Η Πεντέλη έκανε φέτος λευκά Χριστούγεννα, χάρη στον καιρό που άλλαξε τις παραμονές των εορτών. Ειδικά το Σάββατο ήταν τέλεια, λευκή, με την κορυφή μέσα στο σύννεφο. Την έβλεπα καθώς περπατούσα για να πάω σε μία δουλειά και θυμόμουν αναμνήσεις έξι έτη πίσω που είχα ανέβει με μία φίλη και είχα μία από τις καλύτερες ποδηλατικές εμπειρίες μέσα στο χιόνι και την ομίχλη. Φυσικά είχε προτεραιότητα η δουλειά, οπότε άφησα την ανάμνηση να πλανάται ευχάριστα στη σκέψη μου και ανέβαλα την ανάβαση για κάποια φορά που θα είχα ελεύθερο χρόνο.
Η δουλειά πήγε καλά τόσο μέσα στην εβδομάδα, όσο και το Σαββατοκύριακο. Ήταν λίγο πιεστική, αλλά επιτέλους είχε ψήγματα δημιουργίας και κυρίως επαφή με εξωτερικούς πελάτες, κάτι που μου δίνει συνήθως μεγάλη ικανοποίηση. Ειδικά το τελευταίο τριήμερο, θα έλεγα ότι αποτέλεσε ιδανικό συμπλήρωμα στον ελεύθερο χρόνο, δίνοντάς μου ακόμα περισσότερη αίσθηση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και αυτοπεποίθηση.
Οι επόμενες ημέρες είχαν μπόλικο ήλιο, αλλά ψηλά το βουνό διατηρούσε χιόνι, οπότε ήταν ευκαιρία να ανέβω. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα λίγο να το αποφασίσω. Είχα σχεδόν δύο μήνες να ανέβω, οπότε οι αναστολές ήταν πολλές. Έψαχνα να βρω ψυχική δύναμη να αψηφήσω τη δυσκολία και το κρύο και να καβαλήσω το ποδήλατο. Η λογική δεν έφερνε καμία απολύτως αντίρρηση, οπότε γέμισα το σακίδιο με δύο μπουφάν, διπλά γάντια και φωτογραφική μηχανή και ξεκίνησα. Δε χρειάστηκε πολλή ώρα για να αρχίσω να απολαμβάνω τη διαδρομή. Έχω αρχίσει εδώ και μερικές εβδομάδες να αποκτώ μερικό έλεγχο των συναισθημάτων μου, να εστιάζω στα όμορφα και να τα εκτιμώ, απωθώντας τους προβληματισμούς. Το τελευταίο θέλει δουλειά ακόμα, αλλά το ψιλοκαταφέρνω, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Ο καιρός απίστευτος. Ήλιος, ελάχιστος άνεμος και ο πυκνός κρύος αέρας να γεμίζει με τον καλύτερο τρόπο τα πνευμόνια που αντιμάχονταν με αποφασιστικότητα την ανηφόρα. Είχα να κάνω δέκα μέρες ποδήλατο, ήταν και το φαγητό των εορτών, οπότε το μυϊκό σύστημα ήταν πλήρως υδατανθρακωμένο και ξεκούραστο, με αποτέλεσμα να μη νιώσω κόπωση. Είναι βέβαια και το γεγονός ότι πλέον χρησιμοποιώ πολύ αραιά το χρονόμετρο, οπότε δεν το πήγα σε ρυθμό sprint. Έχω αποφασίσει ότι απολαμβάνω περισσότερο τις διαδρομές όταν ακολουθώ άνετο ρυθμό, ενώ όταν πιέζομαι να φθάσω χρόνους που έπιανα πριν από μερικά χρόνια, καταλήγω με μυϊκούς τραυματισμούς και τελικά σε αποχή μερικών ημερών. Ηλικία και σοφία πάνε παρέα και φέρνουν τους αναγκαίους συμβιβασμούς.
Το χιόνι ξεκίνησε περίπου από τα 700 μέτρα υψομέτρου, επειδή είχε ήδη λιώσει από τον ήλιο των τελευταίων ημερών. Είναι το πρώτο χιόνι για φέτος, οπότε η θέα του εντυπωσίαζε. Μου ερχόταν να σταματήσω και να αρπάξω λίγο, μόνο και μόνο για την αίσθηση. Υπήρχε κόσμος με αυτοκίνητα που είχαν ανέβει για να δουν το λευκό τοπίο, αλλά δεν είδα κανένα ποδηλάτη. Ανέβηκα με ένα ισοθερμικό και τα χοντρά γάντια, που γρήγορα φάνηκε ότι ήταν υπερβολή. Το κρύο δεν είχε καμία σχέση με τους -10°C που είχα ζήσει άλλες φορές και τον άνεμο. Ήταν απλά μία κρύα χειμερινή ηλιόλουστη μέρα.
Σχετικά χαμηλά είδα ένα μικρό κοπάδι από καμαρωτές πέρδικες. Με κοίταζαν με απορία, ενώ θαύμαζα την ιδιαίτερη στάση του σώματός τους και το περπάτημα που αποπνέει υπερηφάνεια. Γύρω στα 900 μέτρα το χιόνι άρχισε να γίνεται πιο πυκνό, αν και τα βράχια το είχαν διώξει από πάνω τους. Σε κάποιο σημείο χρειάστηκε να κατέβω από το ποδήλατο, διότι ο δρόμος είχε πολύ χιόνι και το ποδήλατο δεν μπορούσε να προχωρήσει. Το πάλεψα λίγο έτσι για την πλάκα, όπως και σε μερικά σημεία με πάγο και μηδενική πρόσφυση. Αλλού τα κατάφερα και το ευχαριστήθηκα, αλλού όχι. Στην κατηφόρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα, διότι χρειάζεται μόνο πολλή ισορροπία και ετοιμότητα, δε χρειάζεται πρόσφυση για να υπερνικήσεις τη βαρύτητα, σε αντίθεση με την ανηφόρα.
Με έπιασα πολλές φορές να παραμιλάω και κυρίως να τραγουδάω. Κοιτούσα και λίγο τριγύρω μήπως είναι κανείς που με ακούει και απορήσει. Χεχ! Ένιωθα χαρούμενος, μπορούσα να απολαύσω μόνος μου τη θέα, τον καιρό, το μισοχιονισμένο τοπίο. Δεν ένιωθα κούραση, απλά μόνο την καρδιά να δουλεύει σχετικά ψηλά, τόσο ώστε να το ευχαριστιέμαι.
Στην κορυφή είδα μετά από πολύ καιρό το γεράκι. Δε με φοβόταν, με πλησίασε για πρώτη φορά κοντά στα 50 μέτρα. "Μόνος είσαι φίλε, σαν κι εμένα; Εμείς οι δύο και το βουνό μας.", σκέφθηκα στην αρχή. Σύντομα όμως κατέφθασε το ταίρι του για να μου θυμήσει ότι τα ζώα κάνουν πιο σταθερές σχέσεις από τους ανθρώπους. Η θέα του ζευγαριού των γερακιών απογείωσε τα θετικά συναισθήματά μου.
Στην κατάβαση αφιέρωσα πολλή ώρα για τις φωτογραφίες. Το τοπίο αμιγώς φωτογραφικό, τόσο ως προς το χιόνι, αλλά και ως προς τη θέα. Χιονισμένη Πάρνηθα και Δίρφη, ομιχλώδες λεκανοπέδιο, ωραία θέα με τον ήλιο να ανακλάται στο Σαρωνικό. Έβαλα τα λεπτά γάντια και δε χρειάστηκε καν να φορέσω μπουφάν στην κατηφόρα. Προτίμησα να νιώσω το κρύο να δροσίζει το σώμα μου και να κατέβω σε χαλαρό ρυθμό μέσα από το χιονισμένο δρόμο.
Η εμπειρία ήταν για μία ακόμα φορά εξαιρετική. Είναι εντυπωσιακό το πώς φεύγει η διάθεση για να ξεκινήσω για την ανάβαση της Πεντέλης, όταν απέχω καιρό από το βουνό, παρόλο που ξέρω ότι η ικανοποίηση είναι βέβαιη. Πρέπει οπωσδήποτε να θυμάμαι να ανεβαίνω στο αγαπημένο μου βουνό, ακόμα και τώρα που νιώθω ότι η αστική ποδηλασία δε μου δίνει πλέον την ικανοποίηση που μου έδινε κάποτε. Από εκεί που ανέβαινα δύο φορές συνεχόμενα ή τέσσερις φορές την εβδομάδα, θα ανεβαίνω μία φορά το δίμηνο ή και πιο αραιά. Λίγη αποχή, ώστε να διατηρηθεί απόλαυση και ψυχική δύναμη, ώστε να αντιμάχομαι τις αρχικές αναστολές.
Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου