Ψυχραιμία

...δεν έχω. Απογοητεύομαι γρήγορα, ενίοτε απελπίζομαι. Συμβαίνει αραιά στη δουλειά, αλλά πιο συχνά στην προσωπική ζωή. Η αισιοδοξία χάνεται στα σκοτεινά χειμερινά απογεύματα παίρνοντας μαζί της τις ελπίδες. Όχι όλες, αλλά τις περισσότερες, που είναι απαραίτητες για να ονειρεύομαι.

Η δουλειά πήγε σχετικά καλά αυτή την εβδομάδα, ήταν το σημείο που με κρατούσε σε ενέργεια τις καθημερινές. Ήταν και η μηχανή παρέα σχεδόν καθημερινά, οπότε το σκηνικό έδεσε όμορφα. Μία μικρή εξόρμηση σε παλιούς γνώριμους συνεργάτες, ξύπνησε αναμνήσεις και με έκανε να ανανεωθώ. Δεν το εκτιμώ μόνο τώρα, το εκτίμησα και τη μέρα που το έζησα. Έχω μάθει να αναγνωρίζω κάποιες από τις ωραίες καταστάσεις που μου συμβαίνουν, ενώ είναι σε εξέλιξη.

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση για τις "δύο ποδηλάτισσες, τις δύο ορειβάτισσες και τη μία δρομέα". Ε, λοιπόν πέτυχα σε νυχτερινό τρέξιμο σε στάδιο την τελευταία. Χάρηκα που την είδα, ήταν κι εκείνη ανάμνηση του περασμένου χειμώνα. Παρέμεινε βέβαια η απουσία ενδιαφέροντος εκ μέρους της, αλλά δε με πείραξε, χάρηκα και μόνο που αλλάξαμε λίγες κουβέντες.

Αν έγραφα στο ιστολόγιο την Παρασκευή, θα έγραφα κυρίως ωραίες και ουδέτερες εμπειρίες. Ωραίες ως προς τη μοτοσυκλέτα, που με έκανε χαρούμενο σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού και σε κάθε ελιγμό. Με τον κρύο πρωινό αέρα που τονώνει το βλέμμα και σε ξυπνάει. Ακόμα και οι 7°C του πρωινού της Τρίτης είχαν την πλάκα τους. Άνοιγα για λίγο τη ζελατίνα από το κράνος, έπαιρνα μερικές πνοές κρύου αέρα και την έκλεινα. Έφθασα στο γραφείο με τα χέρια παγωμένα, αλλά χαμογελούσα. Ζούσα τη στιγμή με όλες τις αισθήσεις μου. Θυμόμουν και τις καταβάσεις από τη χιονισμένη Πεντέλη με το ποδήλατο σαν δυνατές αναμνήσεις. Χμμμ... Κι αύριο κρύο θα έχει το πρωί, οπότε θα είναι τέλεια με τη μηχανή.

Ουδέτερες αναμνήσεις ως προς την προπονητική ποδηλατική διαδρομή την Παρασκευή το βράδυ. Δεν είναι ότι με ενθουσίασε, αλλά ότι ταίριαξε καλά στη λογική μου, ως δυνατή προπόνηση που βοηθάει στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης. Κατά τα άλλα η παρέα μου άφησε, όπως συμβαίνει τους τελευταίους μήνες, γλυκανάλατες εντυπώσεις. Το ίδιο και η χαλαρή διαδρομή του Σαββάτου με το χειμωνιάτικο ήλιο. Καλή δηλαδή για να γεμίσει το Σάββατο το πρωί και να μη μείνω σπίτι, αλλά απείχε πολύ από το ωραίο που ψάχνω εναγωνίως να βάλω στη ζωή μου αυτόν τον καιρό.

Όπως και τώρα, έτσι και το Σάββατο το απόγευμα, προσπαθούσα να σκεφθώ τι θα με έκανε πραγματικά χαρούμενο, για να ξεφύγω από τις αρνητικές σκέψεις. Δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα να με βασανίζουν και ίσως εκεί εντοπίζεται η εστίασή μου στα προσωπικά ζητήματα. Κοιτάζω την Πεντέλη, αλλά δε με ελκύει πλέον. Το ίδιο και τα άλλα βουνά. Σαν να έφυγε το μικρόβιο της ποδηλασίας από μέσα μου. Ξέρω ότι το έχω ξανανιώσει. Θυμάμαι πολύ καλά πως όταν υπάρχει στη ζωή μου μία κοπέλα, βλέπω τα πάντα με άλλο μάτι και απολαμβάνω στιγμές που τώρα μου φαίνονται βαρετές. Θυμάμαι όμως ότι 5 χρόνια πίσω, μπορούσα να απολαύσω μοναχικές εξορμήσεις στα βουνά, χωρίς να με επηρεάζει ιδιαίτερα η εργένικη ζωή.

Ένας φίλος πρότεινα πριν 2 μήνες windsurfing, αλλά βαριόμουν και γι' αυτό. Ένας άλλος να πάμε μαζί με τις μοτοσυκλέτες σε πίστα "Δεν τη βάζω σε πίστα, είναι ά-πιστη η δική μου.", του είπα γελώντας. Από τη μία δεν μου αρέσει να πιέζω μηχανήματα, από την άλλη δε με ενθουσίαζε η ιδέα. Για καφέ επίσης βαριέμαι, αυτό σχεδόν ποτέ δε μου άρεσε. Ακόμα και το να διαβάσω τεχνικά βιβλία στο σπίτι, που κάποτε με ενθουσίαζε, μου φαίνεται επίσης ανιαρό. Δεν έχω διάθεση για σχεδόν τίποτε.

Χαίρομαι που υπάρχει στο πρόγραμμα η εργασία και αυτόν τον καιρό μου δίνει ενεργητικότητα. Ακόμα και τώρα, Κυριακή βράδυ, ηρεμεί τη σκέψη μου η αυριανή εργασιακή υποχρέωση. Το πρόγραμμα θα έχει Ισμήνη-ωραία δουλειά-Ισμήνη ξανά. Θα είναι καλό! Τα μόνα που ονειρεύομαι αυτή την περίοδο είναι κανένα επαγγελματικό ταξίδι με τη μηχανή, άντε και με το αμάξι και λίγο το τρέξιμο στο στάδιο της Πεύκης, που είναι και το μόνο που περνάει από το χέρι μου ως επιλογή. Κυρίως όμως έχω εστιάσει τα όνειρά μου, σε κάτι που δυστυχώς φαίνεται ότι δεν περνάει από το χέρι μου, ήτοι σε μία καλή σχέση.

Τα αισθήματα που ψάχνουν διέξοδο διαφυγής και έκφρασης στην παρούσα ανάρτηση, αφορούν στην κοπέλα που ανέφερα ότι γνώρισα πριν από δύο εβδομάδες. Την είδα δεύτερη φορά σήμερα. Μάλιστα με είχε ρωτήσει αν θα πάω στη σημερινή εξόρμηση και απάντησα καταφατικά. Ένιωσα λίγο από το ενδιαφέρον της, αν και δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αντίστοιχο με το δικό μου. Το ίδιο και σήμερα. Με πλησίασε, έδειξε διάθεση επικοινωνίας, αλλά οι δικοί μου χειρισμοί ήταν αδέξιοι, διότι δεν είμαι αισιόδοξος. Δεν ξέρω πώς γίνεται να ονειρεύεσαι όταν απαισιόδοξος, ακούγεται οξύμωρο, αλλά σε εμένα συμβαίνει. Τα πράγματα χειροτέρευσαν όταν η ομάδα χωρίστηκε στα δύο, οπότε οι ελπίδες μου να περάσω χρόνο μαζί της φάνηκαν άκαρπες. Έκανα το λάθος να μην την ακολουθήσω, νομίζοντας πως θα τη δω αργότερα. Όμως είχε φύγει όταν επιστρέψαμε. Επικοινώνησα μαζί της, αλλά φάνηκε απόμακρη. Απογοητεύτηκε από τη στάση μου; Δε ενδιαφέρθηκε ποτέ για κάτι παραπάνω και αιθεροβατώ για μία ακόμη φορά; Γιατί να μην είναι αμοιβαίος ο ενθουσιασμός και η έλξη; Να κάνω αναστροφή και να την ξεχάσω ή να δείξω ψυχραιμία, παίρνοντας το ρίσκο να την ερωτευτώ; Τουλάχιστον μερικές στιγμές μαζί της, με έκαναν να ξεχάσω την κοπέλα του καλοκαιριού που έχει επηρεάσει έντονα τα συναισθήματά μου το τελευταίο εξάμηνο.

Ευτυχώς αύριο ξεκινάει η εβδομάδα και το μυαλό θα καθαρίσει με την ατελείωτη δουλειά.