Ημέρες μοτοσυκλέτας

Ο καιρός ήταν πολύ καλός αυτή την εβδομάδα, οπότε σχεδόν όλες οι διαδρομές έγιναν με την Ισμήνη. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να ομορφύνει την ενδοαστική μετακίνηση μία μοτοσυκλέτα. Ξυπνούσα το πρωί, σχετικά ξεκούραστος και ήρεμος. Δεν έχει πίεση, ούτε εντάσεις αυτή την περίοδο η δουλειά μου, είναι μία ήρεμη ρουτίνα. Το γεγονός ότι με περίμενε η μοτοσυκλέτα, μου έδινε δύναμη για το ξεκίνημα. Κλασσική τελετουργία: Παντελόνι μοτοσυκλέτας, μπουφάν, γάντια, κράνος, σακίδιο και ...βρουμ! Τι φοβερός ήχος!

Κοιτάζω την Ισμήνη: Είσαι έτοιμη; Δε χρειάζεται να απαντήσει, εκείνη είναι πάντα έτοιμη. Το πρόβλημα είμαι κάποιες φορές εγώ.

Την καβαλάω. Χαϊδεύω για λίγο το ντεπόζιτο, ρυθμίζω τους καθρέφτες, κλείνω τη ζελατίνα στο κράνος και πάμε. Δε χρειάζεται να τρέξω, είμαι τόσο ήρεμος που απολαμβάνω την οδήγηση σε μέτριο ρυθμό. Έτσι κι αλλιώς με τη μοτοσυκλέτα μετακινείσαι με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, σε σχέση με τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Βλέπεις την κίνηση και σε αγγίζει ελάχιστα. Μπορεί να κάνω δέκα λεπτά παραπάνω σε σχέση με τον Αύγουστο, αλλά δε με πειράζει. Ίσα-ίσα που νιώθεις υπεροχή, να ελίσσεσαι ασταμάτητα ανάμεσα στα αμάξια. Μιζέρια εκείνοι, ενεργητικότητα και απόλαυση εσύ.

Θα βρεις μπροστά σου μερικούς αργούς μοτοσυκλετιστές, αλλά δε σε ενοχλεί πολύ. Σέβεσαι το ρυθμό τους, δεν πιέζεις. Θα φθάσουν πίσω σου και μερικοί βιαστικοί. Όπου μπορείς, κάνεις χώρο και τους αφήνεις να πάρουν τα ρίσκα τους. Άλλωστε έχεις πάρει την απόφαση να κινείσαι συνετά, μειώνοντας κάπως, τον έτσι κι αλλιώς υψηλό κίνδυνο που έχεις να αντιμετωπίσεις, ώστε η απόλαυση να έχει διάρκεια στο χρόνο. Εννοείται ότι δε χαλαρώνεις πολύ, διότι πρέπει να είσαι σε εγρήγορση.

Έχεις περισσότερη επαφή με τον κόσμο. Στα φανάρια αλλάζεις βλέμματα. Η Ισμήνη αρέσει στους περισσότερους, αλλά υπάρχουν κι άλλες όμορφες μοτοσυκλέτες που παρατηρώ. Οι περισσότερες μου αρέσουν πολύ, διότι πλέον ξέρω πόση χαρά μπορούν να σου δώσουν. Αν μπορούσα να οδηγώ την Ισμήνη σχεδόν καθημερινά, νομίζω ότι δε θα με πείραζε η απόσταση από τη δουλειά. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να είχα τον αντίστοιχο χρόνο ελεύθερο για αθλητισμό, αλλά νομίζω ότι η αφορμή για να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα τελικά προάγει τη ζωή μου.

Ακόμα κι όταν στενεύει ο δρόμος και κολλάω στην κίνηση, υπάρχει ενδιαφέρον. Κοιτάω δεξιά-αριστερά, πού θα μπορούσα να χωθώ, πώς θα ξεγλιστρήσω. Όσο πιο πολλή η κίνηση, τόσο περισσότερη η ανάγκη για άνοιγμα του γκαζιού, όταν ανοίξει ο δρόμος. Απελευθερώνεσαι. Χωρίς το μαύρο άλλωστε, δεν έχει τόση αξία το λευκό. Η αντίθεση του προσδίδει τη σπουδαιότητα. Πρέπει πού και πού να τρως και λίγη κίνηση με το αμάξι για να εκτιμάς περισσότερο τη μοτοσυκλέτα.

Τι άλλο; Χμμμ... Α! Αποφάσισα σήμερα να μην ακολουθήσω την κλασσική παρέα για μία ακόμα χαλαρή ποδηλατοβόλτα, αλλά να πάω για πεζοπορία με μία ομάδα που είχα να δω ένα χρόνο. Πού αλλού, στην αγαπημένη μου Πεντέλη. Η πεζοπορία ήταν προς τον Άγιο Ιωάννη το λατόμο, στον οποίο δεν είχα ξαναπάει. Έχω περάσει πολλές φορές με το ποδήλατο από το δρόμο από πάνω του, αλλά δεν έχει τύχει να πάω. Γοητευτικό μέρος, ενώ πιο πάνω έχει και ένα καταφύγιο με πολύ ωραίο κιόσκι. Το σημαντικό είναι ότι επιτέλους βρέθηκα σε χώρο με σχετικά νεαρά άτομα και όχι με τους μεγάλους μέσους όρους ηλικίας που βλέπεις πλέον στις ποδηλατικές ομάδες. Περισσότερη διάθεση, πιο σβέλτος ρυθμός, απουσία γκρίνιας.

Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μετά από καιρό μία κοπέλα που να μου αρέσει, αλλά φάνηκε γρήγορα ότι το ενδιαφέρον δεν ήταν αμοιβαίο. Δεν απογοητεύτηκα όμως, αφού ήταν μία πολύ όμορφη μέρα. Είχε εναλλαγές συννεφιάς και ήπιου φθινοπωρινού ήλιου, σε συνδυασμό με τη δροσιά του καθαρού, κρύου πρωινού αέρα, που γέμιζε με τον καλύτερο τρόπο τα πνευμόνια. Μου είχε λείψει ο ξηρός, βουνίσιος αέρας. Έπαιρνα ανάσες και δε χόρταινα. Έβλεπα πού και πού την κορυφή που ήταν μέσα στο σύννεφο τις πρώτες πρωινές ώρες και αναπολούσα τις αντίστοιχες αναμνήσεις με την ομίχλη.

Τι φοβερή που είναι η Πεντέλη!