Το Σαββατοκύριακο ξεκίνησε καλά, αφού ήμουν χαλαρός από την ξεκούραστη εβδομάδα. Πήγα με καλή διάθεση στην ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής και μετά από καιρό, μπορώ να πω ότι την απόλαυσα. Καλή παρέα, χαλαρός ρυθμός, μία ωραία παρουσία. Νομίζω ότι η διάθεσή μου δεν είχε να κάνει με αυτή, αλλά περισσότερο με την ηρεμία της εβδομάδας και την ικανοποίηση από τη δουλειά. Ήταν και το θέμα του ύπνου που με είχε βοηθήσει να εργάζομαι χωρίς κούραση τις τελευταίες ημέρες.
Το Σάββατο, κλασσικά μελαγχολικό. Μου άρεσε που είχε τη βροχή, ώστε να μην μπω στον πειρασμό να πάω για ποδήλατο με παρέα που ξέρω ότι δε θα απολάμβανα. Δε σκέφτεσαι "Κι αν πήγαινα και ήταν καλά;", ούτε το "Μία ακόμα φορά βαρετή παρέα." αν τελικά αποφασίσεις να πας. Όπως και την περασμένη εβδομάδα, έκανα την ίδια, μάλλον λανθασμένη, επιλογή να βγω το βράδυ με φίλους για να μη νιώθω ότι έμεινα μέσα σαββατόβραδο. Ανιαρή δραστηριότητα, που με έκανε να αισθάνομαι αδύναμος, που δεν μπορώ να μείνω αποφασιστικά στο σπίτι, κόντρα στο ρεύμα, όταν ξέρω ότι δε θα περάσω καλά. Μου θύμισε αντίστοιχη φάση πριν από 10 χρόνια που έβγαινα με φίλους και την τότε κοπέλα μου. Οι άλλοι περνούσαν καλά, ενώ εγώ βαριόμουν απίστευτα, ακόμα κι αν είχα την κοπέλα που αγαπούσα δίπλα. Το γράφω για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι η σχέση δεν είναι πανάκεια για τη διάθεσή μου. Μετράει τόσο να είσαι με άτομο που αγαπάς, όσο και να κάνεις κάτι που σε γεμίζει.
Για την Κυριακή είχα δύο επιλογές: Ποδηλασία εκτός δρόμου στη Λίμνη του Μαραθώνα ή ασφάλτινη διαδρομή με άλλη παρέα. Αμφότερες οι παρέες, πάλι δε μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση. Ίσως θα προτιμούσα για αλλαγή την παρέα της ορεινής ποδηλασίας, που είχα να δω περισσότερο καιρό, ενώ θα είχα και αφορμή να καβαλήσω το καινούριο μου ποδήλατο, που δεν έχω οδηγήσει εδώ και δύο μήνες τουλάχιστον. Παίζει και να πετύχαινα την Ισμήνη εκεί. Το τελευταίο δεν ξέρω αν θα ήταν καλό ή κακό. Από τη μία θα χαιρόμουν πολύ που θα την έβλεπα μετά από σχεδόν ένα χρόνο, από την άλλη θα μου άφηνε μία πικρή γεύση, όπως κάθε γυναίκα που μου αρέσει πολύ, αλλά δεν ενδιαφέρεται για εμένα. Θα της έλεγα και για τα προσωπικά, οπότε θα αναμόχλευα αναμνήσεις και θα μελαγχολούσα. Σίγουρα θα είχα να της πω πολλά και το βέβαιο είναι ότι μου λείπει. Αλλά είπαμε, δεν άντεχα να την έχω μόνο ως φίλη, οπότε έπρεπε να απομακρυνθώ.
Η βασική αιτία που δεν πήγα και ένας από τους κύριους λόγους που αποφεύγω το χώμα, ήταν η χθεσινή βροχή. Το έδαφος θα είχε πολλή λάσπη από τη χθεσινή βροχή, οπότε θα κατέληγα να αφιερώνω περισσότερες ώρες στο πλύσιμο του ποδηλάτου και του εξοπλισμού, απ' όσες θα έκανα ποδήλατο, κάτι το οποίο δε μου αρέσει καθόλου. Άσε που έχω κάνει τρεις φορές τη ίδια διαδρομή και ξέρω ότι δεν έχει πλέον να μου δώσει τις φοβερές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει μόνο την πρώτη φορά.
Έτσι αποφάσισα συνειδητά να πάω με την κλασσική παρέα, την ασφάλτινη διαδρομή. Γνωστή κι αυτή η διαδρομή, την έχω κάνει πολλές φορές, αλλά τουλάχιστο η ποδηλασία θα έκλεινε με την επιστροφή στο σπίτι, αντί να έχω στο τέλος το πολύωρο καθάρισμα και τη συντήρηση του ποδηλάτου. Μπαίνω λοιπόν σε κατάσταση ρουτίνας και ξεκινάω. Δυστυχώς τρέφω και πάλι λίγες ελπίδες να δω μία κοπέλα, τις οποίες θα πρέπει να μάθω να καταπνίγω. Οι λίγες ελπίδες, περισσότερο σε φθείρουν, παρά σε τροφοδοτούν. Δε σε αφήνουν ούτε να χαρείς, αφού συνοδεύονται από απαισιοδοξία, αλλά και ούτε να πάρεις απόφαση ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου και να πάρεις άλλες αποφάσεις.
Έφθασα χαλαρά στο σημείο συνάντησης κι αυτό μάλλον ήταν κρίσιμο. Δεν είχαν ανέβει οι ενδορφίνες από το μέτριο ρυθμό. Χαιρετάω την παρέα, λέμε στα γρήγορα τα νέα μας, αλλά νιώθω ότι δεν ταιριάζω με το περιβάλλον. Μετά από 15 λεπτά μαζί τους, αρχίζω και σκέφτομαι την εξέλιξη της βόλτας: Χαλαρός ρυθμός, μία ώρα στάση για καφέ, που με κάνει και βαριέμαι και μετά αντίστοιχα επιστροφή. Σκέφτομαι αυτό που έγραψα την προηγούμενη Κυριακή, ότι θα έπρεπε να είχα αφήσει αυτή την παρέα και να είχα ανέβει μόνος στην Πεντέλη. Ότι πρέπει να πιεστώ για να θυμηθώ την ομορφιά της, αφού δεν έχει υπάρξει φορά που να έχω μετανιώσει για την ανάβαση. Έχω άλλωστε δυόμιση μήνες να ανέβω και έχει φθάσει σε σημείο να μη μου λείπει. Έχω χάσει τη διάθεση και το πάθος, επομένως πρέπει να επιστρατεύσω τη λογική για να τα ξαναβρώ.
Ο καιρός είναι τέλειος, η κορυφή φαντάζει μπροστά μου προκλητική. Η λογική δε φέρνει καμία αντίρρηση στη σχετική απόφαση, οπότε δεν έχω λόγο να το αναβάλλω. Ρωτάω δύο φίλους αν θέλουν να ακολουθήσουν, αλλά δεν έχουν δυνάμεις. Τους χαιρετάω, αφήνω την παρέα και αρχίζω το ταξίδι των εμπειριών προς το αγαπημένο μου βουνό, ώστε να νιώθω ότι έκανα κάτι πραγματικά όμορφο για τον εαυτό μου και η Κυριακή δεν κύλησε όπως η προηγούμενη. Αρχίζω και νιώθω πιο δυνατός και πιο αποφασιστικός.
Η διαδρομή αυτή τη φορά λίγο διαφορετική στην αρχή. Μετά από καιρό περνάω από τη Νέα Πεντέλη για να ανέβω και όχι από το Κεφαλάρι. Έχει αρκετό άνεμο κόντρα και τις πρώτες ανηφόρες πολύ μεγάλης κλίσης στο τέλος του οικισμού. Φθάνω σε υψόμετρο 500 μέτρων, ενώ εξακολουθώ να αμφιταλαντεύομαι: Να γυρίσω σπίτι ή να συνεχίσω; Η λογική μού υπενθυμίζει πως όταν έχω καιρό να ανέβω, θέλει υπομονή στην αρχή, μέχρι τα 800 μέτρα υψομέτρου για να νιώσω ωραία. Πρέπει να πιεστώ, τα ωραία έπονται. Μπορεί να μην υπάρχει καλή διάθεση, αλλά μου αρκεί που στηρίζω την απόφασή μου να κάνω κάτι διαφορετικό.
Η μέρα ηλιόλουστη, η θερμοκρασία καλή για τα δεδομένα της εποχής και μόνο ο άνεμος δυσκολεύει λίγο τις συνθήκες, αλλά δεν είναι αρκετός για να πτοήσει. Πεισμώνω περισσότερο και αποκτώ αυτοπεποίθηση. Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, έχω δει πολύ χειρότερα και ξέρω ότι αντέχω. :)
Το βουνό έχει λίγο κόσμο. Ο φθινοπωρινός καιρός δεν εμπνέει πολλούς να το επισκεφθούν. Μυρωδιές δεν υπάρχουν όπως την άνοιξη και το καλοκαίρι, αλλά τα χρώματα είναι τέλεια, τα μεστά του φθινοπώρου. Οι ακτίνες του ηλίου πλάγιες, δεν καίνε, ίσα-ίσα που μετριάζουν το δροσερό άνεμο. Κοιτάζω κάτω, βλέπω τη σκιά μου και αγαλλιάζω με μία παλιά γνώριμη εικόνα: Όταν πέφτει πλάγια ο ήλιος από πίσω μου, σε συγκεκριμένη γωνία φαίνεται η τρύπα του κράνους στο πάνω μέρος της σκιάς. Ασήμαντη λεπτομέρεια για τον αναγνώστη, αλλά παλιά όμορφη εικόνα για εμένα που με πάει χρόνια πίσω, όταν το είχα πρωτοπαρατηρήσει.
Μετά τα 700 μέτρα υψομέτρου, αρχίζω να νιώθω ωραία. Συμβάλλουν η ησυχία, η θέα, οι ενδορφίνες της άθλησης. Η σκέψη αρχίζει να πετάει σε μεγαλύτερα ύψη και τα όνειρα ξεπροβάλλουν. Φθάνω στην κορυφή, χωρίς να έχω κουραστεί πολύ. Τραβάω μερικές φωτογραφίες και κατεβαίνω σβέλτα την κατηφόρα. Λίγο πιο χαμηλά πετυχαίνω περιέργως καμιά δεκαριά ποδηλάτες να αγκομαχούν ανεβαίνοντας. Ελάχιστες φορές έχω πετύχει τόσο πολλούς και ποτέ μαζί.
Γύρισα σπίτι ξέροντας ότι έκανα τη σωστή επιλογή για τη μέρα. Πέτυχα μερικές όμορφες στιγμές, αλλά μέχρι εκεί. Φαίνεται άλλωστε και από την ανάρτηση ότι έχω μελαγχολήσει πάλι. Μάλλον φταίει που σκέφτηκα την κάποτε καλύτερή φίλη μου, την "Ισμήνη".
Ευτυχώς ξεκινάει η εβδομάδα αύριο για να ξεχαστώ λίγο. Με περιμένει και η άλλη Ισμήνη, η μηχανή μου, για να πάμε βόλτα. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου