Σήμερα συνειδητοποίησα ότι παραείμαι αυθόρμητος, ονειροπόλος, ευαίσθητος, αγαθός και ότι μπαίνω στη δίνη του έρωτα πολύ γρήγορα. Έχω ανάγκη να νιώσω την ομορφιά, την τρυφερότητα και την ασφάλεια μίας σχέσης. Το γεγονός όμως ότι είμαι απονήρευτος, δε σημαίνει ότι μπορεί να το πιστέψει εύκολα η κοπέλα που κοιτάζω με θαυμασμό. Ίσα-ίσα που μπορεί να νιώσει ότι είναι προσποιητό ή να αισθανθεί βεβαιότητα και ασφυξία.
Για μία ακόμα φορά, διαπίστωσα ότι ενώ μπορεί μία κοπέλα να κάνει τα πρώτα βήματα και να γίνει εξωστρεφής, δεν είναι έτοιμη να δεχθεί το δικό μου χείμαρρο εξωστρέφειας. Δε γνωρίζω το λόγο, αλλά συμβαίνει. Όπως έγραψα και πριν, ενδέχεται να νομίζει ότι είναι προσποιητός ή να νιώθει πίεση, βεβαιότητα για το ενδιαφέρον μου ή υπερβολή. Σημασία έχει ότι με κάνει να μετανιώνω που είμαι αυθόρμητος και να ψάχνω σε ρήσεις φίλων και γνωστών τη "σωστή" συμπεριφορά που θα έπρεπε να βγάλω, αντί να είμαι ο εαυτός μου. "Θέλει παιχνίδι", θα πει ο ένας. "Δεν μπορείς να τα δώσεις όλα από την αρχή", θα πει ο άλλος, ενώ πάντα γυρίζει στο μυαλό μου το "οι γυναίκες θέλουν φτύσιμο για να κολλήσουν". Όμως τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν είναι δικό μου, δεν το ενστερνίζομαι και θέλω όσο μπορώ να το αποφύγω.
Το "όσο μπορώ" αναφέρεται στο γεγονός ότι κάποια στιγμή, η αντίδραση μίας κοπέλας με κάνει να απογοητεύομαι από τις δικές μου επιλογές και ψάχνω σωτηρία στην εμπειρία τρίτων. Δε μου αρέσει όμως, θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Αναμφισβήτητα να προσπαθώ για την αυτοβελτίωση, αλλά όχι να βγάζω ένα προσωπείο αδιαφορίας, δυναμισμού, απάθειας. Αφού λυγίζω στη γοητείας μίας γυναίκας, ονειρεύομαι κάποια στιγμή να μπορώ να το δείχνω ελεύθερα κι αυτό να την κολακεύει, αντί να την απωθεί. Μπορεί να είναι ουτοπία, αλλά δε θα πάψω να ονειρεύομαι ότι θα το βρω. Όπως γράφω ελεύθερα εδώ, να μπορώ να μιλάω και σε εκείνη και να την κερδίζω με τον τρόπο αυτό.
Βλέποντας λοιπόν ότι, ενώ ο αυθορμητισμός αρχικά ήταν αμοιβαίος, κατόπιν άρχισε να χαλάει το όνειρο, προβληματίστηκα. Φοβήθηκα μη χάσω την κοπέλα, δείχνοντας με ειλικρίνεια το μεγάλο ενδιαφέρον μου και άρχισα για μία ακόμη φορά να σκέφτομαι να πάψω να είμαι ο εαυτός μου, να μην αφεθώ στη δίνη του έρωτα και να συγκρατηθώ. Οποία κατάντια!
Τι έκανα λοιπόν; Έχοντας την τεστοστερόνη στα ύψη, αποφάσισα να στραφώ σε γνώριμες δραστηριότητες εκτόνωσης. Θυμήθηκα πώς μπορώ ...να ξεχνάω. Πώς μπορώ να εκτονώνω συναισθήματα και να κάνω το πάθος δρομική ταχύτητα και εμβέλεια.
Εξαιτίας του ενθουσιασμού μου με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα και την πίεση στους αγώνες δρόμου, έχω αποκτήσει κάποιους τραυματισμούς που με περιόριζαν τα τελευταία χρόνια. Έχω κάνει αρκετούς συμβιβασμούς στην ταχύτητα, αλλά προς έκπληξή μου, η σύνεση που έδειξα στις προπονήσεις των τελευταίων μηνών, απέφερε καρπούς. Έχασα λίγο περιττό βάρος και βελτίωσα τις επιδόσεις μου. Έμαθα να κάνω καλύτερο ζέσταμα, πιο προσεκτικές διατάσεις και η ταχύτητα αυξήθηκε. Κάπου εκεί άρχισε το μεγαλείο του αθλητισμού.
