Τα σοκάκια

"Το λοιπόν", όπως έλεγε πάντα ένας συμφάνταρος σε κάθε του φράση και τον κορόιδευαν όλοι (ω ρε φίλε, δε θυμάμαι καν το όνομά του). ...αυτή η ανάρτηση θα είναι γλυκανάλατη. Λίγη γκρίνια, λίγη χαρά, οπότε μπορεί να διαβαστεί με κάθε διάθεση.

Η εβδομάδα ξεκίνησε μάλλον καλά, με ωραίο καιρό, παρέα με τη μοτοσυκλέτα μου. Είχα βέβαια λίγο άγχος, διότι έπεσαν κάμποσοι πελάτες για τη δεύτερη δουλειά. Είχε όμως καλή αμοιβή, ωραία δουλειά και ικανοποίηση. Επιπλέον έτυχε μετά από καιρό κάτι δημιουργικό στην κύρια εργασία μου, που μου έδωσε απρόσμενη ενέργεια για να το ολοκληρώσω. Ήταν και οι εξωτερικές δουλειές, με πολύ καλή συνεργασία και μου θύμισαν πόσο μου λείπει η περίοδος με το ελεύθερο επάγγελμα. Να ορίζεις εσύ την ποιότητα επαφής με τον πελάτη. Λιγότερα χρήματα, απουσία μοτοσυκλέτας, αλλά μάθαινα συνέχεια πολλά, είχα σταθερό κίνητρο και φυσικά χρόνο για τον εαυτό μου. Άραγε αξίζει το 9-5 για τη ζωή που κάνω τώρα;

Πάνω λοιπόν που ψιλοευχαριστιέμαι τη δουλειά και απολαμβάνω τη μετακίνηση με την Ισμήνη, σκάει μετά από χρόνια κάτι ανέλπιστο. Κρεβατώνομαι από ίωση. Την πρώτη μέρα ταλαιπωρήθηκα, τη δεύτερη βαριόμουν, αλλά την επόμενη ένιωσα μέχρι ωραία που απείχα από το τοξικό περιβάλλον του γραφείου, όπου ακούς συνέχεια συναδέλφους να εκφράζονται μίζερα. Ο γράφων τα πρήζει σε μερικούς φίλους, γράφει όλη τη μαυρίλα στο ιστολόγιο, αλλά στις υπόλοιπες διαπροσωπικές επαφές, με γνωστούς, συνεργάτες, πελάτες, βγάζει ουδέτερο ύφος ή ακόμα και ενθουσιασμό. Κυρίως στο ιστολόγιο βγαίνει η μαυρίλα και στην Πεντέλη ή στη Ρόδων εκτονώνεται. Δεν την αφήνω ανεξέλεγκτη να ξεθωριάζει τα χρώματα του κοινωνικού περιβάλλοντός μου.

Είχα επομένως πολύ χρόνο για να σκεφθώ, να ξανασκεφθώ, να χαλαρώσω, να κοιμηθώ, μέχρι να αναρρώσω. Η Ισμήνη μου έλειψε πολύ. Πριν από λίγο την καθάρισα και περιμένω πώς και πώς να την οδηγήσω αύριο. Τουναντίον, ο αθλητισμός δε μου έλειπε καθόλου. Δεν ήταν όμως τόσο παράξενο τελικά, διότι θυμάμαι καλά ότι την περασμένη εβδομάδα ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που πήγα για τρέξιμο και ανέβηκα στην Πεντέλη με το ποδήλατο, χωρίς να νιώσω ότι έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Εννοείται ότι δεν το μετάνιωσα, αφού είναι αμφότερες καλές προπονήσεις, αλλά δε με έκαναν να γεμίσω μπαταρίες, δε μου έδωσαν ενέργεια για την καθημερινότητα. Περισσότερο με ενεργοποίησε η δημιουργική εργασία που προέκυψε λίγες μέρες μετά. Είναι προφανές ότι έχω ανάγκη έκφρασης της δημιουργικότητάς μου.

Άλλες μικρές και φευγαλέες όμορφες στιγμές ήταν όταν πήγα μετά τη δουλειά να επισκευάσω το ποδήλατό μου. Το μεγαλύτερο κομμάτι της συντήρησης και επισκευής το κάνω μόνος, αλλά είναι λίγες επισκευές που θέλουν ανταλλακτικά, εργαλεία και τεχνογνωσία που δε διαθέτω. Αρχικά είχα άγχος να προλάβω τις εξωτερικές δουλειές, να προλάβω και το ποδηλατάδικο, ώστε να είναι όλα έτοιμα για την ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής (ναι, αυτή που δεν πήγα τελικά λόγω ασθένειας - όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει). Μετά από μία όχι πολύ κουραστική μέρα, ανέβηκα στο ποδήλατο και έκανα μερικά χιλιόμετρα προς το ποδηλατάδικο και πίσω. Ήταν θεϊκά. Οι άλλοι μποτιλιαρισμένοι στα αμάξια, ενώ εγώ ελεύθερος στο ποδήλατο. Πώς είναι δυνατόν να έχω ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η αστική μετακίνηση με το ποδήλατο; Πρέπει να ξαναρχίσω να πηγαίνω περιστασιακά στη δουλειά με αυτό.

Εδώ λοιπόν έρχονται τα σοκάκια του τίτλου. Για να φθάσω τα όμορφα απογεύματα στους πελάτες μου, επέλεξα συνειδητά όλες τις φορές το περπάτημα. Άλλοτε μόνο ένα χιλιόμετρο, άλλοτε πέντε. Ήταν η τέλεια αφορμή για να περπατήσω μετά τη δουλειά, αντί να μείνω στο σπίτι και να σκέφτομαι πως δεν εισπράττω πλέον ικανοποίηση από πουθενά. Ο καιρός είναι απίστευτος αυτή την εποχή, ειδικά τα απογεύματα και το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει είναι να χαθείς στα στενά της πόλης. Μου αρέσει πολύ να ανακαλύπτω μικρούς στενούς δρόμους, που σε πρώτη όψη θυμίζουν αυλή ή είσοδο χώρου στάθμευσης. Αν είσαι παρατηρητικός, διαπιστώνεις ότι κοντά σε δρόμους που περνάς χρόνια υπάρχουν πολύ όμορφα σπίτια, ωραίοι κήποι και κυρίως μαγικά δρομάκια.

Κάπως έτσι σήμερα, λίγο χαμένος, αλλά περισσότερο εσκεμμένα ξεστρατισμένος, σχεδόν διπλασίασα τη διαδρομή για να παρατηρήσω το κρυφό τοπίο των στενών της Κηφισιάς. Εκεί δε βλέπεις πομπώδεις εισόδους, αλλά δευτερεύουσες, λιγότερο φροντισμένες, με μία αύρα περασμένων δεκαετιών. Φύλλα στο δρόμο, τη φύση να οργιάζει, τους κήπους ατημέλητους, ελεύθερους να αναπτυχθούν άναρχα. Σαν κερασάκι στην τούρτα, πέτυχα στον τερματισμό του το σημερινό αγώνα δρόμου της Κηφισιάς και ζήλεψα λίγο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προπονημένος για να συμμετάσχω σε αγώνα με τις επιδόσεις που θα ήθελα να έχω. Το βασικότερο είναι ότι θα παρασυρθώ σε ρυθμό που θα μου κάνει περισσότερη φθορά, παρά βελτίωση. Παρ' όλα αυτά άναψε μέσα μου μία όμορφη αγωνιστική σπίθα.

Ξεκινάει η εβδομάδα αύριο. Χαίρομαι που θα πάω στη δουλειά, όχι για το συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας και το περιβάλλον, τα οποία θα πρέπει να αλλάξω, αλλά γιατί μου έλειψε η αίσθηση παραγωγικότητας και φυσικά η Ισμήνη.

Το στοίχημα έγκειται στην εύρεση δραστηριοτήτων που να με γεμίζουν και να δίνουν αξία στην κάθε μέρα. Εννοώ να με κάνουν να νιώθω την αξία κάθε μέρας, διότι οι αξίες υπάρχουν, ακόμα κι όταν αδυνατούμε να τις εντοπίσουμε.