Χρόνια πολλά Ισμήνη!

Η μοτοσυκλέτα των ονείρων μου και συνάμα της πραγματικότητας, έκλεισε δύο χρόνια ζωής. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που την είχα πάρει από την αντιπροσωπεία. Τον αρχικό θαυμασμό, αλλά και το φόβο που μου προκαλούσε. Πάσχιζα να κρατάω σχετικά κλειστό το γκάζι, διότι ήταν ισχυρή για έναν αρχάριο οδηγό και ταυτόχρονα ολοκαίνουρια και γυαλιστερή και φοβόμουν μην κάνω την παραμικρή φθορά. Ακόμα και τώρα την προσέχω πολύ, απλά η αυτοπεποίθηση έχει παραμερίσει το αρχικό δέος και έχει βάλει στη θέση της την απόλαυση σε όλο της το μεγαλείο.

Μπορώ να ανακαλέσω πολύ καλά στη μνήμη μου σχεδόν κάθε στιγμή μαζί της. Την αρχική δυσκολία των ελιγμών ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τις πρώτες φορές που άνοιξα λίγο παραπάνω το γκάζι, τις φορές που δούλεψε το ABS υπερωρίες, τον άνεμο που με χτυπούσε ευχάριστα, το κρύο που με τους 4°C που με έκανε να νιώθω ότι ζω, τα βλέμματα με άλλους δικυκλιστές. Όλα θεϊκά! Έχει το δύσκολο έργο να μετακινείται στα χαρακώματα των μποτιλιαρισμένων λεωφόρων και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει παραπάνω από περίφημα. Έκανε ευχάριστο ταξίδι τη μετάβαση προς τη δουλειά. 3 άχαρες ώρες μετατράπηκαν σε 1,5 ώρα ευτυχίας. Ήταν συνειδητή επιλογή, δεν έτυχε, αλλά πέτυχε! :)

Και τι δε θα έδινα για να τύχαινε πάλι κανένα ταξίδι με τη δουλειά στην επαρχία για να πάω με τη μηχανή. Ειδικά η διαδρομή προς Παλαιά Επίδαυρο ήταν από τις αγαπημένες μου πέρσι. Το ονειρεύομαι περισσότερο από οποιαδήποτε άδεια ή άλλη εκδρομή.

Έχω ξαναγράψει ότι είναι λάθος να εστιάζουμε σε αντικείμενα και να αντλούμε μεγάλη χαρά από αυτά, παραμερίζοντας άλλες πτυχές της ζωής. Η ευτυχία πηγάζει κυρίως από την επαφή με τους ανθρώπους και τη φύση. Ε, μέχρι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να θεμελιώσω τον κύκλο αγάπης που ονειρεύομαι, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια σε κάτι που πραγματικά με κάνει χαρούμενο σε κάθε ευκαιρία.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν άνετο, αλλά για μία ακόμη φορά όχι ευχάριστο. Είχε μερικές καλές στιγμές που με έκαναν να ξεχαστώ, όπως το τρέξιμο και η σύντομη παρέα με μερικούς φίλους που είχα να δω καιρό, αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα μελαγχολία, χωρίς διάθεση για διάβασμα ή άλλη δραστηριότητα, όντας κυριευμένος από το γνωστό συναίσθημα που αποτυγχάνω συστηματικά να εξαλείψω, δηλαδή τη μοναξιά, και τις εικόνες από την προηγούμενη σχέση. Τα γιατί, τα μήπως, τα ίσως και τα γνωστά ερωτήματα που δε σε βοηθούν να προχωρήσεις τη ζωή σου, όντας κολλημένα στο μυαλό σου.

Κατάφερα όμως να πιέσω τον εαυτό μου και να βρεθώ πάλι σε μία ομάδα ορειβατών. Με δεδομένο ότι δε με ενθουσιάζει το ποδήλατο και θέλω επαφή με τη φύση, τι πιο ωραίο από μία πεζοπορική διαδρομή στον Υμηττό; Σκέφτηκα ότι ακόμα και να μην ταιριάξω με κανέναν στην ομάδα, θα απολαύσω τουλάχιστον το βουνό και τις μυρωδιές της μουσκεμένης φύσης. Πήγα τέλος πάντων με κακή διάθεση, έφαγα στην επιστροφή την αξέχαστη βροχή της αρκούδας, έτσι για να μη γράφω ότι δεν δημιουργώ αναμνήσεις για αργότερα και γνώρισα μερικά άτομα. Μέσα στην ομάδα μόνο μία ενδιαφέρουσα παρουσία, αλλά και αυτή να μη μου κινεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, αφού δεν έχει ξεκολλήσει η καρδιά μου από τις εικόνες της προηγούμενης κοπέλας. Είναι και το γεγονός ότι έχω πάψει να πιστεύω στα χαμόγελα, βλέπω σκεπτικά την κάθε γυναίκα, αναλογιζόμενος πόσα είναι διατεθειμένη να δώσει σε μία σχέση και κατά πόσο θα μπορούσε να εκτιμήσει το δικό μου σταθερό ενδιαφέρον. Είναι το κλασσικό πρόβλημα των λίγων ελπίδων: Τόσο λίγες ώστε να μη μου δίνουν αισιοδοξία, αλλά ταυτόχρονα υπαρκτές, ώστε να μη με κάνουν να τις ξεχνάω και να βάζω άλλους στόχους.

Φυσικά δε μίλησα στην κοπέλα, διότι βρίσκομαι στη φάση που ήμουν την άνοιξη. Που δεν έχω αισιοδοξία και δύναμη για κάτι νέο, αλλά ονειρεύομαι να γίνει μόνο του και τελικά απογοητεύομαι. Το σύμπαν δεν συνωμοτεί υπέρ μου, όπως είχε σχολιάσει εύστοχα ένας για τη γενιά που έχει την αξία της προσμονής του Αλχημιστή, αντί να βάλει στη θέση της το πείσμα και την προσπάθεια. Απαισιοδοξία, απογοήτευση, χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, έλλειψη ονείρων. Αυτός είμαι την τρέχουσα περίοδο. Ευτυχώς υπάρχει η Ισμήνη και το τρέξιμο.