Μία ώρα τρεξίματος αρκεί για να με κάνει να νιώθω ότι αξίζει που ζω την κάθε μέρα. Δέκα χιλιόμετρα σε ήσυχο περιαστικό περιβάλλον, ακόμα και μόνος, είναι η προσωπική μου επιλογή. Η δραστηριότητα που μου προσφέρει συνήθως περισσότερα από τη συναναστροφή με φίλους.
Τον τελευταίο καιρό θα έλεγα ότι έχω ηρεμήσει, όπως κάθε καλοκαίρι που πέφτει η κίνηση στους δρόμους και μειώνεται ο φόρτος εργασίας. Ο καιρός φέτος το καλοκαίρι ήταν ήπιος, χωρίς καύσωνες, καθώς και με μερικές βροχερές μέρες που μετρίαζαν τη ζέστη, οπότε ήταν ό,τι πρέπει για εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες. Αρκετός ελεύθερος χρόνος τα απογεύματα, άπλετος τα σαββατοκύριακα και φυσικά τον γέμισα με άθληση.
Έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν τα έντονα συναισθήματα από τις ερωτικές απογοητεύσεις, αλλά θέλω ακόμα καιρό για να πω ότι βρίσκομαι σε φάση συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Προς το παρόν παλεύω να πετύχω όμορφες στιγμές στη ζωή μου, η οποία βρίσκεται σε φάση μάλλον ανάλατη και κουραστικά μονότονη. Η δουλειά δε με γεμίζει όσο παλαιότερα και είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που σκέφτομαι σοβαρά να αλλάξω εργασία. Η δουλειά ήταν το στήριγμά μου, από το οποίο αντλούσα ευχαρίστηση και δυνάμωνα την αυτοπεποίθησή μου, αλλά τους τελευταίους μήνες δεν ισχύει πια αυτό και οφείλω να βρω τη δύναμη να ρισκάρω την αλλαγή. Με τα χρόνια έμαθα να φεύγω από σχέσεις που δεν είχαν μέλλον και τώρα ψάχνω να βρω την αντίστοιχη δύναμη για να φύγω από τη δουλειά. Η διαφορά είναι όμως ότι στην εργασία τίθεται ζήτημα βιοπορισμού, οπότε το ρίσκο είναι πολύ μεγαλύτερο από το να πληγωθείς συναισθηματικά.
Ακόμα και η συναναστροφή με φίλους, μετά από 2 μήνες άρχισε να μου δημιουργεί κορεσμό. Μου λείπουν οι αθλητικές παρέες που είχα κάποτε. Η Ισμήνη, ο Γιάννης και άλλοι. Καλοί φίλοι σε συνδυασμό με όμορφα κοινά αθλητικά ενδιαφέροντα.
Παραμένω όμως αθλητής στην ψυχή. Ξέρω ότι όταν το τοπίο μαυρίζει τριγύρω μου, μπορώ να εισπράξω χαρά και ικανοποίηση, αναζητώντας τα όρια του σώματος. Κάπως έτσι, άρχισα να πιέζομαι τα απογεύματα για να κάνω το πρώτο διστακτικό δρομικό βήμα. Τα επόμενα είναι πιο εύκολα και σιγά-σιγά γίνονται άλματα.
Άρχισα να μη μετράω το χρόνο, διότι αφενός πιέζομαι περισσότερο απ' όσο πρέπει για να φθάσω παλαιές επιδόσεις και τραυματίζομαι, αφετέρου εισάγω άγχος σε κάτι πολύ όμορφο και χάνω τη δυνατότητα χαλάρωσης. Ειδικά μετά από μία πιεστική μέρα στη δουλειά, το μυαλό πρέπει να εστιάζει στα όμορφα και όχι να νιώθει την πίεση του χρόνου.
Συνήθως τρέχω δέκα χιλιόμετρα στην περιοχή της Εκάλης στον ποδηλατόδρομο της οδού Ρόδων. Χρόνια τώρα έχει γίνει χώρος συγκέντρωσης πεζοπόρων, δρομέων και ποδηλατών. Είναι η μία ώρα που είναι όλη δική μου. Η προσωπική μου επιλογή για να με κάνει να νιώθω κάτι όμορφο σε μία δύσκολη καθημερινή. Δύσκολη όχι από αντικειμενικά προβλήματα, αλλά κυρίως από τις προσωπικές μου σκέψεις, την απαισιοδοξία και τη μοναξιά που με κυριεύει. Πολλή ηρεμία και μπόλικος ελεύθερος χρόνος καταλήγουν σε αρνητικές σκέψεις.
Αρχικά χρειάζεται πολλή επιμονή για να ξεκινήσω το τρέξιμο. Μπορεί να μου πάρει ακόμα και σαράντα δρομικά λεπτά για να φθάσω στη νιρβάνα του δρομέα. Ποτέ όμως δεν το έχω μετανιώσει. Ειδικά αυτή την εποχή που η θερμοκρασία είναι καλή και η μέρα κρατάει μέχρι αργά το απόγευμα, απολαμβάνω το ήπιο φως λίγο πριν τη δύση του ηλίου, αλλά και το δειλινό.
Γενικά τείνω να συγκρίνομαι με κόσμο, να ζηλεύω και τελικά να απογοητεύομαι. Όμως όταν τρέχω βρίσκομαι στη σφαίρα της ευτυχίας. Δε με νοιάζει τίποτε γύρω μου. Μόνο στην αρχή με γυροφέρνουν διάφοροι προβληματισμοί, αλλά σύντομα τους προσπερνάω και έχω μόνο την ανηφόρα να με απασχολεί. Ωραίο περιβάλλον μέσα στα δέντρα, με κόσμο που μοιράζεται το χώρο με ευγένεια. Πρόσφατα συνάντησα έναν ηλικιωμένο κύριο να περπατάει στο στενό πεζοδρόμιο. Κατέβηκα στο δρόμο για να του δώσω χώρο, αλλά πρόλαβε και κατέβηκε πρώτος.
"Ευχαριστώ", του λέω και ακολούθησε με στόμφο η απάντηση:
"Εγώ σε ευχαριστώ!".
Άγνωστος κόσμος που σε χαροποιεί με μία μικρή επαφή. Δυστυχώς με τους οικείους μας έχουμε πράγματα που μας δένουν, αλλά και διαφορές που με τον καιρό διογκώνονται. Ενώ με τους ξένους δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε.
Κάπως έτσι, με λίγο τρέξιμο και ποδήλατο πέρασε το καλοκαίρι. Μικρές ενέσεις ομορφιάς για να με κάνουν να αντέξω την καθημερινότητα. Η Ισμήνη τακτικά να προσφέρει ωραίες στιγμές. Μου έλειπε όμως το όμορφο αίσθημα που είχα νιώσει στα μέσα του καλοκαιριού με τους φίλους. Κάπου εκεί έγινε το θαύμα: Πήρε ένας καλός μου φίλος ένα KTM Duke 250. Έφαγα πάνω από ένα μήνα να του κάνω προτάσεις για μοτοσυκλέτες και είχα καταλήξει στο Duke 390.
Θεωρώ ότι για κάποιον που έχει ωριμάσει, δεν υπάρχει ο κίνδυνος της ισχύος από μοτοσυκλέτες μεσαίου κυβισμού. Δεν είναι όπως ένα παιδί 20 χρονών που κινδυνεύει και με μηχανάκι 10 ίππων, επειδή θα τρέχει σε σημεία που δεν πρέπει, έχοντας άγνοια και κυρίως αδιαφορία κινδύνου. Προσπάθησα λοιπόν να τον πείσω να πάρει κάτι μέτριας ισχύος, ώστε να κερδίσει από τη ροπή χαμηλά και την ασφάλειά της, αντί να πάρει μοτοσυκλέτα 125 cc. Δυστυχώς με άκουσε μόνο εν μέρει και κατέληξε σε Duke 250, φοβούμενος τη μεγαλύτερη ισχύ, αλλά σεβάστηκα την επιλογή του.
Το οδήγησα για λίγο. Πάρα πολύ όμορφο εμφανισιακά, όπως όλα τα μικρά (125, 200, 250, 390) Duke, αλλά μου φαινόταν παιχνιδάκι. Η ροπή χαμηλά ανύπαρκτη, το ζύγισμα χειρότερο από την Ισμήνη, ο ήχος του κινητήρα θύμιζε γκρινιάρικο γατί, η αίσθηση ποιότητας πολύ χαμηλότερη από τη δική μου μοτοσυκλέτα. Μόνο ο συμπλέκτης και ο λεβιές των ταχυτήτων ήταν πολύ προσεγμένοι.
Καβάλησα ξανά την Ισμήνη και κατάλαβα την αξία της. Όπως με το MT-09, που μου φαινόταν πολύ καλύτερο, έτσι κι ακόμα περισσότερο συνειδητοποίησα τη διαφορά της καλύτερης μοτοσυκλέτας.
"Πώς σου φάνηκε;", με ρώτησε. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω, μόλις την είχε αγοράσει. Να του πω ότι είναι κατά πολύ κατώτερη της Ισμήνης; Απάντησα απλά αναφέροντας τα θετικά που διαπίστωσα. Δεν ήθελα να του στερήσω τον ενθουσιασμό της νέας του αγοράς. Άλλωστε όποια μηχανή και να πάρεις, πάντοτε υπάρχει μία καλύτερη ή διαφορετική που θα κάνει τη δική σου να φαίνεται λίγη. Έτσι είχα αισθανθεί με την οδήγηση του MT-09 πριν από ένα μήνα. Ακόμα κι αυτό να είχα τώρα, υπάρχουν άλλες καλύτερες μοτοσυκλέτες που θα το έκαναν να ωχριά μπροστά τους.
Ανέλαβα λοιπόν να τον μυήσω στα πρώτα του βήματα με μοτοσυκλέτα, καθότι είχε εμπειρία μόνο από παπί. Περάσαμε την τελευταία εβδομάδα μερικές από τις πιο ωραίες μέρες του καλοκαιριού με βόλτες στα παράλια της ανατολικής Αττικής. Εγώ να φεύγω από τη δουλειά με τη μηχανή, κάνοντας κάμποσα χιλιόμετρα για να τον πάρω και να πάμε βόλτα με τις μηχανές. Από τις καλύτερες εμπειρίες.
Είναι γεγονός ότι παρόλο που λατρεύω την Ισμήνη, την έχω στο μυαλό μου ως εξαιρετικό εργαλείο μετακίνησης και όχι για τον ελεύθερο χρόνο. Ο ελεύθερος χρόνος για εμένα είναι άθληση: Τρέξιμο, ποδηλασία, κολύμβηση, wind surfing, ακόμα και περπάτημα. Όμως μετά τις παρεΐστικες μηχανόβολτες, κατάλαβα ότι η μηχανή μπορεί να με κάνει πραγματικά χαρούμενο, ακόμα και συγκρινόμενη με το τρέξιμο.
Με αυτό το σκεπτικό, σήμερα το απόγευμα φεύγοντας από τη δουλειά, είπα να ανέβω για μία ακόμη φορά στον Υμηττό με την Ισμήνη. Έφυγα μάλλον πιεσμένος από το γραφείο, αλλά σχετικά ξεκούραστος. Η μοτοσυκλέτα με αναζωογόνησε με τις βόλτες τις τελευταίες ημέρες και ανακάλυψε τη χαμένη ενέργεια που είχα μέσα μου. Ανέβηκα λοιπόν παρέα με την Ισμήνη το απόγευμα. Σίγουρα με το ποδήλατο είναι καλύτερα, αλλά με τη μηχανή ο χρόνος εκμηδενίζεται. Στον περιορισμένο χρόνο που έχεις μία εργάσιμη ημέρα, μπορείς να βρεθείς εύκολα σε υπέροχα μέρη.
Ανέβηκα χαλαρά την ανηφόρα, θαύμασα το τοπίο, αλλά μου έλειπε η αίσθηση κατάκτησης της ανηφόρας με τις δυνάμεις μου, καθώς και η ησυχία του ποδηλάτου. Η Ισμήνη ακούγεται υπέροχα, αλλά το θρόισμα των φύλλων είναι ανώτερο. Σταμάτησα λοιπόν στο δρόμο που κατεβαίνει προς Παπάγου και ξάπλωσα κάτω για 20 λεπτά. "Απίστευτο! Είναι καθημερινή, μετά τη δουλειά και βρίσκομαι εδώ!". Χαλάρωσα. Σίγουρα μου έλειπε κάποια καλή παρέα, αλλά ακόμα κι έτσι περνούσα ωραία.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής, μπήκα στον πανικό των μποτιλιαρισμένων δρόμων και άρχισα να βάζω στόχους για τις επόμενες εξορμήσεις. Σ' ευχαριστώ Ισμήνη! :)
Τον τελευταίο καιρό θα έλεγα ότι έχω ηρεμήσει, όπως κάθε καλοκαίρι που πέφτει η κίνηση στους δρόμους και μειώνεται ο φόρτος εργασίας. Ο καιρός φέτος το καλοκαίρι ήταν ήπιος, χωρίς καύσωνες, καθώς και με μερικές βροχερές μέρες που μετρίαζαν τη ζέστη, οπότε ήταν ό,τι πρέπει για εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες. Αρκετός ελεύθερος χρόνος τα απογεύματα, άπλετος τα σαββατοκύριακα και φυσικά τον γέμισα με άθληση.
Έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν τα έντονα συναισθήματα από τις ερωτικές απογοητεύσεις, αλλά θέλω ακόμα καιρό για να πω ότι βρίσκομαι σε φάση συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Προς το παρόν παλεύω να πετύχω όμορφες στιγμές στη ζωή μου, η οποία βρίσκεται σε φάση μάλλον ανάλατη και κουραστικά μονότονη. Η δουλειά δε με γεμίζει όσο παλαιότερα και είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που σκέφτομαι σοβαρά να αλλάξω εργασία. Η δουλειά ήταν το στήριγμά μου, από το οποίο αντλούσα ευχαρίστηση και δυνάμωνα την αυτοπεποίθησή μου, αλλά τους τελευταίους μήνες δεν ισχύει πια αυτό και οφείλω να βρω τη δύναμη να ρισκάρω την αλλαγή. Με τα χρόνια έμαθα να φεύγω από σχέσεις που δεν είχαν μέλλον και τώρα ψάχνω να βρω την αντίστοιχη δύναμη για να φύγω από τη δουλειά. Η διαφορά είναι όμως ότι στην εργασία τίθεται ζήτημα βιοπορισμού, οπότε το ρίσκο είναι πολύ μεγαλύτερο από το να πληγωθείς συναισθηματικά.
Ακόμα και η συναναστροφή με φίλους, μετά από 2 μήνες άρχισε να μου δημιουργεί κορεσμό. Μου λείπουν οι αθλητικές παρέες που είχα κάποτε. Η Ισμήνη, ο Γιάννης και άλλοι. Καλοί φίλοι σε συνδυασμό με όμορφα κοινά αθλητικά ενδιαφέροντα.
Παραμένω όμως αθλητής στην ψυχή. Ξέρω ότι όταν το τοπίο μαυρίζει τριγύρω μου, μπορώ να εισπράξω χαρά και ικανοποίηση, αναζητώντας τα όρια του σώματος. Κάπως έτσι, άρχισα να πιέζομαι τα απογεύματα για να κάνω το πρώτο διστακτικό δρομικό βήμα. Τα επόμενα είναι πιο εύκολα και σιγά-σιγά γίνονται άλματα.
Άρχισα να μη μετράω το χρόνο, διότι αφενός πιέζομαι περισσότερο απ' όσο πρέπει για να φθάσω παλαιές επιδόσεις και τραυματίζομαι, αφετέρου εισάγω άγχος σε κάτι πολύ όμορφο και χάνω τη δυνατότητα χαλάρωσης. Ειδικά μετά από μία πιεστική μέρα στη δουλειά, το μυαλό πρέπει να εστιάζει στα όμορφα και όχι να νιώθει την πίεση του χρόνου.
Συνήθως τρέχω δέκα χιλιόμετρα στην περιοχή της Εκάλης στον ποδηλατόδρομο της οδού Ρόδων. Χρόνια τώρα έχει γίνει χώρος συγκέντρωσης πεζοπόρων, δρομέων και ποδηλατών. Είναι η μία ώρα που είναι όλη δική μου. Η προσωπική μου επιλογή για να με κάνει να νιώθω κάτι όμορφο σε μία δύσκολη καθημερινή. Δύσκολη όχι από αντικειμενικά προβλήματα, αλλά κυρίως από τις προσωπικές μου σκέψεις, την απαισιοδοξία και τη μοναξιά που με κυριεύει. Πολλή ηρεμία και μπόλικος ελεύθερος χρόνος καταλήγουν σε αρνητικές σκέψεις.
Αρχικά χρειάζεται πολλή επιμονή για να ξεκινήσω το τρέξιμο. Μπορεί να μου πάρει ακόμα και σαράντα δρομικά λεπτά για να φθάσω στη νιρβάνα του δρομέα. Ποτέ όμως δεν το έχω μετανιώσει. Ειδικά αυτή την εποχή που η θερμοκρασία είναι καλή και η μέρα κρατάει μέχρι αργά το απόγευμα, απολαμβάνω το ήπιο φως λίγο πριν τη δύση του ηλίου, αλλά και το δειλινό.
Γενικά τείνω να συγκρίνομαι με κόσμο, να ζηλεύω και τελικά να απογοητεύομαι. Όμως όταν τρέχω βρίσκομαι στη σφαίρα της ευτυχίας. Δε με νοιάζει τίποτε γύρω μου. Μόνο στην αρχή με γυροφέρνουν διάφοροι προβληματισμοί, αλλά σύντομα τους προσπερνάω και έχω μόνο την ανηφόρα να με απασχολεί. Ωραίο περιβάλλον μέσα στα δέντρα, με κόσμο που μοιράζεται το χώρο με ευγένεια. Πρόσφατα συνάντησα έναν ηλικιωμένο κύριο να περπατάει στο στενό πεζοδρόμιο. Κατέβηκα στο δρόμο για να του δώσω χώρο, αλλά πρόλαβε και κατέβηκε πρώτος.
"Ευχαριστώ", του λέω και ακολούθησε με στόμφο η απάντηση:
"Εγώ σε ευχαριστώ!".
Άγνωστος κόσμος που σε χαροποιεί με μία μικρή επαφή. Δυστυχώς με τους οικείους μας έχουμε πράγματα που μας δένουν, αλλά και διαφορές που με τον καιρό διογκώνονται. Ενώ με τους ξένους δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε.
Κάπως έτσι, με λίγο τρέξιμο και ποδήλατο πέρασε το καλοκαίρι. Μικρές ενέσεις ομορφιάς για να με κάνουν να αντέξω την καθημερινότητα. Η Ισμήνη τακτικά να προσφέρει ωραίες στιγμές. Μου έλειπε όμως το όμορφο αίσθημα που είχα νιώσει στα μέσα του καλοκαιριού με τους φίλους. Κάπου εκεί έγινε το θαύμα: Πήρε ένας καλός μου φίλος ένα KTM Duke 250. Έφαγα πάνω από ένα μήνα να του κάνω προτάσεις για μοτοσυκλέτες και είχα καταλήξει στο Duke 390.
Θεωρώ ότι για κάποιον που έχει ωριμάσει, δεν υπάρχει ο κίνδυνος της ισχύος από μοτοσυκλέτες μεσαίου κυβισμού. Δεν είναι όπως ένα παιδί 20 χρονών που κινδυνεύει και με μηχανάκι 10 ίππων, επειδή θα τρέχει σε σημεία που δεν πρέπει, έχοντας άγνοια και κυρίως αδιαφορία κινδύνου. Προσπάθησα λοιπόν να τον πείσω να πάρει κάτι μέτριας ισχύος, ώστε να κερδίσει από τη ροπή χαμηλά και την ασφάλειά της, αντί να πάρει μοτοσυκλέτα 125 cc. Δυστυχώς με άκουσε μόνο εν μέρει και κατέληξε σε Duke 250, φοβούμενος τη μεγαλύτερη ισχύ, αλλά σεβάστηκα την επιλογή του.
Το οδήγησα για λίγο. Πάρα πολύ όμορφο εμφανισιακά, όπως όλα τα μικρά (125, 200, 250, 390) Duke, αλλά μου φαινόταν παιχνιδάκι. Η ροπή χαμηλά ανύπαρκτη, το ζύγισμα χειρότερο από την Ισμήνη, ο ήχος του κινητήρα θύμιζε γκρινιάρικο γατί, η αίσθηση ποιότητας πολύ χαμηλότερη από τη δική μου μοτοσυκλέτα. Μόνο ο συμπλέκτης και ο λεβιές των ταχυτήτων ήταν πολύ προσεγμένοι.
Καβάλησα ξανά την Ισμήνη και κατάλαβα την αξία της. Όπως με το MT-09, που μου φαινόταν πολύ καλύτερο, έτσι κι ακόμα περισσότερο συνειδητοποίησα τη διαφορά της καλύτερης μοτοσυκλέτας.
"Πώς σου φάνηκε;", με ρώτησε. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω, μόλις την είχε αγοράσει. Να του πω ότι είναι κατά πολύ κατώτερη της Ισμήνης; Απάντησα απλά αναφέροντας τα θετικά που διαπίστωσα. Δεν ήθελα να του στερήσω τον ενθουσιασμό της νέας του αγοράς. Άλλωστε όποια μηχανή και να πάρεις, πάντοτε υπάρχει μία καλύτερη ή διαφορετική που θα κάνει τη δική σου να φαίνεται λίγη. Έτσι είχα αισθανθεί με την οδήγηση του MT-09 πριν από ένα μήνα. Ακόμα κι αυτό να είχα τώρα, υπάρχουν άλλες καλύτερες μοτοσυκλέτες που θα το έκαναν να ωχριά μπροστά τους.
Ανέλαβα λοιπόν να τον μυήσω στα πρώτα του βήματα με μοτοσυκλέτα, καθότι είχε εμπειρία μόνο από παπί. Περάσαμε την τελευταία εβδομάδα μερικές από τις πιο ωραίες μέρες του καλοκαιριού με βόλτες στα παράλια της ανατολικής Αττικής. Εγώ να φεύγω από τη δουλειά με τη μηχανή, κάνοντας κάμποσα χιλιόμετρα για να τον πάρω και να πάμε βόλτα με τις μηχανές. Από τις καλύτερες εμπειρίες.
Είναι γεγονός ότι παρόλο που λατρεύω την Ισμήνη, την έχω στο μυαλό μου ως εξαιρετικό εργαλείο μετακίνησης και όχι για τον ελεύθερο χρόνο. Ο ελεύθερος χρόνος για εμένα είναι άθληση: Τρέξιμο, ποδηλασία, κολύμβηση, wind surfing, ακόμα και περπάτημα. Όμως μετά τις παρεΐστικες μηχανόβολτες, κατάλαβα ότι η μηχανή μπορεί να με κάνει πραγματικά χαρούμενο, ακόμα και συγκρινόμενη με το τρέξιμο.
Με αυτό το σκεπτικό, σήμερα το απόγευμα φεύγοντας από τη δουλειά, είπα να ανέβω για μία ακόμη φορά στον Υμηττό με την Ισμήνη. Έφυγα μάλλον πιεσμένος από το γραφείο, αλλά σχετικά ξεκούραστος. Η μοτοσυκλέτα με αναζωογόνησε με τις βόλτες τις τελευταίες ημέρες και ανακάλυψε τη χαμένη ενέργεια που είχα μέσα μου. Ανέβηκα λοιπόν παρέα με την Ισμήνη το απόγευμα. Σίγουρα με το ποδήλατο είναι καλύτερα, αλλά με τη μηχανή ο χρόνος εκμηδενίζεται. Στον περιορισμένο χρόνο που έχεις μία εργάσιμη ημέρα, μπορείς να βρεθείς εύκολα σε υπέροχα μέρη.
Ανέβηκα χαλαρά την ανηφόρα, θαύμασα το τοπίο, αλλά μου έλειπε η αίσθηση κατάκτησης της ανηφόρας με τις δυνάμεις μου, καθώς και η ησυχία του ποδηλάτου. Η Ισμήνη ακούγεται υπέροχα, αλλά το θρόισμα των φύλλων είναι ανώτερο. Σταμάτησα λοιπόν στο δρόμο που κατεβαίνει προς Παπάγου και ξάπλωσα κάτω για 20 λεπτά. "Απίστευτο! Είναι καθημερινή, μετά τη δουλειά και βρίσκομαι εδώ!". Χαλάρωσα. Σίγουρα μου έλειπε κάποια καλή παρέα, αλλά ακόμα κι έτσι περνούσα ωραία.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής, μπήκα στον πανικό των μποτιλιαρισμένων δρόμων και άρχισα να βάζω στόχους για τις επόμενες εξορμήσεις. Σ' ευχαριστώ Ισμήνη! :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου