουλάχιστο η ποδηλασία θα έκλεινε με την επιστροφή στο σπίτι, αντί να έχω στο τέλος το πολύωρο καθάρισμα και τη συντήρηση του ποδηλάτου. Μπαίνω λοιπόν σε κατάσταση ρουτίνας και ξεκινάω. Δυστυχώς τρέφω και πάλι λίγες ελπίδες να δω μία κοπέλα, τις οποίες θα πρέπει να μάθω να καταπνίγω. Οι λίγες ελπίδες, περισσότερο σε φθείρουν, παρά σε τροφοδοτούν. Δε σε αφήνουν ούτε να χαρείς, αφού συνοδεύονται από απαισιοδοξία, αλλά και ούτε να πάρεις απόφαση ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου και να πάρεις άλλες αποφάσεις.

Έφθασα χαλαρά στο σημείο συνάντησης κι αυτό μάλλον ήταν κρίσιμο. Δεν είχαν ανέβει οι ενδορφίνες από το μέτριο ρυθμό. Χαιρετάω την παρέα, λέμε στα γρήγορα τα νέα μας, αλλά νιώθω ότι δεν ταιριάζω με το περιβάλλον. Μετά από 15 λεπτά μαζί τους, αρχίζω και σκέφτομαι την εξέλιξη της βόλτας: Χαλαρός ρυθμός, μία ώρα στάση για καφέ, που με κάνει και βαριέμαι και μετά αντίστοιχα επιστροφή. Σκέφτομαι αυτό που έγραψα την προηγούμενη Κυριακή, ότι θα έπρεπε να είχα αφήσει αυτή την παρέα και να είχα ανέβει μόνος στην Πεντέλη. Ότι πρέπει να πιεστώ για να θυμηθώ την ομορφιά της, αφού δεν έχει υπάρξει φορά που να έχω μετανιώσει για την ανάβαση. Έχω άλλωστε δυόμιση μήνες να ανέβω και έχει φθάσει σε σημείο να μη μου λείπει. Έχω χάσει τη διάθεση και το πάθος, επομένως πρέπει να επιστρατεύσω τη λογική για να τα ξαναβρώ.

Ο καιρός είναι τέλειος, η κορυφή φαντάζει μπροστά μου προκλητική. Η λογική δε φέρνει καμία αντίρρηση στη σχετική απόφαση, οπότε δεν έχω λόγο να το αναβάλλω. Ρωτάω δύο φίλους αν θέλουν να ακολουθήσουν, αλλά δεν έχουν δυνάμεις. Τους χαιρετάω, αφήνω την παρέα και αρχίζω το ταξίδι των εμπειριών προς το αγαπημένο μου βουνό, ώστε να νιώθω ότι έκανα κάτι πραγματικά όμορφο για τον εαυτό μου και η Κυριακή δεν κύλησε όπως η προηγούμενη. Αρχίζω και νιώθω πιο δυνατός και πιο αποφασιστικός.

Η διαδρομή αυτή τη φορά λίγο διαφορετική στην αρχή. Μετά από καιρό περνάω από τη Νέα Πεντέλη για να ανέβω και όχι από το Κεφαλάρι. Έχει αρκετό άνεμο κόντρα και τις πρώτες ανηφόρες πολύ μεγάλης κλίσης στο τέλος του οικισμού. Φθάνω σε υψόμετρο 500 μέτρων, ενώ εξακολουθώ να αμφιταλαντεύομαι: Να γυρίσω σπίτι ή να συνεχίσω; Η λογική μού υπενθυμίζει πως όταν έχω καιρό να ανέβω, θέλει υπομονή στην αρχή, μέχρι τα 800 μέτρα υψομέτρου για να νιώσω ωραία. Πρέπει να πιεστώ, τα ωραία έπονται. Μπορεί να μην υπάρχει καλή διάθεση, αλλά μου αρκεί που στηρίζω την απόφασή μου να κάνω κάτι διαφορετικό.

Η μέρα ηλιόλουστη, η θερμοκρασία καλή για τα δεδομένα της εποχής και μόνο ο άνεμος δυσκολεύει λίγο τις συνθήκες, αλλά δεν είναι αρκετός για να πτοήσει. Πεισμώνω περισσότερο και αποκτώ αυτοπεποίθηση. Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, έχω δει πολύ χειρότερα και ξέρω ότι αντέχω. :)

Το βουνό έχει λίγο κόσμο. Ο φθινοπωρινός καιρός δεν εμπνέει πολλούς να το επισκεφθούν. Μυρωδιές δεν υπάρχουν όπως την άνοιξη και το καλοκαίρι, αλλά τα χρώματα είναι τέλεια, τα μεστά του φθινοπώρου. Οι ακτίνες του ηλίου πλάγιες, δεν καίνε, ίσα-ίσα που μετριάζουν το δροσερό άνεμο. Κοιτάζω κάτω,  βλέπω τη σκιά μου και αγαλλιάζω με μία παλιά γνώριμη εικόνα: Όταν πέφτει πλάγια ο ήλιος από πίσω μου, σε συγκεκριμένη γωνία φαίνεται η τρύπα του κράνους στο πάνω μέρος της σκιάς. Ασήμαντη λεπτομέρεια για τον αναγνώστη, αλλά παλιά όμορφη εικόνα για εμένα που με πάει χρόνια πίσω, όταν το είχα πρωτοπαρατηρήσει.

Μετά τα 700 μέτρα υψομέτρου, αρχίζω να νιώθω ωραία. Συμβάλλουν η ησυχία, η θέα, οι ενδορφίνες της άθλησης. Η σκέψη αρχίζει να πετάει σε μεγαλύτερα ύψη και τα όνειρα ξεπροβάλλουν. Φθάνω στην κορυφή, χωρίς να έχω κουραστεί πολύ. Τραβάω μερικές φωτογραφίες και κατεβαίνω σβέλτα την κατηφόρα. Λίγο πιο χαμηλά πετυχαίνω περιέργως καμιά δεκαριά ποδηλάτες να αγκομαχούν ανεβαίνοντας. Ελάχιστες φορές έχω πετύχει τόσο πολλούς και ποτέ μαζί.

Γύρισα σπίτι ξέροντας ότι έκανα τη σωστή επιλογή για τη μέρα. Πέτυχα μερικές όμορφες στιγμές, αλλά μέχρι εκεί. Φαίνεται άλλωστε και από την ανάρτηση ότι έχω μελαγχολήσει πάλι. Μάλλον φταίει που σκέφτηκα την κάποτε καλύτερή φίλη μου, την "Ισμήνη".

Ευτυχώς ξεκινάει η εβδομάδα αύριο για να ξεχαστώ λίγο. Με περιμένει και η άλλη Ισμήνη, η μηχανή μου, για να πάμε βόλτα. :)

Ισμήνη! #2

Η οικονομία στις απολαύσεις, έχει πράγματι αποτελέσματα. Δεν την κυνηγάω, ίσα-ίσα που επιδιώκω να μη στερούμαι την ηδονή, αλλά δεν παύω να αναγνωρίζω το γεγονός ότι το μέτρο στη συχνότητα της ηδονής, αυξάνει την ποιότητα.

Περί Ισμήνης ο λόγος, μια και είχα να την οδηγήσω έξι μέρες. Οι καθημερινές ήταν στρωτές με χαλαρή δουλειά, ηρεμία (απίστευτο για εμένα τα τελευταία χρόνια), χαλαρότητα και στον ελεύθερο χρόνο, αλλά, λόγω καιρού και υποχρεώσεων, η Ισμήνη περίμενε υπομονετικά σταθμευμένη. Σήμερα το πρωί την έβαλα μπροστά, άκουγα με λατρεία τον ήχο της και την καβάλησα με ανυπομονησία σαν ερωτευμένος νέος. Δεν ένιωθα την ανάγκη να τρέξω. Μου αρκούσε που ξεγλιστρούσα άνετα μέσα στην κίνηση με αίσθημα υπεροχής.

Η αλλαγή της ώρας το φθινόπωρο σε κάνει να ξυπνάς πιο άνετα το πρωί, μέχρι να προσαρμοστείς και να βγαίνεις στους δρόμους την πόλης πριν ξεκινήσει ο κυκλοφοριακός πανικός. Χάνεις το πολύτιμο απογευματινό φως ημέρας, αλλά κερδίζεις το πρωινό.

Οι καθημερινές υποχρεώσεις έκαναν πολύ καλό στην διάθεσή μου. Νιώθω σαφώς καλύτερα από το σαββατοκύριακο. Έφθασε το απόγευμα της Πέμπτης και είπα σε μία φίλη "Πάει κι αυτή η εβδομάδα.", αλλά αμέσως σκέφθηκα: "Και λοιπόν; Αφού οι καθημερινές είναι καλύτερες αυτόν τον καιρό, από το σαββατοκύριακο, γιατί να χαίρομαι που τελειώνουν;" Δεν πάω στο άλλο άκρο. Σαφώς χρειάζεται η έλευση του σαββατοκύριακου για να αλλάξει κανείς καθημερινές συνήθειες, να σπάσει τη ρουτίνα και να ορίσει ένα πέρας στις δραστηριότητες. Αλλά είμαι τόσο ξεκούραστος και γεμάτος από τη δουλειά, που δεν περιμένω το Σάββατο ανυπόμονα, ενώ εκτιμώ τις ωραίες καθημερινές.

Τελειώνω το απόγευμα τη χαλαρή δουλειά και μαθαίνω ότι εξωτερικές υποχρεώσεις θα μου στερήσουν την Ισμήνη αύριο. Χμμμ... Θα μου λείψει πάλι η μηχανή μου, οπότε όσο την απολαύσω το απόγευμα. Κοντεύουμε δύο χρόνια μαζί και πρέπει να περάσει από τεχνικό έλεγχο. Επιστρέφω σβέλτα προς το σπίτι, απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλεπτο διαδρομής, κάθε σπιθαμή ασφάλτου, κάθε προσπέραση και φρενάρισμα. Δε με ενοχλεί, δε με πτοεί τίποτε. Λίγο πριν φθάσω στο σπίτι βλέπω σε κάθετο δρόμο ένα MT-10 και σκέφτομαι ότι θα ήθελα πολύ να το είχα να κάνει παρέα με την Ισμήνη και να το παίρνω κι αυτό περιστασιακά. Ξέρω ότι η Ισμήνη είναι καλύτερη για τη διαδρομή που κάνω, αλλά οι 160 ίπποι προκαλούν δέος και έλξη. Οι μηχανές είναι έρωτας.

Φθάνω στο ΚΤΕΟ, έρχονται δίπλα μου τρεις υπάλληλοι και αρχίζουν να ρωτούν για τη μηχανή. Έχουν τον ίδιο θαυμασμό με εμένα, αλλά σίγουρα όχι την αγάπη που της έχω εγώ. "Ρε φίλε, αυτό είναι καινούριο, στα τέσσερα χρόνια περνάει ΚΤΕΟ την πρώτη φορά. Καλό δρόμο!" λέει ο ένας και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τότε.

Ξέρω ότι οι μηχανές είναι επικίνδυνες. Ίσως είναι πιο κακή συνήθεια από το τσιγάρο που δεν δοκίμασα ποτέ. Αλλά είναι ωραίες οι άτιμες.

Βήματα μπροστά

Τελειώνει το σαββατοκύριακο και η αποτίμησή του ήταν ότι δε με βοήθησε ιδιαίτερα. Ίσως ευθύνεται η προσδοκία μου να έχει κάτι το διαφορετικό, κάτι το παραπάνω από τις καθημερινές. Η εβδομάδα ήταν ξεκούραστη και σχετικά όμορφη, οπότε δεν είχα ανάγκη να χαλαρώσω.

Δύο μάλλον βαρετές ποδηλατοβόλτες με παρέες, που σίγουρα ήταν καλές για προπόνηση και ό,τι συνεπάγεται αυτό σε φυσική κατάσταση και υγεία, καθώς και για να μη μείνω στο σπίτι και μελαγχολήσω. Δηλαδή ήταν αντικειμενικά σωστές επιλογές. Δε μου άρεσαν όμως. Δεν είχαν τη σπίθα της ομορφιάς που είχαν κάποτε. Θα έπρεπε να είχα θυσιάσει την κοινωνικοποίηση τη μία μέρα και να πιεστώ να ανέβω μόνος στην Πεντέλη, για να θυμηθώ την αξία της. Αντίστοιχα ένιωσα όταν βγήκα για καφέ με φίλους το Σάββατο, αλλά αυτό είναι κάτι που ξέρω ότι δε μου αρέσει και βγήκα συνειδητά στα πλαίσια του κοινωνικού κονφορμισμού, υπό την έννοια ότι το Σάββατο είναι μέρα εξόδου και νιώθεις παράξενα όταν είσαι μέσα. Συγκρίνεσαι με άλλους και ακολουθείς το ρεύμα.

Πριν από πολλά χρόνια, τότε που έλεγα ότι δεν απολάμβανα σχεδόν τίποτε, όντας κολλημένος με μία κοπέλα, θυμάμαι ότι είχα πάθος με τα αυτοκίνητα. Διάβαζα, ονειρευόμουν, ήλπιζα ότι θα αποκτήσω ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο. Πάθος που δεν μπορούσα να ικανοποιήσω, καθότι σπούδαζα και τα χρήματα για τα αυτοκίνητα που ονειρευόμουν ήταν πολλά. Θυμάμαι να βγαίνω για καφέ και να βαριέμαι, το ίδιο σε club και γενικά ό,τι έκανα μου φαινόταν ανούσιο. Με εξαίρεση την ιστιοπλοΐα που μου έδινε καλές εμπειρίες και την ενασχόληση με τεχνικά θέματα υπολογιστών. Ήταν τα χαμένα χρόνια που έγραψα σε άλλη ανάρτηση.

Αντίστοιχα, τις τελευταίες εβδομάδες συχνά πιάνω τον εαυτό μου να χαλαρώνει διαβάζοντας αξιολογήσεις μοτοσυκλετών και κάνοντας τα συναφή υλιστικά όνειρα, που όμως σε αλλοτριώνουν και δε σε βοηθούν να βελτιωθείς. Αντί να βάζεις σημαντικούς προσιτούς στόχους που σε προάγουν σαν άτομο, απλά ονειρεύεσαι ολοένα και καλύτερη μοτοσυκλέτα, που δε σημαίνει ότι θα σε κάνει χαρούμενο και πιθανόν πρόκειται για μη εφικτό στόχο, που θα σε κάνει να χάσεις το χρόνο και τη συγκέντρωσή σου προς άλλα σημεία πιο σημαντικά για τη ζωή. Η κατάσταση αρχίζει και μου θυμίζει τη ζωή μου 15 χρόνια πίσω. Νιώθω σαν να κάνω βήματα πίσω και θέλω να το αλλάξω.

Σίγουρα έχω κάνει βήματα προς τα μπροστά, απομακρυνόμενος από γυναίκες με τις οποίες βλέπω ότι δεν έχω το όμορφο μέλλον που ονειρεύομαι μαζί τους, με έρωτα, συντροφικότητα, αγάπη, κοινή ζωή. Είναι σημαντική βελτίωση να βάζεις φρένο στα τρέχοντα συναισθήματά σου, βλέποντας ότι μία κατάσταση οδεύει σε μέρη που θα σε πληγώσει και θα σε κάνει να χάσεις χρόνο, ενέργεια και τις ωραίες στιγμές με άλλη κοπέλα που θα γνωρίσεις αν ξεφύγεις. Ακόμα όμως δεν έχω βρει τρόπο να περνάω καλά μόνος μου.

Μου λείπει το 2012 που με γέμιζε ο αθλητισμός, που ένιωθα καλά με τους φίλους μου. Σάββατο βράδυ έμενα μέσα, ίσως δούλευα κιόλας, αλλά δε με πείραζε. Ίσα-ίσα που μου έδινε ικανοποίηση το γεγονός ότι δεν πήγαινα με το ρεύμα, αλλά έκανα τις δικές μου επιλογές. Θέλω πολύ να ξαναβρεθώ σε τέτοια κατάσταση. Αντιθέτως τώρα, είμαι στην ίδια φάση που έχω ζήσει επί χρόνια, που βιώνω ωραίες καταστάσεις, αλλά δεν μπορώ να τις απολαύσω υπό το φόντο της μοναξιάς.

Θυμάμαι στα 19 μου έτη, να κάθομαι μόνος σε ένα βράχο πάνω στο κύμα, να κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα και να λέω από μέσα μου "Είναι ωραίο, αλλά γιατί δεν μπορώ να το απολαύσω;". Κάποια στιγμή έκανα συστηματική στροφή στον αθλητισμό και πλέον απολάμβανα τη ζωή, είτε με φίλους, είτε μόνος. Το κακό είναι ότι στη φάση που είμαι τώρα, κάνοντας τα ίδια πράγματα που έκανα και τότε, δεν παίρνω ικανοποίηση. Αναγνωρίζω τις καλές συνθήκες του περιβάλλοντός μου, δουλειά, οικογένεια, υγεία και λέω "πάλι καλά", αλλά δε νιώθω ευτυχισμένος.

Κάποιες από τις φορές που είχα νιώσει πραγματικά χαρούμενος, ήταν μετά από περιόδους δυσκολιών ή στέρησης. Π.χ. μετά το στρατό, τη διαμονή στο εξωτερικό, μετά από τραυματισμό στο χέρι που είχα περιοριστεί. Τότε έδινα αξία σε όσα πριν θεωρούσα δεδομένα και απολάμβανα τη στιγμή και τη μέρα. Τι σημαίνει αυτό όμως; Ότι θα πρέπει να περιμένω να χάσω πράγματα ή να στερηθώ για να αναγνωρίσω όσα θα έπρεπε να απολαμβάνω τώρα; Πρέπει να γλιστρήσω προς τα πίσω για να βρεθώ ξανά εδώ που είμαι τώρα και να εκτιμήσω όσα έχω;

Ξέρω ότι έχω πει πως θα γράφω θετικές αναρτήσεις, αλλά οφείλω να κάνω με ειλικρίνεια και αυστηρότητα τον απολογισμό μου, για να δω πώς θα κάνω βήματα μπροστά, αντί για βήματα προς τα πίσω. Έμαθα λοιπόν να φεύγω από καταστάσεις που οδηγούν σε ερωτικά αδιέξοδα, αλλά πώς θα μάθω να απολαμβάνω πάλι τη ζωή, όπως πριν από 5 χρόνια; Πρέπει να αλλάξω συνήθειες; Να αλλάξω χόμπι; Δεν πρέπει να ελπίζω μόνο σε μία κοπέλα, αλλά να φθάσω στην προσωπική ολοκλήρωση, ώστε η σχέση να συμπληρώνει τη ζωή και όχι να τη συντηρεί. Αλλά πώς; Είναι θέμα θεώρησης, απόφασης; Είναι η ευτυχία κυνήγι, όπως είπε μία φίλη; Πώς φθάνεις από το "είμαι αντικειμενικά καλά", στο να το βιώνεις και να το απολαμβάνεις;

Πρόσφατα είπε εύστοχα ένας φίλος: "Για να δημιουργήσει κάποιος πρέπει να έχει ανησυχίες, αναταράξεις μέσα του. Να βράζει, να υποφέρει και από την πίεση που θα εξωτερικευθεί, θα βγει κάτι μεγαλειώδες." Εκεί σκέφθηκα ότι οι περισσότερες φορές που ξεπέρασα τον εαυτό μου αθλητικά, ήταν όταν ήμουν πιεσμένος από προσωπικά προβλήματα και ότι οι φορές που γράφω στο ιστολόγιο είναι μετά συσσωρευμένα συναισθήματα. Νομίζω όμως ότι θα προτιμούσα να μην έχω αυτές τις στιγμές μικρής δημιουργίας ή προσπάθειας και να έχω πιο ήρεμο και ευχάριστο εσωτερικό κόσμο.

Αν αντανακλούμε στα πρόσωπα των άλλων αυτό που νιώθουμε μέσα μας, μάλλον αυτή την περίοδο είμαι η χειρότερη παρέα. Το κακό είναι ότι προσπαθώ μάταια να συναναστραφώ θετικά με κόσμο, τη στιγμή που δεν υπάρχει κάτι ωραίο να βγει από μέσα μου. Από τη μία δε θέλω να χάνω ευκαιρίες, από την άλλη μάλλον αυτές δεν υπάρχουν όσο δεν εκτιμώ τον εαυτό μου και τη ζωή. Ίσως χρειάζομαι μία ακόμα περίοδο απομόνωσης για να πάρω δυνάμεις και να ξαναβρώ τον εαυτό μου, αντί να κυνηγάω καταστάσεις απελπισμένος και απαισιόδοξος. Δεν μπορώ όμως να πάρω εύκολα τέτοια απόφαση, γιατί ξέρω ότι η απομόνωση σε αφήνει κοινωνικά πίσω. Χμμμ... δεν καταλήγουν κάπου αυτές οι σκέψεις. Φάση και αντίφαση, σε αέναη διαδοχή.

Ξεκίνησα να γράφω την ανάρτηση Κυριακή, μετά από ένα μάλλον μελαγχολικό σαββατοκύριακο και τη συνεχίζω Δευτέρα, με κάπως καλύτερη διάθεση. Η δουλειά που τόσο περιμένω να τελειώσει και ώρες-ώρες με πιέζει, είναι το πιο δυνατό μου σημείο τα τελευταία χρόνια. Μου δίνει αυτοπεποίθηση, αίσθηση παραγωγικότητας, προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, βοηθάει να σκεδάζω τις αρνητικές σκέψεις που γράφω εδώ, θέτοντας διαφορετικά προβλήματα που ξεκουράζουν το μυαλό με την εναλλαγή και βέβαια μου δίνει τη δυνατότητα να επιβιώνω και να ικανοποιώ κάποια από τα όνειρά μου.

Αντιθέτως, ο ελεύθερος χρόνος που ονειρεύομαι, αυτή την περίοδο γυρνάει ως συναισθηματικό μπούμερανγκ και με χτυπάει στην καρδιά και το μυαλό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μου αρέσει πολύ η δουλειά μου; Ότι δεν ξέρω πώς να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο; Ότι περνάω ερωτική απογοήτευση και δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου, όταν ηρεμεί το μυαλό από υποχρεώσεις;

Σπάω το κεφάλι μου να βρω τρόπο να σταματήσει η οπισθοχώρηση και να κάνω βήματα μπροστά.

Ισμήνη!

Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν τρεις Ισμήνες στη ζωή μου. Η μία είναι η Οδός Ισμήνης στην Εκάλη, με την κλίση που ξεπερνάει το 25% σε κάποια σημεία της και αποτελεί άριστη προπονητική ανηφόρα. Η αλήθεια είναι ότι έχω να την ανέβω πάνω ένα χρόνο, διότι έχω χάσει τον παλαιότερο ποδηλατικό ενθουσιασμό που με έκανε να την ανεβαίνω κάθε φορά που περνούσα από την οδό Ρόδων και την έβλεπα να φαντάζει επιβλητικά στα δεξιά μου.

Η δεύτερη είναι η κάποτε καλή μου φίλη, που φέρει το ψευδώνυμο Ισμήνη, την οποία έχω επίσης να δω πολύ καιρό. Αποφάσισα να απομακρυνθώ από εκείνη, όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να τη δω απλά ως φίλη και θα έπρεπε να βιώσω τη μοναξιά μακριά της για να προσπαθήσω να γνωρίσω κάποια κοπέλα. Μου λείπει μεν πολύ, αλλά μου έκανε καλό ως απόφαση, με βοήθησε να προχωρήσω τη ζωή μου.

Η τρίτη και καλύτερη Ισμήνη, τουλάχιστον αυτή την περίοδο, είναι η αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Είναι γεγονός ότι έχω πολλά υλικά όνειρα, αλλά προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι σημαντικότερες ομορφιές στη ζωή προέρχονται από τους ανθρώπους, όχι από τα αντικείμενα. Όμως είναι απίστευτο το πόση χαρά μου δίνει η Ισμήνη. Ακόμα κι όταν δεν την καβαλάω, μόνο η ιδέα ότι με περιμένει σταθμευμένη να την οδηγήσω, με κάνει χαρούμενο.

Την οδήγησα χθες μετά από μία εβδομάδα αποχής. Ο ηδονιστής φιλόσοφος Επίκουρος έλεγε να αποφεύγουμε τον πόνο, αλλά ταυτόχρονα να κάνουμε οικονομία στις απολαύσεις, ώστε να είναι πιο όμορφες και να έχουν διάρκεια. Πράγματι, εβδομάδες που είμαι καθημερινά παρέα με την Ισμήνη, η οδήγηση μου φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακή, σε σχέση μετά από μερικές ημέρες αποχής που ενθουσιάζομαι. Πάντοτε όμως την απολαμβάνω.

Πέρασα χθες μερικές φορές από το χώρο που την είχα σταθμεύσει στη δουλειά και την κοιτούσα επίμονα. Σαν να βλέπω μία γυναίκα με την οποία είμαι ερωτευμένος. Αλλοτρίωση; Με έκανε χαρούμενο ένα αντικείμενο. Ήξερα ότι μετά από μερικές ώρες θα ήμουν πάλι πάνω της, βυθισμένος στις ενδορφίνες της οδήγησης, μέσα στον αστικό ιστό.

Δε χρειάζεται να τρέξω για να την απολαύσω, έχω την ωριμότητα να συγκρατούμαι. Αρκεί η αίσθηση της δύναμης και των δυνατοτήτων που με εξιτάρει. Είναι ο λόγος που θα ανέβαινα ακόμη περισσότερο σε κυβικά και ιπποδύναμη με νέα μοτοσυκλέτα. Δε θα έτρεχα περισσότερο, ίσα-ίσα που ο μεγαλύτερος όγκος και το βάρος θα έκαναν τη μοτοσυκλέτα πιο δυσκίνητη σε συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης που συναντώ καθημερινά. Όμως θα ένιωθα εντονότερα τη δυνατότητα ισχύος, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι θα ήταν αναξιοποίητη. Είναι μία παράλογη αλήθεια, που έχει την αξία της, αφού με κάνει χαρούμενο.

Η εβδομάδα κύλησε πολύ καλά. Στρωτή δουλειά, μερικές εξωτερικές υποθέσεις που με ανανέωσαν, επιτέλους μπόλικος ύπνος ώστε να εκτονώνω τα συναισθήματα και τρέξιμο στο Άλσος Συγγρού. Όπως έχω ξαναγράψει, η ποδηλασία τον τελευταίο καιρό δε με ελκύει πολύ. Κάνω ποδήλατο, αλλά δεν το απολαμβάνω τόσο, όσο πριν από τέσσερα χρόνια. Έχει φύγει ο ενθουσιασμός και έχει μείνει η συνήθεια και βέβαια οι παρέες. Είναι καλή δραστηριότητα, αλλά όχι όνειρο. Με το τρέξιμο όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γυρνάω από τη δουλειά και σπεύδω να αλλάξω ρούχα για να προλάβω λίγο φως ημέρας και το δειλινό στο άλσος Συγγρού. Είναι μοναχικά, αλλά ωραία. Σίγουρα θα μου άρεσε να έτρεχα με την Ισμήνη ή άλλη παρέα, αλλά και μόνος γεμίζω όμορφα το απόγευμα. Μαζί με τη μηχανή και ελάχιστες στιγμές στη δουλειά, το τρέξιμο είναι από τα σημεία που ομορφαίνουν την καθημερινότητα.

Σήμερα Σάββατο, προτίμησα να μη βγω πάλι για ποδήλατο με την κλασσική παρέα. Από τη μία το ενδεχόμενο βροχής, από την άλλη δεν είχα ενθουσιασμό για ποδηλασία, προτίμησα να μείνω σπίτι, να κάνω μερικές δουλειές σε αργούς ρυθμούς και να γράψω τις σκέψεις μου στο ιστολόγιο.

Απέχω πολύ ακόμα από το στάδιο της συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Η αίσθηση ευτυχίας εξακολουθεί να υπάρχει στο μυαλό μου μόνο μέσα από το φόντο μίας όμορφης σχέσης. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να "χάσω" μερικά χρόνια μόνος, έχοντας βρει την ατομική ευτυχία ή αν θέλω να ψάξω να βρω δυνάμεις να ξαναπροσπαθήσω κάτι καινούριο. Έτσι κι αλλιώς η αισιοδοξία και η αυτοπεποίθηση βαίνουν μειούμενες. Τουλάχιστον πετυχαίνω μερικές καλές στιγμές που φωτίζουν το σκούρο φόντο του παρόντος.

Ισορροπίες

Οι τελευταίες μέρες είναι μάλλον καλές, τόσο ως προς τη δουλειά όσο και ως προς τον ελεύθερο χρόνο. Παρόλο που οι αρνητικές σκέψεις του πρόσφατου παρελθόντος έρχονται τακτικά, το μυαλό μου καταφέρνει ολοένα και συχνότερα να ξεπερνάει, έστω και για λίγο, τα προσωπικά προβλήματα και να εστιάζει στις όμορφες στιγμές.

Μπορώ να αποτιμήσω καλύτερα τις ωραίες δραστηριότητες που κάνω, χωρίς βέβαια να καταφέρνω ακόμα να τις απολαύσω σε βάθος. Η λογική τα πετυχαίνει αρκετά συχνά να με βάζει σε καταστάσεις που είναι αντικειμενικά καλές, οπότε αρχίζω να βλέπω περιστασιακά χρώμα στη ζωή μου. Δεν υπάρχει η πληρότητα της συντροφικότητας που αφήνει στο μυαλό ένα ωραίο φόντο, ούτε ακόμα η προσδοκώμενη ανεξαρτησία από το προαναφερθέν συναίσθημα. Οποιαδήποτε από τις δύο καταστάσεις θα ήταν ωραίο να επιτευχθεί, αλλά χρειάζομαι ακόμα πολύ χρόνο.

Μπορώ να απολαύσω στιγμές στη δουλειά, ειδικά τις τελευταίες ημέρες με την ποικιλία δραστηριοτήτων, την παρέα με ποδηλάτες και ορειβάτες, τα ωραία τοπία, τον απίστευτο φθινοπωρινό καιρό και όχι απλά να τα περιγράφω. Όχι σε όλο το βάθος τους, αλλά σε αρκετό, ώστε να νιώθω ότι έχω κάνει μία συναισθηματική πρόοδο. Είμαι προετοιμασμένος για σκαμπανευάσματα στη διάθεση, αλλά δεν παύω να αναγνωρίζω τις καθημερινές ομορφιές.

Η απόφαση που έχω πάρει εδώ και μερικούς μήνες, είναι να μην προσπαθώ να τα προλάβω όλα. Δεν είναι δυνατόν ούτε να κάνω τα πάντα στη δουλειά, αλλά και ούτε να ακολουθώ όλους τους φίλους στις πολυάριθμες δραστηριότητες που οργανώνονται. Με πειράζει πολύ να χάνω ευκαιρίες, αλλά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι το στρες που προκαλεί η προσπάθεια να τα προλάβω όλα, τελικά με κάνει να απολαμβάνω λίγα και να χάνω την προσωπική ηρεμία. Κάποιος είχε πει "Οι επαγγελματίες δεν κρίνονται από τα 'ναι', αλλά από τα 'όχι'", κάτι το οποίο ακολουθώ από πέρσι, ενώ έχω μεθοδεύσει καλύτερα φέτος. Πλέον άρχισα να λέω όχι και στις δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου, ακόμα και όταν είναι όμορφες.

Σήμερα για παράδειγμα, έτρεχα να προλάβω κάποιες δουλειές, κουρασμένος από την έλλειψη ύπνου, προσπαθώντας παράλληλα να προλάβω μία υπέροχη προπονητική διαδρομή με ποδηλάτες. Ακόμα στενοχωριέμαι που την έχασα, αλλά ξέρω ότι είναι συνετή επιλογή να μην περάσω άλλη μία νύχτα με λίγο ύπνο, κάνοντας μερικές σημαντικές δουλειές στο χρόνο που περισσεύει. Έτσι ξέρω ότι δε θα φθάσω κατάκοπος στη δουλειά αύριο, αλλά δημιουργώ τις προϋποθέσεις για να απολαύσω τόσο τη μετάβαση με τη μηχανή, όσο και ολόκληρη την αυριανή μέρα. Πρόπερσι, θα θυσίαζα τον ύπνο, θα έκανα με άγχος την προπονητική βόλτα απόψε και θα υπέφερα από την κούραση όλη την επόμενη μέρα, φθάνοντας στα ψυχολογικά μου όρια. Η εμπειρία απέδωσε καρπούς. :)

Ένας φίλος, αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία, είπε πρόσφατα: "Τρέχει ο κόσμος, νομίζοντας ότι θα τα προλάβει όλα. Αν συνειδητοποιήσουν ότι δεν προλαβαίνουν σχεδόν τίποτα, θα κόψουν ρυθμό." Δεν κατάλαβα καλά τη φράση στο πρώτο άκουσμα, αλλά με την κουβέντα καταλήξαμε ότι βάζοντας πολλούς και υψηλούς στόχους, χάνουμε την καθημερινότητα. Εξαίρεση αποτελεί φυσικά το να κυνηγάς τα όνειρά σου, κάνοντας θυσίες, αλλά θα πρέπει κάθε τόσο να κάνεις μία παύση για να σκεφτείς αν εξακολουθείς να απολαμβάνεις τη διαδικασία σε συνδυασμό με το όραμα του στόχου ή αν έχεις πάθει εμμονή και τελικά έχεις υποβαθμίσει την ποιότητα της ζωής σου. Σε αυτόν τον τομέα έχω πολλά να μάθω ακόμα, χρειάζομαι περισσότερη εμπειρία.

Περισσότερος ύπνος τις τελευταίες ημέρες σημαίνει πιο πολλή ηρεμία, αυξημένες ανοχές σε εντάσεις και απόλαυση των όμορφων στιγμών. Η έλλειψη ύπνου με καθιστά πιο ευάλωτο συναισθηματικά, κάτι το οποίο βιώνω σήμερα, μετά από αρκετές μέρες που συνέβαινε το αντίθετο. Ξέρω πλέον ότι θα πρέπει να θυσιάζω κάποια πράγματα, για να ξεκουράζομαι περισσότερο και να απολαμβάνω τα επόμενα. Έτσι κι αλλιώς οι δυνατότητες αξιοποίησης του χρόνου είναι πάμπολλες κι αυτό μου μετράει περισσότερο είναι η διάθεση.

Ας πάμε όμως στα πιο όμορφα.

Βρήκα λοιπόν χρόνο για λίγο περισσότερη ποδηλασία και τρέξιμο. Η ποδηλασία μου δίνει πλέον μερικές καλές στιγμές, αν και έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος και δε με ενθουσιάζει. Ακόμα και η Πεντέλη, τον τελευταίο καιρό δε μου φαίνεται ελκυστική. Παρόλα αυτά, πιέζοντας τον εαυτό μου να βγει, επιστρέφω σπίτι σε καλύτερη διάθεση και σίγουρα ξέροντας ότι επένδυσα το χρόνο μου σωστά. Ίσως θα πρέπει να βρω κάποια νέα δραστηριότητα να με γεμίζει περισσότερο.

Το τρέξιμο αυτή την εποχή, μαζί με τη μηχανή, είναι τα δύο σημεία που με κάνουν να ονειρεύομαι. Τόσο όταν τρέχω στο Άλσος Συγγρού, όσο και όταν φέρνω στη σκέψη μου την επόμενη εξόρμηση. Είναι και ο καιρός φανταστικός τις τελευταίες εβδομάδες. Κάποιοι τον αποκαλούν καλοκαιρινό, αλλά είναι ανώτερος. Καλοκαίρι σημαίνει ζέστη και ξηρασία. Φθινόπωρο και άνοιξη συνοδεύονται από ήλιο που τον κυνηγάς, αντί να τον αποφεύγεις, από δροσιά που απολαμβάνεις. Δεν προσπαθείς να καλύψεις το σώμα σου, ούτε με βαριά ρούχα, ούτε με αντηλιακό. Ο καιρός του φθινοπώρου και της άνοιξης είναι φτιαγμένος για δρομείς. Έχεις μεγαλύτερη αντοχή, δεν αφυδατώνεσαι, δεν κρυώνεις, ούτε ζεσταίνεσαι. Τα χρώματα είναι μεστά και οι εικόνες απαλές για το βλέμμα. Όλη η φύση είναι μαζί σου.

Στο Άλσος Συγγρού έχω χαρεί αρκετά ηλιοβασιλέματα τον τελευταίο καιρό. Πολύς κόσμος που περπατάει και τρέχει, ωραίες μυρωδιές, εικόνες που αναζωογονούν. Τα γράφαμε στις εκθέσεις μικροί, αλλά τα βιώνουμε όταν μεγαλώνουμε. Νιώθεις πιο έντονα την καρδιά σου στην ανηφόρα, το σώμα κραδαίνεται περισσότερο στην κατηφόρα, τα φύλλα χαϊδεύουν τους ώμους και το πρόσωπο, οι θάμνοι αγγίζουν τα πόδια, γεμίζοντας τις αισθήσεις. Τι θα έχεις να θυμάσαι, αν δε σε τρυπήσουν οι πευκοβελόνες, αν δε σε γδάρουν στις γάμπες τα πουρνάρια, αν δε σε κάνει μούσκεμα μία μέρα η βροχή;

Έχω ακόμα πολύ δρόμο για την προσωπική ευτυχία, αλλά νομίζω ότι έχω πάρει καλό μονοπάτι.

Καλές στιγμές

Ως γνήσιος ηδονιστής, δε συναινώ με σε όσους λένε ότι η ευτυχία είναι στιγμές. Θεωρώ ότι μπορώ να την προσεγγίσω για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα, όπως την είχα βιώσει παλαιότερα. Η πραγματικότητα με διαψεύδει, αλλά συνεχίζω το κυνήγι.

Επιβεβαιώνοντας αυτό που ...δε θέλω να πιστέψω, θεωρώ ότι οι τελευταίες δύο εβδομάδες είχαν αρκετές καλές στιγμές. Κάποιες τις πέτυχα με προσπάθεια, άλλες έφθασαν μόνες τους για να δώσουν χρώμα σε μία γκρίζα καθημερινότητα.

Η δουλειά σχετικά χαλαρή κάποιες μέρες, με έκανε να επιστρέφω στο σπίτι χωρίς να νιώθω πιεσμένος, ενώ μερικά απογεύματα τελείωνα νωρίτερα. Επαφή με κόσμο που δεν είχα ξαναδεί στα πλαίσια καλής συνεργασίας. Η καθημερινή επαφή με τα ίδια άτομα φέρνει συγκρούσεις. Δε σημαίνει ότι οι όσοι γνώρισες τελευταία είναι καλύτεροι, απλά δεν έχεις φθάσει στο σημείο της καθημερινής τριβής επί χρόνια, ώστε να κουραστείς από τις ασυμβατότητες χαρακτήρων. Οι αλλαγές πάντοτε αναζωογονούν και σπάνε τη ρουτίνα.

Πιο όμορφες στιγμές ήταν μερικά sprint με δυνατούς ποδηλάτες και σίγουρα οι δρομικές εξορμήσεις στο Άλσος Συγγρού, σε μία περίοδο με ιδανικό καιρό. Οι καλύτερες όμως στιγμές ήταν τις ημέρες που γύρισα νωρίτερα στο σπίτι και είχα την ευκαιρία να απολαύσω με άνεση χρόνου την αυλή, όσο δεν την απόλαυσα όλη την υπόλοιπη χρονιά. Δε χάζευα, αλλά δούλευα με χαλαρούς ρυθμούς, με το φθινοπωρινό ήλιο να με χτυπάει πλαγίως ζεσταίνοντάς με και ζωντανεύοντας το βλέμμα, όπως συμβαίνει τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Μου κάνει εντύπωση που όλη τη χρονιά δεν είχα αισθανθεί αυτή τη χαλαρότητα. Από τη μία τα προσωπικά προβλήματα, από την άλλη η πίεση της δουλειάς, δε με είχαν αφήσει να απολαύσω κάτι τόσο προσιτό.

Όντας πιο συνειδητοποιημένος, έψαχνα ωραίες στιγμές, ακόμα και μέσα στη ρουτίνα. Ήταν αρκετές οι φορές που έκλεισα τη μουσική στο αμάξι για να ακούσω τα θρόισμα των φύλλων ενώ ήμουν μποτιλιαρισμένος στην Κηφισίας. Και πολλές οι μέρες που επέλεξα να πάω σε δουλειά με τα πόδια για απολαύσω τον καιρό και τη χαλάρωση του περπατήματος.

Αξιοσημείωτη ήταν επίσης η εξ αποστάσεως επαφή με συνεργάτη πριν από λίγες ημέρες, η οποία με έκανε να νιώσω επιτέλους ότι συνεργάζομαι πολύ θετικά. Χρειάστηκα μερικές πληροφορίες για την εργασία μου και ο άλλος προθυμοποιήθηκε με σθένος να με εξυπηρετήσει, αφιερώνοντας πολύ χρόνο για να μου εξηγήσει θέματα που γνώρισε πολύ καλά, επιμένοντας με επιπλέον πληροφορίες που θα μου φανούν χρήσιμες, τη στιγμή που βρισκόταν σε εργασιακό πανικό. Εννοείται ότι έκανα θετική αναφορά για εκείνον και έμεινα να ονειρεύομαι ότι θα βρεθώ κάποια στιγμή σε εργασιακό περιβάλλον με έμπειρους και συνεργάσιμους συναδέλφους που θα εργάζονται φιλότιμα για τον κοινό στόχο. Έναν χώρο που θα βελτιώνω τις δεξιότητές μου και θα μοιραζόμαστε με θέρμη την εμπειρία που αποκτούμε.

Η μηχανή, πιστός σύντροφος, ομορφαίνει συστηματικά τη μετακίνηση προς τη δουλειά και με κάνει χαρούμενο. Ανώτερη αίσθηση σε σχέση με τη μετακίνηση με αυτοκίνητο. Ενεργητικότητα, υπεροχή, ευελιξία, αίσθηση δύναμης, επαφή με το περιβάλλον. Αν και λατρεύω την Ισμήνη, ονειρεύομαι να την κρατήσω, αλλά να πάρω μία ακόμα πιο δυνατή μηχανή. Δε μου χρειάζεται περισσότερη ταχύτητα, αλλά νομίζω ότι έχω αποκτήσει μεγάλο πάθος για τις μοτοσυκλέτες και με γοητεύουν οι περισσότερες. Αν είχα πάρα πολλά χρήματα, αυτή την περίοδο θα έδινα μεγάλο μέρος τους εκεί. Ήδη σκέφτομαι να κάνω κανένα ταξίδι με μηχανοπαρέα, κάτι που απέφευγα για καιρό, προτιμώντας άλλες δραστηριότητες.

Αν κάτι μου λείπει πολύ, είναι τα ταξίδια που έκανα πέρσι με τη δουλειά. Η εβδομάδα κυλούσε πολύ γρήγορα και πολύ άνετα. Καθημερινά νέες εμπειρίες σε σημείο να έχω την αίσθηση ότι πληρώνομαι για να περνάω καλά. Ειδικά τα ταξίδια που είχα κάνει με τη μοτοσυκλέτα ήταν από τις καλύτερες δραστηριότητες της ζωής μου και μάλιστα στα πλαίσια της δουλειάς. Μακάρι να επιστρέψει τέτοια περίοδος.

Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο να γράφω από τη μία ότι δεν είμαι των ταξιδιών, αλλά από την άλλη να απολαμβάνω τα επαγγελματικά ταξίδια. Μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι ξέρω πως γεμίζω ένα μέρος του χρόνου, που συνήθως είναι πιεστικό, με κάτι σχετικά ευχάριστο. Για τον ελεύθερο χρόνο έχω μεγαλύτερες προσδοκίες και τα ταξίδια δεν τις εκπληρώνουν. Χρειάζομαι τη δουλειά να με βάζει σε πρόγραμμα, απλά τη θέλω πιο χαλαρή και με περισσότερες εναλλαγές και ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι ουτοπία, διότι το έζησα.

Θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και βλέπουμε. :)