Σε κάθε μορφή άθλησης, από κολύμβηση, μέχρι ποδηλασία, υπάρχει το ενδορφινικό κατώφλι. Είναι εκείνο, που όταν το ξεπεράσεις ξεκινάει η μαγεία. Πρέπει να ανεβάσεις σιγά-σιγά ρυθμό, να νιώσεις ότι η καρδιά εναρμονίζεται με τις κύριες μυϊκές ομάδες και τους πνεύμονες να ηχούν σε κάθε σου κίνηση. Κρατιέσαι με νύχια και με δόντια να μην επιταχύνεις έντονα στα πρώτα ενδορφινικά boost, αλλά να κρατήσεις σχεδόν σταθερό ρυθμό, με προοδευτική αύξηση της ταχύτητας, αφουγκράζοντας το σώμα σου. Να νιώθεις κούραση, αλλά όχι πόνο. Να νιώθεις ότι είναι ατελείωτη η ανηφόρα, αλλά να έχεις την αυτοπεποίθηση ότι θα τη βγάλεις. Μία ιδανική ισορροπία μεταξύ του "σταμάτα ρε φίλε, θα τα φτύσεις" και του "αντέχω ρε συ και το απολαμβάνω".
Μετά από 20 λεπτά, αρχίζει η αθλητική μέθη. Είναι η κατάσταση που νιώθεις τους αδρανείς μύες να χαλαρώνουν και όλη την ενέργεια να πηγαίνει χωρίς σκέψη εκεί που χρειάζεται. Ελαφρύ μούδιασμα στο κεφάλι, οι κινήσεις γίνονται αποφασιστικά με δύναμη, αλλά συνάμα τελείως αυτοματοποιημένα και ο χρόνος εκμηδενίζεται. Δε σκέφτεσαι, έχεις χαλαρώσει. Τα χιλιόμετρα βγαίνουν αβίαστα, αν δε βρεθεί κάτι να σε βγάλει από τη νιρβάνα. Με το όρο αθλητική μέθη δεν εννοώ επ' ουδενί το σούρωμα που έχεις σε ένα sprint προς τον τερματισμό αγώνα, όπου αρχίζει να χάνεται η περιφερειακή όραση, θολώνει το πλάνο και νιώθεις την ανάσα σου να βγαίνει από ...τα αυτιά. Άλλη χάρη αυτή, αλλά για διαφορετικές φάσεις. :)
Έχοντας λοιπόν βελτιωθεί λίγο σε σχέση με πέρσι, μπορώ πλέον να προσεγγίζω όχι μόνο ποδηλατικά, αλλά και δρομικά τους 180 παλμούς ανά λεπτό. Εκεί ζεις σε όνειρο αθλητικής υπερβολής. Θέλει πείσμα και προσπάθεια για να φθάσεις στο κατώφλι, αλλά μόλις κινηθείς εκεί, για τη λίγη ώρα που το επιτρέπει ο οργανισμός σου, είναι σαν το πλανάρισμα στο wind surfing. Η αναπνοή δεν ελέγχεται, αλλά κάνει τα δικά της. Ακολουθεί το βηματισμό: διπλή εισπνοή σε δύο βήματα, διπλή εκπνοή σε άλλα δύο. Σε ακούν οι άλλοι στο δρόμο και παραμερίζουν. Ευτυχώς δηλαδή που ακούγεται η ανάσα σου, διότι πλέον κινείσαι τόσο γρήγορα που σχεδόν όλοι οι άλλοι στο δρόμο είναι κινητά εμπόδια. Δεν κρύβεις την κούρασή σου, διότι την απολαμβάνεις. Όπως και το πλανάρισμα, δεν κρατάει πολλή ώρα. Τόσο, όσο χρειάζεται για να πλημμυρίσεις ενδορφίνες, αφού έχεις βλαστημήσει την ανηφόρα και έχεις νιώσει να τα δίνεις όλα. Κατεβάζεις σταδιακά ρυθμό και μόλις σταματήσεις να ασθμαίνεις, απολαμβάνεις το μικρό προσωπικό επίτευγμα, νιώθεις την πνευματική νιρβάνα και την απαλλαγή απ' όλες τις σκέψεις. Εργασία, σχέση και άλλοι προβληματισμοί είναι μακριά στο φόντο. Έχεις κάνει στον εαυτό σου ένα υπέροχο δρομικό δώρο.
Δε χρειαζόμαστε πολλά για να είμαστε χαρούμενοι. Απλά να θυμόμαστε ότι το πιο δύσκολο βήμα για έναν δρομέα είναι το πρώτο βγαίνοντας από το κατώφλι του σπιτιού του.
Μου λείπει η Πεντέλη. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου