Συνειδητή επιλογή

Διαβάζω λίγο πίσω το ιστολόγιο και διαπιστώνω ότι ανά έξι μήνες περίπου εξαίρω τα ωραία συναισθήματα που βιώνω τις Δευτέρες. Η περιοδικότητα μάλλον είναι τυχαία, αλλά είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι η εργασία με ανεβάζει ψυχολογικά σε περιόδους προσωπικών προβλημάτων. Και τούμπαλιν: Θυμάμαι πολύ καλά ότι σε περιόδους που βρισκόμουν σε καλή σχέση, περίμενα πώς και πώς τα σαββατοκύριακα, ενώ μετά από ωραίες άδειες, παρέα με την τότε κοπέλα μου, γυρνούσα στη δουλειά και ήθελα να παραιτηθώ και να επιστρέψω σε χαλαρές δραστηριότητες παρέα με τη σύντροφό μου.

Έχει πλάκα το γεγονός - χαμογελάω την ώρα που πληκτρολογώ αυτή τη γραμμή - ότι πιέζομαι να γράψω την τρέχουσα ανάρτηση. Πιέζομαι, διότι θέλω να καταγράψω τα όμορφα αισθήματα της ημέρας, έτσι για την ιστορία και την ομορφιά του ιστολογίου και όχι επειδή ψάχνουν να βρουν έκφραση από μόνα τους. Όπως έχω ξαναγράψει, τα αρνητικά συναισθήματα είναι κυρίως εκείνα που με οδηγούν στην καταγραφή και εκτόνωση των σκέψεων. Αντιθέτως, όταν περνάω καλά, απλά απολαμβάνω την ημέρα, αντί να κάθομαι στον υπολογιστή και να κάνω εσωτερική ανασκόπηση.

Μία ακόμα ωραία Δευτέρα λοιπόν. Όντας ξεκούραστος, ο χρόνος στη δουλειά κύλησε ωραία και γρήγορα. Άλλωστε ήταν η μοτοσυκλέτα που μου χάρισε μία ακόμα όμορφη αστική μετακίνηση και με έκανε να φθάσω στη δουλειά με θετική διάθεση. Η μελαγχολία του σαββατοκύριακου σκεδάστηκε από την προσπάθεια οργάνωσης και υλοποίησης των εργασιών της ημέρας. Η επικοινωνία με κόσμο συνεχής, εντάσεις δεν υπήρχαν και εμφανίστηκε από το πουθενά αυτό που περίμενα: Όχι δεν πρόκειται για επαγγελματικό ταξίδι, που περιμένω πώς και πώς, αλλά για ωραία εξωτερική δραστηριότητα την επόμενη μέρα. "Πρέπει να πας οπωσδήποτε εκεί", είπε η υπεύθυνη, λες και με έχωνε σε τρελή δουλειά. Να διαβάζω το e-mail και να θέλω να πηδήξω από τη χαρά μου. Η ουδέτερη διάθεση μετατράπηκε ακαριαία σε ενθουσιασμό, που προσπαθούσα να συγκρατήσω.

Κάπως έτσι έφθασε το απόγευμα, καβάλησα πάλι με ανυπομονησία την Ισμήνη και γύρισα σπίτι. Η ιδέα να ακολουθήσω μερικούς φίλους σε ποδηλατοβόλτα, δε με γέμιζε. Το δοκίμασα πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν και κατέληγα τέτοια ώρα περισσότερο να βαριέμαι και να αγχώνομαι αν θα προλάβω να γυρίσω σπίτι νωρίς και να κοιμηθώ, ώστε να μην είμαι άυπνος την επόμενη ημέρα. Φανταζόμουν τη διαδρομή που έχω ξανακάνει, τα άτομα που έχω ξαναδεί και δε με γεμίζουν τουλάχιστον αυτή την περίοδο (χωρίς να φταίνε σε κάτι οι άνθρωποι) και γενικά είχα αρνητική διάθεση.

Αυτή τη φορά δεν πιέστηκα να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο. Έκανα τη συνειδητή επιλογή να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, που ήξερα ότι θα μου αρέσει. Αποφάσισα λοιπόν να αψηφήσω την κούραση της δουλειάς, το κρύο και τη νύχτα, να φορέσω τα δρομικά παπούτσια και να ξεχυθώ στους δρόμους για τρέξιμο. Η διάθεση ήταν καλή, οπότε το τρέξιμο αυτή τη φορά δεν είχε στόχο την εκτόνωση εντάσεων και συναισθημάτων, αλλά την περαιτέρω τόνωση του ηθικού. Νομίζω ότι είχα πραγματικά πολύ καιρό να πάω για τρέξιμο ξεκινώντας με καλή διάθεση. Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι ενδορφίνες ανέβηκαν γρήγορα, περίπου στα 10 λεπτά, αντί για τα 25 που χρειάζομαι συνήθως. Βιάστηκα λίγο να ανεβάσω ρυθμό, ένιωσα τον υποκνημιδικό μυ να παραπονιέται λίγο στην αρχή, αλλά το αντιμετώπισα με αισιοδοξία: Θα ζεσταθεί και θα κάνει τη δουλειά του.

Έφθασα σχεδόν ακούραστος στο στάδιο της Πεύκης, όπου ένιωσα πολύ οικείο το χώρο, όπως όλα τα γήπεδα. Δεν έγινα ξαφνικά χαρούμενος άνθρωπος, ίσα-ίσα που με έπιασα μερικές φορές να σκέφτομαι τη μοναξιά μου και να μελαγχολώ, να νιώθω ότι δε θα μπορέσω να ταιριάξω με κάποια κοπέλα. Αλλά αντέδρασα σε έναν υποτιθέμενο εσωτερικό διάλογο:

- Όπα φίλε, χάνεις το χρόνο σου. Πετάς μία όμορφη στιγμή με σκέψεις που αυτή τη στιγμή είναι ανούσιες. Σβήστες! Τι κάνεις αυτή τη στιγμή; Το βιώνεις;

- Τρέχω. Τρέχω άρα ζω!

Εκείνη τη στιγμή σήκωσα το βλέμμα, άρχισα να νιώθω την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά, αλλά συνάμα πιο άνετα. Αισθάνθηκα κάθε μυ να νιώθει εγκλωβισμένος στο μέτριο ρυθμό, οπότε ανέβασα ταχύτητα. Ο κρύος αέρας δρόσιζε το πρόσωπο, χάιδευε τα αυτιά και έψυχε ιδανικά το σώμα. Είχα ανεβάσει ρυθμό, αλλά δεν ένιωθα κούραση. Ζούσα τη στιγμή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Γυρνώντας στην ανηφορική διαδρομή προς το σπίτι επιτάχυνα κι άλλο, για να απολαύσω περισσότερο το σταμάτημα. Όσο πιο γρήγορα έχεις τρέξει, τόσο περισσότερο πλημμυρίζει το κεφάλι με ενδορφίνες τα πρώτα δευτερόλεπτα που σταματάς. Υπέροχο αίσθημα που ακολουθεί την δικαίωση της λογικής μετά από εντατική άσκηση.

Η όλη μέρα μου έδωσε την ικανοποίηση της προσωπικής επιλογής και την αισιοδοξία ότι αρχίζω να αποκτώ κάποιες στιγμές λίγη από τη γαλήνη που αναζητώ καιρό. Έχω ακόμα δρόμο, αλλά το σίγουρο είναι ότι πλησιάζω και δυναμώνω ψυχικά.

Ήταν μία ακόμα ωραία Δευτέρα. Δεν έχει σημασία πώς θα εξελιχθεί η αυριανή μέρα. Αρκούν τα σημερινά όνειρα για εκείνη, που ομορφαίνουν το τώρα.