Πέρασε μία ακόμα σχετικά εύκολη εβδομάδα. Έχει πέσει η πίεση στη δουλειά, το τμήμα είναι επιτέλους καλύτερα στελεχωμένο, οπότε, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στις δραστηριότητες, οι συνθήκες είναι πιο άνετες. Λιγότερες, εντάσεις, αστιγμές με καλή συνεργασία. Είναι και η δεύτερη δουλειά που έχει πέσει, οπότε μου αφήνει χρόνο για χαλάρωση και ύπνο. Λιγότερα χρήματα, αλλά καλύτερη ποιότητα ζωής.
Οφείλω να το σημειώσω αυτό, διότι τα τελευταία χρόνια παραπονιέμαι συνέχεια για τη δουλειά, την κούραση, την αδικία και άλλα. Μάλλον συμβιβάστηκα, βρήκα τους ρυθμούς μου και βιώνω πιο άνετα την εργασιακή καθημερινότητα. Σίγουρα μου λείπουν οι περσινές συνθήκες με τα ταξίδια και τις εξωτερικές δραστηριότητες, αλλά φέτος απολαμβάνω συχνότερα τη μοτοσυκλέτα. Νιώθω ότι έχω σχετικά καλή προσαρμογή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα ήθελα πιο δημιουργική εργασία, περισσότερα χρήματα και ανανεωτικές εναλλαγές στο αντικείμενο. Είναι όμως απλά επιθυμίες και όχι στοιχεία που με πιέζουν έντονα εσωτερικά, όπως συνέβαινε πριν από 1,5 χρόνο που έφθανα ενίοτε στα όρια μου από τις εργασιακές πιέσεις και ένιωθα τον ελεύθερο χρόνο σχεδόν ανύπαρκτο.
Η περίσσεια χρόνου στην καθημερινότητα, περιστασιακά με προβληματίζει. Είχα γράψει και άλλες φορές, ειδικά τα καλοκαίρια, ότι δυσκολευόμουν στην αρχή να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο, διότι είχα συνηθίσει να προσφέρω σε τρίτους και όχι στον εαυτό μου. Είναι ανώτερο το αίσθημα της κοινωνικής προσφορά, τουλάχιστον στη δική μου ψυχή. Είναι από την άλλη και ο καιρός που αλλάζει προς το κρύο και τη βροχή, ο οποίος, σε συνδυασμό με τη νύχτα, σε αποτρέπει από εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες.
Εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο για έναν αθλητή: Να πιεστεί για να προσαρμοστεί στην εποχή. Να μην πτοηθεί από το κρύο, τη βροχή και τη νύχτα και να πάρει την απόφαση να ξεχυθεί στους δρόμους. Στο δρόμο προσπερνάς τη μελαγχολία που προκαλεί ο καιρός και η μικρή φωτοπερίοδος. Βλέπεις κόσμο, μυρίζεις το βρεγμένο χώμα, ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις με πραγματικά ερεθίσματα. Ξεκινάς στο σκοτάδι, αρχίζεις να τρέχεις και ξέρεις ότι σύντομα θα φθάσεις στην όαση του γηπέδου. Φωτισμένος χώρος, με κόσμο να φωνάζει και να μοιράζεται το ίδιο κομμάτι γης με όσους έχουν το μικρόβιο του αθλητισμού. Γύρω-γύρω φθινοπωρινή νύχτα και στη μέση ένα ζωντανό στάδιο. Συγκρίνεσαι με τους άλλους δρομείς, αλλάζεις βλέμματα, ακούς τα γέλια και τις φωνές.
Είναι απαραίτητο να δραστηριοποιηθεί κάποιος αυτή τη μεταβατική εποχή, ώστε να δώσει στον εαυτό του το σημαντικό χρόνο προσαρμογής στις καιρικές συνθήκες. Δεν μπορείς από τις ιδανικές συνθήκες του Οκτωβρίου, να πέσεις κατευθείαν στο κρύο του χειμώνα. Απλά δε θα το κάνεις ποτέ. Πρέπει να τρέξεις και να κάνεις ποδήλατο στα πρώτα κρύα, διαφορετικά, όταν μπει για τα καλά ο χειμώνας, οι αναστολές σου θα είναι πολύ μεγαλύτερες. Το αντίστοιχο ισχύει και με τη ζέστη, όταν περνάμε από την άνοιξη στο καλοκαίρι. Ο οργανισμός μας έχει υψηλή ικανότητα προσαρμογής, αλλά θέλει το χρόνο του.
Κάπως έτσι, φρόντισα να βγω τρεις φορές και ποδήλατο και μία για τρέξιμο αυτή την εβδομάδα. Η ποδηλασία με παρέα είχε ωραίες στιγμές, αλλά γενικά δε μου άφηνε ωραίο συναίσθημα. Πιο πολύ μελαγχολικός ένιωθα, σκεπτόμενος τη μοναξιά μου. Ένας ποδηλάτης, ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους, που όμως δεν μπορούν να τον κάνουν χαρούμενο, παρά μόνο για λίγες φευγαλέες στιγμές. Θα έλεγα με βεβαιότητα ότι περισσότερο απόλαυσα το μοναχικό τρέξιμο, παρά την ποδηλασία με παρέα.
Έχει περάσει το αρχικό στάδιο του χωρισμού με τον πόνο της καρδιάς και της ψυχής και βρίσκομαι πλέον στην επόμενη, πιο εύκολη περίοδο της μοναξιάς και της μελαγχολίας. Δίχως δύναμη και διάθεση να αλλάξω κάτι, ελπίζοντας στην τύχη και ψάχνοντας εφόδια για αυτοπεποίθηση. Η ποδηλασία είναι πλέον μάλλον συνήθεια και τυπική κοινωνική δραστηριότητα, παρά κάτι που με ενθουσιάζει και μου δίνει στόχους.
Αυτόν τον καιρό πραγματικά χαρούμενο με κάνει μόνο η μοτοσυκλέτα. Περιμένω πώς και πώς να την οδηγήσω και την αφήνω κάθε φορά με χαμόγελο και προσμονή για την επόμενη διαδρομή. Υπάρχει βέβαια και το τρέξιμο, αλλά δε με κάνει τόσο χαρούμενο. Είναι προφανές ότι έχουν αρχίσει να φεύγουν τα έντονα αρνητικά συναισθήματα του χωρισμού, οπότε παρέα μαζί τους φεύγει και η ανάγκη για την εκτόνωσή τους με αναβάσεις βουνών και μεγάλες δρομικές εξορμήσεις. Δεν εννοώ ότι ξέφυγα μία και καλή, αλλά έχω ξεπεράσει τον συναισθηματικό σκόπελο που βίωνα καθημερινά τους περασμένους μήνες. Συναισθήματα είναι αυτά, πάνε και έρχονται και είμαι προετοιμασμένος για την περιστασιακή τους εμφάνιση.
Σαββατόβραδο λοιπόν και προτίμησα να μείνω σπίτι. Αναλογιζόμενος τι θα ήθελα να κάνω το βράδυ, το μυαλό μου πήγαινε μόνο στο ιστολόγιο. Μπορεί να βγαίνουν αρνητικές σκέψεις, αλλά σε κάθε γραμμή που γράφω, τα συναισθήματα παγιδεύονται με την ψηφιακή μελάνη και φεύγουν από το μυαλό μου. Συγγραφική εκτόνωση! :)
Πρέπει να πεισμώσω περισσότερο και να το ρίξω στο διάβασμα. Αυτή η Python με γυροφέρνει καιρό και θα μου φανεί χρήσιμη στο μέλλον στη δουλειά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου