Μία ωραία εβδομάδα

"Ναι, καλά!", θα μου πει κάποιος. "Ποια ωραία εβδομάδα; Αφού σπάνια γράφεις ωραία πράγματα στο ιστολόγιο."

...και θα έχει δίκιο. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...

Δύο εβδομάδες αγωνίας και άγχους στη δουλειά είχαν αίσιο αποτέλεσμα. Ανταποκρίθηκα πολύ καλά σε μία νέα πρόκληση με μεγάλο ρίσκο, οπότε ήρθε η εξιλέωση και η ικανοποίηση. Δεν επέλεξα να πάρω το ρίσκο, αλλά μου ήρθε σαν εντολή και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Με μεγάλη ικανοποίηση, χαρά από τις θετικές κριτικές που έλαβα από πολλούς, τα πράγματα κύλισαν απρόσμενα καλά. Όχι μόνο στον επαγγελματικό τομέα.

Μετά από πολύ καιρό πήρα την απόφαση πριν από δύο εβδομάδες να πάω μία πεζοπορική εκδρομή στην ορεινή Κορινθία. Είχα να πάω τρία χρόνια εκεί και οι μνήμες ήταν δυνατές, αλλά όχι ακριβώς φρέσκιες. Βρέθηκα σε ομάδα ατόμων που δε γνώριζα, αποφασισμένος να κάνω κάτι διαφορετικό.

Ξύπνησα με δυσκολία μέσα στη νύχτα για να προλάβω την πρωινή αναχώρηση του πούλμαν. Πηγαίνοντας με το αμάξι στο σημείο συνάντησης, σκέφθηκα πολλές φορές να κάνω αναστροφή και να γυρίσω σπίτι. Χαμηλή αισιοδοξία, οι "λίγες ελπίδες" που γράφω και ξαναγράφω. Πίεσα όμως τον εαυτό μου να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε.

Η διαδρομή με το πούλμαν μου άρεσε. Είναι ωραία να παρατηρείς το τοπίο, ενώ οδηγεί άλλος. Να αφήνεσαι, να χαλαρώνεις. Το γεγονός ότι δεν ήξερα κόσμο, δε με πτοούσε. Μου είναι εύκολο να πιάσω κουβέντα με κόσμο. Το δύσκολο είναι να περάσω καλά.

Τα βουνά την ορεινής Κορινθίας είναι υπέροχα. Μου είχε λείψει το ορεινό τοπίο, το να κάνω κάτι διαφορετικό που δεν τολμάω συνήθως. Έπιασα κουβέντα με διάφορους πεζοπόρους, μέχρι που αποφάσισα να πλησιάσω μία κοπέλα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Εκεί άρχισε η εκδρομή να γίνεται πραγματικά όμορφη. Η Βάσω διατηρούσε ζωντανή την κουβέντα, χωρίς να χρειάζεται να προσπαθώ ιδιαίτερα. Επιτέλους μία κοπέλα που είχε πλάκα, έκανε πειράγματα και είχε διάθεση να μιλήσει για τον εαυτό της και να μάθει για εμένα. Περάσαμε ώρες μαζί, με κάλεσε στο τραπέζι που κάθισε με την παρέα της και φαινόταν ότι υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον.

Η εκδρομή χάρη στη Βάσω κύλισε πάρα πολύ καλά. Το ίδιο και η εβδομάδα που ακολούθησε. Ήταν η επιτυχία στον επαγγελματικό τομέα, που απογειώθηκε με τη νέα γνωριμία. Προσπάθησα να πλησιάσω την κοπέλα και ανταποκρίθηκε. Οι μέρες περνούσαν όμορφα, με τα όνειρά μου για μία νέα σχέση να ξεπετάγονται με θράσος, χωρίς λογικό υπόβαθρο. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο ή με μηνύματα, βγήκαμε σε ένα όμορφο ερωτικό ραντεβού, όπου έδειξε από τη μία ενδιαφέρον, αλλά από την άλλη πολλούς ενδοιασμούς. Δική μου ευθύνη το τελευταίο, αλλά συνειδητή επιλογή. Έχω αποφασίσει να μην κρύβω τη διαφορετικότητά μου, αλλά να την τονίζω, ώστε να ξέρει η άλλη τι έχει να αντιμετωπίσει. Κάποτε είχε πει μία φίλη: "Να μη λες στις γυναίκες ότι δε σου αρέσουν τα ταξίδια! Θα φρικάρουν." Δε στηρίζεται όμως μία σχέση στο ψέμα. Δηλώνω ότι δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν ξενυχτάω, αποφεύγω τα ταξίδια. Δηλώνω ότι λατρεύω τον αθλητισμό, ότι μου αρέσει η δουλειά μου, ότι έχω ανάγκη τα βουνά και ότι είναι σημαντική για την αίσθηση ευτυχίας η ύπαρξη μίας κοπέλας στη ζωή μου.

Η Βάσω εξακολούθησε να εκφράζει ερωτικό ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα πολλούς ενδοιασμούς για την ασυμβατότητα χαρακτήρων. Νόμιζα ότι την έπειθα ότι οι διαφορές εξαλείφονται όταν υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον, αλλά κατάλαβα μετά από λίγες ημέρες ότι την έτρωγε μέσα της. Ίσως δεν είχε ξεπεράσει την προηγούμενη σχέση της. Σημασία έχει ότι μέσα σε μερικές μέρες έγινε ψυχρή και ζήτησε απόσταση. Κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να επιμείνω και έκανα αυτό που ξέρω καλά: Γύρισα ευγενικά την πλάτη και κοίταξα την Πεντέλη που είχα να αντικρύσω καιρό. Ήταν λίγες οι μέρες που διήρκησε η σχέση, ήταν η μικρότερη της ζωής μου. Δεν πρόλαβα να ερωτευτώ την κοπέλα, αλλά στενοχωρήθηκα πολύ. Όχι τόσο για το συγκεκριμένο άτομο, αλλά για το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να αποκτήσουν υπόσταση τα όνειρά μου.

Ξεκίνησα να γράφω το κείμενο τη μέρα του χωρισμού, όντας σοκαρισμένος. Σήμερα, μερικές ημέρες μετά, είμαι σαφώς καλύτερα, αλλά προβληματισμένος. Για μία ακόμη φορά αμφισβητώ τον ίδιο τον ευατό μου. Αν αυτό που είμαι έχει αξία ή αν θα πρέπει να αλλάξω. Ξέρω την απάντηση, αλλά δεν την πιστεύω αυτή τη στιγμή. Όταν συνέρχομαι και βρίσκομαι σε καλή κατάσταση συναισθηματικά, προσπαθώ να μου υπενθυμίσω το εξής: "Να θυμάσαι να παραμένεις ο εαυτός σου, όσο κι αν νιώθεις ότι αυτό δε γίνεται αποδεκτό. Η γνήσια συμπεριφορά έχει υψηλή αξία." Παρόλα αυτά αμφισβητώ τις επιλογές μου αυτές τις μέρες και έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αναμενόμενο όταν απορρίπτεσαι από τρίτους.

Ανέκαθεν πίστευα ότι η δύναμη του ανθρώπου κρίνεται όταν έχει πιάσει πάτο και προσπαθεί να σηκωθεί με ανύπαρκτο ηθικό και όχι όταν πάνε καλά τα πράγματα και προσπαθεί για την τελειοποίηση. Απ' ό,τι φαίνεται, τώρα είναι η περίοδος που κρίνομαι. Θα τα παρατήσω ή θα επιμείνω, χωρίς να έχω στη φαρέτρα μου τα βέλη της αισιοδοξίας;

Για να μη λέω μόνο το άσχημα, το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι έζησα επιτέλους μία όμορφη εβδομάδα. Με όνειρα, με χαμόγελο και γέλιο. Το κατάλαβαν όλοι στον περίγυρό μου, αλλά δεν το έλεγα. "Κάτι παίζει ποδηλάτη και μας το κρύβεις!" Το είχα ανάγκη και το απόλαυσα στο μέγιστο όσο διήρκεσε.

Προσπάθησα να διώξω με τρέξιμο τη στενοχώρια, αλλά δεν τα πολυκατάφερα. Χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα στο στάδιο της Πεύκης, μέχρι να κοιτάξω το νυχτερινό ουρανό και να δω τα σύννεφα για να νιώσω την ομορφιά της στιγμής. Φεύγοντας, ακούω μία φωνή από μακριά: "Ποδηλάτη!". Ήταν ο φίλος μου ο Δημήτρης, χρόνια δρομέας και μαραθωνοδρόμος, που πετυχαίνω πρώτη φορά ενώ τρέχω. Πρακτικά μόνο στην ποδηλασία συναντιόμαστε. Ξαναμπήκα στο στάδιο και έκανα μερικούς γύρους μαζί του, για να πούμε τα νέα μας. Του είπα για τη Βάσω με ευτράπελο ύφος και γελούσε. Έκλεισα λέγοντας:
- Έχω να δω και την κοπέλα με το MT-07 από τον Ιούνιο. Μάλλον άλλαξε δουλειά, δεν κυκλοφορεί πια στους δρόμους το πρωί.

Ε, δεν πέρασαν 11 ώρες και το επόμενο πρωί την πέτυχα στο γνωστό μέρος στον περιφερειακό. Με προσπέρασε, προφανώς αγνοώντας την παρουσία μου. Προσπάθησα να την ακολουθήσω, αλλά έτρεχε πάρα πολύ και δεν ήθελα να κινηθώ με τόσο μεγάλη ταχύτητα σε αστικό δρόμο. Αναθάρρεψα για λίγο και άντλησα λίγη αισιοδοξία. Χαμογέλασα με την απρόσμενη συνάντηση. :)

Κατά τα άλλα η δουλειά πάει θεϊκά! Την απολαμβάνω κάθε στιγμή. Με έμπλεξαν σε νέο αντικείμενο, όπου υπάρχουν χαλαρές μέρες, αλλά κυρίως ευκαιρίες έκφρασης της δημιουργικότητάς μου. Επιτέλους! Συνεργάζομαι με νέους συναδέλφους, γελάμε, κάνουμε brainstorming. Άμποτε να μείνει έτσι!

Στον ελεύθερο χρόνο παίζει μπόλικη ποδηλασία αυτές τις μέρες. Δε με γεμίζει πολύ, αλλά τουλάχιστον περνάω χρόνο με κόσμο. Από τις γυναίκες εισπράττω ένα ευγενικό αποστασιοποιημένο ενδιαφέρον. Προφανώς με πειράζει, αλλά δεν καταθέτω τα όπλα. Παίρνω δυνάμεις από τη δουλειά και ξαναπροσπαθώ.

Η Ισμήνη την τελευταία εβδομάδα μού έκανε την τέλεια παρέα. Πήγαινα μέχρι και για ψώνια με αυτή. Πόσο τη λατρεύω, έρωτας! Πού να ήξερα μερικά χρόνια πριν ότι θα μου άρεσαν τόσο πολύ οι μοτοσυκλέτες. Πρέπει να κανονίσω την επόμενη εκδρομή με μοτοσυκλετιστές. Ιδανικά να βρω τρόπο να φέρω στην παρέα τη μυστηριώδη κοπέλα με το μαύρο MT-07. Ναι, καλά! :p

Εκδρομή με την Ισμήνη

Η ομαδική μοτοσυκλετιστική εκδρομή του Μαΐου είχε ακυρωθεί, αλλά μου είχε μείνει στη σκέψη ο στόχος για μία μεγάλη εκδρομή με την Ισμήνη, με παρέα μοτοσυκλετιστών. Έτσι παρότρυνα μερικούς και οργανώθηκε.

Επί μία εβδομάδα ζούσα με το όνειρο της εκδρομής. Κρατούσε το πνεύμα μου σε εγρήγορση και με γέμιζε ελπίδες. Είχα μία γλυκιά αγωνία, διότι ήξερα ότι οι άλλοι είναι πολύ πιο έμπειροι και πιο τρελοί, κάτι το οποίο θα με δυσκόλευε να τους ακολουθήσω. Δε δίστασα όμως, ήθελα πολύ να το ζήσω.

Η όλη εκδρομή ξύπνησε συναισθήματα που με πήγαν εφτά χρόνια πίσω σε μία από τις πρώτες μου μεγάλες ποδηλατικές βόλτες με τους Εθελοντές Ποδηλάτες, στη Λίμνη Μπελέτσι. Βόλτα ογδόντα χιλιομέτρων, σε μέρη που τότε δε γνώριζα και με ρυθμό των γρήγορων της ομάδας, που δεν μπορούσα να ακολουθήσω με τίποτα. Κάποια στιγμή μάλιστα είχα νιώσει ανασφάλεια, χαμένος στην Ιπποκράτειο Πολιτεία. Με τα χρόνια απέκτησα μεγάλη αυτοπεποίθηση στην ποδηλασία και στις δυνάμεις μου, οπότε οργάνωνα ο ίδιος βόλτες και αναλάμβανα να μυήσω άλλους. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε κάτι ως αρχάριος, με το άγχος του αγνώστου. Η εμπειρία δεν είναι πάντοτε προσόν, διότι πάει παρέα με την απουσία της αγωνίας και τη χαρά της ανακάλυψης. Είναι σημαντικό να είσαι κάπου άπειρος και να μαθαίνεις κάτι καινούριο.

Συνάντησα λοιπόν την παρέα των μηχανόβιων για πρώτη φορά και συστηθήκαμε.
- Εσύ είσαι εκείνος που δηλώνεις αργός;
...με ρώτησε κάποιος και χαμογέλασα καταφατικά.
- Θα πάμε μαζί. Κι εγώ αργός είμαι.
...προσθέτει ένας άλλος.

Με το καλημέρα, πήγα να χαθώ δύο φορές, καθότι δε γνώριζα τα άτομα του γκρουπ, ούτε τη διαδρομή. Ακολούθησα κατά λάθος τους γρήγορους στην αρχή, που ξεκίνησαν στον αυτοκινήτοδρομο με ταχύτητες αυτοφώρου, οπότε τους έχασα. Δεν είναι ότι δε θα μπορούσε η Ισμήνη, αλλά εγώ δεν ήθελα να την πιέσω, ούτε να πάρω ρίσκο κινούμενος με ταχύτητα μεγαλύτερη των 200 km/h ώρα ανάμεσα στους εκδρομείς τους σαββατοκύριακου. Έκοψα λοιπόν ταχύτητα και εντόπισα τους αργούς του γκρουπ, ώστε να πάμε μαζί.

Το πρώτο κομμάτι δεν ήταν τόσο ευχάριστο. Βγήκαμε μεν από τον αυτοκινητόδρομο, αλλά είχαμε ατελείωτες ευθείες μέσα από κάμπους, χωρίς οδηγικό ενδιαφέρον. Όμως, μετά από καμιά ώρα, φθάσαμε στα ορεινά στροφιλίκια κι εκεί ευχαριστήθηκα οδήγηση. Άπλετη δύναμη η Ισμήνη, προσπερνούσα με ασφάλεια κάθε όχημα που έβλεπα μπροστά μου. Οι γρήγοροι με τις μοτοσυκλέτες πίστας είχαν εξαφανιστεί χιλιόμετρα μπροστά, ενώ μερικές ακόμα μοτοσυκλέτες σαν την Ισμήνη με είχαν προσπεράσει. Πιο έμπειροι οδηγοί, ξεζούμιζαν τα οχήματά τους, κάτι που δε θα ήθελα να της κάνω. Μπορώ να πιέσω πολύ τον εαυτό μου σε αθλητικές δραστηριότητες, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να πιέσω ένα μηχάνημα, το λυπόμουν. Πάντα ήθελα να έχει υψηλές δυνατότητες το όχημά μου, ώστε να αξιοποιώ μέρος αυτών, χωρίς να το φέρνω στα όριά του.

Πολύ ωραία ορεινά μέρη. Μπράλος, Παύλιανη, Οίτη. Όταν κάναμε στάση στο καταφύγιο της Οίτης, βίωσα το παράξενο βουητό στα αυτιά από την πολλή ησυχία. Πόσο μου είχε λείψει αυτό!

Οι επαρχιακοί δρόμοι με την Ισμήνη είναι όνειρο. Ορίζεις την ταχύτητα που θέλεις και σχεδόν αγνοείς τα αμάξια. Φθάνεις γρήγορα πίσω τους και επιλέγεις: Κατέβασμα μίας ταχύτητας για να τα προσπεράσεις με ασφάλεια ή δύο ταχυτήτων για να γίνεις καπνός και να βιώσεις μέρος της δύναμής της; Ό,τι και να κάνεις, το ευχαριστιέσαι πολύ.

Κάναμε μερικές στάσεις, έγινε λίγη πλάκα, αλλά η δράση ήταν στο δρόμο. Θα έλεγα ότι άξιζε ως εμπειρία, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα με πιο αργή παρέα, ώστε να πηγαίνουμε όλοι μαζί. Η αξία όμως της εκδρομής εντοπίζεται κυρίως στις προσδοκίες της προηγούμενης εβδομάδας και στις αναμνήσεις που ακολούθησαν την επόμενη. Διαδικτυακός χαβαλές μεταξύ μας για όσα ζήσαμε. Πιο πολύ τα είπαμε ψηφιακά, παρά δια ζώσης. Μία εκδρομή μετέτρεψε δύο εβδομάδες σε ενδιαφέρουσες, σε μία περίοδο μονότονης μοναχικής ζωής.

Θα προσπαθήσω να βρω παρέα για να πηγαίνουμε ομαδικές βόλτες. Ιδανικά θα μου άρεσε μεγάλη ομάδα μοτοσυκλετιστών που να πηγαίνει σε εκδρομικό ρυθμό. Να νιώθεις μέλος της ομάδας, να απολαμβάνεις το τοπίο και φυσικά την οδήγηση του ονειρικού σου οχήματος σε ιδανικές διαδρομές. Αν έβρισκα και μία καλή κοπέλα για να πηγαίνουμε είτε δικάβαλο, είτε ο καθένας με τη μοτοσυκλέτα του, θα ήταν όνειρο φθινοπωρινής νυκτός.

Η εβδομάδα που ακολούθησε έγινε όλη παρέα με τη Ισμήνη. Πολύ καλός καιρός, οπότε με συντρόφευε καθημερινά στις μετακινήσεις μου προς το γραφείο. Ζούσα την κάθε μέρα για να οδηγήσω την Ισμήνη. Ξυπνούσα το πρωί με ανυπομονησία και κοιτούσα όλη τη μέρα το ρολόι στο γραφείο για να σχολάσω και να την καβαλήσω. Κοντεύει να κλείσει τρία χρόνια και τη λατρεύω όσο την πρώτη μέρα.

Ημέρες μοτοσυκλέτας

Ο καιρός ήταν πολύ καλός αυτή την εβδομάδα, οπότε σχεδόν όλες οι διαδρομές έγιναν με την Ισμήνη. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να ομορφύνει την ενδοαστική μετακίνηση μία μοτοσυκλέτα. Ξυπνούσα το πρωί, σχετικά ξεκούραστος και ήρεμος. Δεν έχει πίεση, ούτε εντάσεις αυτή την περίοδο η δουλειά μου, είναι μία ήρεμη ρουτίνα. Το γεγονός ότι με περίμενε η μοτοσυκλέτα, μου έδινε δύναμη για το ξεκίνημα. Κλασσική τελετουργία: Παντελόνι μοτοσυκλέτας, μπουφάν, γάντια, κράνος, σακίδιο και ...βρουμ! Τι φοβερός ήχος!

Κοιτάζω την Ισμήνη: Είσαι έτοιμη; Δε χρειάζεται να απαντήσει, εκείνη είναι πάντα έτοιμη. Το πρόβλημα είμαι κάποιες φορές εγώ.

Την καβαλάω. Χαϊδεύω για λίγο το ντεπόζιτο, ρυθμίζω τους καθρέφτες, κλείνω τη ζελατίνα στο κράνος και πάμε. Δε χρειάζεται να τρέξω, είμαι τόσο ήρεμος που απολαμβάνω την οδήγηση σε μέτριο ρυθμό. Έτσι κι αλλιώς με τη μοτοσυκλέτα μετακινείσαι με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, σε σχέση με τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Βλέπεις την κίνηση και σε αγγίζει ελάχιστα. Μπορεί να κάνω δέκα λεπτά παραπάνω σε σχέση με τον Αύγουστο, αλλά δε με πειράζει. Ίσα-ίσα που νιώθεις υπεροχή, να ελίσσεσαι ασταμάτητα ανάμεσα στα αμάξια. Μιζέρια εκείνοι, ενεργητικότητα και απόλαυση εσύ.

Θα βρεις μπροστά σου μερικούς αργούς μοτοσυκλετιστές, αλλά δε σε ενοχλεί πολύ. Σέβεσαι το ρυθμό τους, δεν πιέζεις. Θα φθάσουν πίσω σου και μερικοί βιαστικοί. Όπου μπορείς, κάνεις χώρο και τους αφήνεις να πάρουν τα ρίσκα τους. Άλλωστε έχεις πάρει την απόφαση να κινείσαι συνετά, μειώνοντας κάπως, τον έτσι κι αλλιώς υψηλό κίνδυνο που έχεις να αντιμετωπίσεις, ώστε η απόλαυση να έχει διάρκεια στο χρόνο. Εννοείται ότι δε χαλαρώνεις πολύ, διότι πρέπει να είσαι σε εγρήγορση.

Έχεις περισσότερη επαφή με τον κόσμο. Στα φανάρια αλλάζεις βλέμματα. Η Ισμήνη αρέσει στους περισσότερους, αλλά υπάρχουν κι άλλες όμορφες μοτοσυκλέτες που παρατηρώ. Οι περισσότερες μου αρέσουν πολύ, διότι πλέον ξέρω πόση χαρά μπορούν να σου δώσουν. Αν μπορούσα να οδηγώ την Ισμήνη σχεδόν καθημερινά, νομίζω ότι δε θα με πείραζε η απόσταση από τη δουλειά. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να είχα τον αντίστοιχο χρόνο ελεύθερο για αθλητισμό, αλλά νομίζω ότι η αφορμή για να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα τελικά προάγει τη ζωή μου.

Ακόμα κι όταν στενεύει ο δρόμος και κολλάω στην κίνηση, υπάρχει ενδιαφέρον. Κοιτάω δεξιά-αριστερά, πού θα μπορούσα να χωθώ, πώς θα ξεγλιστρήσω. Όσο πιο πολλή η κίνηση, τόσο περισσότερη η ανάγκη για άνοιγμα του γκαζιού, όταν ανοίξει ο δρόμος. Απελευθερώνεσαι. Χωρίς το μαύρο άλλωστε, δεν έχει τόση αξία το λευκό. Η αντίθεση του προσδίδει τη σπουδαιότητα. Πρέπει πού και πού να τρως και λίγη κίνηση με το αμάξι για να εκτιμάς περισσότερο τη μοτοσυκλέτα.

Τι άλλο; Χμμμ... Α! Αποφάσισα σήμερα να μην ακολουθήσω την κλασσική παρέα για μία ακόμα χαλαρή ποδηλατοβόλτα, αλλά να πάω για πεζοπορία με μία ομάδα που είχα να δω ένα χρόνο. Πού αλλού, στην αγαπημένη μου Πεντέλη. Η πεζοπορία ήταν προς τον Άγιο Ιωάννη το λατόμο, στον οποίο δεν είχα ξαναπάει. Έχω περάσει πολλές φορές με το ποδήλατο από το δρόμο από πάνω του, αλλά δεν έχει τύχει να πάω. Γοητευτικό μέρος, ενώ πιο πάνω έχει και ένα καταφύγιο με πολύ ωραίο κιόσκι. Το σημαντικό είναι ότι επιτέλους βρέθηκα σε χώρο με σχετικά νεαρά άτομα και όχι με τους μεγάλους μέσους όρους ηλικίας που βλέπεις πλέον στις ποδηλατικές ομάδες. Περισσότερη διάθεση, πιο σβέλτος ρυθμός, απουσία γκρίνιας.

Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μετά από καιρό μία κοπέλα που να μου αρέσει, αλλά φάνηκε γρήγορα ότι το ενδιαφέρον δεν ήταν αμοιβαίο. Δεν απογοητεύτηκα όμως, αφού ήταν μία πολύ όμορφη μέρα. Είχε εναλλαγές συννεφιάς και ήπιου φθινοπωρινού ήλιου, σε συνδυασμό με τη δροσιά του καθαρού, κρύου πρωινού αέρα, που γέμιζε με τον καλύτερο τρόπο τα πνευμόνια. Μου είχε λείψει ο ξηρός, βουνίσιος αέρας. Έπαιρνα ανάσες και δε χόρταινα. Έβλεπα πού και πού την κορυφή που ήταν μέσα στο σύννεφο τις πρώτες πρωινές ώρες και αναπολούσα τις αντίστοιχες αναμνήσεις με την ομίχλη.

Τι φοβερή που είναι η Πεντέλη!

Δύσκολη περίοδος

Υπήρχαν πολλές σκέψεις που ήθελα να εκφράσω εδώ και εβδομάδες, αλλά πάντοτε χρειάζεται η αφορμή. Το δυνατό ερέθισμα που θα με φορτίσει συναισθηματικά και θα με ωθήσει στην έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων.

Αφορμή στάθηκε η πρώην μου, η Φωτεινή. Είχαμε χωρίσει ήρεμα και σχετικά σύντομα είχε φύγει σαν έντονη σκέψη από το μυαλό μου. Περισσότερο σκεφτόμουν την περσινή κοπέλα, παρά τη Φωτεινή. Άλλωστε ξέρω πολύ καλά να κόβω την επαφή μετά από ένα χωρισμό. Όσο και να εκτιμάς τον άλλον άνθρωπο, πρέπει να πιέζεσαι να μην επικοινωνείς μαζί του, ούτε να τον βλέπεις. Σε βοηθάει να ξεχάσεις την κοπέλα που αγάπησες και να προχωρήσεις τη ζωή σου. Δε μετανιώνεις για τις αναμνήσεις, δε χάνεις το σεβασμό προς εκείνη και την εκτίμηση για όσα σου πρόσφερε και την εμπιστοσύνη που σου έδειξε, αλλά γνωρίζεις καλά ότι πρέπει να εφαρμόσεις την αποχή για να βιώσεις πιο ανώδυνα το χωρισμό. Αντίστοιχα σέβεσαι τα συναισθήματα της κοπέλας και δε θέλεις να την κάνεις να υποφέρει στις στιγμές αδυναμίας σου. Κάνεις ότι δεν υπάρχει και απλά ελπίζεις κάποια στιγμή στο μέλλον, να είστε και οι δύο ευτυχισμένοι, καθένας με το ιδανικό ταίρι του. Να συναντηθείτε και να χαίρεστε πραγματικά ο ένας για την ευτυχία του άλλου, όπως την έχει ορίσει με τις δικές του επιλογές.

Είχα λοιπόν την αίσθηση, ότι την είχα ξεπεράσει γρήγορα. Δε με απασχολούσε και είχα φροντίσει να μη βρίσκομαι σε δραστηριότητες και μέρη που ήξερα ότι της αρέσουν. Μία όμορφη, γλυκιά ανάμνηση που ήξερα ότι έπρεπε να γίνει έτσι. Δυστυχώς όμως ο χώρος που τη γνώρισα, ήτοι το βουνό, είναι η περιοχή που λατρεύω. Προσπαθώντας να αποφύγω τη συνάντηση, έχανα ένα όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Οπότε σε μία δύσκολη περίοδο, όπως γράφω και στον τίτλο, λύγισα, πήρα ρίσκο. Αποφάσισα να επισκεφθώ μετά από καιρό το βουνό, ακολουθώντας φυσικά διαφορετική ομάδα. Βρέθηκα για μία φορά μεταξύ αγνώστων και με πολλούς ενδοιασμούς για φυγή. Όμως ήθελα την επαφή με το βουνό, το χρειαζόμουν.

Οι πιθανότητες να την πετύχω ήταν λίγες, αλλά υπαρκτές. Οι λάτρεις της φύσης, λίγο-πολύ συναντιόμαστε περιστασιακά στα ίδια μέρη και χαιρετιόμαστε, κάτι το οποίο είναι πολύ όμορφο. Δυστυχώς έτσι πέτυχα και τη Φωτεινή. Όταν την είδα από μακριά, με κυρίευσε συναίσθημα αγωνίας. Ήθελα να την προσεγγίσω, αλλά όχι να της μιλήσω. Ήθελα να δω πώς είναι, παρόλο που ήξερα ότι θα μου κάνει κακό η επαφή. Με αυτές τις σκέψεις, δεν την προσέγγισα, τη θαύμασα από μακριά και έμεινα με τις σκέψεις της μοναξιάς, με την απογοήτευση του χωρισμού που είχα ξεχάσει και με όλες τις ωραίες στιγμές που μου χάριζε να με βασανίζουν, αντί να με κάνουν να χαίρομαι. Βεβαίως ξέρω ότι το συναίσθημα είναι πρόσκαιρο και θα μου περάσει σύντομα, αλλά δεν παύει να με προβληματίζει. Γιατί η κάθε σχέση να σου αφήνει για καιρό άσχημη γεύση; Γιατί να στενοχωριέσαι όταν βλέπεις μία γυναίκα που αγάπησες και να στρίβεις το κεφάλι από την άλλη μεριά για να μην αλλάξετε βλέμματα; Γιατί τα συναισθήματα σε κάνουν να πονάς για τον κάποτε άνθρωπό σου και να του φέρεσαι λες και είναι ξένος; Ήξερα όμως ότι έκανα το σωστό, τόσο για εμένα, όσο και για εκείνη που πληγώθηκε περισσότερο κατά το χωρισμό.

Ας αφήσω όμως την αφορμή κι ας πάω στα όσα δεν έγραψα τις τελευταίες εβδομάδες. Οι τελευταίοι μήνες, μετά το χωρισμό με τη Φωτεινή, είναι δύσκολοι συναισθηματικά. Δεν αντιμετωπίζω ιδιαίτερες δυσκολίες στη δουλειά ή κάπου αλλού, αλλά αποτυγχάνω συστηματικά να δημιουργήσω όμορφες εμπειρίες που θα με αναζωογονήσουν. Δεν έχω καταθέσει τα όπλα, το παλεύω έστω και με λίγες δυνάμεις και μικρή αισιοδοξία, αλλά πετυχαίνω μόνο φευγαλέες όμορφες στιγμές, που διαρκούν λίγο και μετά χάνονται στη λήθη.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μέσα σε πέντε μήνες, μπορώ να ανακαλέσω μόλις τρεις ημέρες που πέρασα πραγματικά όμορφα και οι οποίες μου άφησαν γλυκιά γεύση για τις επόμενες ημέρες. Τις έχω ξαναγράψει στο ιστολόγιο. Μία όμορφη μέρα με παλιούς φίλους, μία κοπέλα που γνώρισα και ενθουσιάστηκα, χωρίς όμως να υπάρξει εξέλιξη και βέβαια  τη μέρα που οδήγησα μία θεϊκή μοτοσυκλέτα.

Κατά τα άλλα, πιέζομαι ακόμα και για να βγω για ποδήλατο με φίλους. Σίγουρα περνάω καλύτερα από το να μένω στο σπίτι, αλλά δε με γεμίζει. Το ίδιο και όταν βγαίνω για καφέ ή όταν πηγαίνω για τρέξιμο. Λίγες στιγμές που νιώθω ωραία και μετά μαυρίλα. Δεν υπάρχει κάτι όμορφο που θα με κάνει να ονειρεύομαι και να προσμένω μέσα στη μέρα, μέσα στην εβδομάδα.

Η δουλειά κυλάει χαλαρά και ίσως αυτή είναι μία από τις αιτίες που έχω χρόνο για να αναθεωρήσω σκέψεις και συναισθήματα. Δεν υπάρχει η περσινή πίεση, κοιμάμαι σαν άνθρωπος, είμαι σχετικά ξεκούραστος. Ούτε αυτή όμως μου δίνει τους τελευταίους μήνες την ικανοποίηση που μου έδινε παλιότερα. Υπάρχουν φυσικά μέρες που έχω ωραία επαφή με πελάτες, αλλά είναι λίγες, σκόρπιες και απρογραμμάτιστες. Το πρόγραμμα έχει γενικά ρουτίνα, κάτι που είχα αποφύγει πολύ καλά τα τελευταία χρόνια.

Είχα κάνει μία αρχή πριν από λίγο καιρό για να αλλάξω δουλειά, αλλά δεν το προχώρησα. Φόβος αγνώστου, ανασφάλεια, βαρεμάρα; Δεν ξέρω. Πάντως πρέπει να βρω δύναμη για να βρεθώ πάλι σε χώρο που να κάνω κάτι να μου αρέσει πολύ (για όσο καιρό διαρκέσει κι εκεί αυτό), διότι το έχω ζήσει και ξέρω πως έχει υψηλή αξία. Αν σου αρέσει πολύ η δουλειά, έχεις δυνατό στήριγμα για τους υπόλοιπους τομείς της ζωής σου.

Η μοτοσυκλέτα, πιστός σύντροφος, ομορφαίνει συστηματικά τη μετακίνησή μου. Είναι από τα λίγα που μου έχουν μείνει για να ονειρεύομαι. Κι αυτή όμως θα την άλλαζα για μία καλή δουλειά, στην οποία να μπορώ να πηγαίνω σε λίγα λεπτά με τα πόδια.

Α, μια και ανέφερα τις μετακινήσεις. Στην παιδική ηλικία πήγαινα για ιστιοπλοΐα στο Φάληρο με το λεωφορείο. Έπαιρνα τότε τη γραμμή 550 για να φθάσω στο τέρμα της. Ακόμα έχω πολλές εικόνες από τη διαδρομή και το τέρμα του λεωφορείου, που ήταν διαφορετικό τότε. Ειδικά τις Κυριακές υπήρχε μία μαγεία με την ελάχιστη κίνηση στους δρόμους και το χαρακτηριστικό εκδρομικό κοινό του λεωφορείου. Δε θυμάμαι πώς ακριβώς βίωνα τότε την εμπειρία, μπορεί να ήταν ταλαιπωρία. Σημασία έχει ότι ο χρόνος ωραιοποιεί τις αναμνήσεις και τώρα μου φαίνονται όλα ωραία, όταν τα σκέφτομαι.

Τα τελευταία χρόνια έχω πάρει ελάχιστες φορές λεωφορείο. Μπορεί να είχα να μπω και πέντε χρόνια. Είχα λοιπόν σαν μικρό στόχο, μία Κυριακή να κάνω όλη τη διαδρομή Κηφισιά-Φάληρο και την επιστροφή της φυσικά, με το λεωφορείο αυτό, έτσι για να βιώσω λίγο να το να σε πηγαίνει άλλος βόλτα και μάλιστα σε μία διαδρομή με παιδικές αναμνήσεις. Το ανέβαλα για καιρό, αλλά την περασμένη εβδομάδα δόθηκε η αφορμή να κατέβω στο κέντρο με αυτό για να παρακολουθήσω μία διάλεξη. Στάθηκα πολύ τυχερός, καθότι χρειάστηκε να περιμένω ελάχιστα στη στάση. Η διάλεξη ήταν περισσότερο κοινωνική υποχρέωση, παρά κάτι που με ενδιέφερε ιδιαίτερα και θα έλεγα ότι δε μου άρεσε. Άξιζε όμως ως αφορμή για να κάνω κάτι που αποτελεί καθημερινή ρουτίνα για άλλους, ενώ για εμένα σπάνια απόλαυση: Να μπω στο λεωφορείο!

Ξεκινάει η εβδομάδα αύριο και μπορώ να πω ότι χαίρομαι. Όχι τόσο για τη δουλειά αυτή καθεαυτή, όπως θα έλεγα πριν ένα χρόνο, αλλά για το γεγονός ότι θα γεμίσει ο χρόνος μου και το μυαλό θα ασχοληθεί με άλλα θέματα, αντί να βασανίζεται με τη μοναξιά. Όταν με ρωτάνε φίλοι πώς είμαι, έχω σταματήσει πλέον να εκφράζω τα εσώψυχά μου. Από τη μία δε θέλω να τους κουράζω με τη μαυρίλα της ψυχής μου, από την άλλη θέλω να δώσω ευκαιρίες στην κουβέντα να κινηθεί σε άλλα θέματα και να ξεχαστώ. Πλέον σημείο έκφρασης είναι μόνο το ιστολόγιο και αυτό κάνει τη σπουδαιότητά του ακόμα μεγαλύτερη.

Το εσωτερικό πρόβλημα πάλι εστιάζεται στις λίγες ελπίδες. Λίγες ελπίδες για τη βελτίωση της προσωπικής μου ζωής, καθώς και άλλων τομέων. Τονίζω το "λίγες", διότι εκεί είναι η ουσία. Αν είναι πολλές, αυτομάτως γίνεσαι αισιόδοξος άνθρωπος και απολαμβάνεις τη διαδικασία της προσπάθειας. Αν είναι μηδενικές, τότε κάνεις αναστροφή και βάζεις άλλους στόχους. Αν όμως είναι λίγες, τότε προσπαθείς ράθυμα, αναποτελεσματικά και σίγουρα δεν εισπράττεις ικανοποίηση από το απαισιόδοξο ταξίδι.

Λυπάμαι για την ψυχοπλακωτική ανάρτηση, αλλά έτσι νιώθω.

Τα σοκάκια

"Το λοιπόν", όπως έλεγε πάντα ένας συμφάνταρος σε κάθε του φράση και τον κορόιδευαν όλοι (ω ρε φίλε, δε θυμάμαι καν το όνομά του). ...αυτή η ανάρτηση θα είναι γλυκανάλατη. Λίγη γκρίνια, λίγη χαρά, οπότε μπορεί να διαβαστεί με κάθε διάθεση.

Η εβδομάδα ξεκίνησε μάλλον καλά, με ωραίο καιρό, παρέα με τη μοτοσυκλέτα μου. Είχα βέβαια λίγο άγχος, διότι έπεσαν κάμποσοι πελάτες για τη δεύτερη δουλειά. Είχε όμως καλή αμοιβή, ωραία δουλειά και ικανοποίηση. Επιπλέον έτυχε μετά από καιρό κάτι δημιουργικό στην κύρια εργασία μου, που μου έδωσε απρόσμενη ενέργεια για να το ολοκληρώσω. Ήταν και οι εξωτερικές δουλειές, με πολύ καλή συνεργασία και μου θύμισαν πόσο μου λείπει η περίοδος με το ελεύθερο επάγγελμα. Να ορίζεις εσύ την ποιότητα επαφής με τον πελάτη. Λιγότερα χρήματα, απουσία μοτοσυκλέτας, αλλά μάθαινα συνέχεια πολλά, είχα σταθερό κίνητρο και φυσικά χρόνο για τον εαυτό μου. Άραγε αξίζει το 9-5 για τη ζωή που κάνω τώρα;

Πάνω λοιπόν που ψιλοευχαριστιέμαι τη δουλειά και απολαμβάνω τη μετακίνηση με την Ισμήνη, σκάει μετά από χρόνια κάτι ανέλπιστο. Κρεβατώνομαι από ίωση. Την πρώτη μέρα ταλαιπωρήθηκα, τη δεύτερη βαριόμουν, αλλά την επόμενη ένιωσα μέχρι ωραία που απείχα από το τοξικό περιβάλλον του γραφείου, όπου ακούς συνέχεια συναδέλφους να εκφράζονται μίζερα. Ο γράφων τα πρήζει σε μερικούς φίλους, γράφει όλη τη μαυρίλα στο ιστολόγιο, αλλά στις υπόλοιπες διαπροσωπικές επαφές, με γνωστούς, συνεργάτες, πελάτες, βγάζει ουδέτερο ύφος ή ακόμα και ενθουσιασμό. Κυρίως στο ιστολόγιο βγαίνει η μαυρίλα και στην Πεντέλη ή στη Ρόδων εκτονώνεται. Δεν την αφήνω ανεξέλεγκτη να ξεθωριάζει τα χρώματα του κοινωνικού περιβάλλοντός μου.

Είχα επομένως πολύ χρόνο για να σκεφθώ, να ξανασκεφθώ, να χαλαρώσω, να κοιμηθώ, μέχρι να αναρρώσω. Η Ισμήνη μου έλειψε πολύ. Πριν από λίγο την καθάρισα και περιμένω πώς και πώς να την οδηγήσω αύριο. Τουναντίον, ο αθλητισμός δε μου έλειπε καθόλου. Δεν ήταν όμως τόσο παράξενο τελικά, διότι θυμάμαι καλά ότι την περασμένη εβδομάδα ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που πήγα για τρέξιμο και ανέβηκα στην Πεντέλη με το ποδήλατο, χωρίς να νιώσω ότι έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Εννοείται ότι δεν το μετάνιωσα, αφού είναι αμφότερες καλές προπονήσεις, αλλά δε με έκαναν να γεμίσω μπαταρίες, δε μου έδωσαν ενέργεια για την καθημερινότητα. Περισσότερο με ενεργοποίησε η δημιουργική εργασία που προέκυψε λίγες μέρες μετά. Είναι προφανές ότι έχω ανάγκη έκφρασης της δημιουργικότητάς μου.

Άλλες μικρές και φευγαλέες όμορφες στιγμές ήταν όταν πήγα μετά τη δουλειά να επισκευάσω το ποδήλατό μου. Το μεγαλύτερο κομμάτι της συντήρησης και επισκευής το κάνω μόνος, αλλά είναι λίγες επισκευές που θέλουν ανταλλακτικά, εργαλεία και τεχνογνωσία που δε διαθέτω. Αρχικά είχα άγχος να προλάβω τις εξωτερικές δουλειές, να προλάβω και το ποδηλατάδικο, ώστε να είναι όλα έτοιμα για την ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής (ναι, αυτή που δεν πήγα τελικά λόγω ασθένειας - όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει). Μετά από μία όχι πολύ κουραστική μέρα, ανέβηκα στο ποδήλατο και έκανα μερικά χιλιόμετρα προς το ποδηλατάδικο και πίσω. Ήταν θεϊκά. Οι άλλοι μποτιλιαρισμένοι στα αμάξια, ενώ εγώ ελεύθερος στο ποδήλατο. Πώς είναι δυνατόν να έχω ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η αστική μετακίνηση με το ποδήλατο; Πρέπει να ξαναρχίσω να πηγαίνω περιστασιακά στη δουλειά με αυτό.

Εδώ λοιπόν έρχονται τα σοκάκια του τίτλου. Για να φθάσω τα όμορφα απογεύματα στους πελάτες μου, επέλεξα συνειδητά όλες τις φορές το περπάτημα. Άλλοτε μόνο ένα χιλιόμετρο, άλλοτε πέντε. Ήταν η τέλεια αφορμή για να περπατήσω μετά τη δουλειά, αντί να μείνω στο σπίτι και να σκέφτομαι πως δεν εισπράττω πλέον ικανοποίηση από πουθενά. Ο καιρός είναι απίστευτος αυτή την εποχή, ειδικά τα απογεύματα και το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει είναι να χαθείς στα στενά της πόλης. Μου αρέσει πολύ να ανακαλύπτω μικρούς στενούς δρόμους, που σε πρώτη όψη θυμίζουν αυλή ή είσοδο χώρου στάθμευσης. Αν είσαι παρατηρητικός, διαπιστώνεις ότι κοντά σε δρόμους που περνάς χρόνια υπάρχουν πολύ όμορφα σπίτια, ωραίοι κήποι και κυρίως μαγικά δρομάκια.

Κάπως έτσι σήμερα, λίγο χαμένος, αλλά περισσότερο εσκεμμένα ξεστρατισμένος, σχεδόν διπλασίασα τη διαδρομή για να παρατηρήσω το κρυφό τοπίο των στενών της Κηφισιάς. Εκεί δε βλέπεις πομπώδεις εισόδους, αλλά δευτερεύουσες, λιγότερο φροντισμένες, με μία αύρα περασμένων δεκαετιών. Φύλλα στο δρόμο, τη φύση να οργιάζει, τους κήπους ατημέλητους, ελεύθερους να αναπτυχθούν άναρχα. Σαν κερασάκι στην τούρτα, πέτυχα στον τερματισμό του το σημερινό αγώνα δρόμου της Κηφισιάς και ζήλεψα λίγο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προπονημένος για να συμμετάσχω σε αγώνα με τις επιδόσεις που θα ήθελα να έχω. Το βασικότερο είναι ότι θα παρασυρθώ σε ρυθμό που θα μου κάνει περισσότερη φθορά, παρά βελτίωση. Παρ' όλα αυτά άναψε μέσα μου μία όμορφη αγωνιστική σπίθα.

Ξεκινάει η εβδομάδα αύριο. Χαίρομαι που θα πάω στη δουλειά, όχι για το συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας και το περιβάλλον, τα οποία θα πρέπει να αλλάξω, αλλά γιατί μου έλειψε η αίσθηση παραγωγικότητας και φυσικά η Ισμήνη.

Το στοίχημα έγκειται στην εύρεση δραστηριοτήτων που να με γεμίζουν και να δίνουν αξία στην κάθε μέρα. Εννοώ να με κάνουν να νιώθω την αξία κάθε μέρας, διότι οι αξίες υπάρχουν, ακόμα κι όταν αδυνατούμε να τις εντοπίσουμε.

Δύο ώρες

...τόσο περίπου διαρκεί η θεϊκή ανάβαση της Πεντέλης, μαζί με την ανέμελη κατάβαση. Είναι από τις καλύτερες επιλογές όταν βλέπω ότι το τοπίο γύρω μου γίνεται μαύρο, γκρι και γενικά αποχρωματίζεται.

Είχα να ανέβω ένα μήνα περίπου και πήρα σήμερα την απόφαση. Είχα κάνει μία προσπάθεια πριν από δύο εβδομάδες, αλλά βρέθηκα προ έκπληξης. Ένα από τα καλά του δυστυχώς χιλιοκαμένου βουνού είναι ότι αγνοείται από τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις πυροπροστασίας. Όταν έκλειναν το δρόμο προς την κορυφή της Πάρνηθας και του Υμηττού ή την πρόσβαση στο Άλσος Συγγρού, η Πεντέλη ήταν πάντα ανοιχτή. Μέχρι πέρσι αυτό. Με το που άρχισε να ομορφαίνει και να πρασινίζει λίγο το βουνό, σε συνδυασμό με τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα που ξεκίνησαν από την Καλλιτεχνούπολη, άρχισε να κλείνει τόσο ο δρόμος προς την κορυφή της, όσο και ο περιφερειακός που περνάει από πιο χαμηλό υψόμετρο και την Παλαιά Πεντέλη.

Κάπως έτσι ανέβηκα μία μέρα με δυνατό άνεμο και πάνω που πέρασα τη δυσκολότερη ανηφόρα πριν τη διακλάδωση του μοναστηριού και προσέγγισα το οροπέδιο πριν τη σπηλιά του Νταβέλη (σπήλαιο αθανάτων για την ακρίβεια), βλέπω έναν πυροφύλακα να σταματάει ένα αμάξι.

"Δεν είναι δυνατόν να κλείνουν την Πεντέλη. Τουλάχιστον θα αφήνουν τα ποδήλατα...", οπότε πάω να προσπεράσω.

- Ε! Που πας; Έχουμε Κατάσταση 4!

- Δεν μπορώ να ανέβω στην κορυφή;

- Όχι. Γύρνα πίσω και έλα μέρα με Κατάσταση 3.

...απάντησε αγενώς. Η αλήθεια είναι ότι τον προκάλεσα, διότι προσπέρασα με θράσος, έχοντας μέσα μου την αγάπη και τη γνώση του βουνού και ξέροντας ότι περισσότερο το προστατεύω με την παρουσία μου, παρά εκθέτω σε κίνδυνο το βουνό ή τον εαυτό μου. Άλλωστε ο αδιέξοδος δρόμος προς την κορυφή πρακτικά έχει μόνο θαμνώδη βλάστηση και όχι τα πεύκα που δυστυχώς τείνουν να ποινικοποιηθούν, επειδή κάποιοι είναι εγκληματικά αμελείς. Το να προστατεύουμε και αυτό το σημείο δείχνει ότι καήκαμε με το χυλό και φυσάμε το γιαούρτι.

Δεν ήθελα να τον κοντράρω, αφού ήταν εντεταλμένο όργανο και δε θα είχε νόημα η αντιπαράθεση μαζί του. Πήρα την κατηφόρα απογοητευμένος, αλλά τουλάχιστον ανέβηκα μετά από χρόνια μέχρι το μοναστήρι, έτσι για να δω πώς είναι και τελικά πήρα το δρόμο της επιστροφής.

Το καλοκαίρι οι μέρες με άνεμο έχουν πολλά καλά. Μπορείς να αθληθείς χωρίς να ζεσταίνεσαι πολύ, όντας όμως αποφασισμένος ότι θα φας τρελή κόντρα ακόμα και από πλάγιους ανέμους. Μπορείς να πας για windsurfing ή τέλος πάντων να δραστηριοποιηθείς ακόμα και με εργασία, χωρίς να ζεσταίνεσαι πολύ. Άρα, αν θέλεις κατακαλόκαιρο να μην αντιμετωπίσεις καύσωνα, χρειάζεσαι άνεμο. Κατάσταση 4, 5 και όσο πάει. Καλό είναι φυσικά που πρασίνισε το βουνό, πολύ καλό που το προστατεύουν, αλλά για εμένα μειώνονται οι εναλλακτικές.

Σήμερα όμως είχε δροσιά και μέτριο άνεμο, οπότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Και το εννοώ, διότι όταν αρχίζει να κάνει κρύο πρέπει να κουβαλάς περισσότερα ρούχα μαζί σου, ενώ σε συνδυασμό με τη μείωση της φωτοπεριόδου το χειμώνα και τις βροχές, δυσκολεύεσαι να βρεις μέρα για να απολαύσεις την κορυφή. Ο λόγος που ανέβηκα όμως δεν ήταν ο καιρός, αλλά η ανάγκη για απομόνωση, η ανάγκη να δοκιμάσω τις αντοχές μου και να διασκεδάσω τις σκέψεις. Χρειάζομαι την κούραση και την εξάντληση για να αναζωογονηθώ.

Πολλή δουλειά χθες, αλλά δεν ήθελα σαββατιάτικα να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ. Θα ένιωθα ότι θα είχα χάσει το Σάββατο που, κακώς, έχει εντυπωθεί και στο δικό μου μυαλό σαν μέρα διασκέδασης. Αποφάσισα λοιπόν, έστω και νυσταγμένος, να πάω να βρω τους φίλους μου. Ήταν λάθος. Από τη μία σερνόμουν από τη νύστα, από την άλλη δεν μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ, όπως μου συμβαίνει συχνά σε περιόδους μοναχικής ζωής. Χαμόγελα γύρω μου, γέλια, άτομα που έδειχναν ευτυχισμένα. Εμένα να με κυριεύει η ανία, η κούραση, η ζήλια που δεν μπορούσα να μοιραστώ τα συναισθήματα και να βιώσω τη στιγμή. Επέστρεψα αργά μετά τα μεσάνυχτα στο σπίτι, έχοντας εκ των υστέρων διαγνώσει το λάθος μου. Θα έπρεπε να είχα μείνει σπίτι για να ξεκουραστώ. Δεν είμαι σε φάση που μπορώ να περάσω καλά με κόσμο, υπό τις συνηθισμένες δραστηριότητες των άλλων, όπως καφές, ποτό, φαγητό. Χρειάζομαι καλές αθλητικές παρέες. Να μοιραστώ τις αναπνοές και την κούραση με καλούς φίλους σε τρέξιμο, ποδηλασία, ορειβασία.

Σήμερα όμως ήξερα! Αγνόησα την παρέα που θα μαζευόταν πάλι. Ήθελα άλλωστε να αποφύγω μία πρώην που προσπαθεί να τα ξαναβρούμε, κυρίως για να μην της δίνω ελπίδες. Την ίδια που είχα αποφύγει πάλι πριν από 15 μήνες, αποφασίζοντας να βγω για ποδήλατο και γνώρισα εκείνη τη μέρα την Ιωάννα. Αυτή πρέπει να ξεχάσει εμένα κι εγώ με τη σειρά μου να ξεχάσω την Ιωάννα. Είναι άτιμος ο έρωτας, κάποιες φορές δίνεις αξία στην απόρριψη και όχι στην εκτίμηση. Τουλάχιστον από την πλευρά μου προσπαθώ να μην πληγώνω τις κοπέλες και να μη δίνω ελπίδες σε καταστάσεις που δεν έχουν μέλλον.

Σήμερα όμως δε θα έβγαινα με ποδηλάτες, αλλά μόνος. Αδυνατώ να χαμογελάσω, αδυνατώ να περάσω καλά με κόσμο, άρα χρειάζομαι απομόνωση και βουνό. Δύο δικές μου ώρες, με το ποδήλατο και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και γρήγορα για την ανηφόρα, όχι για μία γυναίκα. Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει, λένε κάποιοι. Αυτή τη φορά γέλασα όμως κι εγώ. Λίγο πριν φθάσω στο Κεφαλάρι, πέτυχα μία κοπέλα με ένα Yamaha MT-07, ακριβώς ίδιο με εκείνο της τύπισσας που συναντάω σπανίως στο δρόμο προς τη δουλειά. Η κοπέλα έχει ακριβώς την ίδια σιλουέτα, αλλά διαφορετικό κράνος. Δε φοράει εκείνο με τον αριθμό 93 του Marc Marquez, αλλά ένα σκούρο γκρι, για να ταιριάζει με το χρώμα της μοτοσυκλέτας. Είναι η ίδια; Τι κάνει όμως μόνη της στα βόρεια προάστια; Συνήθως τη βλέπω στο Ψυχικό και στον Καρέα. Είναι αυτή και άλλαξε κράνος ή όλες οι μουν... ...ε οι γκόμενες έχουν πάρει σκούρο γκρι MT-07; Η τύπισσα φοράει σορτσάκι και μπουστάκι λες και είναι στην παραλία, με αποτέλεσμα όλα τα αρσενικά να έχουν στρέψει το βλέμμα προς το μέρος της. Εγώ στο ποδήλατο, να σκέφτομαι: "Μπορώ να της μιλήσω; Έχει νόημα;"

Τελικά αποφάσισα να κάνω κάτι πολύ εύκολο για έναν φανατικό ποδηλάτη: Να επιταχύνω γρήγορα, να φθάσω στη μέγιστη καρδιακή συχνότητα και να προσπεράσω τη συνάντηση, ξεχνώντας την κοπέλα και την αδυναμία να την προσεγγίσω. Ξεκινάω να ποδηλατώ γρήγορα και αρχίζω να γελάω: "Ρε τι σου κάνει μια γυναίκα!". Ξέρω ότι τα sprint απαγορεύονται πριν από μία απαιτητική ανάβαση, ειδικά όταν είσαι στην αρχή, διότι σε κουράζουν άσκοπα, αλλά εκείνη τη στιγμή το χρειαζόμουν για να ξεπεράσω αυτό που είδα.

Συνεχίζω προς την κορυφή και ακόμα τη σκέφτομαι. Σε κάποια σημεία, απολύτως προβλέψιμος, μετανιώσω για το sprint που προηγήθηκε. Χαμογελάω πάλι με τη σύμπτωση, διότι δύο μέρες πριν είχα πάει για ποδήλατο με φίλους και είδα κάποιον μετά από 3 μήνες:

- Τι γίνεται η γυναίκα σου;

- Ποια γυναίκα; Μόνος είμαι...

- Αυτή με το MT-07 που βλέπεις στο δρόμο για τη δουλειά το πρωί.

- Χαχαχαχα. Δυστυχώς την πέτυχα δύο φορές πριν από δύο μήνες, ενώ ήμουν με το αμάξι και από τότε τίποτα. Μάλλον είναι εκπαιδευτικός σαν εσένα και το καλοκαίρι δεν πηγαίνει στη δουλειά. Δεν πειράζει, καλύτερα θα έλεγα, διότι είχα φθάσει στο σημείο να εξιδανικεύω μία γυναίκα που δεν έχω δει και δεν έχω γνωρίσει, οπότε απογοητεύουν τις περισσότερες μέρες που δεν την έβλεπα.

Τέλος πάντων, προσπαθούσα να την ξεχάσω στην ανηφόρα αλλά δεν τα κατάφερνα. "Υπομονή μέχρι την ανηφόρα του μοναστηριού. Εκεί δεν έχεις παρά να μετράς ανάσες και πεταλιές μέχρι τη διακλάδωση."

Χαμογελάω πάλι όταν στρίβω δεξιά στη διακλάδωση. "Πόσο καλά ξέρω τον εαυτό μου το και το βουνό." Είχα ξεχάσει τα πάντα μέσα στα δύο χιλιόμετρα της πιο απαιτητικής ανηφόρας.

Περιέργως το βουνό δεν έχει πολλή ησυχία. Ανεβοκατεβαίνουν κάθε λίγο αμάξια. Μάλλον πήγα νωρίς. Πέτυχα και δύο ποδηλάτες να κατεβαίνουν την ώρα που ανέβαινα. Η μία κοπέλα, κάτι πολύ σπάνιο για την Πεντέλη. Νομίζω ότι οι μόνες κοπέλες ποδηλάτισσες που έχω δει στη κορυφή της Πεντέλης είναι εκείνες που ανέβαιναν μαζί μου.

Συνήθως στα 800 μέτρα υψομέτρου ησυχάζει το σκηνικό, αλλά αυτή φορά χρειάστηκε να ανέβω ψηλότερα για να αρχίσω να νιώθω τη γαλήνη του βουνού. Να χαλαρώσω και να ακούσω το θρόισμα των φύλλων ενός απομονωμένου μικρού πεύκου, το βουητό μίας σφήκας, τον ήχο της καλολαδωμένης αλυσίδας του ποδηλάτου. Ήθελα πάνω από μία ώρα για να διώξω τις σκέψεις και να γίνω ένα με βουνό.

Μία σταγόνα ιδρώτα τρέχει στο μέτωπο. Τείνω να δένομαι με τα αντικείμενα και δε θέλω να τα αλλάζω. Κάπως έτσι έχω το ποδηλατικό μου κράνος σχεδόν οκτώ χρόνια και έχει αρχίσει να χαλάει το περιμετρικό σφουγγαράκι που μαζεύει τον ιδρώτα. Τη σκουπίζω το με το χέρι. Χαμογελάω πάλι, διότι μετά αρχίζει να γλιστράει το χέρι στο τιμόνι.

Δυστυχώς δεν είδα ούτε πέρδικες, ούτε το γεράκι, ούτε λαγό ή αλεπού. Ίσως ήταν νωρίς το απόγευμα. Έφθασα στην κορυφή, με το τοπίο να θολώνει από την υγρασία. Δεν άξιζε να κάνω στάση για φωτογραφίες, συνεπώς αναστροφή και πίσω. Το καλό αν κατεβαίνεις μέρα είναι ότι βλέπεις από μακριά τις λακκούβες στο δρόμο και τις πέτρες, οπότε μπορείς να ευχαριστηθείς γρήγορη κατάβαση.

Σπίτι τώρα που γράφω, όχι ενθουσιασμένος, αλλά σίγουρα καλύτερα από το να είχα επιλέξει τη συμβατική διασκέδαση με φίλους. Ξέρω ότι η απομόνωση δε βοηθάει για πολύ, αλλά αυτή την περίοδο προέχει να ανακτήσω τη χαμένη αυτοπεποίθηση και να βρω την προσωπική ισορροπία μου. 

Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.

Μία ώρα

Μία ώρα τρεξίματος αρκεί για να με κάνει να νιώθω ότι αξίζει που ζω την κάθε μέρα. Δέκα χιλιόμετρα σε ήσυχο περιαστικό περιβάλλον, ακόμα και μόνος, είναι η προσωπική μου επιλογή. Η δραστηριότητα που μου προσφέρει συνήθως περισσότερα από τη συναναστροφή με φίλους.

Τον τελευταίο καιρό θα έλεγα ότι έχω ηρεμήσει, όπως κάθε καλοκαίρι που πέφτει η κίνηση στους δρόμους και μειώνεται ο φόρτος εργασίας. Ο καιρός φέτος το καλοκαίρι ήταν ήπιος, χωρίς καύσωνες, καθώς και με μερικές βροχερές μέρες που μετρίαζαν τη ζέστη, οπότε ήταν ό,τι πρέπει για εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες. Αρκετός ελεύθερος χρόνος τα απογεύματα, άπλετος τα σαββατοκύριακα και φυσικά τον γέμισα με άθληση.

Έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν τα έντονα συναισθήματα από τις ερωτικές απογοητεύσεις, αλλά θέλω ακόμα καιρό για να πω ότι βρίσκομαι σε φάση συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Προς το παρόν παλεύω να πετύχω όμορφες στιγμές στη ζωή μου, η οποία βρίσκεται σε φάση μάλλον ανάλατη και κουραστικά μονότονη. Η δουλειά δε με γεμίζει όσο παλαιότερα και είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που σκέφτομαι σοβαρά να αλλάξω εργασία. Η δουλειά ήταν το στήριγμά μου, από το οποίο αντλούσα ευχαρίστηση και δυνάμωνα την αυτοπεποίθησή μου, αλλά τους τελευταίους μήνες δεν ισχύει πια αυτό και οφείλω να βρω τη δύναμη να ρισκάρω την αλλαγή. Με τα χρόνια έμαθα να φεύγω από σχέσεις που δεν είχαν μέλλον και τώρα ψάχνω να βρω την αντίστοιχη δύναμη για να φύγω από τη δουλειά. Η διαφορά είναι όμως ότι στην εργασία τίθεται ζήτημα βιοπορισμού, οπότε το ρίσκο είναι πολύ μεγαλύτερο από το να πληγωθείς συναισθηματικά.

Ακόμα και η συναναστροφή με φίλους, μετά από 2 μήνες άρχισε να μου δημιουργεί κορεσμό. Μου λείπουν οι αθλητικές παρέες που είχα κάποτε. Η Ισμήνη, ο Γιάννης και άλλοι. Καλοί φίλοι σε συνδυασμό με όμορφα κοινά αθλητικά ενδιαφέροντα.

Παραμένω όμως αθλητής στην ψυχή. Ξέρω ότι όταν το τοπίο μαυρίζει τριγύρω μου, μπορώ να εισπράξω χαρά και ικανοποίηση, αναζητώντας τα όρια του σώματος. Κάπως έτσι, άρχισα να πιέζομαι τα απογεύματα για να κάνω το πρώτο διστακτικό δρομικό βήμα. Τα επόμενα είναι πιο εύκολα και σιγά-σιγά γίνονται άλματα.

Άρχισα να μη μετράω το χρόνο, διότι αφενός πιέζομαι περισσότερο απ' όσο πρέπει για να φθάσω παλαιές επιδόσεις και τραυματίζομαι, αφετέρου εισάγω άγχος σε κάτι πολύ όμορφο και χάνω τη δυνατότητα χαλάρωσης. Ειδικά μετά από μία πιεστική μέρα στη δουλειά, το μυαλό πρέπει να εστιάζει στα όμορφα και όχι να νιώθει την πίεση του χρόνου.

Συνήθως τρέχω δέκα χιλιόμετρα στην περιοχή της Εκάλης στον ποδηλατόδρομο της οδού Ρόδων. Χρόνια τώρα έχει γίνει χώρος συγκέντρωσης πεζοπόρων, δρομέων και ποδηλατών. Είναι η μία ώρα που είναι όλη δική μου. Η προσωπική μου επιλογή για να με κάνει να νιώθω κάτι όμορφο σε μία δύσκολη καθημερινή. Δύσκολη όχι από αντικειμενικά προβλήματα, αλλά κυρίως από τις προσωπικές μου σκέψεις, την απαισιοδοξία και τη μοναξιά που με κυριεύει. Πολλή ηρεμία και μπόλικος ελεύθερος χρόνος καταλήγουν σε αρνητικές σκέψεις.

Αρχικά χρειάζεται πολλή επιμονή για να ξεκινήσω το τρέξιμο. Μπορεί να μου πάρει ακόμα και σαράντα δρομικά λεπτά για να φθάσω στη νιρβάνα του δρομέα. Ποτέ όμως δεν το έχω μετανιώσει. Ειδικά αυτή την εποχή που η θερμοκρασία είναι καλή και η μέρα κρατάει μέχρι αργά το απόγευμα, απολαμβάνω το ήπιο φως λίγο πριν τη δύση του ηλίου, αλλά και το δειλινό.

Γενικά τείνω να συγκρίνομαι με κόσμο, να ζηλεύω και τελικά να απογοητεύομαι. Όμως όταν τρέχω βρίσκομαι στη σφαίρα της ευτυχίας. Δε με νοιάζει τίποτε γύρω μου. Μόνο στην αρχή με γυροφέρνουν διάφοροι προβληματισμοί, αλλά σύντομα τους προσπερνάω και έχω μόνο την ανηφόρα να με απασχολεί. Ωραίο περιβάλλον μέσα στα δέντρα, με κόσμο που μοιράζεται το χώρο με ευγένεια. Πρόσφατα συνάντησα έναν ηλικιωμένο κύριο να περπατάει στο στενό πεζοδρόμιο. Κατέβηκα στο δρόμο για να του δώσω χώρο, αλλά πρόλαβε και κατέβηκε πρώτος.
"Ευχαριστώ", του λέω και ακολούθησε με στόμφο η απάντηση:
"Εγώ σε ευχαριστώ!".
Άγνωστος κόσμος που σε χαροποιεί με μία μικρή επαφή. Δυστυχώς με τους οικείους μας έχουμε πράγματα που μας δένουν, αλλά και διαφορές που με τον καιρό διογκώνονται. Ενώ με τους ξένους δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε.

Κάπως έτσι, με λίγο τρέξιμο και ποδήλατο πέρασε το καλοκαίρι. Μικρές ενέσεις ομορφιάς για να με κάνουν να αντέξω την καθημερινότητα. Η Ισμήνη τακτικά να προσφέρει ωραίες στιγμές. Μου έλειπε όμως το όμορφο αίσθημα που είχα νιώσει στα μέσα του καλοκαιριού με τους φίλους. Κάπου εκεί έγινε το θαύμα: Πήρε ένας καλός μου φίλος ένα KTM Duke 250. Έφαγα πάνω από ένα μήνα να του κάνω προτάσεις για μοτοσυκλέτες και είχα καταλήξει στο Duke 390.

Θεωρώ ότι για κάποιον που έχει ωριμάσει, δεν υπάρχει ο κίνδυνος της ισχύος από μοτοσυκλέτες μεσαίου κυβισμού. Δεν είναι όπως ένα παιδί 20 χρονών που κινδυνεύει και με μηχανάκι 10 ίππων, επειδή θα τρέχει σε σημεία που δεν πρέπει, έχοντας άγνοια και κυρίως αδιαφορία κινδύνου. Προσπάθησα λοιπόν να τον πείσω να πάρει κάτι μέτριας ισχύος, ώστε να κερδίσει από τη ροπή χαμηλά και την ασφάλειά της, αντί να πάρει μοτοσυκλέτα 125 cc. Δυστυχώς με άκουσε μόνο εν μέρει και κατέληξε σε Duke 250, φοβούμενος τη μεγαλύτερη ισχύ, αλλά σεβάστηκα την επιλογή του.

Το οδήγησα για λίγο. Πάρα πολύ όμορφο εμφανισιακά, όπως όλα τα μικρά (125, 200, 250, 390) Duke, αλλά μου φαινόταν παιχνιδάκι. Η ροπή χαμηλά ανύπαρκτη, το ζύγισμα χειρότερο από την Ισμήνη, ο ήχος του κινητήρα θύμιζε γκρινιάρικο γατί, η αίσθηση ποιότητας πολύ χαμηλότερη από τη δική μου μοτοσυκλέτα. Μόνο ο συμπλέκτης και ο λεβιές των ταχυτήτων ήταν πολύ προσεγμένοι.

Καβάλησα ξανά την Ισμήνη και κατάλαβα την αξία της. Όπως με το MT-09, που μου φαινόταν πολύ καλύτερο, έτσι κι ακόμα περισσότερο συνειδητοποίησα τη διαφορά της καλύτερης μοτοσυκλέτας.

"Πώς σου φάνηκε;", με ρώτησε. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω, μόλις την είχε αγοράσει. Να του πω ότι είναι κατά πολύ κατώτερη της Ισμήνης; Απάντησα απλά αναφέροντας τα θετικά που διαπίστωσα. Δεν ήθελα να του στερήσω τον ενθουσιασμό της νέας του αγοράς. Άλλωστε όποια μηχανή και να πάρεις, πάντοτε υπάρχει μία καλύτερη ή διαφορετική που θα κάνει τη δική σου να φαίνεται λίγη. Έτσι είχα αισθανθεί με την οδήγηση του MT-09 πριν από ένα μήνα. Ακόμα κι αυτό να είχα τώρα, υπάρχουν άλλες καλύτερες μοτοσυκλέτες που θα το έκαναν να ωχριά μπροστά τους.

Ανέλαβα λοιπόν να τον μυήσω στα πρώτα του βήματα με μοτοσυκλέτα, καθότι είχε εμπειρία μόνο από παπί. Περάσαμε την τελευταία εβδομάδα μερικές από τις πιο ωραίες μέρες του καλοκαιριού με βόλτες στα παράλια της ανατολικής Αττικής. Εγώ να φεύγω από τη δουλειά με τη μηχανή, κάνοντας κάμποσα χιλιόμετρα για να τον πάρω και να πάμε βόλτα με τις μηχανές. Από τις καλύτερες εμπειρίες.

Είναι γεγονός ότι παρόλο που λατρεύω την Ισμήνη, την έχω στο μυαλό μου ως εξαιρετικό εργαλείο μετακίνησης και όχι για τον ελεύθερο χρόνο. Ο ελεύθερος χρόνος για εμένα είναι άθληση: Τρέξιμο, ποδηλασία, κολύμβηση, wind surfing, ακόμα και περπάτημα. Όμως μετά τις παρεΐστικες μηχανόβολτες, κατάλαβα ότι η μηχανή μπορεί να με κάνει πραγματικά χαρούμενο, ακόμα και συγκρινόμενη με το τρέξιμο.

Με αυτό το σκεπτικό, σήμερα το απόγευμα φεύγοντας από τη δουλειά, είπα να ανέβω για μία ακόμη φορά στον Υμηττό με την Ισμήνη. Έφυγα μάλλον πιεσμένος από το γραφείο, αλλά σχετικά ξεκούραστος. Η μοτοσυκλέτα με αναζωογόνησε με τις βόλτες τις τελευταίες ημέρες και ανακάλυψε τη χαμένη ενέργεια που είχα μέσα μου. Ανέβηκα λοιπόν παρέα με την Ισμήνη το απόγευμα. Σίγουρα με το ποδήλατο είναι καλύτερα, αλλά με τη μηχανή ο χρόνος εκμηδενίζεται. Στον περιορισμένο χρόνο που έχεις μία εργάσιμη ημέρα, μπορείς να βρεθείς εύκολα σε υπέροχα μέρη.

Ανέβηκα χαλαρά την ανηφόρα, θαύμασα το τοπίο, αλλά μου έλειπε η αίσθηση κατάκτησης της ανηφόρας με τις δυνάμεις μου, καθώς και η ησυχία του ποδηλάτου. Η Ισμήνη ακούγεται υπέροχα, αλλά το θρόισμα των φύλλων είναι ανώτερο. Σταμάτησα λοιπόν στο δρόμο που κατεβαίνει προς Παπάγου και ξάπλωσα κάτω για 20 λεπτά. "Απίστευτο! Είναι καθημερινή, μετά τη δουλειά και βρίσκομαι εδώ!". Χαλάρωσα. Σίγουρα μου έλειπε κάποια καλή παρέα, αλλά ακόμα κι έτσι περνούσα ωραία.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής, μπήκα στον πανικό των μποτιλιαρισμένων δρόμων και άρχισα να βάζω στόχους για τις επόμενες εξορμήσεις. Σ' ευχαριστώ Ισμήνη! :)

Ανάβαση Πεντέλης

Μετά από πέντε μήνες, βρήκα επιτέλους τη διάθεση να ανέβω στο αγαπημένο μου βουνό. Ίσως είναι η μοναδική φορά τα τελευταία έξι χρόνια που απέχω τόσον καιρό από την κορυφή της.

Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν δικαιολογίες, αφού είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο τους τελευταίους μήνες και ο καιρός ήταν ευνοϊκός. Απλά συνέβη κάτι το οποίο γνωρίζω καλά: Όταν απέχω για καιρό, χάνω την αίσθηση της αξίας μίας δύσκολης ανάβασης και μπαίνουν στο προσκήνιο αναστολές. Το μυαλό ξέρει πολύ καλά ότι η Πεντέλη μου προσφέρει πολλά, αλλά περνάει στη λήθη η σπίθα που με κάνει να αποζητώ τη μαγεία της κορυφής, κατακτημένης από τις δικές μου δυνάμεις.

Το παράξενο είναι ότι δεν ήμουν πιεσμένος ιδιαίτερα. Ναι, υπήρχαν απογοητεύσεις στον προσωπικό και στον εργασιακό τομέα, αλλά δεν είχα στρες, ούτε ήμουν συναισθηματικά φορτισμένος. Τουναντίον, ανέβηκα χαλαρός.

Κλασσικά, μου πρότειναν κάποιοι φίλοι να πάμε για φαγητό, αλλά ήξερα ότι θέλω κάτι περισσότερο. Κάτι που να γεμίζει την ψυχή μου και να μου δίνει περισσότερη ικανοποίηση από την κοινωνική συναναστροφή. Άλλωστε, σε συνδυασμό με τις μέρες αδείας, είχα περάσει μερικές όμορφες μέρες με καλούς φίλους, οπότε ήθελα κάτι διαφορετικό. Αυτό που με κάνει να νιώθω ...Ποδηλάτης Πεντέλης! :)

Ξεκίνησα χωρίς ενδοιασμούς, αλλά με λίγη περιέργεια, καθότι δεν είμαι καλά προπονημένος. Δεν ήξερα πόσο θα κουραστώ, είχα και τον άνεμο κόντρα. Ξεκινώντας αργά το απόγευμα, σε μία δροσερή καλοκαιρινή μέρα, δε θυμόμουν καν αν θα μου έφθανε ένα παγούρι νερό κι αν θα ήταν αρκετό το διαπνέον κοντομάνικο για τη νυχτερινή κατάβαση από υψόμετρο 1.000 μέτρων.

- "Πολλές σκέψεις ρε φίλε", μονολογώ.

- "Ας διψάσω κι ας κρυώσω, να έχω και κάτι να θυμάμαι." :)

Περιέργως, η ανηφόρα βγαίνει σε μέτριο ρυθμό, σχετικά εύκολα. Με εξαίρεση το προκλητικό τμήμα πριν τη διασταύρωση του μοναστηριού, η διαδρομή μου φαίνεται περισσότερο βόλτα και λιγότερο προπόνηση. Είχα καλύτερη φυσική κατάσταση απ' ό,τι νόμιζα αρχικά. Λίγος κόσμος στο βουνό το αυγουστιάτικο απόγευμα, περισσότερη ησυχία και χρόνος χαλάρωσης. Μπορώ να απολαύσω τη θέα, τις μυρωδιές, να αγγίξω τα σπάρτα περνώντας δίπλα τους, να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα. Ήταν υπέροχα. Δύο ποδηλάτες είδα μόνο, ο ένας ανέβαινε αργά μέσα στη νύχτα, όταν είχα αρχίσει να κατεβαίνω, ενώ ο άλλος με είχε προσπεράσει σβέλτα στην ανηφόρα, λίγη ώρα νωρίτερα.

Ανέβηκαν και μερικά αμάξια με παρέες, αλλά ο περισσότερος κόσμος ήταν μόνος του. Με αμάξια, μοτοσυκλέτες, είχαν πάει για να βιώσουν τη γαλήνη του βουνού. Η Πεντέλη πρασινίζει και πάει. Πολλοί θάμνοι έχουν ξεπροβάλλει, ακόμα και μικρά πεύκα. Είναι θέμα μερικών δεκαετιών να ξαναγίνει το καταπράσινο βουνό που ήταν πριν από είκοσι χρόνια, αρκεί να μην καεί πάλι.

Σε κάθε στροφή ξεπροβάλλουν ωραίες εικόνες που ξυπνάνε αναμνήσεις. Πόσο όμορφο είναι! Κάπου κάνει έκδηλη την παρουσία της μία καρακάξα και κοντά στην κορυφή τη νύχτα ένας λαγός. Το γεράκι δε φαίνεται κάπου, μάλλον προτιμάει να ίπταται την ημέρα. Η ηρεμία του βουνού κάνει πολύ όμορφη αντίθεση με το ασφυκτικό λεκανοπέδιο στο κάτω μέρος του. Νιώθεις υπεροχή που βλέπεις τα πάντα από ψηλά και ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αττικής.

Τα συναισθήματα στρωτά, γαλήνια. Δε θα έλεγα ότι με διακατείχε ο ενθουσιασμός της μοτοσυκλέτας που οδήγησα πριν από μερικές ημέρες. Ήξερα όμως ότι κάνω κάτι πιο κοντά στη φύση μου, πιο προσιτό για τις δικές μου δυνάμεις και συνάμα καλό για την υγεία μου. Λιγότερος ενθουσιασμός, αλλά υψηλότερη έγκριση από την αυστηρή λογική μου.

Πήρα την κατηφόρα, εστιάζοντας στο φωτισμένο λεκανοπέδιο και κυρίως στην κορυφογραμμή της Πάρνηθας. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο χαράζονται τα όρια των βουνών πίσω από τη δύση του ηλίου. Βλέπεις απαλές λεπτομέρειες και βάζεις νέους στόχους σε γνώριμες κορυφές.

Δεν έχει υπάρχει μία φορά που να έχω ανέβει στην Πεντέλη και να το έχω μετανιώσει. Είναι σιγουράκι στις επιλογές μου και αφήνει μία όμορφη αίσθηση τις επόμενες ημέρες.

Η μοναχική ζωή συνεχίζεται, έχοντας ξαναθυμηθεί, εν μέρει, ότι η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.

Έρωτας, πάθος, όνειρο

Το σκέφτομαι μέρες, αλλά σήμερα βρήκα τη διάθεση να γράψω για κάτι όμορφο. Τείνω να συμβιβαστώ στο γεγονός ότι η ευτυχία είναι στιγμές, μιας και η πραγματικότητα το επιβεβαιώνει συχνά. Μπορεί να υπάρχουν παρατεταμένες περίοδοι με καλές στιγμές, αλλά δεν είναι ο κανόνας, τουλάχιστον στον τρόπο που βιώνει ο γράφων τη ζωή.

Αφορμή περισσότερο ήταν το υπέροχο σαββατοκύριακο πριν από δύο εβδομάδες μέρες, αλλά ακολούθησαν και άλλα μικρά όμορφα γεγονότα που μου έδειξαν ότι μπορείς να διεκδικήσεις όμορφες στιγμές και κυρίως να ονειρεύεσαι για τις επόμενες, παίρνοντας δυνάμεις για τις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Προγραμματισμένη αλλαγή λαδιών για την Ισμήνη, οπότε πήγα στην αντιπροσωπεία για το service.

- Η μοτοσυκλέτα είναι ζεστή ακόμη φίλε. Θα πρέπει να περιμένουμε να κρυώσει για να κάνουμε την αλλαγή λαδιών.

Τάδε έφη ο μηχανικός, κάτι το οποίο ήξερα. Με είχε πιάσει η κίνηση και τα φανάρια, είχα και κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι να φθάσω, οπότε κατέληξα με ζεστό τον κινητήρα και, όπως πάντα, υπήρχε χρόνος αναμονής καμιά ώρα μέχρι να κρυώσει.

Κάθομαι λοιπόν στην έκθεση της αντιπροσωπείας και κάνω βόλτες, χαζεύοντας κράνη, μπουφάν και κυρίως τις μοτοσυκλέτες. Μου αρέσουν σχεδόν όλες, διότι ξέρω τι συγκινήσεις σου προσφέρουν και τι ευκολία είναι μέσα στην πόλη. Από παπιά, μέχρι μοτοσυκλέτες τουρισμού. Η Ισμήνη παραμένει μία από τις ομορφότερες. Ακόμα και τα νέα μοντέλα, δε μου αρέσουν τόσο όσο εκείνη, είναι προφανές ότι την έχω ερωτευτεί.

Γενικά δεν πηγαίνω σε εκθέσεις αυτοκινήτων, μοτοσυκλετών ή ποδηλάτων. Δε θέλω να εκθέτω τον εαυτό μου σε σαγηνευτικά αντικείμενα και να αποκτώ υλικά όνειρα. Προτιμώ να εστιάζω στα πολλά που μπορώ να κάνω με τα μέσα που ήδη έχω, παρά να βάζω υλικούς στόχους, ιδίως άφθαστους. Πριν από πολλά χρόνια πήγαινα σε εκθέσεις αυτοκινήτων και έμπαινα μέσα σε όλα τα αυτοκίνητα και τα παρατηρούσα λεπτομερώς. Περνούσα καλά, αλλά έμενα με την αίσθηση του ανικανοποίητου ονείρου. Σχολίαζα με φίλους ιπποδυνάμεις, επιδόσεις, δυνατότητες, αντί να εστιάζω σε πιο ουσιώδη και ταυτόχρονα όμορφα πράγματα. Καλό είναι να έχουμε όνειρα, αλλά κάποια πρέπει να τα φθάνουμε πού και πού.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με παρότρυναν πολλοί φίλοι να πάμε σε εκθέσεις ποδηλάτων για να δούμε τα νέα μοντέλα. Δεν πήγα ποτέ. Η απάντησή μου ήταν σε γενικές γραμμές, ό,τι και η στάση ζωής μου:

- Στην ποδηλασία η ομορφιά έρχεται από τις δικές σου δυνάμεις, από τα μέρη που βλέπεις και τον κόσμο που γνωρίζεις. Είναι ωραίο ένα καλό ποδήλατο, αλλά παίζει μικρό ρόλο στο τι θα βιώσεις. Αγόραζε λιγότερο και ποδηλάτισε περισσότερο.

Όμως με τις μοτοσυκλέτες το αντιμετωπίζω διαφορετικά. Σίγουρα μετράνε πολύ οι δυνατότητες του αναβάτη και η διάθεση, αλλά μετράει πάρα πολύ και το όχημα.

Κοιτάζω λοιπόν και ξανακοιτάζω διάφορα μηχανάκια, ενώ το βλέμμα μου έχει κολλήσει στο καινούριο MT-09. Έχω διαβάσει πολλές κριτικές γι' αυτό και ξέρω πόσο καλό είναι. Δεν είναι τόσο όμορφο όσο η Ισμήνη, αλλά σε κινητήρα, αναρτήσεις, φρένα είναι πολύ καλύτερο.

Στο μεταξύ οι ώρες περνάνε και η Ισμήνη είναι έτοιμη με νέο λάδι και με κάποιες εργασίες συντήρησης. Ο υπεύθυνος στην έκθεση της αντιπροσωπείας με έχει δει να μου τρέχουν τα σάλια και χαμογελάει, όπως επίσης και η υπάλληλος με την οποία έχουμε πιάσει κουβέντα για μηχανές.
- Σου αρέσει το MT-09, ε;
- "Κάποια στιγμή θα ήθελα να οδηγήσω ένα τέτοιο, για να διαπιστώσω αν είναι αλήθεια όσα λένε οι κριτικές", του λέω.
- Ορίστε το κλειδί, έχουμε ένα για test drive.
Ένιωσα μία αναστάτωση μέσα μου. Μία εσωτερική μάχη πάλης ή φυγής. Δεν είμαι άνθρωπος των test drive, δε θέλω την ευθύνη ενός ξένου οχήματος στα χέρια μου. Προσπαθώ να το γλιτώσω:
- Δε θέλω να σας κοροϊδέψω. Δε σκοπεύω να αλλάξω τη μοτοσυκλέτα μου. Μου αρέσει πάρα πολύ.
Ο τύπος επιμένει:
- Το κλειδί είναι εδώ και σε περιμένει όποτε θέλεις. Έχεις χρόνο τώρα;
Κοιτάζω την Ισμήνη που με περιμένει, κοιτάζω το κλειδί ...σκέφτομαι λίγο ακόμα.
- Έλα, αυτό στο μπροστινό πεζοδρόμιο είναι, υπογράφεις ένα έγγραφο και είναι δικό σου.
- Για πόσο μπορώ να το οδηγήσω; Μισή ώρα;
- Βρε πάρε το και για μία ώρα αν θέλεις.
Ο τύπος ξέρει ότι είμαι καλός πελάτης. Άλλωστε από εκεί είχε αγοραστεί η Ισμήνη.
Υπογράφω την αποποίηση ευθύνης για υλικές και ατομικές μου ζημιές, καθώς και για ...θάνατο, φοράω μπουφάν, γάντια κράνος και πάω για τη μεγαλύτερη αδελφούλα της Ισμήνης. Ανεβαίνω πάνω της και νιώθω παράξενα. Φοβισμένος, αλλά συνάμα ενθουσιασμένος.

Ξεκινάω τον κινητήρα, πανδαισία ήχων. Ανοίγω απαλά το γκάζι, μάλλον τρομαγμένος. "ΟΚ, προοδευτικό είναι, κακώς είμαι διστακτικός." Μπαίνω επιτέλους στο δρόμο. Η μοτοσυκλέτα είναι πολύ καλύτερη οδηγικά από ό,τι φανταζόμουν. Απίστευτη ροπή χαμηλά και γραμμική λειτουργία. Ομαλές αλλαγές ταχυτήτων και ασύλληπτη δύναμη.

Ανεβαίνω την Κατεχάκη με ταχύτητες που δε θα έπρεπε. Όνειρο! Επιστρέφω στο ύψος της Καισαριανής και σκέφτομαι τον επόμενο προορισμό μου. Να ανέβω στην κορυφή του Υμηττού; Μπα, θα πάρει πολύ χρόνο και ήθελα κυρίως να τη δω σε συνθήκες αστικής κυκλοφορίας και όχι απλά να δω την ταχύτητα στον άδειο περιφερειακό ή στο βουνό. Μπαίνω στου Παπάγου και πάω προς Χολαργό. "Όπα, ποδηλάτη, γύρνα πίσω. Πλησιάζεις στα λημέρια της Ιωάννας. Δε θέλεις να χαλάσεις ένα υπέροχο test drive με τη θέα της πρώην." Αναστροφή άμεσα, "Μα πόσο ευέλικτη είναι πια, πόσο θεϊκή;" Την οδηγώ πιο άνετα και με περισσότερη σιγουριά απ' ό,τι την Ισμήνη.

Σε κάθε μικρό άνοιγμα του γκαζιού, ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο. Σε κάθε στροφή νιώθω ικανοποίηση, όπως επίσης και στο φρενάρισμα. Πηγαίνω σε Νέο Ψυχικό, Καισαριανή, Παπάγου, ξανά Ψυχικό. Δε θέλω να την αφήσω με τίποτα. Έχω ενθουσιαστεί, αδιαφορώ για τα πάντα γύρω μου. Ο κόσμος είναι όμορφος, πετάω στα σύννεφα. Κάθε χειριστήριο γίνεται προέκταση του χεριού μου. Δοκιμάζω τις χαρτογραφήσεις του κινητήρα, την απόκριση το γκάζι. Όλα θεϊκά!. Νιώθω ότι η στιγμή θέλω να διαρκέσει για πάντα. Πώς γίνεται ένα άψυχο αντικείμενο να σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος και μάλιστα όταν ήδη έχεις στην κατοχή σου καλή μοτοσυκλέτα;

Γκάζι, φρένο, στροφή, πάλι γκάζι, χαμόγελο. Και ξανά! Και ξανά! Είναι απερίγραπτα ονειρική. Δε βρίσκω λέξεις να περιγράψω τις συγκινήσεις που μου προκαλούσε. Σκέφτομαι ότι πρέπει να την επιστρέψω στην αντιπροσωπεία. Δε θέλω να καταχραστώ την ευγένεια του διευθυντή και να την κρατήσω πάνω από μισή ώρα. Έτσι κι αλλιώς χρειάζομαι πάρα πολλές ώρες οδήγησης για να τη χορτάσω. Επιστρέφω με βαριά καρδιά.
- Πώς σου φάνηκε;
- Έπαθα ζημιά. Γράφτηκε ανεξίτηλα στην ψυχή μου. Είναι απίστευτη. Θα την ονειρεύομαι για καιρό.

Αφήνω το κλειδί και καβαλάω την Ισμήνη. Στα πρώτα δέκα χιλιόμετρα δε μου άρεσε. Ένιωθα ότι οδηγούσα πολύ υποδεέστερη μοτοσυκλέτα που δε με ικανοποιεί. Εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο. Η Ισμήνη μου θυμίζει περισσότερο ποδήλατο, παρά μοτοσυκλέτα, σε σύγκριση με το MT-09. Μερικά κυβικά παραπάνω κάνουν τη διαφορά. Ξέρω ότι αυτό το πάθος δεν τελειώνει ποτέ. Πριν δύο χρόνια ήταν με την Ισμήνη, τώρα με το MT-09, μετά με το Super Duke. Πάντα θα βγαίνει κάτι καλύτερο για να καλύπτει τη ματαιοδοξία του υλισμού.

Όμως αυτό που ένιωσα ήταν αληθινό. Αληθινά υπέροχο, όπως και τα όνειρα που έκανα τις επόμενες ημέρες. Ξυπνούσα και σκεφτόμουν με χαρά τη μοτοσυκλέτα, ξάπλωνα να κοιμηθώ και με κυρίευαν τα όνειρα γύρω από αυτή. Και μάλιστα ωραία όνειρα, όχι σαν τις σκέψεις της ερωτικής απογοήτευσης που είχα τις προηγούμενες ημέρες. Ανέβασε, έστω και για μερικές ημέρες την ποιότητα της ζωής μου. Μου έδωσε πολλές στιγμές χαράς και κάτι ακόμα να ονειρεύομαι.

Είδα πολλούς φίλους τις τελευταίες ημέρες και τους μιλούσα συνέχεια για το MT-09. Είτε ήξεραν από μηχανές, είτε όχι, εγώ εκεί, να μιλάω ενθουσιασμένος γι' αυτή. Τη θέλω πολύ και μου λείπει γλυκά.

Στο μεταξύ υπάρχει η Ισμήνη για να μου χαρίζει όμορφες στιγμές. Η Φωτεινή είχε καταλάβει σύντομα το πάθος που είχα για την Ισμήνη και ήθελε να το μοιραστούμε. Είχε πάει μόνη της να αγοράσει κράνος για το σκοπό αυτό και ζητούσε να πάμε καμιά μεγάλη βόλτα. Μία από τις ωραίες εικόνες, που έχουν αποτυπωθεί στο βιβλίο των αναμνήσεών μου, είναι η φορά που είχαμε πάει σε κάποιο βουνό, είχαμε κάνει στάση και την είχα αγκαλιά. Κάποια στιγμή διαπιστώνει ότι το βλέμμα μου δεν είναι πάνω της αλλά στην Ισμήνη, οπότε μου λέει με χαμόγελο:
- Τέρας! Κοιτάς τη μηχανή σου, αντί για εμένα. Εκεί είναι το μυαλό σου. Αγοράκι γνήσιο!
- Μου αρέσετε πάρα πολύ και οι δύο. Μην τη βλέπεις ανταγωνιστικά. :p
- Θα φορέσω δύο σαμπρέλες στους ώμους, για να κοιτάζεις εμένα περισσότερο! :)

...ενώ σε κάποια άλλη φάση που είχαμε καθίσει για καφέ και κοιτούσα πάλι με θαυμασμό την Ισμήνη, μου λέει η Φωτεινή:
- Είναι ωραία μηχανή.
Για να της απαντήσω αυτό που ένιωθα:
- Δεν είναι απλά ωραία. Είναι γαμάτη!

Τις τελευταίες εβδομάδες είχα κι άλλες όμορφες στιγμές με φίλους για ποδηλασία, περπάτημα, φαγητό ή καφέ, μία φανταστική επίσκεψη στην Πάρνηθα, αλλά το άτιμο το άψυχο αντικείμενο, που οδήγησα για λίγη ώρα, έχει χαραχτεί στην καρδιά μου. Φυσικά η ζωή είναι ισορροπίες, δε μου λέει κάτι η χαλάρωση χωρίς τη δουλειά, η μοτοσυκλέτα χωρίς τους φίλους. Το ιδανικό θα ήταν να μοιράζομαι βόλτες με τη μηχανή με καλούς φίλους ή με κάποια κοπέλα.

Μιας και ανέφερα γυναίκα: Είδα ξανά στο δρόμο την κοπέλα με το MT-07 και το κράνος με τον αριθμό 93 του Marc Marquez. Ήμουν με το αμάξι αυτή τη φορά και τη θαύμασα να χάνεται σβέλτα στην κίνηση. Μία γυναίκα που δεν έχω γνωρίσει, έχει κερδίσει το θαυμασμό μου, έχοντας την αύρα της μοτοσυκλετίστριας. Υπό συνθήκες, θα ήταν καλή παρέα για μηχανόβολτες. :)

Έκφραση αδυναμίας - Ιωάννα

Προειδοποιώ ότι η ανάρτηση θα είναι μεγάλη και συναισθηματικά φορτισμένη. Καλή ανάγνωση!

Στις αρχές Οκτωβρίου, λίγο μετά το χωρισμό με την Ιωάννα (ας πέσει το ψευδώνυμο "Μαρία", έτσι κι αλλιώς δε γνωρίζει την ύπαρξη του ιστολογίου μου), έγραψα μία ανάρτηση με τίτλο "Τελευταία ανάρτηση για τη Μαρία". Προσπάθησα να επιστρατεύσω τόσους μήνες την εμπειρία μου, ώστε να μην την πατήσω, όπως είχε γίνει με την Αλίκη πριν από 17 χρόνια, αλλά δεν κατάφερα να την ξεχάσω τελείως.

Η Αλίκη (βλέπε "Ισμήνη") ήταν femme fatale για εμένα. Δεν είχα ποτέ σχέση μαζί της, αλλά την είχα ερωτευτεί τόσο πολύ, που επί σχεδόν τέσσερα χρόνια υπέφερα μόνος μου. Άλλαξα χώρα για να την ξεχάσω. Κανένας από τους φίλους μου δεν πίστευε ότι έκανα τέτοιες υπερβολές για τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Έτρεχα σαν τρελός με το αμάξι, δεν μπορούσα να περάσω καλά ακόμα και με φίλους και γενικά πήγε πολύ πίσω η ζωή μου εξαιτίας της. Ακολούθησε η σχέση με την Κατερίνα, η οποία κάθε άλλο παρά ήταν καλή σχέση. Ερωτευμένος κι εκεί και απογοητευμένος από το γεγονός ότι έβλεπε πολύ πιο αποστασιοποιημένα τη σχέση, θα έλεγα ότι έχασα άλλον ενάμιση χρόνο, από την απειρία μου να διαγνώσω έγκαιρα ότι η σχέση δεν ήταν καλή. Κάποια στιγμή ευτυχώς βρήκα τη δύναμη και έφυγα.

Επιστρέφω στην Αλίκη όμως, διότι αυτή είναι μία από τις πιο δυνατές μου εμπειρίες, προς αποφυγή φυσικά. Έχασα νεανικά χρόνια ευτυχίας, σπαταλώντας ατελείωτες ώρες ημέρα και κυρίως νύχτα, να μιλάω σε φίλους μου για εκείνη. Το πώς με κοίταξε, το πότε με άγγιξε, αν με πήρε τηλέφωνο. Συντηρούσα μία κατάσταση που δεν είχε κανένα νόημα και καθυστερούσε τη ζωή μου, μην επιτρέποντάς μου να απολαύσω τις αντικειμενικά όμορφες στιγμές που υπήρχαν γύρω μου, αλλά ήταν καλυμμένες από το πέπλο της ερωτικής απογοήτευσης. Όλα αυτά με δυνάμωσαν και με έκαναν να παίρνω δυνατές αποφάσεις κόντρα στον έρωτά μου, όταν διαπιστώνω συναισθηματικά αδιέξοδα.

Φυσικά έκανα κάποια στιγμή μία πολύ καλή σχέση για πάνω από 3 χρόνια με μία εξαιρετική και όμορφη κοπέλα, αλλά έφθασε σε τέλμα, αφού τα συναισθήματα είχαν καταλαγιάσει και από τις δύο πλευρές. Έμεινα μερικά χρόνια μόνος, πληγωμένος και φοβισμένος. Όμως η εμπειρία του παρελθόντος με έκανε πιο δυνατό στα επόμενα. Αντιλαμβανόμουν σχετικά γρήγορα τους έρωτες που θα ταλαιπωρήσουν μεσοπρόθεσμα το ζευγάρι και προσπαθούσα, ακόμα και πληγωμένος να απομακρυνθώ από αυτά. Μέσα σε μερικούς μήνες, έβλεπα ότι δεν προχωρούσε μία σχέση και έφευγα με σεβασμό προς την κοπέλα που με είχε εμπιστευθεί. Έκανα αυτό που ήταν καλό και για τους δύο μας, απλά εγώ είχα τη δύναμη να το αποφασίσω πιο γρήγορα.

Έτσι έκανα και πριν από περίπου 10 μήνες με την Ιωάννα. Κατάλαβα ότι την είχα ερωτευτεί σφοδρά, ενώ εκείνη διεκδικούσε τον προσωπικό της χρόνο, μακριά από εμένα. Ίσως δεν ήταν έτοιμη για σχέση, μετά από τον προηγούμενο χωρισμό της. Ίσως πάλι διέγνωσε τη δική μου αδυναμία απέναντι στην αστείρευτη γοητεία και την ομορφιά της και με βαρέθηκε. Είχα ερωτευθεί κεραυνοβόλα μέσα σε μερικές μέρες. Το ίδιο είχε δείξει κι εκείνη στην αρχή, αλλά της ξεθύμανε πολύ γρήγορα, ήταν επιφανειακό, ενώ ο δικός μου έρωτας ήταν πολύ πιο βαθύς και με βασάνιζε. Εκεί θυμήθηκα την Αλίκη, καθώς και τη σχέση μου μετά από αυτή. Δεν έπρεπε να ταλαιπωρηθώ άλλο. Όπως έγραφα στις αναρτήσεις ακριβώς ένα χρόνο πριν, έψαχνα δυνάμεις για να φύγω. Ήξερα ότι θα πονέσω πολύ, αλλά δεν ήθελα να κρατήσει πάλι χρόνια. Έπρεπε να πάρω δυνατή απόφαση και να τη στηρίξω.

Τα κατάφερα λοιπόν και πήγα κόντρα στα συναισθήματά μου, ξέροντας ότι πρέπει να γυρνάς την πλάτη σε αδιέξοδα και να ανοίγεις πόρτες στο μέλλον. Έφυγα πληγωμένος λοιπόν, αλλά ψύχραιμος. Κατόπιν έπαθα μεγάλο σοκ όταν την είδα τυχαία στο δρόμο, ευτυχώς μόνο μία φορά. Είπα ότι με νύχια και δόντια θα προσπαθήσω να μη μιλάω γι΄αυτή, ώστε να μην ανασύρω αναμνήσεις που θα ξυπνούν τα συναισθήματα πικρίας. Να μην κάνω το λάθος που έκανα επί χρόνια με την Αλίκη.

Επίσης αποφάσισα να ξεκινήσω μία νέα σχέση, ενώ ακόμα ήμουν πληγωμένος. Να μην κλείσω την καρδιά μου, αλλά να την αφήσω ανοικτή σε μία κοπέλα που έδειξε ενδιαφέρον. Ήταν πολύ νωρίς όμως. Το μόνο που κατάφερα ήταν να την πληγώσω, αφού δεν ήμουν έτοιμος να αγαπήσω. Η καρδιά ακολουθεί δικό της δρόμο. Το μυαλό μπορεί να τη βάλει σε ευνοϊκές συνθήκες, αλλά χρειάζεται το χρόνο της για να επουλωθεί.

Πέρασαν οι μήνες, δεν έκανα κουβέντα για την Ιωάννα, ούτε έγραφα γι αυτή, αλλά μου έλειπε, συχνά παραμιλούσα το όνομά της. Ακόμα δεν μπορώ να συλλάβω πώς είναι δυνατόν να έχει τόση δύναμη η γυναικεία ομορφιά. Πώς γίνεται μία θεά που δε σου φέρεται ζεστά, να ορίζει τα συναισθήματά σου; Μία φίλη προσπάθησε εις μάτην να μου εξηγήσει ότι είναι η απορριπτικότητα που δυναμώνει τον έρωτα. Δεν είναι τυχαίο που ερωτευόμαστε άτομα που δε μας θέλουν, ενώ δεν εκτιμούμε τόσο εκείνα που δείχνουν έντονο ενδιαφέρον.
- Αν δεν ήταν απορριπτική, δε θα της έδινες τόση αξία. Δεν είναι τόσο η δική της αξία που σε έλκει, όσο το γεγονός ότι ένιωθες πως προς το τέλος της σχέσης δε σου έδινε σημασία. Αν σου έδειχνε το ενδιαφέρον που έδειχνες κι εσύ, μπορεί να την είχες βαρεθεί.
Σκληρά λόγια, για κάποιον ονειροπόλο σαν εμένα που προσβλέπει σε αμοιβαίο έρωτα. Τα πιστεύω όμως, αλλά δεν ξέρω πώς μπορώ να τα αξιοποιήσω, ώστε να νιώσω διαφορετικά. Έχω άλλωστε ως βασική αξία τη ρήση: "Δεν αξίζει να μένεις με κάποια γυναίκα, όση κι αν είναι η δική της αξία. Αυτό που μετράει, είναι το τι δίνει στην πράξη μέσα στη σχέση." Παίρνω λοιπόν αποφάσεις με βάση αυτό το σκεπτικό, αλλά δε γίνομαι πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, απλά δεν παρατείνω την απογοήτευση για πολλά χρόνια.

Ακολούθησε μία όμορφη σχέση από το χειμώνα μέχρι το τέλος της άνοιξης με μία καλή κοπέλα. Έπρεπε όμως κι αυτή να τελειώσει. Δεν ξέρω γιατί δεν πέτυχε. Η κοπέλα επένδυσε πολλά στη σχέση, θα έλεγα ότι ήταν από τις καλύτερες κοπέλες που έχω γνωρίσει. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι δεν έχω ξεπεράσει τελείως την Ιωάννα ή ότι είχαμε διαφορετικά ενδιαφέροντα. Ανέβασα πολύ τον πήχη με εκείνη στο θέμα της εμφάνισης και πλέον δε με εντυπωσιάζει σχεδόν καμία γυναίκα. Αχ, πόσο πεζός, ανώριμος, ζωώδης, νιώθω όταν το γράφω και το ξαναγράφω αυτό. Είναι όμως αλήθεια. Το ιστολόγιό μου είναι  ένα καθρέφτισμα του εαυτού μου, με όλες τις άσχημες αλήθειές του.

Έχουν περάσει δύο μήνες απ' όταν χώρισα με τη Φωτεινή και είναι λίγες οι στιγμές που μου λείπει. Πολύ καλή κοπέλα, αλλά είχα χάσει τον εαυτό μου μαζί της. Ήξερα ότι θα πληγωθεί περισσότερο αν κρατήσει κι άλλο η σχέση και ότι εγώ θα πιεστώ άδικα. Η αλήθεια είναι ότι κοιτώντας πίσω μόνο η Ιωάννα μου λείπει πάρα πολύ. Ναι, αυτή που με έκανε να πετάω από τον έρωτα τον πρώτο μήνα και να υποφέρω μετά. Νομίζω ότι ποτέ δεν είχα ερωτευτεί τόσο πολύ στο παρελθόν. Από εκεί που σερνόμουν συναισθηματικά, βρέθηκα στους αιθέρες. Πόσο μου λείπει αυτό το αίσθημα! Είμαι όμως περήφανος για την επιλογή μου να φύγω, όταν είδα ότι ζούσα σε δικό μου φανταστικό κόσμο και όχι σε κάτι αμοιβαίο.

Μετά το χωρισμό με τη Φωτεινή, πέρασα φέτος μάλλον άσχημα τους πρώτους καλοκαιρινούς μήνες. Η δουλειά που με στηρίζει τόσα χρόνια είχε κάποιες εξελίξεις που με έκαναν να θέλω να φύγω. Υπάρχουν λίγες στιγμές που την απολαμβάνω και μου δίνει ικανοποίηση, αλλά εδώ και ένα μήνα η πλάστιγγα έχει γείρει στην αποστροφή και θέλω να αλλάξω χώρο εργασίας. Μοιάζω πλέον με τους περισσότερους γνωστούς μου, που κοιτάζουν το ρολόι για να φύγουν από το γραφείο, ενώ τόσα χρόνια απολάμβανα τη δουλειά. Πρέπει να αλλάξω εργασία! Έχω πολλή ενεργητικότητα και διάθεση για προσφορά, δε θέλω να επιτρέψω την καταστολή της.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν το καλύτερό μου, εδώ και ένα χρόνο. Ξεκίνησα με πολύ κακή διάθεση την Παρασκευή το απόγευμα, αλλά πέρασα καλά με ποδηλατοπαρέα το βράδυ και ξέσκασα. Το Σάββατο είχα να πάω σε βάφτιση στη Ραφήνα όπου έχω πολλούς παιδικούς φίλους και γνωστούς. Ξεκίνησα με ανάμεικτα συναισθήματα και στο δρόμο μου περνούσε από το μυαλό να κάνω αναστροφή και να γυρίσω σπίτι. Να πάω ξανά για ποδήλατο ή για τρέξιμο, αντί να βρεθώ σε μία κοινωνική εκδήλωση, που μάλλον θα με κάνει να βαρεθώ. Πίεσα όμως τον εαυτό μου και πήγα. Εκεί ξεκίνησε το μεγαλείο.

Είδα άτομα που είχα να δω πολλά χρόνια και με τους οποίους μας συνδέουν πολλές όμορφες αναμνήσεις. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι πρόκειται για αντικειμενικά καλές στιγμές, που όμως δε βίωνα τότε με ευχάριστο τρόπο, κυρίως εξαιτίας της μοναξιάς μου. Πέρασα πολλά ξένοιαστα καλοκαίρια εκεί, συνοδευμένα όμως με ερωτική απογοήτευση. Κάποια χρόνια σκεφτόμουν την Αλίκη, άλλα χρόνια άλλες κοπέλες, γενικά με κυρίευαν οι σκέψεις της μοναξιάς. Τα επόμενα χρόνια, που απομακρύνθηκα από τη Νέα Μάκρη και επένδυσα στον αθλητισμό και την εργασία, ήταν καλύτερα. Όμως ο χρόνος ωραιοποιεί τις αναμνήσεις και σε αφήνει με όμορφες εμπειρίες που αναπολείς. Ξενύχτια στις παραλίες με κιθάρες, beach party, κολύμπι, επιτραπέζια παιχνίδια, πολύς χρόνος με φίλους μέχρι το ξημέρωμα. Έτσι λοιπόν πέρασα καταπληκτικά στη βάφτιση και στη δεξίωση που ακολούθησε. Δεν το πίστευα ότι ένιωθα τόσο όμορφα ανάμεσα σε φίλους που αγαπούσα, τους γονείς τους, γνωστούς, αλλά και το όμορφο μέρος. Είχα να περάσω τόσο καλά ακριβώς ένα χρόνο, από τότε που είχε αρχίσει να χωλαίνει η σχέση με την Ιωάννα.

Αποφάσισα να περάσω και την επόμενη ημέρα στη Νέα Μάκρη, πηγαίνοντας για μπάνιο και κατόπιν για φαγητό και καφέ. Ήταν θεϊκά, φανταστικά, απερίγραπτα. Όταν περνάς καιρό με απογοήτευση και θλίψη, απολαμβάνεις στο μέγιστο τέτοιες μέρες. Πώς είναι δυνατόν τόσα χρόνια να είχα ξεχάσει πόσο καλά περνάω με φίλους και να έχω απομονωθεί με περιστασιακές αθλητικές παρέες;

ΟΚ, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Μερικούς από τους φίλους τους έβλεπα και το χειμώνα, αλλά δεν μπορούσα να περάσω καλά. Ένιωθα μόνος, χωρίς κάποια γυναίκα στη ζωή μου. Μάλλον το σαββατοκύριακο δεν ήταν μόνο οι συνθήκες, αλλά είχε έρθει και το πλήρωμα του χρόνου για να χαλαρώσω συναισθηματικά. Αυτές οι τρεις ημέρες μου έδωσαν πολλή δύναμη για την εβδομάδα που ακολουθούσε. Με έκαναν πολύ χαλαρό στη δουλειά και στον ελεύθερό μου χρόνο. Έχω ακούσει πολλές φορές φίλους να μου λένε ότι παίρνουν δυνάμεις από ταξίδια, αλλά δεν το έχω νιώσει ποτέ. Προσωπικά νιώθω ότι η δύναμή μου πηγάζει κυρίως από τον αθλητισμό και περιστασιακά από τον έρωτα

Τη Δευτέρα έστειλα μήνυμα σε ένα φίλο στο Ζούμπερι για να πάω να τον δω. Ήθελα να παρατείνω την ομορφιά και την ξενοιασιά στη ζωή μου, να περάσω μία ακόμα ημέρα με άτομα που αγαπάω. Μετά από λίγο έλαβα απάντηση: "Μην έρθεις, καιγόμαστε.". Ακολούθησαν όλα αυτά που έγιναν γνωστά παγκοσμίως και με λύγισαν. Φίλοι και γνωστοί ταλαιπωρήθηκαν πολύ, αλλά τη γλίτωσαν όλοι. Πολλών τα σπίτια τη γλίτωσαν, αλλά όχι όλων. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι χάθηκαν τόσες ζωές εν έτει 2018. Οι περιουσίες είναι σημαντικές, αλλά ωχριούν μπροστά στις ανθρώπινες ζωές. Έπαθα τεράστιο σοκ. Την πρώτη νύχτα ήθελα να κοιμηθώ, νομίζοντας ότι θα τελειώσει ο εφιάλτης και θα ξυπνήσω στην όμορφη πραγματικότητα που βίωνα μέχρι την Κυριακή. Έβλεπα εφιάλτες επί τρεις ημέρες. Μία μέρα πριν την πυρκαϊά, ήμουν στο σημείο που κάηκε και θα μπορούσα να βρίσκομαι και ανήμερα, αν δεν με είχαν προειδοποιήσει οι φίλοι.

Την Κυριακή το βράδυ είχα σκεφθεί να γράψω στο ιστολόγιο τις όμορφες εμπειρίες του τριημέρου, αλλά είχα επιτρέψει αργά το βράδυ στο σπίτι. "Ας κοιμηθώ για να πάω ξεκούραστος στη δουλειά και γράφω αύριο το απόγευμα μία όμορφη ανάρτηση στο ιστολόγιο μου", σκέφθηκα. Ε, την επόμενη μέρα μεγάλο μέρος της περιοχής καταστράφηκε, κάνοντας τις ωραίες αναμνήσεις του παρελθόντος να με βασανίζουν. Το να πω "ευτυχώς οι φίλοι τη γλίτωσαν" είναι ρεαλιστικό, αλλά εγωιστικό. Μακάρι να έχουν δύναμη όσοι έμειναν πίσω και να μην ξαναζήσει κανένας καταστροφές. Ίσως είναι πρώτη φορά στη ζωή μου που με άγγιξε τόσο πολύ μία μαζική καταστροφή. Τα άλλα τα διαβάζεις στις ειδήσεις, στενοχωριέσαι, αλλά σύντομα γίνονται στατιστικά γεγονότα που δεν επηρεάζουν τη ζωή σου.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι επικοινώνησαν μαζί μου κάποιες από τις πρώην μου. Ανάμεσα σε αυτές, η Φωτεινή, μέχρι και η Ιωάννα. Η Φωτεινή έπαθε σοκ όταν απάντησα με τηλεφώνημα στο μήνυμά της. Πρέπει να πληγώθηκε πολύ με τον πρόσφατο χωρισμό μας, αλλά είχε το μεγαλείο ψυχής να επικοινωνήσει. Πόσο τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους! Στους περισσότερους χωρισμούς προσπάθησα να μη δημιουργήσω εντάσεις, αλλά πάντα έκοβα με μιας την επικοινωνία, ώστε να μην υπάρξει επανασύνδεση από την αδυναμία μας.

Η επικοινωνία της Ιωάννας με πείραξε πάρα πολύ, διότι αναζωπυρώθηκαν πολύ έντονα συναισθήματα. Ήξερα ότι δεν την είχα ξεχάσει, αλλά δεν περίμενα ότι θα σοκαριστώ. Είχα να της μιλήσω 9 μήνες και ήλπιζα ότι δε θα την ξανακούσω ποτέ. Επιθυμούσα να είναι καλά, αλλά να μην ξέρω λεπτομέρειες. Της είχα πει άλλωστε όταν χωρίσαμε ότι θέλω να είναι ευτυχισμένη, αλλά δε θα ήθελα να το μάθω, αφού ο έρωτας είναι άτιμο συναίσθημα, εγωιστικό. Δεν την κατηγορώ που επικοινώνησε. Η κοπέλα, όπως και οι άλλες, ήξεραν ότι περνάω πολύ χρόνο στη Νέα Μάκρη με φίλους και ανησύχησε. Μου ζήτησε άλλωστε συγγνώμη για την αναστάτωση. Της είπα ότι είμαι καλά, όπως και οι φίλοι μου και ζήτησε να της ξαναστείλω μήνυμα μετά από μερικές μέρες για να μην ανησυχεί. Της εξήγησα ότι δεν έχω στόχο να την προσβάλλω και ότι την ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά την παρακάλεσα να μην ξαναεπικοινωνήσουμε. Δεν το έκανα από κακία, είχα πάθει μεγάλο σοκ από την καταστροφή, ξύπνησαν και τα περσινά συναισθήματα και κατέρρευσα.

Τα λάθη μου συνεχίστηκαν. Μπήκα να δω σε Facebook και Instagram τα νέα της. Η Ιωάννα είναι απίστευτα όμορφη, αλλά δυστυχώς διακατέχεται από ναρκισσισμό. Ανεβάζει συνέχεια φωτογραφίες με τα μέρη που πηγαίνει και τον εαυτό της και μάλιστα τις κοινοποιεί δημόσια. Είναι από τα πράγματα που με προβλημάτιζαν στη σχέση, πως όπου και να πηγαίναμε (ως λάτρης της φύσης πάντα επιλέγω, ακόμα και μόνος, τα καλύτερα φυσικά τοπία) τραβούσε φωτογραφίες με το τοπίο και τον εαυτό της, χωρίς να βάζει εμένα μέσα. Είναι σαν να έκρυβε τη σχέση, άντε να είχα εμφανιστεί μαζί της σε δύο φωτογραφίες, τη στιγμή που εγώ ήμουν περήφανος που ήμουν μαζί της. Όταν είσαι πληγωμένος, δεν πρέπει να μαθαίνεις νέα για την πρώην σου, ειδικά τα συναισθηματικά της. Έκανα λοιπόν το λάθος να κοιτάξω και είδα πολλές φωτογραφίες με το νέο της σύντροφο, έχοντας ταιριάξει στο όνειρό τους που είναι τα ταξίδια (που ποτέ δε μου άρεσαν). Όσο κρυβόταν μαζί μου, τόσο κομπάζει για τον άλλον, ανεβάζοντας φωτογραφίες με προσωπικές στιγμές, κάτι το οποίο δεν έκανε ποτέ στο παρελθόν. Νιώθει κενό και προσπαθεί να προκαλέσει; Είναι πραγματικά ευτυχισμένη; Δεν ξέρω. Σημασία έχει ότι κατέρρευσα, ένα χρόνο μετά, για μία ακόμη φορά. Θα προτιμούσα να μην είχε επικοινωνήσει μαζί μου και σίγουρα να μην είχα ψάξει γι' αυτήν.

Περισσότερο από όλα με πειράζει η διαπίστωση της αδυναμίας. Η εμπειρία που επιστράτευσα επί δέκα μήνες δε με βοήθησε να ξεχάσω την Ιωάννα. Φοβάμαι πολύ για το πόσο ακόμα θα κρατήσει. Ελπίζω όχι χρόνια.

Η Κατερίνα που ανέφερα στην αρχή, είναι εδώ και χρόνια παντρεμένη με παιδιά και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Δεν ήταν καλή η σχέση μαζί της, πληγώθηκα πάρα πολύ με το χωρισμό, αλλά κατόπιν γνώρισα μία κοπέλα με την οποία έκανα την καλύτερη μου σχέση. Ήμουν έκτοτε συναισθηματικά ώριμος για να χαρώ με τη δική της χαρά και να έχω μία υγιή επικοινωνία μαζί της, χωρίς ερωτισμό, απλά με τις αναμνήσεις. Άμποτε να περάσει και η Ιωάννα στη σφαίρα του συναισθηματικού παρελθόντος και να μην κρατήσει χρόνια η πληγή που μου άφησε. Να χαίρομαι και με τη δική της ευτυχία, αντί να στενοχωριέμαι που δεν είμαστε μαζί.

Για να κλείσω με κάτι όμορφο και λίγο (όχι πολύ, ε! :p) αισιόδοξο: Πήγα σε μία καινούρια πελάτισσα πριν από λίγες μέρες και έτυχε να είναι στο σπίτι η κόρη της. Έκανα τη δουλειά που μου ζήτησαν και πιάσαμε κουβέντα. Μέχρι βγήκαμε το ίδιο βράδυ για να συνεχίσουμε να τα λέμε. Ένιωσα επιτέλους να με αγγίζει ξανά η γοητεία μίας πολύ ωραίας γυναίκας, που ήταν πολύ ενδιαφέρουσα στην κουβέντα και με αστείρευτες γνώσεις. Κυρίως με έκανε να καταλάβω ότι μέσα στη θλίψη μου για την καταστροφή, μπορώ να εστιάσω σε μία όμορφη στιγμή και να περάσω πολύ ωραία, να ξεχαστώ, να σκεδάσω τις σκέψεις και να αποκτήσω δυνάμεις για να διαχειριστώ καλύτερα τα προβλήματα. Θυσίασα μερικές ώρες από τον ύπνο μου για να τις περάσω μαζί της το βράδυ και πήγα την επόμενη μέρα στη δουλειά πιο ξεκούραστος. Μου θύμισε την πρώτη περίοδο με την Ιωάννα. Στην αρχή έδειξε ενδιαφέρον να κρατήσουμε επαφή και ενθουσιάστηκα. Τις επόμενες μέρες συμπέρανα ότι μάλλον το έκανε από ευγένεια, διότι δεν την είδα να έχει διάθεση επικοινωνίας, οπότε δεν ελπίζω σε κάτι. Κάπως έτσι είχα νιώσει με την Ιωάννα στην αρχή, με τη διαφορά ότι η Ιωάννα με είχε κάνει να την ερωτευτώ μέσα σε τέσσερις ημέρες με καταιγιστικά μηνύματα, ερωτικές στιγμές και κοπλιμέντα, τα οποία δύο μήνες μετά έλαμπαν δια της απουσίας τους.

Μέσα λοιπόν στο σοκ της καταστροφής και την αναζωπυρωμένη ερωτική απογοήτευση, διέγνωσα δύο στοιχεία που πίστευα ότι είχα χάσει και ανέκτησα λίγη αισιοδοξία: Πρώτον το να περνάω πραγματικά καλά με φίλους και να παίρνω δυνάμεις από την επαφή μαζί τους, ώστε να ανταπεξέρχομαι στις καθημερινές δυσκολίες. Δεύτερον ότι δεν είμαι τελείως θαμπωμένος από την ομορφιά της Ιωάννας και ότι υπάρχουν γυναίκες, έστω και ελάχιστες, που εξακολουθούν να με εντυπωσιάζουν.

Στην Πεντέλη έχω πολύ καιρό να ανέβω με το ποδήλατο και έχω χάσει πάλι το κίνητρο για να την προσεγγίσω. Το έχω πάθει πολλές φορές, μετά από αποχή και ξέρω ότι θέλει πείσμα για να ξαναπολαύσω την ομορφιά και να θυμηθώ την αξία της. Αλλιώς να το γράφεις, αλλιώς να το νιώθεις. Ξέρω όμως καλά ότι οι ερωτικές απογοητεύσεις είναι πρώτης τάξης κίνητρο για να φθάσω στην κορυφή του αγαπημένου μου βουνού. Είναι η εκτόνωση των έντονων αρνητικών συναισθημάτων στην ανηφόρα. Μετατρέπεις τη θλίψη σε ταχύτητα, σε δύναμη και απολαμβάνεις της φύση και τη θέα. Νομίζω ότι ήρθε πάλι η ώρα να αρχίσω να ζω ξένοιαστα στους 180 παλμούς, έστω και μόνος. Κάποια στιγμή, ποιος ξέρει, ίσως γυρίσω συναισθηματικά ανεξάρτητος και πιο δυνατός στην αστική πεδιάδα.

Η γνωστή πλέον επανάληψη συναισθημάτων

Για μία ακόμα φορά επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια η αλληλουχία των συναισθημάτων μετά από χωρισμό. Οι πρώτες εβδομάδες πάντοτε με βοηθούν να ηρεμήσω και να ξαναβρώ τον εαυτό μου, αλλά την τέταρτη εβδομάδα αρχίζει η συναισθηματική κατάπτωση.

Έχει περάσει ένας μήνας απ' όταν χώρισα και οφείλω να ομολογήσω ότι το τελευταίο δεκαήμερο ήταν δύσκολο. Δύσκολο εσωτερικά, όχι εξωτερικά. Χρόνος υπάρχει για ξεκούραση και για προσωπικές δραστηριότητες, αλλά δεν τον απολαμβάνω. Σίγουρα εκτιμώ το γεγονός ότι δε νιώθω πιεσμένος ή εξαντλημένος από τη δουλειά και την αϋπνία,  αλλά δεν μπορώ να προσπεράσω το ότι ξυπνάω με κακή διάθεση και κοιμάμαι με άσχημες σκέψεις.

Γνωρίζω ότι η σχέση δεν είχε μέλλον και δε μετανιώνω που πήρα την απόφαση να την τερματίσω με όμορφο τρόπο, ώστε να μην πληγωθούμε περισσότερο. Πρόκειται για κοπέλα που εκτίμησα πολύ, αλλά δεν ερωτεύτηκα, παρόλο που είχα πολλές καλές στιγμές μαζί της. Ούτε οι τέσσερις μήνες που ήμασταν μαζί ήταν αρκετοί για να με κάνουν να δεθώ ή να συνηθίσω την κοινή ζωή. Ευτυχώς δηλαδή, διότι στο παρελθόν έχω περάσει πολύ χειρότερα μετά από χωρισμό, κυρίως λόγω της συνήθειας.

Η κακή διάθεση με καταβάλλει. Δεν έχω κέφι, ούτε δυνάμεις για δραστηριότητες. Πιέζομαι να πάω για ποδήλατο και τρέξιμο, ενώ κουράζομαι σχετικά γρήγορα και θεωρώ ότι δεν είναι μόνο ζήτημα φυσικής κατάστασης, αλλά κυρίως λόγω ψυχολογίας. Χθες πήγα για τρέξιμο, έβγαλα με το ζόρι 10 χιλιόμετρα σε σχετικά αργό ρυθμό, αλλά το πιο αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μου πήρε τουλάχιστον 50 λεπτά για να αρχίσω να νιώθω καλά. Χρόνος ρεκόρ, που δείχνει ότι ο μηχανισμός έκκρισης ενδορφινών έχει χαλάσει. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να παραμιλάει λέγοντας δύο ονόματα. Το όνομα της κοπέλας με την οποία χώρισα πριν από 9 μήνες, αλλά και το όνομα της καλής μου φίλης που τόσο μου λείπει, όταν θυμάμαι τις ωραίες δρομικές και ποδηλατικές εμπειρίες μας.

Πριν αρχίσω τη συγγραφή, διάβασα στα γρήγορα μερικές αναρτήσεις που είχα γράψει πριν από έξι μήνες. Ενδέχεται να ήμουν χειρότερα τότε, αλλά σήμερα διαπίστωσα ότι το είχα κιόλας ξεχάσει. Η μαγική λήθη έχει ωραιοποιήσει ακόμα ακόμα και το πρόσφατο παρελθόν. Η διαφορά όμως με τώρα είναι πως οτιδήποτε πιέζομαι να κάνω για να νιώσω καλύτερα, δύσκολα πετυχαίνει κι αν πετύχει κρατάει λίγο χρόνο. Σύντομα φθάνω πάλι σε σημείο απογοήτευσης και απαισιοδοξίας. Ακόμα και η μοτοσυκλέτα με κρατάει σε καλή διάθεση μόνο για το χρονικό διάστημα που είμαι πάνω της.

Η ποδηλασία μου αρέσει για λίγο και σύντομα βαριέμαι. Βρίσκω ανιαρές τις παρέες με ποδηλάτες, όπως άλλωστε και άλλες παρέες. Αυτή την περίοδο δεν ταιριάζω με κόσμο... Για ανάβαση Πεντέλης, ούτε λόγος. Νιώθω ότι δεν έχω ούτε δυνάμεις, ούτε διάθεση. Ακόμα και το τρέξιμο δεν αποδίδει στην ψυχολογία μου όπως πριν από λίγο καιρό.

Η εργασία μία από τα ίδια. Έχει παρατεταμένες περιόδους ρουτίνας, ενώ οι όμορφες μέρες με κρατάνε μόνο για λίγο σε καλή διάθεση. Μαυρίλα παντού. Για να μη λέω μόνο τα άσχημα, η μόνη καλή μαυρίλα είναι ο καιρός αυτή την εποχή. Οτιδήποτε σπανίζει, αξίζει. Τόσο η καλοκαιρινή βροχή, όσο και ο χειμερινός ήλιος. Μακάρι να βρέχει συχνά το καλοκαίρι για να σπάει η ζέστη κι ας στερούμαι τη μοτοσυκλέτα.

Κάνοντας το κλασσικό οπισθοδρομικό φιλοσοφικό βήμα, ξέρω ότι βρίσκομαι στη δύσκολη φάση της μοναχικής ζωής. Πριν από 2 εβδομάδες ένιωθα καλά και ήρεμος και ξέρω ότι θα επανέλθει αυτή η κατάσταση. Ξαναλέω για μία ακόμη φορά ότι εκτιμώ το γεγονός του ελεύθερου χρόνου, παρόλο που αυτός γυρνάει μπούμερανγκ στην ψυχολογία μου, αφού μου επιτρέπει να σκέφτομαι. Νομίζω ότι δεν αντέχω πλέον αυτό που έγραφα πριν από μερικά χρόνια "Είμαι καλύτερα, διότι από την πολλή δουλειά, δεν έχω χρόνο ούτε να σκεφθώ πώς νιώθω.". Προτιμώ να παλεύω με τις σκέψεις μου και να τις γράφω στο ιστολόγιο για εκτόνωση, παρά να είμαι εξαντλημένος από την κούραση.

Αν θα ήθελα κάτι αυτή την περίοδο, είναι να αλλάξω δουλειά για να βρεθώ σε νέο χώρο με αντικείμενο πιο δημιουργικό με κόσμο γύρω που μου να είναι πολύ καλύτερος από εμένα και να μαθαίνω συνέχεια καινούρια πράγματα. Συγκομιδή νέων εμπειριών και γνώσεων. Κι αν κάποια στιγμή βρω πολύ χρόνο και διάθεση, να λιώσω στο windsurfing που τόσο ονειρεύομαι. Είδα μερικούς να κάνουν την Κυριακή και ζήλεψα.

Ξέρω ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, αλλά αυτό δεν αρκεί για να απαλύνη τη θλίψη της στιγμής. Υπομονή...

Ηρεμία

Οι τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν ήρεμες. Αποφάσισα να μείνω μόνος για μία ακόμη φορά και βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου. Περισσότερος χρόνος για χαλάρωση, αθλητικές δραστηριότητες, προσωπικό απολογισμό. Είχε άλλωστε καλό καιρό, οπότε χάρηκα τη μοτοσυκλέτα στην καθημερινή μετακίνηση.

Στενοχωρήθηκα πολύ με το πώς ένιωσε η κοπέλα. Έκανε μία απέλπιδα προσπάθεια να τα βρούμε την περασμένη εβδομάδα, αλλά της εξήγησα, όσο πιο ευγενικά μπορούσα, ότι θα πρέπει να τελειώσει η σχέση πολιτισμένα και με σεβασμό. Σίγουρα έχει περιθώρια να τραβηχτεί για λίγο καιρό ακόμα, αλλά δεν αξίζει ούτε σε εκείνη, ούτε σε εμένα, να φθάσουμε στο σημείο να αλληλοκατηγορηθούμε και να δημιουργήσουμε τις άσχημες εικόνες που θα μας κρατήσουν μακριά. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να παλέψουμε με τις όμορφες στιγμές και τα συναισθήματα που μας δένουν, ώστε να τα αφήσουμε να περάσουν στη λήθη και να εστιάσουμε στα σημεία που δε μας άφησαν να έχουμε μία στρωτή σχέση χωρίς συναισθηματικά σκαμπανευάσματα, ώστε να δικαιολογούμε μέσα μας το χωρισμό.

Προσπάθησα να ρίξω όλες τις ευθύνες πάνω μου, προκειμένου να μην της ρίξω περισσότερο το ηθικό. Πολύ έξυπνη κοπέλα, δεν το πίστεψε. Επέμεινα όμως σε αυτό. Της είπα τη μισή αλήθεια. Ότι για μία ακόμη φορά στη ζωή μου δεν κατάφερα να βρω την ισορροπία μεταξύ εργασίας, ξεκούρασης, αθλητισμού και σχέσης και έχασα τον εαυτό μου. Δεν την κατηγόρησα σε κανένα σημείο, κράτησα τα πράγματα που με χώριζαν από αυτή για εμένα, δεν ήθελα να πληγωθεί περισσότερο. Όπως σε όλες τις περιπτώσεις χωρισμού, της εξήγησα ότι θα γυρίσω την πλάτη μου όχι από αποστροφή, αλλά από την ανάγκη μου για παύση επικοινωνίας, ώστε να την ξεπεράσω πιο γρήγορα. Έχει πολλά θετικά στοιχεία που σπανίζουν σε κοπέλες και θα μου λείψει.

Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που βγαίνω από σχέση και δε θέλω να αναπληρώσω το συναισθηματικό κενό. Ναι, υπάρχει το κενό, αλλά έχω κουραστεί. Όχι από τις κοπέλες, αλλά από τον εαυτό μου. Ο προσωπικός απολογισμός, ειδικά στην τελευταία σχέση όπου η κοπέλα έκανε πολλές υποχωρήσεις, μάλλον δείχνει ότι είμαι δύσκολος στη συμβίωση και δεν τα καταφέρνω σε κάπως πιο εντατική σχέση, παρόλο που ήταν το όνειρό μου επί χρόνια. Με έχει προβληματίσει πολύ η προσωπική μου αποτυχία. Χμμμ...

Είπα σε αυτή την ανάρτηση να το πάρω ανάποδα. Πάμε λοιπόν στα ωραία!

Αρκετός χρόνος για χαλάρωση, ίσως περισσότερος απ' όσος χρειάζομαι, ωραίος καιρός, μεγάλη φωτοπερίοδος, θεϊκά δειλινά. Πέρασα τα περισσότερα στην αυλή, χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο. Μου άρεσε η αδράνεια, είναι κάτι σπάνιο για εμένα τα τελευταία χρόνια.

Η μοτοσυκλέτα εξακολουθεί να με κάνει χαρούμενο σε κάθε διαδρομή. Πρόσφατα μάλιστα πέτυχα στο δρόμο μία κοπέλα με την ίδια μηχανή και πιάσαμε κουβέντα. Ομολογουμένως γοητευτικό το προφίλ της μηχανόβιας. Ξέρω όμως πολύ καλά ότι τα κοινά ενδιαφέροντα δε σημαίνουν πολλά, ούτε τα ευγενικά χαμόγελα μίας άγνωστης.

Είδα πάλι φίλους με το ποδήλατο και απόλαυσα τις διαδρομές. Άμα έχεις καιρό να κάνεις κάτι, αποκτά μεγαλύτερη αξία και το χαίρεσαι. Επίσης απόλαυσα κάποια απογεύματα με μοναχικό τρέξιμο. Το λατρεύω, με κάνει να νιώθω ότι αξιοποιώ τη μέρα μου και να παραμιλάω λέγοντας "Αυτός είναι ο δικός μου χρόνος!".

Περισσότερο από όλα όμως με έκανε να αισθανθώ καλά η εργασία την τελευταία εβδομάδα. Δεν υπήρχαν απογευματινές υποχρεώσεις, ήταν και λειψή με την αργία στην αρχή της. Το κυριότερο όμως ήταν ότι είχε το στοιχείο της δημιουργίας. Μου ζητήθηκε από το διευθυντή η βελτιστοποίηση κάποιων διαδικασιών και το κατάφερα πολύ καλά. Έστησα κάτι καινούριο που δουλεύει άψογα, μειώνοντας τους χρόνους. Επί τρεις μέρες πετούσα από τη χαρά μου.

Το σαββατοκύριακο πέρασε πραγματικά παράξενα. Πέρα από την ποδηλασία την Παρασκευή, όλος ο υπόλοιπος χρόνος ήταν χαλάρωση στο σπίτι. Δεν ήμουν κουρασμένος, αφού ήταν σχετικά εύκολη εβδομάδα, αλλά δεν ήθελα να πάω πουθενά.

Ασφυξία

Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Δεν αφιερώνω το χρόνο που θέλω σε άθληση και σε επαφή με τη φύση, παρά μόνο στη δουλειά και στη σχέση που πνέει τα λοίσθια. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει, γενικά δυσκολεύομαι να βρω τις ισορροπίες και αποτυγχάνω συχνά.

Έχει πέσει η φυσική μου κατάσταση, ενώ σε πνευματικό επίπεδο νιώθω εξαντλημένος. Συσσωρεύεται με τα χρόνια η πνευματική κόπωση; Μεγαλώνω και μειώνονται οι αντοχές μου; Σημασία έχει ότι δεν έχω σχέση με μερικά χρόνια πριν που δούλευα ακατάπαυστα με περισσότερες αντοχές από τώρα. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι η αισθητή ποιότητα ζωής είναι καλύτερη φέτος, αλλά με προβληματίζει το γεγονός των μειωμένων αντοχών.

Η δουλειά με γεμίζει πολύ, μου δίνει αυτοπεποίθηση και με κάνει να ξεχνάω τα προσωπικά προβλήματα, αλλά με εξαντλεί. Ιδανικά θα ήθελα κάτι πιο χαλαρό και σίγουρα να μην τρώω το στρες της καθημερινής μετακίνησης με τις ώρες. Μόνο με τη μοτοσυκλέτα αξίζει η ενδοαστική μετακίνηση.

Μετά από μία εβδομάδα κούρασης, με την κοπέλα να έχει ισορροπήσει κάπως συναισθηματικά και να μη με κάνει να στενοχωριέμαι με τη δική της απογοήτευση, αποφάσισα για μία ακόμη φορά να της κάνω τη χάρη να κατέβω στο κέντρο. Το είχα ξανακάνει για να πάμε σε κάποιες εκδηλώσεις, μέχρι και σε μπαράκι. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, για εμένα είναι μεγάλη υποχώρηση και συμβιβασμός. Δεν το βλέπω εγωιστικά, ούτε προσπαθώ να το εκλογικεύσω. Είναι καθαρά το πώς το νιώθω. Μακάρι να ταίριαζα και με αυτό το είδος του κόσμου και να μπορούσα να περάσω καλά.

Παίρνω λοιπόν τη συγκοινωνία κι αρχίζω ήδη να μελαγχολώ μόλις βρίσκομαι σε πυκνό αστικό ιστό, με πολύ τσιμέντο και ελάχιστο πράσινο. Πολύς κόσμος, κονσερβοποιημένη διασκέδαση. Πήγα να παρακολουθήσω για χάρη της καλής μου ένα μουσικό θέαμα, ακυρώνοντας την ποδηλασία που σίγουρα προτιμούσα. Άντεξα μιάμιση ώρα. Δεν είναι ότι βαρέθηκα, είναι ότι ένιωσα μεγάλη δυσφορία μέσα στον κλειστό χώρο με τη μουσική να με ενοχλεί. Αισθάνθηκα ασφυκτικά. Ακόμα και η παρουσία της κοπέλας δίπλα μου, η οποία προσπάθησε να με κάνει να νιώσω καλύτερα όταν με είδε με το κεφάλι σκυφτό, δεν επέφερε θετικό αποτέλεσμα. Είχα φρικάρει. Μετά από μία δύσκολη εβδομάδα ήθελα να κάνω κάτι όμορφο, όχι να καταπιεστώ περισσότερο.

Βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα, αλλά πού στην ασφυκτική πόλη; Μετά από λίγο βγήκε και η κοπέλα μου προβληματισμένη και προσπαθούσε να με συνεφέρει. Μου πήρε αρκετή ώρα να σκεφθώ ότι χρειάζομαι να αλλάξω μέρος. Ανεβήκαμε με το αμάξι της στο Ψυχικό, περπάτησα λίγο και άρχισα να συνέρχομαι.

"Δεν είμαι εγώ γι' αυτά", σκέφθηκα από μέσα μου. "Δεν της κάνω, αν της είναι ανάγκη αυτό το είδος της διασκέδασης."

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι ένιωσα. Πραγματικά είχα ανάγκη από ησυχία, απομόνωση, επαφή με τη φύση.

Περάσαμε μία μάλλον άχαρη βραδιά μαζί. Ακόμα και το πρωινό μας ξύπνημα δεν ήταν ευχάριστο, ομολογουμένως εξαιτίας μου. Δεν είχα συνέλθει. Ήθελα επειγόντως χρόνο για τον εαυτό μου. Της έδωσα το μεσημέρι ένα φιλί στο μάγουλο, νιώθοντας ότι είναι το τελευταίο που της δίνω και αποχαιρετιστήκαμε λίγη ώρα μετά, μάλλον ψυχρά. Το αισθανόμουν ότι τελειώνει η σχέση, αλλά δεν ήθελα να κάνω κάτι για να την κρατήσω.

Λίγες ώρες μετά πήρα το ποδήλατο και πήγα μόνος στην Λίμνη του Μαραθώνα. Μόνος με τις σκέψεις μου, αλλά άρχισα να ισορροπώ. Ξέρω πολύ καλά ότι τα δύσκολα έπονται, αλλά μερικά πράγματα μέσα μου δεν αλλάζουν.

Την επόμενη εβδομάδα σχεδιάζω το πρώτο μοτοσυκλετιστικό ταξίδι με γκρουπ μηχανών, κάτι το οποίο με κρατάει ζωντανό αυτές τις μέρες που αρχίζω να νιώθω μόνος.