...είναι ο χρόνος που συνήθως χρειάζομαι για συνειδητοποιήσω το χωρισμό και να καταρρεύσω συναισθηματικά. Όσα έγραψα στις προηγούμενες αναρτήσεις, επιβεβαιώνονται με απίστευτη ακρίβεια. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι έχω μάθει καλά τον εαυτό μου ή αν αυθυποβάλλομαι και επαληθεύω τις εκτιμήσεις μου.
Η εργασία του Σαββάτου μάλλον κράτησε ψηλά το ηθικό μου, όπως και η παρέα με φίλους το βράδυ. Την Κυριακή ξύπνησα με μέτρια διάθεση και πήρα την απόφαση να μεθοδεύσω προπόνηση τριάθλου για να νιώσω καλύτερα. Κολύμβηση το πρωί, τρέξιμο το μεσημέρι και ποδηλασία το απόγευμα. Μπορώ να πω ότι απόλαυσα την κολύμβηση, έκανα με μέτρια διάθεση το τρέξιμο, αλλά τελικά κατέρρευσα συναισθηματικά στην ποδηλασία.
Στη στάση που έκαναν οι συμποδηλάτες συνειδητοποίησα ότι δε νιώθω καλά και ότι θέλω να φύγω. Να γυρίσω σπίτι, να ετοιμαστώ για την επόμενη εργάσιμη μέρα και κυρίως να είμαι σε κίνηση, διότι η ακινησία γέμιζε τη σκέψη μου μαυρίλα. Το παράξενο είναι ότι δεν είχα διάθεση να επιταχύνω, κάτι που ίσως θα με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Μισή ώρα πριν φθάσω στο σπίτι, άρχισα να σκέφτομαι την κοπέλα που έβγαλα από τη ζωή μου και μελαγχόλησα έντονα. Είχε φθάσει η ώρα να αρχίσω να συνειδητοποιώ το χωρισμό. Γύρισα σπίτι μου παραμιλώντας ή σκεπτόμενος με απογοήτευση ότι δε θέλω να ξαναερωτευτώ ποτέ. Ήξερα ότι είναι υπερβολή, αλλά ο πόνος με έκανε να το θέλω και να κρατιέμαι να μην το φωνάξω.
Προφανώς θα ήθελα η σχέση να είχε διαφορετική έκβαση και προβληματίζομαι κατά πόσο φέρω ευθύνη. Δεν μπορεί να έβγαλε έτσι τυχαία αντίστοιχη συμπεριφορά με την προηγούμενη κοπέλα το χειμώνα. Σύμπτωση; Μήπως δείχνω υπερβολικό ενθουσιασμό ή σημάδια αδυναμίας και βγάζουν πιο απαθή συμπεριφορά; Μήπως πρέπει να δείξω περισσότερη υπομονή; Το τελευταίο τείνω να το απορρίψω, καθότι ξέρω ότι απογοητεύομαι γρήγορα και παίρνω πιο ψύχραιμες γνώμες για να δω την κατάσταση λιγότερο υποκειμενικά. Οι φίλες και οι φίλοι έλεγαν ότι δεν άξιζε η σχέση και το ίδιο ένιωθα κι εγώ. Άξιζε με το παραπάνω το όνειρο που είχα χτίσει στο μυαλό μου, με βάση τη συμπεριφορά της κοπέλας τις πρώτες μέρες. Όλα τα υπόλοιπα ήταν στη φαντασία και τις προσδοκίες μου, αλλά όχι στην σφαίρα της πραγματικότητας.
Συνεπώς; Ωραία σχέση, με ανανέωσε έντονα, όπως γράφω στην προηγούμενη ανάρτηση, με έστειλε στα σύννεφα. Ίσως κράτησε λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Θα ήταν καλύτερα να την είχα διακόψει μερικές εβδομάδες νωρίτερα όταν συνειδητοποίησα ότι οι συζητήσεις, όχι μόνο δεν αποφέρουν καρπούς, αλλά έχουν αντίθετα αποτελέσματα. Όμως είναι έρωτας αυτός, σε θολώνει και δε σε αφήνει να πάρεις γρήγορα σωστές αποφάσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, έχω ωριμάσει και έχω δυναμώσει. Πριν από 15 χρόνια, έφαγα σχεδόν 1,5 χρόνο με αντίστοιχη συμπεριφορά κοπέλας. Είχα αργήσει να βρω τη δύναμη να φύγω, ενώ τώρα πια έχω εμπειρία και σθένος, οπότε απομακρύνομαι σύντομα.
Είναι παράξενο να διακόπτεις μία σχέση ενώ είσαι ερωτευμένος. Πονάει πολύ, αλλά αντέχεις στον πόνο οραματιζόμενος την πραγματικά όμορφη σχέση, με επικοινωνία, κοινά όνειρα, συχνή επαφή και αλληλοσεβασμό. Οποιαδήποτε αναβολή σε φθείρει και σε καθυστερεί.
Πού βρίσκομαι τώρα; Στο σημείο που δε μου φθάνει η Πεντέλη για να καταπραΰνω τον ψυχικό μου πόνο, στο σημείο που με εκνευρίζουν τα πάντα, που δε γελάω, δεν απολαμβάνω τη ζωή. Μόνο το τρέξιμο με κάνει για λίγο χαρούμενο και πιο αισιόδοξο. Όλα τα άλλα υπάρχουν για να κάνουν το χρόνο να περνάει πιο γρήγορα και να στέλνει στη λήθη τις όμορφες ερωτικές αναμνήσεις.
Πονάω ακόμα πολύ και θα πονέσω ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Όμως ξέρω ότι θα περάσει. Αυτή τη φορά ελπίζω όχι με κοπέλα, αλλά με ουσιαστική εσωτερική ολοκλήρωση.
Για να κλείσω όμορφα την ανάρτηση, θα πω ότι ευχαριστώ την κοπέλα κυρίως για δύο θέματα. Πρώτον ότι με έβγαλε, έστω και για λίγους μήνες από τη ρουτίνα και το τέλμα και δεύτερον ότι με την ερωτική απογοήτευση απέκτησα δρομικό πείσμα. Έχω βελτιωθεί δρομικά, ενώ ψυχικά αντέχω πολύ περισσότερο. Ο σωματικός πόνος επουλώνει τα τραύματα της καρδιάς και χαρίζει ηρεμία πνεύματος.
Σε ευχαριστώ "Μαρία" που μου έδωσες τη δύναμη να φθάσω τρέχοντας στη Ραπεντώσα. Ήταν όνειρο εδώ και καιρό, αλλά αντίστοιχος ημιμαραθώνιος με τόσα υψομετρικά ήταν αδιανόητος για εμένα τα τελευταία 4 χρόνια. Είδα μέρη που είχα να δω χρόνια, ξεπέρασα τα όρια του σώματος, απέκτησα επαφή με τη φύση. Αν αντέξει το σώμα και συνεχίσει η καρδιά μου να υποφέρει, ποιος ξέρει, ίσως φθάσω πάλι στην κορυφή της Πεντέλης τρέχοντας. Αν κατέβω κιόλας τρέχοντας θα έχω πετύχει όνειρο ζωής, μεγαλύτερο από το μαραθώνιο που ονειρεύονται κάποιοι.
Ομορφιά για λίγο καιρό τέλος. Αγαπητή Πεντέλη σε χρειάζομαι πάλι για να αντέξω.
Στη στάση που έκαναν οι συμποδηλάτες συνειδητοποίησα ότι δε νιώθω καλά και ότι θέλω να φύγω. Να γυρίσω σπίτι, να ετοιμαστώ για την επόμενη εργάσιμη μέρα και κυρίως να είμαι σε κίνηση, διότι η ακινησία γέμιζε τη σκέψη μου μαυρίλα. Το παράξενο είναι ότι δεν είχα διάθεση να επιταχύνω, κάτι που ίσως θα με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Μισή ώρα πριν φθάσω στο σπίτι, άρχισα να σκέφτομαι την κοπέλα που έβγαλα από τη ζωή μου και μελαγχόλησα έντονα. Είχε φθάσει η ώρα να αρχίσω να συνειδητοποιώ το χωρισμό. Γύρισα σπίτι μου παραμιλώντας ή σκεπτόμενος με απογοήτευση ότι δε θέλω να ξαναερωτευτώ ποτέ. Ήξερα ότι είναι υπερβολή, αλλά ο πόνος με έκανε να το θέλω και να κρατιέμαι να μην το φωνάξω.
Προφανώς θα ήθελα η σχέση να είχε διαφορετική έκβαση και προβληματίζομαι κατά πόσο φέρω ευθύνη. Δεν μπορεί να έβγαλε έτσι τυχαία αντίστοιχη συμπεριφορά με την προηγούμενη κοπέλα το χειμώνα. Σύμπτωση; Μήπως δείχνω υπερβολικό ενθουσιασμό ή σημάδια αδυναμίας και βγάζουν πιο απαθή συμπεριφορά; Μήπως πρέπει να δείξω περισσότερη υπομονή; Το τελευταίο τείνω να το απορρίψω, καθότι ξέρω ότι απογοητεύομαι γρήγορα και παίρνω πιο ψύχραιμες γνώμες για να δω την κατάσταση λιγότερο υποκειμενικά. Οι φίλες και οι φίλοι έλεγαν ότι δεν άξιζε η σχέση και το ίδιο ένιωθα κι εγώ. Άξιζε με το παραπάνω το όνειρο που είχα χτίσει στο μυαλό μου, με βάση τη συμπεριφορά της κοπέλας τις πρώτες μέρες. Όλα τα υπόλοιπα ήταν στη φαντασία και τις προσδοκίες μου, αλλά όχι στην σφαίρα της πραγματικότητας.
Συνεπώς; Ωραία σχέση, με ανανέωσε έντονα, όπως γράφω στην προηγούμενη ανάρτηση, με έστειλε στα σύννεφα. Ίσως κράτησε λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Θα ήταν καλύτερα να την είχα διακόψει μερικές εβδομάδες νωρίτερα όταν συνειδητοποίησα ότι οι συζητήσεις, όχι μόνο δεν αποφέρουν καρπούς, αλλά έχουν αντίθετα αποτελέσματα. Όμως είναι έρωτας αυτός, σε θολώνει και δε σε αφήνει να πάρεις γρήγορα σωστές αποφάσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, έχω ωριμάσει και έχω δυναμώσει. Πριν από 15 χρόνια, έφαγα σχεδόν 1,5 χρόνο με αντίστοιχη συμπεριφορά κοπέλας. Είχα αργήσει να βρω τη δύναμη να φύγω, ενώ τώρα πια έχω εμπειρία και σθένος, οπότε απομακρύνομαι σύντομα.
Είναι παράξενο να διακόπτεις μία σχέση ενώ είσαι ερωτευμένος. Πονάει πολύ, αλλά αντέχεις στον πόνο οραματιζόμενος την πραγματικά όμορφη σχέση, με επικοινωνία, κοινά όνειρα, συχνή επαφή και αλληλοσεβασμό. Οποιαδήποτε αναβολή σε φθείρει και σε καθυστερεί.
Πού βρίσκομαι τώρα; Στο σημείο που δε μου φθάνει η Πεντέλη για να καταπραΰνω τον ψυχικό μου πόνο, στο σημείο που με εκνευρίζουν τα πάντα, που δε γελάω, δεν απολαμβάνω τη ζωή. Μόνο το τρέξιμο με κάνει για λίγο χαρούμενο και πιο αισιόδοξο. Όλα τα άλλα υπάρχουν για να κάνουν το χρόνο να περνάει πιο γρήγορα και να στέλνει στη λήθη τις όμορφες ερωτικές αναμνήσεις.
Πονάω ακόμα πολύ και θα πονέσω ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Όμως ξέρω ότι θα περάσει. Αυτή τη φορά ελπίζω όχι με κοπέλα, αλλά με ουσιαστική εσωτερική ολοκλήρωση.
Για να κλείσω όμορφα την ανάρτηση, θα πω ότι ευχαριστώ την κοπέλα κυρίως για δύο θέματα. Πρώτον ότι με έβγαλε, έστω και για λίγους μήνες από τη ρουτίνα και το τέλμα και δεύτερον ότι με την ερωτική απογοήτευση απέκτησα δρομικό πείσμα. Έχω βελτιωθεί δρομικά, ενώ ψυχικά αντέχω πολύ περισσότερο. Ο σωματικός πόνος επουλώνει τα τραύματα της καρδιάς και χαρίζει ηρεμία πνεύματος.
Σε ευχαριστώ "Μαρία" που μου έδωσες τη δύναμη να φθάσω τρέχοντας στη Ραπεντώσα. Ήταν όνειρο εδώ και καιρό, αλλά αντίστοιχος ημιμαραθώνιος με τόσα υψομετρικά ήταν αδιανόητος για εμένα τα τελευταία 4 χρόνια. Είδα μέρη που είχα να δω χρόνια, ξεπέρασα τα όρια του σώματος, απέκτησα επαφή με τη φύση. Αν αντέξει το σώμα και συνεχίσει η καρδιά μου να υποφέρει, ποιος ξέρει, ίσως φθάσω πάλι στην κορυφή της Πεντέλης τρέχοντας. Αν κατέβω κιόλας τρέχοντας θα έχω πετύχει όνειρο ζωής, μεγαλύτερο από το μαραθώνιο που ονειρεύονται κάποιοι.
Ομορφιά για λίγο καιρό τέλος. Αγαπητή Πεντέλη σε χρειάζομαι πάλι για να αντέξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου