Αντί επικοινωνίας

Ας ξεκινήσουμε με τα καλά νέα: Αύριο το πρόγραμμα έχει Ισμήνη: Ο καιρός θα είναι καλός, οπότε θα απολαύσω επιτέλους τη μοτοσυκλέτα που μου στέρησε η ωραία κατά τα άλλα φθινοπωρινή βροχή. Επιστρέφοντας σήμερα από τη δουλειά, είχε σταματήσει η βροχή και είχαν βγει οι μηχανόβιοι σαν τα σαλιγκάρια. Ο γράφων να τους κοιτάζει και να ζηλεύει, ιδίως την κοπέλα με το Kawasaki Ninja 300 που σχολάει ίδια ώρα με εμένα και παίρνει τον περιφερειακό. Υπομονή όμως, με χωρίζουν μερικές ώρες από την Ισμήνη. :)

Η δουλειά σε καλούς ρυθμούς, δυστυχώς κάποιες εντάσεις χθες με φόρτισαν και με έκαναν για μία ακόμη φορά να αναθεωρήσω σχετικά με το χώρο εργασίας, αλλά ξέρω ότι θα τα ξεχάσω σε μερικές μέρες. Θα έλεγα ότι μάλλον κέρδισα περισσότερα με τη συναναστροφή με μερικούς συναδέλφους τις τελευταίες μέρες, σε σχέση με όσα κερδίζω με τις κοινωνικές επαφές στον ελεύθερο χρόνο.

Τα ελάχιστα άτομα που έχω ως φίλους με όλη τη σημασία της λέξης, σε αντιδιαστολή με τα πολλά άτομα που είναι στις παρέες μου, δυστυχώς είτε βρίσκονται μακριά, είτε τα βλέπω πολύ αραιά. Αντί της επικοινωνίας μαζί τους, βγάζω τις σκέψεις μου στο ιστολόγιο. Σίγουρα έτσι τους κουράζω λιγότερο όταν τους βλέπω και βγάζω πιο θετική ενέργεια, αντί για τις σκέψεις που εκφράζω και εκτονώνω γραπτώς. Αν και άνθρωπος που μιλάει πάρα πολύ με τους καλούς του φίλους, έχω διαπιστώσει ότι το ιστολόγιο με έχει αλλάξει. Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να γράφω κάπως πιο ανοικτά τις προσωπικές μου σκέψεις και τα περιστατικά, πέρα από τις περιγραφές των αθλητικών εμπειριών, έπαψα να έχω έντονη ανάγκη να εκφραστώ αντίστοιχα σε φίλους. Ίσα-ίσα που τους λέω επιγραμματικά κάποια πράγματα, όπως ένας εσωστρεφής άνθρωπος, συμπληρώνοντας "Θα μπορούσα να σου μιλάω ώρες γι' αυτά, αλλά και εσένα θα κουράσω και ο ίδιος θα νιώσω χειρότερα, ξαναβιώνοντας την κατάσταση που θα περιγράψω". Αντί λοιπόν να συζητάω για συναισθηματικά ή επαγγελματικά αδιέξοδα, τα εκφράζω γραπτά και περνάω το χρόνο με φίλους σκεδάζοντας τις σκέψεις μου, αντί να τις επαναφέρω στο προσκήνιο.

Αντί επικοινωνίας με μία κοπέλα που γνώρισα πρόσφατα, προτιμώ να γράψω εδώ. Δεν είναι ότι ντρέπομαι, θάρρος έχω περίσσιο, αλλά ότι έχω λίγες ελπίδες. Ας κάνω όμως πρώτα μία αναδρομή, μιας και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Θυμάμαι που έλεγα την άνοιξη σε έναν καλό φίλο: "Ρε συ, αρχίζει να καταντάει αστείο. Για μέτρα: Έχω φάει φτύσιμο, από δύο ορειβάτισσες, δύο ποδηλάτισσες και μία δρομέα." Σαν ανέκδοτο του τύπου ήταν δύο Γερμανοί, δύο Ιταλοί και ένας Έλληνας. Και γελούσαμε. Πτώση ηθικού και αυτοπεποίθησης, διότι κάθε απόρριψη κοστίζει ψυχικά, αλλά γελούσαμε. Λίγο καιρό μετά, αφού είχα απομονωθεί για να ανακτήσω δυνάμεις, γνώρισα την κοπέλα που τα φτιάξαμε. Η πιο εντυπωσιακή από τις κοπέλες που έχω γνωρίσει, έκανε εκείνη πολλά βήματα για να ξεκινήσει η σχέση. Εκείνη που της την έπεφτε όποιος άντρας την έβλεπε, ήταν αυτή που με επέλεξε χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα. Άλλο αν τελικά δεν ταιριάξαμε και τώρα προσπαθώ να την ξεχάσω.

Το ίδιο είχε συμβεί και με κάποιες κοπέλες στο παρελθόν. Έκαναν εκείνες τις περισσότερες κινήσεις και μου έδειξαν ξεκάθαρα το ενδιαφέρον τους (και όχι με διττό τρόπο), προτείνοντας να βγούμε και δίνοντάς μου την αυτοπεποίθηση ώστε να κάνω τις επόμενες κινήσεις. Διαφορετικά θα ένιωθα ότι τις φλερτάρω άσκοπα και θα είχα απομακρυνθεί. Από την άλλη μεριά, αν και τέτοια συμπεριφορά από τις κοπέλες βοηθάει πολύ στο ξεκίνημα μίας σχέσης, δεν εξασφαλίζει τίποτε για τη συνέχισή της. Όλος ο ενθουσιασμός, η ευγένεια, τα χαμόγελα και η προσαρμογή στη συμπεριφορά του άλλου (λάθος το τελευταίο), ξέρω ότι μπορεί να ανατραπούν υπό συνθήκες και να γκρεμίσουν τα όνειρα που έχτισες γρήγορα με αισιοδοξία. Είναι ωραίο να εκφράζει μία γυναίκα το ενδιαφέρον της για εσένα, αλλά είναι πολύ χειρότερο όταν το αποσύρει. Τα αυτό ισχύει προφανώς και για τις δύο πλευρές, απλά αναφέρω την ανδρική οπτική γωνία.

Για να γυρίζω σιγά-σιγά στο παρόν, είμαι τώρα στη φάση όπου δε νιώθω ότι ασκώ γοητεία σε γυναίκες που μου αρέσουν, οπότε η αυτοπεποίθηση σε αυτόν τον τομέα έχει πάρει την κατιούσα.

________________________________________________________________


Ξεκίνησα την ανάρτηση την Τρίτη, αλλά στην πορεία διαπίστωσα ότι ήμουν πολύ κουρασμένος και θα έβγαζα πολλή περισσότερη απογοήτευση, οπότε τη συνεχίζω σήμερα Κυριακή. Ήταν αρκετή μία μέρα με καλό ύπνο, η Τετάρτη, όπου αποφάσισα να μην ακολουθήσω την παρέα σε μία ακόμα βαρετή ποδηλατοβόλτα και να κοιμηθώ από νωρίς το βράδυ με τις κότες. Ήταν καλά σχεδιασμένη επιλογή και πέτυχε. Πήγα φρέσκος την επόμενη μέρα στη δουλειά και πέρασε άνετα.

Η εβδομάδα ήταν μάλλον από τις δύσκολες, με εντάσεις στην εργασία, πολλή κίνηση με το αμάξι στο δρόμο, μόνο μία μέρα καβάλα στην αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα. Πέρασε όμως, ήρθε το σαββατοκύριακο και τα πράγματα κύλισαν αρκετά καλύτερα με τη δεύτερη δουλειά να μου δίνει ικανοποίηση και να καλύπτει καλύτερα την ανάγκη για κοινωνική επαφή, σε σχέση με τις καφετέριες. Παραγωγικότητα, κοινωνική προσφορά, χρήματα, επικοινωνία με κόσμο σε όμορφα πλαίσια. Πόσο μου λείπει το ελεύθερο επάγγελμα και τα ταξίδια!

Ας γυρίσω όμως στην κοπέλα που γνώρισα την προηγούμενη Κυριακή.

Πίεσα για μία ακόμη φορά τον εαυτό μου να βρεθεί σε κόσμο, χωρίς να γνωρίζει κανέναν. Απέφυγα φίλους με τους οποίους θα μιζέριαζα και είπα να αυξήσω τις πιθανότητες για νέες γνωριμίες. Πεζοπορική διαδρομή μέσα στη φύση, θα είναι σίγουρα καλύτερα από το να μείνω στο σπίτι, καλύτερα από το να βγω για καφέ, καλύτερα από την ίδια παρέα σε ποδηλατοβόλτα. Και στην τελική, αν δεν πάει καλά, θα έχω χάσει λίγες από την Κυριακή. Βρέθηκα λοιπόν ανάμεσα σε εκατοντάδες αγνώστους. Ωραίο περιβάλλον, αλλά αίσθημα μοναξιάς. Μετά από καμιά ώρα, είχε αρχίσει να με πιάνει ανία και απελπισία. Κοιτούσα τον κόσμο, δεν ένιωθα ότι έχω δυνατότητα επικοινωνίας. Κοιτούσα τις κοπέλες, δε μου άρεσε σχεδόν καμία. Οι ελάχιστες που με έλκυαν εμφανισιακά και συμπεριφοριστικά, πάλι δε με τραβούσαν πολύ. Έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη η πρώην με τη θεϊκή εμφάνιση και το χαμόγελο και σχεδόν όλες οι άλλες γυναίκες ωχριούν μπροστά της, όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ τη συμπεριφορά της που με έκανε να απομακρυνθώ.

Είδα μερικές κοπέλες να με κοιτάζουν. Άλλες δε μου άρεσαν, με άλλες δεν ένιωθα αισιόδοξος ότι θα πάει καλά μία νέα γνωριμία, οπότε ανέβαλα συστηματικά το να ψάξω για αφορμή για κουβέντα. Έχω ανάγκη να νιώσω το ενδιαφέρον κάποιας. Δε θέλω να αισθάνομαι ότι συμβιβάζεται μαζί μου και ότι την κυνηγάω, χωρίς να δείχνει έντονο ενδιαφέρον. Θέλω να είναι αμοιβαίο.

Με αυτά και με αυτά μίλησα σε κάποια που με πλησίασε σε μία στάση. Στην αρχή μου φαινόταν απλά ελκυστική, αλλά με τράβηξε στην πορεία πολύ το αθλητικό της στυλ και τα ενδιαφέροντα. Η συζήτηση κυλούσε ωραία. Αν και ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται μία γυναίκα. Μπορεί απλά να κολακεύεται που την πλησιάζεις και να θέλει να νιώσει το φλερτ, χωρίς να ενδιαφέρεται. Ακόμα κι αν σε κοιτάζει κάποια, δε σημαίνει ότι της αρέσεις, αλλά ότι της αρέσει το γεγονός ότι την κοιτάζεις και προσπαθεί να επαληθεύσει το ενδιαφέρον σου. - Ναι, είμαι απαισιόδοξος και φαίνεται σε κάθε γραμμή που γράφω. - Όμως θα έλεγα ότι περάσαμε μία πολύ όμορφη ώρα. Σταδιακά η απελπισία και η μοναξιά, μετατράπηκαν σε ευχάριστη συναναστροφή. Η κοπέλα άρχισε να μου αρέσει ολοένα και περισσότερο. Αλλάξαμε στοιχεία και είπαμε να κανονίσουμε να ξαναβρεθούμε σε κάποια εξόρμηση.

Εκεί όμως τελείωσαν τα όμορφα, διότι δεν έχω δύναμη να κυνηγήσω γυναίκα. Δε θέλω κιόλας. Μπορώ να κάνω κινήσεις, όπως έκανα άλλωστε, αλλά αν δε δω θερμή ανταπόκριση απογοητεύομαι και παραιτούμαι. Αντί επικοινωνίας λοιπόν με την κοπέλα, προτιμώ να γράφω αυτές τις γραμμές στο ιστολόγιο, ξέροντας ότι σε μερικές μέρες θα έχει ξεθωριάσει η ωραία εικόνα που μου άφησε ο λίγος χρόνος που πέρασα μαζί της και σύντομα θα περάσει στη λήθη, αν δεν κάνει εκείνη κίνηση. Σίγουρα η γνωριμία επαληθεύει αυτό που έγραφα το καλοκαίρι, ότι πρέπει να δίνω στον εαυτό μου ευκαιρίες και αφορμές να γνωρίζει κόσμο, βάζοντάς τον σε αντίστοιχες καταστάσεις. Αλλά δε με κάνει χαρούμενο, ούτε με βοηθάει στον εντοπισμό της ευτυχίας μέσα από την εργένικη ζωή.

Άλλη μία γνωριμία στη σημερινή εκδρομή δεν προχώρησε, διότι δεν είχα τη δύναμη να την προχωρήσω, παρόλο που η κοπέλα ήταν πρόσχαρη. Θράσος δεν είχα σχεδόν ποτέ, ίσως είναι το σημείο που πρέπει να αποκτήσω, αν και πιέζοντας καταστάσεις συνήθως χάνεις. Μάλλον χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια και υπομονή.

Για να κλείσω όμως ωραία την ανάρτηση, οφείλω να πω ότι ευχαριστήθηκα τη σημερινή εκδρομή στο βουνό. Κεφάτος κόσμος, γέλιο, συναναστροφή με αγνώστους. Βελτιώνομαι κοινωνικά. Σίγουρα απόλαυσα και το βραδινό τρέξιμο. Έχει βελτιωθεί η φυσική μου κατάσταση, η γυμναστική έχει αποδώσει καρπούς.

Αύριο το πρόγραμμα έχει Ισμήνη Επιτέλους! :)

Προσαρμογή στην εποχή

Πέρασε μία ακόμα σχετικά εύκολη εβδομάδα. Έχει πέσει η πίεση στη δουλειά, το τμήμα είναι επιτέλους καλύτερα στελεχωμένο, οπότε, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στις δραστηριότητες, οι συνθήκες είναι πιο άνετες. Λιγότερες, εντάσεις, αστιγμές με καλή συνεργασία. Είναι και η δεύτερη δουλειά που έχει πέσει, οπότε μου αφήνει χρόνο για χαλάρωση και ύπνο. Λιγότερα χρήματα, αλλά καλύτερη ποιότητα ζωής.

Οφείλω να το σημειώσω αυτό, διότι τα τελευταία χρόνια παραπονιέμαι συνέχεια για τη δουλειά, την κούραση, την αδικία και άλλα. Μάλλον συμβιβάστηκα, βρήκα τους ρυθμούς μου και βιώνω πιο άνετα την εργασιακή καθημερινότητα. Σίγουρα μου λείπουν οι περσινές συνθήκες με τα ταξίδια και τις εξωτερικές δραστηριότητες, αλλά φέτος απολαμβάνω συχνότερα τη μοτοσυκλέτα. Νιώθω ότι έχω σχετικά καλή προσαρμογή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα ήθελα πιο δημιουργική εργασία, περισσότερα χρήματα και ανανεωτικές εναλλαγές στο αντικείμενο. Είναι όμως απλά επιθυμίες και όχι στοιχεία που με πιέζουν έντονα εσωτερικά, όπως συνέβαινε πριν από 1,5 χρόνο που έφθανα ενίοτε στα όρια μου από τις εργασιακές πιέσεις και ένιωθα τον ελεύθερο χρόνο σχεδόν ανύπαρκτο.

Η περίσσεια χρόνου στην καθημερινότητα, περιστασιακά με προβληματίζει. Είχα γράψει και άλλες φορές, ειδικά τα καλοκαίρια, ότι δυσκολευόμουν στην αρχή να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο, διότι είχα συνηθίσει να προσφέρω σε τρίτους και όχι στον εαυτό μου. Είναι ανώτερο το αίσθημα της κοινωνικής προσφορά, τουλάχιστον στη δική μου ψυχή. Είναι από την άλλη και ο καιρός που αλλάζει προς το κρύο και τη βροχή, ο οποίος, σε συνδυασμό με τη νύχτα, σε αποτρέπει από εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες.

Εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο για έναν αθλητή: Να πιεστεί για να προσαρμοστεί στην εποχή. Να μην πτοηθεί από το κρύο, τη βροχή και τη νύχτα και να πάρει την απόφαση να ξεχυθεί στους δρόμους. Στο δρόμο προσπερνάς τη μελαγχολία που προκαλεί ο καιρός και η μικρή φωτοπερίοδος. Βλέπεις κόσμο, μυρίζεις το βρεγμένο χώμα, ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις με πραγματικά ερεθίσματα. Ξεκινάς στο σκοτάδι, αρχίζεις να τρέχεις και ξέρεις ότι σύντομα θα φθάσεις στην όαση του γηπέδου. Φωτισμένος χώρος, με κόσμο να φωνάζει και να μοιράζεται το ίδιο κομμάτι γης με όσους έχουν το μικρόβιο του αθλητισμού. Γύρω-γύρω φθινοπωρινή νύχτα και στη μέση ένα ζωντανό στάδιο. Συγκρίνεσαι με τους άλλους δρομείς, αλλάζεις βλέμματα, ακούς τα γέλια και τις φωνές.

Είναι απαραίτητο να δραστηριοποιηθεί κάποιος αυτή τη μεταβατική εποχή, ώστε να δώσει στον εαυτό του το σημαντικό χρόνο προσαρμογής στις καιρικές συνθήκες. Δεν μπορείς από τις ιδανικές συνθήκες του Οκτωβρίου, να πέσεις κατευθείαν στο κρύο του χειμώνα. Απλά δε θα το κάνεις ποτέ. Πρέπει να τρέξεις και να κάνεις ποδήλατο στα πρώτα κρύα, διαφορετικά, όταν μπει για τα καλά ο χειμώνας, οι αναστολές σου θα είναι πολύ μεγαλύτερες. Το αντίστοιχο ισχύει και με τη ζέστη, όταν περνάμε από την άνοιξη στο καλοκαίρι. Ο οργανισμός μας έχει υψηλή ικανότητα προσαρμογής, αλλά θέλει το χρόνο του.

Κάπως έτσι, φρόντισα να βγω τρεις φορές και ποδήλατο και μία για τρέξιμο αυτή την εβδομάδα. Η ποδηλασία με παρέα είχε ωραίες στιγμές, αλλά γενικά δε μου άφηνε ωραίο συναίσθημα. Πιο πολύ μελαγχολικός ένιωθα, σκεπτόμενος τη μοναξιά μου. Ένας ποδηλάτης, ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους, που όμως δεν μπορούν να τον κάνουν χαρούμενο, παρά μόνο για λίγες φευγαλέες στιγμές. Θα έλεγα με βεβαιότητα ότι περισσότερο απόλαυσα το μοναχικό τρέξιμο, παρά την ποδηλασία με παρέα.

Έχει περάσει το αρχικό στάδιο του χωρισμού με τον πόνο της καρδιάς και της ψυχής και βρίσκομαι πλέον στην επόμενη, πιο εύκολη περίοδο της μοναξιάς και της μελαγχολίας. Δίχως δύναμη και διάθεση να αλλάξω κάτι, ελπίζοντας στην τύχη και ψάχνοντας εφόδια για αυτοπεποίθηση. Η ποδηλασία είναι πλέον μάλλον συνήθεια και τυπική κοινωνική δραστηριότητα, παρά κάτι που με ενθουσιάζει και μου δίνει στόχους.

Αυτόν τον καιρό πραγματικά χαρούμενο με κάνει μόνο η μοτοσυκλέτα. Περιμένω πώς και πώς να την οδηγήσω και την αφήνω κάθε φορά με χαμόγελο και προσμονή για την επόμενη διαδρομή. Υπάρχει βέβαια και το τρέξιμο, αλλά δε με κάνει τόσο χαρούμενο. Είναι προφανές ότι έχουν αρχίσει να φεύγουν τα έντονα αρνητικά συναισθήματα του χωρισμού, οπότε παρέα μαζί τους φεύγει και η ανάγκη για την εκτόνωσή τους με αναβάσεις βουνών και μεγάλες δρομικές εξορμήσεις. Δεν εννοώ ότι ξέφυγα μία και καλή, αλλά έχω ξεπεράσει τον συναισθηματικό σκόπελο που βίωνα καθημερινά τους περασμένους μήνες. Συναισθήματα είναι αυτά, πάνε και έρχονται και είμαι προετοιμασμένος για την περιστασιακή τους εμφάνιση.

Σαββατόβραδο λοιπόν και προτίμησα να μείνω σπίτι. Αναλογιζόμενος τι  θα ήθελα να κάνω το βράδυ, το μυαλό μου πήγαινε μόνο στο ιστολόγιο. Μπορεί να βγαίνουν αρνητικές σκέψεις, αλλά σε κάθε γραμμή που γράφω, τα συναισθήματα παγιδεύονται με την ψηφιακή μελάνη και φεύγουν από το μυαλό μου. Συγγραφική εκτόνωση! :)

Πρέπει να πεισμώσω περισσότερο και να το ρίξω στο διάβασμα. Αυτή η Python με γυροφέρνει καιρό και θα μου φανεί χρήσιμη στο μέλλον στη δουλειά μου.

Χρόνια πολλά Ισμήνη!

Η μοτοσυκλέτα των ονείρων μου και συνάμα της πραγματικότητας, έκλεισε δύο χρόνια ζωής. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που την είχα πάρει από την αντιπροσωπεία. Τον αρχικό θαυμασμό, αλλά και το φόβο που μου προκαλούσε. Πάσχιζα να κρατάω σχετικά κλειστό το γκάζι, διότι ήταν ισχυρή για έναν αρχάριο οδηγό και ταυτόχρονα ολοκαίνουρια και γυαλιστερή και φοβόμουν μην κάνω την παραμικρή φθορά. Ακόμα και τώρα την προσέχω πολύ, απλά η αυτοπεποίθηση έχει παραμερίσει το αρχικό δέος και έχει βάλει στη θέση της την απόλαυση σε όλο της το μεγαλείο.

Μπορώ να ανακαλέσω πολύ καλά στη μνήμη μου σχεδόν κάθε στιγμή μαζί της. Την αρχική δυσκολία των ελιγμών ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τις πρώτες φορές που άνοιξα λίγο παραπάνω το γκάζι, τις φορές που δούλεψε το ABS υπερωρίες, τον άνεμο που με χτυπούσε ευχάριστα, το κρύο που με τους 4°C που με έκανε να νιώθω ότι ζω, τα βλέμματα με άλλους δικυκλιστές. Όλα θεϊκά! Έχει το δύσκολο έργο να μετακινείται στα χαρακώματα των μποτιλιαρισμένων λεωφόρων και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει παραπάνω από περίφημα. Έκανε ευχάριστο ταξίδι τη μετάβαση προς τη δουλειά. 3 άχαρες ώρες μετατράπηκαν σε 1,5 ώρα ευτυχίας. Ήταν συνειδητή επιλογή, δεν έτυχε, αλλά πέτυχε! :)

Και τι δε θα έδινα για να τύχαινε πάλι κανένα ταξίδι με τη δουλειά στην επαρχία για να πάω με τη μηχανή. Ειδικά η διαδρομή προς Παλαιά Επίδαυρο ήταν από τις αγαπημένες μου πέρσι. Το ονειρεύομαι περισσότερο από οποιαδήποτε άδεια ή άλλη εκδρομή.

Έχω ξαναγράψει ότι είναι λάθος να εστιάζουμε σε αντικείμενα και να αντλούμε μεγάλη χαρά από αυτά, παραμερίζοντας άλλες πτυχές της ζωής. Η ευτυχία πηγάζει κυρίως από την επαφή με τους ανθρώπους και τη φύση. Ε, μέχρι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να θεμελιώσω τον κύκλο αγάπης που ονειρεύομαι, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια σε κάτι που πραγματικά με κάνει χαρούμενο σε κάθε ευκαιρία.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν άνετο, αλλά για μία ακόμη φορά όχι ευχάριστο. Είχε μερικές καλές στιγμές που με έκαναν να ξεχαστώ, όπως το τρέξιμο και η σύντομη παρέα με μερικούς φίλους που είχα να δω καιρό, αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα μελαγχολία, χωρίς διάθεση για διάβασμα ή άλλη δραστηριότητα, όντας κυριευμένος από το γνωστό συναίσθημα που αποτυγχάνω συστηματικά να εξαλείψω, δηλαδή τη μοναξιά, και τις εικόνες από την προηγούμενη σχέση. Τα γιατί, τα μήπως, τα ίσως και τα γνωστά ερωτήματα που δε σε βοηθούν να προχωρήσεις τη ζωή σου, όντας κολλημένα στο μυαλό σου.

Κατάφερα όμως να πιέσω τον εαυτό μου και να βρεθώ πάλι σε μία ομάδα ορειβατών. Με δεδομένο ότι δε με ενθουσιάζει το ποδήλατο και θέλω επαφή με τη φύση, τι πιο ωραίο από μία πεζοπορική διαδρομή στον Υμηττό; Σκέφτηκα ότι ακόμα και να μην ταιριάξω με κανέναν στην ομάδα, θα απολαύσω τουλάχιστον το βουνό και τις μυρωδιές της μουσκεμένης φύσης. Πήγα τέλος πάντων με κακή διάθεση, έφαγα στην επιστροφή την αξέχαστη βροχή της αρκούδας, έτσι για να μη γράφω ότι δεν δημιουργώ αναμνήσεις για αργότερα και γνώρισα μερικά άτομα. Μέσα στην ομάδα μόνο μία ενδιαφέρουσα παρουσία, αλλά και αυτή να μη μου κινεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, αφού δεν έχει ξεκολλήσει η καρδιά μου από τις εικόνες της προηγούμενης κοπέλας. Είναι και το γεγονός ότι έχω πάψει να πιστεύω στα χαμόγελα, βλέπω σκεπτικά την κάθε γυναίκα, αναλογιζόμενος πόσα είναι διατεθειμένη να δώσει σε μία σχέση και κατά πόσο θα μπορούσε να εκτιμήσει το δικό μου σταθερό ενδιαφέρον. Είναι το κλασσικό πρόβλημα των λίγων ελπίδων: Τόσο λίγες ώστε να μη μου δίνουν αισιοδοξία, αλλά ταυτόχρονα υπαρκτές, ώστε να μη με κάνουν να τις ξεχνάω και να βάζω άλλους στόχους.

Φυσικά δε μίλησα στην κοπέλα, διότι βρίσκομαι στη φάση που ήμουν την άνοιξη. Που δεν έχω αισιοδοξία και δύναμη για κάτι νέο, αλλά ονειρεύομαι να γίνει μόνο του και τελικά απογοητεύομαι. Το σύμπαν δεν συνωμοτεί υπέρ μου, όπως είχε σχολιάσει εύστοχα ένας για τη γενιά που έχει την αξία της προσμονής του Αλχημιστή, αντί να βάλει στη θέση της το πείσμα και την προσπάθεια. Απαισιοδοξία, απογοήτευση, χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, έλλειψη ονείρων. Αυτός είμαι την τρέχουσα περίοδο. Ευτυχώς υπάρχει η Ισμήνη και το τρέξιμο.

Χαλάρωση

Είναι απίστευτο, είμαι εδώ και μερικές εβδομάδες χαλαρός. Δε νιώθω άγχος στη δουλειά, σπάνια πιέζομαι, κοιμάμαι αρκετά και έχω κάμποσες όμορφες στιγμές στην εργασία μου. Επέλεξα να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αντί να γεμίζω όλα τα σαββατοκύριακα και όλα απογεύματα με δουλειά, οπότε βελτιώθηκε η ποιότητα της ζωής μου.

Η εβδομάδα ήταν βροχερή και κύλησε χωρίς τη μοτοσυκλέτα. Δε μου έλειπε πολύ, διότι εκτιμούσα την ποιότητα της καθημερινότητας με τις εναλλαγές στην εργασία. Ίσα-ίσα που μου άφηνε μία γλυκιά νοσταλγία. Ξέρω ότι κάποια στιγμή την επόμενη εβδομάδα θα είμαι πάλι καβάλα στην Ισμήνη, χαμογελαστός.

Γύρω στα μέσα της εβδομάδας περίμενα με ανυπομονησία να τύχει καμία εξωτερική εργασία για να ανανεωθώ. Ευτυχώς έτυχε και πέτυχε. Δεν ήταν ταξίδι, κάτι το οποίο περιμένω πώς και πώς, ειδικά με καλό καιρό, ώστε να πάρω την Ισμήνη, αλλά είχα δύο ανανεωτικές ημέρες εκτός γραφείου, με πολύ ωραίες δημιουργικές υποθέσεις που μου έδωσαν ικανοποίηση. Είναι σημαντικό να αλλάζεις παραστάσεις, αποκτάς δύναμη για να αποδώσεις στην καθημερινή ρουτίνα.

Οι όμορφες στιγμές ήταν πολλές, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από τις φορές που έσκαγε ο φθινοπωρινός ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα; Την παρατήρηση μετά από καιρό (βλέπε παρελθοντική ανάρτηση) του κήπου της Τατοΐου 12; Σίγουρα μία από τις αξιομνημόνευτες στιγμές ήταν η κάλυψη του Υμηττού από ένα τεράστιο σύννεφο που ξεκινούσε από υψόμετρο 600 μέτρων και έκρυβε όλη την κορυφή. Είχα ξεκινήσει για τη δουλειά πολύ νωρίτερα την Παρασκευή το πρωί και είχα χρόνο μπροστά μου, οπότε μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να αλλάξω διαδρομή και κάνω ένα πέρασμα από την κορυφή του Υμηττού με το αμάξι. Η ομίχλη που συναντάς μπαίνοντας στο σύννεφο είναι θεϊκή. Είναι από τις καταστάσεις που μου λείπουν πολύ από την ορεινή ποδηλασία. Κάποτε, που είχα πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ήμουν συννεφοκυνηγός. Μόλις έβλεπα την κορυφή της Πεντέλης μέσα στο σύννεφο, έσπευδα να ανέβω για να βιώσω τη μαγεία της ομίχλης, η οποία μου έχει χαρίσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου.

Από τις ωραίες στιγμές ήταν και η μετακίνηση με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το μετρό. Ακούγεται παράξενο σε συστηματικό επιβάτη, αλλά για εμένα, που τα τελευταία χρόνια είναι ζήτημα να παίρνω μέσο μαζικής μεταφοράς μία φορά το χρόνο (ενδέχεται να πέρασαν κάποτε και 4 χρόνια που δεν είχα μπει), με κάνει να χαίρομαι. Δεν έχεις την ευθύνη της οδήγησης, οπότε χαλαρώνεις, παρατηρείς τον κόσμο και το περιβάλλον ή ακούς μουσική. Παλαιότερα έπαιρνα καθημερινά μετρό-ηλεκτρικό, περνώντας ώρες στο δρόμο, αλλά μου άρεσε που δεν είχα το στρες του μποτιλιαρίσματος με αμάξι. Επίσης μου άρεσε να ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες στο μετρό, όπως έκανα και αυτή την εβδομάδα για να ξαναβιώσω συναίσθημα δεκαετίας. Κάθε αφορμή γυμναστικής, πρέπει να αξιοποιείται. :) Εδώ και δύο χρόνια σκέφτομαι ότι θέλω κάποια Κυριακή να πάω το λεωφορείο 550 και να πάω στο τέρμα του, έτσι για να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια, που πήγαινα για ιστιοπλοΐα από την Κηφισιά στο Φάληρο με αυτή τη λεωφοριακή γραμμή. Είπαμε, οι αναμνήσεις αποκτούν αξία όσο μεγαλώνεις.

Από τις καλύτερες στιγμές ήταν το τρέξιμο μετά τη βροχή. Ωραία χρώματα, δυνατές μυρωδιές, η καρδιά να δουλεύει εντατικά και να ζητάει περισσότερο. Σε αντίθεση με την ποδηλασία, που δε με συγκινεί ιδιαίτερα πλέον, το τρέξιμο διατηρεί την υψηλή αξία του και με κάνει χαρούμενο κατά τη διάρκειά του. Είναι ο χρόνος που νιώθω δυνατός, ελεύθερος και αποφασιστικός. Χρόνος που εκτονώνω τις εντάσεις και τα αρνητικά συναισθήματα και ονειρεύομαι ακατάπαυστα. Χρόνος ζωής!

Τι άλλο; Χμμμ... Μερικές καλές στιγμές στη δουλειά που έχει χαλαρώσει, κάποια αστεία με τους συναδέλφους και ικανοποίηση από την απόδοση. Α, ναι! Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη μίας μεγάλης εταιρείας και να μιλήσω για ελάχιστο χρόνο μαζί του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, που για μία ακόμη φορά μου έβαλε το γνωστό προβληματισμό: Πόση αξία έχει η (ενδεχομένως προσποιητή) προβολή αισιοδοξίας; Πόσοι την πιστεύουν και πόσο βοηθάει στην επαγγελματική και προσωπική επιτυχία; Έχω ξαναγράψει ότι πάντοτε έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα στους σκεπτικούς, προβληματιζόμενους, μετρίως αισιόδοξους συνεργάτες, που αμφέβαλλαν και έδειχναν αβεβαιότητα, αλλά ταυτόχρονα διάθεση προσπάθειας. Υπερβολική αισιοδοξία, πολλά χαμόγελα, αίσθηση βεβαιότητας και δύναμης, με έκαναν να αμφιβάλλω και να σκέφτομαι διπλά για το τι κρύβουν από πίσω τους. Μου έχει μείνει ανεξίτηλη η φράση ενός ηλικιωμένου πελάτη: "Μα γι' αυτό είναι απατεώνας! Επειδή είναι συμπαθέστατος." Πόσο ελκυστικός όμως είσαι αν εκφράζεσαι απαισιόδοξα, ρεαλιστικά και εξωτερικεύεις τις ανασφάλειές σου; Πώς θα με έβλεπε κάποιος που διαβάζει αυτό το ιστολόγιο, το οποίο είναι τίγκα στην απαισιοδοξία και την απογοήτευση; Μήπως θα έπρεπε να κρύβω τα αρνητικά και να τονίζω τα θετικά; Δεν το έχω κάνει ποτέ και δε νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω.

Υπό το πρίσμα της τελευταίας πρότασης, θα κλείσω την ανάρτηση με τους κλασσικούς προσωπικούς προβληματισμούς και την ανεπανάληπτη ικανότητά μου να τονίζω τα μειονεκτήματά μου. Η αυτοπεποίθησή μου έχει πάρει την κατιούσα στην προσωπική μου ζωή. Δεν υπάρχει κοπέλα που να με ενθουσιάζει και καμία που να δείχνει ενδιαφέρον (τουλάχιστον απ' όσο γνωρίζω - Άτιμη ελπίδα δεν πεθαίνεις ε; :p). Με πειράζει πολύ η έλλειψη συντροφικότητας και κοινής ζωής με κοπέλα, με αμοιβαία ερωτική έλξη και αγάπη και δεν επιτρέπει σε ένα γενικότερο αίσθημα ευτυχίας να με κυριέψει. Υπάρχουν οι καλές στιγμές που περιέγραψα πιο πάνω, αλλά σβήνουν λίγο μετά, οπότε καταλήγω σπίτι προβληματισμένος. Γιατί να μην μπορώ να τις μοιραστώ με μία καλή κοπέλα, γιατί να μην έχει η μέρα μερικά γλυκά μηνύματα και γιατί να μην κλείνει αγκαλιά με τη γυναίκα της ζωής μου;

Χρειάζομαι ακόμα πολύ χρόνο για να συνέλθω συναισθηματικά και σίγουρα θα μου έκανε καλό να εκμηδενίσω τις ελπίδες. Να αποδεχθώ τη μοναξιά και να βρω τρόπους να περνάω καλά μέσα σε αυτή.

Ισμήνη! #3

Ξυπνάω και χαίρομαι με τη σκέψη ότι θα την οδηγήσω. Την ανάβω το πρωί, περιμένω λίγο να ζεσταθεί, όσο φοράω μπουφάν, κράνος, γάντια και νιώθω τον ήχο της να γεμίζει τα αυτιά μου ευχάριστα.

Πλησιάζω την Ισμήνη με νοσταλγία, παρόλο που έχω να την οδηγήσω από την προηγούμενη μέρα. Την αγγίζω σαν να έχει ψυχή. Μπορεί να είναι ένα άψυχο αντικείμενο, αλλά με κάνει χαρούμενο συνέχεια. Κάνει τη μετάβαση προς τη δουλειά ευχάριστη δραστηριότητα, από εκεί που ήταν κουραστική ρουτίνα με το αμάξι. Είναι μέρες που νιώθω ότι θέλω να πάω στη δουλειά μόνο και μόνο για να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα, όπως πριν από τέσσερα χρόνια ένιωθα με το ποδήλατο.

Κάποιες μέρες το πρωί, συναντώ στο δρόμο το Νίκο. Εκείνος ως bike courier με το ποδήλατο, εγώ με την Ισμήνη. Λέμε ένα ανανεωτικό "Καλημέρα!" και συνεχίζουμε το ταξίδι μας, ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Με τη μηχανή δεν αποκόβεσαι από το περιβάλλον. Σίγουρα με το ποδήλατο είναι καλύτερα, αλλά δε μου δίνει πλέον την ευχαρίστηση που μου έδινε κάποτε. Ακόμα και οι σκέψεις να ασχοληθώ επαγγελματικά ως bike courier, έχουν εξαφανιστεί.

Η εβδομάδα κύλησε πολύ καλά. Κοιμόμουν νωρίς το βράδυ, ξυπνούσα μόνος μου, χωρίς ξυπνητήρι τα χαράματα και ένιωθα ξεκούραστος. Κι αυτό με κρατούσε μέχρι αργά το απόγευμα που γυρνούσα στο σπίτι. Την Παρασκευή ξύπνησα για πρώτη ίσως φορά τα τελευταία χρόνια, φρέσκος στις 5 το πρωί, έκανα γυμναστική και πήγα με καλή διάθεση στη δουλειά. Απόλαυσα την ημέρα, όπως και όλες τις προηγούμενες μέρες της εβδομάδας. Ύπνος, αραιή δεύτερη δουλειά το απόγευμα, χαλαρότητα μετά από καιρό στην κύρια δουλειά μου. Οι καθημερινές ήταν καλύτερες από το σαββατοκύριακο και το ένιωθα την κάθε ημέρα.

Έφθασε η Παρασκευή και σκεφτόμουν ότι δε θα με πείραζε ιδιαίτερα αν δούλευα το Σάββατο, με δεδομένο ότι ο ελεύθερος χρόνος με κάνει να μελαγχολώ, ενώ η εργασία με βοηθάει να ξεχνιέμαι και ενίοτε να περνάω καλά. Μερικές στιγμές γέλιου με συναδέλφους, που δεν πετυχαίνω πλέον με συμποδηλάτες και φίλους, με έχουν κάνει να αναθεωρήσω, προς στιγμήν, όσα έλεγα για την εργασία. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να θυμάμαι πως η εργασία έχει τις καλές και τις κακές περιόδους. Εποχική αιχμή και χαλαρότητα σε αέναη εναλλαγή, με την πίεση βέβαια να κυριαρχεί.

Δεν είναι όμως υγιής ούτε αυτή η κατάσταση. Μπορεί η εβδομάδα να είναι πιο στρωτή και να μην αποστρέφομαι τη δουλειά μου, όπως άλλοι, αλλά πρέπει να υπάρχει και κάτι πραγματικά όμορφο στον ελεύθερο χρόνο. Δεν μπορεί η ευτυχία να πηγάζει μόνο από περιστασιακό τρέξιμο και την οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Νιώθω ότι δουλεύω για να ζω και ζω για να δουλεύω. Ονειρεύομαι να αγοράσω κι άλλη μοτοσυκλέτα, μαζεύοντας χρήματά από την εργασία μου, ώστε να πηγαίνω με αυτή στο γραφείο. Αιτία και αποτέλεσμα ταυτίζονται, χωρίς παράπλευρους στόχους.

Προσπαθώ να βρω λίγη διάθεση για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου, αλλά νομίζω ότι έχω κορεστεί και δε βρίσκω κουράγιο και δυνατό κίνητρο. Σάββατο σήμερα, ξέρω ότι δε θα περάσω καλά αν βγω με παρέα, αλλά βαριέμαι και μόνος. Κοιτάζω τα pdf των τεχνικών βιβλίων και ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσω το διάβασμα. Θα με βοηθήσει να αυξήσω τις δεξιότητές μου και ίσως να κάνω πιο δημιουργική τη δουλειά μου.

Η εβδομάδα ήταν σαφώς καλύτερη από τις περασμένες, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι ιδιαίτερα στη ζωή μου. Ισορροπία ενδορφινών, ακούσιος συμβιβασμός, συνήθεια; Δεν ξέρω. Είμαι φυσικά προετοιμασμένος για σκαμπανευάσματα. Μία καλή εβδομάδα δε σημαίνει ότι ξαφνικά ξεπέρασα τα προσωπικά προβλήματα, ούτε προμηνύει κάτι για τις επόμενες, αλλά δεν παύει να είναι ευχάριστο διάλειμμα.

Πάντως με την Ισμήνη ήταν υπέροχα. :)

Ανάβαση στην κορυφή της Πεντέλης

Το Σαββατοκύριακο ξεκίνησε καλά, αφού ήμουν χαλαρός από την ξεκούραστη εβδομάδα. Πήγα με καλή διάθεση στην ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής και μετά από καιρό, μπορώ να πω ότι την απόλαυσα. Καλή παρέα, χαλαρός ρυθμός, μία ωραία παρουσία. Νομίζω ότι η διάθεσή μου δεν είχε να κάνει με αυτή, αλλά περισσότερο με την ηρεμία της εβδομάδας και την ικανοποίηση από τη δουλειά. Ήταν και το θέμα του ύπνου που με είχε βοηθήσει να εργάζομαι χωρίς κούραση τις τελευταίες ημέρες.

Το Σάββατο, κλασσικά μελαγχολικό. Μου άρεσε που είχε τη βροχή, ώστε να μην μπω στον πειρασμό να πάω για ποδήλατο με παρέα που ξέρω ότι δε θα απολάμβανα. Δε σκέφτεσαι "Κι αν πήγαινα και ήταν καλά;", ούτε το "Μία ακόμα φορά βαρετή παρέα." αν τελικά αποφασίσεις να πας. Όπως και την περασμένη εβδομάδα, έκανα την ίδια, μάλλον λανθασμένη, επιλογή να βγω το βράδυ με φίλους για να μη νιώθω ότι έμεινα μέσα σαββατόβραδο. Ανιαρή δραστηριότητα, που με έκανε να αισθάνομαι αδύναμος, που δεν μπορώ να μείνω αποφασιστικά στο σπίτι, κόντρα στο ρεύμα, όταν ξέρω ότι δε θα περάσω καλά. Μου θύμισε αντίστοιχη φάση πριν από 10 χρόνια που έβγαινα με φίλους και την τότε κοπέλα μου. Οι άλλοι περνούσαν καλά, ενώ εγώ βαριόμουν απίστευτα, ακόμα κι αν είχα την κοπέλα που αγαπούσα δίπλα. Το γράφω για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι η σχέση δεν είναι πανάκεια για τη διάθεσή μου. Μετράει τόσο να είσαι με άτομο που αγαπάς, όσο και να κάνεις κάτι που σε γεμίζει.

Για την Κυριακή είχα δύο επιλογές: Ποδηλασία εκτός δρόμου στη Λίμνη του Μαραθώνα ή ασφάλτινη διαδρομή με άλλη παρέα. Αμφότερες οι παρέες, πάλι δε μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση. Ίσως θα προτιμούσα για αλλαγή την παρέα της ορεινής ποδηλασίας, που είχα να δω περισσότερο καιρό, ενώ θα είχα και αφορμή να καβαλήσω το καινούριο μου ποδήλατο, που δεν έχω οδηγήσει εδώ και δύο μήνες τουλάχιστον. Παίζει και να πετύχαινα την Ισμήνη εκεί. Το τελευταίο δεν ξέρω αν θα ήταν καλό ή κακό. Από τη μία θα χαιρόμουν πολύ που θα την έβλεπα μετά από σχεδόν ένα χρόνο, από την άλλη θα μου άφηνε μία πικρή γεύση, όπως κάθε γυναίκα που μου αρέσει πολύ, αλλά δεν ενδιαφέρεται για εμένα. Θα της έλεγα και για τα προσωπικά, οπότε θα αναμόχλευα αναμνήσεις και θα μελαγχολούσα. Σίγουρα θα είχα να της πω πολλά και το βέβαιο είναι ότι μου λείπει. Αλλά είπαμε, δεν άντεχα να την έχω μόνο ως φίλη, οπότε έπρεπε να απομακρυνθώ.

Η βασική αιτία που δεν πήγα και ένας από τους κύριους λόγους που αποφεύγω το χώμα, ήταν η χθεσινή βροχή. Το έδαφος θα είχε πολλή λάσπη από τη χθεσινή βροχή, οπότε θα κατέληγα να αφιερώνω περισσότερες ώρες στο πλύσιμο του ποδηλάτου και του εξοπλισμού, απ' όσες θα έκανα ποδήλατο, κάτι το οποίο δε μου αρέσει καθόλου. Άσε που έχω κάνει τρεις φορές τη ίδια διαδρομή και ξέρω ότι δεν έχει πλέον να μου δώσει τις φοβερές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει μόνο την πρώτη φορά.

Έτσι αποφάσισα συνειδητά να πάω με την κλασσική παρέα, την ασφάλτινη διαδρομή. Γνωστή κι αυτή η διαδρομή, την έχω κάνει πολλές φορές, αλλά τουλάχιστο η ποδηλασία θα έκλεινε με την επιστροφή στο σπίτι, αντί να έχω στο τέλος το πολύωρο καθάρισμα και τη συντήρηση του ποδηλάτου. Μπαίνω λοιπόν σε κατάσταση ρουτίνας και ξεκινάω. Δυστυχώς τρέφω και πάλι λίγες ελπίδες να δω μία κοπέλα, τις οποίες θα πρέπει να μάθω να καταπνίγω. Οι λίγες ελπίδες, περισσότερο σε φθείρουν, παρά σε τροφοδοτούν. Δε σε αφήνουν ούτε να χαρείς, αφού συνοδεύονται από απαισιοδοξία, αλλά και ούτε να πάρεις απόφαση ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου και να πάρεις άλλες αποφάσεις.

Έφθασα χαλαρά στο σημείο συνάντησης κι αυτό μάλλον ήταν κρίσιμο. Δεν είχαν ανέβει οι ενδορφίνες από το μέτριο ρυθμό. Χαιρετάω την παρέα, λέμε στα γρήγορα τα νέα μας, αλλά νιώθω ότι δεν ταιριάζω με το περιβάλλον. Μετά από 15 λεπτά μαζί τους, αρχίζω και σκέφτομαι την εξέλιξη της βόλτας: Χαλαρός ρυθμός, μία ώρα στάση για καφέ, που με κάνει και βαριέμαι και μετά αντίστοιχα επιστροφή. Σκέφτομαι αυτό που έγραψα την προηγούμενη Κυριακή, ότι θα έπρεπε να είχα αφήσει αυτή την παρέα και να είχα ανέβει μόνος στην Πεντέλη. Ότι πρέπει να πιεστώ για να θυμηθώ την ομορφιά της, αφού δεν έχει υπάρξει φορά που να έχω μετανιώσει για την ανάβαση. Έχω άλλωστε δυόμιση μήνες να ανέβω και έχει φθάσει σε σημείο να μη μου λείπει. Έχω χάσει τη διάθεση και το πάθος, επομένως πρέπει να επιστρατεύσω τη λογική για να τα ξαναβρώ.

Ο καιρός είναι τέλειος, η κορυφή φαντάζει μπροστά μου προκλητική. Η λογική δε φέρνει καμία αντίρρηση στη σχετική απόφαση, οπότε δεν έχω λόγο να το αναβάλλω. Ρωτάω δύο φίλους αν θέλουν να ακολουθήσουν, αλλά δεν έχουν δυνάμεις. Τους χαιρετάω, αφήνω την παρέα και αρχίζω το ταξίδι των εμπειριών προς το αγαπημένο μου βουνό, ώστε να νιώθω ότι έκανα κάτι πραγματικά όμορφο για τον εαυτό μου και η Κυριακή δεν κύλησε όπως η προηγούμενη. Αρχίζω και νιώθω πιο δυνατός και πιο αποφασιστικός.

Η διαδρομή αυτή τη φορά λίγο διαφορετική στην αρχή. Μετά από καιρό περνάω από τη Νέα Πεντέλη για να ανέβω και όχι από το Κεφαλάρι. Έχει αρκετό άνεμο κόντρα και τις πρώτες ανηφόρες πολύ μεγάλης κλίσης στο τέλος του οικισμού. Φθάνω σε υψόμετρο 500 μέτρων, ενώ εξακολουθώ να αμφιταλαντεύομαι: Να γυρίσω σπίτι ή να συνεχίσω; Η λογική μού υπενθυμίζει πως όταν έχω καιρό να ανέβω, θέλει υπομονή στην αρχή, μέχρι τα 800 μέτρα υψομέτρου για να νιώσω ωραία. Πρέπει να πιεστώ, τα ωραία έπονται. Μπορεί να μην υπάρχει καλή διάθεση, αλλά μου αρκεί που στηρίζω την απόφασή μου να κάνω κάτι διαφορετικό.

Η μέρα ηλιόλουστη, η θερμοκρασία καλή για τα δεδομένα της εποχής και μόνο ο άνεμος δυσκολεύει λίγο τις συνθήκες, αλλά δεν είναι αρκετός για να πτοήσει. Πεισμώνω περισσότερο και αποκτώ αυτοπεποίθηση. Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, έχω δει πολύ χειρότερα και ξέρω ότι αντέχω. :)

Το βουνό έχει λίγο κόσμο. Ο φθινοπωρινός καιρός δεν εμπνέει πολλούς να το επισκεφθούν. Μυρωδιές δεν υπάρχουν όπως την άνοιξη και το καλοκαίρι, αλλά τα χρώματα είναι τέλεια, τα μεστά του φθινοπώρου. Οι ακτίνες του ηλίου πλάγιες, δεν καίνε, ίσα-ίσα που μετριάζουν το δροσερό άνεμο. Κοιτάζω κάτω,  βλέπω τη σκιά μου και αγαλλιάζω με μία παλιά γνώριμη εικόνα: Όταν πέφτει πλάγια ο ήλιος από πίσω μου, σε συγκεκριμένη γωνία φαίνεται η τρύπα του κράνους στο πάνω μέρος της σκιάς. Ασήμαντη λεπτομέρεια για τον αναγνώστη, αλλά παλιά όμορφη εικόνα για εμένα που με πάει χρόνια πίσω, όταν το είχα πρωτοπαρατηρήσει.

Μετά τα 700 μέτρα υψομέτρου, αρχίζω να νιώθω ωραία. Συμβάλλουν η ησυχία, η θέα, οι ενδορφίνες της άθλησης. Η σκέψη αρχίζει να πετάει σε μεγαλύτερα ύψη και τα όνειρα ξεπροβάλλουν. Φθάνω στην κορυφή, χωρίς να έχω κουραστεί πολύ. Τραβάω μερικές φωτογραφίες και κατεβαίνω σβέλτα την κατηφόρα. Λίγο πιο χαμηλά πετυχαίνω περιέργως καμιά δεκαριά ποδηλάτες να αγκομαχούν ανεβαίνοντας. Ελάχιστες φορές έχω πετύχει τόσο πολλούς και ποτέ μαζί.

Γύρισα σπίτι ξέροντας ότι έκανα τη σωστή επιλογή για τη μέρα. Πέτυχα μερικές όμορφες στιγμές, αλλά μέχρι εκεί. Φαίνεται άλλωστε και από την ανάρτηση ότι έχω μελαγχολήσει πάλι. Μάλλον φταίει που σκέφτηκα την κάποτε καλύτερή φίλη μου, την "Ισμήνη".

Ευτυχώς ξεκινάει η εβδομάδα αύριο για να ξεχαστώ λίγο. Με περιμένει και η άλλη Ισμήνη, η μηχανή μου, για να πάμε βόλτα. :)

Ισμήνη! #2

Η οικονομία στις απολαύσεις, έχει πράγματι αποτελέσματα. Δεν την κυνηγάω, ίσα-ίσα που επιδιώκω να μη στερούμαι την ηδονή, αλλά δεν παύω να αναγνωρίζω το γεγονός ότι το μέτρο στη συχνότητα της ηδονής, αυξάνει την ποιότητα.

Περί Ισμήνης ο λόγος, μια και είχα να την οδηγήσω έξι μέρες. Οι καθημερινές ήταν στρωτές με χαλαρή δουλειά, ηρεμία (απίστευτο για εμένα τα τελευταία χρόνια), χαλαρότητα και στον ελεύθερο χρόνο, αλλά, λόγω καιρού και υποχρεώσεων, η Ισμήνη περίμενε υπομονετικά σταθμευμένη. Σήμερα το πρωί την έβαλα μπροστά, άκουγα με λατρεία τον ήχο της και την καβάλησα με ανυπομονησία σαν ερωτευμένος νέος. Δεν ένιωθα την ανάγκη να τρέξω. Μου αρκούσε που ξεγλιστρούσα άνετα μέσα στην κίνηση με αίσθημα υπεροχής.

Η αλλαγή της ώρας το φθινόπωρο σε κάνει να ξυπνάς πιο άνετα το πρωί, μέχρι να προσαρμοστείς και να βγαίνεις στους δρόμους την πόλης πριν ξεκινήσει ο κυκλοφοριακός πανικός. Χάνεις το πολύτιμο απογευματινό φως ημέρας, αλλά κερδίζεις το πρωινό.

Οι καθημερινές υποχρεώσεις έκαναν πολύ καλό στην διάθεσή μου. Νιώθω σαφώς καλύτερα από το σαββατοκύριακο. Έφθασε το απόγευμα της Πέμπτης και είπα σε μία φίλη "Πάει κι αυτή η εβδομάδα.", αλλά αμέσως σκέφθηκα: "Και λοιπόν; Αφού οι καθημερινές είναι καλύτερες αυτόν τον καιρό, από το σαββατοκύριακο, γιατί να χαίρομαι που τελειώνουν;" Δεν πάω στο άλλο άκρο. Σαφώς χρειάζεται η έλευση του σαββατοκύριακου για να αλλάξει κανείς καθημερινές συνήθειες, να σπάσει τη ρουτίνα και να ορίσει ένα πέρας στις δραστηριότητες. Αλλά είμαι τόσο ξεκούραστος και γεμάτος από τη δουλειά, που δεν περιμένω το Σάββατο ανυπόμονα, ενώ εκτιμώ τις ωραίες καθημερινές.

Τελειώνω το απόγευμα τη χαλαρή δουλειά και μαθαίνω ότι εξωτερικές υποχρεώσεις θα μου στερήσουν την Ισμήνη αύριο. Χμμμ... Θα μου λείψει πάλι η μηχανή μου, οπότε όσο την απολαύσω το απόγευμα. Κοντεύουμε δύο χρόνια μαζί και πρέπει να περάσει από τεχνικό έλεγχο. Επιστρέφω σβέλτα προς το σπίτι, απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλεπτο διαδρομής, κάθε σπιθαμή ασφάλτου, κάθε προσπέραση και φρενάρισμα. Δε με ενοχλεί, δε με πτοεί τίποτε. Λίγο πριν φθάσω στο σπίτι βλέπω σε κάθετο δρόμο ένα MT-10 και σκέφτομαι ότι θα ήθελα πολύ να το είχα να κάνει παρέα με την Ισμήνη και να το παίρνω κι αυτό περιστασιακά. Ξέρω ότι η Ισμήνη είναι καλύτερη για τη διαδρομή που κάνω, αλλά οι 160 ίπποι προκαλούν δέος και έλξη. Οι μηχανές είναι έρωτας.

Φθάνω στο ΚΤΕΟ, έρχονται δίπλα μου τρεις υπάλληλοι και αρχίζουν να ρωτούν για τη μηχανή. Έχουν τον ίδιο θαυμασμό με εμένα, αλλά σίγουρα όχι την αγάπη που της έχω εγώ. "Ρε φίλε, αυτό είναι καινούριο, στα τέσσερα χρόνια περνάει ΚΤΕΟ την πρώτη φορά. Καλό δρόμο!" λέει ο ένας και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τότε.

Ξέρω ότι οι μηχανές είναι επικίνδυνες. Ίσως είναι πιο κακή συνήθεια από το τσιγάρο που δεν δοκίμασα ποτέ. Αλλά είναι ωραίες οι άτιμες.