Βήματα μπροστά

Τελειώνει το σαββατοκύριακο και η αποτίμησή του ήταν ότι δε με βοήθησε ιδιαίτερα. Ίσως ευθύνεται η προσδοκία μου να έχει κάτι το διαφορετικό, κάτι το παραπάνω από τις καθημερινές. Η εβδομάδα ήταν ξεκούραστη και σχετικά όμορφη, οπότε δεν είχα ανάγκη να χαλαρώσω.

Δύο μάλλον βαρετές ποδηλατοβόλτες με παρέες, που σίγουρα ήταν καλές για προπόνηση και ό,τι συνεπάγεται αυτό σε φυσική κατάσταση και υγεία, καθώς και για να μη μείνω στο σπίτι και μελαγχολήσω. Δηλαδή ήταν αντικειμενικά σωστές επιλογές. Δε μου άρεσαν όμως. Δεν είχαν τη σπίθα της ομορφιάς που είχαν κάποτε. Θα έπρεπε να είχα θυσιάσει την κοινωνικοποίηση τη μία μέρα και να πιεστώ να ανέβω μόνος στην Πεντέλη, για να θυμηθώ την αξία της. Αντίστοιχα ένιωσα όταν βγήκα για καφέ με φίλους το Σάββατο, αλλά αυτό είναι κάτι που ξέρω ότι δε μου αρέσει και βγήκα συνειδητά στα πλαίσια του κοινωνικού κονφορμισμού, υπό την έννοια ότι το Σάββατο είναι μέρα εξόδου και νιώθεις παράξενα όταν είσαι μέσα. Συγκρίνεσαι με άλλους και ακολουθείς το ρεύμα.

Πριν από πολλά χρόνια, τότε που έλεγα ότι δεν απολάμβανα σχεδόν τίποτε, όντας κολλημένος με μία κοπέλα, θυμάμαι ότι είχα πάθος με τα αυτοκίνητα. Διάβαζα, ονειρευόμουν, ήλπιζα ότι θα αποκτήσω ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο. Πάθος που δεν μπορούσα να ικανοποιήσω, καθότι σπούδαζα και τα χρήματα για τα αυτοκίνητα που ονειρευόμουν ήταν πολλά. Θυμάμαι να βγαίνω για καφέ και να βαριέμαι, το ίδιο σε club και γενικά ό,τι έκανα μου φαινόταν ανούσιο. Με εξαίρεση την ιστιοπλοΐα που μου έδινε καλές εμπειρίες και την ενασχόληση με τεχνικά θέματα υπολογιστών. Ήταν τα χαμένα χρόνια που έγραψα σε άλλη ανάρτηση.

Αντίστοιχα, τις τελευταίες εβδομάδες συχνά πιάνω τον εαυτό μου να χαλαρώνει διαβάζοντας αξιολογήσεις μοτοσυκλετών και κάνοντας τα συναφή υλιστικά όνειρα, που όμως σε αλλοτριώνουν και δε σε βοηθούν να βελτιωθείς. Αντί να βάζεις σημαντικούς προσιτούς στόχους που σε προάγουν σαν άτομο, απλά ονειρεύεσαι ολοένα και καλύτερη μοτοσυκλέτα, που δε σημαίνει ότι θα σε κάνει χαρούμενο και πιθανόν πρόκειται για μη εφικτό στόχο, που θα σε κάνει να χάσεις το χρόνο και τη συγκέντρωσή σου προς άλλα σημεία πιο σημαντικά για τη ζωή. Η κατάσταση αρχίζει και μου θυμίζει τη ζωή μου 15 χρόνια πίσω. Νιώθω σαν να κάνω βήματα πίσω και θέλω να το αλλάξω.

Σίγουρα έχω κάνει βήματα προς τα μπροστά, απομακρυνόμενος από γυναίκες με τις οποίες βλέπω ότι δεν έχω το όμορφο μέλλον που ονειρεύομαι μαζί τους, με έρωτα, συντροφικότητα, αγάπη, κοινή ζωή. Είναι σημαντική βελτίωση να βάζεις φρένο στα τρέχοντα συναισθήματά σου, βλέποντας ότι μία κατάσταση οδεύει σε μέρη που θα σε πληγώσει και θα σε κάνει να χάσεις χρόνο, ενέργεια και τις ωραίες στιγμές με άλλη κοπέλα που θα γνωρίσεις αν ξεφύγεις. Ακόμα όμως δεν έχω βρει τρόπο να περνάω καλά μόνος μου.

Μου λείπει το 2012 που με γέμιζε ο αθλητισμός, που ένιωθα καλά με τους φίλους μου. Σάββατο βράδυ έμενα μέσα, ίσως δούλευα κιόλας, αλλά δε με πείραζε. Ίσα-ίσα που μου έδινε ικανοποίηση το γεγονός ότι δεν πήγαινα με το ρεύμα, αλλά έκανα τις δικές μου επιλογές. Θέλω πολύ να ξαναβρεθώ σε τέτοια κατάσταση. Αντιθέτως τώρα, είμαι στην ίδια φάση που έχω ζήσει επί χρόνια, που βιώνω ωραίες καταστάσεις, αλλά δεν μπορώ να τις απολαύσω υπό το φόντο της μοναξιάς.

Θυμάμαι στα 19 μου έτη, να κάθομαι μόνος σε ένα βράχο πάνω στο κύμα, να κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα και να λέω από μέσα μου "Είναι ωραίο, αλλά γιατί δεν μπορώ να το απολαύσω;". Κάποια στιγμή έκανα συστηματική στροφή στον αθλητισμό και πλέον απολάμβανα τη ζωή, είτε με φίλους, είτε μόνος. Το κακό είναι ότι στη φάση που είμαι τώρα, κάνοντας τα ίδια πράγματα που έκανα και τότε, δεν παίρνω ικανοποίηση. Αναγνωρίζω τις καλές συνθήκες του περιβάλλοντός μου, δουλειά, οικογένεια, υγεία και λέω "πάλι καλά", αλλά δε νιώθω ευτυχισμένος.

Κάποιες από τις φορές που είχα νιώσει πραγματικά χαρούμενος, ήταν μετά από περιόδους δυσκολιών ή στέρησης. Π.χ. μετά το στρατό, τη διαμονή στο εξωτερικό, μετά από τραυματισμό στο χέρι που είχα περιοριστεί. Τότε έδινα αξία σε όσα πριν θεωρούσα δεδομένα και απολάμβανα τη στιγμή και τη μέρα. Τι σημαίνει αυτό όμως; Ότι θα πρέπει να περιμένω να χάσω πράγματα ή να στερηθώ για να αναγνωρίσω όσα θα έπρεπε να απολαμβάνω τώρα; Πρέπει να γλιστρήσω προς τα πίσω για να βρεθώ ξανά εδώ που είμαι τώρα και να εκτιμήσω όσα έχω;

Ξέρω ότι έχω πει πως θα γράφω θετικές αναρτήσεις, αλλά οφείλω να κάνω με ειλικρίνεια και αυστηρότητα τον απολογισμό μου, για να δω πώς θα κάνω βήματα μπροστά, αντί για βήματα προς τα πίσω. Έμαθα λοιπόν να φεύγω από καταστάσεις που οδηγούν σε ερωτικά αδιέξοδα, αλλά πώς θα μάθω να απολαμβάνω πάλι τη ζωή, όπως πριν από 5 χρόνια; Πρέπει να αλλάξω συνήθειες; Να αλλάξω χόμπι; Δεν πρέπει να ελπίζω μόνο σε μία κοπέλα, αλλά να φθάσω στην προσωπική ολοκλήρωση, ώστε η σχέση να συμπληρώνει τη ζωή και όχι να τη συντηρεί. Αλλά πώς; Είναι θέμα θεώρησης, απόφασης; Είναι η ευτυχία κυνήγι, όπως είπε μία φίλη; Πώς φθάνεις από το "είμαι αντικειμενικά καλά", στο να το βιώνεις και να το απολαμβάνεις;

Πρόσφατα είπε εύστοχα ένας φίλος: "Για να δημιουργήσει κάποιος πρέπει να έχει ανησυχίες, αναταράξεις μέσα του. Να βράζει, να υποφέρει και από την πίεση που θα εξωτερικευθεί, θα βγει κάτι μεγαλειώδες." Εκεί σκέφθηκα ότι οι περισσότερες φορές που ξεπέρασα τον εαυτό μου αθλητικά, ήταν όταν ήμουν πιεσμένος από προσωπικά προβλήματα και ότι οι φορές που γράφω στο ιστολόγιο είναι μετά συσσωρευμένα συναισθήματα. Νομίζω όμως ότι θα προτιμούσα να μην έχω αυτές τις στιγμές μικρής δημιουργίας ή προσπάθειας και να έχω πιο ήρεμο και ευχάριστο εσωτερικό κόσμο.

Αν αντανακλούμε στα πρόσωπα των άλλων αυτό που νιώθουμε μέσα μας, μάλλον αυτή την περίοδο είμαι η χειρότερη παρέα. Το κακό είναι ότι προσπαθώ μάταια να συναναστραφώ θετικά με κόσμο, τη στιγμή που δεν υπάρχει κάτι ωραίο να βγει από μέσα μου. Από τη μία δε θέλω να χάνω ευκαιρίες, από την άλλη μάλλον αυτές δεν υπάρχουν όσο δεν εκτιμώ τον εαυτό μου και τη ζωή. Ίσως χρειάζομαι μία ακόμα περίοδο απομόνωσης για να πάρω δυνάμεις και να ξαναβρώ τον εαυτό μου, αντί να κυνηγάω καταστάσεις απελπισμένος και απαισιόδοξος. Δεν μπορώ όμως να πάρω εύκολα τέτοια απόφαση, γιατί ξέρω ότι η απομόνωση σε αφήνει κοινωνικά πίσω. Χμμμ... δεν καταλήγουν κάπου αυτές οι σκέψεις. Φάση και αντίφαση, σε αέναη διαδοχή.

Ξεκίνησα να γράφω την ανάρτηση Κυριακή, μετά από ένα μάλλον μελαγχολικό σαββατοκύριακο και τη συνεχίζω Δευτέρα, με κάπως καλύτερη διάθεση. Η δουλειά που τόσο περιμένω να τελειώσει και ώρες-ώρες με πιέζει, είναι το πιο δυνατό μου σημείο τα τελευταία χρόνια. Μου δίνει αυτοπεποίθηση, αίσθηση παραγωγικότητας, προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, βοηθάει να σκεδάζω τις αρνητικές σκέψεις που γράφω εδώ, θέτοντας διαφορετικά προβλήματα που ξεκουράζουν το μυαλό με την εναλλαγή και βέβαια μου δίνει τη δυνατότητα να επιβιώνω και να ικανοποιώ κάποια από τα όνειρά μου.

Αντιθέτως, ο ελεύθερος χρόνος που ονειρεύομαι, αυτή την περίοδο γυρνάει ως συναισθηματικό μπούμερανγκ και με χτυπάει στην καρδιά και το μυαλό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μου αρέσει πολύ η δουλειά μου; Ότι δεν ξέρω πώς να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο; Ότι περνάω ερωτική απογοήτευση και δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου, όταν ηρεμεί το μυαλό από υποχρεώσεις;

Σπάω το κεφάλι μου να βρω τρόπο να σταματήσει η οπισθοχώρηση και να κάνω βήματα μπροστά.