"Ο ορισμός της τρέλας είναι να περιμένεις αλλαγές, ενώ κάνεις ακριβώς τα ίδια πράγματα.", είπε πρόσφατα ένας γνωστός μου, σε κουβέντα που είχαμε ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ.
Πάει καιρός από τότε που επηρεαζόμουν έντονα από βαθυστόχαστες απόψεις ατόμων που έδειχναν αυτοπεποίθηση στο λόγο τους. Παρόλα αυτά, η παραπάνω ρήση έγινε αιτία για διάφορους προσωπικούς στοχασμούς. Δε μου αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή μου, αλλά υπάρχουν και πολλά που με ενοχλούν και θα ήθελα να αλλάξουν προοδευτικά. Τόσο στην προσωπική ζωή, όσο και στην εργασία.
Χμμμ... Συνεχίζω το γράψιμο μία εβδομάδα μετά, αλλά δεν έχω οίστρο. Μάλλον φταίει ότι πέρασαν δύο σχετικά καλές εβδομάδες. Ωραία δουλειά, παραγωγική, κάποια ταξίδια που με ανανέωσαν και διαφορετικού τύπου επαφή με κόσμο. Ήταν και το τριήμερο στη μέση που με χαλάρωσε. Κυρίως όμως άρχισα να νιώθω όπως το 2013. Ο οργανισμός μου άρχισε να χάνει τη μνήμη της αίσθησης ενδορφινών που παράγονται σε μία σχέση και αναζητά αυθόρμητα άλλες πηγές, έστω και πιο ήπιες. Αυξάνουν οι στιγμές που νιώθω κάπως καλύτερα, κάνοντας τα ίδια πράγματα που έκανα πριν από μερικούς μήνες, τα οποία τότε φαίνονταν ανούσια. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε η εσωτερική προσαρμογή στην πραγματικότητα. Δεν άλλαξε κάτι απότομα σε σχέση με την περασμένες εβδομάδες, απλά διαπιστώνω μικρές θετικές αλλαγές στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Τι έλεγα; Α, ότι πρέπει να αλλάξει κανείς αυτά που κάνει, αν θέλει να δει εξέλιξη στη ζωή του. Δεν είμαι από τα άτομα που παίρνουν ρίσκα, οπότε δύσκολα θα μπορούσα να γίνω επιχειρηματίας, αν και νιώθω ότι η εργασία μου δεν απελευθερώνει τη διάθεσή μου για δημιουργία, ούτε με βοηθάει να εξελιχθώ με τους ρυθμούς που θα ήθελα. Εκεί συνέπεσε η κουβέντα με τον τύπο που έκανε τη βαρύγδουπη δήλωση. Άτομο βέβαια που έχει αποτύχει επιχειρηματικά και τώρα ζει σε ένα όνειρο για την επιστροφή στην παλαιά κατάσταση. Και μάλιστα με την προσποιητή αυτοπεποίθηση (ή μήπως αυταπάτη) του επιχειρηματία που δηλώνει βεβαιότητα.
Πάντοτε θαύμαζα τα άτομα χαμηλών τόνων. Σε εταιρικές συναντήσεις εκτιμώ περισσότερο όσους εκφράζουν ενδοιασμούς, αβεβαιότητα, φόβο, αλλά συνάμα διάθεση να ξεπεράσουν τα εμπόδια, παρά εκείνους που παρουσιάζονται με το χαμόγελο της βεβαιότητας και της αυτοπεποίθησης. Οι τελευταίοι το πιο πιθανό είναι ότι ακολουθούν τεχνικές κοινωνικής μηχανικής και προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Αυτοδιαφήμιση, παραπλάνηση, που δυστυχώς έχουν αντίκρυσμα σε κάποιους. Το δικαιολογώ μόνο σε γιατρούς, διότι εκεί η βεβαιότητα βοηθάει στην απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς.
Έχω χάσει πελάτες που δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση ή την οξυδέρκεια για να εκτιμήσουν την ασφάλεια της αβεβαιότητας. Εκείνους που δεν καταλαβαίνουν ότι το "δεν ξέρω" σημαίνει "θα προσπαθήσω να μάθω". Επίσης, έχω αντισταθεί στον πειρασμό να δείξω παντογνώστης, ακόμα και σε άτομα που δεν μπορούν να αξιολογήσουν το επίπεδο των γνώσεών μου και θα μπορούσα να επικαλεστώ πολλά.
Ακόμα απορώ για το μηχανικό λογισμικού που απέλυσαν πρόσφατα, ο οποίος στις συναντήσεις πρώτα άκουγε και μετά μιλούσε. Εξέφραζε αβεβαιότητα, αλλά στο τέλος έδινε λύσεις. Του έκανα ερωτήσεις, απαντούσε συγκρατημένα. Τον διέκοπτα και με άκουγε. Κατόπιν μιλούσε πάλι και τον ξαναδιέκοπτα και απαντούσε πάλι υπομονετικά. Είχε μία ιαπωνική ανωτερότητα στην κουβέντα ("πρώτα ακούω τους άλλους, κατόπιν σκέφτομαι όσα άκουσα και μετά μιλάω") την οποία δυστυχώς δε διαθέτω, αλλά φέρομαι παρορμητικά σε θέματα που με ενδιαφέρουν πολύ.
Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η προσωπική προβολή, τι περιθώρια δράσης έχει όποιος κινείται με ειλικρίνεια; Πόσο μπορεί να μην επηρεαστεί από την επιτυχία τρίτων που ακολουθούν πλάγιους δρόμους και δείχνουν να επιτυγχάνουν κοινωνικά;
Αφήνοντας τα επιχειρηματικά και γυρνώντας στα υπαλληλικά, θα έλεγα επιπλέον ότι δε θέλω να πέσω στο βούρκο της λούφας και της ελάχιστης προσπάθειας που έχουν πέσει κάποιοι συνάδελφοι. Η παραγωγικότητα μού δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Όμως δεν μπορώ να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον που δημιουργώ εχθρούς, επειδή δε θέλω να συμβιβαστώ με το πονηρό, το χαλαρό και το προσποιητό. Δεν μπορείς να διαφέρεις πολύ από το περιβάλλον σου, ακόμα και προς το καλύτερο, διαφορετικά υποφέρεις. Δε θέλω, ούτε μπορώ να αφομοιωθώ. Πρέπει να αλλάξω κάτι, αλλά δεν ξέρω τι. Προς το παρόν αντέχω, αλλά μου λείπουν περίοδοι σε άλλες εταιρείες που θαύμαζα κόσμο, όπου οι περισσότεροι ήταν καλύτεροι από εμένα και μάθαινα συνεχώς πράγματα. Περιβάλλοντα που δεν υπήρχε ανταγωνισμός, αλλά αφειδής διαμοιρασμός των γνώσεων για τον κοινό στόχο.
Αφήνοντας τον εργασιακό τομέα, σε προσωπικό επίπεδο δεν ξέρω τι περιθώρια αλλαγών έχω. Προς στιγμή απολαμβάνω την πρόσκαιρη και περιστασιακή συναισθηματική ανεξαρτησία, που μου επιτρέπει να έχω μερικές καλές στιγμές με απλές δραστηριότητες, ακόμα και μέσα στη μοναξιά μου. Βαθύτερα μέσα μου όμως νιώθω απαισιοδοξία. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ταιριάξω με μία γυναίκα και να ορίσω μαζί της κοινή πορεία, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της κοινής ζωής.
Η ποδηλασία μου αρέσει, αλλά δε με γεμίζει όσο παλαιότερα. Λίγο περισσότερο με κερδίζει το τρέξιμο. Ευτυχώς υπάρχει η μοτοσυκλέτα που περιμένω πάλι πώς και πώς να οδηγήσω. :)
Χμμμ... Συνεχίζω το γράψιμο μία εβδομάδα μετά, αλλά δεν έχω οίστρο. Μάλλον φταίει ότι πέρασαν δύο σχετικά καλές εβδομάδες. Ωραία δουλειά, παραγωγική, κάποια ταξίδια που με ανανέωσαν και διαφορετικού τύπου επαφή με κόσμο. Ήταν και το τριήμερο στη μέση που με χαλάρωσε. Κυρίως όμως άρχισα να νιώθω όπως το 2013. Ο οργανισμός μου άρχισε να χάνει τη μνήμη της αίσθησης ενδορφινών που παράγονται σε μία σχέση και αναζητά αυθόρμητα άλλες πηγές, έστω και πιο ήπιες. Αυξάνουν οι στιγμές που νιώθω κάπως καλύτερα, κάνοντας τα ίδια πράγματα που έκανα πριν από μερικούς μήνες, τα οποία τότε φαίνονταν ανούσια. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε η εσωτερική προσαρμογή στην πραγματικότητα. Δεν άλλαξε κάτι απότομα σε σχέση με την περασμένες εβδομάδες, απλά διαπιστώνω μικρές θετικές αλλαγές στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Τι έλεγα; Α, ότι πρέπει να αλλάξει κανείς αυτά που κάνει, αν θέλει να δει εξέλιξη στη ζωή του. Δεν είμαι από τα άτομα που παίρνουν ρίσκα, οπότε δύσκολα θα μπορούσα να γίνω επιχειρηματίας, αν και νιώθω ότι η εργασία μου δεν απελευθερώνει τη διάθεσή μου για δημιουργία, ούτε με βοηθάει να εξελιχθώ με τους ρυθμούς που θα ήθελα. Εκεί συνέπεσε η κουβέντα με τον τύπο που έκανε τη βαρύγδουπη δήλωση. Άτομο βέβαια που έχει αποτύχει επιχειρηματικά και τώρα ζει σε ένα όνειρο για την επιστροφή στην παλαιά κατάσταση. Και μάλιστα με την προσποιητή αυτοπεποίθηση (ή μήπως αυταπάτη) του επιχειρηματία που δηλώνει βεβαιότητα.
Πάντοτε θαύμαζα τα άτομα χαμηλών τόνων. Σε εταιρικές συναντήσεις εκτιμώ περισσότερο όσους εκφράζουν ενδοιασμούς, αβεβαιότητα, φόβο, αλλά συνάμα διάθεση να ξεπεράσουν τα εμπόδια, παρά εκείνους που παρουσιάζονται με το χαμόγελο της βεβαιότητας και της αυτοπεποίθησης. Οι τελευταίοι το πιο πιθανό είναι ότι ακολουθούν τεχνικές κοινωνικής μηχανικής και προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Αυτοδιαφήμιση, παραπλάνηση, που δυστυχώς έχουν αντίκρυσμα σε κάποιους. Το δικαιολογώ μόνο σε γιατρούς, διότι εκεί η βεβαιότητα βοηθάει στην απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς.
Έχω χάσει πελάτες που δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση ή την οξυδέρκεια για να εκτιμήσουν την ασφάλεια της αβεβαιότητας. Εκείνους που δεν καταλαβαίνουν ότι το "δεν ξέρω" σημαίνει "θα προσπαθήσω να μάθω". Επίσης, έχω αντισταθεί στον πειρασμό να δείξω παντογνώστης, ακόμα και σε άτομα που δεν μπορούν να αξιολογήσουν το επίπεδο των γνώσεών μου και θα μπορούσα να επικαλεστώ πολλά.
Ακόμα απορώ για το μηχανικό λογισμικού που απέλυσαν πρόσφατα, ο οποίος στις συναντήσεις πρώτα άκουγε και μετά μιλούσε. Εξέφραζε αβεβαιότητα, αλλά στο τέλος έδινε λύσεις. Του έκανα ερωτήσεις, απαντούσε συγκρατημένα. Τον διέκοπτα και με άκουγε. Κατόπιν μιλούσε πάλι και τον ξαναδιέκοπτα και απαντούσε πάλι υπομονετικά. Είχε μία ιαπωνική ανωτερότητα στην κουβέντα ("πρώτα ακούω τους άλλους, κατόπιν σκέφτομαι όσα άκουσα και μετά μιλάω") την οποία δυστυχώς δε διαθέτω, αλλά φέρομαι παρορμητικά σε θέματα που με ενδιαφέρουν πολύ.
Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η προσωπική προβολή, τι περιθώρια δράσης έχει όποιος κινείται με ειλικρίνεια; Πόσο μπορεί να μην επηρεαστεί από την επιτυχία τρίτων που ακολουθούν πλάγιους δρόμους και δείχνουν να επιτυγχάνουν κοινωνικά;
Αφήνοντας τα επιχειρηματικά και γυρνώντας στα υπαλληλικά, θα έλεγα επιπλέον ότι δε θέλω να πέσω στο βούρκο της λούφας και της ελάχιστης προσπάθειας που έχουν πέσει κάποιοι συνάδελφοι. Η παραγωγικότητα μού δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Όμως δεν μπορώ να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον που δημιουργώ εχθρούς, επειδή δε θέλω να συμβιβαστώ με το πονηρό, το χαλαρό και το προσποιητό. Δεν μπορείς να διαφέρεις πολύ από το περιβάλλον σου, ακόμα και προς το καλύτερο, διαφορετικά υποφέρεις. Δε θέλω, ούτε μπορώ να αφομοιωθώ. Πρέπει να αλλάξω κάτι, αλλά δεν ξέρω τι. Προς το παρόν αντέχω, αλλά μου λείπουν περίοδοι σε άλλες εταιρείες που θαύμαζα κόσμο, όπου οι περισσότεροι ήταν καλύτεροι από εμένα και μάθαινα συνεχώς πράγματα. Περιβάλλοντα που δεν υπήρχε ανταγωνισμός, αλλά αφειδής διαμοιρασμός των γνώσεων για τον κοινό στόχο.
Αφήνοντας τον εργασιακό τομέα, σε προσωπικό επίπεδο δεν ξέρω τι περιθώρια αλλαγών έχω. Προς στιγμή απολαμβάνω την πρόσκαιρη και περιστασιακή συναισθηματική ανεξαρτησία, που μου επιτρέπει να έχω μερικές καλές στιγμές με απλές δραστηριότητες, ακόμα και μέσα στη μοναξιά μου. Βαθύτερα μέσα μου όμως νιώθω απαισιοδοξία. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ταιριάξω με μία γυναίκα και να ορίσω μαζί της κοινή πορεία, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της κοινής ζωής.
Η ποδηλασία μου αρέσει, αλλά δε με γεμίζει όσο παλαιότερα. Λίγο περισσότερο με κερδίζει το τρέξιμο. Ευτυχώς υπάρχει η μοτοσυκλέτα που περιμένω πάλι πώς και πώς να οδηγήσω. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου