Είναι απίστευτο, είμαι εδώ και μερικές εβδομάδες χαλαρός. Δε νιώθω άγχος στη δουλειά, σπάνια πιέζομαι, κοιμάμαι αρκετά και έχω κάμποσες όμορφες στιγμές στην εργασία μου. Επέλεξα να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αντί να γεμίζω όλα τα σαββατοκύριακα και όλα απογεύματα με δουλειά, οπότε βελτιώθηκε η ποιότητα της ζωής μου.
Η εβδομάδα ήταν βροχερή και κύλησε χωρίς τη μοτοσυκλέτα. Δε μου έλειπε πολύ, διότι εκτιμούσα την ποιότητα της καθημερινότητας με τις εναλλαγές στην εργασία. Ίσα-ίσα που μου άφηνε μία γλυκιά νοσταλγία. Ξέρω ότι κάποια στιγμή την επόμενη εβδομάδα θα είμαι πάλι καβάλα στην Ισμήνη, χαμογελαστός.
Γύρω στα μέσα της εβδομάδας περίμενα με ανυπομονησία να τύχει καμία εξωτερική εργασία για να ανανεωθώ. Ευτυχώς έτυχε και πέτυχε. Δεν ήταν ταξίδι, κάτι το οποίο περιμένω πώς και πώς, ειδικά με καλό καιρό, ώστε να πάρω την Ισμήνη, αλλά είχα δύο ανανεωτικές ημέρες εκτός γραφείου, με πολύ ωραίες δημιουργικές υποθέσεις που μου έδωσαν ικανοποίηση. Είναι σημαντικό να αλλάζεις παραστάσεις, αποκτάς δύναμη για να αποδώσεις στην καθημερινή ρουτίνα.
Οι όμορφες στιγμές ήταν πολλές, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από τις φορές που έσκαγε ο φθινοπωρινός ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα; Την παρατήρηση μετά από καιρό (βλέπε παρελθοντική ανάρτηση) του κήπου της Τατοΐου 12; Σίγουρα μία από τις αξιομνημόνευτες στιγμές ήταν η κάλυψη του Υμηττού από ένα τεράστιο σύννεφο που ξεκινούσε από υψόμετρο 600 μέτρων και έκρυβε όλη την κορυφή. Είχα ξεκινήσει για τη δουλειά πολύ νωρίτερα την Παρασκευή το πρωί και είχα χρόνο μπροστά μου, οπότε μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να αλλάξω διαδρομή και κάνω ένα πέρασμα από την κορυφή του Υμηττού με το αμάξι. Η ομίχλη που συναντάς μπαίνοντας στο σύννεφο είναι θεϊκή. Είναι από τις καταστάσεις που μου λείπουν πολύ από την ορεινή ποδηλασία. Κάποτε, που είχα πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ήμουν συννεφοκυνηγός. Μόλις έβλεπα την κορυφή της Πεντέλης μέσα στο σύννεφο, έσπευδα να ανέβω για να βιώσω τη μαγεία της ομίχλης, η οποία μου έχει χαρίσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου.
Από τις ωραίες στιγμές ήταν και η μετακίνηση με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το μετρό. Ακούγεται παράξενο σε συστηματικό επιβάτη, αλλά για εμένα, που τα τελευταία χρόνια είναι ζήτημα να παίρνω μέσο μαζικής μεταφοράς μία φορά το χρόνο (ενδέχεται να πέρασαν κάποτε και 4 χρόνια που δεν είχα μπει), με κάνει να χαίρομαι. Δεν έχεις την ευθύνη της οδήγησης, οπότε χαλαρώνεις, παρατηρείς τον κόσμο και το περιβάλλον ή ακούς μουσική. Παλαιότερα έπαιρνα καθημερινά μετρό-ηλεκτρικό, περνώντας ώρες στο δρόμο, αλλά μου άρεσε που δεν είχα το στρες του μποτιλιαρίσματος με αμάξι. Επίσης μου άρεσε να ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες στο μετρό, όπως έκανα και αυτή την εβδομάδα για να ξαναβιώσω συναίσθημα δεκαετίας. Κάθε αφορμή γυμναστικής, πρέπει να αξιοποιείται. :) Εδώ και δύο χρόνια σκέφτομαι ότι θέλω κάποια Κυριακή να πάω το λεωφορείο 550 και να πάω στο τέρμα του, έτσι για να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια, που πήγαινα για ιστιοπλοΐα από την Κηφισιά στο Φάληρο με αυτή τη λεωφοριακή γραμμή. Είπαμε, οι αναμνήσεις αποκτούν αξία όσο μεγαλώνεις.
