Ανάλατο σαββατοκύριακο

Μέσα στην εβδομάδα περιμένω πώς και πώς να έρθει το σαββατοκύριακο για να κάνει τη διαφορά και να ομορφύνει τη ζωή.  Όμως δεν ξέρω αν φταίνε οι υψηλές προσδοκίες, όπως συμβαίνει με την περίοδο των διακοπών, ή πράγματι είναι κάποιες φορές χειρότερο από τις καθημερινές.

Η δουλειά ατελείωτη αυτή την περίοδο και έπρεπε να δουλέψω πολλές ώρες το Σάββατο. Όταν το έμαθα, χάλασε η διάθεσή μου και ένιωσα ότι δε θα μου φθάσει η Κυριακή για να ξεκουραστώ και να κάνω όμορφες δραστηριότητες, όπως έκανα τα απογεύματα των καθημερινών. Έλα όμως που ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι εκείνος που ορίζει αποκλειστικά την ποιότητα της ζωής, αλλά μετράνε άλλα περισσότερο.

Κοιτάζω τρεις μήνες πίσω και θυμάμαι ότι δε μου άρεσε η δουλειά. Περίμενα να τελειώσει για να δω την κοπέλα μου. Δε μου έδινε ικανοποίηση η εργασία, είχα χάσει την απόλαυση της παραγωγικότητας και αρχικά απορούσα. Επιμένω στο "αρχικά", διότι κατόπιν συνειδητοποίησα ότι για καιρό πριν είχα ξεχάσει πόσο ανώτερο είναι το συναίσθημα του έρωτα και είχα αποδεχθεί την ομορφιά της εργασίας, κάνοντας έναν απαραίτητο συμβιβασμό, ώστε να απολαμβάνω την καθημερινότητα. Αν δε ζήσεις τα πιο ωραία ή αν τα ζήσεις και τα ξεχάσεις, τα πιο απλά σου φαίνονται αρκετά.

Ερχόμενος στο σήμερα, άρχισα πάλι κάποιες μέρες να παίρνω ικανοποίηση από την απόδοσή μου στη δουλειά. Όχι να απολαμβάνω την εργασία στο σύνολό της, διότι είναι πολυδιάστατοι οι παράγοντες που καθορίζουν κάτι τέτοιο, αλλά τουλάχιστον να αποτιμώ τη δική μου προσπάθεια και να αναγνωρίζω το καλό αποτέλεσμα σε ποσοτικό και ποιοτικό επίπεδο.

Η ποδηλασία της Παρασκευής με χαλάρωσε λίγο, αλλά δε με έκανε χαρούμενο. Κοιμήθηκα νωρίς για να είμαι ξεκούραστος το Σάββατο στη δουλειά. Ενώ οι συνάδελφοι παραπονούνταν για το χώσιμο το Σάββατο, μετά από μερικές ώρες εργασίας προσαρμόστηκα και άρχισα να ξεχνιέμαι. Αφοσιώθηκα στη δουλειά και σταμάτησα να μαυρίζω την ψυχή μου με σκέψεις. Εργασιοθεραπεία λέγεται αυτό. Εκεί που οι άλλοι εξαντλούνταν, έδινα περισσότερο, δουλεύοντας με υπερένταση. Έμεινα περισσότερη ώρα, διότι είχα αρχίσει να απολαμβάνω τη διαδικασία.

Εκεί ήρθε το Σάββατο το απόγευμα, που περίμενα για να σπάσω τη ρουτίνα. Αποφάσισα να ακολουθήσω την κοπέλα που γνώρισα με την παρέα της στο Γκάζι για ποτό και βόλτα στην τεχνόπολη. Ήταν τέσσερις ατελείωτες ώρες, με ελάχιστες όμορφες στιγμές. Η κοπέλα προσπαθούσε κάπως να μου κρατήσει το ενδιαφέρον, αλλά ένιωθα εγκλωβισμένος σε ανοικτό χώρο, με δραστηριότητες που δε με γέμιζαν καθόλου. Αδιάφορη μουσική, ποτό που δεν πίνω έτσι κι αλλιώς, τσιγαρίλα, παρέα με βαρετή δραστηριότητα. Προσπαθούσα να καταλάβω αν πράγματι περνάνε καλά, αν προσποιούνται, τι φταίει σε εμένα που έπληττα φρικτά.

Πώς μπορείς να διασκεδάζεις μέσα στον αστικό ιστό, όταν έχεις μάθει να απολαμβάνεις τον καθαρό αέρα, την ηρεμία και το μεγαλείο της Φύσης; Πώς μπορεί να σε γεμίσει ένα ποτό περισσότερο από τη θέα της αλεπούς που πέτυχα μερικές μέρες πριν κοντά στο ιερό του Διονύσου στη Ραπεντώσα; Ποια μουσική είναι καλύτερη από την κραυγή του γερακιού στην κορυφή της Πεντέλης; Πώς μπορούν τα αντικείμενα στο bazaar της τεχνόπολης να συγκριθούν με την πυκνή σκιά των ελάτων στην κορυφή της Πάρνηθας και το θρόισμα των φύλλων στο δυνατό άνεμο;

Δεν προσπαθώ να ισοπεδώσω, ούτε να απαξιώσω καταστάσεις. Ίσα-ίσα που θεωρώ σημαντικό να μπορεί κάποιος να προσαρμόζεται σε διαφορετικές καταστάσεις και να διασκεδάζει με ποικιλία τρόπων. Απλά απορώ, διαπιστώνοντας τα αισθήματά μου.

Κοιμήθηκα λοιπόν αργά το Σάββατο και ξύπνησα την Κυριακή πιο κουρασμένος σε σχέση με τις άλλες μέρες της εβδομάδας. Η υποτιθέμενη διασκέδαση μού αφαίρεσε ενέργεια, αντί να μου δώσει.

Η Κυριακή είχε μπάνιο στη θάλασσα με την κοπέλα. Αν εξαιρέσω την προπόνηση στο κολύμπι που έκανα για μισή ώρα, ο υπόλοιπος χρόνος με την κοπέλα μου φάνηκε και πάλι χαμένος. Αν και αρχικά μου άρεσε λίγο, πλέον νιώθω ότι δε με ελκύει. Δε μου έχει ξανατύχει να βγαίνω με κοπέλα και να σκέφτομαι την πρώην. Να σκέφτομαι ότι θα προτιμούσα να είχα πάει για τρέξιμο ή να είχα ανέβει στην Πεντέλη με το ποδήλατο, παρά να είμαι αγκαλιά μαζί της.

Καθώς τη γυρνούσα στο σπίτι, έπαψα να μιλάω. Οδηγούσα σιωπηλός, σκεφτόμουν την πρώην και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα μάτια μου να μη δακρύσουν. Αν δει πίσω από τα γυαλιά ηλίου τα βουρκωμένα μάτια, τι θα της πω; Ότι κάτι μπήκε στο μάτι μου; Τι φταίει αυτή, αν δεν είμαι συναισθηματικά έτοιμος για σχέση; Μάλλον θα πρέπει να απομακρυνθώ από εκείνη.

Πονάω, υποφέρω, νιώθω μόνος, δεν απολαμβάνω σχεδόν τίποτε. Μάλλον θα πρέπει να απομονωθώ πάλι για να βρω δυνάμεις. Ένας δρόμος, ένας δρομέας. Ένας Ποδηλάτης Πεντέλης, ένα βουνό. Ξέρεις τώρα, το έχω ξαναζήσει...