Ισμήνη!

Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν τρεις Ισμήνες στη ζωή μου. Η μία είναι η Οδός Ισμήνης στην Εκάλη, με την κλίση που ξεπερνάει το 25% σε κάποια σημεία της και αποτελεί άριστη προπονητική ανηφόρα. Η αλήθεια είναι ότι έχω να την ανέβω πάνω ένα χρόνο, διότι έχω χάσει τον παλαιότερο ποδηλατικό ενθουσιασμό που με έκανε να την ανεβαίνω κάθε φορά που περνούσα από την οδό Ρόδων και την έβλεπα να φαντάζει επιβλητικά στα δεξιά μου.

Η δεύτερη είναι η κάποτε καλή μου φίλη, που φέρει το ψευδώνυμο Ισμήνη, την οποία έχω επίσης να δω πολύ καιρό. Αποφάσισα να απομακρυνθώ από εκείνη, όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να τη δω απλά ως φίλη και θα έπρεπε να βιώσω τη μοναξιά μακριά της για να προσπαθήσω να γνωρίσω κάποια κοπέλα. Μου λείπει μεν πολύ, αλλά μου έκανε καλό ως απόφαση, με βοήθησε να προχωρήσω τη ζωή μου.

Η τρίτη και καλύτερη Ισμήνη, τουλάχιστον αυτή την περίοδο, είναι η αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Είναι γεγονός ότι έχω πολλά υλικά όνειρα, αλλά προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι σημαντικότερες ομορφιές στη ζωή προέρχονται από τους ανθρώπους, όχι από τα αντικείμενα. Όμως είναι απίστευτο το πόση χαρά μου δίνει η Ισμήνη. Ακόμα κι όταν δεν την καβαλάω, μόνο η ιδέα ότι με περιμένει σταθμευμένη να την οδηγήσω, με κάνει χαρούμενο.

Την οδήγησα χθες μετά από μία εβδομάδα αποχής. Ο ηδονιστής φιλόσοφος Επίκουρος έλεγε να αποφεύγουμε τον πόνο, αλλά ταυτόχρονα να κάνουμε οικονομία στις απολαύσεις, ώστε να είναι πιο όμορφες και να έχουν διάρκεια. Πράγματι, εβδομάδες που είμαι καθημερινά παρέα με την Ισμήνη, η οδήγηση μου φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακή, σε σχέση μετά από μερικές ημέρες αποχής που ενθουσιάζομαι. Πάντοτε όμως την απολαμβάνω.

Πέρασα χθες μερικές φορές από το χώρο που την είχα σταθμεύσει στη δουλειά και την κοιτούσα επίμονα. Σαν να βλέπω μία γυναίκα με την οποία είμαι ερωτευμένος. Αλλοτρίωση; Με έκανε χαρούμενο ένα αντικείμενο. Ήξερα ότι μετά από μερικές ώρες θα ήμουν πάλι πάνω της, βυθισμένος στις ενδορφίνες της οδήγησης, μέσα στον αστικό ιστό.

Δε χρειάζεται να τρέξω για να την απολαύσω, έχω την ωριμότητα να συγκρατούμαι. Αρκεί η αίσθηση της δύναμης και των δυνατοτήτων που με εξιτάρει. Είναι ο λόγος που θα ανέβαινα ακόμη περισσότερο σε κυβικά και ιπποδύναμη με νέα μοτοσυκλέτα. Δε θα έτρεχα περισσότερο, ίσα-ίσα που ο μεγαλύτερος όγκος και το βάρος θα έκαναν τη μοτοσυκλέτα πιο δυσκίνητη σε συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης που συναντώ καθημερινά. Όμως θα ένιωθα εντονότερα τη δυνατότητα ισχύος, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι θα ήταν αναξιοποίητη. Είναι μία παράλογη αλήθεια, που έχει την αξία της, αφού με κάνει χαρούμενο.

Η εβδομάδα κύλησε πολύ καλά. Στρωτή δουλειά, μερικές εξωτερικές υποθέσεις που με ανανέωσαν, επιτέλους μπόλικος ύπνος ώστε να εκτονώνω τα συναισθήματα και τρέξιμο στο Άλσος Συγγρού. Όπως έχω ξαναγράψει, η ποδηλασία τον τελευταίο καιρό δε με ελκύει πολύ. Κάνω ποδήλατο, αλλά δεν το απολαμβάνω τόσο, όσο πριν από τέσσερα χρόνια. Έχει φύγει ο ενθουσιασμός και έχει μείνει η συνήθεια και βέβαια οι παρέες. Είναι καλή δραστηριότητα, αλλά όχι όνειρο. Με το τρέξιμο όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γυρνάω από τη δουλειά και σπεύδω να αλλάξω ρούχα για να προλάβω λίγο φως ημέρας και το δειλινό στο άλσος Συγγρού. Είναι μοναχικά, αλλά ωραία. Σίγουρα θα μου άρεσε να έτρεχα με την Ισμήνη ή άλλη παρέα, αλλά και μόνος γεμίζω όμορφα το απόγευμα. Μαζί με τη μηχανή και ελάχιστες στιγμές στη δουλειά, το τρέξιμο είναι από τα σημεία που ομορφαίνουν την καθημερινότητα.

Σήμερα Σάββατο, προτίμησα να μη βγω πάλι για ποδήλατο με την κλασσική παρέα. Από τη μία το ενδεχόμενο βροχής, από την άλλη δεν είχα ενθουσιασμό για ποδηλασία, προτίμησα να μείνω σπίτι, να κάνω μερικές δουλειές σε αργούς ρυθμούς και να γράψω τις σκέψεις μου στο ιστολόγιο.

Απέχω πολύ ακόμα από το στάδιο της συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Η αίσθηση ευτυχίας εξακολουθεί να υπάρχει στο μυαλό μου μόνο μέσα από το φόντο μίας όμορφης σχέσης. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να "χάσω" μερικά χρόνια μόνος, έχοντας βρει την ατομική ευτυχία ή αν θέλω να ψάξω να βρω δυνάμεις να ξαναπροσπαθήσω κάτι καινούριο. Έτσι κι αλλιώς η αισιοδοξία και η αυτοπεποίθηση βαίνουν μειούμενες. Τουλάχιστον πετυχαίνω μερικές καλές στιγμές που φωτίζουν το σκούρο φόντο του παρόντος.