Από τις καλύτερες στιγμές ήταν το τρέξιμο μετά τη βροχή. Ωραία χρώματα, δυνατές μυρωδιές, η καρδιά να δουλεύει εντατικά και να ζητάει περισσότερο. Σε αντίθεση με την ποδηλασία, που δε με συγκινεί ιδιαίτερα πλέον, το τρέξιμο διατηρεί την υψηλή αξία του και με κάνει χαρούμενο κατά τη διάρκειά του. Είναι ο χρόνος που νιώθω δυνατός, ελεύθερος και αποφασιστικός. Χρόνος που εκτονώνω τις εντάσεις και τα αρνητικά συναισθήματα και ονειρεύομαι ακατάπαυστα. Χρόνος ζωής!
Τι άλλο; Χμμμ... Μερικές καλές στιγμές στη δουλειά που έχει χαλαρώσει, κάποια αστεία με τους συναδέλφους και ικανοποίηση από την απόδοση. Α, ναι! Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη μίας μεγάλης εταιρείας και να μιλήσω για ελάχιστο χρόνο μαζί του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, που για μία ακόμη φορά μου έβαλε το γνωστό προβληματισμό: Πόση αξία έχει η (ενδεχομένως προσποιητή) προβολή αισιοδοξίας; Πόσοι την πιστεύουν και πόσο βοηθάει στην επαγγελματική και προσωπική επιτυχία; Έχω ξαναγράψει ότι πάντοτε έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα στους σκεπτικούς, προβληματιζόμενους, μετρίως αισιόδοξους συνεργάτες, που αμφέβαλλαν και έδειχναν αβεβαιότητα, αλλά ταυτόχρονα διάθεση προσπάθειας. Υπερβολική αισιοδοξία, πολλά χαμόγελα, αίσθηση βεβαιότητας και δύναμης, με έκαναν να αμφιβάλλω και να σκέφτομαι διπλά για το τι κρύβουν από πίσω τους. Μου έχει μείνει ανεξίτηλη η φράση ενός ηλικιωμένου πελάτη: "Μα γι' αυτό είναι απατεώνας! Επειδή είναι συμπαθέστατος." Πόσο ελκυστικός όμως είσαι αν εκφράζεσαι απαισιόδοξα, ρεαλιστικά και εξωτερικεύεις τις ανασφάλειές σου; Πώς θα με έβλεπε κάποιος που διαβάζει αυτό το ιστολόγιο, το οποίο είναι τίγκα στην απαισιοδοξία και την απογοήτευση; Μήπως θα έπρεπε να κρύβω τα αρνητικά και να τονίζω τα θετικά; Δεν το έχω κάνει ποτέ και δε νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω.
Υπό το πρίσμα της τελευταίας πρότασης, θα κλείσω την ανάρτηση με τους κλασσικούς προσωπικούς προβληματισμούς και την ανεπανάληπτη ικανότητά μου να τονίζω τα μειονεκτήματά μου. Η αυτοπεποίθησή μου έχει πάρει την κατιούσα στην προσωπική μου ζωή. Δεν υπάρχει κοπέλα που να με ενθουσιάζει και καμία που να δείχνει ενδιαφέρον (τουλάχιστον απ' όσο γνωρίζω - Άτιμη ελπίδα δεν πεθαίνεις ε; :p). Με πειράζει πολύ η έλλειψη συντροφικότητας και κοινής ζωής με κοπέλα, με αμοιβαία ερωτική έλξη και αγάπη και δεν επιτρέπει σε ένα γενικότερο αίσθημα ευτυχίας να με κυριέψει. Υπάρχουν οι καλές στιγμές που περιέγραψα πιο πάνω, αλλά σβήνουν λίγο μετά, οπότε καταλήγω σπίτι προβληματισμένος. Γιατί να μην μπορώ να τις μοιραστώ με μία καλή κοπέλα, γιατί να μην έχει η μέρα μερικά γλυκά μηνύματα και γιατί να μην κλείνει αγκαλιά με τη γυναίκα της ζωής μου;
Χρειάζομαι ακόμα πολύ χρόνο για να συνέλθω συναισθηματικά και σίγουρα θα μου έκανε καλό να εκμηδενίσω τις ελπίδες. Να αποδεχθώ τη μοναξιά και να βρω τρόπους να περνάω καλά μέσα σε αυτή.
Οι όμορφες στιγμές ήταν πολλές, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από τις φορές που έσκαγε ο φθινοπωρινός ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα; Την παρατήρηση μετά από καιρό (βλέπε παρελθοντική ανάρτηση) του κήπου της Τατοΐου 12; Σίγουρα μία από τις αξιομνημόνευτες στιγμές ήταν η κάλυψη του Υμηττού από ένα τεράστιο σύννεφο που ξεκινούσε από υψόμετρο 600 μέτρων και έκρυβε όλη την κορυφή. Είχα ξεκινήσει για τη δουλειά πολύ νωρίτερα την Παρασκευή το πρωί και είχα χρόνο μπροστά μου, οπότε μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να αλλάξω διαδρομή και κάνω ένα πέρασμα από την κορυφή του Υμηττού με το αμάξι. Η ομίχλη που συναντάς μπαίνοντας στο σύννεφο είναι θεϊκή. Είναι από τις καταστάσεις που μου λείπουν πολύ από την ορεινή ποδηλασία. Κάποτε, που είχα πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ήμουν συννεφοκυνηγός. Μόλις έβλεπα την κορυφή της Πεντέλης μέσα στο σύννεφο, έσπευδα να ανέβω για να βιώσω τη μαγεία της ομίχλης, η οποία μου έχει χαρίσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου.
Από τις ωραίες στιγμές ήταν και η μετακίνηση με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το μετρό. Ακούγεται παράξενο σε συστηματικό επιβάτη, αλλά για εμένα, που τα τελευταία χρόνια είναι ζήτημα να παίρνω μέσο μαζικής μεταφοράς μία φορά το χρόνο (ενδέχεται να πέρασαν κάποτε και 4 χρόνια που δεν είχα μπει), με κάνει να χαίρομαι. Δεν έχεις την ευθύνη της οδήγησης, οπότε χαλαρώνεις, παρατηρείς τον κόσμο και το περιβάλλον ή ακούς μουσική. Παλαιότερα έπαιρνα καθημερινά μετρό-ηλεκτρικό, περνώντας ώρες στο δρόμο, αλλά μου άρεσε που δεν είχα το στρες του μποτιλιαρίσματος με αμάξι. Επίσης μου άρεσε να ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες στο μετρό, όπως έκανα και αυτή την εβδομάδα για να ξαναβιώσω συναίσθημα δεκαετίας. Κάθε αφορμή γυμναστικής, πρέπει να αξιοποιείται. :) Εδώ και δύο χρόνια σκέφτομαι ότι θέλω κάποια Κυριακή να πάω το λεωφορείο 550 και να πάω στο τέρμα του, έτσι για να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια, που πήγαινα για ιστιοπλοΐα από την Κηφισιά στο Φάληρο με αυτή τη λεωφοριακή γραμμή. Είπαμε, οι αναμνήσεις αποκτούν αξία όσο μεγαλώνεις.
Από τις καλύτερες στιγμές ήταν το τρέξιμο μετά τη βροχή. Ωραία χρώματα, δυνατές μυρωδιές, η καρδιά να δουλεύει εντατικά και να ζητάει περισσότερο. Σε αντίθεση με την ποδηλασία, που δε με συγκινεί ιδιαίτερα πλέον, το τρέξιμο διατηρεί την υψηλή αξία του και με κάνει χαρούμενο κατά τη διάρκειά του. Είναι ο χρόνος που νιώθω δυνατός, ελεύθερος και αποφασιστικός. Χρόνος που εκτονώνω τις εντάσεις και τα αρνητικά συναισθήματα και ονειρεύομαι ακατάπαυστα. Χρόνος ζωής!
Τι άλλο; Χμμμ... Μερικές καλές στιγμές στη δουλειά που έχει χαλαρώσει, κάποια αστεία με τους συναδέλφους και ικανοποίηση από την απόδοση. Α, ναι! Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη μίας μεγάλης εταιρείας και να μιλήσω για ελάχιστο χρόνο μαζί του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, που για μία ακόμη φορά μου έβαλε το γνωστό προβληματισμό: Πόση αξία έχει η (ενδεχομένως προσποιητή) προβολή αισιοδοξίας; Πόσοι την πιστεύουν και πόσο βοηθάει στην επαγγελματική και προσωπική επιτυχία; Έχω ξαναγράψει ότι πάντοτε έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα στους σκεπτικούς, προβληματιζόμενους, μετρίως αισιόδοξους συνεργάτες, που αμφέβαλλαν και έδειχναν αβεβαιότητα, αλλά ταυτόχρονα διάθεση προσπάθειας. Υπερβολική αισιοδοξία, πολλά χαμόγελα, αίσθηση βεβαιότητας και δύναμης, με έκαναν να αμφιβάλλω και να σκέφτομαι διπλά για το τι κρύβουν από πίσω τους. Μου έχει μείνει ανεξίτηλη η φράση ενός ηλικιωμένου πελάτη: "Μα γι' αυτό είναι απατεώνας! Επειδή είναι συμπαθέστατος." Πόσο ελκυστικός όμως είσαι αν εκφράζεσαι απαισιόδοξα, ρεαλιστικά και εξωτερικεύεις τις ανασφάλειές σου; Πώς θα με έβλεπε κάποιος που διαβάζει αυτό το ιστολόγιο, το οποίο είναι τίγκα στην απαισιοδοξία και την απογοήτευση; Μήπως θα έπρεπε να κρύβω τα αρνητικά και να τονίζω τα θετικά; Δεν το έχω κάνει ποτέ και δε νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω.
Υπό το πρίσμα της τελευταίας πρότασης, θα κλείσω την ανάρτηση με τους κλασσικούς προσωπικούς προβληματισμούς και την ανεπανάληπτη ικανότητά μου να τονίζω τα μειονεκτήματά μου. Η αυτοπεποίθησή μου έχει πάρει την κατιούσα στην προσωπική μου ζωή. Δεν υπάρχει κοπέλα που να με ενθουσιάζει και καμία που να δείχνει ενδιαφέρον (τουλάχιστον απ' όσο γνωρίζω - Άτιμη ελπίδα δεν πεθαίνεις ε; :p). Με πειράζει πολύ η έλλειψη συντροφικότητας και κοινής ζωής με κοπέλα, με αμοιβαία ερωτική έλξη και αγάπη και δεν επιτρέπει σε ένα γενικότερο αίσθημα ευτυχίας να με κυριέψει. Υπάρχουν οι καλές στιγμές που περιέγραψα πιο πάνω, αλλά σβήνουν λίγο μετά, οπότε καταλήγω σπίτι προβληματισμένος. Γιατί να μην μπορώ να τις μοιραστώ με μία καλή κοπέλα, γιατί να μην έχει η μέρα μερικά γλυκά μηνύματα και γιατί να μην κλείνει αγκαλιά με τη γυναίκα της ζωής μου;
Χρειάζομαι ακόμα πολύ χρόνο για να συνέλθω συναισθηματικά και σίγουρα θα μου έκανε καλό να εκμηδενίσω τις ελπίδες. Να αποδεχθώ τη μοναξιά και να βρω τρόπους να περνάω καλά μέσα σε αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου