Έχω γράψει πολλές φορές ότι δε μου αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Από την άλλη μεριά, με κουράζει η μονοτονία και η καθημερινή επανάληψη των ίδιων δραστηριοτήτων.
Μετά από ένα ανανεωτικό καλοκαίρι, εξαιτίας της περασμένης σχέσης, έπεσα πάλι στη ρουτίνα της δουλειάς. Επιστρέφω στο σπίτι και είτε νιώθω κομμάτια και δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, είτε έχω χρόνο, αλλά δεν έχω διάθεση να κάνω κάτι και νιώθω ζω μία ρουτίνα. Η δουλειά ατελείωτη και ο χρόνος κυλάει γρήγορα, όπως έλεγα και την άνοιξη, αλλά δε μου αφήνει αίσθηση ικανοποίησης, ούτε με με κάνει που χαίρομαι που ζω την κάθε ημέρα.
Εξαίρεση στη ρουτίνα ήταν η Παρασκευή, κατά την οποία προέκυψε αιφνιδίως εξωτερική δουλειά σε ένα όμορφο μέρος. Πρόκειται το κομμάτι του Αμαρουσίου πίσω και κάτω από το Άλσος Συγγρού, στο κτήμα Βορρέ. Άρχισα να το εκτιμώ πριν από ένα χρόνο που βρέθηκα εκεί πάλι για δουλειές και το θεωρώ πλέον το καλύτερο τμήμα του Αμαρουσίου. Ησυχία, πολλοί ακάλυπτοι δενδρόφυτοι χώροι, ψηλή βλάστηση, ωραία σπίτια. Έφθασα στο ραντεβού νωρίτερα, οπότε είχα αρκετή ώρα για να περπατήσω στα πανέμορφα δρομάκια και στα κρυφά μονοπάτια ανάμεσα στα σπίτια. Ήταν μία ανάσα επαφής με τη φύση, μέσα σε μία εβδομάδα εργασιακού πανικού και προσωπικής κατάπτωσης. Τέτοιες μικρές αλλαγές χρειάζομαι για να απολαμβάνω τη ζωή, όπως τα μικρά ταξίδια που είχα πέρσι με τη δουλειά και μου λείπουν πολύ.
Οι εναλλαγές διάθεσης είναι συνεχείς. Άλλοτε μαυρίζουν τα πάντα γύρω, άλλοτε είναι γκρι. Το χρώμα πάει, χάθηκε προσωρινά. Περνάνε στιγμές που σκέφτομαι να παρατήσω τα πάντα, να παραιτηθώ από τη δουλειά, να εξαφανιστώ στο εξωτερικό, όπως είχα κάνει πριν από χρόνια, πάλι σε φάση ερωτικής απογοήτευσης. Δε βοηθούν όμως οι ακρότητες. Σημασία έχει να μαθαίνεις από το παρελθόν και αν δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς συναισθηματικά, κάτι το οποίο δυστυχώς δεν καταφέρνω, τουλάχιστον να βρίσκεις τις δυνάμεις να βάζεις τον εαυτό σου σε καταστάσεις που θα σε βγάλουν πιο γρήγορα από την οδύνη.
Αισθάνομαι συνέχεια πιεσμένος, θλιμμένος, οι ανοχές μου είναι μηδαμινές. Αρχίζω και νιώθω αποστροφή προς τον κόσμο, στα όρια του μίσους. Ξυπνάω και παραμιλάω λέγοντας το όνομα της κοπέλας, κοιμάμαι και τη σκέφτομαι. Μόνο στη δουλειά ξεχνιέμαι με το φόρτο εργασίας, αλλά και πάλι δε νιώθω καλά. Ξέρω ότι ήταν σωστή η απόφαση να χωρίσω, αν και ερωτευμένος, ενώ επίσης ήξερα ότι θα πονέσω πολύ. Δεν είχε μέλλον η σχέση και θα έπρεπε να τελειώσει γρήγορα το παρόν της.
Εδώ είμαι λοιπόν τώρα που πονάω πολύ. Λοιπόν; Η Πεντέλη δε μου φαίνεται καθόλου ελκυστική, η ποδηλασία αρχίζει και γίνεται αδιάφορη, όπως και κάθε άλλη δραστηριότητα. Βγαίνω με φίλους και πλήττω, δεν υπάρχει τίποτε να με ικανοποιεί. Το σαββατοκύριακο για μία ακόμη φορά μου φάνηκε ανιαρό. Ξεκουράστηκα μεν, αλλά δεν ένιωσα κάποια στιγμή ανακούφιση στην καρδιά μου.
Αν γυρίσω δεκαπέντε χρόνια πίσω σε αντίστοιχη φάση ερωτικής απογοήτευσης, αυτό που θυμάμαι είναι ότι μετά από καιρό κατέληξα πως μου έκανε κακό να συζητάω με φίλους για την κοπέλα, αν και μου έβγαινε συνεχώς αυθόρμητα. Έτρεχα με το αμάξι για να ξεχάσω, χρησιμοποιούσα την αδρεναλίνη κατά κόρον, για χρόνια. Τώρα σκέφτομαι ότι πάλι θέλω να εκφράσω τις σκέψεις μου, αλλά ίσως αυτό τις διατηρεί πιο έντονα στη μνήμη. Ενδεχομένως ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, κάνω κακό στον εαυτό μου.
Η αισιοδοξία χάνεται στην ομίχλη, σαν να ταιριάζει με τον καιρό τις τελευταίες μέρες. Μαζί η αυτοπεποίθηση, τα όνειρα, το χαμόγελο. Αρχίζουν να τελειώνουν οι δυνάμεις μου και η λογική δεν αρκεί για να με κάνει να συνεχίσω να προσπαθώ. Έχω πέσει στη δίνη της συναισθηματικής και προσωπικής κατάρρευσης και απλά παρατηρώ την πτώση.
Εξαίρεση στη ρουτίνα ήταν η Παρασκευή, κατά την οποία προέκυψε αιφνιδίως εξωτερική δουλειά σε ένα όμορφο μέρος. Πρόκειται το κομμάτι του Αμαρουσίου πίσω και κάτω από το Άλσος Συγγρού, στο κτήμα Βορρέ. Άρχισα να το εκτιμώ πριν από ένα χρόνο που βρέθηκα εκεί πάλι για δουλειές και το θεωρώ πλέον το καλύτερο τμήμα του Αμαρουσίου. Ησυχία, πολλοί ακάλυπτοι δενδρόφυτοι χώροι, ψηλή βλάστηση, ωραία σπίτια. Έφθασα στο ραντεβού νωρίτερα, οπότε είχα αρκετή ώρα για να περπατήσω στα πανέμορφα δρομάκια και στα κρυφά μονοπάτια ανάμεσα στα σπίτια. Ήταν μία ανάσα επαφής με τη φύση, μέσα σε μία εβδομάδα εργασιακού πανικού και προσωπικής κατάπτωσης. Τέτοιες μικρές αλλαγές χρειάζομαι για να απολαμβάνω τη ζωή, όπως τα μικρά ταξίδια που είχα πέρσι με τη δουλειά και μου λείπουν πολύ.
Οι εναλλαγές διάθεσης είναι συνεχείς. Άλλοτε μαυρίζουν τα πάντα γύρω, άλλοτε είναι γκρι. Το χρώμα πάει, χάθηκε προσωρινά. Περνάνε στιγμές που σκέφτομαι να παρατήσω τα πάντα, να παραιτηθώ από τη δουλειά, να εξαφανιστώ στο εξωτερικό, όπως είχα κάνει πριν από χρόνια, πάλι σε φάση ερωτικής απογοήτευσης. Δε βοηθούν όμως οι ακρότητες. Σημασία έχει να μαθαίνεις από το παρελθόν και αν δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς συναισθηματικά, κάτι το οποίο δυστυχώς δεν καταφέρνω, τουλάχιστον να βρίσκεις τις δυνάμεις να βάζεις τον εαυτό σου σε καταστάσεις που θα σε βγάλουν πιο γρήγορα από την οδύνη.
Αισθάνομαι συνέχεια πιεσμένος, θλιμμένος, οι ανοχές μου είναι μηδαμινές. Αρχίζω και νιώθω αποστροφή προς τον κόσμο, στα όρια του μίσους. Ξυπνάω και παραμιλάω λέγοντας το όνομα της κοπέλας, κοιμάμαι και τη σκέφτομαι. Μόνο στη δουλειά ξεχνιέμαι με το φόρτο εργασίας, αλλά και πάλι δε νιώθω καλά. Ξέρω ότι ήταν σωστή η απόφαση να χωρίσω, αν και ερωτευμένος, ενώ επίσης ήξερα ότι θα πονέσω πολύ. Δεν είχε μέλλον η σχέση και θα έπρεπε να τελειώσει γρήγορα το παρόν της.
Εδώ είμαι λοιπόν τώρα που πονάω πολύ. Λοιπόν; Η Πεντέλη δε μου φαίνεται καθόλου ελκυστική, η ποδηλασία αρχίζει και γίνεται αδιάφορη, όπως και κάθε άλλη δραστηριότητα. Βγαίνω με φίλους και πλήττω, δεν υπάρχει τίποτε να με ικανοποιεί. Το σαββατοκύριακο για μία ακόμη φορά μου φάνηκε ανιαρό. Ξεκουράστηκα μεν, αλλά δεν ένιωσα κάποια στιγμή ανακούφιση στην καρδιά μου.
Αν γυρίσω δεκαπέντε χρόνια πίσω σε αντίστοιχη φάση ερωτικής απογοήτευσης, αυτό που θυμάμαι είναι ότι μετά από καιρό κατέληξα πως μου έκανε κακό να συζητάω με φίλους για την κοπέλα, αν και μου έβγαινε συνεχώς αυθόρμητα. Έτρεχα με το αμάξι για να ξεχάσω, χρησιμοποιούσα την αδρεναλίνη κατά κόρον, για χρόνια. Τώρα σκέφτομαι ότι πάλι θέλω να εκφράσω τις σκέψεις μου, αλλά ίσως αυτό τις διατηρεί πιο έντονα στη μνήμη. Ενδεχομένως ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, κάνω κακό στον εαυτό μου.
Η αισιοδοξία χάνεται στην ομίχλη, σαν να ταιριάζει με τον καιρό τις τελευταίες μέρες. Μαζί η αυτοπεποίθηση, τα όνειρα, το χαμόγελο. Αρχίζουν να τελειώνουν οι δυνάμεις μου και η λογική δεν αρκεί για να με κάνει να συνεχίσω να προσπαθώ. Έχω πέσει στη δίνη της συναισθηματικής και προσωπικής κατάρρευσης και απλά παρατηρώ την πτώση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου