Περίοδος ελάχιστων απολαύσεων

Πέρασε μία εύκολη εβδομάδα στη δουλειά. Απαιτητική δουλειά, αλλά με ωραίες εναλλαγές, εξαιτίας εξωτερικών εργασιών, αλλά και χρόνος για άθληση. Ο καιρός πολύ καλός, προδιέθετε για εξωτερικές δραστηριότητες.

Υπήρξαν πολλές στιγμές με αντικειμενικά όμορφες καταστάσεις, τόσο στη δουλειά, όσο και στον ελεύθερο χρόνο. Μπόρεσα να αναγνωρίσω την αξία τους και να εκτιμήσω την ύπαρξή τους, αλλά όχι να τις απολαύσω. Έχει καταστραφεί ο μηχανισμός των ενδορφινών για μία ακόμη φορά. Ξέρω ότι έχω περάσει πολύ χειρότερα σε φάση χωρισμού επί μήνες και το θυμάμαι πολύ καλά. Δεν παύει όμως να είναι και τώρα δύσκολη φάση.

Ξαναγράφω τα ίδια με την προηγούμενη ανάρτηση, διότι αυτά νιώθω. Ξυπνάω και σκέφτομαι την κοπέλα. Οι εικόνες της γυρνούν συνέχεια στο μυαλό μου, είτε με αφορμές καθημερινά ερεθίσματα, είτε χωρίς αφορμές. Δουλεύω και τη σκέφτομαι, κοιμάμαι και είναι πάλι στο μυαλό μου. Μου λείπει, σκέφτομαι τι ελπίδες θα είχα αν προσπαθούσα περισσότερο, παρόλο που κατά τη διάρκεια της σχέσης είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ότι δεν άξιζε η μονόπλευρη προσπάθεια.

Ένα δάκρυ κυλάει τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές.

......................

Ξεκίνησα να γράφω την ανάρτηση την Παρασκευή και τελικά τη συνεχίζω Κυριακή. Τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ χειρότερα απ' όσο φανταζόμουν.

Πίεσα τον εαυτό μου να βγει το Σάββατο με φίλους για να μη μελαγχολήσω μέσα στο σπίτι. Δεν πέρασα ιδιαίτερα καλά και έπαθα σοκ όταν είδα τελείως τυχαία την πρώην στο δρόμο. Άφησα τους φίλους και την πλησίασα. Δε θα μπορούσα να μην της μιλήσω. Είπαμε μετά από σχεδόν δύο μήνες τα νέα μας και τη ρώτησα πώς ένιωθε μέσα στη σχέση και τι πιστεύει ότι πήγε στραβά.

Όπως έκανε συνήθως, δεν απάντησε ευθέως, χρησιμοποίησε υπεκφυγές. Συγκινήθηκα, ένιωσα ότι τη θέλω πολύ και έχασα τη δύναμη που είχα βρει να μείνω μακριά της. Σε αντίθεση με άλλες σχέσεις, δεν την είχα δει καθόλου για καιρό, κάτι το οποίο με είχε βοηθήσει να μην υποφέρω πάρα πολύ με τη θέα της ή την επικοινωνία. Ε, χθες γύρισαν όλα τα συναισθήματα πίσω. Την αγκάλιασα, τη φίλησα με πάθος. Εκείνη όχι πολύ θερμή, αλλά ούτε τελείως απόμακρη. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, της μίλησα ειλικρινά, της είπα ότι τη σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο και ότι θα ήθελα να κάνουμε μία ακόμα προσπάθεια, εφόσον όμως νιώθει ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου και μπορεί να μου δώσει το χρόνο και τη σημασία που δίνει μία πραγματικά ερωτευμένη κοπέλα στο σύντροφό της. Δεν απάντησε θετικά, ούτε αρνητικά. Μέσα μου, δυστυχώς, άρχισα να γεμίζω ελπίδες με ραγδαίο ρυθμό. Άτιμος έρωτας, παραλογισμός στο μέγιστο.

Της εξήγησα για μία ακόμη φορά ότι τη θέλω στη ζωή μου, αλλά να είναι όσο ερωτευμένη και εγώ. Ότι έχω ζήσει τέτοια σχέση με αμοιβαίο έρωτα και είναι υπέροχη, όσο διαρκεί τουλάχιστον η καλή φάση. Ότι ξέρω πως δεν μπορείς να πείσεις μία γυναίκα ότι της αρέσεις και ότι απλά θέλω να σκεφτεί πώς νιώθει. Αν δε θέλει να δώσει το πολύ παραπάνω που έδινα εγώ στη σχέση, τότε καλύτερα να μην ξαναεπικοινωνήσει μαζί μου για να την ξεπεράσω σταδιακά. Εξήγησα και πάλι ότι έχω ζήσει μονόπλευρα ερωτευμένος σε σχέση και δε θέλω να το ξαναπεράσω.

Την επόμενη μέρα, σήμερα δηλαδή, ένιωσα ακόμα πιο αδύναμος. Έχασα τη δύναμη της απόστασης που είχα πετύχει τόσον καιρό και περίμενα να επικοινωνήσει εναγωνίως μαζί μου. Έμαθα ότι ήδη έβγαινε με ένα παλικάρι, τον οποίο (είπε ότι) θεωρούσε φίλο και δε σκόπευε να κάνει κάτι μαζί του. Δεν την αμφισβήτησα, αλλά δεν την πίστεψα. Θεωρώ ότι η κοπέλα ήθελε να φλερτάρει και προφανώς έψαχνε πάλι να ερωτευθεί, όπως όταν είχε γνωρίσει εμένα.

Αυτή τη φορά όρισε εκείνη το χωρισμό. Δεν ήθελε τελικά να τα ξαναβρούμε. Είπε ότι διαπίστωσε πως μετά τη μακρόχρονη σχέση που είχε πριν από εμένα και τη σύγκρουση και τη φθορά του χωρισμού με εκείνον, δεν μπορεί να νιώσει συντροφικότητα για κάποιον. Και ότι αν δεν το κατάφερε με κάποιον "τόσο τέλειο σαν εμένα" δεν πιστεύει ότι θα το καταφέρει ποτέ με κανέναν. Δεν είναι ότι δεν το είχα καταλάβει, απλά ήμουν ερωτευμένος και ήλπιζα. Έβλεπα ότι η κοπέλα δε δινόταν, ήθελε να κάνει τη ζωή της. Μπορεί να αλλάξει μερικούς συντρόφους, μέχρι να συνέλθει ψυχολογικά, απλά εγώ να μην το μαθαίνω και ζηλεύω.

Για μία ακόμη φορά, δεν ντράπηκα να δείξω αδυναμία απέναντί της. Δήλωσα ερωτευμένος, ζηλιάρης, αδύναμος. Την ευχαρίστησα για τις όμορφες στιγμές και της είπα ότι την αγαπάω. Της εξήγησα ότι αν της γυρνάω την πλάτη, δεν είναι επειδή την αποστρέφομαι, αλλά επειδή ο έρωτας με κάνει να μην μπορώ να τη βλέπω κοντά μου, χωρίς να είναι στην αγκαλιά μου. Σαν κατακλείδα της ζήτησα να κόψει ενδεχόμενη προσπάθειά μου να επικοινωνήσω μαζί της, ώστε να την ξεπεράσω κάπως πιο σύντομα. Βέβαια θεωρώ ότι θα βρω μόνος μου τη δύναμη να απομακρυνθώ, όπως άλλωστε την είχα βρει πριν από 1,5 μήνα. Απλά τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα: Πληγωμένος εγωισμός, ελπίδες των οποίων τα φτερά πρέπει να κόψω και η τιμημένη η ζήλια που ενδεχομένως προχωράει τη ζωή της με άλλον.

Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να μην την είχα δει χθες. Να είχα βγει στο δρόμο με τους φίλους ένα λεπτό πιο αργά και απλά να είχε περάσει χωρίς να τη δω. Το μόνο που επισημοποιήθηκε είναι ότι δεν μπορούσε να νιώσει συντροφικότητα εξαιτίας του πόνου από μακρόχρονη παλαιά σχέση, κάτι το οποίο ήδη υποψιαζόμουν και δε με βοήθησε που το επιβεβαίωσα. Ίσα-ίσα που μου έκανε κακό που έμαθα για τη ζωή της τώρα, που την ξαναείδα και απέκτησα ελπίδες έστω και για μία μέρα, καθώς και την αίσθηση ότι μου λείπει.

Όσο κι αν η λογική και η εμπειρία λένε τα αντίθετα, αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δε θα ξαναερωτευτώ ποτέ τόσο πολύ και δε θα ξαναβρεθώ με τόσο όμορφη κοπέλα. Ηλίθιες αξίες ζωής είναι αυτές, αλλά τώρα με κάνουν να πονάω. Νομίζω ότι δε θα την ξεπεράσω ποτέ. 8/10/2017: Μακάρι μετά από χρόνια να βλέπω την ημερομηνία και αυτή την ανάρτηση και να γελάω, έχοντας συνέλθει, ευτυχισμένος.

Αύριο συνεχίζεται η κατάρρευση. Καλό μου κουράγιο.