...οι πρώτες πέντε ημέρες της σχέσης με βασανίζουν.
Ξύπνησα το πρωί με κακή διάθεση. Δεν εργάζομαι σήμερα, οπότε έχω όλο το χρόνο να σκεφτώ και να μελαγχολήσω. Κάθισα και διάβασα τις αναρτήσεις των τελευταίων τριών μηνών. Επαναλαμβάνω τα ίδια στο γραπτό μου λόγο, είναι εμφανής η εμμονή. Να ξέρεις το πρόβλημα και να μην μπορείς να το αλλάξεις. Και το άσχημο είναι ότι η εμπειρία με κάνει να ξέρω ότι τα συναισθήματα θα κλιμακωθούν προς το χειρότερο και θα καταρρεύσω σύντομα, όσο καλά και να προσπαθήσω να προετοιμαστώ.
Δε μετανιώνω για κάποια πράξη μου μέχρι τώρα. Ονειρεύτηκα, επένδυσα στη σχέση, έζησα όμορφες στιγμές και άρχισα να αμφισβητώ την κατάσταση μόλις οι άσχημες ήρθαν στο προσκήνιο. Ίσως θα μπορούσα να είχα περιορίσει τον ενθουσιασμό μου, τη μετριοπάθεια και την ηττοπάθεια. Θυμήθηκα το τελευταίο χαρακτηριστικό, διότι μου το έχουν προσάψει μερικές φορές οι φίλοι μου, αλλά έτεινα να την ταυτίζω με την ειλικρίνεια, τη μετριοπάθεια και τον αυθορμητισμό. Ευτυχώς πρόσφατα έτυχε να παρουσιάσει αντίστοιχο χαρακτηριστικό ένας φίλος, που έχει πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να ζηλέψουν όλοι. Άνθρωπος του οποίου θαυμάζω πολλά χαρακτηριστικά (βασική στάση της ζωής μου: να έχω πρότυπα συγκεκριμένων συμπεριφορών και όχι ενός ατόμου σαν σύνολο), να προσπαθεί να μη δείξει ιδιαίτερα πομπώδης και να ρίχνει τον εαυτό του. Μου θύμισε εμένα. Αυτά που δεν έβλεπα στον καθρέφτη, τα είδα να καθρεφτίζονται στο πρόσωπο ενός φίλου και κατάλαβα τι εννοούσε μία φίλη μου όταν μου είχε πει να έχω υπερηφάνεια.
Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ της πομπώδους υπερηφάνειας και της ηττοπάθειας. Ήμουν στο δεύτερο άκρο, ενώ τώρα απομακρύνομαι και στοχεύω προς τη μέση. Δε χρειάζεται να μιλάς για τον εαυτό σου συνέχεια, αλλά ούτε να τον μειώνεις. Τα μειονεκτήματα υπάρχουν, θα εμφανιστούν. Δε χρειάζεται ούτε να τα τονίζεις, αλλά και ούτε να τα αποποιείσαι ψευδώς. Μπορείς να τα συζητάς με φίλους, να προσπαθείς να βελτιωθείς ή να μάθεις να ζεις με αυτά. Όχι όμως να τα αναφέρεις συνέχεια, να μιλάς για ανασφάλειες και να βγάζεις απαισιοδοξία ή μιζέρια. Άσε που θα βρεθούν οι εχθροί να τα εκμεταλλευτούν την κατάλληλη στιγμή. Έχουν μεγάλη αξία οι εχθροί και οι ανταγωνιστές στη ζωή μας, αφού μας βοηθούν περισσότερο από τους φίλους να βελτιωθούμε, αλλά θέλουν προσοχή.
Μία κοπέλα που έβγαλε μεγάλο ενθουσιασμό στις πρώτες πέντε ημέρες της σχέσης, με έκανε να νομίζω ότι βρήκα επιτέλους το άλλο μου μισό. Ξεστόμισε λόγια που ονειρευόμουν και τα πίστεψα. Ακόμα και όταν άρχισα να διαπιστώνω ανακολουθία λόγων και πράξεων ή έλλειψη ενθουσιασμού, εξακολούθησα να ονειρεύομαι αφελώς. Το είχα και το έχω ακόμα ανάγκη. Εδώ ίσως είναι το δεύτερο λάθος μου, που ορίζω την ευτυχία τα τελευταία χρόνια μόνο μέσα από μία καλή σχέση.
Έρχεται η νύχτα και μελαγχολώ. Ποια νύχτα δηλαδή, που τώρα είναι ντάλα μεσημέρι και ήδη νιώθω πεσμένος. Πάω για ύπνο και τη σκέφτομαι στενοχωρημένος. Ξυπνάω, μία από τα ίδια. Πάω για ποδήλατο με παρέα και πέφτω ψυχολογικά όταν πέσει ο ρυθμός ή κάνουμε στάση. Άρχισα πάλι σταδιακά να μην μπορώ να κοινωνικοποιηθώ με ευχαρίστηση. Κοιτάζω τις κοπέλες και μου φαίνονται όλες μέτριες ή αδιάφορες. Ήταν που ήταν ασύλληπτα όμορφη η τελευταία κοπέλα (κατά ομολογία όλων όσων την έχουν δει), είναι και ο έρωτας που εξιδανικεύει την εικόνα της άλλης, οπότε, όση αξία και να έχει μία άλλη γυναίκα, αυτή τη στιγμή με αφήνει σχεδόν αδιάφορο.
Είναι ξεφτίλα ανδρική αδυναμία, να δίνεις μεγάλη αξία στην ομορφιά. Δεν εγγυάται τίποτα, ίσα-ίσα που προμηνύει ωραιοπάθεια και εγωισμό. Δυστυχώς είναι και δική μου αδυναμία και με πειράζει, διότι είναι παράλογη.
Είναι η αρχή του χωρισμού ακόμα, τουλάχιστον μέσα μου. Δεν έχω ιδέα τι νοιώθει εκείνη, προσπαθώ να διώχνω τις σκέψεις ότι θα με κυνηγήσει, όπως κάποιες άλλες κοπέλες στο παρελθόν, όταν συνειδητοποίησαν ότι έφυγα τρέχοντας. Τέτοιες ελπίδες κρατούν τον έρωτα ζεστό, να σε βασανίζει, αντί να πάρεις απόφαση ότι είσαι μόνος. Εσύ, η μοτοσυκλέτα, η εργασία, το ποδήλατο, η Πεντέλη.
Πονάω...
Ξύπνησα το πρωί με κακή διάθεση. Δεν εργάζομαι σήμερα, οπότε έχω όλο το χρόνο να σκεφτώ και να μελαγχολήσω. Κάθισα και διάβασα τις αναρτήσεις των τελευταίων τριών μηνών. Επαναλαμβάνω τα ίδια στο γραπτό μου λόγο, είναι εμφανής η εμμονή. Να ξέρεις το πρόβλημα και να μην μπορείς να το αλλάξεις. Και το άσχημο είναι ότι η εμπειρία με κάνει να ξέρω ότι τα συναισθήματα θα κλιμακωθούν προς το χειρότερο και θα καταρρεύσω σύντομα, όσο καλά και να προσπαθήσω να προετοιμαστώ.
Δε μετανιώνω για κάποια πράξη μου μέχρι τώρα. Ονειρεύτηκα, επένδυσα στη σχέση, έζησα όμορφες στιγμές και άρχισα να αμφισβητώ την κατάσταση μόλις οι άσχημες ήρθαν στο προσκήνιο. Ίσως θα μπορούσα να είχα περιορίσει τον ενθουσιασμό μου, τη μετριοπάθεια και την ηττοπάθεια. Θυμήθηκα το τελευταίο χαρακτηριστικό, διότι μου το έχουν προσάψει μερικές φορές οι φίλοι μου, αλλά έτεινα να την ταυτίζω με την ειλικρίνεια, τη μετριοπάθεια και τον αυθορμητισμό. Ευτυχώς πρόσφατα έτυχε να παρουσιάσει αντίστοιχο χαρακτηριστικό ένας φίλος, που έχει πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να ζηλέψουν όλοι. Άνθρωπος του οποίου θαυμάζω πολλά χαρακτηριστικά (βασική στάση της ζωής μου: να έχω πρότυπα συγκεκριμένων συμπεριφορών και όχι ενός ατόμου σαν σύνολο), να προσπαθεί να μη δείξει ιδιαίτερα πομπώδης και να ρίχνει τον εαυτό του. Μου θύμισε εμένα. Αυτά που δεν έβλεπα στον καθρέφτη, τα είδα να καθρεφτίζονται στο πρόσωπο ενός φίλου και κατάλαβα τι εννοούσε μία φίλη μου όταν μου είχε πει να έχω υπερηφάνεια.
Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ της πομπώδους υπερηφάνειας και της ηττοπάθειας. Ήμουν στο δεύτερο άκρο, ενώ τώρα απομακρύνομαι και στοχεύω προς τη μέση. Δε χρειάζεται να μιλάς για τον εαυτό σου συνέχεια, αλλά ούτε να τον μειώνεις. Τα μειονεκτήματα υπάρχουν, θα εμφανιστούν. Δε χρειάζεται ούτε να τα τονίζεις, αλλά και ούτε να τα αποποιείσαι ψευδώς. Μπορείς να τα συζητάς με φίλους, να προσπαθείς να βελτιωθείς ή να μάθεις να ζεις με αυτά. Όχι όμως να τα αναφέρεις συνέχεια, να μιλάς για ανασφάλειες και να βγάζεις απαισιοδοξία ή μιζέρια. Άσε που θα βρεθούν οι εχθροί να τα εκμεταλλευτούν την κατάλληλη στιγμή. Έχουν μεγάλη αξία οι εχθροί και οι ανταγωνιστές στη ζωή μας, αφού μας βοηθούν περισσότερο από τους φίλους να βελτιωθούμε, αλλά θέλουν προσοχή.
Μία κοπέλα που έβγαλε μεγάλο ενθουσιασμό στις πρώτες πέντε ημέρες της σχέσης, με έκανε να νομίζω ότι βρήκα επιτέλους το άλλο μου μισό. Ξεστόμισε λόγια που ονειρευόμουν και τα πίστεψα. Ακόμα και όταν άρχισα να διαπιστώνω ανακολουθία λόγων και πράξεων ή έλλειψη ενθουσιασμού, εξακολούθησα να ονειρεύομαι αφελώς. Το είχα και το έχω ακόμα ανάγκη. Εδώ ίσως είναι το δεύτερο λάθος μου, που ορίζω την ευτυχία τα τελευταία χρόνια μόνο μέσα από μία καλή σχέση.
Έρχεται η νύχτα και μελαγχολώ. Ποια νύχτα δηλαδή, που τώρα είναι ντάλα μεσημέρι και ήδη νιώθω πεσμένος. Πάω για ύπνο και τη σκέφτομαι στενοχωρημένος. Ξυπνάω, μία από τα ίδια. Πάω για ποδήλατο με παρέα και πέφτω ψυχολογικά όταν πέσει ο ρυθμός ή κάνουμε στάση. Άρχισα πάλι σταδιακά να μην μπορώ να κοινωνικοποιηθώ με ευχαρίστηση. Κοιτάζω τις κοπέλες και μου φαίνονται όλες μέτριες ή αδιάφορες. Ήταν που ήταν ασύλληπτα όμορφη η τελευταία κοπέλα (κατά ομολογία όλων όσων την έχουν δει), είναι και ο έρωτας που εξιδανικεύει την εικόνα της άλλης, οπότε, όση αξία και να έχει μία άλλη γυναίκα, αυτή τη στιγμή με αφήνει σχεδόν αδιάφορο.
Είναι ξεφτίλα ανδρική αδυναμία, να δίνεις μεγάλη αξία στην ομορφιά. Δεν εγγυάται τίποτα, ίσα-ίσα που προμηνύει ωραιοπάθεια και εγωισμό. Δυστυχώς είναι και δική μου αδυναμία και με πειράζει, διότι είναι παράλογη.
Είναι η αρχή του χωρισμού ακόμα, τουλάχιστον μέσα μου. Δεν έχω ιδέα τι νοιώθει εκείνη, προσπαθώ να διώχνω τις σκέψεις ότι θα με κυνηγήσει, όπως κάποιες άλλες κοπέλες στο παρελθόν, όταν συνειδητοποίησαν ότι έφυγα τρέχοντας. Τέτοιες ελπίδες κρατούν τον έρωτα ζεστό, να σε βασανίζει, αντί να πάρεις απόφαση ότι είσαι μόνος. Εσύ, η μοτοσυκλέτα, η εργασία, το ποδήλατο, η Πεντέλη.
Πονάω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου