Πόσο ωραία ουσία είναι αυτή! Είναι χρόνια που την έχω κλείσει στο χρονοντούλαπο, διότι εγγυμονεί κινδύνους. Η ωριμότητα μού στέρησε μία ευχαρίστηση, που εμφανίζεται φευγαλέα και κατατροπώνεται άμεσα, ώστε να μη θυμηθώ. Να μη θυμηθώ ότι ο κίνδυνος σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός, πιο ενεργός, πιο δυνατός. Ανωριμότητα στο μέγιστο, ευχαρίστηση στο ζενίθ. Υπάρχουν μερικοί σχετικά ασφαλείς τρόποι για να εκκρίνεις αδρεναλίνη, αλλά οι περισσότεροι δεν είναι. Ευτυχώς πάνε χρόνια που έχω συνειδητοποιήσει ότι οι απολαύσεις πρέπει να έχουν μέτρο και διάρκεια, διαφορετικά τα όρια θα τεθούν μόνα τους, με τρόπο οδυνηρό.
Με το αμάξι άρχισα να τρέχω αφού ξεπέρασα το σκαλοπάτι της αυτοπεποίθησης, περίπου μετά από ενάμιση χρόνο συστηματικής οδήγησης, μόλις άρχισα να αποκτώ την κλασσική πλάνη της ασφάλειας: "Δε μου έχει συμβεί κάτι, άρα είμαι ασφαλής.". Η τρέλα κράτησε περίπου 4 χρόνια, χωρίς να συμβεί ευτυχώς τίποτε το τρομερό, με την τύχη να είναι μερικές φορές με το μέρος μου. Γύρω στα 24 έτη μου άρχισα να συνειδητοποιώ την επιπολαιότητα και να αυτοπεριορίζομαι.
Ευτυχώς, απέκτησα τη μοτοσυκλέτα σε ηλικία που είχα πλέον την ωριμότητα να καταστέλλω τις τρέλες εν τη γενέσει τους. Όμως, οι φίλοι μοτοσυκλετιστές τονίζουν ότι, όπως και στο αμάξι, έτσι και στη μηχανή, ο κίνδυνος έρχεται μόλις νιώσεις άνεση και αυτοπεποίθηση και όχι στα πρώτα σου αναγνωριστικά χιλιόμετρα.
"Δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει ο έφηβος που κρύβεις μέσα σου."
"A twist of the wrist is more than enough to kill you."
Δεν έχω πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη μου, διότι η οδήγηση της μοτοσυκλέτας είναι περιστασιακή και όχι συστηματική. Είμαι άλλωστε προσεκτικός, οπότε δεν έχω εκθέσει τον εαυτό μου σε υψηλό κίνδυνο, το οποίο όμως σημαίνει ότι η εξοικείωση με την ταχύτητα και τις δύσκολες συνθήκες έρχεται πιο αργά.
Παρόλα αυτά, είναι στιγμές που θυμάμαι και αναπολώ. Πριν από μερικές ημέρες, μόλις είχα ξεκινήσει από το σπίτι για να πάω στη δουλειά. Ξεκούραστος και προσεκτικός, κινούμουν εντός του αστικού ορίου ταχύτητας. Ένας απρόσεκτος οδηγός αυτοκινήτου παραβίασε STOP μερικά μέτρα μπροστά μου και μου έκλεισε το δρόμο. Ακαριαίο φρενάρισμα και η μοτοσυκλέτα αντέδρασε απίστευτα πειθήνια στα χέρια του άπειρου αναβάτη. Ο οδηγός να ζητάει συγγνώμη, εγώ να βρίζω από μέσα μου, αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά να νιώθω υπέροχα. Είχε ανέβει η αδρεναλίνη. :)
Προσπερνάω το σκηνικό και κρατιέμαι να μην τρέξω περισσότερο. Δεν περνάνε τρία λεπτά και πετάγεται άλλος πρωινός βιαστικός αυτοκινητιστής μπροστά μου. Πιο γρήγορο φρενάρισμα αυτή τη φορά. Η αδρεναλίνη ήταν ψηλά από πριν και τα αντανακλαστικά δούλευαν φανταστικά. Και ωχ! Έπαρση, ευφορία, αίσθημα ανωτερότητας και ψευδαίσθηση υψηλής ικανότητας. Βγαίνω στη λεωφόρο και μου έρχεται να ανοίξω έντονα το γκάζι και να χαθώ στο τούνελ της ταχύτητας.
"Κρατήσου.", λέω μέσα μου. Είναι η αίσθηση της αδρεναλίνης που σε κάνει να υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου, να μη φοβάσαι και να αψηφάς τους κινδύνους που υπάρχουν παντού τριγύρω σου.
Ομολογώ ήταν υπέροχα (...όλο το βράδυ κάναμε έρωτα, θα πουν οι Σκιές), Ήθελα κι άλλο! Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην ανοίξω το γκάζι πάνω από το 1/3. Η κίνηση αυξημένη, αλλά δε με άγγιζε καθόλου. Ή, καλύτερα, με άγγιζε θετικά, διότι έβλεπα ότι ξεγλιστρούσα ανάμεσα στα αμάξια που είχαν στοιβαχθεί στη λεωφόρο. Πιο κάτω βλέπω τη Μαρία και τη χαιρετάω. Την πετυχαίνω μία φορά στο τόσο, διότι κάνουμε περίπου την ίδια διαδρομή. Πιο πέρα ο γνωστός τροχονόμος που σχεδόν πάντα μου δίνει προτεραιότητα όταν με δει στο φανάρι της Κατεχάκη. Έχεις επαφή με το περιβάλλον, τον κόσμο, νιώθεις, αφουγκράζεσαι, ζεις. Καμία σχέση με την παθητική μετακίνηση ενός αυτοκινήτου.
Αυτή τη φορά κρατήθηκα. Για πόσο όμως; Είναι τόσο ωραία η αδρεναλίνη και τόσο άχαρη η ζωή έξω από τη σφαίρα της μοτοσυκλέτας. Μακάρι να έχω πάντα τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης και την τύχη με το μέρος μου.
_____________________________________________________________
Η εβδομάδα είχε και μία ποδηλατική ανάβαση Πεντέλης μετά από δύο μήνες. Από τη μία μου είχε λείψει πολύ, από την άλλη ήθελα να κάνω κάτι πιο δύσκολο από τις κλασσικές ποδηλατοβόλτες με παρέες, μετά από μία μέρα με αυξημένη ένταση.
Ανέβηκα στο ποδήλατο, όντας πολύ πιεσμένος, με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου και να παραμιλάω εκνευρισμένος. "Υπομονή μέχρι τα 800 μέτρα υψομέτρου. Εκεί θα καθαρίσει το μυαλό." Έκανα χρόνο ρεκόρ για το τελευταίο έτος, χωρίς να νιώσω ιδιαίτερη κούραση. Ήταν τόση η πίεση που ένιωθα μέσα μου, ώστε η μυϊκή κόπωση ήταν εξιλέωση για το πνεύμα μου. Στα πρώτα χιλιόμετρα η ένταση που ένιωθα έβαινε αυξανόμενη. Έχω συνειδητοποιήσει από πρόπερσι ότι η έντονη άθληση βοηθάει πολύ στην καταπολέμηση της θλίψης και της μικρής πίεσης. Όταν όμως είμαι πολύ πιεσμένος, χρειάζεται κάτι πιο ήρεμο για να καθαρίσει το μυαλό. Παρόλα αυτά, παρέμεινα αισιόδοξος και περίμενα εναγωνίως να φθάσω σε μεγάλο υψόμετρο για να χαλαρώσω.
Το βουνό είναι φανταστικό. Η θέα ανυπέρβλητη και το λυκόφως κάνει την ανάβαση ειδυλλιακή. Φθάνω σχετικά ξεκούραστος στην κορυφή, κοιτάζω το ρολόι και απορώ με τη βελτίωση της απόδοσής μου. Μερικές φωτογραφίες με τα χρώματα της δύσης και δύο κουβέντες με κάτι τύπους που ανέβηκαν με το αμάξι.
- Εμείς ήρθαμε με τον εύκολο τρόπο.
- Όλοι οι τρόποι ωραίοι είναι, αρκεί να βρίσκεις το χρόνο να έρχεσαι στην κορυφή.
Πιο κάτω ένα ζευγάρι νέων έχει παρκάρει και έχει ανοίξει ξαπλώστρες. Ο κόσμος χαίρεται το βουνό.
- Εσείς το έχετε εξελίξει!
- Πάρα πολύ!
Δεν είδα αυτή τη φορά το γεράκι, είδα όμως ένα λαγό που τρόμαξε όταν με είδε να κατεβαίνω σβέλτα την κατηφόρα και κινήθηκε για λίγο παράλληλα μαζί μου. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Γύρισα σπίτι με αίσθημα ευφορίας από την επίσκεψη στο βουνό. Απορώ πώς γίνεται να ξεχνάω ότι το βουνό δε με προδίδει ποτέ και η ανάβαση της Πεντέλης αναζωογονεί πάντοτε τον Ποδηλάτη της.
Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα. :)
Με το αμάξι άρχισα να τρέχω αφού ξεπέρασα το σκαλοπάτι της αυτοπεποίθησης, περίπου μετά από ενάμιση χρόνο συστηματικής οδήγησης, μόλις άρχισα να αποκτώ την κλασσική πλάνη της ασφάλειας: "Δε μου έχει συμβεί κάτι, άρα είμαι ασφαλής.". Η τρέλα κράτησε περίπου 4 χρόνια, χωρίς να συμβεί ευτυχώς τίποτε το τρομερό, με την τύχη να είναι μερικές φορές με το μέρος μου. Γύρω στα 24 έτη μου άρχισα να συνειδητοποιώ την επιπολαιότητα και να αυτοπεριορίζομαι.
Ευτυχώς, απέκτησα τη μοτοσυκλέτα σε ηλικία που είχα πλέον την ωριμότητα να καταστέλλω τις τρέλες εν τη γενέσει τους. Όμως, οι φίλοι μοτοσυκλετιστές τονίζουν ότι, όπως και στο αμάξι, έτσι και στη μηχανή, ο κίνδυνος έρχεται μόλις νιώσεις άνεση και αυτοπεποίθηση και όχι στα πρώτα σου αναγνωριστικά χιλιόμετρα.
"Δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει ο έφηβος που κρύβεις μέσα σου."
"A twist of the wrist is more than enough to kill you."
Δεν έχω πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη μου, διότι η οδήγηση της μοτοσυκλέτας είναι περιστασιακή και όχι συστηματική. Είμαι άλλωστε προσεκτικός, οπότε δεν έχω εκθέσει τον εαυτό μου σε υψηλό κίνδυνο, το οποίο όμως σημαίνει ότι η εξοικείωση με την ταχύτητα και τις δύσκολες συνθήκες έρχεται πιο αργά.
Παρόλα αυτά, είναι στιγμές που θυμάμαι και αναπολώ. Πριν από μερικές ημέρες, μόλις είχα ξεκινήσει από το σπίτι για να πάω στη δουλειά. Ξεκούραστος και προσεκτικός, κινούμουν εντός του αστικού ορίου ταχύτητας. Ένας απρόσεκτος οδηγός αυτοκινήτου παραβίασε STOP μερικά μέτρα μπροστά μου και μου έκλεισε το δρόμο. Ακαριαίο φρενάρισμα και η μοτοσυκλέτα αντέδρασε απίστευτα πειθήνια στα χέρια του άπειρου αναβάτη. Ο οδηγός να ζητάει συγγνώμη, εγώ να βρίζω από μέσα μου, αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά να νιώθω υπέροχα. Είχε ανέβει η αδρεναλίνη. :)
Προσπερνάω το σκηνικό και κρατιέμαι να μην τρέξω περισσότερο. Δεν περνάνε τρία λεπτά και πετάγεται άλλος πρωινός βιαστικός αυτοκινητιστής μπροστά μου. Πιο γρήγορο φρενάρισμα αυτή τη φορά. Η αδρεναλίνη ήταν ψηλά από πριν και τα αντανακλαστικά δούλευαν φανταστικά. Και ωχ! Έπαρση, ευφορία, αίσθημα ανωτερότητας και ψευδαίσθηση υψηλής ικανότητας. Βγαίνω στη λεωφόρο και μου έρχεται να ανοίξω έντονα το γκάζι και να χαθώ στο τούνελ της ταχύτητας.
"Κρατήσου.", λέω μέσα μου. Είναι η αίσθηση της αδρεναλίνης που σε κάνει να υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου, να μη φοβάσαι και να αψηφάς τους κινδύνους που υπάρχουν παντού τριγύρω σου.
Ομολογώ ήταν υπέροχα (...όλο το βράδυ κάναμε έρωτα, θα πουν οι Σκιές), Ήθελα κι άλλο! Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην ανοίξω το γκάζι πάνω από το 1/3. Η κίνηση αυξημένη, αλλά δε με άγγιζε καθόλου. Ή, καλύτερα, με άγγιζε θετικά, διότι έβλεπα ότι ξεγλιστρούσα ανάμεσα στα αμάξια που είχαν στοιβαχθεί στη λεωφόρο. Πιο κάτω βλέπω τη Μαρία και τη χαιρετάω. Την πετυχαίνω μία φορά στο τόσο, διότι κάνουμε περίπου την ίδια διαδρομή. Πιο πέρα ο γνωστός τροχονόμος που σχεδόν πάντα μου δίνει προτεραιότητα όταν με δει στο φανάρι της Κατεχάκη. Έχεις επαφή με το περιβάλλον, τον κόσμο, νιώθεις, αφουγκράζεσαι, ζεις. Καμία σχέση με την παθητική μετακίνηση ενός αυτοκινήτου.
Αυτή τη φορά κρατήθηκα. Για πόσο όμως; Είναι τόσο ωραία η αδρεναλίνη και τόσο άχαρη η ζωή έξω από τη σφαίρα της μοτοσυκλέτας. Μακάρι να έχω πάντα τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης και την τύχη με το μέρος μου.
_____________________________________________________________
Η εβδομάδα είχε και μία ποδηλατική ανάβαση Πεντέλης μετά από δύο μήνες. Από τη μία μου είχε λείψει πολύ, από την άλλη ήθελα να κάνω κάτι πιο δύσκολο από τις κλασσικές ποδηλατοβόλτες με παρέες, μετά από μία μέρα με αυξημένη ένταση.
Ανέβηκα στο ποδήλατο, όντας πολύ πιεσμένος, με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου και να παραμιλάω εκνευρισμένος. "Υπομονή μέχρι τα 800 μέτρα υψομέτρου. Εκεί θα καθαρίσει το μυαλό." Έκανα χρόνο ρεκόρ για το τελευταίο έτος, χωρίς να νιώσω ιδιαίτερη κούραση. Ήταν τόση η πίεση που ένιωθα μέσα μου, ώστε η μυϊκή κόπωση ήταν εξιλέωση για το πνεύμα μου. Στα πρώτα χιλιόμετρα η ένταση που ένιωθα έβαινε αυξανόμενη. Έχω συνειδητοποιήσει από πρόπερσι ότι η έντονη άθληση βοηθάει πολύ στην καταπολέμηση της θλίψης και της μικρής πίεσης. Όταν όμως είμαι πολύ πιεσμένος, χρειάζεται κάτι πιο ήρεμο για να καθαρίσει το μυαλό. Παρόλα αυτά, παρέμεινα αισιόδοξος και περίμενα εναγωνίως να φθάσω σε μεγάλο υψόμετρο για να χαλαρώσω.
Το βουνό είναι φανταστικό. Η θέα ανυπέρβλητη και το λυκόφως κάνει την ανάβαση ειδυλλιακή. Φθάνω σχετικά ξεκούραστος στην κορυφή, κοιτάζω το ρολόι και απορώ με τη βελτίωση της απόδοσής μου. Μερικές φωτογραφίες με τα χρώματα της δύσης και δύο κουβέντες με κάτι τύπους που ανέβηκαν με το αμάξι.
- Εμείς ήρθαμε με τον εύκολο τρόπο.
- Όλοι οι τρόποι ωραίοι είναι, αρκεί να βρίσκεις το χρόνο να έρχεσαι στην κορυφή.
Πιο κάτω ένα ζευγάρι νέων έχει παρκάρει και έχει ανοίξει ξαπλώστρες. Ο κόσμος χαίρεται το βουνό.
- Εσείς το έχετε εξελίξει!
- Πάρα πολύ!
Δεν είδα αυτή τη φορά το γεράκι, είδα όμως ένα λαγό που τρόμαξε όταν με είδε να κατεβαίνω σβέλτα την κατηφόρα και κινήθηκε για λίγο παράλληλα μαζί μου. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Γύρισα σπίτι με αίσθημα ευφορίας από την επίσκεψη στο βουνό. Απορώ πώς γίνεται να ξεχνάω ότι το βουνό δε με προδίδει ποτέ και η ανάβαση της Πεντέλης αναζωογονεί πάντοτε τον Ποδηλάτη της.
Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου